เหงาภาค1

ความเหงาเป็นเพื่อนสนิทที่ทุกคนคุ้นเคย
และต้องได้รู้จัก
แต่....เชื่อไหม...
ไม่มีใครชินกับเพื่อนสนิทที่ชื่อความเหงานี้สักคน
ไม่มีใครอยากที่จะสมาคมกับเพื่อนชื่อความ
และ...
ไม่มีใครปฎิเสธที่จะเชิญชวนต้อนรับไม่ให้ความเหงาเข้ามาในชีวิตได้สักคนเดียว....
ต่อให้เราพยายามที่หาใครสักมาอยู่ข้างๆ....
แต่คนที่เข้ามาและหวังที่จะให้ขับไล่ความเหงาออกไป
กลับอยู่แสนไกลแม้ทั้งที่สมัยนี้เป็นยุคของการติดต่อสื่อสาร
แต่
ใครล่ะจะเชื่อว่าเราสองคนยังไม่สามารถสื่อสารกันได้ในทุกครั้งที่ต้องการ.......
ไม่ใช่อุปกรณ์ไม่พร้อม.....
แต่ที่มีคือ
โทรศัพท์ที่มีสัญญาณมังไม่มีมัง
อินเตอร์เน็ตความเร็วต่ำที่คนอีกฝั่งไม่ค่อยได้ใช้
รถส่วนตัวที่เก่าแสนเก่าแต่เจ้าของภูมิใจไม่ยอมเปลี่ยน...
แต่ทั้งแต่งทั้งโมจนมีแต่โครงเท่านั้นที่บอกรุ่นรถได้
ที่เหลือไม่ใช่ของเดิมสักชิ้นแล้วแต่พอจะมาทีไรเจ้ารถต้องเกเร
เป็นโน่นเป็นนี่สำออยทุกที......สิน่า....
พอซ่อมรถเสดงานเข้าอีก......เฮ้อออออชีวิต
เมื่อมีเขาก็เหมือนไม่มี......
ยามดีใจอยากกระโดดแล้วกรี๊ดรอบตัวเขา.....
มันก็ห่างไกลเกินกว่าที่เขาจะมาร่วมดีใจ.....
ยามเศร้าไม่ได้ดังใจ......ทุกข์ใจ...เสียใจ....
แม้มีคำพูดปลอบใจมีกำลังใจช่วยคิดช่วยหาหนทางแก้ไขให้มา
ยอมรับว่าสุขใจชื่นใจ
ยอมรับกับใจว่าเรายังมีเขาเป็นที่พึง
แต่สุดท้ายก็ไม่อิ่มกับกำลังใจความปลอบใจ........
เหมือนคนที่ลอยอยู่ในทะเลแล้วเจอขอนไม้เกาะขอนไม้เข้าฝั่ง....
รอดปลอดภัยแต่ต้องขึ้นฝั่งเพียงลำพัง.........

Create Date : 11 มิถุนายน 2553		2 comments
Last Update : 12 มิถุนายน 2553 16:16:50 น.
Counter : 342 Pageviews.
Share Tweet