ทำไมคนที่เรารักมากที่สุด ..เรากลับเกรงใจน้อยที่สุด
เชื่อว่าหลายๆคนคงเป็นเหมือนกัน เรายอมอ่อนน้อมถ่อมตน พูดเพราะ เข้าใจอะไรง่ายๆ กับ "คนอื่น" แต่กับคนที่เรารัก.. แน่นอน..ว่าเราสามารถเป็นตัวของตัวเองได้มากที่สุด
แต่บางครั้ง..เราก็เผลอเมินเฉยกับอารมณ์ของเขา โดยเอาอารมณ์ของตัวเองเป็นที่ตั้ง เราเกรงใจคนแปลกหน้า..ที่เขาไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับเราเลย แต่กับคนที่เขาแคร์เราและเราแคร์เขามากๆ.. บางครั้งเราก็ทำอะไรโดยไม่เกรงใจเขา
นี่ไม่ได้พูดเฉพาะกับคนที่เป็นแฟนกันเท่านั้นนะ.. ยังรวมถึงพ่อแม่เราด้วย เราทำดี..พูดดี..กับใครได้หลายคน แต่กับคนที่เราเรียกว่า "คนกันเอง" เรากลับไม่ค่อยได้ทำอะไรให้เขาปลื้มใจ..หรือแคร์อารมณ์เขาเลย
เหมือนอย่างบางคนระยะจีบกัน..เอาอกเอาใจสารพัด พอเป็นแฟนกันแล้ว.. ฝ่ายหญิงกลับรู้สึกว่าฝ่ายชาย "เอาใจ" น้อยลง แต่ "เอาแต่ใจ" ตัวเองมากขึ้น คำพูดหวานๆ บางคำ ..ลาหายจากไป แม้เขาจะพูดว่า.. อยู่กับเรา เขาเป็นตัวของตัวเองมากที่สุด เพราะไว้ใจเราที่สุด
แต่ความรัก.. นอกจากจะเป็นการถ่ายเทความเป็นตัวของตัวเองแล้ว ก็น่าจะมีการถ่ายเท ความอ่อนโยน..ความเอาใจใส่.. และดูแลซึ่งกันและกันพ่วงไปด้วย
อยากให้คนที่รักกัน..มองอีกฝ่ายว่าเป็น "คนพิเศษ" เพราะน้อยคนนักที่จะเกิดมาให้เรารักได้อย่างนี้ สิ่งที่ปฏิบัติต่อกัน..ก็ควรจะมีความพิเศษ..เหนือคนอื่น พิเศษทั้งการให้และการรับ.. เป็นความพิเศษที่ทำให้หัวใจทั้งสองฝ่ายอิ่มเอม แล้วลองตอบคำถามซิว่า.. ระหว่าง "คนแปลกหน้า" กับ "คนพิเศษ".. เรามองหาใคร?
Create Date : 01 กุมภาพันธ์ 2550 |
|
0 comments |
Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2550 10:33:21 น. |
Counter : 729 Pageviews. |
|
|
|