|
|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | |
|
|
|
|
เคยมีหลายคนสงสัยเหมือนกันว่า "เด็กที่ถูกเลี้ยงมาให้อยู่ในกรอบ" เขารู้สึกอย่างไร ฉันคือตัวอย่างที่ดีมาก...
ถามนี่ว่ารู้สึกยังไง ตอบได้เลยว่า..
ชิน...
ตั้งแต่เด็ก ๆ พ่อแม่ก็รับส่ง
สมัยเรียนมัธยม พ่อแม่ก็รับส่ง แล้วยังกำหนดขอบเขตด้วยนะว่า ให้เดินเล่นไปทางซ้ายห่างจากโรงเรียนได้ถึงแค่ร้านนี้ ทางขวาให้ถึงแค่ร้านนี้ ตรงหน้าให้ถึงแค่ร้านนี้...
เป็นงะ...
ยิ่งกว่ากรอบอีก...
มามหาวิทยาลัยก็เหมือนเดิม... รับส่งแบบเดิม เดินทางไปไหนให้บอก กลับกี่โมงให้บอก รับตรงเวลาตลอด..
ก็ไม่เห็นจะรู้สึกอึดอัดอะไรนะ
และก็ไม่เห็นจะรู้สึกรำคาญหรือเบื่อที่ต้องโทรบอกพ่อกับแม่ตลอดเวลาด้วยว่าอยู่ไหน
ทำไมน่ะหรอ...
เพราะช่วงเวลาแค่ไม่กี่วิฯที่โทรบอกเค้า มันสามารถแลกกับความสบายใจ และทำให้เขาหายกังวลได้
ทำไมจะต้องไม่ทำล่ะ???
อีกอย่างหนึ่ง กรอบที่พ่อกับแม่วางไว้ให้มันก็ไม่ได้เป็นกรอบเหล็กแบบปิดตายเสียหน่อย มันออกจะเป็นกรอบเหมือนบ้านบอลที่โยกเยกยืดหยุ่นไปมาได้ มันก็เลยไม่ได้อึดอัดอะไรมาก
ฉันยังคงสามารถไปเที่ยวกับเพื่อนที่ต่างจังหวัดได้ ไปกินข้าวกับเพื่อนแล้วกลับบ้านค่ำๆได้ พ่อกับแม่ให้อิสระอย่างเต็มที่
ถ้าถามว่าอะไรหล่อหลอมให้ฉันเติบโตมาเป็นแบบนี้ได้ ฉันคิดว่าทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับการเลี้ยงดูนะ
พ่อแม่ไม่ได้ใช้วิธีสอนโดยการห้ามไม่ให้ฉันประพฤติตัวไม่ดีอย่างตรง ๆ แต่เขาใช้ "ความรัก" เป็นตัวสอนให้ฉันรู้สึกที่จะต้องทำตัวดี ๆ เป็นคนดี เพื่อทำให้เขารู้สึกภูมิใจ เพราะฉันรักเขา และเขารักฉัน
แม้เขาจะบอกอยู่เสมอว่า ทำอะไรเขาก็ภูมิใจในตัวฉันทั้งนั้น...
น่าจะบอกว่าพอ่แม่เขาใช้ "ความรัก" เป็นตัวสอนได้ล่ะมั้ง....
Create Date : 23 เมษายน 2560 |
Last Update : 23 เมษายน 2560 16:49:51 น. |
|
1 comments
|
Counter : 523 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|