|
|
|
| | 1 | 2 | 3 |
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ทีฑายุ..ปราบพยศเจ้าหญิงน้ำค้าง
 
มีเสียงหัวเราะคิกคักดังมาให้ได้ยิน เจ้าหญิงปรายเนตร
ไปยังต้นเสียง เห็นทีฑายุวางมาดกรุ้มกริ่มยามทอดตามอง
นางกำนัลแต่ละคน
มันทำให้ร้อนพระทัย
มิใช่ด้วยหึงสา หากมาจากพระเกียรติยศแห่งองค์เอง
เขาจะมีใคร มิทรงใส่พระทัย แต่จะต้องไม่ทำต่อ
พระพักตร์ มิหนำซ้ำ..ยังเป็นวันแรกของการอภิเษก
อีกด้วย
เจ้าหญิงศิศิราย่ำพระบาทไปประทับเคียงสวามี
ขึงเนตรมองเขาเหมือนจะบอกให้สำรวมกิริยามากกว่านี้
แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาก็คือ..การถูกดึงร่างไปโอบกอด
ราวกับสนิทเสน่หาเต็มที
ทรงสะบัดพระองค์ออกจากสัมผัสอันน่าชัง หากเสียง
กระซิบริมพระกรรณยับยั้งทุกสิ่งไว้
"หากทำให้เกล้ากระหม่อมขายหน้า เชื่อได้เลยว่า..จะทรง
ขายพระพักตร์กว่าเกล้ากระหม่อมเป็นร้อยเท่า"
ทรงอยากลองดี เพราะคำเตือนเช่นนี้ก็เคยเกิดขึ้นแล้ว
แต่คราวนั้นพระองค์ทรงยอมโอนอ่อนตาม ด้วยต่อหน้า
แขกเหรื่อมากมาย อีกทั้งยังไม่เคยรู้จักมักคุ้นกันมาก่อน
จึงมิอาจหยั่งได้ว่า..ทีฑายุจะทำดังคำพูดหรือไม่
ทว่าบัดนี้สถานการณ์เปลี่ยนไป ทรงอยู่ต่อหน้านางกำนัล
ไม่กี่คน อีกทั้งที่นี่เป็นตำหนักส่วนพระองค์ ความใดที่ไม่
ปรารถนาให้เล็ดรอดสู่ภายนอก ย่อมต้องอยู่ ณ ที่นี้อย่าง
แน่นอน
เจ้าหญิงศิศิราสะบัดองค์ออกจากการเกาะกุม มองอีกฝ่าย
ราวจะท้าทาย ก่อนจะสาดถ้อยรับสั่งเผ็ดร้อนใส่พระสวามี
"เรามิใช่ลูกไก่ในกำมือเจ้า อย่าบังอาจมาสั่งเรา"
เหล่านางกำนัลยกมือทาบอก ตกใจกับสีพระพักตร์เกรี้ยว
กราด ต่างหันมาสบตากันเหมือนจะปรึกษา แต่สีหน้า
กระด้างเย็นชาของทีฑายุทำให้ไม่อาจกล่าวสิ่งใด ได้แต่
ตะลึงมองทุกสิ่งราวต้องคำสาป
สันกรามที่ขบเข้าหากันจนนูนเด่น ดวงตาวาวโรจน์
ส่งให้ใบหน้าคมคายเหี้ยมเกรียมผิดเป็นคนละคน
"เมื่อสักครู่เป็นการบอกกล่าว ไม่ใช่คำสั่ง แต่คราวนี้
เป็นการลงโทษ"
กล่าวจบก็ช้อนวรองค์บางไว้ใน
อ้อมแขน ก้าวเท้ายาวๆมาที่พระแท่น ไม่ใส่ใจ
การดิ้นรนหรือกำปั้นที่ทุบตีบนแผงอก
โยนร่างบางในอ้อมแขนลงบนฟูกแล้วโถมกาย
ขึ้นคร่อมทับกันมิให้ขยับเขยื้อน
"ปล่อยเรานะ..ช่วยด้วย..ช่วยด้วย..!!"
บรรดานางกำนัลต่างละล้าละลัง แต่พอตัดสินใจ
จะเข้ามาช่วย เสียงตวาดก้องก็ตรึงปลายเท้า
ให้หยุดอยู่กับที่
"ออกไป..! ถ้าไม่ใช่คำสั่งเรา ไม่ต้องเข้ามา"
"แต่..!" ญาณีจะทักท้วง หากสีหน้าขมึงทึง
เกรี้ยวกราดของราชบุตรเขยทำให้ไม่กล้าขัดคำสั่ง
"ถ้าอยากให้เจ้าหญิงเจ็บปวดกว่านี้ก็เข้ามา"
ญาณีเห็นทีฑายุกระชากเชือกที่ใช้คล้องพระวิสูตร
คลุมพระแท่นมาถือไว้
เขาจะโบยพระธิดาเหรอ..!!
"อย่าทำร้ายเจ้าหญิงนะ..!"
รอยยิ้มแปลกๆ ประดับบนมุมปากชายหนุ่ม
เขาปรายตามองผู้ที่ดิ้นรนอยู่ใต้ร่าง อึดใจก็หันมา
ต่อรอง
"ถ้าพวกเจ้ายังอยู่ในนี้ นายเจ้าโดนดีแน่"
ไม่ต้องสั่งเป็นครั้งที่สอง ญาณีลนลานรุนหลัง
นางกำนัลคนอื่นๆ ออกจากห้องทันที
"ปิดประตูด้วย" ทีฑายุสั่งไล่หลัง ซึ่งก็ได้รับการ
ปฏิบัติตามแต่โดยดี
"ปล่อยเรานะ..เจ้าไพร่"
พระสุรเสียงหยามเหยียด ไม่ต่างจากการสาดน้ำมัน
ใส่กองเพลิง
"คำก็ไพร่ สองคำก็ต่ำศักดิ์ อยากรู้นัก เจ้ากับไพร่
รสจูบจะแตกต่างกันสักแค่ไหน?"
"อย่า...!!"
ทรงเบิกเนตรกว้าง ยังไม่ทันเบือนพักตร์หลบ
ใบหน้าคร้ามก็แนบลงชิดใกล้ ฝังรอยจุมพิตกับ
เรียวโอษฐ์อิ่ม
เจ้าหญิงศิศิราพยายามผลักไสร่างสูงที่กอดเกย
ให้ถอยห่าง ทว่าเรี่ยวแรงเหมือนสูญดับ มีความ
หวามไหวเข้ามาแทนที่ ไออุ่นจากริมฝีปากที่
กดประทับทวีความแรงร้อนขึ้นทุกขณะ ราวจะ
เผาไหม้พระวรกายให้มลายสิ้น แต่แค่ชั่วอึดใจ
ก็กลับแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา ราวตกอยู่ท่ามกลาง
เทือกเขาหิมาลัยที่เหน็บหนาวจนต้องเผลอ
โอบกายแกร่งเรียกร้องไออุ่น
ทีฑายุค่อยๆ ปลดกรเสลาที่ยึดกายเขาไว้ให้
เลื่อนไปวางเหนือพระเศียร ผงกศรีษะจ้องลึก
เข้าไปในดวงเนตรงามที่วาววามดังต้องมนตรา
รอยยิ้มหยอกเย้าราวจะแย้มหัวประดับบนใบหน้า
คมสัน กว่าเจ้าหญิงจะทราบว่าอะไรเป็นอะไร
ข้อพระกรก็ถูกผูกรัดด้วยเชือกคล้องพระวิสูตร
มิหนำยังเชือดเฉือนด้วยคำพูดบาดพระกรรณ
"เจ้ากับไพร่ ไม่เห็นจะต่างกันสักแค่ไหน"
"ทีฑายุ..ปล่อยเราเดี๋ยวนี้นะ!!"
"ใครอยู่ข้างนอก..เข้ามานี่สิ ญาณี..ญาณี"
มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดดังอยู่ที่หน้าประตู
"ไม่ต้อง!!" ชายหนุ่มตวาดลั่น สั่งเสียงเฉียบ
ก่อนจะก้าวขึ้นมานั่งข้างวรองค์บาง
"หากเกล้ากระหม่อมเป็นพระองค์จะไม่เรียกใคร
เข้ามาดูความพ่ายแพ้ของตัวเองหรอก"
พระนางขึงเนตรมองสวามีเขม็ง ถ้ามีแสงเพลิง
พวยพุ่งจากดวงจักษุได้ ป่านนี้เขาคงกลายเป็น
เถ้าธุลีแล้ว
"ปล่อยเราเดี๋ยวนี้นะ"
"ได้ แต่ต้องหลังจากที่เกล้ากระหม่อมกลับมาก่อน"
"เจ้าจะทิ้งเราไว้อย่างนี้ไม่ได้นะ..ทีฑายุ"
"เหตุใดจะทำไม่ได้ ไม่มีกฎหมายข้อไหนห้ามมิ
ให้สามีลงโทษภรรยา อีกอย่าง..เกล้ากระหม่อม
ก็เตือนแล้ว แต่ทรงเลือกที่จะไม่ฟัง เพราะฉะนั้น
ก็เป็นการเหมาะควรแล้วที่จะต้องรับโทษกับการ
ฝ่าฝืนคำสั่งนี้" 
ที่มา:นวนิยาย มงกุฏแสงจันทร์ (อินตรา)
| Create Date : 10 มกราคม 2552 |
| Last Update : 20 มีนาคม 2552 14:18:00 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 1201 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: พิชามญชุ์ (mons-blog  ) วันที่: 11 มกราคม 2552 เวลา:18:55:29 น. |
|
|
|
| โดย: JenNy IP: 124.121.56.231 วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:10:07:54 น. |
|
|
|
| โดย: pk IP: 202.29.24.193 วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:10:50:44 น. |
|
|
|
| โดย: ศรกล วันที่: 17 มีนาคม 2552 เวลา:10:23:04 น. |
|
|
|
| โดย: DrewLover วันที่: 19 มีนาคม 2552 เวลา:23:41:03 น. |
|
|
|
| โดย: Tiw IP: 202.12.73.18 วันที่: 1 เมษายน 2552 เวลา:16:19:17 น. |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
