ณ สนามบิน
กี้ : “เฮ้อ... วันเวลาผ่านไปเร็วจริงๆ น้ำต้องไปหาพ่อแล้ว พวกเราจะทำงัยกันดีล่ะเนีย”
นิ่ม : “...”
เชียร์ : “…”
น้ำ : “เฮ้ยๆๆ อย่าเศร้ากันสิ นี่เราไปเรียนต่อน่ะ เฮฮากันหน่อย เผลอแป๊บเดียว เดี่ยวน้ำก็เรียนจบแล้ว ถ้าอยากคุยกัน ก็โทรมาได้นี่น่า ไม่เห็นจะยากเลย”
เชียร์ : “แต่มันก็ไม่เหมือนกับคุยกันจริงๆ น่ะ น้ำ”
แม่ : “แม่ขอรับรองว่า แม่จะให้น้ำโทรมาหาพวกเราบ่อยๆ ทุกๆ วันเลย”
กี้,นิ่ม,เชียร์ : “เย้ๆๆ แบบนี้สิ ถึงเรียกว่า สุดยอดๆๆๆ”
น้ำ : “หนูจะตั้งใจเรียนให้จบเร็วๆ ค่ะแม่ หนูจะได้กลับมาหาแม่”
แม่ : “หาแม่ หรือหาพี่โชนกันแน่จ๊ะ หนูน้อย”
กี้,นิ่ม,เชียร์ : “ฮิ้ววๆๆๆๆ”
น้ำ : “แม่แซวน้ำทำไมเนีย หนูแย่เลยค่ะแม่”
แม่ : “ถึงยังงัยซะ แม่ก็ต้องขอให้น้ำตั้งใจเรียน ทำในสิ่งที่ควรทำ แม่เชื่อในตัวน้ำ”
แม่ : “แล้วสมุดเล่มนี้ น้ำจะเอาไปด้วยมั๊ย”
น้ำ : “หนูคิดว่าไม่ดีกว่าค่ะแม่”
เชียร์ : “อ้าว ทำไมล่ะน้ำ นั่นน่ะ กำลังใจชั้นดีเลยน่ะ”
น้ำ : “น้ำไม่รู้ น้ำไม่แน่ใจว่า สมุดเล่มนี้จะทำให้น้ำเดินหน้าต่อไป หรือทำให้น้ำไม่อยากไปอเมริกากันแน่”
น้ำ : “ก่อนหน้านี้ที่ไม่มีสมุดเล่มนี้ น้ำนั่งนับวัน นับเดือนที่จะได้ไปอเมริกา นับวันที่จะได้เจอหน้าพ่อ นับวันว่า เมื่อไรจะเปิดร้านเสื้อผ้าเล็กๆ สักร้าน”
แม่ : “น้ำ...”
น้ำ : “แต่พอมีหนังสือเล่มนี้เข้ามา กลับกลายเป็นว่า น้ำนั่งนับวัน นับเดือน ที่เมื่อไร น้ำจะได้กลับมาเมืองไทย เมื่อไรจะได้เจอพี่โชนอีก ทำให้น้ำไม่รู้ว่า ถ้าน้ำไปที่นั่น พร้อมกับหนังสือเล่มนี้ ความรักของน้ำ อาจจะกลับมาทำร้ายน้ำก็ได้”
แม่ : “แม่ดีใจมาก ที่ลูกของแม่มีความคิดแบบนี้ แป้งก็เหมือนกัน ดูพี่เค้าไว้ด้วยล่ะ”
นิ่ม : “แล้วถ้าน้ำอยู่ที่นั่น น้ำคิดถึงพี่โชน น้ำจะทำงัย”
เชียร์ : “นั่นสิ เราว่า เอาไปด้วยดีกว่า นอนกอดหนังสือ โรแมนติกโครตๆ เลย”

น้ำ : “ถ้าน้ำอยากเจอพี่โชนจริงๆ น้ำต้องเรียนให้จบ ให้ได้ น้ำจะไม่ยอมให้ใครมาว่าน้ำว่า ไปเรียนเมืองนอก แล้วไม่เห็นจะได้เรื่องอะไรสักอย่าง”

เสียงประกาศทางสนามบิน ไฟลด์ของน้ำ ยืนยันจะออกบินในอีก 40 นาทีข้างหน้า
แม่ : “แม่คิดว่า ได้เวลาแล้วล่ะลูก”
น้ำ : “ค่ะแม่ หนูไปก่อนน่ะค่ะ บ๊ะบายทุกๆ คน พอน้ำไปถึงนั่นแล้ว น้ำโทรหาทุกๆ คนเลยน่ะ”
เชียร์ : “ทำเป็นพูดไป พอถึงเวลาจริงๆ สงสัยโทรหาพี่โชนคนเดียว”
น้ำ : “แบร่ๆๆๆ...”
น้ำเดินเข้าไปยังทางเข้าของไฟลด์ที่จะเดินทางไป พร้อมๆ กับโบกมือลาทุกๆ คน
นิ่ม : “อยากให้พี่โชนมาส่ง หรือโทรมาหาน้ำก็ยังดีน่ะ นี่เงียบไปเลย..”
กี้ : “นั่นสิ…”
แม่ : “แม่คิดว่า ที่พี่โชนไม่โทรมาหา แม่เข้าใจน่ะ ถ้าพี่โชนของพวกเราโทรมา จะทำให้น้ำไม่ไปอเมริกาแน่ๆ”


สนามซ้อม สโมสรบางกอกกล๊าส
น้าง้วน : “วันนี้เรามีเพื่อนใหม่เข้ามา 2 คน คนแรกชื่อโชน เด็กใหม่ถอดด้าม ส่วนอีกคนชื่อหนึ่ง เด็กต่างจังหวัดทั้งคู่ ให้พวกเราช่วยดูแลกันด้วยน่ะ”

น้าง้วน : “ช่วงแรก คิดว่า อยากให้ไปทดสอบร่างกายก่อน ดูว่า กว่าจะฟิต ใช้เวลาขนาดไหน”
โชน, หนึ่ง : “ครับน้า”

น้าง้วน : “ตำแหน่งเดิมที่โชนเคยเล่น คือ กองหน้าตัวเป้า ส่วนหนึ่งเป็นปีก น้าจะดูอีกทีว่า เอางัยกันต่อไป คิดว่า โชนน่าจะเล่นกองหน้าตัวต่ำ ได้เหมือนกัน ส่วนหนึ่ง เล่นเซ็นเตอร์ น่าจะดี ได้ยินมาว่า ถนัดเล่นลูกกลางอากาศ”
Staff 1 : “เรา 2 คน ตามพี่มา...”
Staff 2 : “เอา...พวกที่เหลือตามพี่มา...”

สวนสาธารณะข้างๆ โรงเรียน
ปิ่นกับนุ๊ก (ตัวละครใหม่) นั่งปรับทุกข์กันอยู่
นุ๊ก : “เราเข้าใจปิ่นดีน่ะ ตลอด 6 ปีที่ผ่านมา ปิ่นคิดยังงัยกับโชน เรารู้ดี เราดูออก เราก็คิดว่า โชนก็รู้ว่าปิ่นคิดกับโชนเกินเพื่อน”
ปิ่น : “เรารู้ดีน่ะว่า ถ้าเราทำอะไรไป ทุกคนต้องมองเราว่า เราเป็นมือที่ 3 เราเข้าไปทำให้ความรักของคน 2 คนต้องมีปัญหา”
นุ๊ก : “ปิ่นก็รู้น่ะว่า เวลานี้ โชนมีน้ำอยู่ในใจเพียงคนเดียว 3 ปีที่น้ำทำให้โชน มันก็พิสูจน์ได้เหมือนกันน่ะว่า น้ำก็รักโชนจริงๆ แต่เราก็เข้าใจปิ่นน่ะว่า ทุกๆ คนเห็นแต่ความรักของน้ำ แต่ไม่มีใครสักคนที่เห็นความรักของปิ่น ที่มีต่อโชน”
นุ๊ก : “แต่เราก้อไม่โกรธโชนน่ะ เรื่องแบบนี้มันจะไปบังคับกันก็ไม่ได้ด้วยสิ เราก็ไม่รู้จะทำยังงัยเหมือนกัน”
นุ๊ก : “ที่ปิ่นชอบมานั่งที่นี่เราก็รู้ ที่นี่เป็นที่แรก ที่ปิ่นได้เจอกับโชน คนเราเวลามีความทุกข์ โดยเฉพาะที่เกิดจากความรัก มักที่จะไปในที่ที่ทำให้ตัวเองมีความสุข ได้คิดถึงอะไรในอดีตๆ”
ปิ่น : “ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ปิ่นอยากทำให้ดีกว่านี้ ทำให้โชนรู้ว่า ปิ่นคนนี้ก็รักโชนไม่แพ้น้ำเหมือนกัน”

ปิ่น : “วันเกิดของโชนครั้งแรกน่ะ ปิ่นน่าจะชวนโชนไปดูหนังด้วย พอดูหนังจบ ปิ่นอยากพาโชนไปนั่งกินหนม แล้วก้อนั่งคุยกันให้มากๆ ไม่ใช่ให้ของขวัญเสร็จแล้ว ก็เดินกลับบ้าน”
นุ๊ก : “ปิ่น...”
ปิ่น : “ตอน ม.3 ที่ไปแคมป์กัน ถ้าปิ่นกล้าพูดกับโชน โชนต้องรับรักปิ่นแน่ๆ” ถึงจุดนี้ ปิ่นเริ่มน้ำตาไหล
ปิ่น : “ทำไมๆ ปิ่นทำผิดอะไร ที่ผ่านมา ปิ่นไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนเลย ปิ่นได้แต่เฝ้ารอโชน จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี กลายเป็นความว่างเปล่า ไม่มีความหมาย ไม่มีค่า มีแต่ความเดียวดาย”
นุ๊ก : “ปิ่น... ถามจริงๆ เถอะ ปิ่นโกรธหรือเกลียดน้ำมั๊ย”
ปิ่น : “ปิ่นไม่เคยโกรธน้ำเลย น้ำไม่ได้ทำอะไรผิด น้ำทำในสิ่งที่ปิ่นไม่เคยทำ ได้แต่เก็บไว้ในใจ ไม่กล้าแม้กระทั่งพูดออกไป”
นุ๊ก : “แล้วแกจะงัยต่อไป เห็นแกเป็นแบบนี้ ชั้นว่า ไม่ work เลยน่ะเนีย”
ปิ่น : “ปิ่นจะสู้ต่อ ปิ่นจะดีกับโชนต่อไป” น้ำตาของปิ่นไหลออกมา จนนุ๊กเองก็เริ่มรับไม่ได้เช่นกัน
นุ๊ก : “เฮ้ยๆๆ ปิ่น แกจะเป็นมือที่ 3 หรอ แกๆๆ” นุ๊กถามย้ำ
ปิ่น : “ไม่ใช่มือที่ 3 แต่จะเป็นความรักของเพื่อนคนหนึ่ง ที่มีต่อเพื่อนคนหนึ่ง เป็นความรักที่ไม่มีความหวัง ไม่มีความหมาย ไม่มีอะไรทั้งนั้น...ไม่มีแม้กระทั่ง....”
นุ๊ก : “ไอ้ปิ่น.....แกยังไหวอยู่มั๊ย อีกไม่นานเดี๋ยวแกก็ต้องเข้ามหาลัยแล้วน่ะ แกคงได้เจอคนดีๆ บ้าง”

ห้องนอนปิ่น
ปิ่นกลับมานั่งคิดถึงเรื่องราวของตัวเองตลอด 6 ปีที่ผ่านมา นึกถึงวันเก่าๆ ที่ปิ่นอยู่ข้างๆ โชนมาโดยตลอด จนกระทั่งถึงวันสุดท้ายที่จบ ม.6 มีรูปถ่ายของปิ่น ที่โชนเป็นคนถ่ายเก็บอยู่เต็มอัลบัม

ร้านอาหาร ในอเมริกา
พ่อน้ำ : “ลูกมาอยู่ที่นี่ได้ 3 เดือนแล้วน่ะ เริ่มคุ้นเคยแล้วใช่มั๊ย”

น้ำ : “ค่ะพ่อ น้ำเริ่มปรับตัวเข้ากับเพื่อนๆ ได้แล้ว มีคนไทยเรียนกับน้ำหลายคนเลย เดี๋ยวอาทิตย์หน้า น้ำต้องเข้าคอร์สแล้ว”
น้ำ : “น้ำคงต้องลุยๆ หน่อยแล้วล่ะพ่อ เริ่มยากขึ้นเรื่อยๆแล้ว”
พ่อน้ำ : “แหม๋...สมกับเป็นลูกของพ่อจริงๆ”
พ่อน้ำ : “เอ่อ พ่อว่าจะถามน้ำตั้งนานล้ะ ก็ไม่มีจังหวะถามสักที”

น้ำหันมามองพ่อด้วยความสนใจ เพราะว่า พ่อเดินไปที่ตู้ใบหนึ่ง ในนั้นมีสมุดคล้ายๆ สมุดเก็บแสตป์ เก่ามากๆ อยู่เล่มหนึ่ง พ่อถือมาด้วย
พ่อน้ำ : “เห็นแม่บอกพ่อไว้ว่า ลูกมีแฟนแล้ว ชื่อโชน หรืออะไรเนีย เห็นว่าเป็นนักบอล เป็นรุ่นพี่”

น้ำ : “เอ่อ..คือว่า.. ค่ะพ่อ”
น้ำ : “น้ำปลื้มพี่เค้ามาตั้งแต่ ม.1 เลยค่ะ มาจนกระทั่งเรียนจบ แล้วก็มาที่นี่ค่ะพ่อ”
พ่อน้ำ : “น้ำอยากรู้มั๊ยว่า ความรักของพ่อเป็นยังงัย”
น้ำ : “ค้ะ....พ่อ” น้ำตกใจที่อยู่ๆ พ่อจะพูดเรื่องแม่ให้ฟัง

พ่อน้ำ : “สมัยก่อน พ่อกับแม่เรียนอยู่ที่มหาลัยเดียวกัน ตอนโน้นอ่ะน่ะ แม่หนูน่ะ ดังมากเลยน่ะในมหาลัย ครบสูตรเลย เรียนเก่ง หน้าตาดี หนุ่มๆ เพียบ แถมยังเป็นตัวแทนมหาลัย ไปประกวดอะไรเยอะแยะไปหมด”

พ่อน้ำ : “ส่วนพ่อน่ะ ก็เป็นเพื่อนในกลุ่มแม่นั่นแหละ แต่ก้ออยู่ห่างๆ น่ะ เพราะว่า แม่หนูเค้าก็ไม่ค่อยมาวุ่นวายอะไรกะพ่อน่ะ เพราะว่า พ่อเองก็ต้องทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย”
พ่อน้ำ : “เวลาสอบสักที แม่ของหนูก็มาติวเพื่อนๆ ในกลุ่ม พ่อเองก็เรียนไม่เก่ง แต่ก็อยากให้มีสอบบ่อยๆ”
น้ำ : “อ้าว ทำไมล่ะค่ะ คนเรียนไม่เก่ง ไม่น่าจะอยากสอบบ่อยๆ ไม่ใช่หรอค่ะ” น้ำถามแบบงงๆ
พ่อน้ำ : “ก็เพราะก่อนสอบ จะเป็นช่วงเวลาเดียวที่พ่อ จะได้คุยกะแม่งัย แต่ว่าไม่ได้คุยหวานๆ ไม่โรแมนติกน่ะ”
พ่อน้ำเว้นจังหวะอยู่พักหนึ่ง น้ำยิ่งทำหน้างงเข้าไปอีก พ่อน้ำยิ้มแล้วพูดว่า
“พ่อได้ถามแม่ว่า เรื่องนี้พ่อไม่เข้าใจ ช่วยอธิบายให้ฟังหน่อย ส่วนเรื่องโน้น พ่องงสูตร ช่วยอธิบายสูตรให้ฟังหน่อยน่ะ”
น้ำ : “โหพ่อ ทำเนียนว่างั้นเถอะ”
พ่อน้ำ : “ใช่เลยล้ะ มันเป็นช่วงเวลาเดียวที่พ่อได้มีโอกาสคุยกับคนที่พ่อรัก โอกาสเดียวจริงๆน่ะ เพราะว่า แม่ของหนู เค้าก้อมีแฟนอยู่แล้ว พ่อไม่ใช่คนอย่างแม่จะคบหรอก”
พ่อน้ำ : “ตอนนั้นพ่อยังคิดด้วยซ้ำว่า ถ้าพ่อต้องไปต่อคิวแม่ คิวคงยาวมากๆ”
น้ำหัวเราะออกมา พ่อน้ำจับหัวน้ำ
พ่อน้ำ : “ลูกรู้ไหม ความรักของพ่อน่ะ อยู่ในหนังสือเล่มนี้”

น้ำเปิดดูหนังสือเล่มนี้ ในนั้นมีรูปของผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เป็นรูปที่เกิดจากการตัดจากนิตยสาร หรือหนังสือ Magazine เก่าๆ อยู่ 1 รูป แล้วก็มีกระดาษเย็บแม็กอยู่ 2-3 อัน ในกระดาษเย็บแม็กแต่ละอัน มีรอยปากกาขีดอยู่เต็มไปหมด เพราะว่าความที่มันเก่ามาก ทำให้ตัวหนังสือปากกา เลือนลางไป
พ่อน้ำ : “รูปนั้น พ่อตัดออกมาจากหนังสือของมหาลัย ส่วนกระดาษปึกนั้น เป็นชีทที่แม่ทำไว้ให้พ่อตอนติวหนังสือให้พ่อ”
พ่อน้ำ : “แต่ชีทอันนี้ แม่ก็ทำให้ทุกคนน่ะ เพียงแต่ว่า สำหรับพ่อชีทพวกนี้ มันมีความหมายกับพ่อมากๆ เท่านั้นเอง”
น้ำ : “โหพ่อ....พ่อเก็บมา....” น้ำนั่งนับปี “20 กว่าปี….” น้ำทำตาโต เพราะว่า มันมีอายุมากกว่าน้ำเสียอีก
พ่อน้ำ : “ใช่ลูก เป็นเพียง 2 สิ่งที่พ่อได้จากแม่ เพื่อนพ่อบางคนก็รู้น่ะว่า พ่อน่ะ ชอบแม่เหมือนกัน แต่ก็เท่านั้น เพราะว่า พ่อเอง ก็ไม่ใช่ผู้ชายในฝันของแม่”

พ่อน้ำ : “ทุกๆ ครั้งที่พ่อคิดถึงแม่ พ่อก็จะหยิบชีท หยิบรูปขึ้นมาดู จริงๆ แล้วพ่ออยากได้รูปถ่ายแม่ที่เห็นชัดๆ กว่านี้น่ะ แต่พ่อก็ไม่กล้าขอแม่หรอก พ่อก็ทำเท่าที่พ่อจะทำได้ พ่อเปิดอ่านชีทนี้หลายครั้ง นับไม่ถ้วน อ่านจนจำได้หมด แต่พ่ออ่านเฉพาะส่วนที่เป็นลายมือแม่น่ะ อ่านแล้วมันมีความสุข” พ่อน้ำยิ้มอย่างมีความสุข

น้ำ : “แล้วพ่อมารักกับแม่ได้งัยค่ะ ตามที่หนูคิดไว้ ถ้าเป็นตัวหนูน่ะ ถ้าหนูไม่ชอบ ก็คิดว่า น่าจะผ่านไป เพราะว่า ดูท่าทางแล้ว ไม่มีทางไหนที่จะทำให้แม่ มารักพ่อได้เลย”
พ่อน้ำ : “ถูกต้องเลยล่ะลูก น้ำเคยได้ยินไหม ถ้าใช่ มันก็ใช่แหละ” คำตอบนี้ ทำให้น้ำงงสุดๆ
พ่อน้ำ : “ก่อนที่น้ำเกิด 2 ปี หลังจากที่พ่อเรียนจบแล้ว พ่อมาเป็นพนักงานขายอาหาร ใกล้ๆ ที่ทำงานแม่ แต่ตอนนั้น พ่อก้อไม่รู้หรอกน่ะว่า แม่ทำงานที่ไหน ทำอะไร เพราะว่า ไม่ได้ติดต่ออะไรกันอีกเลย แม่ของลูกเค้าก้อมีแฟนตามประสาของเค้า”
พ่อน้ำ : “อยู่ๆ วันหนึ่งแม่หนูก้อเดินเข้ามาสั่งอาหารในร้าน ก็เจอกับพ่อโดยบังเอิญ แต่ก็ไม่มีอะไรน่ะ แม่หนูเค้าก้อทักพ่อธรรมดา มีบางวันเค้าก้อมากะแฟนเค้าด้วยน่ะ”
น้ำ : “พ่อต้องอิจฉาแฟนเค้าแน่ๆ เลย” น้ำแซวพ่อ
พ่อน้ำ : “ใช่สิลูก พ่ออิจฉามากๆ เลยแหละ แต่พ่อก้อยินดีกะแม่เค้าด้วยน่ะ พ่ออยากให้คนที่พ่อรัก เค้ามีความสุข”
น้ำ : “แล้วเกิดอะไรขึ้นระหว่างแม่กับแฟนหรอค่ะ”
พ่อน้ำ : “หลังจากนั้นสักพักใหญ่ๆ เลยน่ะ พ่อมารู้ว่าแม่เลิกกะแฟนแล้ว แต่พ่อก้อไม่ได้ถามอะไรมากน่ะ พ่อคิดว่าพ่อไม่อยากรู้ ถ้าแม่อยากเล่าให้พ่อฟัง พ่อก้อจะฟัง แต่ถ้าไม่เล่า พ่อก้อไม่สนใจ”
พ่อน้ำ : “พ่อก้อไม่ได้จีบแม่ทันทีน่ะ เพราะว่า มีคนมาจีบแม่เยอะเลย ”
พ่อน้ำ : “จนกระทั่งวันเกิดของพ่อในปีนั้น แม่เค้าก้อจำได้น่ะ เค้ามาที่บ้านพ่อ พวกเพื่อนๆ พ่อก็มาน่ะ เราฉลองกันเต็มที่เลย ปีนั้น เป็นครั้งแรกที่แม่ของหนู มาวันเกิดพ่อ ให้ของขวัญพ่อ”

น้ำ : “พ่ออย่าบอกน่ะว่า เกิดเหตุฉุกเฉินเหมือนในหนัง ในละคร ถ้าหนูเกิดมาแบบนี้ หนูไม่เอาน่ะ” น้ำพูดไปขำไป
พ่อน้ำ : “555 ไม่หรอกน้ำ พ่อไม่เคยคิดไม่ดีกับแม่เลยน่ะ”
พ่อน้ำ : “แม่เค้าเดินมาเห็นชีทกับรูป ที่พ่อเก็บไว้ โดยบังเอิญ ตอนนั้นมันก้อเก่าแล้วน่ะ แต่พ่อก็เก็บอย่างดี”

แม่น้ำในอดีต : “นี่นายเก็บไว้หมดเลยหรอ”
พ่อน้ำในอดีต : “อืม สิ่งเกี่ยวกับเธอ เราก็มีอยู่เท่านี้แหละ เราก้อรักของเรา คิดว่า เธอก้อคงดูออกน่ะ”
แม่น้ำในอดีต : “...”

พ่อน้ำ : “ลูกไม่สังเกตเลยหรอว่า พ่อไม่เคยถ่ายรูปกับแม่เลย ก็เพราะเหตุนี้แหละ ความรักของพ่อ ไม่หวาน ไม่โรแมนติก กว่าจะได้เจอ กว่าจะรู้ กว่าจะเข้าใจ หลังจากนั้น สุดท้ายพ่อก้อแต่งงานกับแม่”
น้ำ : “สุดยอดเลยพ่อ หนูดีใจมากค่ะที่เป็นลูกพ่อ”


ตัดมาที่ปิ่น
ปิ่นยังคงดีกับโชนทุกอย่าง ปิ่นเป็นทั้งเพื่อน แฟนคลับนักฟุตบอล เป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำได้ โชนเองก็รู้ดีว่า ปิ่นคิดกับตัวเองเกินเพื่อน แต่โชนเองก็สงวนท่าทีไว้เพียงแค่เพื่อน
ยิ่งวันเวลาผ่านไปเนินนานเท่าใด ใจของปิ่นยิ่งถลำลึกไปเรื่อยๆ เพื่อนๆในกลุ่มเองก้อรู้ดีกว่า ปิ่นรักโชนมากแค่ไหน แต่ปิ่นเองก็ไม่อยากให้โชนต้องมีปัญหา ทำได้แต่เพียงเก็บความเจ็บปวดไว้ในใจ จนกระทั่ง...
นุ๊ก : “ปิ่น นี่ผ่านมา 3 ปีแล้วน่ะ ปิ่นยังทำทุกๆ วันเหมือนเดิม ปิ่นยังคิดเหมือนที่ปิ่นเคยบอกเราป้ะ”
ปิ่น : “ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เรายอมรับว่า เราตัดใจจากโชนไม่ได้จริงๆ แล้วเราจะทำต่อไป”
นุ๊ก : “ที่ผ่านมา ชั้นก้ออยู่กับแกมาโดยตลอด โชนไม่ได้แสดงท่าทีอะไรกะแกเลยน่ะ มีแต่แกที่เป็นบ้าอยู่คนเดียว ตอนนี้โชนก้อดังมากๆ ด้วย”
ปิ่น : “อืม ก้อเนียเดือนหน้า ทีมบางกอก กลาส จะได้เข้าชิงบอลเอเซียแล้ว โชนคงหวังไว้มากแหละ เพราะว่า โชนอยากทำให้พ่อภูมิใจ เห็นว่า โชนมีสิทธิติดทีมชาติด้วยน่ะ ฟอร์มโชน กำลังแรงเลยล้ะ เล่นฤดูกาลแรก ก็กลายเป็นนักเตะดาวรุ่งที่น่าจับตามองไปแล้ว ”
นุ๊ก : “แล้วแกจะทำแบบนี้ต่อไปน่ะหรอ”
ปิ่น : “ก็คงอย่างนั้นแหละ แต่ก้อช่างเถอะ ทุกวันนี้เราไม่คิดที่จะแต่งงานแล้วน่ะ เราคิดว่า เราอยากเก็บความรู้สึกดีๆ แบบนี้ตลอดไป ไม่อยากให้ใครเข้ามาแทรก ใจเรามีโชนคนเดียว ”
นุ๊ก : “ปิ่น...นี่แกกำลังเอาชีวิตของแก ไปผูกกับโชนไว้มากไปหรือเปล่า”
ปิ่น : “แล้วแกจะให้เราทำยังงัย แกก้อเห็นอยู่ มีแฟนคลับของโชนเยอะแยะเข้ามา ดารา นางแบบก้อเยอะ แต่โชนไม่เคยแม้กระทั่งจะคิด โชนมีน้ำอยู่คนเดียวเลย จนกระทั่งตอนนี้”
นุ๊ก : “ชั้นล่ะสงสารแกจริงๆ ทำไมน่ะ ผู้หญิงดีๆ อย่างแก ต้องเป็นแบบนี้ ชีวิตแกนี่ จะหาความสุขได้มั๊ยเนีย”
นุ๊ก : “ชั้นยอมรับตามตรงน่ะ ชั้นเริ่มทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ที่แกต้องเป็นแบบนี้ ชั้นคิดว่า ชั้นควรจะทำอะไรเพื่อแกบ้างแล้วล่ะ”
ปิ่น : “แกจะทำอะไรน่ะ แกอย่าน่ะ ชั้นพอใจที่เป็นแบบนี้ ชั้นเลือกที่จะรักเอง เจ็บเอง” ปิ่นต้องเสียน้ำตาอีกครั้งหนึ่ง
นุ๊กครุ่นคิดอย่างมาก ก่อนที่จะชวนปิ่นไปกินข้าว “เปล่าหรอก ไม่มีอะไร ชั้นก้อพูดเรื่อยเปื่อย”

ร้านค้าในสโมสร บางกอกกลาส
ปิ่นยังคงเข้ามาทำหน้าที่เพื่อนที่แสนดีของโชนเหมือนทุกๆ วัน แต่วันนี้ปิ่นดูเศร้าหมอง โชนเองก็รู้ว่า ตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้ปิ่นเป็นแบบนี้ แต่โชนก้อไม่รู้จะทำงัยเช่นกัน
โชน : “ปิ่น โชนรู้น่ะว่า ที่ผ่านมา ปิ่นคิดงัยกะโชน แต่ปิ่นก้อรู้ไม่ใช่หรอว่า โชนมีน้ำคนเดียว โชนรู้น่ะว่า เวลาที่ผ่านมาเกือบ 10 ปี ปิ่นมีแต่ความเจ็บปวด แต่เราก้ออยากให้ปิ่น เข้าใจเราเหมือนกัน”
เพียงแค่คำพูดแรก ทำให้ปิ่นเสียใจเป็นอย่างมาก
โชน : “ปิ่น...”
นุ๊กเห็นเพื่อนรักตัวเองร้องไห้อย่างหนัก จนทนไม่ไหวเหมือนกัน นุ๊กเดินเข้ามาหาโชน พร้อมๆ กับประคองปิ่น
นุ๊ก : “ทำไมโชนถึงใจร้ายอย่างนี้ เราเองก้อไม่รู้หรอกน่ะว่า เราควรจะโกรธโชนหรือไม่ แต่เราก้ออยากจะบอกว่า เพื่อนเราก้อมีหัวใจเหมือนกันน่ะ ไอ้ปิ่นมันรักโชนมาตลอด แล้วก้อรักมากด้วย รักมากเกินกว่าที่โชนคิดไว้เยอะ” นุ๊กพูดใส่โชน พร้อมๆ กับร้องไห้เช่นกัน
โชน : “นุ๊ก....”
นุ๊ก :”โชนรู้มัย หลังจากที่จบ ม.6 ไปแล้ว ไอ้ปิ่นมันก้อบ้าของมัน มันไปหาหนังสือ ไปหาที่ติว เพื่อที่จะให้โชนสอบเข้ามหาลัย มันทำ note ย่อให้โชน ไปถามเพื่อนๆ ว่า ที่ไหนมีที่ติวดีๆ จะได้ให้โชนเข้าไปติว โดยที่มันแทบจะไม่สนใจของมันเลย”
นุ๊ก : “รู้มั๊ย นุ๊กไปบ้านปิ่น แม่ปิ่นบอกว่า ปิ่นไม่สบาย เข้าโรงพยาบาล เพราะว่า พักผ่อนไม่พอ แม่ปิ่นแปลกใจว่า ปิ่นได้โควต้าเข้ามหาลัยแล้ว ทำไมยังต้องดูหนังสือดึกๆ ดืนๆ ทุกวัน ทั้งๆ ที่ไม่ต้องสอบแล้ว”
นุ๊ก : “ก็เพราะปิ่นเค้าทำให้โชนน่ะสิ เคยรู้บ้างไหม โชนได้โควต้านักกีฬา เข้ามหาลัย เราอยากจะรู้เหลือเกินว่า โชนเคยเปิดดูหนังสือที่ปิ่นทำให้บ้างไหม เคยแม้กระทั่งจับมาเปิดดูบ้างหรือเปล่า เคยเห็นความพยายามของปิ่นมันบ้างไหม”
ปิ่น : “อย่า.. หยุดเถอะ...” ยิ่งนุ๊กพูด ทำให้ปิ่นยังเสียใจหนักเข้าไปอีก
นุ๊ก : “เราไม่หยุด เราทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เราก้อไม่รู้หรอกน่ะว่า ที่เราทำคืออะไร แต่เรารู้ว่า เราต้องทำ”
นุ๊ก : “เรารู้ ไอ้ปิ่นมันไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไรกับโชน” นุ๊กเองก้อพูดไป แย่ไปเช่นกัน
ท๊อป เดินเข้ามาอย่างตกใจ เพราะว่า เห็นสาว 2 คน ร้องไห้อย่างหนัก
ท๊อป : “เฮ้อๆๆ เพื่อนกู เกิดอะไรขึ้นวะเนีย ถ้ากูเดาไม่ผิด เพื่อนรักเพื่อน เราสามคนใช่ไหมเนีย” ท๊อปพูดด้วยความเซ้ง
นุ๊กประคองปิ่นเดินไป....
โชน : “ไอ้ท๊อปตามไปหน่อย ...”
ท๊อป : “อ้าว แล้ว..พระเอกของกู เกิดรัก 3 เสร้าแล้วล่ะสิ” ท๊อปเดินตามไป

บ้านโชน
โชนกลับไปค้นหาลังเก่าๆ ชั้นบนของบ้าน เห็นหนังสือวางอยู่ กองหนึ่ง โชนจำได้ว่า เป็นหนังสือที่ปิ่นให้มา เอาไว้อ่านก่อนสอบ ซึ่งโชนเองก้อยอมรับว่า ไม่เคยแม้กระทั่งจะเปิดดู
“นี่เรากำลังทำร้ายปิ่นอยู่หรือเปล่า”
โชนเปิดดูหนังสือที่ปิ่นให้ทีละหน้า แต่ละหน้ามีแต่รอยปากกาเน้นใจความสำคัญ มีกระดาษเล็กๆ แทรกไว้ว่า ตรงนี้งงนิดๆ เต็มไปด้วยความจริงใจของปิ่นที่มีต่อโชน โดยที่โชนไม่รู้เช่นกัน


...
...
- สโมสรบางกอกกลาส คว้าแชมป์เอเซีย พร้อมๆ กับโชนประกาศเลิกเล่นฟุตบอล ช๊อกวงการฟุตบอล เลิกเล่นในขณะที่เป็นนักฟุตบอลที่ดีที่สุด หันหลังให้กับวงการอย่างสิ้นเชิง แล้วหันมาเป็นศิลปินถ่ายรูปอย่างเต็มตัว

- ปิ่นกับนุ๊ก เรียนจบสถาปัตย์ฯ มีเพื่อนใหม่อีก 1 คน ชื่อ ไก่ ไปเปิดบริษัทจัดงาน Organize เล็กๆ แห่งหนึ่ง

- เชียร์ เรียนจบบัญชี ได้แฟนตัวใหญ่ๆ มา 1 คน

- กี้กับนิ่ม เข้ารับราชการทหาร เพราะว่า จะได้เจอกับผู้ชายหล่อๆ ทุกวัน

- แป้งเรียนอยู่ ม ปลาย ที่เดียวกับน้ำเคยเรียนอยู่

6 ปีผ่านไป....

สนามบิน ประเทศไทย
น้ำต้องการเซอร์ไพรส์ทุกๆ คน จึงเดินทางกลับมาที่ประเทศไทยพร้อมกับพ่อ โดยที่ไม่บอกใคร ไม่มีใครมารับน้ำ น้ำเดินออกมาจากทางออกของผู้โดยการฝั่งขาเข้ามากับพ่อ
พ่อน้ำ : “พ่อไม่ได้กลับเมืองไทยมาหลายปีล้ะ วันนี้ได้กลับมาอีกครั้ง รู้สึกดีใจจนบอกไม่ถูก”
น้ำ : “หนูคิดถึงแม่ คิดถึงเชียร์ กี้ นิ่ม คิดถึงแป้งมากที่สุดเลยๆ” น้ำพูดกับพ่ออย่างอารมณ์ดี
พ่อน้ำ : “แต่พ่อว่า.....น่าจะคิดถึงพี่โชนมากที่สุดน่ะ”
น้ำ : “พ่อ....ค่ะ แซวหนูอีกแล้วววว” น้ำพูดลากเสียงยาว

บ้านน้ำ
น้ำเดินทางมาถึงบ้านพร้อมกับพ่อ เดินเข้ามา
แป้ง : “....มาได้งัยเนีย !!! พี่น้ำ.....คุณพ่อๆๆๆๆ” แป้งเดินลงมา ตกใจเห็นคุณพ่อกับน้ำ อยู่ๆ ก็มาอยู่หน้าบ้าน
แป้ง : “แม่ๆๆๆๆๆ พ่อมาๆๆๆๆๆ”
แม่น้ำ : “เอะอะอะไรอ้ะแป้ง....เดี๋ยวลูกค้าก็ไม่พอใจหรอกลูก”
แป้ง : “พ่อกับพี่น้ำมาๆๆๆ ” แป้งตะโกนย้ำคำพูด
แม่ไม่ได้ตอบรับ แต่เดินมาหน้าบ้าน เห็นพ่อยืนอยู่ตรงหน้าต่าง ส่วนน้ำนั่งมองรูปตัวเอง สมัยยังเรียนอยู่บนเคาท์เตอร์
น้ำ : “แม่ !!!”
แม่น้ำ : “น้ำ....พ่อ...” แม่น้ำน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
พ่อน้ำ : “พ่อกลับมาแล้ว”

ทั้ง 4 คนเดินเข้ามากอดกัน พร้อมๆ กับพูดว่า “ทำไมไม่บอกกันบ้าง จะได้ไปรับที่สนามบิน”
น้ำ : “หนูอยากเซอร์ไพรส์แม่ ก็เลยไม่บอกใครว่า จะกลับวันนี้”
แม่น้ำ : “คุณค่ะ....แม่คิดถึงพ่อมากๆ พ่อทำให้แม่....”
พ่อน้ำ : “ตอนนี้เราปลดหนี้ บ้านหมดแล้ว เป็นสิ่งที่พ่ออยากทำให้แม่ พ่อทำให้แม่ต้องลำบากมาหลายปี...”
น้ำ, แม่น้ำ : “พ่อ...”

แม่น้ำ : “ว่าแต่เด็กน้อยคนเก่งของแม่ เป็นยังงัยบ้าง” แม่หันไปมองน้ำด้วยความสนใจ พร้อมๆ กับจับหัวน้ำ
น้ำ : “ก้อดีค่ะแม่ หนูเรียนจบด้านออกแบบแฟชันมา ก็เลยทำ Collection เสื้อผ้านิดหน่อยอยู่ที่โน่นค่ะ”
พ่อน้ำ : “แม่รู้มั๊ย ลูกเราน่ะเก่งมากเลยน่ะ Collection เสื้อผ้าของน้ำ วัยรุ่นที่โน้นเค้าชอบมากๆ ตอนนี้ติดตลาดเลยน่ะ”
แป้ง : “โห พี่น้ำ...”
แม่น้ำ : “เก่งมากจ๊ะลูก แล้วลูกจะมาเปิดร้านเสื้อผ้าด้วยป่าวจ๊ะ” แม่ถามด้วยความสนใจ
น้ำ : “น้ำยังไม่แน่ใจค่ะแม่ คิดว่า อยากทำร้านเล็กๆ สักร้าน เผื่อดังค่ะแม่ๆๆ” น้ำพูดไป หัวเราะไป
แป้ง : “แหวะ...”
น้ำ : “เป็นอะไรจ๊ะ เด็กน้อยแก้มยุ้ย”

แม่น้ำ : “มิน่าหละ เมื่อ 1-2 อาทิตย์ที่แล้ว อยู่ๆ มีนักข่าวหรืออะไรเนียแหละ ติดต่อแม่มา อยากคุยกับน้ำ อยากให้น้ำไปออกทีวี” แม่น้ำ ทำท่านึกถึง แต่จำไม่ค่อยได้
แม่น้ำ : “เค้าบอกว่า จะมาคุยใหม่อะไรแถวๆ เนีย แม่ก้อไม่รู้ว่า เค้าจะคุยกะลูกแม่ทำไม สงสัยคงเป็นเรื่องนี้แน่ๆ เลย”
น้ำ : “ห๋า ออกทีวี !!!” น้ำทำหน้าเหว๋อ พร้อมกับบอกว่า “ไม่ไหวอ่ะค่ะแม่ อายจะตาย น้ำไม่ไปหรอก”
แม่น้ำกับพ่อน้ำ หัวเราะน้ำด้วยความชอบใจ แป้งมองพี่ตัวเองด้วยความภูมิใจว่า พี่ของตัวเองเป็นคนเก่ง

บ้านเชียร์
เชียร์กำลังคุยโทรศัพท์อยู่
เชียร์ : “เฮ้อๆๆ นิ่ม ได้ข่าวว่า น้ำกลับมาแล้วน่ะ ได้เวลารวมพลแล้วเว้ยๆๆ”
นิ่ม : “จริงเหรอๆๆๆ บอกกี้ๆๆๆ บอกกี้ด้วย”
เชียร์ : “บอกแล้วจ๊ะ”
นิ่ม : “เมื่อไหร่ๆๆๆๆ”
เชียร์ : “พรุ่งนี้ 10 โมงเช้า บ้านน้ำ”
นิ่ม : “โอเชๆๆๆ เลย เจอกันๆๆๆๆ” นิ่มพูดไปยิ้มไป

บ้านน้ำ วันรุ่งขึ้น
กี้ : “ว้าวๆๆๆ ยัยปลวกของช้านมาแล้วววๆๆ” กี้ลากเสียง
น้ำ : “แหม๋ ทักคำแรกซะเห็นภาพเลยน่ะ”
เชียร์, กี้, นิ่ม น้ำ เข้าทักทายกันอย่างคิดถึงสุดๆ ทั้ง 4 คนเดินไปนั่งโต๊ะคุยกันตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานานมาก
น้ำ : “พวกแก เป็นงัยกันบ้าง”
นิ่ม : ‘น้องเชียร์ของพวกเรา มีแฟนแล้วน่ะจ๊ะ”
น้ำ : “เฮ้ยๆ จริงหรอๆๆๆ”
นิ่ม : “ส่วนกี้กับนิ่ม ตอนนี้คิดว่า อาจจะไปเรียนต่อโท น่ะ แต่ยังไม่รู้เลยว่า จะเรียนอะไรดี”
กี้ : “น้ำ ทวงสัญญหน่อย ให้เอาหิมะมาด้วย อยู่หน่ายยยยยยๆๆ” กี้ทวงของฝากๆๆ
น้ำทำท่าทางนึก เพราะว่า น้ำไม่ได้เอามาหรอก เพราะลืม
น้ำ : “ความจริงก้อเอามาด้วยน่ะ แต่มันละลายหมดแล้วล้ะ”
กี้ นิ่ม เชียร์ : “ต๊าย...น้องปลวกเรา แถไปด้ายๆๆๆ ลืมก้อบอกมาเถอะ”
ทั้ง 4 คนหัวเราะกันอย่างมีความสุขที่ได้เจอบรรยากาศเก่าๆ
เชียร์ : ‘น้ำเคยบอกว่า ตอนอยู่โน้น พี่โชนไม่ได้โทรไปหาน้ำเลยหรอ ไม่ได้คุยกันเลยหรอ”
น้ำ : “อืม... ไม่เคยโทรมา ไม่เคยคุยเลยแม้แต่ครั้งเดียว” น้ำทำหน้าเศร้า...
นิ่ม : “น้ำคงคิดถึงพี่โชนมากเลยเนอะ”
ช่วงที่นิ่มพูด น้ำเดินไปนั่งเก้าอี้ที่เคยใช้มะขามถูตัวให้ขาว
น้ำ : “วันเวลาที่ผ่านไป แต่เก้าอี้ตัวนี้ยังอยู่ที่เดิม พวกแกก้อถูอยู่นั่นแหละ จนเหลืองไปหมด” น้ำพูดเสียงแผ่วเบา
กี้ : “น้ำ...”
เชียร์ : “น้ำ ดูท่าทางคงคิดถึงพี่โชนมากเลยน่ะเนีย”
น้ำพยักหน้า แล้วก้มหน้า หันไปมองนอกหน้าต่าง
เชียร์ : “เฮ้ยน้ำ อย่าเศร้าสิๆๆ ไม่เอาๆๆ เพื่อนๆ เพิ่งได้เจอกัน ”
น้ำหันมาแล้วพูดว่า “ก้อจิงเนอะ” แต่เสียงก้อเศร้าๆ
นิ่ม : “เอ่อ วันก่อนน่ะ นิ่มมาคุยกะแป้ง เห็นแป้งบอกว่า มีรายการทีวีอะไรสักอย่างเนียแหละ จะชวนน้ำไปออกทีวี เห็นว่า เสื้อผ้าของน้ำดังมากๆ เลยตอนนี้”
น้ำ : “อืมๆ มะวานแม่บอกน้ำเหมือนกัน แต่ไม่อยากไปเลยอ้ะ”
เชียร์ : “ไปเถอะน้ำ อย่างน้อยที่สุด น้ำจะได้เล่าให้ทุกๆ คนฟังงัยว่า น้ำตั้งใจมากขนาดไหน เผลอๆ เดี๋ยวมีแมวมอง พาไปเล่นหนังก้อได้น่ะ จริงป้ะล้ะ”
นิ่ม : “พวกแกนี้ จินตนาการกว้างไกลเหลือเกินน่ะ”
น้ำ : “แล้ว...แล้วพี่...พี่โชน เป็นงัยบ้าง” น้ำถามด้วยน้ำเสียงเบามาก
เชียร์ : “พี่โชนเค้าได้แชมป์บอลอะไรสักอย่างเนียแหละ แล้วอยู่ๆ ก้อประกาศเลิกเล่นบอล ตอนนั้นน่ะ พวกแฟนคลับพี่โชน ตกใจ ช๊อก ร้องไห้กันทั้งประเทศเลยมั๊ง ที่สุดหล่อของเค้าเลิกแตะบอล”
น้ำฟังเชียร์เล่าด้วยความสนใจ
เชียร์ : “ช่วงนั้นสัก 2-3 ปีที่แล้วได้มั๊ง พี่โชนน่ะ มีข่าวลงหนังสือพิมพ์ ออกทีวีด้วย มีพวกดารา มีสาวๆ มาชอบพี่โชน ลงข่าวกันเพียบเลย พี่ปิ่นเค้าดูแลพี่โชนตลอดเลย เห็นบอกว่า ไปทุกๆ ที่ที่โชนอยู่ เนียเชียร์เพิ่งรู้ว่า พี่ปิ่นก้อชอบพี่โชนเหมือนกัน ชอบมาตั้งแต่เห็นแรกๆ ตอน ม.1 เลยล้ะ เห็นพี่นุ๊กเคยบอกว่า พี่ปิ่นเค้าคิดกะพี่โชนเกินเพื่อน แต่พี่โชนเค้าก้อไม่ได้แสดงออกอะไร”
กี้ : “เชียร์ๆๆๆ” กี้ทักเชียร์ เพราะไม่อยากให้พูด
น้ำ : “เชียร์พูดต่อๆๆ”
นิ่มมองด้วยความไม่สบายใจ
เชียร์ : “เนียชั้นก้อไม่รู้ว่า มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง รู้แต่ว่า พี่ปิ่นมีลูกแล้ว 2-3 ขวบได้มั๊ง พี่ปิ่นเค้าไปทำบริษัทรับจัดงาน Event เชียร์ก้อไม่กล้าถามพี่นุ๊กว่า เป็นลูกใคร”
กี้ : “เชียร์ๆๆ” กี้ทักเชียร์ เพราะเริ่มเห็นน้ำ ทำหน้าเศร้า
เชียร์ : “เราก้อไม่รู้ว่า จะพูดงัยน่ะ เพราะว่า พวกเราเองก้อไม่ค่อยได้คุยกะพี่โชนเลย เค้าก้อวุ่นๆ กะเตะบอล แล้วตอนนี้ก้อวุ่นๆ อยู่กับถ่ายภาพ”
เชียร์ : “พอพี่โชนมาถ่ายภาพ ก็ยังไม่ค่อยดังมากน่ะ ส่วนใหญ่รู้จักพี่โชน เพราะเป็นนักบอลมากกว่า แต่พี่โชนเค้าก้อถ่ายรูปมา 2-3 ปีเหมือนกันน่ะ พี่เค้าคงอยากจะมีชื่อเสียงด้านถ่ายรูปมากกว่านักบอลมั๊ง”
น้ำ : “แล้วพี่เค้า....พี่เค้าเคยพูดถึงน้ำบ้างมั๊ยๆ เอ่อๆ หมายถึง เคยพูดถึงชื่อน้ำบ้างมั๊ย หรืออะไรก้อได้ที่เกี่ยวกับน้ำ”
นิ่ม : “...... ไม่เคยเลย” นิ่มพูดเสียงเศร้าๆ “พี่โชนไม่เคยพูดถึงน้ำแม้แต่ครั้งเดียว ออกทีวีก้อไม่พูด พวกนักข่าวถาม ก้อไม่พูดว่าพี่โชนมีแฟนแล้วหรือไม่ บอกแต่เพียงว่า เป็นเรื่องส่วนตัว”
กี้ : “พี่โชนเค้าไม่เคยพูดถึงน้ำก็จริง แต่ก้อไม่มีข่าวกับสาวๆ เหมือนกันน่ะ” กี้พูดขัดขึ้นมา
เชียร์ : “เนีย งอนพี่โชนเหมือนกันน่ะ พี่โชนน่าจะพูดถึงบ้างก้อยังดี”

ห้องครัวในบ้านน้ำ (ฉากแรกของภาค 1)
แม่น้ำ ทำกับข้าวในห้องครัว โดยมีแป้งเป็นผู้ช่วย เพียงแต่ว่าวันนี้ไม่เหมือนกับทุกๆ วันที่ผ่านมา เพราะว่ามีพ่อน้ำอยู่ด้วย จึงทำให้บรรยากาศมีแต่รอยยิ้ม
พ่อน้ำ : “นี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้วน่ะ แต่ห้องนี้ก้อยังไม่เปลี่ยนแปลง”
แม่น้ำ : “ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานขนาดไหน ห้องยังคงเหมือนเดิม ยังงัยแม่ก้อไม่เปลี่ยน ถ้าเจ้าของห้องไม่ยอม”
แม่น้ำ : “ทุกๆ ครั้งที่แม่อยู่ในห้องนี้ แม่จะนึกถึงพ่อเสมอ โต๊ะทุกตัว เก้าอี้ทุกตัวที่พ่อเอาไปวาง แม่ก็ไม่เคยคิดจะเปลี่ยน แม่ถือว่า ห้องนี้เปรียบเสมือนกับเป็นตัวแทนของพ่อ”
พ่อน้ำ : “แม่...” พ่อน้ำมองหญิงสาวคนที่เค้ารักมากว่า 20 ปี ด้วยความชื่นชม ไม่น้อยกว่าแป้งที่มองพ่อด้วยดวงตาที่รักพ่อมากๆ
แม่น้ำ : “พ่อไปอยู่อเมริกามา 15 ปี พ่อยอมสละความสุขตัวเอง ทำงานหนักก้อเพื่อแม่ เพื่อน้ำ เพื่อลูก ห้องนี้ก็เป็นเพียงสิ่งเดียวของแม่เช่นกัน ที่ทำให้แม่รู้สึกว่า แม่กำลังอยู่กับพ่อ”
น้ำเดินเข้ามาในห้องครัว พร้อมๆ กับเห็นพ่อจับมือแม่ ทำให้น้ำรู้สึกว่า พ่อรักแม่มาก
น้ำ : “หนูดีใจมากค่ะ ที่พ่อยังคงรักแม่เหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยนแปลง”
แม่น้ำ : “คุณค่ะ พอได้แล้ว อายเด็กๆ เค้า พอแล้ว..”
พ่อน้ำ : “พ่อจะอายทำไมล่ะ คนออกจะเยอะแยะ”
จบคำพูดของพ่อน้ำ เชียร์, กี้, นิ่ม อยู่ที่ประตูห้องครัว ส่งเสียง “ฮิ้วๆๆๆๆๆ”

ห้องรับแขกบ้านน้ำ วันรุ่งขึ้น
แม่, แป้ง และน้ำ นั่งคุยกันอยู่ในห้องโถง แต่พ่อน้ำยังไม่ตื่น เพราะว่า พ่อน้ำนอนดึกมาก เนื่องจากพ่อรำลึกถึงวันเก่าๆ ของบ้านหลังนี้ที่ตนเองจากไปกว่า 15 ปี
แม่น้ำ : “ตกลงพรุ่งนี้ ลูกจะไปออกรายการทีวีมั๊ย รายการนี้ดังเลยน่ะ เป็นรายการ Talk Show ที่เชิญพวกคนดังๆ ไปคุย”
น้ำนั่งข้างๆ กับแป้งบนโชฟาอีกตัวหนึ่ง
น้ำ : “แม่....ตกลงหนูต้องไปออกทีวีจริงๆ หรอแม่ จะให้หนูไปพูดอะไรน่ะแม่ ร้านเสื้อผ้าหนู ก้อยังมีอะไรไม่มาก เพิ่งเริ่มต้นเองค่ะแม่”
แป้ง : “ไปเถอะพี่น้ำ พี่ได้ออกทีวีด้วย เผื่อพี่โชนเค้าจะได้เห็นพี่น้ำงัย ”
น้ำ : “อย่าไปพูดถึงเค้าเลย น้ำมาถึงนี่เกือบๆ 1 อาทิตย์แล้ว พี่เค้าไม่มาหาเลย” น้ำพูดด้วยความเซ้ง
แม่ : “น้ำ..”
แป้ง : “พี่ก้อโทรไปหาพี่โชนสิ ไม่เห็นยากเลย”
น้ำ : “อย่าเลย น้ำคิดว่า น้ำจะไปหาพี่โชนถึงบ้านเลยดีกว่า”
คำพูดของน้ำ ทำให้ทุกคนยิ้มออกมาได้บ้าง

เสียงน้ำบรรยาย
“เราทุกคนอ่ะน่ะ จะมีใครบางคนที่ถูกเก็บไว้ในใจลึกๆ เวลาคิดถึงเค้าทีไร มันจะรู้สึก...อืม เจ็บแปล๊บๆ อยู่ในใจทุกที แต่เราก็ยังอยากจะเก็บเค้าไว้ในใจไว้อย่างนั้น ถึงวันนี้ น้ำจะไม่รู้ว่าเค้าอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ แต่อย่างน้อย เค้าก้อทำให้น้ำได้รู้จักกับ....สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่า "รัก" “

โชนขี่มอเตอร์ไซด์โดยมีลูกของปิ่นติดหลังมาด้วย โชนต้องเดินทางไปงานแสดงภาพถ่ายของตัวเองที่สยามมิวเซี่ยม แต่ปิ่นรบกวนให้โชน นำลูกมาให้ที่บริษัท
โชนขี่มอเตอร์ไซด์มาถึงบริษัทของปิ่น ในปัจจุบัน โชนผมยาว และผิวคล้ำขึ้น เพราะว่า ตลอดการเตะบอลมา 3 ปี ทำให้โชนเปลี่ยนแปลงไปบ้าง โชนเปิดประตูกระจกเดินเข้ามาหาปิ่น พร้อมๆ กับยื่นลูกให้ปิ่น
ปิ่น : “ไก่จ๊ะ ช่วยเอางานนี้ไปทำต่อด้วยน่ะ” ปิ่นเห็นโชนเดินเข้ามา
โชนอุ้มเด็กน้อย ส่งต่อให้กับปิ่น ผู้เป็นแม่
ปิ่น : “ว่างัยจ๊ะ....มีอะไรก้อต้องรบกวนโชนทุกทีเลยน่ะ นี่ถ้าพ่อจริงๆ รักลูกบ้าง ก็คงดี” ปิ่นพูดไป เศร้าไป
โชน : “เอาอีกล่ะ ขี้แงอีกล้ะ” โชนดุปิ่น “ลูกของปิ่น ก็เหมือนกับลูกของโชนนั่นแหละ”
โชนต้องรีบเดินทางไปสยามมิวเซี่ยม จึงเดินทางออกจากบริษัท ปิ่นนึกถึงเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่ง
ปิ่น : “แล้วอาทิตย์หน้า จะไปออกรายการทีวีมั๊ย โชน” ปิ่นตะโกนถามโชน ก่อนที่โชนจะเดินออกไป
โชน : “ยังไม่รู้เลย…” โชนพูดเสร็จ ก็เปิดประตูกระจก เดินออกไป

ตัดกลับมาที่บ้านน้ำวันรุ่งขึ้น
แม่น้ำนั่งคุยกับน้ำ
แม่น้ำ : “แม่ตอบตกลงรายทีวีเค้าไปแล้วน่ะลูก น้ำต้องเดินทางไปที่สตูดิโอวันอังคารหน้า ไปอัดรายการ”
น้ำ : “ได้ค่ะแม่ แต่ว่า...แม่กับพ่อ แล้วก้อแป้งต้องไปกะหนูด้วยน่ะ เดี๋ยวหนูจะชวนเชียร์ กี้ นิ่มไปด้วย”
แม่น้ำ : “ได้จ๊ะ...”
ในขณะนั้นเอง พ่อน้ำเดินลงมาจากชั้นบน เดินเข้ามาที่ 2 แม่ลูกกำลังคุยกันอยู่
พ่อน้ำ : “พ่อคิดว่า พ่ออาจจะไม่ไปน่ะ น้ำ”
น้ำ : “อ้าวทำไมละค่ะพ่อ...” น้ำทักพ่อ
พ่อน้ำ : “พ่ออยากชื่นชมสาวน้อยคนนี้ของพ่ออยู่ที่บ้านดีกว่า”
น้ำ : “อ๋อ..ค่ะพ่อ” น้ำเข้าไปกอดพ่อ ส่วนแม่น้ำก้อเข้ามาจับหัวน้ำด้วยความเอ็นดู

สตูดิโอรายการ Talk Show
แม่น้ำ, แป้ง, เชียร์, กี้ กับนิ่มนั่งอยู่นสแตนด์ของผู้เข้าชมรายการ โดยที่แม่น้ำ กับแป้งนั่งด้วยกัน ส่วนเชียร์, กี้ กับนิ่ม นั่งอยู่ในชั้นถัดไป วันนี้ทุกคนได้เจอกับครูอินกับครูโบตด้วย ซึ่งมาชื่นชมศิษย์คนเก่งออกทีวี และทุกคนก็แปลกใจที่วันนี้ ครูอินแต่งงานกับครูโบตแล้ว
Staff รายการทีวี : “5..4..3..2..1..”
พิธีกรหญิง : “ค่ะ พวกเราได้ชมผลงานของคุณน้ำแล้วน่ะค่ะ และนี่เป็นตัวอย่างผลงานของคุณน้ำค่ะ” พิธีกรหญิงหยิบหนังสือแฟชัน ซึ่งแสดงผลงานของน้ำ เปิดให้ผู้ชมดู
พิธีกรหญิง : “ไม่ทราบว่า คุณน้ำ กลับมาที่เมืองไทยทำไมหรอค่ะ”
น้ำ : “พอดีมีสินค้ายี่ห้อหนึ่ง ติดต่อน้ำให้มาค่ะ ล้ะอีกอย่างหนึ่งคือ น้ำคิดถึงแม่ด้วยค่ะ”
พิธีกรหญิง : “ได้ยินมาว่า....สมัยก่อน.....เอ่อขอโทษน่ะค่ะ คุณน้ำแต่งตัวได้ปลวกมากๆ ค่ะ ซึ่งแตกต่างจากตอนนี้ ”
น้ำ : “อ๋อ ค่ะ” น้ำพยักหน้า “ที่น้ำเปลี่ยนแปลงเป็นแบบนี้ เป็นเพราะว่า น้ำตกหลุมรัก Someone ค่ะ”
พิธีกรหญิง : “ตกหลุมรัก ใครบางคน” พิธีกรหญิง ถามย้ำ
น้ำ : “ค่ะ เค้าเป็นรุ่นพี่ ม.4 หน้าตาน่ารักๆ ค่ะ นับตั้งแต่นั้นมา น้ำเปลี่ยนแปลงตัวเองเลยค่ะ ทำทุกอย่าง ตั้งใจเรียน ไปขัดผิว ตัดฟัน ทำทุกสิ่งทุกอย่างที่ดี ก้อเพื่อพี่เค้าค่ะ”
พิธีกรหญิง : “แล้วพี่เค้ารู้ไหมค่ะ”
น้ำ : “รู้ค่ะ แต่เรื่องมันน่าเศร้าน่ะค่ะ แต่พอมานั่งคิดตอนนี้ น้ำคิดว่า เป็นเรื่องดีน่ะค่ะ ที่น้ำใช้ความรักในทางที่ดี มาเปลี่ยนแปลงตัวเอง”
หลังจากน้ำพูดจบ พิธีกรหยิบสมุดเล่มหนึ่งขึ้นมา เป็นสมุดที่พี่โชนให้น้ำ ก่อนที่น้ำจะไปอเมริกา
พิธีกรหญิง : “คุณน้ำ ยังจำสมุดเล่มนี้ได้มั๊ยค่ะ” พิธีกรหญิงยื่นสมุดเล่มนี้ให้น้ำดู
น้ำรับสมุดมาแนบไว้ที่อกตัวเอง พร้อมกับตอบว่า “อ่อ จำได้ค่ะ..”
รายการเซอร์ไพรส์น้ำ ด้วยการเปิดตัวโชน โดยที่ไม่ได้แจ้งให้น้ำรับทราบล่วงหน้า
พิธีกรหญิง : “ขอเชิญคุณโชน เจ้าของสมุดเล่มนี้ค่ะ อดีตเป็นนักเตะดาวรุ่งของสโมสรบางกอกกลาส..”
พิธีกรหญิง : “ในปัจจุบัน เค้าได้ผันตัวเอง เป็นนักถ่ายภาพ”
โชนถือช่อดอกไม้ ช่อใหญ่ออกมาจากหลังเวที เดินมายังบริเวณโต๊ะที่น้ำนั่งสัมภาษณ์
น้ำเห็นโชนเดินออกมาด้วยความตกใจ พร้อมกับเขินอาย ด้วยท่าทาอายที่ยังคงเหมือนเดิม
โชน : “นี่...ของน้ำ..” โชน ยื่นช่อดอกไม้ให้กับน้ำ
น้ำยังคงเขินอายอยู่ พร้อมกับ พูดเสียงแผ่วเบา “ของน้ำ...ค่ะ” ทั้งคู่ยังคงเขินอายต่อกัน เพราะว่า ไม่ได้เจอกันมา 9 ปี พิธีกรหญิงเห็นว่า ทั้งคู่ยืนนานแล้ว
พิธีกรหญิง : “ขอเชิญนั่งก่อนดีไหมค่ะ”
พิธีกรหญิง : “คุณโชนมีอะไรจะคุยกับคุณน้ำไหมค่ะ”
โชน : “คือพี่อยากจะบอกกับน้ำว่า กระดุมเม็ดนี้ ไม่ใช่ของพี่ แต่เป็นของไอ้ดิ่ง” โชนพูดพร้อมๆ กับหยิบกระดุมเม็ดที่น้ำเข้าใจมาตลอดว่า เป็นกระดุมของพี่โชนที่ได้จากยิมเนเซี่ยม ตอนที่พี่โชนต่อยกับพี่ดิ่ง
น้ำ : “อ้าวว....” น้ำทำสีหน้าด้วยความเขินที่สุด เพราะว่า อายที่ตนเองเข้าใจผิดมาโดยตลอด พร้อมๆกับ รับกระดุมมา
พิธีกรหญิง : “แล้วคุณน้ำ มีอะไรจะถามพี่เค้าไหม”
น้ำต้องการถามในสิ่งที่ติดค้างในใจของน้ำมาโดยตลอดต่อโชน
น้ำ : “เอ่อ...คือ...เอ่อ..........................พี่โชนแต่งงานยังค๊ะ” น้ำถามโชนด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นมาตลอด 9 ปี
โชนไม่ได้ตอบน้ำทันที เพราะโชนรู้ดีว่า เป็นสิ่งเดียวที่น้ำต้องการถามเค้าแน่นอน
โชน : “คือว่า...พี่...........................................................พ่อรอคนกลับมาจากอเมริกา”
คำตอบของพี่โชนที่มีต่อน้ำ ทำให้น้ำน้ำตาไหลด้วยความรู้สึกที่ดีใจที่สุด ที่ผู้ชายที่ตนเองรักมาตลอด 9 ปี ยังคงรักเธอเหมือนเดิม

สตูดิโอ หลังรายการเลิก
น้ำเดินลงมากับพี่โชน เดินมาหาทุกๆ คนที่มาให้กำลังใจน้ำ ทุกๆ คนยังคงปลื้มกับความรักของพี่โชนที่มีต่อน้ำ
น้ำ : “พี่โชนค่ะ น้ำอยู่ที่โน้น น้ำคิดถึงพี่โชนทุกๆ วัน ได้แต่เฝ้ารอว่า เมื่อไรจะถึงวันที่น้ำกลับมาหาพี่โชน”
โชน : “ขี้แงอีกแล้วน่ะ เมื่อก่อนตอนมาบอกรักพี่ ก้อร้องไห้ขี้มูกโปง และยังแถมเดินตกน้ำอีก”
น้ำ : “ใครค่ะ... ใคร.... ใครบอกรักพี่โชน...ใครรักพี่โชนหรอค่ะ” น้ำถาม พร้อมๆ กับทำหน้าไม่รุ้ไม่ชี้
เชียร์ : “แหม๋....คู่นี้เค้าจะไม่คุยอะไรกะใครเลยใช่ไหมเนีย”
ทุกคนหัวเราะด้วยความชอบใจ
เชียร์ : “พรุ่งนี้พวกเรานัดเจอกันที่ร้านอาหาร ข้างๆ โรงเรียนเก่าพวกเราเอามั๊ย”
ทุกคนตอบรับคำชวนของเชียร์ พร้อมๆ กับส่งเสียง “เย้ๆๆๆๆ น้ำเพื่อนชั้นได้เจอแฟนแล้วโว้ยๆๆๆๆ”
น้ำได้ยินเชียร์แซว...ทำให้น้ำเขินอายมาก
น้ำ : “ไอ้เชียร์ เพื่อนบ้า...”

ร้านอาหารข้างโรงเรียน (ซีนแรกของภาค 1 ที่น้ำมานั่งดูพี่โชนไปโรงเรียน)
น้ำเดินทางมาถึงร้านเป็นคนแรก น้ำเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ตัวเดิม ที่ที่ตัวเองนั่งมองลอดช่องกระจก เฝ้ารอพี่โชนในวัยเด็ก “ที่นี่ยังคงเหมือนเดิม.....” น้ำถึงพี่ภาพที่พี่โชนขี่มอเตอร์ไซด์ไปโรงเรียน พร้อมๆ กับอมยิ้ม
ไม่นานนักเสียงของเชียร์, กี้, นิ่ม ดังมาแต่ไกล
“เราว่า วันนี้ต้องเป็นวันที่สุดๆ เลยเนอะ เย้ๆๆๆๆๆ”
สาวน้อย 3 คน เดินเข้ามาในร้านโดยที่ไม่ต้องพูดอะไรก็รู้ว่า ต้องเดินมาที่น้ำนั่งอยู่ประจำ และก็เป็นไปตามคาด ทุกคน เห็นน้ำนั่งอยู่
กี้ : “ว้าวๆ น้ำเพื่อนเรา นั่งถ่ายมิวสิค อยู่หรอเนีย จริงมะพวกเรา เฮ้อ.... พวกเรากลับดีกว่ามั๊ง ให้เค้านั่งถ่ายมิวสิค ให้จบก่อน แล้วเพื่อนๆ อย่างพวกเรา ค่อยนัดเจอกันใหม่” กี้เห็นภาพน้ำนั่งอมยิ้มอยู่ จึงแซวน้ำให้อายเข้าไปอีก
เชียร์ : “กี้ จะไปแซวน้ำเพื่อนเราทำไม เดี๋ยวพอน้องน้ำของพวกเรานั่งถ่ายมิวสิคเสร็จ ต้องไปถ่ายละครรักโรแมนติกต่อ จริงมะพวกเรา”
เชียร์, กี้, นิ่ม : “จริงงงงงงงงงง” ทุกคนตอบรับน้ำ แล้วก้อขำ
น้ำ : “มาถึงก้อแซวเลยน่ะ พวกแกจะกินอะไรกัน” น้ำถามอย่างอารมณดี
นิ่ม : “เด๋วรอพวกพี่โชนก่อนก้อได้ มะกี้นิ่มเพิ่งถามพี่โชน เห็นว่า จะมากับพี่ท๊อป, พี่ปิ่น, พี่นุ๊กด้วยน่ะ เห็นว่าใกล้จะถึงร้านแล้วล้ะ น้ำ”
กี้ : “ดูนั่นๆๆ....” กี้เห็นเด็กนักเรียนหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามา พร้อมๆ กับถือหนังสือ 9 วิธีบอกรัก ที่เคยให้น้ำใช้พิชิตใจพี่โชน
น้ำเดินมาดู และฟังด้วยความสนใจ

เด็กนักเรียนหญิง 1 : “เฮ้อๆๆ... ใช้มาครบทุกวิธีแล้ว พี่เค้าไม่เห็นมาสนใจเลย แห้วแน่เลยอ้ะ โครตเซ้งเลย”
เด็กนักเรียนหญิง 2 : “ชั้นก้อไม่รู้จะลุ้นยังงัยแล้วเนีย ชั้นว่าแกก้อหน้าตาดีน่ะ เปลี่ยนเป้าหมายเหอะ แกลุยไปน่ะ แกมีแต่เจ๊งแน่ๆ เลย
เด็กนักเรียนหญิง 1 : “โห แก.......ทำมาจนป่านนี้แล้ว จะให้เลิกง่ายๆ ได้งัย”
เด็กนักเรียนหญิง 1 : “เซ้งจริงๆ.....”
น้ำ : “น้อง....น้องไม่ต้องไปใช้วิธีไหนทั้งนั้นแหละ ใช้วิธีของเราเนียแหละ จริงใจอย่างเดียว”
เด็กนักเรียนหญิง 2 : “พี่...พี่เคยใช้หนังสือเล่มนี้หรอค่ะพี่”
น้ำ : “อืมๆ ” น้ำตอบรับ “แต่พอพี่ทำจนครบทุกวิธี ก้อไม่ได้ผลน่ะ พี่เลยต้องใช้ความจริงใจที่พี่มีอยู่”
เด็กนักเรียนหญิง 1 : “ค่ะพี่ แล้วพี่ .... เอ่อ...พี่ ได้คบกะพี่เค้าหรือเปล่าค่ะ”
เชียร์ : “น้องไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พี่เค้าอยู่ในกำมือแล้วล่ะ”
น้ำ : “เชียร์ๆๆๆ... นี่แก รักษาภาพพจน์ชั้นหน่อยสิ อายน้องๆ เค้ามั่ง”
เชียร์ : “จะอายทำไม ทีเวลาตอนทำ ไม่อาย ที่งี้ จะมาอาย”
ทุกคนหัวเราะด้วยความชอบใจ
โชนเดินเข้ามาพร้อมกับท๊อป, ปิ่น, นุ๊ก, เฟย์ (น้องเค้กมะม่วง) เข้ามาในร้าน ภาพแรกที่แกงค์ปลวกตกใจ และตาโตก็คือ โชนอุ้มลูกของปิ่นเดินเข้ามา ด้วยความสนิทสนม แต่ก็ยังคงทักทายกันตามปกติ
“สวัสดีค่ะพี่โชน” ทุกคนตกใจมากที่เฟย์เป็นแฟนกับท๊อป แต่ก็ไม่มีใครกล้าถามว่า เด็กคนนี้ใครเป็นพ่อเด็ก
โชนเดินเข้าไปในห้อง ตรงเข้าไปหาน้ำ ภาพที่โชนเห็นก็คือ น้ำนั่งมองนอกหน้าต่าง ในมือ ถือกระดาษแผ่นเล็กๆ เก่าๆ อยู่ใบหนึ่ง นั่นคือ เบอร์โทรศัพท์พี่โชน (032-411711) ที่น้ำเก็บไว้ตลอด
โชน : “น้ำ....”
น้ำ : “พี่โชน...... สวัสดีค่ะ” น้ำตกใจทักพี่โชน
โชนมองกระดาษใบเล็กๆที่น้ำถืออยู่ด้วยความสนใจ
น้ำ : “ตอนที่น้ำอยู่ที่ New York กระดาษใบนี้ น้ำถือว่า เป็นตัวแทนของพี่โชน มีความหมายหลายๆ อย่างที่ซ่อนอยู่ในกระดาษใบเล็กๆ ใบนี้ อย่างน้อยที่สุด ก็มากกว่ากระดุมที่น้ำเคยเก็บไว้”
โชนอมยิ้มด้วยความดีใจ ที่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา น้ำยังคงยึดมั่นในตัวของเขาเอง
โชน : “น้ำ....ดูโน่นสิๆๆๆ ดูโน้นๆๆๆๆ” โชนรีบทักน้ำ พร้อมกับชี้นิ้วออกไปที่ถนน
น้ำตกใจที่พี่โชนทัก จึงรีบดูไปตามนิ้วที่พี่โชนชี้ด้วยความสนใจ น้ำหันมองซ้าย-ขวา ก็ไม่เห็นมีอะไร มีแต่ถนนว่างๆ ไม่มีใครเดินสักคน “พี่โชน อะไรหรอค่ะ??” น้ำถามด้วยความงงๆ
โชน : “น้ำไม่เห็นหรอ โน่นงัยอนาคตของเรา”
น้ำยิ้มด้วยความชอบใจ พร้อมกับเสียงแซว
ท๊อป : “พวกเรากลับดีกว่ามั๊ง ปล่อยให้นางเอกกับพระเอก เค้าสวีทกัน ส่วนตัวประกอบอย่างพวกเรา ไม่มีบทล้ะ ไปกันเถอะ” ท๊อปแซวอย่างอารมณ์ดี
เชียร์, กี้, นิ่ม : “ฮิ้ววๆๆๆๆ”
อยู่เสียงลูกของปิ่นก็ร้องขึ้นมา พร้อมๆ กับเสียงของปิ่น โชนจึงรีบวิ่งออกมา แล้วเดินเข้าไปอุ้มเด็กตัวน้อย
โชน : “ว่างัย เจ้าเหน่งตัวน้อยๆ งอแงอีกแล้วน่ะ เดี๋ยวดีตายเลย”
ปิ่นหัวเราะด้วยความสนุก และใกล้ชิดกับโชนมากๆ เป็นภาพที่บาดตาน้ำเป็นอย่างมาก แต่น้ำก็ไม่ได้พูดอะไร
เฟย์ : “น้ำ เมื่อก่อนเราต้องขอโทษน้ำด้วยน่ะ ที่เราแกล้งน้ำหลายครั้งเลย”
น้ำหันมาที่เก้าอี้เฟย์นั่งอยู่
น้ำ : “อ่อ ไม่เป็นไรหรอกเฟย์ เราไม่ได้คิดอะไร”
กี้เห็นสีหน้าของน้ำก็รู้ดีกว่า น้ำต้องมีอะไรในใจแน่ๆ เพราะภาพที่เห็น เป็นภาพที่ทุกๆ คนในแกงค์ปลวก ไม่สบายใจ ถึงความสนิทสนมระหว่างพี่ปิ่นกับพี่โชน
โชน : “น้ำ พรุ่งนี้พี่มีจัดนิทรรศการ ภาพถ่ายของพี่น่ะ เป็นครั้งแรกเลยที่งานของพี่ออกสู่สาธารณชน น้ำว่างไหม”
น้ำ : “เอ่อ คือ... น้ำไม่แน่ใจค่ะพี่ แต่ยังงัยน้ำจะโทรไปบอกพี่โชนน่ะค่ะ เพราะว่า น้ำนัดกับคุยกับพ่ออ่ะค่ะพี่โชน”
โชน :”อืม ได้ๆ ยังงัยก้อโทรมาบอกพี่ด้วยน่ะ พี่จะได้ออกมาตอนรับ”
หลังจากที่คุยกันอยู่พักหนึ่ง ก็ได้เวลาแยกย้ายกลับบ้าน

ทางเดินกลับบ้านของน้ำ
ทั้งๆ ที่แกงค์ปลวก จะคุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน เพราะว่า ไม่ได้เจอกันนาน กลับกลายเป็นว่า แต่ละคนมีแต่ความเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร ส่วนน้ำเองก็เงียบเฉย สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าใดนัก นิ่มเริ่มอึดอัดมากๆ..
นิ่ม : “น้ำ ทำไมแกไม่ถามพี่โชนล่ะว่า ลูกใคร แล้วเวลาที่ผ่านมา พี่โชนกลับมาคบกับพี่ปิ่นใช่ไหม? หรือว่า ถามอะไรก็ได้ที่แกอยากรู้ ไม่ใช่เงียบแบบนี้”
น้ำ : “….”
กี้ : “น่านสิ ชั้นละเป็นห่วงเหลือเกิน ไอ้นิยาย รักแท้แพ้ระยะทางเนีย สงสัยเพื่อนชั้น..ดราม่าเองซะแล้ว”
นิ่ม : “ไอ้กี้ๆๆ...แกพูดอะไรน่ะ คิดถึงใจน้ำบ้างสิ แกนี่ๆๆ”
เชียร์ : “แต่กี้ก้อพูดถูกน่ะ เราก้อเห็นน่ะ แทนที่พี่โชนจะมาคุยเล่นกะน้ำ กลับทำเฉยๆ ไม่ได้เจอกันนาน แทนที่จะคุยกับน้ำนาน.. ดัน..” เชียร์พูดยังไม่ทันจบ น้ำพูดขัดขึ้นมา
น้ำ : “พอเถอะ...” น้ำพูดเสียงเบามาก สีหน้าไม่ดีเท่าใดนัก
นิ่มเห็น จึงเดินเข้าไปโอบเอว โอบไหล่น้ำ
“น้ำ......”
เชียร์ : “แล้วงานของพี่โชน น้ำจะไปมั๊ย” เชียร์ถามน้ำด้วยความสนใจ
น้ำ : “ความจริงแล้ว น้ำไม่ได้นัดกับพ่อหรอก น้ำเห็นพี่โชนไม่ค่อยแสดงออกอะไรเลย น้ำก็เลยไม่อยากเข้าไปขัด เห็นพี่เค้า....”
เชียร์ : “น้ำ....”
น้ำ : “เราไม่เป็นไรหรอก ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง”
กี้ : “เฮ้อๆๆ ตลกไม่ออกจริงๆ....”

ตัดมาที่กลุ่มของโชน
โชนต้องรีบกลับไปเตรียมตัวจัดงานแสดงที่ตนเองไฝ่ฝันมานาน ซึ่งทุกๆ คนทราบดี ว่า โชนทุ่มเทให้กับงานครั้งนี้มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งปิ่น
ปิ่น : “ทำไมโชนไม่พูดกับน้ำ เรื่องที่โชนกำลังทำ.......”
โชน : “เราเคยแสดงความรู้สึกทั้งหมดที่มีอยู่ให้กับน้ำไปแล้ว ด้วยสมุดเล็กๆ เล่มหนึ่ง”
คำตอบของโชน ทำให้ปิ่นยิ้มอย่างเจื่อนๆ เพราะว่า มันบาดใจปิ่นเช่นกัน ที่ปิ่นดีกับโชนมาโดยตลอด แต่กลับไม่มีความหมายอะไรเลย
ท๊อป : “คุยกันมาจนป่านนี้ กูก้อเพิ่งรู้ว่า ปากแข็งเหลือเกินแม้กระทั่งคนรัก”
ปิ่น : “โชน....”
ท๊อปหันไปมองปิ่นด้วยความสนใจ แต่ก้อไม่ได้พูดอะไร โชนออกตัวว่า ต้องรีบไปก่อน จึงเดินออกไปจากร้านอาหาร “ไปก่อนน่ะ....”
ท๊อป : “ปิ่น ถึงแม้ว่าเราเพิ่งจะเป็นเพื่อนปิ่นได้ไม่นาน เราก้อดูออกน่ะว่า ถึงตอนนี้ปิ่น คิดยังงัยกับโชน เราเป็นผู้ชาย เราดูออก และเราก็เชื่อว่า ไอ้โชนมันก็ดูออก ที่มันไม่พูดอะไรกับน้ำน่ะ เราคิดว่า ถ้ามันยิ่งพูด ก็ยิ่งทำร้ายจิตใจปิ่นเข้าไปอีก หันไปทางซ้ายก็เพื่อนสนิท ทางขวาก็คนรัก เราอยากให้ปิ่นเข้าใจมันน่ะ”
ท๊อป : “บททดสอบความรักที่ยิ่งใหญ่กำลังเกิดขึ้นแล้ว ไอ้โชนเพื่อนกู” ท๊อปพูดด้วยความเชื่อมั่นต่อเพื่อนคนนี้

ที่บ้านน้ำ ห้องโถงกลาง
น้ำ, แป้ง, แม่น้ำ และพ่อน้ำ นั่งคุยกันอยู่กันอย่างสนุกสนาน เพราะว่า เพิ่งได้อยู่ใกล้ชิดกันเป็นครอบครัว หลังจากที่พ่อน้ำ ห่างหายไปนาน
แม่น้ำ : “แม่ได้ยินมาว่า ตั้งแต่ลูกได้เจอพี่โชนในรายการทีวี ลูกก็ยังไม่ค่อยได้คุยกับพี่โชนเลย ตกลงมันเป็นยังงัยหรอลูก” แม่น้ำ ถามด้วยความสนใจ พร้อมกับเอามือจับหัวน้ำ ในขณะเดียวกันที่พ่อ ก็หันมาที่น้ำเช่นกัน
น้ำ : “ค่ะแม่ ปกติแล้ว พี่โชน ก็ไม่ค่อยแสดงออกอะไรมากเลยน่ะค่ะ ตอนที่น้ำเรียนอยู่ พี่เค้ายังเก็บความรู้สึกมาโดยตลอด โดยที่น้ำไม่รู้เลยว่า พี่เค้าก็.....” น้ำยิ่งพูด ยิ่งเสียงเบาลง
พ่อน้ำ : “พ่อคิดว่า พี่โชนของลูก เค้าเหมือนพ่ออยู่อย่างหนึ่งน่ะ ลูก”
น้ำ : “ยังงัยหรือค่ะพ่อ” น้ำหันหน้ามาถามพ่อ ด้วยความสนใจ
พ่อน้ำ : “วิธีการบอกรักของพี่โชน ไม่ได้ใช้คำพูดน่ะ ใช้การแสดงออก ใช้การกระทำ ใช้ทุกสิ่งทุกอย่าง ยกเว้นการพูด”
แป้ง : “แต่อย่างน้อย พี่โชน ก็น่าจะแสดงความเป็นห่วงเป็นใยมากกว่านี้น่ะค่ะพ่อ” แป้งขัดขึ้นมา
แม่หันไปมองแป้ง พร้อมกับแสดงท่าทีที่เห็นด้วย
พ่อน้ำ : “แป้งต้องไม่ลืมสิว่า ถ้าเราบอกรักไปโดยที่เราไม่ได้คิดแบบนั้น ก็อย่าบอกเสียดีกว่า อย่าพูดดีกว่า ตัวพ่อเองน่ะ อยากพูดใจจะขาดกับแม่ พ่อก็ไม่มีโอกาส ไม่มีแม้กระทั่งนัดแม่ของลูกไปดูหนังด้วยกันสักครั้ง”
พ่อน้ำ : “ถึงเวลาแล้วล่ะลูก พ่ออยากรู้เหมือนกันว่า ความรักของเรา 2 คน จะเป็นอย่างไรต่อไป”
น้ำเองก็สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าใดนัก “น้ำเข้าใจค่ะพ่อ”
น้ำ : “ไม่เป็นไรค่ะ สักอาทิตย์หน้า น้ำจะเข้าไปดูร้านเสื้อผ้าของน้ำซะหน่อยค่ะพ่อ ใกล้จะเสร็จล้ะ น้ำอยู่ได้สบายค่ะ พ่อกับแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงน้ำน่ะค่ะ”
แป้ง : “พี่น้ำ....”

สยามมิวเซียม (งานแสดงผลงานครั้งแรกของโชน)
โชนต้องการให้ทุกคนรับรู้ผลงานของเค้า ผ่านทางงานแสดงครั้งนี้ จึงทุ่มเทกับงานครั้งนี้มากที่สุด จึงคอยบริการให้คำอธิบายผู้เยี่ยมชมงานตลอดเวลา
โชน : “ผมชอบถ่ายภาพ Close Up เพราะว่า มันเป็นการแสดงความรู้สึก แสดงความหมายได้ดี และผมอยากให้ทุกคนรับรู้ความรู้สึกของผม ผ่านทางงานของผม”
ปิ่นเดินเข้ามาทักโชน
ปิ่น : “โชน ไม่คิดจะพักบ้างหรอ นี่ก็บ่ายแล้วน่ะ ไปกินอะไรก่อนมั๊ย ตอนนี้คนน้อยลงแล้ว เดี๋ยวช่วงเย็นๆ น่าจะมีเข้ามา”
โชน : “เอ่อ.... ขอบใจน่ะ ปิ่นที่ช่วยมาโดยตลอดเลย”
ท๊อปเดินเข้ามากับเฟย์ ทักโชน ที่คุยกับปิ่นอยู่
ท๊อป : “ดูท่าจะรุ่งวุ้ยยย ศิลปินเพื่อนกู แต่กูรู้สึกว่า ทั้งงาน กูเห็นแต่ภาพของน้ำทั้งนั้นเลยน่ะเนีย” ท๊อปพูดไป ยิ้มไป
คนที่สีหน้าไม่ดี ก็คือ ปิ่นนั่นเอง
โชน : “ไอ้ท๊อป...”
ท๊อป : “เอ่อๆๆๆ กูลืมไป แล้วนี่เจ้าตัว ได้เข้ามาดูบ้างยังเนีย ตกลงได้แสดงงานถึงวันที่เท่าไรเนีย ”
โชน : “ยังไม่มาเลย เห็นว่า ต้องอยู่ที่บ้านน่ะ เห็นพี่เค้าบอกว่า แสดงได้เพิ่มอีก 2 วัน”
ท๊อป : “ก็ยังดี น่าจะพอมีเวลามาดูบ้างแหละ”
ทั้ง 3 คนหันไปดูเฟย์ กำลังเดินดูงานของโชนอยู่ เฟย์หยุดดูรูปดวงตาของน้ำค่อนข้างนาน เฟย์สนใจรูปนี้เป็นพิเศษ
ท๊อป : “มีอะไรหรือเปล่าค๊ะ” ท๊อปถามเฟย์ด้วยความสนใจ
เฟย์ : “รู้สึกแปลกๆ ค่ะ เหมือนกับภาพนี้กำลังมองอยู่ มองด้วยความห่วงใย”
ท๊อป : “ไอ้โชน ขนาดน้องเค้กมะม่วงกูยังรู้สึก ถ้าเจ้าตัวไม่รู้ กูไม่รู้จะพูดยังงัยแล้ว”
ปิ่นเดินไปข้างๆ เฟย์ แล้วมองไปที่ภาพด้วยความสนใจ
โชน : “ไปกินข้าวกัน...” โชนพูดตัดบท สีหน้าไม่ค่อยจะดีนัก
ท๊อป : “เอ้าาๆๆ บทจะไป ก็ไป”
ท๊อปมองหลังโชนเพื่อนรัก ก็รู้ดีว่า ทำไมโชนถึงไม่สบายใจ
ท๊อป : “น้ำจะรู้หรือเปล่าว่า โชนรักน้ำมากขนาดไหน”

ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
แกงค์ปลวก 4 สาว นัดมาเที่ยวกันตามประสาเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันมานาน ทุกคนเฮฮากันอย่างมาก เพราะว่า เป็นวันหยุด หลังจากที่ทำงานมาตลอดสัปดาห์
นิ่ม : “พวกเรา กินกันให้เต็มที่เลยน่ะ ทำงานมาทั้งอาทิตย์ วันนี้ขอปลดปล่อยซะหน่อย”
กี้ : “นิ่ม แกเนียน่ะ ทำงานเหนื่อย ชั้นเห็นมีแต่แกมองหนุ่มๆ ในกรม เชอะ!!! หนุ่มๆ เข้มๆ หายไปไหนหมดเนีย”
นิ่ม : “แล้วพี่ตั้มไม่ได้มาด้วยหรอเชียร์”
เชียร์ : “จะให้มาทำไม วันนี้มีแต่สาวโสดจ๊ะ อยู่กับเพื่อนๆ มันกว่าเยอะ เพื่อนใหม่ ยังงัยก็สู้เพื่อนเก่าอย่างพวกเราไม่ได้หรอก”
นิ่ม : “ช่ายๆ เนีย ที่ทำงานนิ่ม ยังไม่มีเพื่อนสนิทจริงๆ เลย ได้แต่คุยกันผ่านๆ คิดถึงสมัยก่อนจริงๆน่ะ ได้วิ่งเล่นกัน ได้ทำรายงานด้วยกัน ”
กี้ : “นี่ชั้นจำได้ว่า เรามากัน 4 คนน่ะ อีกคนหายไปไหนเนีย ชั้นต้องประกาศหาคนหายด้วยมั๊ยเนีย”
พอกี้พูดจบ ทั้ง 3 สาวจึงหันไปมองน้ำ ที่ยังไม่ได้พูดอะไรเลย
นิ่ม : “น้ำ….” นิ่มเรียกน้ำ ลากเสียงยาว
น้ำ : “อ๋อเปล่าหรอก ไม่มีอะไร พวกเรามาสนุกกันดีกว่า..” น้ำพูดอย่างเซ็งๆ
พนักงานประจำร้านเดินเข้ามาถาม ขัดจังหวะพอดี
พนักงานเสิร์ฟ : “เอ่อ ขอโทษค่ะ ไม่ทราบรับอะไรดีค่ะ”
นิ่ม : “เอ้า พวกแก จะกินอะไร”
เชียร์ : “เอาไอติมมะม่วงมา 4 ที่ เป๊บซี่ 4 แก้ว”
กี้ : “นี่แกจะเอาฮาไปถึงไหนเนีย เชียร์”
กี้ นิ่ม ก็ได้แต่ยิ้มมุมปาก เชียร์รอให้พนักงานเสิร์ฟเดินไปก่อน แล้วค่อยพูด
เชียร์ : “พวกแกคิดว่าชั้นตลกหรอ แกคิดดูน่ะ ช่วงที่เรียนอยู่ ไอ้น้ำก็เป็นจอมปลวก พอมาตอนนี้ดูดีหน่อย ดูหน้ามันสิ ทำหน้าเป็นตูดลิงอีก เชียร์คบกับน้ำมากี่ปีแล้ว ตั้งแต่ ป.1 จนป่านนี้”
เชียร์ : “ดูสิ เชียร์อยากให้น้ำมาคุยกับพวกเราว่า พี่โชนพาไปดูชุดเจ้าสาวแล้วน่ะ พี่โชนโรแมนติกจัง”
เชียร์ : “แล้วเป็นงัยล่ะ แทบไม่ได้คุยกันเลย เนียอยากจะไปบอกเสี่ยเจียงเหลือเกิน ให้เอานิยายรักของน้ำไปทำหนัง ดราม่าโครตๆ น้ำเน่าสุดๆ เผื่อจะดังบ้าง”
เชียร์ : “หรือถ้าเอาไปทำหนังรักไม่ได้ ก็ไปบอกพี่เสนาเพ็ชร ทำหนังตลกก็ได้ ชื่อหนังก็ประมาณ จอมปลวกกับนักฟุตบอลทั้ง 7 เป็นงัย คงสนุกดีน่ะ” เชียร์บ่นด้วยความน้อยใจแทนน้ำ
นิ่ม : “เชียร์...”
ทั้งกี้และนิ่มเข้าใจดีว่า เชียร์ต้องการอะไร
น้ำ : “น้ำไม่น่าทำให้บรรยากาศวันนี้เสียเลยเนอะ”
นิ่ม : “เอางี้สิน้ำ โทรไปหาพี่โชน ชวนพี่เค้าไปเที่ยว ไปเดินเล่นที่ไหนก็ได้ 2 คน”
น้ำ : “น้ำก็เห็นว่าพี่เค้า ดูๆ ยุ่งกับงานของเค้าอยู่น่ะ เห็นแม่เคยเล่าให้ฟังว่า ช่วงเวลาที่ผ่านมา พี่โชนมุ่งมั่นกับงานแสดงภาพถ่ายของเค้ามากๆ เลย โทรไปกลัวว่าจะไปรบกวนพี่เค้าน่ะสิ”
เชียร์ : “เคยคุยกะพี่ตั้มน่ะ พี่เค้าบอกว่า ผู้ชายก่อนอายุ 30 น่ะ เค้าก็อยากทำอะไรเป็นชิ้น เป็นอันสักอย่าง เชียร์ก็เข้าใจพี่โชนน่ะว่า พี่เค้าก็อยากทำให้ดีที่สุด ไม่ใช่ลอยไปลอยมา ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน แต่อย่างน้อย พี่โชน ก็น่าจะเอาใจใส่น้ำมากกว่านี้น่ะ”
นิ่ม : “เฮ้อๆๆ.. ไม่รู้จะลุ้นยังงัยดี ลุ้นตั้งแต่เรียน จนป่านนี้”
กี้ : “เอาน่าพวกแก พี่โชนคงมีเหตุผลของเค้าแหละ ”
นิ่ม : “เอางี้ๆๆ ดีป่ะน้ำ พวกเราไปดูงานของพี่โชนกัน ไปมั๊ยๆๆ งานของพี่เค้า ยังแสดงอยู่อีก พวกเราไปเซอร์ไพรส์พี่เค้ากันดีกว่า”
น้ำ : “เอ่อ จริงด้วยสิๆๆ พวกเรา ไปมั๊ยๆๆ”
คำชวนของนิ่มทำให้บรรยากาศดีขึ้น ในขณะนั้นเอง พนักงานเสิร์ฟ ก็เดินมา
พนักงานเสิร์ฟ : “นี่ค่ะ ไอติมมะม่วง 4 ที่กับเป๊บซี่ 4 แก้วค่ะ”
ทุกคนอมยิ้มด้วยความชอบใจ โดยเฉพาะน้ำ

สยามมิวเซียม (งานแสดงผลงานโชนวันสุดท้าย)
คนที่เข้ามาเยี่ยมดูงานของโชนในวันสุดท้าย ค่อนข้างหนาตา เพราะว่า เกิดจากการบอกกันปากต่อปากว่า เป็นงานแสดงที่เข้าใจง่าย ทุกคนเข้าถึงงานของโชนได้ดี มีแขก VIP หลายคนที่เป็นคนมีชื่อเสียงในสังคม เข้ามาเยี่ยมชม ทำให้โชนต้องเหนื่อยมากเป็นพิเศษ
ปิ่น : “โชนๆ เดี๋ยวไปที่ชั้นล่างด้วยน่ะ พอดีคุณหญิงท่านอยากคุยด้วย”
โชน : “อ่อๆๆ ได้ๆๆ ปิ่น ขอบใจน่ะ”
โชนรีบเดินลงไปชั้นล่าง ลงไปหาคุณหญิงท่านหนึ่ง พร้อมกับพูดคุยชื่นชมผลงาน ส่วนปิ่น ก็ค่อยอำนวยความสะดวกให้กับคนเข้ามาเยี่ยมชมงานของโชน ตลอดเวลา 1 ในผู้เข้าเยี่ยมชมนั่นคือ น้ำ
ปิ่น : “น้ำ...” ปิ่นทักด้วยความตกใจ
น้ำ : “สวัสดีค่ะ พี่ปิ่น” แกงค์ปลวกทุกคนสวัสดีพี่ปิ่นเช่นกัน แต่ก็ไม่ค่อยชอบใจเท่าใดนัก
ปิ่น : “พี่โชนรู้หรือเปล่าเนียว่า น้ำมาดูด้วย”
น้ำ : “ไม่รู้ค่ะพี่ น้ำมา ไม่ได้บอกพี่เค้าน่ะค่ะ ยังงัยน้ำขอตัวไปดูงานก่อนน่ะค่ะ”
การพูดคุยระหว่างปิ่นกับน้ำ ทำให้ผู้ชายคนหนึ่งเป็นเพื่อนปิ่น (ตัวละครใหม่) ซึ่งเป็นทีมงานในการจัดงาน ได้ยินเช่นกัน หลังจากที่กลุ่มของน้ำ เดินเข้าไปในงานแล้ว ปิ่นรีบเดินลงไปข้างล่าง เพื่อบอกโชนว่า น้ำมาดูงานแล้ว
เล็ก : “ปิ่น ไม่ต้อง” พูดพร้อมกับจับแขนปิ่นไว้
ปิ่น : “เล็ก นายทำอะไรน่ะ ปิ่นจะไปบอกโชนว่า น้ำมาแล้ว”
เล็ก : “เราเข้าใจดีน่ะว่า ปิ่นทำไป เพราะอยากให้โชนมีความสุข สมหวัง แล้วปิ่นไม่คิดถึงความรู้สึกของตัวเองบ้างหรอ”
ในขณะที่เล็กพูด ลูกของปิ่นก็เดินเข้ามาหา
ปิ่น : “เอ่อ ...แต่ว่า..คือ..”
เล็กดึงแขนปิ่นไปอีกทาง ให้ไปต้อนรับผู้เข้าเยี่ยมชมงานต่อไป โดยที่ไม่ได้บอกโชนว่า น้ำมาแล้ว

ร้านพรชัย (บ้านโชน)
พ่อกับแม่ของโชนยังคงขายอุปกรณ์กีฬาเหมือนเดิม ทั้ง 2 ยังคงช่วยกันขายของหน้าร้านเช่นเดิม วันนี้เปลี่ยนไปตรงที่ ร้านพรชัย เป็นที่รู้จักของคนทั่วไป เพราะว่า เป็นร้านของอดีตนักเตะดาวรุ่งยอดเยี่ยม และช่างกล้องมือดี
แม่โชน : “เอ่อพ่อ แม่ไม่เข้าใจอยู่อย่างหนึ่งน่ะพ่อ ว่าจะถามพ่อตั้งนานแล้ว แต่ก็ลืมถามทุกที”
พ่อโชน : “เรื่องอะไรหรอ” พ่อโชนกำลังปัดกวาดหน้าร้านอยู่ หันมามองแม่ด้วยความสนใจ
แม่โชน : “พักนี้ลูกเราดูแปลกๆ ไปน่ะ พ่อ”
แม่โชน : “เดี๋ยวนี้ ไม่รู้เป็นอะไร เวลาไม่อยู่บ้านหลายๆ วัน ห้องนอนก็ล๊อก แม่ว่าจะเข้าไปทำความสะอาด ก็เข้าไม่ได้ ตอนนี้ในห้องไม่รู้เป็นงัยมั่ง”
พ่อโชน : “เอ่อ พ่อก็ว่าจะถามแม่อยู่เหมือนกัน เห็นล๊อกห้องไว้ตลอดเวลาเลย หรือว่าลูกเราโตแล้ว ต้องการความเป็นส่วนตัว หรือเปล่า”
แม่โชน : “ไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่าน่ะสิ พ่อ หรือว่าจะใช้กุญแจสำรอง ลองไขเข้าไปดู ดีมั๊ย”
พ่อโชนครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนตอบว่า “อย่าดีกว่าแม่..”
แม่โชน : “ลูกเราก็จริงๆ เลยน่ะ น้ำกลับมาจากอเมริกาตั้งนานล่ะ แทนที่จะสนใจ เอาใจใส่น้องเค้าสักหน่อย ดูสิ วันๆ เอาแต่ทำงาน”
พ่อโชน : “เอาน่าแม่ เราต้องเชื่อใจลูกเราสิ ลูกเราไม่เคยทำให้เราผิดหวังอยู่แล้วไม่ใช่หรอ ครั้งนี้ก็เหมือนกัน พ่อเชื่อลูกเสมอ”

ห้องตอนรับแขก VIP สยามมิวเซียม
โชนกำลังคุยกับแขกระดับ VIP อยู่ 4 คน ที่สนใจงานถ่ายภาพของโชน
VIP 1 : “พี่สนใจงานของน้องมากๆ เลยน่ะ งานของน้องไม่เหมือนใคร ดูง่ายๆ แต่ลึกดี พี่ชอบๆ”
โชน : “ขอบคุณมากครับ ท่าน ผมยังต้องหัดถ่ายอีกเยอะครับท่าน”
VIP 2 : “เด็กคนนี้พูดดีน่ะ ฝีมือก็ดี รู้จักอ่อนน้อม ถ่อมตนดี ใช้ได้เลย คนแบบนี้”
แขก VIP ทั้ง 4 คน พยักหน้าด้วยความชื่นชมโชน
VIP 1 : “ถ้าไม่รังเกียจนี่ พี่จะขอนามบัตรคุณโชน เก็บไว้ได้มั๊ยเนีย” VIP1 พูดไป ก็หัวเราะไป
โชน : “ท่าน ด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่งครับท่าน” โชนยื่นนามบัตรให้กับแขก VIP ทั้ง 4 คน ก่อนเดินออกมาจากห้องตอนรับแขก VIP เพื่อขึ้นไปชั้นบน ต้อนรับผู้เข้าเยี่ยมชมต่อไป

ลานแสดงรูปถ่ายภายในสยามมิวเซี่ยม
แกงค์ปลวกยังคงเดินดูรูปถ่าย CLOSE UP ต่างๆ ที่แสดงอยู่ภายในงาน ยิ่งเดินดูงานนานเท่าใด แกงค์ปลวกก็ยิ่งรับรู้ความรู้สึกของพี่โชน ที่มีต่อน้ำ เพราะว่า แต่ละรูปที่เห็น ทุกคนรู้ดีว่า คือ รูปของน้ำทั้งสิ้น

นิ่ม : “เท่าที่เดินดูมาสักพักเนีย ยังไม่มีรูปไหนเลยน่ะ ที่ไม่เกี่ยวกับน้ำ”
เชียร์ : “นั่นสิเนาะ มองไปทางไหน ก็มีแต่น้ำทั้งนั้นเลย ทุกคนจะรู้หรือเปล่าเนียว่า คนในรูป กำลังเดินดูอยู่”
นิ่ม : “พี่โชนเค้านี่ก็แปลกอย่างน่ะ ปากแข็งจริงๆ แทนที่จะบอกกับน้ำตรงๆ”
กี้ : “เท่าที่ดูในนี้น่ะ มีสัก 25-30 รูปได้มั๊ง นี่น่ะ ถ้ามีผู้ชายทำให้ชั้นแบบนี้น่ะ ชั้นรักตายเลย” กี้พูดไป ก็หันไปดูรูปต่างๆ ที่แสดงโชว์อยู่ ตั้งแต่ทางเข้า จนถึงด้านใน
น้ำ : “รู้สึกว่า พวกเราจะเข้าใจพี่โชนผิดไปเยอะเลยน่ะ”
นิ่ม : “น่านสิ แต่นิ่มก็ยังสงสัยอยู่ว่า ลูกของพี่ปิ่น เป็นลูกของพี่โชนหรือเปล่า และอีกอย่างก็คือ พี่ปิ่นก็ยังดีกับพี่โชนมาโดยตลอด นิ่มน่ะ กลัวที่สุดเลย เรื่องรักแท้ แพ้ระยะทางเนีย”
เชียร์ : “ก็จริงของนิ่มน่ะ เชียร์ไม่เข้าใจว่า ทำไมพี่โชนไม่มาบอกกับน้ำตรงๆ อย่างน้อยก็ทำให้น้ำสบายใจ ก็ยังดี ปล่อยให้น้ำเป็นแบบนี้ ทำไมพี่โชนไม่คิดถึงใจน้ำมั่งน่ะ”
นิ่ม : “เชียร์พูดแบบนั้น ก็ไม่ถูกสักทีเดียวน่ะ เพราะว่า พวกเราก็เห็นอยู่แล้วว่า งานนี้ ของน้ำชัดๆ เลยน่ะ”
เชียร์ : “อ้าว แล้วพี่ปิ่นล่ะ ดูสิ เห็นเค้าสนิทสนมกันอย่างกะอะไรดี”
นิ่ม : “นิ่มว่า พี่โชน ต้องมีอะไรแน่ๆ เลย”
เชียร์ : “เอา น้ำว่างัย เงียบเลยน่ะ”
น้ำ : “น้ำว่า พวกเราไปตามหาพี่โชนกันเถอะ”
แกงค์ปลวก เดินหาพี่โชนภายในงาน เมื่อเดินไปสักพักหนึ่ง ก็พบกับพี่โชน อยู่บริเวณหน้าห้องจัดแสดงภาพ น้ำเห็นพี่โชน กำลังจะเดินไปเข้าทัก “เอ่อ....พี่ ช...” ภาพที่น้ำเห็น ก็คือ ปิ่นอุ้มลูกส่งต่อให้กับโชน กำลังหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน และสนิทสนมกันเป็นอย่างยิ่ง
น้ำและแกงค์ปลวกเปลี่ยนใจ ไม่เดินเข้าไปหา แต่ยืนดูด้านหลังเคาท์เตอร์ที่ตั้งอยู่
โชน : “เจ้าเหม่งน้อย จะเอาอะไร อย่างอแง้มากน่ะ เดี๋ยวไม่รักเลยน่ะ”
ปิ่น : “รักน้องเหม่ง ไม่รักแม่ของเหม่ง บ้างหรอ” คำถามนี้ของปิ่น ทำเอาโชน ต้องหันมา
โชน : “ปิ่น...” โชนตกใจเรียกชื่อปิ่น โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ

เชียร์ : “อะไรของพี่เค้าเนีย เชียร์งงไปหมดแล้วน่ะ ทำไมพี่โชนไม่มาดีกับน้ำบ้าง”
นิ่มกับกี้ไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่เดินไปกอดน้ำ
น้ำ : “พวกเราไปกันเถอะ”
เชียร์ : “ไปไหนอ่ะ น้ำ”
น้ำ : “คงไม่มีอะไรหรอก เพราะว่า พี่โชนกับพี่ปิ่น ก็เป็นเพื่อนกันมานาน พวกเราคิดมากกันไปเองนั่นแหละ”
น้ำพูดก็สีหน้าไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ชวนอีก 3 สาวออกจากงานแสดงภาพไป

ระหว่างทางเดินกลับบ้านของแกงค์ปลวก
น้ำแยกออกจากลุ่มแกงค์ปลวก กลับไปบ้าน ส่วน 3 สาว กลับบ้านทางเดียวกันจึงอยู่คุยกันระหว่างทางกลับบ้าน
นิ่ม : “พวกเราจะช่วยน้ำอะไรได้บ้างเนีย รู้สึกว่า ยิ่งนานวันเข้า แทนที่พี่โชนกับน้ำจะใกล้ชิดกัน แต่กลับกลายเป็นว่า ต่างคนต่างเฉย ค่อยห่างกันออกไปเรื่อยๆ ถ้ายังเป้นแบบนี้ต่อไป มีหวังแย่แน่ๆ เลย”
เชียร์ : “เอางี้ป้ะ พรุ่งนี้พวกเราทำงานเสร็จ ไปเจอกันที่ร้านเสื้อผ้าของน้ำกัน ไปคุยกันให้รู้เรื่องเลย อย่างน้อย ก็ไปอยู่เป็นเพื่อนน้ำก็ยังดี ”
กี้ : “พวกแกคิดจะทำอะไรกันเนีย” กี้ถามแบบจริงจัง
นิ่ม : “นิ่มว่า พี่โชนทำตัวห่างน้ำมากเกินไปน่ะ น้ำก็รู้น่ะว่า พี่โชนรักน้ำ แต่ก็ต้องแสดงออกมาบ้าง ไม่ใช่เงียบแบบนี้ พวกเราทุกคนก็อยากให้น้ำแต่งงานกับพี่โชน ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป นิ่มคิดว่า.....” นิ่มไม่ได้พูดต่อ
กี้ : “แต่แกก็เห็นมะกี้ไม่ใช่หรอ งานนั้นน่ะ เพื่อน้ำชัดๆ เลยน่ะ” กี้ย้ำกับนิ่ม
นิ่ม : “นิ่มรู้ แต่แกดูสิ เล่นเฉยแบบนี้ เป็นนิ่ม นิ่มก็ไม่ไหวเหมือนกันน่ะ”
เชียร์ : “ไม่เข้าใจพี่โชนเลยจริงๆ ไม่รู้พี่เค้าคิดอะไรอยู่”
นิ่ม : “พรุ่งนี้ต้องให้น้ำโทรคุยให้รู้เรื่องเลย”
กี้ : “เอ่อ เป็นงัยเป็นกัน เพื่อน้องน้ำของพวกเรา”

บ้านน้ำ
น้ำเดินทางกลับถึงบ้านค่อนข้างดึก แม่กับพ่อนั่งรอน้ำอยู่ชั้นล่าง ส่วนแป้งหลับไปแล้ว
น้ำ : “พ่อ แม่ หนูกลับมาแล้ว”
พ่อน้ำ : “มีอะไรหรือเปล่าลูก” พ่อถามด้วยความสนใจ
น้ำ : “อ่อ เปล่าค่ะพ่อ น้ำขอตัวก่อนน่ะค่ะ เดี๋ยวหนูขอไปอาบน้ำ แล้วคงนอนเลยค่ะแม่ พรุ่งนี้ น้ำต้องไปดูร้านตั้งแต่เช้า”
แม่น้ำ : “น้ำ ลูก..” แม่ย้ำด้วยความเป็นห่วง
น้ำขอตัวขึ้นไปชั้นบน โดยที่ไม่ได้พูดอะไร ส่วนพ่อกับแม่น้ำ มองลูกลับหลังด้วยความเป็นห่วง
แม่น้ำ : “พี่โชนแน่ๆ...”
พ่อน้ำไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เดินเข้าไปกอดแม่น้ำ

ห้องนอนน้ำ
น้ำนั่งมองอยู่หน้ากระจกในห้องนอน ในมือถือกระดาษใบเล็กๆ เก่าๆ ที่เป็นเบอร์โทรศัพท์ของพี่โชน ที่ตัวเองเก็บไว้ตั้งแต่วัยเด็กจนกระทั่งบัดนี้ น้ำมองกระดาษใบนี้ด้วยความไม่เข้าใจว่า ทำไมพี่โชนถึงเฉยเมยกับน้ำมาก พร้อมกับถอนหายใจ
น้ำเดินไปเปิดตู้ หยิบสมุดของโชนที่เคยให้น้ำไว้ น้ำค่อยๆ เปิดดูสมุดไล่ไปทีละหน้า น้ำพยายามดูว่า ในสมุดเล่มนี้พี่โชนกำลังจะบอกอะไรน้ำหรือเปล่า มีอะไรแอบซ่อนอยู่
น้ำ : “พี่โชน พี่กำลังจะบอกอะไรน้ำ พี่กำลังจะทำอะไร น้ำไม่เข้าใจ” น้ำพึมพำ ด้วยเสียงที่เบามาก
น้ำเปิดสมุดไปสักพัก เห็นรูปอยู่ 1 รูปที่แตกต่างไปจากรูปอื่นๆ ที่ผ่านมาน้ำไม่เคยสังเกตเลยว่า รูปนี้แตกต่างจากรูปอื่นๆ น้ำยกสมุดขึ้นมาดูใกล้ๆ
น้ำ : “รูปนี้ นี่มัน...พี่ปิ่น มีพี่ปิ่นอยู่ในรูปนี้ด้วย”
ภาพที่น้ำเห็น ก็คือ เป็นภาพถ่ายของน้ำในวัยเรียนหันหลัง สภาพเปียกน้ำ แต่มีพี่ปิ่นอยู่เป็นแบ็คกราวด์ที่ไกลมากแทบมองไม่เห็น น้ำรีบดูวันที่ที่อยู่ในภาพถ่ายรูปนี้ที่ด้านหลังของรูป
น้ำ : “วันที่จบม.3 นี่น่า เป็นรูปที่พี่โชนถ่าย ตอนที่น้ำสารภาพรักกับพี่โชนภายในสระของโรงเรียน”
น้ำนั่งคิดสักพัก ก็ออกอาการตกใจ
น้ำ : “ในสระน้ำ พี่ปิ่นอยู่ด้วย แต่วันนั้นน้ำเจอพี่ปิ่นด้านนอกของสระน้ำนี่ แล้วทำไมพี่ปิ่นถึงอยู่ในรูปนี้ได้”
น้ำนั่งนึกด้วยความสงสัยเหตุการณ์วันนั้นเป็นอย่างยิ่ง


ฉากสระน้ำในอดีต
ภาพตัดไปยังเหตุการณ์ที่น้ำสารภาพกับพี่โชนว่า น้ำทำทุกอย่างเพื่อพี่โชน ชอบพี่โชนมา 3 ปีแล้ว ในวันนั้นหลังจากที่น้ำ ตกสระน้ำแล้ว น้ำเดินออกไปจากสระน้ำ
แต่มีฉากเพิ่มเติมถึงความเจ็บปวดของโชน ที่มีต่อคำตอบในวันนั้น เป็นภาพเดียวที่น้ำไม่เคยเห็น ไม่เคยรับรู้ โชนทรุดตัวลง เพราะว่าโชนอยากจะบอกกับน้ำว่า โชนปฏิเสธปิ่นไปนานแล้ว
ปิ่นเดินเข้ามาจากด้านหลังสแตนด์ของคนดู เดินตรงเข้ามาที่โชน โชนหันมามองปิ่น
ปิ่น : “ทำไมโชนถึงไม่ดึงน้ำไว้ โชนน่าจะดึงน้ำไว้น่ะ อย่างน้อยที่สุด ไม่น่าจะปล่อยให้น้ำออกไปน่ะ โชนถ่ายรูปน้ำไว้แม้กระทั่ง น้ำเดินจากไปแล้ว”
ปิ่นพูดไป พลางก็หยิบกล้องของโชนมาดู เพราะว่า ปิ่นเห็นว่า น้ำกำลังเดินออกไปแล้ว โชนก็ยังถ่ายรูปน้ำไว้ ซึ่งเป็นรูปที่ปิ่นติดอยู่ในรูปนี้เช่นกัน และเป็นรูปเดียวกันที่น้ำสงสัยนั่นเอง
ปิ่น : “รูปนี้จะลบมั๊ย โชน”
โชนลุกขึ้นมา พร้อมกับเอากล้องมาจากปิ่น
โชน : “ไม่ต้องหรอก วันหนึ่งข้างหน้า น้ำจะรู้ความหมายของรูปนี้”
ปิ่นมองดูรูปนี้ ด้วยความสนใจว่า รูปนี้หมายความว่าอะไร ปิ่นดูรูปนี้สักพัก ก็รู้ว่า รูปนี้แปลว่า อะไร
ปิ่น : “โชน.....” ปิ่นเรียกโชนด้วยความรู้สึกที่เข้าใจโชนเป็นอย่างยิ่ง “ขอบคุณมากน่ะโชน.... ขอบคุณจริงๆ”

ร้านเสื้อผ้าของน้ำ (ช่วงเช้าวันรุ่งขึ้น)
น้ำเดินทางเข้ามาที่ร้านเสื้อผ้าของตัวเอง ที่กำลังตกแต่งใกล้จะเสร็จแล้ว เป็นร้านเสื้อผ้าเล็กๆ ที่น้ำอยากนำสิ่งที่ตนเองถนัด ให้เป็นความจริงขึ้นมา น้ำเดินดูคนงานกำลังตกแต่งร้านกันอย่างเต็มที่
น้ำ : “เอ่อ พี่ค่ะ ตรงนี้พอจะขยายให้กว้างขึ้นอีกสักนิดได้มั๊ยค่ะ เผื่อลูกค้ามองดูไกลๆ อ่ะค่ะพี่”
น้ำเดินดูร้านไป ก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่สงสัย

ร้านพรชัย (บ้านโชน)
วันนี้ท๊อป, น้องเฟย์, ปิ่น, เล็ก, และนุ๊ก ทุกคนมาที่บ้านโชน ตามที่โชนขอร้องไว้ให้มาเจอกันหลังจากงานแสดงรูปเสร็จแล้ว ทุกคนเดินเข้ามาสวัสดีคุณพ่อ คุณแม่ของโชนกันอย่างคุ้นเคย “สวัสดีครับ/ค่ะ”
พ่อโชน : “อ้าว สวัสดี เด็กๆ วันนี้มีอะไรกันหรือเปล่า มากันเยอะแยะเลย โชนไม่เห็นบอกพ่อเลย”
พ่อโชน : “อ้าวหนู ไม่เห็นตั้งนาน ยังสวย ยังน่ารักเหมือนเดิม ” พ่อโชนทักปิ่น ด้วยความสนิทสนม
ปิ่น : “โห คุณพ่อค่ะ เล่นชมกันแบบนี้ หนูแย่เลย”
แม่โชน : “เรานี่ก็โตขึ้นมากเลยน่ะ เมื่อก่อนยังเห็นเป็นเด็กตัวกระเปี๊ยกอยู่เลย” แม่ทักท๊อปด้วยความเป็นกันเอง
ท๊อป : “สวัสดีอีกครั้งครับ คุณแม่คร้าบบบบๆๆ”
พ่อกับแม่โชน หัวเราะด้วยความชอบใจ สักพักโชนเดินลงมาจากชั้นบน ตรงเข้ามายังกลุ่มเพื่อนๆ ที่คุยกันอยู่
โชน : “ได้เวลาล่ะ พวกเรา”
ท๊อป : “ได้เลยเพื่อน ของอยู่ไหน”
โชนชี้ขึ้นไปชั้นบน เพื่อนๆ โชนต่างเดินขึ้นไปชั้นบน เข้าไปในห้องของโชน ช่วยกันขนของลงมา
สักพัก เมื่อทุกคนนำของขึ้นรถแล้ว โชนหันมาคุยกับพ่อและแม่
โชน : “เดี๋ยวผมไปทำธุระกันสัก 1-2 วันน่ะพ่อ ยังงัยเดี๋ยวผมจะซื้อของมาฝาก”
พ่อโชน : “อ้าว เฮ้ย อะไรกันเนีย อยู่ๆ ก็จะไปกัน ไปไหนกันเนีย หนุ่มๆ สาวๆ กลุ่มนี้”
โชน : “ไม่มีอะไรหรอกพ่อ มะรื่นก็กลับแล้วพ่อ”
ทุกคนเดินออกมาจากบ้านโชน พร้อมกับลาพ่อและแม่ของโชน ต่างก็ขึ้นรถออกไป
พ่อโชน : “พวกนี้จะเฮโลกันไปไหนกันเนีย เด็กสมัยนี้ ”
แม่โชน : “เอาน่าพ่อ ลูกเราก็เป็นแบบนี้แหละ”
โชนเดินทางไปสถานที่แห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากสยามมิวเซี่ยมมากนัก เมื่อถึงสถานที่ดังกล่าว ทุกคนต่างขนของเข้าไปในบ้านพักตากอากาศแห่งหนึ่ง ต่างคน ต่างช่วยโชนขนของลงจากรถ ปิ่นพูดว่า “เพื่อพี่โชนของพวกเรา”
“เย้ๆๆๆ” ทุกคนตอบรับคำพูดของปิ่น


ร้านเสื้อผ้าของน้ำ (ช่วงหัวค่ำ)
น้ำยังคงอยู่ที่ร้านจนถึงค่ำ ซึ่งกำลังเร่งตกแต่งร้านอย่างรีบเร่ง สักพักแกงค์ปลวก ก็เดินเข้ามาในร้าน พร้อมกับถือของเต็มไม้เต็มมือ เมื่อเห็นน้ำอยู่ภายในร้าน จึงเดินเข้ามาทักทาย
เชียร์ : “พวกเรามาแล้วจ้า”
น้ำ : “อ้าวๆๆ มาเลยๆๆ พวกเรา เข้ามาๆๆ”
แกงค์ปลวกเดินเข้ามาภายในร้านของน้ำ แล้วก็เดินดูด้วยความสนใจ
นิ่ม : “ร้านแกสวยดีเนอะ แบบนี้ลูกค้าเยอะแน่ๆ เลย”
น้ำ : “ก็อยากตกแต่งให้ดูเรียบๆ แต่ดูดีน่ะ อยากให้ลูกค้ามาแล้ว เหมือนอยู่ในบ้านของตัวเอง”
หลังจากที่ทุกคนทักทายกันแล้ว ก็ขึ้นไปชั้น 2 เข้าไปในห้องที่เตรียมไว้สำหรับเป็นพักผ่อนของน้ำ
น้ำ : “นี่เป็นห้องที่กะไว้ว่า จะไปนอนน่ะ เผื่อเหนื่อยๆ กลับบ้านไม่ไหว”
ทั้ง 3 สาว ต่างคน ต่างเดินดูห้องนี้ด้วยความสนใจ สักพักก็เดินออกไปนั่งที่ระเบียงนอกห้อง
นิ่ม : “น้ำ วันนี้พวกเราตกลงกันไว้แล้วว่า น้ำต้องคุยกับพี่โชนสักที น้ำกลับมาจากอเมริกาเกือบ 4 เดือนแล้ว แต่ดูพี่โชนไม่ค่อยจะสนใจน้ำสักเท่าไร”
นิ่ม : “ตอนที่อยู่ในรายการทีวี เห็นพี่โชนบอกว่า รอน้ำกลับมาจากอเมริกา จนป่านนี้ ยังไม่เห็นจะมีอะไรคืบหน้าเลยสักอย่าง น้ำต้องโทรไปหาพี่โชนเดี๋ยวนี้ แล้วนัดพี่เค้ามาคุยกัน 2 คน”
น้ำตกใจที่อยู่ๆ นิ่มพูดเรื่องพี่โชนขึ้นมา
เชียร์ : “เฮ้ยๆๆ หยุดพักบ้าง เดี๋ยวไอ้น้ำมันจะหัวใจวายซะก่อน”
น้ำ : “ท โทร.. โทร คุยอะไร”
นิ่ม : “อ้าว ก็พี่โชนเคยบอกว่า รอน้ำกลับมา ก็โทรไปเลย นัดคุยเลย พวกเราอยากได้ความชัดเจน อย่างน้อยได้ยินพี่เค้าพูดอะไรสักอย่าง ก็ยังดี”
น้ำ : “เอา... เอาแบบนี้เลยหรอ”
เชียร์ไม่สนใจ หยิบโทรศัพท์มือถือของน้ำออกมา แล้วกดโทรหาพี่โชนทันที พร้อมกับเปิด speaker phone เพื่อให้ทุกคนได้ยิน “เอ้า พูดซะ”
น้ำไม่ทันตั้งตัว แต่ก็ต้องพูดโทรศัพท์ เพราะว่าสายติดไปที่พี่โชนแล้ว

ตัดมาที่กลุ่มของโชน
กลุ่มของโชนกำลังง่วนอยู่กับการตกแต่งบ้านพักอยู่ มือถือของโชนดังขึ้น บังเอิญว่า โชนไม่ได้อยู่กับมือถือ เพราะว่า โชนขับรถออกไปกับท๊อปซื้อของ
ปิ่นเห็นโทรศัพท์ของโชนดังขึ้น เมื่อเห็นว่า เป็นชื่อน้ำ จึงรีบรับสาย
ปิ่น : “สวัสดีจ้า น้องน้ำ นี่พี่ปิ่นเองน่ะ” ปิ่นทักน้ำในโทรศัพท์
คำทักทายของปิ่นในโทรศัพท์ น้ำหน้าเสียทันที รวมถึงแกงค์ปลวกด้วย เพราะว่า ต้องการให้น้ำคุยกับพี่โชนมากกว่า และตกใจกับเสียงทักทายของพี่ปิ่น
น้ำ : “เอ่อ พี่ปิ่นเองหรอค่ะ เอ่อ ไม่ทราบว่า พี่โชนอยู่มั๊ยค่ะ”
ปิ่น : “อ๋อ โชนเค้าออกไปข้างนอกน่ะ มีอะไรสำคัญหรือเปล่า เด๋วสักพักโทรมาก็ได้น่ะ หรือถ้าโชนเค้าเข้ามาแล้ว ให้โชนเค้าโทรกลับก็ได้น่ะจ๊ะ มีเรื่องอะไรสำคัญหรือเปล่าจ๊ะ น้ำ”
น้ำ : “อ่อๆ ไม่เป็นไรค่ะ คือ พอดีน้ำจะโทรมาบอกพี่โชนแค่ว่า .... แค่ว่า..เอ่อ อ่อ งานแสดงภาพของพี่โชนสวยมากค่ะ” น้ำตอบไม่เต็มปาก เพราะว่าไม่ได้เตรียมตัวอะไรไว้เลย
ปิ่น : “อ่อได้จ๊ะๆ งั้นเดี๋ยวพี่จะบอกโชนให้น่ะ หรือว่าจะคุยกับโชนด้วยมั๊ย”
น้ำ : “เอ่อคือ...เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะพี่ปิ่น เดี๋ยวน้ำก็คงเข้านอนเลยค่ะพี่ นี่มันก็ดึกแล้ว น้ำเกรงใจพี่โชนน่ะค่ะ งัยก็ฝากด้วยน่ะค่ะว่า พรุ่งนี้น้ำจะโทรมาใหม่”
ปิ่น : “อ่อ ได้จ๊ะ เดี๋ยวพี่บอกโชนให้”
น้ำ : “ค่ะพี่ ขอบคุณค่ะพี่ปิ่น” น้ำตัดสายโทรศัพท์ แล้วหันมามองหน้า 3 สาวด้วยสีหน้าที่เซ็งและเศร้าหมอง
เชียร์ไม่พอใจเป็นอย่างมากที่ทำไมพี่ปิ่นถึงอยู่กับพี่โชนจนดึกๆ ดื่นๆ
เชียร์ : “นี่มันอะไรเนีย ดึกป่านนี้แล้วน่ะ พี่ปิ่นยังอยู่กับพี่โชน ทำไมไม่ถามไปเลยล่ะว่า อยู่ไหนกัน เอางี้ๆ โทรไปใหม่ คุยเลยๆ น้ำ”
น้ำ : “อย่าเลยเชียร์ น้ำว่า เดี๋ยวพี่โชนคงโทรกลับมาเองแหละ รอสักพัก”
ตัดมาที่กลุ่มโชน ปิ่นหยิบโทรศัพท์โชนมาติดตัวไว้ เพื่อรอให้โชนกลับมา แต่เล็กและนุ๊กยืนฟังอยู่ด้วยเช่นกัน เดินเข้ามาหาปิ่นพร้อมกับพูดว่า “เอาโทรศัพท์มา”
ปิ่น : “เล็ก.... นาย”
เล็ก : “อย่าบอกเลย ลบรายการโทรซะ แล้วไม่ต้องพูดอะไร เราอยากให้ปิ่นทำเพื่อตัวเองบ้างน่ะปิ่น ทุกวันนี้ปิ่นทำทุกอย่างเพื่อโชน โดยที่ไม่สนใจความรู้สึกตัวเองเลย ปิ่นทำมานานแล้ว นานจนเกินไปแล้วน่ะปิ่น”
นุ๊กเดินเข้ามาสมทบ
นุ๊ก : “เราเห็นด้วยกับเล็กน่ะ ที่เรามาช่วยโชนกันที่นี่ บอกตรงๆ ว่า มันขัดความรู้สึกของพวกเรา 2 คนอย่างมาก ตอนนี้ยังทันน่ะปิ่น ปิ่นยังมีโอกาสน่ะ ที่เราพูดแบบนี้ ปิ่นจะมองว่า พวกเราไม่ดี เราก็ยอม แต่เรา 2 คน เห็นความรักของปิ่นที่มีต่อโชน ไม่ต่างไปจากความรักของน้ำที่มีต่อโชน”
ปิ่น : “เอ่อ..คือ เอ่อ..”
นุ๊กหยิบโทรศัพท์โชนออกมาจากมือปิ่น แล้วก็ลบรายการโทรต่างๆ ออกหมด “ปิ่นไม่ต้องพูดอะไรน่ะ”
นุ๊ก : “ปิ่นต้องพูดกับโชนจริงๆ จังๆ แล้วน่ะ ไม่งั้นมันจะสายไปแล้วน่ะ ที่นี่ยังไม่เสร็จ ปิ่นยังมีเวลาน่ะ”
ปิ่นทำท่าทางลังเล ส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่า ทั้ง 2 คนพูดถึงความรู้สึกตัวเองได้อย่างถูกต้อง
ปิ่น : “แต่ว่า...เอ่อ.. ปิ่นคิดว่า ปิ่นกำลังทำ..........ผิดต่อน้ำน่ะ ผิดต่อโชนด้วย”
หลังจากที่ปิ่นพูดจบ ต่างคนก็มองหน้ากัน โดยที่ไม่รู้ว่า สิ่งที่พวกเขาทำอยู่ มันถูกต้องหรือไม่
เล็ก : “ปิ่น ลองคุยกับโชนดู ครั้งสุดท้าย เราขอเป็นครั้งสุดท้าย ขอให้ปิ่นหาจังหวะคุยกับโชนคืนนี้”
นุ๊ก : “ถ้าโชนเค้ายังยืนยันเหมือนเดิม เราสัญญาว่า เราจะช่วยโชนเต็มที่ และพวกเราจะขอโทษน้ำด้วย ตกลงมั๊ยปิ่น”
ปิ่นลังเลในสิ่งที่เพื่อนทั้ง 2 กำลังขอให้ทำเป็นอย่างยิ่ง แต่ลึกๆ แล้วปิ่นก็นึกในใจว่า
“โชน.....ปิ่นจะทำยังงัยดี ปิ่นจะทำยังงัยดี โชน.... ปิ่นทำผิดต่อน้ำมากเลยใช่มั๊ย”

ร้านเสื้อผ้าของน้ำ (ช่วงดึก)
4 สาวยังคงนั่งคุยกันต่อจนดึก
เชียร์ : “อะไรกันเนีย แค่โทรกลับมาถาม ก็ยังดี ทำไมพี่โชนถึงทำแบบนี้น่ะ”
นิ่ม, กี้ ไม่ได้ตอบรับอะไร ได้แต่หันหน้าไปมองน้ำ
น้ำ : “พี่โชนคงยุ่งๆ ทำงานอยู่มั๊ง ไม่เป็นไรหรอก พอน้ำดูร้านเสร็จแล้ว น้ำจะไปหาพี่โชนที่บ้านเลย”
นิ่ม : “เอ่อ..นี่ๆๆ แล้วพี่โชนเคยมาที่นี่หรือเปล่าน่ะน้ำ”
น้ำ : “อ่อ ไม่เคยหรอก น้ำไม่ได้บอกพี่เค้าไว้น่ะ” น้ำหยุดพูดสักพัก ก็พูดต่อ “เอ่อ มีอะไรให้ดูน่ะ”
น้ำเดินไปที่โต๊ะตัวหนึ่งในห้อง หยิบรูปใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า แล้วเดินมาที่โต๊ะ แล้วคุยกันต่อ
น้ำ : “พวกแก ดูรูปนี้สิ” น้ำยื่นรูปให้ 3 สาวดู
กี้ : “นั่นมันวันที่พวกเราพาน้ำไปสระน้ำของโรงเรียนนี่ ชั้นจำได้”
เชียร์ : “เอ่อๆๆ ใช่ๆๆ น้ำเปียกน้ำด้วยนี่น่า รูปนี้มีอะไรหรอ”
น้ำไม่ได้พูดอะไร แต่เอามือชี้ที่รูป
นิ่ม : “เฮ้ยๆๆ พี่ปิ่น มาได้งัยเนีย”
น้ำ : “ใช่ พี่ปิ่น ในสระน้ำ พี่ปิ่นอยู่ในนั้นด้วย แต่น้ำก็แปลกใจอย่างหนึ่งน่ะ”
เชียร์ : “แปลก แปลกอะไร??”
น้ำ : “น้ำจำได้ว่า วันนั้นหลังจากเดินออกมาจากสระแล้ว ก็เจอพวกเราอยู่ตรงประตู แล้วเดินไปสักพัก ก็เจอพี่ปิ่นด้านนอก น้ำจำได้ว่า พี่เค้าไม่ได้พูดอะไรเลยน่ะ น้ำเข้าไปกอดพี่ปิ่น”
นิ่ม : “นิ่มจำได้ว่า พวกเราก็เดินตามน้ำไปน่ะ แต่ตามไม่ทัน ไม่รู้น้ำเดินไปไหน น้ำช่วยเล่าตอนที่อยู่ในสระน้ำหน่อย ว่ามีอะไร หรือพี่โชนเค้าพูดอะไรหรือเปล่า”
น้ำ : “ก้อไม่มีอะไรน่ะ น้ำบอกว่าชอบพี่โชน แต่พี่เค้าบอกว่า พี่เค้าคบกับพี่ปิ่นได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว วันนั้นน้ำร้องไห้ เดินตกสระ แล้วก้อรีบเดินออกมาน่ะ เอ่อ...อืม เท่าที่นึกดูก็ไม่มีแล้วน่ะ”
เชียร์ : “งั้นแสดงว่า พี่โชนถ่ายรูปใบนี้ ตอนที่น้ำตกสระน้ำ แล้วกำลังเดินออกมา ช่วงนั้นพี่ปิ่นต้องอยู่ในสระ พอน้ำเดินออกมา พี่ปิ่นน่าจะออกทางประตูหลัง ไปเจอน้ำด้านนอก”
นิ่ม : “แสดงว่า วันนั้นพี่ปิ่นอาจจะเข้าไปคุยกับพี่โชนต่อจากน้ำก้อได้”
น้ำ : “ใช่ คิดเหมือนน้ำเลย พี่เค้าบอกว่า คบกะพี่ปิ่นได้อาทิตย์หนึ่ง แต่พอตอนกลางคืนวันนั้น กลับเอาสมุด มาไว้หน้าบ้านน้ำ แสดงว่า...”
เชียร์ : “ใช่ๆๆๆ พี่โชน ไม่ได้คบกับพี่ปิ่นหรอก วันนั้นพี่โชนไม่ได้คบกับพี่ปิ่น อ้าว แล้วทำไมพี่โชนต้องโกหกด้วยหล่ะ ทั้งๆ ที่ในสมุด พี่โชนก็แสดงความรู้สึกอยู่แล้วว่า ก็แอบชอบน้ำเหมือนกัน ยิ่งคิดยิ่งงงแล้วเนีย พี่เค้าทำอะไรของเค้าเนีย ปล่อยให้น้ำเสียใจตั้งหลายปี ถ้าตอบใช่ ทุกอย่างก็จบแล้ว ยิ่งคิด เชียร์ยิ่งงง”
น้ำ : “น้ำยังสงสัยอีกเรื่องหนึ่ง”
นิ่ม : “เรื่องอะไรหรอ” นิ่มถามกลับ ด้วยความสงสัย
น้ำ : “เท่าที่น้ำดูรูปทุกใบน่ะ รูปนี้แปลกที่สุดเลย”
3 สาวไม่ได้พูดอะไร แต่ทุกคนก็หันไปมองน้ำ
น้ำ : “รูปทุกใบที่อยู่ในสมุด เกี่ยวกับตัวน้ำทั้งนั้น ตรงนี้น้ำไม่แปลกใจน่ะ ส่วนรูปนี้ ถ้าดูผ่านๆ ก็เกี่ยวกับน้ำเหมือนกัน แต่น้ำก็เชื่อว่า พี่โชนต้องรู้ว่า ในรูปนี้ มีรูปพี่ปิ่นอยู่ด้วย พี่โชนก็ยังเอารูปนี้ใส่เข้ามา น้ำอยากรู้แค่ว่า ทำไมพี่เค้าใส่รูปนี้เข้ามา มันต้องมีอะไรแน่ๆ”
กี้ : “น้ำคิดมากไปหรือเปล่า”
น้ำ : “กี้ลองคิดดูน่ะ ถ้าพี่โชนทำสมุดเล่มนี้เพื่อน้ำ แล้วดันมีรูปคนอื่น แทรกเข้ามาด้วย กี้คิดว่า ควรจะมีหรือเปล่าล่ะ”
เชียร์ : “เอ่อๆๆ ใช่ๆๆ มันก็จริงน่ะ”
น้ำ : “น้ำคิดเท่าไร ก็ไม่เข้าใจพี่โชน น้ำจะเอารูปนี้ไปถามพี่โชน”
นิ่มไม่ได้พูดอะไรแต่นิ่มหยิบรูปนั้นมาดูด้วยความสนใจ สักพัก นิ่มก็ยิ้มออกมา
นิ่ม : “ถ้านิ่มคิดไม่ผิด นิ่มรู้แล้วล่ะว่า รูปนี้แปลว่าอะไร”
เชียร์ได้ยินนิ่มพูด เลยทำตาโต ส่วนน้ำกับกี้ หันมาทางนิ่มทันที
น้ำ : “แปลว่าอะไรๆๆ นิ่มบอกน้ำทีๆๆๆ แปลว่าอะไร”
นิ่ม : “เร็วๆ นี้แหละ นิ่มคิดว่า นิ่มเข้าใจพี่โชนแล้ว นิ่มอยากให้พี่โชนเป็นคนบอกดีกว่าน่ะ” นิ่มอมยิ้มด้วยความชอบใจ
น้ำ : “โห นิ่ม ทำไมไม่ยอมบอก” น้ำทำหน้ามุ่ย
นิ่ม : “ที่นิ่มไม่พูด เพราะนิ่มกลัวว่า นิ่มอาจจะไม่เข้าใจ อาจจะถ่ายทอดความรู้สึกผู้ชายอย่างพี่โชนได้ไม่ดีพอน่ะสิ ให้เจ้าตัว เค้ามาบอกน้ำเองดีกว่าน่ะ”
นิ่มหันไปทางน้ำ พร้อมกับจับหัวไหล่น้ำ
นิ่ม : “นิ่มขอให้น้ำ เชื่อมันในตัวพี่โชนต่อไปน่ะ”
น้ำพยักหน้าตอบรับนิ่ม “น้ำเชื่อนิ่มอยู่แล้ว”

บ้านพักลึกลับแห่งหนึ่งใกล้ๆ สยามมิวเซียม
กลุ่มเพื่อนโชน ออกมานั่งด้านนอกบ้าน นั่งคุยกัน พร้อมๆ กับทำอาหารกินกันอย่างสนุกสนาน สักพักไม่นาน โชนกับท๊อปก็ขับรถมาถึง โชนเดินถือของกินเต็มสองมือ ส่วนท๊อปก็ไม่แพ้กัน
ท๊อป : “มาแล้วๆๆๆ เสบียงยามค่ำคืน”
โชนกับท๊อปเดินมาที่โต๊ะที่ตั้งอยู่ พร้อมกับวางของบนโต๊ะ สักพักโชนก็พูดว่า “ขอดูตัวบ้านแป๊บหนึ่ง” โชนเดินดูสำรวจรอบบ้าน พร้อมๆ กับเดินขนาบตัวบ้าน เดินไล่ไปเรื่อยๆ
เล็กกับนุ๊กเห็นว่า นี่เป็นจังหวะที่ดี ที่จะให้ปิ่นเข้าไปคุยกับโชน เล็กจึงสะกิตปิ่นให้หันไปมองโชน ที่กำลังเดินไปหลังบ้าน
ปิ่น : “มีอะไรหรอ เล็ก”
เล็กไม่ได้ตอบอะไร แต่นุ๊กดึงแขนปิ่นให้ยืนขึ้น แล้วพยักหน้า “ไปได้ล่ะ”
ปิ่น : “จะดีหรอ.... เอ่อ คือ ปิ่นว่า... ปิ่น เอ่อ...”
นุ๊กกระตุกแขนปิ่นอีกครั้ง พร้อมกับพยักหน้าอีกครั้ง จังหวะนี้ ปิ่นจึงลุกขึ้นมา
ปิ่น : “ปิ่นขอตัวไปห้องน้ำหน่อยน่ะ เดี๋ยวมา”
ปิ่นลุกออกจากกลุ่ม ไม่ได้เดินตรงไปที่โชน แต่ปิ่นเลือกที่จะเดินเข้าบ้าน ไปตามทางเดินทะลุหลังบ้าน เพื่อเจอโชนหลังบ้าน เมื่อปิ่นเดินถึงห้องครัวหลังบ้าน ปิ่นหยุดเดินสักพัก..... ก่อนที่จะถอนหายใจ

สวนหลังบ้านพัก
ตัดมาที่โชน กำลังเดินอยู่หลังบ้าน โชนกำลังเดินดูต้นไม้ที่ปลูกบริเวณรอบบ้าน แต่เพราะความที่เป็นเวลาค่อนข้างดึกแล้ว โชนจึงนั่งย่องๆ กำลังจับต้นไม้เล็กๆที่ตกแต่งอยู่รอบบ้าน โชนแหงนหน้ามองขึ้นไปชั้นบน พลางก็หยิบกล้องถ่ายภาพชั้นบน เมื่อมองจากด้านล่างไว้ด้วย
ปิ่น : “โชน” ปิ่นเรียกโชน เสียงค่อนข้างเบา
โชน : “อ้าว งัยปิ่น” โชนตอบปิ่นแบบยิ้มๆ
ปิ่น : “คือ...เอ่อ...ปิ่น คือ...ปิ่นอยากจะคุย เอ่อ คุย..”
โชนเดินเข้าไปใกล้ปิ่นมากขึ้น เพราะรู้สึกว่า ปิ่นผิดสังเกต “มีอะไรหรือเปล่า ปิ่น”
ปิ่นเอ่อ อ่อ อยู่พักหนึ่ง ก่อนถอนใจครั้งใหญ่
ปิ่น : “โชน ปิ่นอยากถามอะไรโชนบ้างอย่าง.......งงงงงง ได้มั๊ย” ท้ายคำพูด ปิ่นลากเสียงยาว ทำให้โชนสงสัย แต่โชนก็ไม่ได้พูดอะไร แต่พยักหน้าตอบรับ
ปิ่น : “เราขอถามโชนตรงๆ เลยน่ะ คือ โชน เอ่อ ไม่ใช่สิ เรารู้จักกันมานานแล้วใช่มั๊ยโชน วันเวลาที่ผ่านมา โชนก็รู้ดีว่าเราคิดยังงัยกับโชน หรือแม้กระทั่งตอนนี้ เราก็ยังคิดถึงโชน ยัง....ยัง.. ยังคิดกับโชนเกินเพื่อน คือ เรา..”
สีหน้าปิ่นเริ่มเศร้า น้ำตาปิ่นเริ่มไหลออกมา โชนเห็นสีหน้าปิ่นไม่ดี ทำให้โชนจับข้อมือปิ่นไว้
โชน : “ปิ่น ช่วงเวลาที่ผ่านมา เรารับรู้มาโดยตลอด เราไม่ใช่อิฐ ไม่ใช่ปูนน่ะ ที่จะไม่รับรู้ความรู้สึกของปิ่นเลย แต่ก็อยากให้ปิ่นเข้าใจเราเหมือนกันน่ะ เราอยากให้ปิ่นคิดกับเรา... ” ถึงจังหวะนี้ปิ่นพูดขัดขึ้นมา
ปิ่น : “โชนก็รู้ไม่ใช่หรอว่า ที่ปิ่นต้องเลิกกับแฟนปิ่น เพราะเค้ารู้ว่า ลึกๆแล้ว ปิ่นยังไม่ลืมโชน รักแรกและรักเดียวของปิ่น ปิ่นคิดว่า ถ้าปิ่นมีแฟน มีครอบครัว ปิ่นจะลืมโชนได้ แต่สุดท้ายแล้ว ปิ่นก็รู้ว่า ปิ่นลืมโชนไม่ได้เลยจริงๆ จนกระทั่งเดี๋ยวนี้”
โชน : “ปิ่น..” โชนบีบข้อมือปิ่นเพิ่มขึ้นอีกนิด เพราะรับรู้ความรู้สึกของปิ่นได้ดี
ปิ่น : “โชน เรื่องของเรา ไม่มีทางเป็นไปได้เลยใช่มั๊ย โชน....”
โชน : “ปิ่น...” โชนเรียกชื่อปิ่นย้ำอีกครั้ง
ปิ่นสวมกอดโชน “ปิ่นอยากกอดโชนในฐานะคนรักของโชน ไม่ใช่ในฐานะเพื่อนจริงๆ น่ะ โชน”
โชนจับหัวไหล่ปิ่น และดันปิ่นออกมาเล็กน้อย
ปิ่น : “เรากลัวจริงๆ น่ะ กลัว....กลัวจะเสียโชนไป ปิ่นกลัวจริงๆน่ะ ปิ่นกลัว”
โชน : “แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้อยู่น่ะปิ่น”
ปิ่น : “โชน”
ปิ่นร้องไห้อยู่สักพัก โชนพาปิ่นไปนั่งเก้าอี้ไม้
โชน : “ขี้แงแบบนี้ไม่เอาแล้วน่ะ รู้มัย เราเป็นแม่คนแล้วน่ะ แล้วเราก็เป็นเพื่อนปิ่น เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป”
โชน : “เราให้สัญญาว่า เราจะเป็นเพื่อนปิ่นตลอดไป โอเคมั๊ยปิ่น”
โชนหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตาของปิ่น “ขอให้การร้องไห้ครั้งนี้ เป็นครั้งสุดท้าย คำขอแค่นี้ ให้เพื่อนคนนี่ได้มั๊ยปิ่น” ปิ่นรับผ้าเช็ดหน้าจากโชน
ปิ่น : “ปิ่นรู้สึกว่า ตัวเองเห็นแก่ตัวมากเลยน่ะโชน ปิ่นรู้สึกละอายใจเหลือเกิน ที่ปิ่นทำแบบนี้กับโชน”
โชน : “เอาอีกแล้วน่ะ ไม่เอาๆๆ พอแล้ว” โชนพูดไปหัวเราะไป
ปิ่นเริ่มยิ้มออกบ้างแล้ว
ปิ่น : “เราขอโทษที่....” โชนพูดตัดบท “จะขอโทษอีกนานมั๊ย พอแล้วๆ”
ปิ่น : “คือ ยังมีอีกเรื่องที่ปิ่นยังไม่ได้บอกโชน...” ปิ่นพูดเสียงอ่อย..
โชน : “พอแล้วปิ่น เอาแบบนี้ดีกว่า เดี๋ยวเราไปหน้าบ้านกัน ไปทำอาหาร กินไปคุยไปกับเพื่อนๆ เราดีกว่า พอแล้วน่ะ ไม่เอาแล้ว ตกลงมั๊ย เพื่อนรัก” โชนหยอกล้อปิ่น อย่างสบายใจ
ปิ่น : “โชน...ปิ่นรู้สึกว่า น้ำโชคดีจริงๆ น่ะ น้ำโชคดีจริงๆ”
โชนดึงมือปิ่นให้ลุกขึ้น แล้วก็พากันเดินไปหน้าบ้านเข้าไปคุยกับเพื่อนๆ ที่นั่งรออยู่

ลานหน้าบ้านพัก (เช้าวันรุ่งขึ้น)
วันนี้ทุกคนนอนตื่นสาย ยกเว้นโชน ลุกขึ้นมาเดินดูต้นไม้แต่เช้าอยู่ด้านหน้าบ้าน โชนเดินไป-มาได้สักพัก ท๊อปเปิดประตูออกมาจากบ้าน เห็นโชนยืนหันหลังอยู่ จึงเดินตรงเข้ามาทักโชน
ท๊อป : “ว่างัยว่ะ ตื่นแต่เช้าเลย นอนต่ออีกหน่อยดีกว่ามั๊ยเพื่อน”
โชนได้ยินเสียงท๊อป จึงหันมา “เอ่อๆๆ..ไม่เป็นไร สบายๆ ”
โชน : “เพื่อนๆตื่นกันแล้ว ก็กลับกันเลยก็แล้วกันน่ะ ทำกันซะดึกๆ ดื่นๆ เดี๋ยวกูคงเข้าไปทำต่ออีกนิด”
ท๊อป : “เอางั้นเลยหรอ”
โชน : “เอ่อ ฝากบอกพ่อด้วยน่ะว่า วันนี้กลับบ้านดึกหน่อย”
ท๊อป : “ของที่เหลืออยู่ เอางัยว่ะ”
โชน : “เก็บไว้นี่ก่อน เผื่อต้องใช้เพิ่ม”
ท๊อป : “ได้เลยเพื่อน”
คุยกันได้สักพัก เพื่อนที่นอนอยู่ ก็ตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นโชนกับท๊อปคุยกันอยู่ จึงเดินเข้ามาสมทบ “อากาศเย็นสบายจังโว้ยย” เพื่อนๆ หลายคนตะโกน
“อากาศโครตเย็นสบายเลย” ท๊อปพูดตอบ
โชน : “กูไม่รู้จะพูดงัยดีน่ะ ที่มาช่วยกูเนีย”
ท๊อป : “เอ่อ ไม่เป็นไรหรอก เล็กน้อยๆๆ เพื่อศิลปินเอกของพวกเรา ใช่มั๊ยเพื่อน”
โชน : “ยังงัยกูก็ต้องขอบคุณมากๆ ที่เข้ามาช่วยกัน ”
เพื่อนๆ ทุกคนเดินเข้าไปในบ้าน เพื่อเตรียมตัวกลับ ส่วนโชนยังอยู่ที่นี่ เดินดูบริเวณรอบๆ บ้านพักอยู่

บ้านน้ำ (ช่วงเช้า)
น้ำตื่นค่อนข้างสาย น้ำเดินลงมาจากบันใดไม้ที่เดินมาตั้งแต่เด็ก ลงมาที่ชั้นล่าง เห็นพ่อแม่นั่งคุยกันอยู่ น้ำจึงเดินเข้ามาหาพ่อแม่
แม่น้ำ : “อ้าวลูก ตื่นแล้วหรอ เมื่อคืนแม่เห็นลูกกลับดึก แม่เลยไม่อยากปลุกลูกน่ะ”
น้ำ : “อ่อ ค่ะแม่ เมื่อคืนน้ำคุยกับเชียร์ กี้ นิ่ม ที่ร้านอ่ะค่ะแม่”
พ่อน้ำ : “สาวๆ กลุ่มนี้นี่ เค้ารักกันดีเลยน่ะ พ่อจำได้ว่า คบกันมานานมากๆ เลยน่ะ ตั้งแต่น้ำเด็กๆ อยู่”
แม่น้ำ : “สาวๆ กลุ่มนี้แหละที่คอยดูแลน้ำมาโดยตลอด แม่ดีใจที่น้ำได้เพื่อนที่ดี”
น้ำ : “ค่ะแม่ เมื่อวานนี้น้ำคุยกับเพื่อนๆ เรื่องพี่โชนน่ะค่ะ ก็เลยคุยกันยาวเลย”
แม่น้ำ : “คุยอะไรหรอ น้ำ” แม่ถามด้วยความสนใจ ส่วนพ่อน้ำ ไม่ได้พูดอะไร แต่หันมามองน้ำด้วยความสนใจ
น้ำ : “ก็หลายเรื่องค่ะแม่ แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่น้ำไม่เข้าใจ แต่นิ่มกลับเข้าใจ ทั้งๆ ที่น้ำควรจะเข้าใจเป็นคนแรก”
แม่น้ำ : “เรื่องอะไรหรอ น้ำ”
น้ำ : “เรื่องรูปค่ะแม่ แม่จำสมุดที่พี่โชนเอามาวางหน้าบ้านเมื่อก่อนได้มั๊ย” น้ำหันไปทางแม่
น้ำ : “เอ่อๆ เดี๋ยวน้ำขึ้นไปหยิบมาให้ดู” พอพูดจบ น้ำรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน สักพัก ก็ลงมาพร้อมกับรูปในมือ
น้ำ : “รูปนี้ค่ะแม่” น้ำยื่นรูปใบนี้ให้แม่ดู
แม่น้ำรับรูปมาจากมือน้ำ ส่วนพ่อน้ำ ก็มองที่รูปด้วยความสนใจ
น้ำ : “น้ำไปบอกชอบพี่โชนตอนที่น้ำอยู่ ม.3 พี่โชนเป็นคนถ่ายค่ะแม่ วันนั้นพี่โชนบอกว่า คบกับพี่ปิ่นแล้ว พอน้ำรู้ น้ำเสียใจมาก น้ำเผลอเดินตกสระน้ำ แล้วน้ำก็เดินออกมาจากพี่โชน”
แม่น้ำ : “อืม แล้วยังงัยต่อจ๊ะ”
น้ำ : “รูปนี้มีรูปพี่ปิ่นอยู่ด้วย น้ำไม่เข้าใจว่า รูปนี้แปลว่าอะไร น้ำคิดว่า รูปนี้พี่โชนไม่ต้องใส่มาในสมุดก็ได้”
แม่น้ำ : “อืม ก็จริงน่ะ”
พ่อน้ำ : “ไหนพ่อขอดูรูปชัดๆ หน่อยแม่” แม่น้ำ ส่งรูปต่อให้กับพ่อน้ำ
พ่อน้ำ หยิบรูปมาดู แล้วก็นั่งคิดไปด้วย ส่วนน้ำกับแม่ ก็หันมาดูพ่อ ที่กำลังเพ่งดูรูปอยู่
พ่อน้ำ : “คนที่เห็นมัวๆ นี่คือ พี่ปิ่นแน่นอนใช่มั๊ย”
น้ำ : “ค่ะพ่อ”
พ่อน้ำ : “ปิ่นเค้าเป็นเพื่อนโชนนานแล้ว แล้วก็ชอบโชนด้วยใช่มั๊ย ลูก”
น้ำ : “ใช่ค่ะ พ่อ เนียพ่อเชื่อเปล่าค่ะ นิ่มเห็นรูปนี้ นิ่มบอกว่า เข้าใจแล้วว่า พี่โชนคิดยังงัย แต่ทำไมน้ำไม่เข้าใจ”
พ่อน้ำไม่ได้ตอบอะไร แต่พ่อยิ้มมุมปาก สักพักก็ส่งเสียงหัวเราะออกมา
พ่อน้ำ : “เจ้านี่ ไม่เบาเหมือนกัน ไม่เบาเลย พ่อชักชอบพี่โชนของหนูซะแล้วสิ”
แม่น้ำ : “พ่อเข้าใจความหมายของรูปใบนี้แล้วหรอ” น้ำทำตาโต รีบถามพ่อด้วยความสนใจ
พ่อน้ำ : “พ่อคิดว่า พ่อเข้าใจแล้วน่ะว่า พ่อหนุ่มคนนี้ต้องการสื่ออะไร” พ่อน้ำหัวเราะอีกครั้ง
น้ำหันมาทางพ่อ “ห๋า พ่อก็เข้าใจอีกคนแล้วหรอ พ่อบอกหนูได้เปล่าค่ะพ่อ น่ะๆๆ บอกหนูทีๆๆ” น้ำเดินเข้าไปจับแขนพ่อ เขย่าตัวพ่อ เพราะอยากรู้ความหมาย
พ่อน้ำไม่ได้ตอบอะไร แต่ส่งรูปนี้กลับให้น้ำ แล้วก็พูดว่า
พ่อน้ำ : “แม่เราเข้าครัวไปทำกับข้าวกัน ใกล้เวลาจะเปิดร้านแล้ว” แม่หันมาทางพ่อ พยักหน้าตอบรับ
น้ำ : “พ่ออ้ะ ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย หนูไม่ยอมจริงๆ น่ะ ถ้าพ่อไม่บอก น่ะๆๆ พ่อน่ะๆๆ”
พ่อน้ำ : “เรื่องของหนุ่มสาว คนแก่อย่างพ่อ อย่างแม่ไม่เกี่ยวจ๊ะเด็กน้อย” พ่อน้ำพูดจบ ก็ดึงแม่เดินเข้าไปหลังบ้าน พร้อมกับหัวเราะด้วยความชอบใจ ส่วนน้ำทำหน้างง “พ่อน่ะพ่อ”

ระหว่างทางกลับบ้านของกลุ่มเพื่อนโชน
ท๊อปขับรถเข้ามาถึงบ้านโชน เพื่อนๆ ทุกคนเดินเข้ามาในบ้าน เข้ามาทักทายพ่อแม่ของโชน ส่วนท๊อปเดินเข้ามาคุยกับพ่อโชน
ท๊อป : “คุณพ่อ คืนนี้โชนเค้ากลับดึกนิดหนึ่งน่ะ คุณพ่อ”
พ่อโชน : “ไอ้ลูกคนนี้นี่ จะโทรมาบอกสักคำก็ไม่มี เอ่อ แล้วนี่ไปทำอะไรกันมาเนีย”
ปิ่น : “ไม่มีอะไรค่ะ คุณพ่อ พอดีพวกเรานัดไปตั้งแคมป์กัน แต่โชนเค้าอยู่ถ่ายรูปอีกสักพักค่ะ”
พ่อโชน : “อ่อๆๆ นึกว่ามีอะไรกัน แล้วนี่กินอะไรกันมาหรือยังล่ะ อยู่กินข้าวกันก่อน”
ท๊อป : “ไม่เป็นไรครับคุณพ่อ เดี๋ยวพวกเรากลับเลยครับ”
กลุ่มเพื่อนโชน ก็ลาพ่อกับแม่ของโชน และขึ้นรถของท๊อป แยกย้ายกันกลับบ้าน

บ้านน้ำ (ช่วงดึก)
น้ำเดินเข้ามาบ้าน เพราะว่า ออกไปที่ร้านเสื้อผ้าแต่เช้า
น้ำ : “น้ำกลับมาแล้วค่ะแม่”
แป้งเดินออกมาจากหลังบ้าน
แป้ง : “พี่น้ำ กินข้าวกันๆๆ ” น้ำเดินเข้ามาในบ้าน เห็นพ่อกับแม่กินข้าวกันอยู่ จึงเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว
น้ำนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานกับครอบครัว สักพักหนึ่งไม่นานก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือของน้ำดังขึ้น
น้ำลุกขึ้นจากโต๊ะกินข้าว เดินไปที่กระเป๋า หยิบโทรศัพท์ออกมา “พี่โชน” น้ำตกใจที่พี่โชนโทรมา
น้ำ : “ฮัลโหล สวัสดีค่ะพี่โชน”
แต่เสียงตอบรับต้นสายไม่ใช่เสียงโชน แต่เป็นเสียงผู้ชายคนหนึ่งพูด
อาสาสมัคร : “เอ่อไม่ทราบว่า คุณเป็นเพื่อนกับผู้บาดเจ็บหรือเปล่าครับ”
น้ำฟังประโยคแรก ก็ตกใจ มือน้ำเริ่มสั่น
น้ำ : “บาดเจ็บ บาดเจ็บ ใครบาดเจ็บค่ะ ใครๆๆค่ะ” น้ำพูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ ทั้งพ่อ, แม่และแป้ง รีบหันมาฟังน้ำคุยโทรศัพท์
อาสาสมัคร : “เราได้รับแจ้งว่า รถคันนี้ประสบอุบัติเหตุ รถพุ่งชนตอม่อข้างทาง เจ้าของรถยังไม่ได้สติ ตอนนี้นำส่งโรงพยาบาลแล้วครับ ผมเป็นอาสาสมัครหน่วยกู้ภัยครับ ผมเห็นเบอร์นี้ในโทรศัพท์ผู้บาดเจ็บ คิดว่า น่าจะเป็นเพื่อนเค้าน่ะครับ”
น้ำคุยโทรศัพท์ น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว เพราะตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว
น้ำ : “แล้วๆๆ พี่เค้า พี่โชน พี่เค้าเป็นยังงัยบ้างค่ะ พี่เค้าอยู่ที่ไหน”
อาสาสมัคร : “เอ่อผมไม่แน่ใจว่า ส่งที่โรงพยาบาลไหน แต่ที่ใกล้ที่สุด ก็โรงพยาบาลกลางน่ะครับ ผมคิดว่าเป็นที่นั่นน่ะครับ”
น้ำ : “พี่โชนๆๆ แล้วพี่เค้าเป็นงัยบ้างค่ะ” น้ำเริ่มพูดเสียงดัง จนพ่อกับแม่ เดินมาฟังน้ำพูดโทรศัพท์ว่าเกิดอะไรขึ้น
น้ำ : “แม่ๆๆ พี่โชนบาดเจ็บ พี่โชนรถชน ตอนนี้ๆๆ พี่โชนอยู่โรงพยาบาล”
มือถือในมือของน้ำตกลงที่พื้น น้ำไม่รู้จะทำอะไรดี
พ่อน้ำเป็นคนที่สุขุมที่สุดในบ้าน พ่อก้มลงไปหยิบโทรศัพท์น้ำที่ตกอยู่ แล้วพูดโทรศัพท์แทนน้ำ ส่วนน้ำเดินไปนั่งร้องไห้ที่โต๊ะกินข้าว แม่น้ำ รีบเดินเข้ามาปลอบใจน้ำ “ไม่มีอะไรหรอกลูกๆๆ เชื่อแม่ๆ พี่ฌค้าต้องไม่เป็นอะไร”
พ่อน้ำ : “เอ่อ ขอโทษครับ ไม่ทราบว่า ผู้บาดเจ็บอยู่ที่ไหนครับ”
อาสาสมัคร : “คิดว่า ส่งที่โรงพยาบาลกลางน่ะครับ”
พ่อน้ำ : “เอ่อ ไม่ทราบว่า คุณมาทันเห็นผู้บาดเจ็บหรือเปล่าครับว่า เค้าเป็นยังงัยบ้าง”
อาสาสมัคร : “ผู้บาดเจ็บไม่ได้สติครับ สลบอยู่ที่นั่งคนขับ เท่าที่ผมดู เค้าน่าจะหลับใน หรือหักลบอะไรสักอย่างน่ะครับ มีรอยเบรกเป็นทางยาวเลยครับ”
พ่อน้ำ : “แถวนั้นฝนตกเปล่าครับ” ในระหว่างที่พ่อคุยโทรศัพท์ ทุกคนหันมาฟังพ่อน้ำถามด้วยความสนใจ
อาสาสมัคร : “อ่อ ไม่ครับ ผู้บาดเจ็บชนต่อมอบอกทาง คิดว่า คงไปกระแทกกับพวงมาลัยรถน่ะครับ แอร์แบ็กไม่ทำงานครับ”
พ่อน้ำ : “เอ่อ OK ครับผมขอบคุณมากที่ช่วยเหลือ ” พ่อน้ำตัดสายโทรศัพท์ แล้วดึงมือน้ำให้ไปด้วยกัน
พ่อน้ำ : “แม่อยู่บ้านดูแลแป้งน่ะ เดี๋ยวพ่อไปกับลูกเอง”
พ่อน้ำเห็นน้ำสับสน จึงเดินไปที่ตู้เย็น หยิบน้ำออกมา 1 กระบอกให้น้ำถือไว้
พ่อน้ำ : “ไปกับพ่อ กินน้ำก่อนลูก”
สักพักมีเสียงโทรเข้ามาที่โทรศัพท์ของน้ำอีกครั้ง
ปิ่น : “น้ำๆๆ ได้ข่าวยัง พี่โชนรถชนๆๆๆ” พ่อเห็นน้ำไม่พร้อมที่จะคุยโทรศัพท์ จึงรับสายแทน
พ่อน้ำ : “นี่พ่อน่ะ น้ำนั่งอยู่ข้างๆ พ่อกำลังออกไปกับน้ำ ไปเจอกันที่โรงพยาบาลกลางน่ะ”
ปิ่น : “ค่ะพ่อ เดี๋ยวหนูบอกเพื่อนๆ ก่อน” เสียงปิ่นเองก็ย่ำแย่เช่นกัน

ทุกคนเดินทางไปที่โรงพยาบาลกลาง ที่โชนถูกส่งตัวเข้ารักษาที่นี่ พ่อน้ำจูงมือน้ำเดินมาที่หน้าห้อง ICU ก็พบกับพ่อแม่ของโชน ซึ่งมาถึงก่อนแล้ว ไม่นานนักกลุ่มเพื่อนโชน กับเพื่อนน้ำก็เข้ามาสมทบในเวลาไล่เลี่ยกัน
ไม่มีใครพูดอะไร ถึงแม้ว่า จะอยู่กันพร้อมหน้า น้ำนั่งอยู่กับกลุ่มแกงค์ปลวก กลุ่มเพื่อนโชนนั่งใกล้ๆ กัน ส่วนพ่อน้ำ อยู่กับพ่อแม่ของโชน
น้ำยังคงร้องไห้อยู่ตลอดเวลา จนเพื่อนๆ ต้องปลอบใจน้ำอยู่ตลอด ไม่ต่างกับปิ่นที่เสียใจเช่นกัน
ท๊อป : “ไอ้โชน มันไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว” ท๊อปเข้ามาปลอบใจปิ่น
ช่วงเวลารอคอยช่างยาวนานนัก จนกระทั่งเกือบตี 1 ไฟหน้าห้อง ICU ก็ดับลง สักพักคุณหมอ เดินออกมาจากห้อง ICU เดินเข้ามายังกลุ่มพ่อแม่ของโชน
แม่โชนซึ่งอยู่ในอาการเสียใจเช่นกัน รีบถามหมอทันที “เป็นงัยบ้างค่ะหมอ ลูกชั้นอาการเป็นยังงัยบ้างค่ะ” ทุกคนที่อยู่ในที่นี้ หันไปฟังหมอพูดทั้งหมด
หมอ : “คนไข้อาการปลอดภัยแล้วครับ ผลการผ่าตัดเป็นไปด้วยดี ตอนนี้ผมเปิดส่วนศีรษะของคนไข้ เพื่อลดความดันในสมอง คนไข้ใช้เวลาพักฟื้นสักพัก ตอนนี้ยังไม่ได้สติน่ะครับ แต่อาการโดยรวมดีขึ้นครับ ความดันไม่มีปัญหา ชีพจรเต้นอยู่ในอัตราปกติครับ เดี๋ยวหมอขอตัวก่อนน่ะครับ หมอต้องไปดูคนไข้อื่นๆ ครับ”
ทุกคนหลังจากที่ได้ฟังอาการของโชนจากปากของหมอแล้ว ค่อยผ่อนคลายอารมณ์ลง น้ำร้องไห้เบาลง ทุกคนเริ่มพูดคุยกันบ้าง
พ่อโชน : “ผมต้องขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงโชนลูกผม ขอบคุณทุกคนจริงๆ ที่มา” พ่อโชนหันไปทางเพื่อนๆ ที่นั่งกันอยู่
พ่อน้ำ : “น้ำสักหน่อยมั๊ยครับ” พ่อน้ำ ยื่นกระบอกน้ำที่ติดตัวมาด้วยให้พ่อโชน
พ่อโชนยิ้มตอบรับ พร้อมกับรับกระบอกน้ำมาจากพ่อน้ำ แต่พ่อโชนส่งต่อให้กับแม่โชน
พ่อโชน : “แม่ น้ำสักหน่อยน่ะ” แม่โชนรับน้ำมาดื่ม เพื่อคลายความเครียด แล้วก็ส่งต่อให้กับเด็กๆที่นั่งกันอยู่
สักพักมีนางพยาบาลเดินเข้ามายังที่พ่อกับแม่ของโชน
นางพยาบาล : “เข้าเยี่ยมคนไข้ได้แล้วค่ะ แต่อย่ารบกวนคนไข้น่ะค่ะ ตอนนี้ยังไม่ได้สติอยู่ค่ะ”

หุหุ ยาวดีแท้ ยังไม่ได้ไปดูเลยค่ะ แย่จัง ติดช่วงไว้ทุกข์คุณปู่พอดี เลยได้แค่นัดกินข้าวกับเพื่อน แต่ยังงดมหรสพทุกชนิดค่ะ

รีบมาต่อเร็วๆนะคะ อยากให้พี่ปิ่นได้ลงเอยกับใครสักคนที่ดีๆ(แต่ต้องไม่ใช่พี่โชน) สู้ๆนะน้ำ

สุดยอดเลยค่ะ สนุกมากๆเลยอ่ะ

มาลงต่อเร็วๆนะคะ รออยู่ อิอิ

รออ่านต่อๆ ชอบมาก

รออ่านต่อๆ

โรงพยาบาลกลาง (ในห้อง ICU เวลาตี 2.20 นาที)
ทุกคนเดินเข้ามาภายในห้อง ICU ที่โชนนอนอยู่ แม้ว่าคนที่เดินเข้ามามีอยู่มากมาย แต่ก็เต็มไปด้วยความเงียบสงัด พ่อกับแม่ของโชน เดินประชิดข้างเตียง ส่วนน้ำกับปิ่น ก็อยู่ใกล้กันเตียงของโชน
โชนถูกพันผ้าก๊อดสีขาวบริเวณศีรษะด้านบน เพราะว่า เพิ่งผ่าตัดเสร็จ ให้อ๊อกซิเจนและให้น้ำเกลืออยู่ โชนยังคงไม่ได้สติ นอนอยู่บนเตียง
แม่โชน : “ลูกแม่.....” ภาพแรกที่เห็น ทำให้แม่โชนอดน้ำตาไหลไม่ได้
น้ำ : “….” น้ำไม่ได้พูดอะไร ได้แต่หันหน้าซบไหล่นิ่ม โดยมีเชียร์ยืนกอดน้ำอยู่
ไม่นานน้ำก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
นิ่ม : “น้ำ ใจเย็นๆ พี่เค้าไม่เป็นอะไรแล้ว” นิ่มพูดไป ก็ลูบหัวน้ำไป
ท๊อปกับปิ่น เบือนหน้าหนี ไม่อยากมองเพื่อนตัวเองที่นอนไม่ได้สติอยู่ ส่วนคนอื่นๆ ก็ไม่ได้พูดอะไร แต่สีหน้าก็ไม่ต่างกันเท่าใดนัก
สักพักเสียงโทรศัพท์ของพ่อโชน สั่น พ่อโชนรับโทรศัพท์ ทุกคนหันไปมองพ่อโชนด้วยความสนใจ
พ่อโชน : “ครับๆๆ ได้ครับ ครับ ผมจะรออยู่ที่นี่ครับ ได้ครับ” พ่อโชนได้แต่ตอบรับเสียงต้นสาย โดยไม่ได้พูดอะไร
หลังจากที่พ่อโชนวางสาย ทุกสายตาหันไปที่พ่อโชน
พ่อโชน : “ตำรวจ จะเข้ามาที่นี่เวลาตี 3 กว่าๆ ผลการตรวจสถานที่เกิดเหตุ พยานแวดล้อม ได้มาบ้างแล้ว พ่อเลยคิดว่า จะอยู่รอร้อยเวรต่อที่นี่เลย”
และเป็นไปโดยอัตโนมัติ ทุกคนพยักหน้าว่าจะอยู่รอฟังข่าวที่นี่เช่นกัน
เล็ก : “เอาแบบนี้ก็แล้วกันครับ ยังพอมีเวลา ผมกับนุ๊ก จะออกไปหาซื้อของกินดีมั๊ยครับ คิดว่า ทุกคนยังไม่ได้กินอะไรกันมา OK น่ะครับ เดี๋ยวผมออกไปก่อนเลย”
พ่อโชน : “อืมๆ ดีเลย พ่อหนู” พ่อโชนพูดจบ เล็กก็ดึงมือนุ๊ก ออกจากห้อง ICU ไป
พ่อโชน : “พ่อรบกวนท๊อปช่วยพาแม่ กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านพ่อหน่อยน่ะ ตัวพ่อเองจะเฝ้าโชนที่นี่กันก่อน”
ท๊อป : “ได้ครับคุณพ่อ” พ่อโชนพยักหน้าให้แม่โชน เดินไปกับท๊อปออกจากห้อง ICU ไป
พ่อน้ำ : “ผมกับน้ำ แล้วก็เด็กๆ อยู่เป็นเพื่อนคุณเอง” พ่อน้ำหันไปพูดกับพ่อโชน
พ่อโชนไม่ได้พูดอะไร หันมาทางพ่อโชน แล้วยิ้มเล็กน้อย ก่อนจับแขนและตบไหล่พ่อน้ำเบา “ขอบคุณมากครับ”
พ่อโชนหันไปเห็นปิ่นเอาแต่นั่งเงียบไม่ได้พูดอะไร ตาแดงกล่ำ เมื่อทุกคนเห็นสายตาของพ่อโชนหันไป ก็พากันหันตามไปที่ปิ่น แต่ก็ไม่ใครพูดอะไร

โรงพยาบาลกลาง (หน้าห้อง ICU เวลาตี 3.40 นาที)
ทุกคนไม่อยากรบกวนโชนที่กำลังสลบ ไม่ได้สติ จึงเดินออกมาอยู่หน้าเก้าอี้หน้าห้อง สักพักไม่นาน เล็กกับนุ๊กก็ถือของกินและน้ำ เดินเข้ามาเต็ม 2 มือ ทุกคนช่วยกันแจกข้าวและน้ำ แก่กันและกัน สักพักไม่นาน ท๊อปก็พาแม่โชนขึ้นมา เดินเข้ามายังหน้าห้อง ICU จนถึงเวลานี้
ทุกคนแยกย้ายมุมกันกินข้าว มีพูดจากันบ้างเล็กน้อย ปิ่นเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่พูดอะไรเลย จนบัดนี้ กินข้าวได้นิดหน่อย ก็ขอแยกตัวไปนั่งหน้าห้อง ICU คนเดียว

โรงพยาบาลกลาง (หน้าห้อง ICU เวลาตี 4.05 นาที)
ร้อยเวรเจ้าของคดี 2 นาย เดินทางขึ้นมายังหน้าห้อง ICU เมื่อเห็นกลุ่มคนอยู่ จึงเดินตรงเข้ามา
ตำรวจ 1 : “เอ่อ ขอโทษครับ ไม่ทราบว่า คนไหนเป็นคุณพ่อของผู้ประสบเหตุครับ”
เมื่อทุกคนได้ยินคำทักทายแรกของตำรวจ 2 นายที่เดินเข้ามา ทุกคนหันมามองทันที และฟังคำสนทนาระหว่างคุณพ่อโชน กับตำรวจ ส่วนปิ่น เมื่อเห็นตำรวจ จึงเดินมาอยู่ด้านหลังพ่อโชน และฟังด้วยความสนใจเป็นอย่างยิ่ง
พ่อโชน : “ผมเองครับ” พ่อโชนยกมือขึ้นเล็กน้อย เพื่อแสดงตน
ตำรวจ 2 : “ต้องขอโทษด้วยครับ ที่มาล่าช้าเล็กน้อยครับ พอดีเราได้พยานที่ขับรถ และเห็นเหตุการณ์น่ะครับ”
ตำรวจ 1 : “พยานคนนี้ เล่าว่า ได้ขับรถตามรถผู้ประสบเหตุมาได้สัก 500-600 เมตร ด้วยความเร็วประมาณ 90-100 ได้น่ะครับ รถของคุณ...เอ่อ..คุณ”
น้ำ : “รถพี่โชนค่ะ” น้ำรีบตอบชื่อ เพราะว่า อยากรู้เรื่องราว
ตำรวจ 1 : “รถของคุณโชน ขับส่ายไป-มาตลอดเวลา รถของพยาน พยายามบีบแตรเพื่อให้คุณโชนรู้สึกตัว เค้าคาดว่า น่าจะหลับในน่ะครับ พอขับไปได้อีกสักนิด รถของพยาน ก็แซงขวาขึ้นมา เพื่อจะบอกว่า ข้างหน้าเป็นโค้งเลี้ยวขวา แต่ก็ไม่ทันแล้วครับ รถแหกโค้ง พุ่งเข้าชนต่อมอ บอกทางน่ะครับ ”
ตำรวจ 2 : “แล้วพยานคนนี้แหละครับ ที่เป็นคนแจ้งเหตุครับ”
พ่อโชน : “แล้วยังงัยต่อครับ”
ตำรวจ 1 : “พยาน พยายามดึงคุณโชนออกมาจากรถ แต่ทำอะไรไม่ค่อยได้ เพราะกลัวว่า จะทำให้คุณโชนเจ็บหนักกว่าเดิม จึงเปิดไปเลี้ยวรถตัวเอง เพื่อเป็นสัญญาณแจ้งรถผ่านไป-มาน่ะครับ”
ตำรวจ 1 : “หลังจากแจ้งเหตุได้สัก 30 นาที รถพยาบาล และหน่วยกู้ภัย ก็มาครับ นำคุณโชนมาที่นี่ คุณหมอรีบนำเข้าห้อง ICU ทันทีครับ”
พ่อโชน : “ผมได้ข่าวตอนเกือบเทียงคืนน่ะครับ”
ตำรวจ 1 : “พรุ่งนี้เช้า อ่อ ไม่สิ ต้องวันนี้ อยากให้ไปที่เกิดเหตุด้วยครับ เอ่อสัก 8 โมงก็แล้วกันครับ”
น้ำ : “พี่ค่ะ ขอสัก 6 โมงเลยได้มั๊ยค่ะ”
ตำรวจทั้ง 2 นายหันมามองน้ำด้วยความเข้าใจดี “ถ้างั้นสักไม่เกิน 7 โมงเช้า เราเจอกันที่เกิดเหตุน่ะครับ”
ตำรวจ 2 : “ที่เกิดเหตุอยู่ห่างจากที่นี่ประมาณ 1 กิโล ตรงไปตามทางจะเห็นโค้งแรก โค้งนั้นแหละครับ คุณจะเห็นรถผู้สบเหตุ ยังคงอยู่ที่นั่นครับ”
พ่อโชน : “OK ครับ วันนี้เจอกัน 7 โมงเช้าครับ”

สนุกมากค่ะ รออ่านอยู่นะค่ะ

โรงพยาบาลกลาง (หน้าห้อง ICU เวลาตี 5.30 นาที)
พ่อโชนเห็นว่าทุกคนเหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว ก็อยากให้ทุกคนได้พักผ่อนกันบ้าง จึงเดินบอกทุกคน
พ่อโชน : “เอ้าเด็กๆ หามุมพักผ่อนกันหน่อยน่ะ เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไม่ไหวเอาน่ะ”
เฟย์เห็นพี่ท๊อปตาจะปิดเหมือนกัน จึงพูดย้ำ “พี่ท๊อป พักผ่อนก่อนพี่ พรุ่งนี้ยังมีอะไรให้ทำอีกเยอะ”
เฟย์ : “น้ำก็เหมือนกันน่ะ พักผ่อนก่อน ได้งีบหลับสักชั่วโมงหนึ่งก็ยังดี”
น้ำและแกงค์ปลวกพยักหน้ารับ และเดินไปหาเก้าอี้เพื่อพักผ่อน ส่วนกลุ่มเพื่อนๆ โชนก็แยกกันไปหามุมพักผ่อนของตัวเอง ส่วนปิ่นก็หลับตาข้างๆ แกงค์ปลวก น้ำหันไปมองปิ่น แต่น้ำก็ไม่ได้พูดอะไรกับปิ่น
พ่อน้ำ : “ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง”

พ่อโชนกับพ่อน้ำ เดินออกมาจากหน้าห้อง ICU เดินลงมายังเคาท์เตอร์ด้านล่างของโรงพยาบาล หาอะไรกิน แล้วก็เดินมานั่งที่เก้าอี้รอคิวของคนไข้
พ่อโชน : “โลกเรานี่ก็แปลกน่ะครับ ลูกเรารักกันจะเป็นจะตาย เรา 2 คน กลับไม่ค่อยได้คุยกันเลย”
พ่อน้ำยิ้มมุมปาก “ผมก็ไม่คิดเหมือนกันน่ะว่า ลูกผมจะรักลูกคุณได้มากขนาดนี้”
พ่อน้ำ : “น้ำเคยบอกผมน่ะว่า ปลื้มรุ่นพี่อยู่คนหนึ่งตั้งแต่เด็กๆ ผมก็คิดไปว่า คงมีบ้าง ตามประสาเด็กวัยรุ่น ต่างจังหวัด ที่ไหนได้ ไม่เคยคิดเลยว่า จะยาวนานมาจนถึงป่านนี้”
พ่อโชนไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่หัวเราะ
พ่อโชน : “ลูกผมคนนี้มันดื้อ เมื่อก่อนเตะบอลอยู่ดีๆ ก็เลิก ผมก็เคยถามน่ะว่า เลิกทำไม คุณรู้มั๊ย เจ้าลูกตัวดีของผมตอบว่าอะไร”

ภาพตัดไปกลับอดีต ในขณะที่โชนกลับมาบอกพ่อว่า ต้องการเลิกเตะบอกอาชีพกับสโมสรบางกอกกลาส
โชนในอดีต : “พ่อ ที่ผ่านผมเตะบอล ก็เพื่ออยากบอกให้ทุกคนรู้ว่า ลูกของพ่อคนนี้ ทำได้ พ่อคนที่เตะลูกโทษไม่เข้า ชีวิตที่ผ่านมา ผมอยู่กับความมุ่งมั่นเพื่อพ่อ วันนี้ผมขออยู่เพื่อความฝันของผมบ้าง”
พ่อโชนในอดีต : “ความฝันของแกคือ”
โชนในอดีต : “ผมอยากถ่ายทอดเรื่องราวของน้ำ ผ่านทางรูปถ่ายของผม ผมอยากทุกคนได้รับรู้”
ภาพตัดกลับมายังปัจจุบัน อยู่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังออกมาจากกระเป๋าของพ่อน้ำ พ่อน้ำคุยโทรศัพท์ข้างๆ พ่อโชน
พ่อน้ำ : “เอ่อ อืมๆ ไม่มีอะไรล่ะ ตอนนี้อาการโชนปลอดภัยดีแล้ว”
แม่น้ำ : “แม่ก็นอนไม่หลับเหมือนกัน นี่พอแป้งเข้านอน แม่ก็รีบโทรหาพ่อเลย”
พ่อน้ำ : “พรุ่งนี้แม่ก็เตรียมพวกอาหารเผื่อๆ ไว้เลยน่ะ หรือปิดร้านก่อนก็ได้”
แม่น้ำ : “อืมๆ ดีเหมือนกันน่ะพ่อ แม่เองก็รู้สึกไม่ค่อยดีเหมือนกัน”
พ่อน้ำ : “ก็รีบเข้านอนก่อนก็แล้วกัน มีอะไร เดี๋ยวพ่อโทรบอกเอง ดูแลแป้งดีๆ ด้วยน่ะ”
พ่อน้ำตัดสายแม่น้ำ พ่อโชนหันมายิ้มๆ “คุณเป็นแฟมิลี่แมนจริงๆเลยน่ะ” พ่อน้ำไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ยิ้มรับ

สนุกที่สุด รีบเขียน ต่อนะครับ ผมรออยู่

เก้าอี้รอคิวคนไข้ชั้นบนโรงพยาบาลกลาง (เวลา 6.20 นาที)
กลุ่มแกงค์ปลวกยังคงนอนกันอยู่ที่เก้าอี้รอคิวคนไข เช้าวันนี้พยาบาลของโรงบาลกำลังเตรียมงานเพื่อรอรับผู้ป่วยที่จะเข้ามาใช้บริการวันนี้ เริ่มมีผู้ป่วยเดินเข้ามากันบ้างแล้ว
น้ำตกใจสะดุงตื่น ลืมตาขึ้นมา เมื่อเห็นเพื่อนๆ ยังหลับกันอยู่ น้ำเดินไปปลุกเพื่อนทีละคน “ตื่นได้แล้ว” สาว 3 คนทะยอยตื่นขึ้นมา แต่ก็ยังงัวเงียกันอยู่ เพราะว่า นอนกันไม่เต็มอิ่มนั่นเอง
น้ำเดินออกมาจากเก้าอี้รอคิวของผู้ป่วนเดินออกมาทางระเบียงของโรงพยาบาล ได้สักพัก น้ำเห็นปิ่นยื่นเหม่อลอยอยู่ สายตาของปิ่นมองออกไปนอกตึก ข้างๆ มีพี่ท๊อปยืนอยู่ด้วย
น้ำลังเลว่า จะเดินเข้าไปดีหรือไม่ น้ำสังเกตว่า ปิ่นเอาแต่มองออกไปนอกตึก ไม่ได้พูดอะไร ส่วนพี่ท๊อปหันมาคุยกับพี่ปิ่นเพียงฝ่ายเดียว
น้ำตัดสินใจเดินขึ้นไปทางห้อง ICU ที่พี่โชนนอนพักรักษาตัวอยู่
น้ำ : “สวัสดีค่ะ คุณพ่อ” น้ำเห็นพ่อโชนกำลังเตรียมข้าวของอยู่ที่โต๊ะในห้อง ICU ส่วนแม่โชน ฟลุบหลับข้างๆ บนเตียงที่โชนนอนหมดสติอยู่
พ่อโชน : “เอ่อๆ สวัสดีจ๊ะหนูน้ำ นมสักแก้วมั๊ย พ่อทำไว้หลายอย่างเลย กินรองท้องกันไว้ก่อน”
น้ำ : “เอ่อ คุณพ่อค่ะ ไม่ทราบว่าพ่อหนู เค้าไปไหนหรอค่ะ”
พ่อโชน : “พ่อหนู เค้ากลับไปบ้านช่วงเช้านี่เอง เค้าเป็นห่วงแม่หนูนั่นแหละ”
น้ำ : “แล้วพี่โชน เป็นยังงัยบ้างค่ะ”
พ่อโชน : “เมื่อเช้าหมอเข้ามาตรวจอาการอีกรอบ หมอบอกว่า ปลอดภัยแล้ว ให้พี่เค้าพักฟื้นสักพัก อาการคงดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ตอนนี้ก็ยังไม่ได้สติอยู่น่ะ”
น้ำ : “แล้วพี่เค้า..พี่.. พี่เค้าจะฟื้นเมื่อไรหรอค่ะ พ่อ”
พ่อโชนไม่ได้ตอบคำถามนี้ของน้ำ แต่ก็พยักหน้ารับ “เป็นสิ่งที่พ่อรอคอยที่สุด”
น้ำพยักหน้าตอบรับ “หนูขออีกแก้วน่ะค่ะ เผื่อเพื่อนๆด้วยค่ะ” น้ำหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่ ลงไปชั้นล่างให้แกงค์ปลวก กินรองท้องไว้ก่อน

ตัดมาที่ปิ่นกับท๊อป ยืนคุยกันอยู่ที่ระเบียงของโรงพยาบาลชั้น 2 ท๊อปเห็นปิ่นยืนเหม่อลอยนานแล้ว ไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่เมื่อคืน “ปิ่น พูดอะไรออกมาบ้างสิ เราเห็นปิ่นแบบนี้ เราไม่สบายใจเหมือนกันน่ะ”
ปิ่นไม่ได้ตอบรับอะไร ยังคงยืนมองออกไปนอกตึกเหมือนเดิม “ปิ่น อย่าทำแบบนี้สิ เราก็เป็นเพื่อนโชน เราก็ไม่สบายใจเหมือนกันน่ะ” ปิ่นยังคงนิ่งสงบเหมือนเดิม ท๊อปไม่รู้จะทำอะไรดี จึงมองออกไปนอกตึกเหมือนกับปิ่น
สักพักเฟย์เดินตรงเข้ามาที่ที่ปิ่นคุยกับท๊อป ในมือถือแก้วนม แล้วก็ของกินนิดหน่อย
เฟย์ : “พี่ปิ่น พี่ท๊อป นี่ค่ะ กินรองท้องไว้ก่อนค่ะ” เฟย์ยื่นของที่อยู่ในมือ ให้พี่ท๊อป กับพี่ปิ่น
ท๊อปเดินอ้อมด้านหลังของปิ่น มาที่เฟย์ พร้อมกับรับของจากมือของเฟย์
ปิ่น : “เฟย์ ออกไปก่อน” อยู่ๆ ปิ่นก็พูดขึ้นมา โดยที่ปิ่นยังคงมองออกไปนอกตึกเหมือนเดิม
ท๊อปตกใจที่อยู่ๆ ปิ่นก็พูดออกมา ท๊อปพยักหน้าให้เฟย์ออกไปก่อน “ไปก่อน” เฟย์ตอบรับ แล้วเดินออกไป
ปิ่น : “โชนจองบ้านพักนั้นไว้กี่วัน” ปิ่นเริ่มตั้งคำถามท๊อป
ท๊อป : “เหลืออีก 2 วันต้องคืนเค้าแล้ว” ท๊อปตอบปิ่นอย่างไม่สบายใจ
ปิ่น : “จองวันเพิ่มได้มั๊ย จ่ายเท่าไรก็ได้”
ท๊อป : “โทรไปคุยกับพี่เจ้าของห้องแล้ว เค้าบอกว่า ยังงัยก็ให้ไม่ได้ มีแขกจองเข้าพักต่อแล้ว เค้า cancel ไม่ได้ ยังงัยเราก็ต้องคืนเค้า”
สิ้นเสียงท๊อป ปิ่นไม่ได้ตอบรับอะไร แต่ยังคงมองออกไปนอกตึกเช่นเดิม ท่าทีแบบนี้ ทำให้ท๊อปส่ายหัว ไม่สบายใจเป็นอย่างยิ่ง “ปิ่น.....”
พ่อโชนเดินลงมากับแม่ปิ่น เข้ามาที่ปิ่นกับท๊อปคุยกันอยู่ “ได้เวลาล่ะ”
พ่อโชน : “แม่เค้าทำใจไม่ได้ อยากอยู่เฝ้าโชนที่นี่ ส่วนพ่อกับคนอื่นๆ จะไปที่เกิดเหตุกัน”
ท๊อปพยักหน้าตอบรับ แต่ปิ่นก็ยังคงนิ่งเฉย แต่ก็หันหน้ามา และเดินตามท๊อปกับพ่อโชนไป พ่อโชนมองปิ่นด้วยความสนใจ เพราะว่า ปิ่นเป็นคนเดียวที่นิ่งเงียบมาตั้งแต่เมื่อคืน

ถนนบริเวณโค้ง สถานที่เกิดอุบัติเหตุของโชน
ตำรวจเอาเชือกมากั้นรถของโชน และพื้นที่เกิดอุบัติเหตุ เช้าวันนี้ มีคนรู้ข่าวว่า เกิดอุบัติเหตุที่นี่ จึงมีคนเข้ามามุงอยู่พอสมควร
พ่อน้ำเดินทางมาถึงที่นี่ก่อนแล้ว ได้เดินดูบริเวณรอบๆ ที่เกิดอุบัติเหตุ และยืนคุยอยู่กับตำรวจ 2 นายที่กำลังตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุ ส่วนกลุ่มของเพื่อนโชน และแกงค์ปลวกเดินทางมาถึงที่เกิดเหตุตามกันมา ทุกคนเดินไปที่รถของโชนที่เกิดอุบัติเหตุ
รถของโชนบริเวณกระโปรงรถด้านซ้ายพังทั้งแถบ ยุบเข้ามาจนกระทั่ง Console ด้านซ้ายบิดงอ เพราะชนเข้ากับตอม่ออย่างแรง หลายๆ คนเห็นสภาพรถของโชนแล้ว ได้แต่เบือนหน้าหนี ต่างคนต่างแยกกันไปดู
พ่อโชนเดินไปที่ตำรวจ 2 นายที่ยืนคุยกับพ่อน้ำ ตำรวจคนหนึ่งส่งทรัพย์สินของโชน ซึ่งเก็บอยู่ในห่อพลาสติก
ตำรวจ 1 : “นี่เป็นทรัพย์สินของคุณโชน ตกอยู่ในที่เกิดเหตุ” พ่อโชนรับของ ซึ่งก็คือ มือถือของโชน
ตำรวจ ชี้ไปที่ถนนก่อนเข้าโค้ง ห่างออกไปสัก 10 เมตร มีรอยเบรคเป็นทางยาว
พ่อโชนกับพ่อน้ำ กันไปมองตามที่ตำรวจชี้ ทั้ง 4 คน เห็นเชียร์ กี้ นิ่ม ยืนดูรอยเบรคอยู่เช่นกัน
ตำรวจ 2 : “คุณโชน ขับรถค่อนข้างเร็ว เท่าที่ดู คุณโชนน่าจะรู้สึกตัวแล้ว แต่เบรคไม่ทัน” ทั้ง 4 คน เดินไปยังที่จุดเกิดรอยเบรค ส่วนน้ำยังคงเดินดูสภาพรถของพี่โชนอยู่

บริเวณเกิดรอยเบรค เชียร์มองด้วยความสนใจ เพราะว่า เป็นรอยทางยาว
เชียร์ : “พวกแกดูสิ รอยชัดมากๆ สงสัยพี่เค้าคงเหยียบเบรคทันทีเลย ” เชียร์พูดไป ชี้ที่รอยไป
นิ่ม : “ดีน่ะเนีย ที่ไม่เป็นอะไรมากกว่านี้ นิ่มเห็นสภาพรถแล้ว ยังดีน่ะ ที่เป็นโค้งเลี้ยวขวา ไม่งั้นละแย่แน่เลย”
ในขณะที่ทั้ง 7 คนยืนดูรอยเบรค อยู่ๆ ก็มีเสียงน้ำร้องเรียกพี่โชน อย่างคนเสียสติ ดังลั่นมากจนทุกคนหันไปมองหาต้นเสียง “พี่โชน...พี่โช.. พี่โชนๆๆ พี่..พี่โชน” น้ำร้องเสียงดังลั่น เสียงสั่นอยู่ตลอดเวลา
เชียร์ กี้ นิ่ม รีบวิ่งไปหาน้ำก่อนเลยเป็นกลุ่มแรก พ่อน้ำกับพ่อโชน ก็ตกใจเสียงของน้ำเช่นกัน ก็รีบวิ่งตามไป ส่วนท๊อป ปิ่น กับเพื่อนๆ รีบหันไปทางเสียงของน้ำ
น้ำเดินออกมาจากซากรถของพี่โชน พร้อมกับร้องไห้อย่างหนัก น้ำเดินไปก็พูดพึมพัม “พี่โชน... พี่” เสียงน้ำแผ่วเบามา
ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน เชียร์ กี้ นิ่ม ถึงตัวน้ำ เป็นกลุ่มแรก ทุกคนตกใจมาก ว่าเกิดอะไรขึ้น
นิ่ม : “น้ำ น้ำ แกเป็นอะไร แกเป็นอะไร น้ำ” นิ่มรีบเดินเข้าไปเกาะไหล่น้ำทั้ง 2 ข้าง พร้อมกับเขย่าตัวน้ำเบาๆ
น้ำ ไม่ได้ตอบรับอะไร เมื่อได้ยินเสียงนิ่มถาม แต่น้ำยกมือขึ้นมา ในมือน้ำ ถือกล่องเล็กๆ อยู่ 1 ใบ เป็นกำมะหยี่สีแดง อยู่ในสภาพเปิดอยู่ ในกล่องมีแหวนอยู่ 1 วง น้ำยกให้ทุกคนดู พร้อมๆ กับร้องไห้อย่างหนัก
เชียร์ : “อะไรว่ะเนีย” เชียร์หลุดปากพูดออกมา เมื่อเห็นของที่อยู่ในมือน้ำ
กี้ กับนิ่มตกใจรับไม่ได้เช่นกัน ที่เห็นของที่อยู่ในมือน้ำ
น้ำ : “มันตกอยู่ใต้เบาะคนขับ น้ำเก็บได้” น้ำยิ่งพูด ยิ่งร้องไห้หนัก จนเพื่อนๆ ต้องเข้าไปปลอบ
ปิ่นกับท๊อป วิ่งมาถึงที่ตัวน้ำ ปิ่นเห็นของที่อยู่ในมือน้ำ ปิ่นก็เริ่มร้องเช่นกัน ปิ่นรีบหันหลังกลับ เพราะรับไม่ได้เช่นกัน รีบเดินออกจากน้ำ แต่พ่อของโชน ดึงตัวปิ่นไว้
พ่อโชน : “หนู จะไปไหน พ่อเห็น พ่อผิดสังเกตในตัวหนู มาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วน่ะ”
ปิ่น : “หนูทนไม่ไหวแล้วน่ะ ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ”
พ่อโชนได้ยินปิ่นพูด จึงดึงปิ่นเข้ามากอด “เกิดอะไรขึ้นหนู” ท๊อปหันมามองปิ่นทันที
ปิ่น : “คุณพ่อค่ะ หนูขอทำหน้าที่แทนโชนได้มั๊ยค่ะ หนูขอร้อง พ่อหนูขอกุญแจบ้านหน่อยค่ะ หนูขอร้อง”
พ่อโชนดันตัวปิ่นออก มองหน้าปิ่น พลางก็ลวงกระเป๋า หยิบกุญแจบ้านให้ปิ่น “กุญแจห้องโชน อยู่ที่โต๊ะหน้าร้าน ลิ้นชัก ล่างสุด อยู่ในกล่องเหล็ก”
พ่อโชน : “หนูช่วยทำหน้าที่แทนโชนลูกพ่อด้วยน่ะ พ่อฝากด้วย”
ปิ่นเดินมาที่ท๊อปทันทีที่ได้กุญแจมาจากพ่อโชน ปิ่นหันไปคุยกับท๊อป
ปิ่น : “ไป ท๊อป วันนี้ปิ่นขอทำหน้าที่แทนโชน พอแล้ว ปิ่นทนไม่ไหวแล้วน่ะ ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ น่ะ” ท๊อปพยักหน้าตอบรับ
ท๊อป : “วันนี้กูขอทำหน้าที่แทนอีกคน ในฐานะเพื่อนที่ไม่ได้เรื่องอย่างกูเนียแหละ”
ทั้งปิ่นและท๊อป ขับรถตรงไปยังบ้านของโชนทันที

สุดยอดเลย

เดี่ยวมาอ่านต่อ อิอิ

รออ่านต่อค่ะ มาอัพเร็วๆนะค่ะ

ขอบคุณครับที่สนใจอ่านกัน

รบกวนบอกต่อคนอื่นๆ ด้วยน่ะครับ มาช่วยกันต่อเติมความฝันกันน่ะครับ

รอออ่านอยู่นะครับ ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆ

กำลังรออ่านคืนนี้จะมีไหมเนี่ย
ฮือ ๆ

ง่ะ ทิ้งไว้ตอนสำคัญอีกแล้ว รออ่านต่ออยู่นะคะ ลุ้นมากๆ

นึกว่าจะมีเวลานี้ แต่ไม่เป็น ผมรอได้

มายัง ลงแดงละ

555+

ลงแดงด้วยคนค่ะมตามเฝ้าบล็อคตลอดเลยเนี่ย

สนุกมากเลยอ่ะ
รออ่านอยู่นะค่ะ

คง ดึกๆ มั่ง

: ]'

เอามา ลง เหอะ น่าะะะะๆๆๆๆ
จะลงแดงงงง แว้วววว
ได้โปรดดดดด

ร้านพรชัย (บ้านโชนช่วงเช้า)
วันนี้บ้านโชนปิดเงียบ ปิ่นและท๊อปเมื่อเดินทางมาถึงบ้านโชน ปิ่นเอากุญแจบ้านที่ได้จากพ่อโชน เปิดเข้าบ้าน จากนั้นปิ่นกับท๊อปเดินตรงไปที่โต๊ะหน้าร้าน เพื่อหยิบกุญแจสำรองห้องนอนโชน ใช้เวลาไม่นานนัก ปิ่นก็หากุญแจสำรองห้องโชนเจอ
ทั้ง 2 คน เดินขึ้นไปชั้นบน เพื่อเข้าไปยังห้องนอนของโชน
ปิ่น : “แยกกันหาน่ะ นายหากุญแจบ้านพักน่ะ ส่วนเราจะหาเสื้อของโชน หรือถ้าจะเจออะไรก็บอกกันด้วย”
ปิ่นกับท๊อปแยกกันหาของที่ต้องการ สักพักหนึ่ง ปิ่นก็เจอกุญแจบ้านพักแล้ว ส่วนเสื้อยังไม่เจอ
ท๊อป : “สงสัยไอ้โชน ไม่ได้เก็บเสื้อไว้ในห้องนอนแน่ๆ”
ปิ่น : “ลองนึกสิ ผู้ชายเค้าจะเก็บของพวกนี้ไว้ไหน คิดๆๆ คิดด่วนเลยๆๆ”
ท๊อปพยายามคิดว่า โชนน่าจะเก็บเสื้อไว้ที่ไหน ใช้เวลาไม่นานเช่นกัน ท๊อปก็นึกออก
ท๊อป : “เดี๋ยวลงไปข้างล่างแป๊บหนึ่ง” จบเสียงพูด ท๊อปเปิดประตูห้องนอนโชนออกไป ตรงไปยังตู้หลังบ้าน และเป็นไปตามที่ท๊อปคิดไว้ เสื้อนักเรียนสมัยที่โชนเรียนอยู่ ตัวที่ใส่วันจบการศึกษาแขวนอยู่
ท๊อปหยิบเสื้อลงมา พร้อมกับตะโกนขึ้นข้างบนเพื่อบอกปิ่น “ปิ่นๆๆ เจอแล้ว”
ปิ่นได้ยินเสียงเรียกของท๊อป จึงรีบเดินลงมา และทั้ง 2 คน ก็ออกจากบ้านโชน ตรงไปที่โรงพยาบาลกลาง ในระหว่างขับรถ ปิ่นบอกกับท๊อปว่า “ตอนนี้ ปิ่นเป็นเพียงคนเดียว ที่จะถ่ายทอดความรู้สึกของโชนได้ดีที่สุด”

โรงพยาบาลกลาง (ช่วงเช้า)
นิ่มประคองน้ำ พาน้ำมานั่งที่โต๊ะรอคิวคนไข้ ทุกคนทราบดีว่า คนที่ความรู้สึกย่ำแย่ที่สุดตอนนี้ คือ น้ำ น้ำยังคงร้องไห้อย่างหนัก เอาแต่พูดแผ่วเบา เสียงพึมพำ “พี่โชน พี่..พี่โชน อีกนิดเดียวเอง พี่โชน” น้ำเอาแต่พูดตัดพ้อด้วยความน้อยใจในชิวิตรักของตัวเอง
พ่อน้ำ เดินตามหลังในระหว่างที่นิ่มประคองน้ำ พ่อน้ำเข้าใจดีว่า เวลานี้ น้ำต้องการเพื่อนมากที่สุด ไม่ใช่พ่อ
พ่อน้ำ : “นิ่ม พ่อฝากน้ำด้วย” แต่พ่อน้ำยังคงดูแลน้ำอย่างห่วงใย พูดไปก็พลางลูปหัวน้ำไป

คำว่าลงแดงคงจะน้อยเกินไป สำหรับวินาทีนี้ แต่เหนือคำพูดที่มากมาย..........ขอบคุณมากครับ

ไม่เป็นอันทำอะไรแล้วค่ะตอนนี้ เฝ้ารออ่านอย่างใจจดใจจ่อ อิอิ

โรงพยาบาลกลาง ในห้อง ICU
โชนยังคงนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง พ่อกับแม่ของโชนยืนชิดขอบเตียง ส่วนเพื่อนๆ ของโชน ก็ยืนมองไปที่ร่างของโชนที่ยังคงนอนนิ่ง ไม่รู้สึกตัว
พ่อโชน : “โชนลูกพ่อ เมื่อไหร่จะตื่นขึ้นมาสักที พ่อ... พ่อ อยากให้ลูกตื่นขึ้นมา ตื่นขึ้นมาได้แล้วลูกพ่อ” พ่อโชนพูดไป ก็เอามือไปจับมือโชน ที่ยังคงวางนิ่งเฉย แม่โชนเห็นภาพที่ตนเองไม่คิดว่าจะได้เห็น ก็น้ำตาไหลออกมาเช่นกัน
สักพักพ่อของน้ำเดินเข้ามาในห้อง ICU เมื่อทุกคนเห็น ก็หันไปมองด้วยความสนใจ พ่อน้ำ เดินตรงมาข้างๆ พ่อโชน “ผมมีอะไรจะคุยกับคุณหน่อย”
พ่อโชนได้ยิ่น จึงหันไปบอก “เด็กๆ พ่อขอคุยนิดหนึ่ง” ทุกคนรับฟัง และเดินออกจากห้อง ICU
ตอนนี้เหลือเพียง แม่โชน, พ่อโชน และพ่อน้ำอยู่ในห้อง ICU ทั้ง 3 คนยืนมองโชนนอนหมดสติอยู่ แม่โชนหันมาทางพ่อน้ำ เพื่อที่จะฟังว่า พ่อน้ำจะพูดอะไร
พ่อน้ำ : “คุณเชื่อมั๊ย เมื่อก่อนนี้น่ะ บ้านผมก็ลำบากน่ะ ลำบากมาก ผมยอมลาจากผู้หญิงที่ผมรักที่สุด ไปทำงานที่เมืองนอก ผมทำทุกอย่างเพื่อผู้หญิงที่ตัวเองรัก คุณรู้มั๊ย ผมไปอยู่ที่นั่นน่ะ ผมคิดเสมอว่า ผมอ่อนแอไม่ได้ ถ้าผมอ่อนแอ คนที่ลำบาก ก็คือ ผู้หญิงที่ผมรัก” ในระหว่างที่พ่อน้ำพูด พ่อโชนหันมาฟังด้วยความตั้งใจ ไม่ต่างอะไรกับแม่โชนที่มองที่พ่อน้ำไม่คลาดสายตา
พ่อน้ำ : “ผมไปที่นั่นน่ะ พูดกับใครก็ไม่รู้เรื่อง ฝรั่งเห็นผมขยันทำงาน ไม่เคยบ่น เค้าก้อชมผมว่า ผมพูดไม่รู้เรื่อง แต่ผมก็ทำงานให้เค้าได้ดี” พ่อน้ำพูดถึงตรงนี้ ก็หัวเราะ “ปลายปีทีไร ผมได้โบนัสมาเยอะน่ะ ฝรั่งเค้าชอบใจผม”
พ่อน้ำ : “ผมทำอยู่ที่นั่นมา 10 กว่าปี คิดถึงผู้หญิงที่ผมรักมากเกินที่จะบอกคุณได้ ” พ่อน้ำเว้นจังหวะพูดสักพัก
พ่อน้ำ : “วันนี้ผมเห็นลูกของคุณทำเพื่อน้ำลูกของผม ผมไม่มีอะไรจะบอกคุณนอกจากคำว่า ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณที่น้ำลูกผม ได้รักกับโชนลูกของคุณ”
พ่อโชนกับแม่โชน ยิ้มตอบรับด้วยความพอใจเป็นอย่างยิ่ง
พ่อโชน : “คุณไม่รู้หรอว่า ลูกผมต่างหากที่โชคดี ที่ได้รักกับลูกคุณ”
ปิ่นกลับท๊อป เดินเข้ามาในห้อง ICU เห็นพ่อโชนกับพ่อน้ำคุยกันอยู่ ปิ่นรีบถาม “น้ำอยู่ที่ไหนค่ะ คุณพ่อ”
พ่อน้ำ : “หนูน้ำ เค้าอยู่ชั้นล่างตรงที่นั่งรอคิวคนไข้”
พอพ่อน้ำพูดจบ ปิ่นรีบยกมือไหว้ “หนูขอลงไปหาน้ำก่อนน่ะค่ะ คุณพ่อ”

ขอบคุณนะค่ะ

เช่นเดียวกับ dejule ผมไม่เป็นอันทำอะไรเช่นกัน ผมเข้ามารออ่านทุกวันเลยจะบอกให้

นั่นจบแบบค้าง ๆ คา ๆ อีกแล้ว

สุดยอดเลยคั้บ

เยี่ยมจิงๆ

รอตอนต่อไปคับผม

โรงพยาบาลเก้าอี้รอคิวคนไข้ชั้นล่าง
น้ำยังคงนั่งอยู่กับแกงค์ปลวกเช่นเดิน น้ำหันไปเห็นพี่ปิ่นเดินตรงเข้ามา ทุกคนก็หันไปเห็นเช่นกัน
ปิ่น : “น้ำ... น้ำไปกับพี่” ปิ่นพูดไป ก็จับข้อมือน้ำ ให้น้ำลุกขึ้นมา
น้ำ : “ไปไหนค่ะ ไปไหนค่ะพี่ปิ่น”
ปิ่น : “ไปกับพี่ พี่จะพาน้ำไปหาพี่โชน”
น้ำ : “หาพี่โชน ที่ไหนค่ะ ก็พี่โชนนอนอยู่ข้าง....” น้ำพูดยังไม่ทันจบคำพูดดี ปิ่นก็พูดแทรก
ปิ่น : “เอาเถอะน่า ไปกับพี่”
ปิ่นจับข้อมือน้ำ ดึงน้ำให้ลุกขึ้น พาน้ำเดินออกไปข้างนอก เพื่อขึ้นรถ ซึ่งท๊อปนั่งรออยู่ในรถ
น้ำ : “พวกแกรออยู่นี่แหละ” น้ำหันไปบอกเพื่อน 3 คนที่นั่งงงอยู่
เชียร์ : ‘อะไรของพี่ปิ่นเค้าเนีย พี่โชนก็นอนอยู่ข้างบนนี่น่า พี่เค้าทำอะไรเนีย” เชียร์หันไปพูดกับนิ่ม
เมื่อน้ำเดินมาถึงรถ น้ำเป็นท๊อปนั่งอยู่ในที่คนขับ น้ำรีบถามท๊อปทันที
น้ำ : “พี่ท๊อปค่ะ จะพาน้ำไปไหนหรอค่ะ” น้ำถามย้ำกับท๊อปอีกรอบ
ท๊อป : “พี่ก็จะพาน้ำไปหาพี่โชนงัยล่ะค่ะ” ท๊อปพูดไป อมยิ้มไป
ท๊อปขับรถออกจากโรงพยาบาล เมื่อขับไปได้สักพักหนึ่ง ก็ผ่านสยามมิวเซียม ในขณะที่รถกำลังแล่นผ่าน ทั้งปิ่นกับน้ำ มองผ่านกระจกของรถ เห็นเจ้าหน้าที่ของสยามมิวเซี่ยมกำลังเก็บแผ่นผ้าโฆษณางานแสดงภาพของโชนลง ทั้ง 2 สาว ยังคงมองเหลียวหลังไปที่สยามมิวเซี่ยม แม้รถจะวิ่งผ่านสยามมิวเซี่ยมไปแล้วก็ตาม ตลอดการขับรถ ทั้ง 3 คนไม่ได้พูดอะไรกัน ปิ่นกับน้ำมองออกนอกหน้าต่าง

น้ำบรรยาย
พี่โชนเคยบอกน้ำว่า เวลาของเราไม่เคยตรงกัน ถึงเวลานี้ น้ำกลับคิดว่า เวลาของเรา ตรงกันมานานแล้ว เพียงแต่ว่า เราไม่เคยสังเกตมากกว่า วันเวลาที่ผ่านมา 9 ปี ทำไมน้ำรู้สึกว่า เหมือนกับพี่โชน เพิ่งยื่นมะม่วงให้น้ำเมื่อกี้นี้เอง ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ น้ำอยากบอกกับพี่โชนว่า น้ำไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ไม่ต้องการอะไรแล้วจริงๆ

ท๊อปขับรถสักพัก ก็ถึงบ้านพักลึกลับแห่งหนึ่งใกล้ๆ สยามมิวเซี่ยม
ปิ่นหันไปบอกน้ำ “น้ำ ถึงแล้ว”
ทั้ง 3 คนเดินลงจากรถ น้ำเดินลงมาจากรถ น้ำหันไปมองบ้านพักเล็กๆ ด้วยความสนใจ
ท๊อป : “หมดหน้าที่เราแล้ว เราขอส่งต่อให้กับปิ่นน่ะ” ท๊อปพูดจบ ก็ยิ้มด้วยความสบายใจ เดินหันหลังออกจากบริเวณบ้านพัก หายไป
ตอนนี้ที่หน้าบ้านพัก เหลือเพียงปิ่นกับน้ำ ที่ยืนมองอยู่
ปิ่น : “ตามพี่มา” ปิ่นพูด และเดินเข้าไปยังตัวบ้านพัก สักพักน้ำก็ตามพี่ปิ่นไป
น้ำ : “ที่นี่ ที่ไหนค่ะ พี่ปิ่น” น้ำถามพี่ปิ่น แต่พี่ปิ่นไม่ได้ตอบอะไร

วันนี้จะมาเชียนต่อรึเปล่าน่ะ
รออ่านอยู่นะค่ะ

ลุ้นต่อๆ เอายาวๆ เรยครับ

เอาแล้ว

ต้องกล่าวคำว่า ขอบคุณกร๊าบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

สุดยอดๆๆๆๆ

ขอยาวๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ

โอย จะขาดใจแล้วค่ะ ต้องเข้ามาดูเช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน แถมเวลาว่างอีกต่างหาก ยังไงก็ต้องขอขอบคุณนะคะ ที่เอาเรื่องสนุกๆมาให้อ่านกัน

ขอบคุณ รออ่านๆๆๆๆๆเรื่องสนุกมากกกก

จัดยาวๆๆ

รอคอยอย่างตั้งใจ

รออยู่นะค่ะ ดูน้องมะลิแล้วรีบมาอัพต่อนะค่ะ คุณ แฟนคลับใบเฟิร์น อิอิ

สงสัยว่าวันนี้จะไม่ี ฮือ ๆ

เศร้าจังวันนี้

ลานหน้าบ้านพักลึกลับใกล้ๆ สยามมิวเซี่ยม
น้ำเดินตามปิ่นมาจนถึงลานหน้าบ้านพัก น้ำพึ่งสังเกตว่า ในมือพี่ปิ่น ถือเสื้อมา 1 ตัว พับไว้อยู่ในมือ น้ำเห็นเพียงนิดเดียวน้ำก็รู้แล้วว่า เสื้อตัวนี้ คือ เสื้อของพี่โชน ใส่ในวันจบการศึกษา ม.6 น้ำเอาแต่จ้องมองที่เสื้อในมือของพี่ปิ่น แต่น้ำก็ไม่ได้ถามอะไร
ปิ่นเดินยังไม่ถึงตัวบ้านพักดีนัก อยู่ๆ ปิ่นก็หยุดเดิน ปิ่นถอนหายใจครั้งใหญ่ ก่อนที่จะหันมาพูดกับน้ำ
ปิ่น : “น้ำ ฟังพี่น่ะ ฟังให้ดี พี่คิดว่า ตัวพี่ เป็นคนเดียวที่จะถ่ายทอดความรู้สึกของโชนได้ดีที่สุด พี่ไม่รู้หรอกว่า พี่ควรจะทำอะไรดี พี่รู้แค่ว่าบ้านหลังนี้ พรุ่งนี้ต้องคืนเจ้าของเค้าแล้ว โชนตั้งใจทำบ้านหลังนี้ขึ้นมา ก่อนรถชน โชนเค้าอยากทำให้น้ำ”
น้ำเห็นพี่ปิ่นพูด น้ำยังคงตั้งใจฟังพี่ปิ่น “…”
ปิ่น : “ตลอดเวลาที่ผ่านมา...ตลอดเวลาที่ผ่านมา..” ปิ่นเริ่มพูดเสียงเบาลง แล้วก้มหน้า
ปิ่น : “ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่ยอมรับกับน้ำตรงๆ พี่ทำทุกอย่างที่จะให้..ให้......ให้โชนเปลี่ยนใจ แม้กระทั่ง..แม้กระทั่งตอนที่น้ำไปเมืองนอก” ปิ่นยิ่งพูด ยิ่งละอายใจ “พี่ก็คิดว่า นี่เป็นโอกาสของพี่ ที่พี่จะทำให้โชนเปลี่ยนใจ ตอนนี้พี่รู้สึกละอายใจ รู้สึกเกลียดตัวเองเหลือเกิน พี่เกลียดตัวเองจริงๆน่ะ”
น้ำเดินเข้าไปใกล้ตัวปิ่น “พี่ปิ่น” น้ำพูดเสียงแผ่วเบา เพราะว่า สีหน้าพี่ปิ่นเริ่มไม่สู้ดีนัก
ปิ่น : “น้ำ ดูนี่” พี่ปิ่นพูดไปพร้อมๆ กับคลี่เสื้อโชนตัวที่ใส่วันจบ ม.6 ให้น้ำดู “น้ำจำเสื้อตัวนี้ได้มั๊ย”
น้ำจำเสื้อตัวนี้ได้ตั้งแต่อยู่ในมือพี่ปิ่นแล้ว จึงพยักหน้าตอบรับ “ได้ค่ะ”
ปิ่น : “วันนั้น น้ำเข้าไปบอกชอบพี่โชนในสระน้ำ ใช่มั๊ย”
น้ำ : “ใช่ค่ะพี่ปิ่น น้ำจำได้ดี”
เมื่อปิ่นเห็นน้ำจำเสื้อตัวนี้ได้ ปิ่นชี้ไปที่ข้อความด้านซ้ายของตัวเสื้อที่มีคำว่า ปิ่นรักโชน แล้วมีข้อความที่ถูกป้ายสีทับไว้ว่า ได้มั๊ย ปิ่นยื่นตัวเสื้อให้น้ำดูใกล้ๆ
น้ำเห็นข้อความบนเสื้อโชนครบถ้วนเป็นครั้งแรก น้ำเห็นข้อความที่ถูกเขียนทับไป น้ำตกใจเป็นอย่างยิ่ง
น้ำ : “แล้วทำไมพี่โชน ถึงบอกน้ำว่า พี่เค้าคบพี่ปิ่นได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว”
ปิ่น : “พี่เป็นคนเขียนข้อความนี้ให้โชนเอง ตอนที่พี่เขียน พี่รู้ดีว่า ที่โชนไม่ปฏิเสธพี่ เพราะว่า โชนไม่ต้องการทำร้ายความรู้สึกพี่ พี่พยายามเข้าข้างตัวเองว่า สักวันหนึ่งโชนต้องชอบพี่ โชนต้องรักพี่ น้ำเข้าใจไหม เข้าใจไหมน้ำ เข้าใจพี่ไหม”
น้ำ : “พี่ปิ่น..”
ปิ่น : “พี่ต่างหากที่เป็นคนทำร้ายโชน พี่...พี่... ทั้งๆที่...” ปิ่นเริ่มน้ำตาไหล เพราะรู้สึกว่า ตัวเองทำผิดกับโชนไว้
ปิ่น : “โชนตอบรับพี่ เพราะ โชนไม่ต้องการให้พี่เสียใจ”
น้ำ : “พี่ปิ่น น้ำเข้าใจความรู้สึกของพี่ แล้วน้ำก็ไม่โกรธพี่ด้วย” น้ำเริ่มเห็นพี่ปิ่นร้องไห้หนักขึ้น
ปิ่น : “น้ำไม่โกรธพี่ พี่ยิ่งรู้สึกเกลียดตัวเอง” ปิ่นยิ่งพูด ยิ่งเสียใจ
ปิ่น : “โชนบอกกับพี่ว่า ...ว่า ....โชนเค้าไม่ต้องการให้ความรักของเค้าที่มีต่อน้ำ มาทำลายความเป็นเพื่อนของพี่ พี่โชนอยากรักน้ำให้มากๆ และอยากได้เพื่อนรักคนที่ชื่อปิ่น กลับคืนมาด้วย แต่พี่ต่างหากที่เอาความเป็นเพื่อน ไปทำร้ายความรักของโชนที่มีต่อน้ำ” ถึงตอนนี้ปิ่นก็ยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีก
ปิ่นพยายามหักห้ามใจ “น้ำรู้ไหม ตอนนี้ พี่ต้องเข้มแข็ง ต้องเข้มแข็ง พี่จะอ่อนแอไม่ได้” ปิ่นถอนหายใจพูดต่อ
ปิ่น : “ในสมุดที่โชนให้น้ำ มีรูปพี่ติดอยู่ใบหนึ่ง น้ำเห็นแล้วใช่ไหม”
พอน้ำได้ยินพี่ปิ่นพูดคำนี้ น้ำรีบหยิบรูปออกมาจากกระเป๋าของตัวเอง และยื่นให้พี่ปิ่นดู “รูปนี้ใช่ไหมค่ะ”
น้ำ : “น้ำอยากรู้เหลือเกินว่า รูปนี้ พี่โชนต้องการบอกอะไรน้ำ”
ปิ่น : “รูปนี้คือ คำบอกรักน้ำของพี่โชน เมื่อ 9 ปีที่แล้ว ”
น้ำรีบหันรูปมาดูอย่างจดจ่อ
ปิ่น : “แม้กระทั่งวินาทีสุดท้ายที่โชนอาจจะต้องเสียน้ำไปตลอดกาล แต่โชนก้อยังรักษาความเป็นเพื่อน รักษาความรู้สึกของเพื่อนคนนี้เอาไว้ ด้วยรูปเพียงใบเดียวก็ยังดี” ปิ่นพูดไป ก็เอามาชี้เข้ามาที่ตัวเอง “โชนรักษาความเป็นเพื่อนจนวินาทีสุดท้ายจริงๆ น่ะน้ำ” ปิ่นเองก็เสียใจความผิดพลาดตัวเองในอดีต
น้ำหันไปเพ่งดูรูปที่โชนถ่ายอีกครั้ง
น้ำ : “น้ำยอมรับค่ะ หลังจากที่พี่โชนตอบน้ำ น้ำแทบไม่เชื่อหูตัวเอง แทบไม่เชื่อว่า ทำไม ทำไมโชคชะตาถึงเป็นแบบนี้” น้ำเริ่มซึม เพราะว่า เข้าใจความรู้สึกพี่โชนผิดมาโดยตลอด
พี่ปิ่นไม่ได้พูดอะไรอีกแล้ว ได้แต่ยืนมองน้ำ
น้ำ : “พี่ปิ่น”
ปิ่น : “หมดหน้าที่พี่แล้ว” พี่ปิ่นพูดไป ก็พลางส่งกุญแจบ้านพักหลังนี้ให้น้ำ
ปิ่นหันหลังให้กับน้ำ “เพื่อนคนนี้ทำให้โชนดีที่สุดแล้ว เพื่อนคนนี้ทำได้เท่านี้จริงๆ” ปิ่นเดินจากน้ำไป
น้ำ : “พี่ปิ่น...” น้ำหันไปมองพี่ปิ่น ที่กำลังเดินจากไป
น้ำเดินตรงไปที่ประตูบ้าน ใช้กุญแจที่ได้มา ไขเข้าไปในตัวบ้าน “พี่โชน.....” น้ำพูดอย่างแผ่วเบา

thk รอมาทั้งคืน

เยี่ยมมากเลยคะ
จะรออ่านต่อนะค่ะ

สนุกอีกแว้ว

www.fanfern.in.th

ติดตามผลงานใบเฟิร์น ได้ที่เว็บแฟนคลับนะค่ะ

แจ่มมากคั้บบบ

ภายในบ้านพัก ชั้นล่าง
น้ำเดินเข้ามาภายในบ้าน สิ่งที่น้ำต้องตกใจเป็นอย่างมาก ก็คือ ทั่วบริเวณชั้นล่างของบ้าน เต็มไปด้วยรูปน้ำแปะเต็มไปหมด มีรูปน้ำเล็กบ้าง ใหญ่บ้าง แขวน โยงเต็มไปหมด สลับกับ ข้อความที่พี่โชนเขียนด้วยลายมือตัวเอง ติดอยู่เต็มทุกทิศทุกทาง น้ำแหงนมอง หันไปรอบตัว น้ำไม่รู้ว่า จุดไหนคือจุดเริ่มต้น จุดไหนคือจุดสิ้นสุด
น้ำ : “พี่โชน....” น้ำพูดอย่างแผ่วเบา น้ำเดินไปดูรูปตัวเอง สลับกับเดินอ่านข้อความที่ติดอยู่มากมาย น้ำไม่รู้ว่าจะดูรูปไหนก่อน เพราะมันเยอะจน ไม่รู้ว่าจะเดินไปทางไหนดี
ยิ่งน้ำเดินดูรูปตัวเอง กับข้อความต่างๆ ที่โชนเขียนบรรยายความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อน้ำ ทุกๆ โอกาสในช่วงเวลาที่ผ่านมา ทำให้น้ำย้อนรำลึกถึงวันเก่าๆ ที่ตรงกับข้อความที่น้ำอ่าน
“มะม่วงมั๊ย” น้ำเดินไปเห็นข้อความนี้ น้ำอ่านแล้วก็ยิ้มด้วยความชอบใจ ข้อความถัดมา คือ “ไม่รู้ว่า น้ำจำได้หรือเปล่า ว่า เป็นของชิ้นแรกที่พี่ให้น้ำ ^^”
น้ำ : “พี่โชน น้ำขอดึงออกมาน่ะ” น้ำพูดไปยิ้มไป มือก็ดึงกระดาษแผ่นนี้ออกมา

“เหมือนเดิม” ข้อความนี้อยู่ข้างๆ รูปที่น้ำเล่นเป็นสโนว์ไวท์ น้ำเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ว่า เมื่อก่อนตัวเองทำไปได้อย่างไร
น้ำ : “ถ้าครูอินไม่ให้น้ำเล่นละคร น้ำคงไม่ได้เป็นสโนว์ไวท์แน่ๆ เลย” น้ำเห็นรูปตัวเองสมัยก่อน น้ำพูดไป ยิ้มไปด้วยความชอบใจ

“9 สูตรรัก ฉบับนักเรียน” ข้อความนี้อยู่ข้างๆ รูปน้ำ ที่ยังเป็นปลวกอยู่ มีข้อความด้านล่างเขียนไว้ว่า “ปลวก จัง เธอ”
น้ำ : “พี่โชนอ้ะ แซวน้ำอีกแล้ว” น้ำอ่านไป ยิ่งขำที่พี่โชนเขียน

“จับมือ...จับมือ....จับมือ…จับมือ” ข้อความนี้อยู่ข้างๆ ภาพวาดปลาหมึก
น้ำ : “พี่โชน น้ำเห็นรูปนี้จำได้ดีว่า เป็นวันที่น้ำได้ฟังนิทานเรื่องปลาหมึก” น้ำพูดไป ก็เอามือลูปไปที่ภาพวาดปลาหมึก แล้วน้ำก็ยิ้ม “น้ำอยากให้พี่โชน มาเล่าต่อว่า ความรักของปลาหมึก เป็นยังงัยบ้าง น้ำอยากรู้จริงๆน่ะ พี่โชน”

น้ำยังคงเดินอ่านข้อความต่างๆ อีกมากมายที่แป๊ะติดไว้ มีบางส่วนที่ยังทำไม่เสร็จดี มีรูปบางรูป มีข้อความบางส่วน ยังคงวางอยู่ที่พื้น น้ำเดินไปหยิบขึ้นมาดู ล้วนแล้วแต่เป็นรูปน้ำในท่าทางต่างๆ กับข้อความที่เขียนถึงน้ำ
น้ำ : “น้ำรู้สึกว่า น้ำกำลังอยู่กับพี่โชน น้ำกำลังคุยกับพี่โชน ทั้งๆ ที่บ้านหลังนี้ มีน้ำเดินอยู่เพียงคนเดียว” น้ำพูดพึมพำ ด้วยความสุขใจเป็นอย่างยิ่ง
น้ำเดินมาถึงบันใดชั้นบน น้ำเดินขึ้นไปชั้นบน พร้อมๆ กับน้ำยังคงหันมามองชั้น 1 แล้วก็ยิ้มด้วยความสุขเป็นอย่างยิ่ง น้ำเดินขึ้นไปที่ชั้น 2 ของบ้านพัก

จบแบบค้างๆอีกแล้วอ่ะ
ฮือๆๆ อยากอ่านต่ออ่ะ
สนุกจัง

แง่ว เฝ้ารอต่อไป T~T

สุดยอดมากคั้บบ

จบแบบค้างๆ
อยากอ่านต่อค่ะ

You are the best. Thank you so much of good story. I thing that story will make to real movie because i feel cheerful and happy everytime when read your story. Please do not stop in write your story.



cheer

ภายในบ้านพัก ชั้นบน
น้ำเดินขึ้นมาถึงชั้น 2 ของบ้าน ภาพแรกที่เห็นก็คือ บริเวณชั้นนี้โล่ง แตกต่างจากชั้นล่าง น้ำหันดูบริเวณรอบๆ ตัว น้ำเห็นบางส่วนก็ยังทำไม่เสร็จดี ทางขวาของห้องมีเกาอี้โชฟาอยู่ตัวหนึ่ง มีโต๊ะญี่ปุ่นวางอยู่ด้านหน้า
น้ำเดินมาที่เก้าอี้โชฟา น้ำสนใจว่า เก้าอี้โชฟาตัวนี้ พี่โชนเค้าจะเอาไว้ทำอะไร น้ำเดินดูรอบๆ เก้าอี้ตัวนี้ แล้วก็นั่งลง น้ำนั่งคิดอยู่สักพัก น้ำทำหน้างงๆ ไม่รู้ว่า พี่โชนเอาเก้าอี้ตัวนี้มาวางไว้ทำไม
น้ำ : “พี่โชน เอามาวางไว้ตรงนี้ทำไม ใช้ทำอะไร” น้ำพูดพึมพำ
น้ำหันไปมองอีกฝั่งหนึ่งของห้อง น้ำเห็นสแตนด์สีขาวอยู่ 2 ตัววางคนละมุมห้อง น้ำลุกขึ้นมาจากเก้าอี้โชฟา หันไป-มา น้ำมองเห็นว่า มีของวางอยู่บนสแตนด์ทั้ง 2 ตัว
น้ำ : “ไปดูทางไหนก่อนดี” น้ำพูดด้วยความลังเล
ไม่นานนัก น้ำเดินไปดูสแตนด์ที่วางอยู่ด้านซ้ายก่อน
ของที่วางอยู่ เป็นกล่องกระดาษเก่าๆ ใบหนึ่ง กล่องกระดาษเหลืองมากแล้ว ข้างๆกล่องมีข้อความที่พี่โชนเขียนไว้
“ของขวัญชิ้นแรก ที่น้ำให้ เจ็บก้นแค่ไหน ก็ไม่ใช้หรอก”
น้ำหยิบกล่องใบนี้ขึ้นมาแนบไว้ที่อกตัวเอง
น้ำ : “พี่โชน...พี่ยังเก็บไว้อีกหรอ” น้ำพูด พร้อมๆ กับนึกเหตุการณ์ในขณะที่โชนถูกอาจารย์ฝ่ายปกครองทำโทษ เรื่องที่พี่โชนต่อยกับพี่ดิ่ง แล้วน้ำเอาพลาสเตอร์ยาไปให้พี่โชน
น้ำหันไปที่สแตนด์อีกมุมหนึ่ง แล้วเดินเข้าไป สิ่งที่น้ำเห็นก็คือ กล่องช๊อคโกแลตที่น้ำเคยเอาไปวางที่รถมอเตอร์ไซด์ของพี่โชน น้ำหยิบกล่องช๊อคโกแลตขึ้นมา
น้ำ : “พี่โชน...” น้ำหันไปอ่านข้อความที่พี่โชนเขียนไว้
“สงสัยเหลือเกินว่า กล่องนี้ใช่ของน้ำหรือเปล่า วันหลังอย่าลืมซื้อกล่องใหม่มาให้พี่ด้วยน่ะ น้ำ”
น้ำอ่านข้อความไป ยิ้มไป “ใช่ค่ะพี่โชน ของน้ำเอง น้ำเอาไปวางไว้ให้พี่โชนเอง”
ในขณะที่น้ำกำลังอ่านข้อความอยู่ เสียงมือถือของน้ำดังขึ้น น้ำกดรับโทรศัพท์ เพราะว่า นิ่มโทรมา
นิ่ม : “น้ำๆๆๆ พี่โชนฟื้นแล้วๆ พี่โชนฟื้นแล้ว” นิ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นมากๆ
น้ำ : “ห๋า จริงหรอๆ พี่โชน พี่ๆๆ เดี๋ยวน้ำรีบไปน่ะ”
นิ่ม : “อืมๆๆ รีบมาเลยน่ะน้ำ”

โรงพยาบาลกลาง ห้อง ICU
น้ำเดินทางมาถึงโรงพยาบาล แกงค์ปลวกรอน้ำตั้งแต่ชั้นล่าง เมื่อเห็นน้ำเข้ามา
เชียร์ : “น้ำ ไปไหนมาตั้งนาน อยู่ๆ ก็หายไปกับพี่ปิ่น พี่ท๊อป”
น้ำ : “อ่อ เปล่าหรอก ไม่มีอะไร ว่าแต่พี่เค้าอยู่ไหนหรอ”
เชียร์ : “พี่เค้าเพิ่งฟื้นเมื่อกี้เอง ตอนนี้อยู่กับทุกๆคน”
น้ำรีบเดินไปที่ห้อง ICU น้ำเห็นทุกคนหันไปมองโชน ซึ่งนอนอยู่บนเตียง สีหน้าทุกคนยิ้มแย้ม โดยเฉพาะพ่อกับแม่ของโชน เมื่อทุกคนเห็นน้ำมาถึง ทุกคนหันมามองน้ำอย่างพร้อมเพียง
เมื่อพ่อของโชนเห็นน้ำเดินเข้ามา อยู่ๆ ก็พูดว่า
พ่อโชน : “เอ่อ..เมื่อกี้นี้ทุกคนบอกกับพ่อว่า จะลงไปกินข้าวกันหมดทุกคนไม่ใช่หรอ ตอนนี้พ่อก็หิวแล้ว ไปๆๆ ลงไปกินข้าวกัน พ่อหิวแล้ว พ่อหิวจริงๆน่ะ” พ่อโชนพูดไปยิ้มไป
ท๊อปฟังพ่อโชนพูด เห็นสีหน้าก็ยิ้ม “ไปๆๆ พวกเรา ไม่รีบไปเดี๋ยวไม่มีอะไรจะกินกัน ไปครับคุณพ่อ”
ทุกคนเริ่มยิ้ม เพราะเข้าใจแล้วว่า พ่อโชนต้องการสื่ออะไร ต่างคนต่างก็เดินออกจากห้อง
น้ำ : “อ้าว ไปกันหมดเลย แล้วใครจะดูพี่โชนล่ะค่ะ” น้ำพูดไปเขิลไป
พ่อโชน : “โอ๊ย หนูน้ำ ถ้าหนูน้ำมา คนก็อื่นก็หมดความหมายแล้ว จริงมั๊ย พี่โชน”
โชนหันมาทางพ่อตัวเอง ที่กำลังแซวอยู่
หลังจากที่ทุกคนออกไปกันหมดแล้ว ตอนนี้ในห้องเหลือน้ำเฝ้าไข้โชนเพียงคนเดียว น้ำเดินไปข้างๆเตียง
น้ำ : “พี่โชน พี่โชนรู้มั๊ย ตอนนี้น้ำคิดถึงพี่มากๆ น้ำอยากคุยกับพี่ที่สุดเลย”
โชน : “น้ำ พี่รู้สึกว่า พี่ฝันไปน่ะ”
น้ำ : “พี่โชนฝันอะไรหรอค่ะ” น้ำถามด้วยความสนใจ
โชน : “พี่ฝันว่า น้ำไปที่บ้านพักหลังนั้น พี่เห็นน้ำกำลังเดินดูอยู่ในบ้าน”
น้ำไม่ได้ตอบรับอะไร แต่ฟังอย่างตั้งใจ
โชน : “พี่ยังไม่อยากให้น้ำไปตอนนี้น่ะ พี่ยังทำไม่เสร็จเลย ถ้าพี่ทำเสร็จแล้ว พี่จะพาน้ำไปเดินดูด้วยกัน”
น้ำ : “อ้าว เห็นพี่ปิ่น บอกว่า บ้านพักหลังนั้น ต้องคืนเค้าแล้วไม่ใช่หรอค่ะ แล้วน้ำจะไปดูได้งัยอีกค่ะ”
โชนยิ้ม ก่อนพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก เราก็ไปหาบ้านใหม่ แล้วก็ช่วยกัน 2 คน ตกแต่งใหม่ให้เสร็จงัย”
พอพี่โชนพูดจบ น้ำก็ยิ้ม และมีความสุขเป็นอย่างยิ่ง เพราะรู้ความหมายที่พี่โชนพูด “พี่โชนอ้ะ...”
***********************************จบบริบูรณ์************************************************* ขอบคุณทุกคนที่อ่าน FirstLove ของผม นี่คือ วิธีการแสดงออกของผมว่า ผมรักหนังเรื่องนี้มากแค่ไหน ^_^

จบแล้วๆๆๆๆ thx มากๆ

ขอบคุณสำหรับความรักที่ถ่ายทอดออกมา มันไม่ได้ขาดตกบกพร่องเลยแม้แต่น้อย นี่คงเป็นการเติมเติมทุก จิ๊กซอว์ที่หายนไป ด้วยความรู้สึก....

รู้สีกดีกมาก ที่ได้อ่านจนจบเป็นคนแรกๆ

เย้ สิ้นสุดการรอคอย ขอบคุณมากๆเลยนะคะ

ผู้ก็รักหนังนี้มากเช่นกัน ขอบคุณมากครับ

ต่อ ภาค3เลยคั้บ

555+

ขอบคุณมากค่ะ สำหรับเรื่องราวดีๆๆ

ขอบคุณทุกๆ คนที่สนใจอ่าน เช่นกันครับ ^^

สุดยอด มาก ๆ เลย ครับ ... ยก นิ้ว ให้

อยาก ให้ มี ภาค ต่อ เนื้อ หา แบบ นี้ จัง

ขอบคุณ นะ ครับ ผม ... ที่ เขียน มา ให้ ได้ อ่าน กัน

ชอบ เรื่อง นี้ มาก ๆ เลย

ขอบคุณมากครับที่สนใจอ่าน ^^

เขียนภาค 2 ไป ก็มีความสุขไปน่ะครับ

ขอบคุณมากคับ ที่เอามาให้อ่าน

มีความสุขมากจริงๆครับ

จัดอีกภาคเลยเฮีย

55

ทำเป็นเล่นไปครับ มีภาค 3 จริงๆ น่ะครับ ^^

เอาจริงสิครับ ภาค3 จัดใหญ่เลยนะครับ

ภาค3 ภาค3 ภาค3 ภาค3 ภาค3 ภาค3

ภาค3 ภาค3 ภาค3 ภาค3 ภาค3 ภาค3

สุดยอดหนังดีมีคุณภาพจากใจจริง

จริงๆ พล๊อตเรื่องภาค 3 มีอยู่ในใจบ้างแล้วน่ะครับ
เพราะว่า ภาค 2 ที่แต่งไว้ มันเป็นชิวิตรักของตัวเองในอดีตที่ผ่านมา

ส่วนภาค 3 ก็เป้นการต่อเนื่องมาจนถึงปัจจุบัน ^^

จะทำภาค 2 แบบนี้จริงๆเหรอเปล่าครับ หรือว่าแต่งต่อเพื่อให้มาเล่นเฉยๆครับ อยากให้มีภาค 2-3 มากๆเลย

อยากดูภาค2ในวันพรุ้งนี้หว่าอิอิ...!!!


ภาค2ทำให้แจ๋วๆเลยครับ

เร็วๆนะคะอยากอ่านมาก
ติดสุดสุด

สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่า "รัก" ภาค 3
"เวลาเปลี่ยน ใจเราไม่เคยเปลี่ยน"

เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆ

รอยุค้า อัพเลยอัพเลย
ในที่สุดก้มีภาค3
ขอบคุนมากนะคะ

สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่ารัก ภาค 3 "เวลาเปลี่ยน ใจเราไม่เคยเปลี่ยน"
https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=fanclubbaifern&month=03-10-2010&group=1&gblog=2

ขอบคุณมาก
อยากถามอะไรอย่างหนังที่เขียนมาจะเป็นภาพยนตร์ไหม
อยากให้เป็นมาก
หรือมันจะไปหนังสือต่อไป

ผมก็ไม่ทราบอ่าครับ ผมเขียนจากความรู้สึกของผมอ่าครับ ^^

อ่านแล้วเห็นภาพเลยอ่ะว่าเป็นยังไง

ซึ่งมาก มากมาย ยากให้ทำภาพพยนเป็นภาค2ไปเลยอ่ะ

คึดว่าน่าจะได้กว่า100ล้านแน่นอน

อินกันทั้งประเทศเลย ๆๆๆ

จะได้ดูปีไหนล่ะ

น่าจะปีนี้แหละ

กระแสตอบรับดีขนาดนี้

จะไม่มีได้ยังไง

พี่ที่พี่เอามานี้แต่งเองป่าวคับแล้วอีกขอหนังภาพยนต์จะมีป่าวนะ

สิ่งเล็ก ๆที่เรียกว่ารักจะมีต่อหนังภาค2และ3ป่าวคับ

ขอบคุณสำหรับจินตนาการที่คุณมอบให้ผมนะครับ...

จบแบบนี้ไม่ค่อยดีเลยอยากให้พี่ฉากแต่งงานกัน...

จบและน่าจะมียาวยาว

อ่านยังม่ายจบเลย เยอะชามาดเลย

ยังไม่เข้าใจ ภาพนั้นเลย ว่าแปลว่า อะไร (งง อยู่คนเดียวป่าวนิ)

ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากให้มีต่ออีกจัง

ชอบมากครับอ่านทั้งวันเลยแหละ..อยากรู้จังว่าจะทำเป็นหนังตอนไหนใครรู้ช่วยบอกทีนะคร้าบบบบบบบบ...555+

ผมอยากดูหนังเร็วจังมันน่าตื่นเต้นดีครับ..หนังเรื่องนี้เป็นหนังวัยรุ่นที่สนุกที่สุดเท่าที่เคยดูมาเลยละครับ

สนุกมากเลย ค่ะ อ่านทุกวันเลยนะเนี่ย

ตกใจหมดเลยเขีบยว่า จบบริบูรณ์
คิดว่าจะไม่มีภาค 3 พอเลื่อนมาดูคอมเม้น เจ้าของกระทู้เอาลิ้งค์ภาค 3 มาให้ ดีใจจัง
ขอบคุณค่ะ

นี่แค่เปนตัวหนังสือนะค่ะ ยังทำให้หัวเราะ ดีใจ เศร้า สนุกไปกับมันเลย ถ้าเปนหนังจริงๆคงสนุกกว่านี้แน่ รักสิ่งเล็กเล็กนะ ^^

อยากดูมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เรย ค่ะ

โห ทำเราร้องไห้เรย หนังเรื่องนี้ อยากบอกว่า รัก รัก รักมากๆ ชอบมากเรยค่ะ ดูแล้วอินนึกว่าตัวเองเปนนางเอก 55 ถ้ามีคัยสักคนทำอย่างนี้หั้ย คงดีจัยแย่ รักตายเรยเนอะ ดาวขอความคุนคนโพสด้วยน้ะค้ะ ที่ทำไห้ดาวรุสึกดีมากๆที่อ่านเรื่องนี้จบ เมื่อไหร่จะทำเปนหนังเนี่ย รอ ร่อ รอ เน้อ

เมื่อไรจะออกมาเปนหนังอ่า รอใจจะขาดเเล้วจะทนมิไหวเเล้วน้าาา

สนุกมากเลย ชอบมากออกมาเป็นหนังเร็วๆนะค่ะรอดูอยู่

เเต่งเองหรอคะ หรือมันจะสร้างจริงๆ

เเต่งเองหรอคะ หรือมันจะสร้างจริงๆ

ชอบมากๆๆเลยครับอยากให้สร้างภาค 2 ออกมาเร็วรอนานแล้วอยากดูแล้วครับ

ชอบมาก ซึ้งมาก อยากดูภาค 2

อ่านเเทบไม่ทันเลย

สุดยอดมากๆๆๆๆๆลุ้นตลอดเลย

หนุกดีนะ

สุดยอดเลยค่ะ ^^

สุดยอดมากค่ะ
ซึ้งเว่ิอร์ๆ เปิดเรื่อมาตอนแรกก็ร้องไห้แล้ว
ใกล้ๆจบร้องหนักเลยสนุกมากๆๆ
อยากตกหลุมรักFirstLoveแบบนี้บ้างจัง
(ขอภาค3ต่อได้มั้นคะ รักคนแต่งจัง จุ๊บ

สุด ๆ เลยค่ะ

ขอบคุณมากๆเลยค่ะ สุดยอดจริงๆ

หลานสาวผมเรียนอยู่ ม.5 ตัวผมอายุ 37 ปี (อายุเมื่อปี่ที่หนังเริ่มฉาย)ถูกหลานสาวบังคับให้พาไปดูหนังเรื่องนี้ 10 กว่ารอบ ผมพยายามบอกหลานว่านี่คือ"First love"ของมนุษย์ชาติ"และอธิบายเรื่องราวต่าง ๆ ให้ฟังอีกมากมาย

เมื่อไหร่จะสร้างเป็นหนังซักทีเนี่ย ถ้าสร้างคงสนุกมากก

สนุกมากกกอ่ะ นี่คือภาค 2 ไช่ป่ะค่ะ

อยากดูเปงหนังจัง:P

สุดยอกเลยขอบคุณมากๆเลยน่ะค่ะ

สุดยอดอ่า ขอภาค2 ด้วยนะค่ะ หนังดีมีคุณภาพอย่างนี้

สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่ารัก :3
รอดูอยู่ติดตามทุกอย่างเลย
ออกเร็วๆ น้ะ , คิดถึงแล้ว

อยากให้ ทำ หนังออกมาดูแล้ว ซิ้งมากคับ

ขอบคุณมากนะค่ะ ทำหั้ยรู้ว่าความรักสวยงามขนาดไหน

จบอย่างสวยงามค่ะ สุดยอดค่ะ ใจจะขาด

อยากให้เข้าฉายเร็วๆจังค่ะ
รอดูภาค 2 มานานเเล้ว

...ซึ้งมากเลยค่ะอยากให้มีหนังเร็วๆจังค่ะ
อ่านไมครบหรอกค่ะ เดี๋ยวจะรอดูหนังค่ะ
ซึ้งมากค่ะ อยากร้องไห้เลยค่ะ......รักสิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก

รักทุกคนค่ะ

...จริงๆเเล้วผมก็อยากดูหนังสิ่งเล็กๆ2เหมือนกันแต่เวลา
ที่ผมได้ดูหนังเรื่องนี้ มันมีความสูขเหมือนกับ
ชีวิตผมตอนนี้เป็นละคร ให้เล่นบทไหนผมก็เล่น
แต่มันคือสิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก


เพราะมันไม่ใช่ข้อความธรรมดา

หินพลอยฟ้า พรหมสาขา ณ สกลนคร

ขอบคุณมากๆๆค่ะที่เขียนมาให้อ่าน

สนุกมาก

สนุกมากเรยยยยชอบมากกก^^

ฉันรักเธอ^^สิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก:) น้องน้ำ&พี่โชน

ขอบคุนมากนะคร้า

แร้วจะฉายมั้ยล่ะครับ ฉายเมื่อไรเหรอ สาธุฉายเถอะน่า

สนุกมากเลยค่ะ....ทั้งเศร้า...ซึ้ง สนุก...ขอไห้ได้ฉายไวไวนะ...สนุกมากกกกก

เพิ่งเข้ามาเจอ

ขออนุญาตนำไปแชร์ต่อนะค่ะ

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ค่ะ

เพิ่งเข้ามาเจอเหมือนกันครับ ดูหนังเรื่องนี้กี่รอบก็ไม่เบื่อเลยสนุกมากๆๆ และขอขอบคุณ คุณแฟนคลับใบเฟิร์นที่เขียนเรื่องภาค2มาให้อ่านนะครับเขียนเหมือนกับเป็นเจ้าของเรื่องเลยครับรู้รายละเอียดเล็กๆน้อยๆทุกอย่างของหนังเลยครับ อ่านไปผมก็ต้องเปิดดูช็อตๆนั้นว่ามีจริงไหมก็มีจริงๆ เช่นฉากเสื้อของโชนที่เขียนว่าปิ่นรักโชนแล้วมีสีทับคำว่า ได้มั้ย? ก็มีจริงๆ ถ้าไม่สังเกตุจริงๆก็ไม่รู้นะครับ อ่านไปมีความสุขไปเปิดดูตอนเก่าๆไปด้วย ยิ่งเปิดเพลง สักวันหนึ่ง คลอไปด้วยอ่านไปด้วยยิ่งมีความสุขครับ ขอบคุณมากๆๆครับ

ถึงพี่โชนจะไม่กล้าบอกรักน้ำ แต่พี่โชนก็ยังรอน้ำได้ถึงกับ9ปีความรักแบบนี้น่ะหายากนะ