Bloggang.com : อ้องเขาค้อ : ทดแทนคุณ ตอน 3

ทดแทนคุณ ตอน 3

การทำพิธีโกนผมไฟกระทำเมื่อเด็กมีอายุครบ ๑ เดือน
เพื่อให้ลูกหลานมีอายุมั่นขวัญยืน มีสุขภาพ
พลานามัยสมบูรณ์ เป็นประเพณีปฏิบัติเพื่อให้เป็นมงคลแก่ลูกและแม่จิตทำก็เพื่อให้สามีเธอสบายใจเพราะสามีของเธอเป็นลูกคหบดีของเมืองสองแคว มีคนรักนับถือครอบครัวมากอยู่

มงคลเป็นสามีที่เธอรักและบูชาเพราะมีน้ำใจตามชื่อ มีจิตใจดีงามมองโลกในแง่ดีใสซื่อและชอบทำบุญแต่ภาวนายังไม่ค่อยถนัดนัก มงคลเจอแม่จิตตั้งแต่ตอนแม่จิตอายุ 16 ปีและรบเร้าให้ทางบ้านสู่ขอแม่จิตเมื่อสองปีที่แล้ว

ชีวิตความรักของทั้งคู่ต่างก็ทะนุถนอมน้ำใจกันเสมอโดยเฉพาะมงคลนั้นยินดีเสมอที่เห็นแม่จิตปฏิบัติภาวนากับหลวงปู่ครูบาจันทร์เพราะท่านเป็นครูบาอาจารย์ที่เคารพของคนถิ่นนี้

ปีนี้มงคลอายุเข้ายี่สิบปีพอดีและมาได้ลูกแฝดอีกสองคนเมื่อเห็นหน้าลูกก็อดนึกถึงความยากลำบากของแม่ที่เลี้ยงดูและนึกถึง
บุญคุณของพ่อแม่ที่ให้ชีวิตมาไม่ได้

“ครอบครัวที่มีสัมมาทิฏฐิ ตัวเราก็มี ภรรยาของเราก็มี เราจะขอเป็นตัวอย่างที่ดีให้ลูกเราในเบื้องหน้า วันนี้หลังจากโกนผมไฟให้ลูก จะขอพ่อมิ่งแม่ขวัญของเราบวชทดแทนคุณให้ท่านโดยไม่จำกัดเวลาแล้วแต่วาสนาบารมีของเรา”
จิตของมงคลสัมปยุตกับคุณธรรมและความกตัญญูในคุณของบิดามารดา มงคลเกิดปีติสุขใจอย่างประหลาดเพราะเหมือนกับได้รับความชื่นใจกลับมา

แต่ในโลกอีกสภาวะของอีกมิติหนึ่ง สภาวะของจิตของมงคลที่คิดดีปวงเทพต่างๆก็อนุโมทนามงคลกันเป็นแถว รวมทั้งหลวงปู่ครูบาจันทร์ ที่กำลังเดินทางมา

“อนุโมทนานะโยมมงคล คิดดี “
เณรผินมองหลวงปู่แปลกๆ
“ หลวงปู่ชอบพูดคนเดียวอีกละ”
เณรผินคิดจนหลวงปู่หันมาพูดว่า

“เณรผินเอ๊ย.. ถ้าเท่าทันจิตของตนก็เท่าทันจิตผู้อื่น เณรสงสัยข้าก็ให้รู้ว่าสงสัย ต่อไปเณรสงสัยบ่อยๆมันจะมีสติเกิด ว่ามาอีกแล้วเจ้าตัวสงสัย แล้วเณรดูมันนะ ว่าจับต้องอะไรมันได้ไม๊… มันมีตัวมีตน มีอะไรให้เณรยึดบ้างนะ”

เณรผินฝึกหัดเจริญสมาธิและวิปัสสนากับหลวงปู่มาตั้งแต่ห้าขวบ
ปีนี้อายุได้แปดปีแล้ว ความเข้าใจแบบซื่อๆแบบเด็กๆมองโลกแบบไม่ซับซ้อน หลวงปู่ว่าอย่างไรก็ดูตามนั้น ซื่อ ๆ เณรผินสำรวมกาย วาจา ใจ ไม่พูดอะไรออกมา เพราะหลวงปู่บอกเสมอว่า จิตเณรอย่าส่งออก พูดให้น้อย รู้ให้มากจะเข้าใจเอง

เณรผินกำหนดสำรวมอินทรีย์ทางกาย วาจา ใจต่อไป ทำให้ดูอิริยาบถช่างงดงามยิ่งนัก เณรเดิมตามหลวงปู่ต่อแต่ที่รู้ตามคืออิริยาบถต่าง ๆ
ในการตามรู้ เห็นแต่สิ่งที่ถูกรู้ มีแต่ว่างๆหาอะไรจับต้องไม่ได้ จนรู้สึกแปลกๆจนน่ากลัว
“ เณรผินเอ๊ย … กลัวก็รู้นะ เณรจะเห็นว่าอุปทานที่เณรไปยึดนะมันเป็นความโง่เหมือนหมาที่อมกระดูกที่คิดว่าอร่อยก็คือน้ำลายของตัวมันเอง
เหมือนเณรยึดในสิ่งไม่มีว่ามี ปัญญาเณรเริ่มเข้าใจความจริงมากขึ้นตัณหาเณรก็เบาบาง ท้ายสุดจิตเณรจะเสรีเป็นไท เพราะตัณหามันทำอะไรเณรไม่ได้ อวิชชาคือความหลงผิดของเณรจะค่อยๆหายไป รู้อย่างเดียว”

เณรผินยกมือสาธุหลวงปู่ที่ชี้แนะตลอดในแต่ละขณะจิตที่ไปรับรู้อารมณ์ช่างเป็นวาสนาเรายิ่งนัก

Create Date : 01 พฤศจิกายน 2551

Last Update : 1 พฤศจิกายน 2551 13:43:41 น.

1 comments

Counter : 363 Pageviews.

Very good ka.

โดย: CrackyDong

วันที่: 1 พฤศจิกายน 2551 เวลา:14:42:24 น.