dreamcatcher ฝันหลอนซ่อนสาป (2 บ้าน unseen (1)

dreamcatcher ฝันหลอนซ่อนสาป (2 บ้าน unseen)

หมายเหตุ ผู้เขียนได้ย้าย blog จากนิยาย เรื่องสั้น ทดลองอ่าน มาอยู่ตรงหมวด เรื่องสั้นแทน และหลังจากตอนนี้ไป dreamcatcher ฝันหลอนซ่อนสาป จะแยกไปอยู่ในชื่อ blog ใหม่ คือ เร้น หลอก หลอน ชุดพิเศษ ร่ายระบำภูต) เพราะต่อไปจะมีเรื่องสั้นตอนเดียวจบ เรื่องอื่น ๆ ด้วย ซึ่งคงจะต้องรวบรวมอีกนานกว่าจะจบและขายเล่ม e-book)

มีการ rewrite dreamcatcher ฝันหลอนซ่อนสาป ใหม่ ตั้งแต่ บ้านมนตร์ดำ เลยค่ะ
โดยมีการปรับเปลี่ยนตัวละครบางส่วน
 

2 บ้าน unseen
1 ปีต่อมา ปัจจุบัน

“ส่งเมบที่เขียนไปให้แล้ว ดูตามนั้นได้เลย จากถนนหลักตรงไปมันจะเป็นเส้นทางที่มองลงไปเห็นทะเลได้ แต่ฝั่งที่ขึ้นเขาจะมีถนนเล็ก ๆ ตัดแยกเข้าไป ขับดิ่งตรงไปเป็นทางอ้อมที่สามารถทะลุไปถึงเนินเขาลูกโน้นได้ บ้าน unseen จะอยู่บนถนนเส้นนั้นแหละ”

“ทำไมถึงไม่ค่อยมีคนขับเข้าไป”

“ถนนค่อนข้างอันตรายน่ะสิ มันแคบ สองข้างทางมีแต่ต้นไม้ใหญ่เต็มไปหมด ดีนะที่ยังมีถนนดินแคบ ๆ ให้เข้าไปได้ อย่าไปดูแต่จีพีเอสล่ะเดี๋ยวจะหลงเอาเปล่า ๆ”
พิ้งค์หรือพรรณรายกรอกเสียงผ่านโทรศัพท์มือถืออธิบายรายละเอียดถึงเส้นทางที่จะไปยังบ้านอันซีน

“มีจุดสังเกตอะไรเด่น ๆ บ้างไหม” เสียงห้าวจากปลายสายถามมาอีกคล้ายยังไม่มั่นใจ

“น่าจะเป็นที่แถวนั้นไม่มีเพื่อนบ้าน หรือแหล่งท่องเที่ยวอื่นอยู่เลย”

“ช่วยได้มากเลยคร้าบ...ตลกมาก”

พรรณรายหัวเราะกิ๊กกับคำประชดของอีกฝ่าย
“ขับไปตามเส้นทางในเมพที่ส่งไลน์ไปให้ รับรองไม่หลงหรอก แต่บอกก่อนว่าเส้นทางตรงนั้นบรรยากาศเปลี่ยวน่ากลัวอยู่นะ”

“โจรผู้ร้ายหรืออุบัติเหตุ?”

“บรรยากาศรอบ ๆ น่ะมันออกจะวังเวง ตัวบ้านค่อนข้างเก่าแต่คงได้รับการดูแลดีมั้ง เลยอยู่ในสภาพที่ดีพอสมควร ทางการเองก็คงไม่ได้สนใจอะไรด้วย ปล่อยให้เป็นป่ารกอยู่อย่างนั้น ยิ่งตอนกลางคืนคงยิ่งน่ากลัว ยังกับบ้านลับแล”

“ลับแลยังไง?”

“ลับแลตรงที่ถูกมองข้ามไง คงแทบไม่มีใครรู้ว่ามีบ้านคนซ่อนตัวอยู่ตรงนี้ แต่ก็ไม่แน่นะ...ทางการอาจจะรู้ก็ได้ ไม่ใช่เรื่องลึกลับเพียงแต่ไม่ได้เปิดเผยให้เป็นที่รู้จัก”

“บ้านหายากอันซีนขนาดนี้ คุณยังหาจนเจอ นับถือ...นับถือ”

“ฉันทำเพื่อคุณเลยนะนายน์ คุณติดหนี้ฉันแล้ว”

“คร้าบ คุณผู้หญิง” ชายหนุ่มคนปลายสายและกำลังนั่งอยู่หลังพวงมาลัยส่งเสียงตอบกลั้วหัวเราะ “คนอื่นหาบ้านเก่าร้อยปียุคนี้นับว่ายาก แต่บ้านเก่า unseen ยิ่งยากขึ้นไปอีก”

“ตอนนี้คุณถึงไหนแล้ว ฉันจะขับตามไป”

คนฟังนิ่งไปนิดหนึ่ง “ไม่ต้องมาหรอก ไม่เชื่อมือผมหรือไง”

“เชื่อน่ะเชื่อ แต่คุณยังไม่เคยพบเจ้าของบ้าน เขาอาจไม่ไว้ใจ”

“ไม่ต้องห่วงน่า มือชั้นนี้แล้ว”

“เอ้างั้นหรือ”

“ฮื่อ”

“โอเค”

หลังจากนั้นการสนทนาระหว่างสองสายจบลง

เรื่องของเรื่องคือบ้านอันซีนที่ทั้งสองพูดถึงนั้น คือบ้านไม้สองชั้นกลางป่าขนาดเล็ก ความอันซีนของมันอยู่ตรงสถานที่ตั้งอยู่กลางป่าบนเนินเขาลูกเล็ก ท่ามกลางสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงในจังหวัดทางภาคตะวันออก แต่กลับมีเส้นทางหนึ่งที่ลึกลับซับซ้อนจนแทบไม่มีใครรู้ว่ามีบ้านคนตั้งอยู่ตรงนั้น

เริ่มต้นเกิดจากความบังเอิญ พรรณรายขับรถตามรถคันหน้าเข้าไปตามเส้นทางเดี่ยวเล็ก ๆ เพราะรู้ว่าเป็นทางลัดที่สามารถทะลุไปยังถนนอีกเส้นได้ แต่ปรากฏว่ายิ่งลึกเข้าไปยิ่งมีแต่ต้นไม้ ข้างหน้าเห็นรถวิ่งเข้าไปแค่คันเดียว มองไปข้างหลังไม่มีรถอื่นตามมาอีก จึงเกิดความกลัวขึ้นมา ขณะที่กำลังคิดว่าจะกลับรถวกกลับไปตามทางเดิม

จังหวะนั้นเองที่ได้เห็นบ้านไม้สองชั้นหลังหนึ่งตั้งอยู่ ลักษณะของตัวบ้านทำให้นึกถึงบ้านในป่าของบางประเทศขึ้นมาได้...บ้าน unseen…ความคิดหนึ่งแว่บขึ้นมาทันที เธอรีบถ่ายรูปไว้เพื่อจะได้ส่งไปให้ธามนิทีเพื่อนชายที่เป็นยูทูบเบอร์

ผู้หญิงคนที่พรรณรายขับรถตามไป ได้เลี้ยวรถเข้าไปจอดตรงลานหน้าบ้าน ฝ่ายนั้นหันมาเห็นเธอจอดรถมองอยู่ จึงเดินเข้ามาถาม

‘เห็นขับรถตามมา หลงทางหรือเปล่าคะ’

‘ก็...ทำนองนั้นค่ะ’ ปากตอบ ตามองคนถามอย่างแปลกใจ เพราะดูแล้วเป็นเด็กสาว
น่าจะอายุไม่เกินยี่สิบด้วยซ้ำ

‘ถนนเส้นนี้ไปถึงไหนคะ’

‘ถ้าขับไปเรื่อย ๆ จะไปทะลุถึงเขาลูกโน้นได้’ คนพูดชี้มือไปตามทิศทาง
‘แต่เส้นทางจะคดเคี้ยวและใช้เวลาหน่อย ที่จริงมันเป็นทางอ้อมค่ะ ถ้าไม่ชำนาญหรือมีคนท้องถิ่นพาไป ไม่แนะนำให้มาทางนี้ ควรไปตามถนนหลักข้างนอกดีกว่า’

‘เอ้อ แล้วนั่น...บ้านน้องหรือคะ’

‘บ้านพ่อฉันเองค่ะ แต่พ่อไม่ได้อยู่แล้ว ฉันเป็นคนดูแลต่อจากพ่อ กำลังคิดอยู่ว่าอยากขายไม่รู้จะขายยังไง อยู่ในป่าแบบนี้ใครจะมาซื้อ’

พรรณรายปิ๊งไอเดียขึ้นมาทันที ‘เอาอย่างนี้ไหม ฉันสามารถช่วยประกาศหาคนมาซื้อให้ได้ แต่คงต้องขอรายละเอียดของตัวบ้าน และขอถ่ายรูปบริเวณรอบ ๆ นอกบ้านและในบ้านด้วย’

เด็กสาวคนนั้นมีท่าทางสนใจทีเดียว แต่เพราะวันนั้นหญิงสาวต้องรีบไป จึงรับปากว่าจะกลับมาดูรายละเอียดของบ้านในวันหลัง เธอขอให้อีกฝ่ายช่วยเขียนแผนที่เส้นทางการเดินทาง ทั้งขอเบอร์โทรศัพท์ไว้จะได้ติดต่อกันง่ายขึ้น เด็กสาวผู้นั้นแนะนำตนเองว่าชื่อแตงนิล...

พรรณรายอยากช่วยแตงนิลให้ขายบ้านได้นั้นเป็นความจริงในส่วนหนึ่ง แต่ขณะเดียวกันก็ติดต่อกับธามนิที เพื่อที่เขาจะได้นำคลิปและสัมภาษณ์เรื่องราวของบ้านอันซีนหลังนี้ออกสู่สายตาสาธารณชน ทั้งยังเป็นประโยชน์ต่อแตงนิลด้วย ถ้าโชคดีอาจมีคนสนใจติดต่อขอซื้อก็ได้

⋆♱✮♱⋆⋆♱✮♱⋆⋆♱✮♱⋆⋆♱✮♱⋆

Create Date : 29 มิถุนายน 2568		0 comments
Last Update : 30 มิถุนายน 2568 13:30:07 น.
Counter : 60 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet