chom_pu_pu's diary :: นึกยังไงเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาก็ไม่รู้ [10:23:34] (-_-") จอมขย: เพลง unplayed piano ของพี่ ดาเหมี่ยน ไร้ แม่งเจ๋งจริง [10:24:02] (-_-") จอมขย: เศร้าได้ใจอยู่ [10:24:26] ||ChompuU|| : พี่ดาเหมี่ยนแม่งก็จี๊ดหมดอ่ะ [10:24:51] ||ChompuU|| : ไม่ต้องแปลออก แค่เสียงพี่แกก็บาดใจ [10:25:17] (-_-") จอมขย: กูรำคาญตรงเสียงพี่แกนี่แหละ [10:25:33] (-_-") จอมขย: แหกปากหอนเกินจำเป็น [10:25:47] ||ChompuU|| : กูชอบว่ะ [10:26:01] ||ChompuU|| : ตอนกะลังเศร้าแม่งได้ใจ [10:26:21] (-_-") จอมขย: กูอยากให้เขาร้องธรรมดากว่านี้ [10:26:37] (-_-") จอมขย: ฟูมฟายเกินไม่จ๊าบ [10:26:57] ||ChompuU|| : มึงไม่เข้าใจผู้หญิง :'( [10:27:21] (-_-") จอมขย: กูไม่ใช่กะเทย จะได้เข้าใจผู้หญิง [10:27:37] (-_-") จอมขย: แต่กูเข้าใจความเหงาเศร้า (ฮา) [10:29:40] (-_-") จอมขย: พี่ดาเหมี่ยนได้แต่แหกปากออกมา อย่างกับกลัวความเศร้า (นี่สำนวนเบาะๆ) [10:30:00] ||ChompuU|| : มึงไม่กลัวเหรอ [10:30:50] (-_-") จอมขย: เหอะๆๆๆ [10:31:24] (-_-") จอมขย: ความเท่มันอยู่ตรงนี้ไง ตรงที่ไม่ไปเที่ยวฟูมฟายจนเฝือ [10:31:40] (-_-") จอมขย: ซะพอประมาณ [10:31:46] ||ChompuU|| : ผู้ชายกะผู้หญิงอาจจะต่างกันตรงนี้ [10:32:02] ||ChompuU|| : ถ้ามันจะต้องฟูมฟาย กูก็จะฟูมฟาย [10:32:12] ||ChompuU|| : ไอ ด้อน แคร์ คุยกับเพื่อนผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อ บอล ใน msn มันทำให้เราฉุกคิด ในเรื่องของความต่าง ซึ่งก็อาจจะไม่ได้เป็นกันทุกคน นึกถึงตอนที่มีแฟนคนแรก (ไม่ใช่ตูนนะ) แล้วมันมีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้น เราเลิกกันไป โดนที่เราก็ไม่รู้ว่า เลิกกันเพราะอะไร ขณะที่เราร้องไห้ฟูมฟาย พยามเค้นทุกอย่าง เกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา? อธิบายหน่อยได้ไหม? เราไม่เข้าใจ? แต่เค้ากลับเงียบ เงียบ และเงียบ ในตอนนั้นเราคิดว่า ถ้าเพียงแค่อธิบายให้เราเข้าใจ เราก็จะไม่งี่เง่าแบบนี้ เราแค่ต้องการคำตอบ พอเวลาผ่านไป หลังจากประคองชีวิตมาด้วยสภาพจิตใจลุ่มๆดอนๆ ก็พอจะเข้าใจอะไรมากขึ้น ไม่คิดจะหาคำตอบให้ตัวเองอีกต่อไป ได้แต่คิดว่า มันแค่ถึงเวลาแล้วเท่านั้นเอง เราเคยคุยกับเพื่อนผู้ชายคนหนึ่ง มันก็เลิกกับแฟนด้วยสภาพเดียวกับเรา (แต่มันเป็นฝ่ายเสียใจ) มันก็เดินหนี ขณะที่ผู้หญิง เค้นให้พูด น้องชายเราคนหนึ่งที่รู้จัก (และทุกคนรู้จัก หึหึ) ก็กำลังเป็นแบบนั้น ปล่อยให้ฝ่ายหญิงพูด ขณะที่ตัวเองเงียบ เราตั้งคำถามกันว่า ทำไมผู้หญิง ถึงต้องฟุมฟาย และเค้นให้พูดขนาดนั้น ทำไมต้องโทรยิก ในขณะที่มีปัญหา และต้องการคำตอบทันที ทำไมไม่รอให้ใจเย็นก่อน แล้วทำไม แค่คำพูดสั้นๆ ผู้ชายถึงให้คำตอบผู้หญิงไม่ได้ พูดอะไรก็ได้ ทำไมต้องเดินหนี ทำไมต้องเงียบ ทำไมถึงพูดไม่ได้ เหมือนมีอะไรมาอุดปาก สุดท้าย เรากับเพื่อนเรา ก็ได้แต่บอกว่า ไม่รู้ แต่จะพยายามทำความเข้าใจกับธรรมชาติของอีกฝ่ายให้มากขึ้น เสียงของพี่ damien rice มันให้รู้สึกถึงรักครั้งแรกที่ต้องเสียไป พูดถึงแต่เสียงนะ เพราะ ก็เหมือน ที่เรากับเพื่อน คุยกันข้างบน มันฟูมฟาย มันบาด มันเจ็บปวด เหมือนตอนที่เรายังไม่รู้ว่า กลไกการป้องกันตัวเองมันเป็นยังไง เมื่อรัก ก็ทุ่มเต็มร้อย ทำให้ทุกอย่าง มันสวย มันหอมหวาน มันมาจากใจ โดยปราศจากความเคลือบแคลงใดๆ แต่เมื่อมันไม่เป็นแบบที่คิด สิ่งที่ตามมาคือรอยแผลเป็น ที่เกิดขึ้นกับตัว เมื่อรักเต็มที่ ก็เสียใจเต็มที่ เราไม่เคยแคร์ ที่เราจะต้องร้องไห้ ต่อหน้าผู้คนมากมาย หรือพูดคำว่าอย่าไป ไม่ว่าจะกี่พันครั้ง อย่างที่บอก ถ้ามันจะต้องฟุมฟาย เราก็จะฟูมฟาย แล้วเราก็หมดแรงที่จะทำอะไรทุกๆอย่าง แต่ก็นั่นแหล่ะ กว่าจะผ่านชีวิตช่วงนั้นมาได้ ก็แทบแย่ ตอนนั้น ไม่รู้จริงๆ รู้แต่ว่า เราอยู่ไม่ได้นะ ถ้าไม่มีคุณ ใช่เหรอ?? ไม่นี่ ดูสิ ตอนนี้เราก็อยู่ได้ แต่กว่าทุกอย่ามันจะพ้น ก็อาจจะนานหน่อย และก็ผ่านหลายๆอย่าง เหมือนที่ทุกคนผ่านมา ร้องไห้ทั้งวัน (ทั้งวันจริงๆ) ไม่รู้ว่าเอาน้ำตามาจากไหน แผลที่แขนสองข้าง ตั้งแต่ข้อมือ ไปจนถึงข้อศอก (ที่ใช้เวลา สองปี ได้ กว่าจะจาง ทั้งทาครีมสารพัด เพราะรู้สึกได้ ถึงคำว่าโง่) เศษแฟ๊บในหอ ที่สุดท้าย เพื่อนก็ต้องมากวาดให้ (อันนี้เหมือนขำเนอะ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า จริงๆแล้วขำหรือเปล่า) คำพูดที่พูดตลอดเวลาว่า "ช่วยด้วย เราไม่ไหวแล้ว คุณอยู่ไหน ช่วยเราด้วย" ตอนนั้นพยายามกรีดแขนตัวเองตลอดเวลา แผลหายก็กรีดใหม่ ไม่ได้จะฆ่าตัวตาย เรามันขี้ขลาด ไม่กล้าที่จะต้องทำให้ตัวเองหายไปจากโลกนี้ ตอนนั้นรู้แค่ว่า กรีดให้มันเจ็บ ให้มันเจ็บที่แขน อย่าให้มันเจ็บที่ใจ ให้มันหลายที่เข้าไว้ มันเลยไม่ลึกถึงขนาดเป็นรอยแผลเป็นที่แบบ ไม่หาย เคยเป็นไหมตอนเด็กๆ ที่เวลาเราเป็นแผล เราจะเอาเล็บจิกเนื้อไว้ เพื่อไม่ให้เจ็บที่แผล ให้รู้สึกว่า ตรงนี้เจ็บกว่า ตอนนั้น เราทำด้วยความรู้สึกคล้ายๆกัน เหมือนเป็นบ้า ไม่ยอมหยุด เพื่อนห้ามไม่ฟัง ครูต้องเรียกไปคุยด้วย มันมีปัญหาไปหมด ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องแฟน สุดท้ายมาจบตรงที่ แม่เราเห็น แม่ก็รู้ ว่าตอนนั้น เราเป็นแบบไหน แต่แม่ก็ขอเลือกที่จะยืนมองห่างๆ เพราะรู้ว่าเรา ไม่เอาใคร วันนั้น เราขึ้นมาร้องไห้ในห้อง และจะทำเรื่องแบบเดิมๆ แม่เคาะประตูเบาๆ ถามไถ่อยู่ สองสามคำ เราไม่ตอบ ได้แต่พูดว่า แม่ออกไปเถอะ แม่ไม่ว่าอะไร ค่อยๆแง้มประตูปิดลง ก่อนที่จะพูดด้วยเสียงเบาๆว่า "ตอนแม่คลอดหนู แม่เจ็บแทบตาย หนูอย่าทำร้ายตัวเองนะลูก" เสียงประตูปิดลง ตอนนั้น เรานิ่ง ในหัว ไม่มีอะไรเลย อึ้ง กับคำพูดนั้น แล้วสักพัก ตามแม่ลงข้างล่าง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แค่ทำตัวตามปกติ เราไม่เคยทำร้ายตัวเองอีกเลย ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็ตาม แต่เรายังฟุ้งซ่าน ล่องลอยอยู่อีกพักใหญ่ ก่อนจะดีขึ้นตามลำดับ สิ่งที่ได้มาคือ การเป็นผู้ใหญ่ขึ้น?? เราเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ถึงแม้จะทีละนิด และตอนนี้ ก็ไม่ได้แกร่งถึงที่สุด ทำได้แค่ เผื่อใจ เวลารักใคร ทำใจ เวลาต้องเสียมัน น้ำตาที่เคยมี มันก็น้อยลง ท่องไว้ อย่าร้องไห้ เรื่องแค่นี้ ไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อย ก็รู้สึกดี เวลาที่เห็นตัวเองเก่งขึ้น แต่มันก็อดเหงาไม่ได้ เวลาที่คิดว่า ไอ้ความหอมหวาน แบบรักครั้งแรก มันคงไม่มีอีกแล้ว เมื่อคนเราเรียนรู้ที่จะป้องกันตัวเอง จะมีอีกรึเปล่านะ ที่จะบ้ารักใครแบบไม่คิดอะไรอีกครั้ง ตอนนี้ เราก็ยังเป็นคนที่ยังเบลอ เวลามีเรื่องแย่ๆขึ้นมาเหมือนเดิม แต่เมื่อโตขึ้น อะไรๆมันก็เปลี่ยนไปทีละนิด มันจะหายไปเลยรึเปล่านะ สักวันนึง ไม่รู้จริงๆ   Create Date : 21 สิงหาคม 2548 14 comments Last Update : 21 สิงหาคม 2548 2:55:15 น. Counter : 747 Pageviews. Share Tweet

นั่นร่ะผู้ชาย และ นี่ร่ะผู้หญิง ความต่างที่ต้องทำความเข้าใจ ประทับใจ อันนี้มาก "ตอนแม่คลอดหนู แม่เจ็บแทบตาย หนูอย่าทำร้ายตัวเองนะลูก" ปล. คงต้องหายารักษาแผลเป็น . . . แต่ยาจะดีสักแค่ไหน แผลมันก็คงได้แค่จาง แต่คงไม่หายไปทั้งหมดหรอกกระมัง   โดย: ปีกที่ไม่อาจจะโบยบิน (WhaT iT'S W๐l2tH ) 21 สิงหาคม 2548 14:58:25 น.

"...เธอไม่ได้ทำให้ผมรักใครไม่ได้อีก แต่เธอทำให้ผมเบื่อหน่ายความรักต่างหาก ทำให้ผมเป็นคนที่รักใครไม่เป็น ไม่ว่าจะ คน พืช สัตว์ หรือสิ่งของ บางทีจุดจบของความเศร้าอาจไม่ได้อยู่ที่น้ำตา..." (บางประโยคจากนิยายขนาดสั้นเรื่อง "ผมอยากเขียนถึงเธอเป็นครั้งสุดท้ายแต่ไม่สามารถ") คราวความรักพังครืน กูต่างหากที่เป็นฝ่ายฟูมฟายครวญถามว่าทำไม ส่วนเธอคนนั้นได้แต่นิ่งเงียบ ราวกับว่าเพศสภาพถูกสลับสับกัน มันคงจะไม่เกี่ยวหรอกว่าผู้หญิงฟูมฟายมากกว่าผู้ชาย ประเด็นอาจอยู่ตรงที่การเป็นคนทิ้งหรือคนถูกทิ้ง แม่พูดดีจังเลยนะ เหะๆๆๆ แต่กูกำลังนึกอีกอย่างว่า ถ้าเป็นผู้หญิงที่อยู่กับพ่อล่ะ ถ้าพ่อพูดอะไรประมาณนี้มันจะยังซึ้งอยู่ไหม....... เข้ากวนตีนเล่นๆให้เขินอาย 555555(หัวเราะอย่างสะอารมณ์)   โดย: จอมขยำเพศ(คนที่คุยกะตัวเองไง) IP: 203.113.81.36 21 สิงหาคม 2548 15:33:47 น.

ขอฝากเรื่องสั้นของพี่คนข้างบนด้วยคับ มึงก็มาทำให้กูเขินจนได้นะ   โดย: ชมพู่ IP: 203.146.119.176 21 สิงหาคม 2548 16:18:38 น.

ขออีกที จิงๆอาจจะถูกอย่างที่มึงพูด เป็นคนทิ้งหรือถูกทิ้ง อืม แต่กูว่า การแสดงออก หรืออะไรบางอย่าง มันก็ต่างกันอยู่ดี ส่วนสถาณภาพที่กลับกัน ถ้าคนเป็นพ่อพูด อืม พ่อคนอื่นกูไม่รู้ แต่ถ้าเป็นพ่อกู ..... ถ้าเค้ายังอยู่ .... ก็คงเข้ามาตบกู ด่ากู แล้วจบที่คำพูดปลอบใจที่ชวนงงๆมากกว่า   โดย: ชมพู่ IP: 203.146.119.176 21 สิงหาคม 2548 16:26:27 น.

อรึมมมมมม อ่านแล้วจุกๆ ชอบบล็อกนี้ของแขนนะ เศร้าแต่แฝงด้วยความเข้มแข็งนะ ดีแล้วล่ะ พี่ก็เคยฟูมฟายนะ ช่วงนั้นอ่ะ (เรารู้กัน) ฟูมฟายจนแบบ...เพื่อนทุกคนรู้เลย ถ้าเริ่มกินเหล้า เริ่มบ่นถึงคนนั้น ... เพื่อนเตรียมตัวได้เลย ... แล้วมันก็จบอย่างที่พี่เล่าให้แขนฟังเมื่อคืนวันศุกร์แหละ เด๋วนี้ไม่เป็นแระ จู่ๆ ไอ้ฟามรู้สึกล้นๆ มากๆขนาดนี้ก็หายไปเลย หายไปอยู่ที่พี่คนนั้นแหละ... ก็ดีมั้ง   โดย: patsypacky 21 สิงหาคม 2548 20:03:19 น.

อย่างน้อยในที่สุดมึงก็ได้เรียนรู้ชีวิตมนุษย์ที่สมบูรณ์แบบโดยการมีชีวิตอยู่อย่างมีความรูสึกเว้ย   โดย: Sooooo IP: 203.156.67.107 22 สิงหาคม 2548 2:27:27 น.

"ตอนแม่คลอดหนู แม่เจ็บแทบตาย หนูอย่าทำร้ายตัวเองนะลูก" ....โอ๊ยยยย.. แทงใจสุดๆอ่ะ   โดย: อืม IP: 58.11.9.42 22 สิงหาคม 2548 17:44:58 น.

อินกะที่เขียนสุดๆเลยชมพู่ ชอบว่ะ เราว่าคงมีอารมณ์นี้กันนะ คือพอเราคิดอะไรดีๆ ได้แล้ว อะไรดีๆ แบบที่ไม่ทำร้ายตัวเองอ่ะ แล้วก็ทำใจได้แล้วด้วย แต่ตัด(มันออกไปจาก)ใจเนี่ย ยากที่สุด ไม่มีใครรู้ได้ว่าเมื่อไหร่มันจะหายไป เพราะมันเหมือนถูกเก็บอยู่ในส่วนลึกสุด ที่มันคอยผุดขึ้นมาได้ ในเวลาที่เราเริ่มอ่อนแอ ที่เค้าบอกกันอ่ะแล่ะ .....คิดได้ พูดได้ แต่ทำยาก เอาเหอะ ชมพู่รักแม่มากๆ นะ   โดย: panx IP: 203.155.192.43 25 สิงหาคม 2548 19:23:20 น.

คุณแม่น่ารักจัง .... อ่านแล้วชีวิตมันคงมีอะไรให้รุ้อีกเยอะล่ะเนอะแล้วสักวันเราคงจะเติบโต   โดย: Sis IP: 58.10.130.182 25 สิงหาคม 2548 20:41:04 น.

วันหลังมาฟัง ต ร้องจิ ช่างบาดติ่งหู จิงๆเชียวแหละ คึคึ อยากเห็นรอยแผลเป็น กรีดใหม่จิ เท่ เอาตรงแก้มก้นนะ   โดย: จี จุด เว้ย IP: 61.90.80.205 30 สิงหาคม 2548 21:17:36 น.

นังบ๊วยยย บังอาจเอาอารมณ์อ่อนไหวของผู้หญิงมาล้อเล่นนนน เจอคราวหน้าขอถีบที   โดย: ชมพู่ IP: 203.146.82.78 31 สิงหาคม 2548 14:16:04 น.

"เมื่อรัก ก็ทุ่มเต็มร้อย ทำให้ทุกอย่าง มันสวย มันหอมหวาน มันมาจากใจ โดยปราศจากความเคลือบแคลงใดๆ แต่เมื่อมันไม่เป็นแบบที่คิด สิ่งที่ตามมาคือรอยแผลเป็น ที่เกิดขึ้นกับตัว เมื่อรักเต็มที่ ก็เสียใจเต็มที่" ........... ยังไม่ได้อ่านคอมเมนท์ ไอฝ้ายรีบ แต่เราอ่านที่ชมพู่เขียนแล้วน้ำตาจะไหล อ่านตรงจังหวะมากเลย เดี๋ยวกลับบ้านแล้วมาอ่านต่อ   โดย: อรุ IP: 58.8.43.35 3 กันยายน 2548 16:40:10 น.

อืม.. ไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะ.. แบล๊งมากตอนนี้   โดย: รุ IP: 203.118.110.110 5 กันยายน 2548 12:26:31 น.

เอามาให้พู่   โดย: จุด งึงึ IP: 58.11.109.6 8 กันยายน 2548 15:37:39 น.