จดหมายถึงเพื่อนชายวัยเด็กฉบับยี่สิบแปด

อ่อนละมุน

ฉันไม่รู้จะทำไรอ่ะ เหงา ๆ ไงไม่รุ้ คิดถึงแกด้วย จะนอนก็ไม่หลับ จะเอากีตาร์มาเล่นที่แกเคยสอนก็เหมือนสมองไม่สั่งการ เลยนั่งอ่านเมลที่ฉันกับแกส่งหากัน บางทีฉันก็คิดนะว่า "ทำเพื่อไรวะ" มันไม่มีทางสมหวังได้อยู่แล้วนินา มีแต่จะเจ็บมากขึ้น มีแต่จะลืมยากขึ้น จะไปเพิ่มความทรงจำทำไม

ฉันรู้สึกได้ว่าวันนี้ท่าทีแกเปลี่ยนไป ด้วยเหตุจากอะไรก็ไม่รู้นะ

ช่วงนี้ฉันหงุดง่ายและก็น้ำตาซึมบ่อยๆ คงเพราะเมนส์ใกล้มาล่ะมั้ง พออยู่คนเดียวฉันก็ฟุ้งซ่านอีกละ บรรยากาศมันพาไปหรือเปล่านะ ทำไมมันหนาว ๆ เหงา ๆ จัง คงเพราะฉันคิดแหละว่าวันนี้แกคงมีนัด ซึ่งจริง ๆ แล้วมันก็ไม่ได้เกี่ยวไรกับฉันนี่นา เราไม่ควรเจอกันอยู่แล้ว แต่ทำไมล่ะทำไมฉันถึงอยากร้องไห้ออกมาอีก

การใช้ชีวิตเพียงลำพังเนี่ยมันยากจังนะ ทั้งที่ก็ผ่านอะไรมามากแต่ทำไมบางครั้งมันยังรู้สึกอ่อนแอ รู้สึกเหมือนไม่ไหวอีกล่ะ

ฉันคิดถึงท่อนนึงของเพลงเพลงนึง เลยลองแปลและก็เรียบเรียงแต่ไม่สวยงามเ่ท่าไร

"เมื่อพยายามอย่างถึงที่สุดแล้วแต่ก็ยังไม่พบกับความสำเร็จ
เมื่อได้รับในสิ่งที่ต้องการแล้วกลับพบว่ามันไม่ใช่สิ่งที่จำเป็น
เมื่อแสนเหนื่อยล้าแต่ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้
ยังคงติดและวนเวียนอยู่กับปัญหา

และเมื่อน้ำตาไหลหลั่งนองหน้า
เมื่อสูญเสียบางสิ่งที่ไม่อาจมีสิ่งใดทดแทน
เมื่อรักใครสักคนแต่เค้ากลับจากไป
จะมีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีกไหม"

ฉันเคยอ่านเจอประโยคนึง เค้าบอกว่า "อย่าเลือกคนที่เราพออยู่ด้วยได้แต่ให้เลือกคนที่เราขาดไม่ได้" แต่คนที่เราขาดไม่ได้เค้าไม่ได้เลือกเราล่ะ จะทำไง

เพื่อนฉันบอกว่าให้เลือกอยู่กับความจริงอย่าเลือกความฝัน แล้วจะรู้ได้ไงล่ะว่าอันไหนจริงหรือฝัน ฉันแค่อยากอยู่กับคนที่ฉันรักก็เท่านั้นเอง ฉันไม่อยากคิดเรื่องอื่นแล้วนินา ฉันควรทำไงดีล่ะ

คนดี

Create Date : 21 กันยายน 2554		2 comments
Last Update : 21 กันยายน 2554 20:09:20 น.
Counter : 327 Pageviews.
Share Tweet