มกราคม 2554
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031 
 
9 มกราคม 2554
 
 
2 วัน 2 คือที่ทัณฑสถานหญิง(เรือนจำกลางคลองเปรม) ประสบการจริงอยากจะเล่าเจอมากับตัวค่

เครดิตให้กระทู้นี้นะครับ มีประโยชน์มากๆๆ ไม่อยากให้กระทู้หายไปไหน
//www.pantip.com/cafe/social/topic/U10009226/U10009226.html



อื้มขอเริ่มเลยนะคะ ตั้งแต่ต้นจนจบแบบละเอียดมากๆ ...

ดิฉันโดนจับข้อหาปลอมแปลงเอกสารค่ะ เนื่องจากไปเซนเอกสารที่เป็นเท็จ คือดิฉันไม่ได้ตรวจสอบก่อน ง่ายๆก็คือโดนหลอกมาอีกทีนึง และดิฉันก็ไม่ทราบมาก่อนเลยค่ะ ว่าจะเป็นเรื่องเป็นราวจนถึงขั้นนี้ เรื่องของเรื่องคือมีผู้เสียหายที่เป็นลูกค้าเข้าแจ้งความเกี่ยวกับเอกสารนี้ค่ะ เลยเป็นเรื่องขึ้นมา
พอเวลาไปที่ สน ก็มานั่งเคลียร์กันไม่รู้เรื่อง ตรเลยบอกว่าจะส่งขึ้นศาลพรุ่งนี้ (วันที่5 ธค .)ซึ้งศาลจะเปิดครึ่งวัน แล้วตรก็เขียนสำนวนส่งขึ้นศาล วันนั้นที่อยู่ที่สน.(วันที่4 ธค) ดิฉันถูกฝากขังอยู่ที่สนค่ะ แล้ว สามีดิฉันก็จะทำเรื่องประกันตัวแต่ปรากฏว่า ตอนนั้นประกันไม่ได้ ตร.ให้เหตุผลว่า จนท ทำเรื่องประกัน ไม่อยู่ (ตอนนั้นดึกมากแล้ว) เดี๋ยวก็ขึ้นศาลแล้วขอประกันพรุ่งนี้

พอมาตอนเช้า (5 ธค)
ดิฉันถูกส่งขึ้นศาล ตอนประมาณ 11.30 คนเยอะมากๆ ตอนนั้นกลัวมาก เพราะ คนที่มาขึ้นศาลแต่ละคนน่ากลัวจริงๆ ค่ะ
สามีดิฉันทำเรื่องประกันอยู่ด้านนอก เมื่อถึงเวลา ดิฉันถูกส่งเข้ามาที่ห้องเก็บตัวผู้ต้องหา(ขึ้นศาลเรียบร้อยแล้ว)
ดิฉันก็รอสามี ว่าจะประกันได้หรือไม่ นานมาก จนสามีเดินมาบอกว่า ทำเรื่องประกันไม่ทันเพราะ ทาง สน. มาส่งช้า ในส่งตัวขึ้นศาลก็มาช้าเลยติดต่อไม่ทัน อีกทั้งวันนี้ศาลเปิดครึ่งวันด้วยค่ะ

ตอนนั้นดินฉันเครียดมากค่ะ แบบ น้ำตาไหลไม่คิดว่าดิฉันจะต้องเจอกับเรื่องราวที่แย่ขนาดนี้ ดิฉันจะต้องถูกส่งตัวเข้าที่เรือนจำกลางคลองเปรมค่ะ

ในห้องพักที่อยู่ในตอนนี้มีผู้ต้องหาอยู่ด้วยอีก 11 คน รวมดิฉันเป็น12 คน
10คนเป็นผู้ต้องหาคดียาเสพติด อีก1 เป็นคดีฉ้อโกง และดิฉันโดนเรื่องปลอมแปลงเอกสาร ห้องตรงนั้นเป็นห้องใหญ่ๆ ร้อมไปด้วยกรง แล้วห่างออกไปด้านหน้าเป็นที่สำหรับญาติๆ
มายืนเพื่อนที่จะคุยด้วย ผู้ต้องหาแต่ละคนจะมายืนเกาะลูกกรงตะโกนคุยกับญาติ ต่างคนต่างคุย ต่างคนต่างตะโกน
เสียงดังลั่นห้องฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง ตอนนั้นดิฉันร้องไห้สติแทบหลุดออกมา สามีดิฉันยืนถือเอกสารเป็นปึ้งๆที่จะพยายามประกันตัวแต่ทำไม่ได้
แล้วตอนนั้นสามีดิฉันบอกว่าให้รอแป๊บนึง เค้าหายไปสัก20นาที แล้วกลับมาพร้อมชุดชั้นใน เอามาฝากคุณ(เป็นศัพท์ที่คนในคุกเรียกผู้คุม ดิฉันก็เพิ่งรู้ตอนที่ผู้ต้องหาคนอื่นๆเรียก)
แต่คุณไม่ให้ฝากอะไรเลยค่ะ บอกว่าฝากได้แต่เงิน สามีดิฉันฝากเงินไว้2000 บาท แต่คุณก็ยังบอกว่าไม่ให้อีก เพราะในเรือนจำเบิกได้วันละ200 เท่านั้น
ดิฉันก็ยิ่งนั่งร้องให้ ข้าวที่สามีดิฉันซื้อมาดิฉันก็ทานไม่ลง ตอนนั้นสรุปว่าสามีดิฉันฝากเงินไว้500 บาท เพราะดิฉันต้องอยู่เรือนจำ 2 วัน
เนื่องจากวันนั้นเป็นพ่อ และอีกงันคือวันหยุดชดเชย จะทำเรื่องได้อีกทีคือวันอังคารเลย ประมาณบ่าย2 ดิฉันหันไปถามคนอื่นๆว่า เราจะไป
ที่เรือนจำกี่โมง เค้าบอกว่าประมาณ บ่าย2 ว่า ดิฉันตัดใจไล่สามีไป บอกให้กลับบ้านไปก่อน แล้วต้องเอาดิฉันออกไปให้ได้นะ
สามีดิฉันพูดขึ้นมาคำนึงว่า มั่นใจในตัวเขาเถอะนะที่รัก ผมไม่เคยทิ้งคุณ ดิฉันพูดอะไรไม่ออกเลยค่ะ ร้องให้ฟูมฟาย แล้วสามีตะโกนบอก
ดิฉันว่า อย่าร้องไห้นะ แต่ดิฉันเห็นว่าน้ำตาเค้าไหล แล้วเดินจากไป ดิฉัยนืยมอง หลังของสามีดิฉันไปใจหาย
ดิฉันซุดตัวร้องไห้อยู่ตรงนั้น จนมีคนอื่นๆมาปลอบแล้วบอกว่าไม่ต้องร้อง เราต้องยอมรับ
พอตั้งสติหยุดร้องไห้ได้แล้วดิฉันก็เริ่มสนทนากับคนอื่นๆ ว่าไปมายังไงกันบ้าง คนแรกที่ได้คุยชื่อเพ็ญพร (หลิน) ผิวจะคล้ำๆ
มีรอยแผลเป็นเต็มไปหมด โดนเรื่องครอบครองจำหน่ายยา อะไรเนี่ยแหละคะ แค่เค้าเคยติดคุกมาแล้ว ดิฉันถามเค้าว่า
ข้างในนั้นน่ากลัวเหมือนในหนังในละครมั้ย? หลินตอบว่าน่ากลัวขนาดเค้ายังกลัวเลย ... ในใจดิฉันคิดว่าแย่แล้ว จะทำยังไงดี
แถมยังมีการบอกอีกว่า หน้าตาแบบนี้เข้าไปโดนข่มขืนแน่ ดิฉันยิ่งกลัว แล้วร้องไห้แรงขึ้นกว่าเดิมจนแทบจะหายใจหายคอไม่ออก
แล้วทุกๆคนก็เริ่มรวมกลุ่มคุยกัน ในนี้มีผู้ต้องหาหลายๆคนที่เคยติดคุกมาก่อนหน้านี้แล้ว ก็ได้เข้ามาปลอบใจดิฉันกัน
บอกว่า เรารวมกลุ่มกัน ไม่ทิ้งกันอยู่ด้วยกัน ไม่เป็นไรหรอก แล้วก็บอกให้ดิฉันกินข้าวเยอะๆ เพราะเดี๋ยวเข้าไปจะไม่ได้กินแล้ววันนี้
แต่ดิฉันก็กินไม่ลงอยู่ดี แล้วยังมีน้องผู้หญิงอีกคนที่ไม่ได้ดดนเรื่องคดียา แต่เป็นเรื่องฉ้อโกง ที่นั่งร้องไห้เหมือนดิฉัน
หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีคนพาพวกเราไปขึ้นรถลูกกรง ในรถมีโซนแยกหญิงชายในคันเดียว น่าจะเคยเห็นกันนะคะ รถนักโทษ แบบนั้นเลย

ในรถเบียดเสียดกันจนแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว ดิฉันก้อยังน้ำตาไหลอยู่ รถวิ่งผ่านตรงเมเจอร์รัชโยธินดิฉันยิ่งร้องไห้เพราะมาดูหนัง
กับสามีบ่อยมากๆ ค่ะ


ขอย้อนความถึงชีวิตดิฉันก่อนหน้านี้นะคะ เพื่อนเป็นการเปรียบเทียบถึงชีวิตในเรือนจำที่อยากจะเล่าต่อไป
บ้านดิฉันทำทุรกิจขายส่งอยู่ที่แถวดินแดงค่ะเป็นคนจีน ที่บ้านค่อนข้างมีฐานะดี และดิฉันก็ไม่เคยลำบากเลย ดิฉันก็ใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไปค่ะ
เรียนจบจบ ทำงานด้านการเงินและแต่งงานกับแฟนที่คบกันมา4ปี ชีวิตเป็นสุขแบบเรียบง่ายทั่วไป มีเงินใช้ มีรถขับ โทรศัพไอโฟน4(อันนี้เป็นมุกพูดขำๆค่ะ)
จะสื่อว่าชีวิตโอเคแหละ ดิฉันแต่งงานมาได้7เดือนเองคะ ยังไม่มีลูก แต่ สามเดือนมานี้ประจำเดือนไม่มาเลย แต่ก็คิดว่าไม่ได้ตั้งครรภ์นะคะ
เอาละคะ มาเรื่องเข้าเรือนจำกันต่อ

พอมาถึงเรือนจำ ประตูแรกที่เปิดเข้าไปก็เจอคุณ สามสี่คนกับนักโทษชุดสีน้ำเงินเข้ม มายืนรอรับ และเรียกชื่อเหมือนเช็คชื่อนักโทษ
จากนั้นก็ให้เข้าไปตรงห้องแคบๆ ที่ยืนเรียกเป็นหน้ากระดานได้แถวเดียว เป็นห้องกระจก คุณบอกว่าให้นำสิ่งของทั้งหมดทั้งเงินกระเป๋าสตางค์
อะไรที่มีติดตัวมาทั้งหมดไปฝากไว้กับเค้า ดิฉันมีเงินติดตัวมา500 บาทเท่าที่สามีให้มา ไม่ได้เอากระเป๋าหรือของอื่นใดมาเลย
คนอื่นๆ ก็บางคนมีเงินบางคนก็ไม่มีเงินเลยสักบาทเดียว เมื่อเสร็จกิจจากตรงนี้ ก็ให้มาเข้าแถวอยู่ด้านนอก จากนั้นประดูบานใหญ่ๆ
บานแรกเปิดออก เป็นแสงแรงๆที่ส่องมาจากอีกฝั่งนึงจนแสบตา มองเข้าเป็นเห็น นักโทษเต็มไปหมด ส่วนใหญ่แล้วจะใส้เสื้อสีขาวและสีฟ้า

เดินมาถึงอีกตึกที่คนที่นี่เรียกกันว่าตึก พบ. มาถึงก็มีเสื้อสีน้ำตาลอ่อนกับผ้าถุงสีน้ำตาลเข้มพับเอาไว้รออยู่ แล้วก็ให้ถอดเสื้อผ้าออกหมด
รวมถึงกางเกงในเสื้อในด้วย แล้วให้นุ่งกระโจมอกแล้วเดินไปหาคุณ อีกกลุ่มที่จะมาตรวจว่าเรามีอะไรที่ผิดเข้ามาด้วยรึปล่าว
แล้วก็ เดินต่อแถวไปตรวจสุภาพ รวมถึงตรวจภายในด้วย(ขึ้นตอนนี้เจ็บมากๆ) ดิฉันน้ำตาซึมออกมาอีกแล้ว จากตึก พบ.นี้ ใช้เวลา ชม กว่า
กว่าจะตรวจสุขภาพ และก็สักประวัติ ถ่ายรูป (ถ่ายเหมือนนักโทษที่เคยเห็นในทีวีเลยค่ะ ยืนถือป้ายชื่อตัวเองและความผิด)
ตอนแรกดิฉันไม่ทราบเลยนะคะว่าคนที่มาสักประวัติพวกเราเป็นนักโทษเหมือนกัน คนพวกนี้ทำตัวเหมือน จนท มากกว่า เสื้อสีขาวด้านหลัง
จะเขียนว่าผู้ช่วยงาน ดิฉันเลยเข้าใจว่าเป็น จนท มาช่วยงาน ตอนหลังถึงรู้ว่าก็เป็นนักโทษด้วยกันนั่นแหละ แล้วยังจะมาวางท่าใส่ด้วยนะคะ
คือพูดจาเหมือนเราเป็นหมูเป็นหมา เลยค่ะ ไม่ให้เกียตรดิฉันกับคนอื่นๆเลย ดิฉันรู้สึกแย่มากๆที่เรายังไม่ตัดสินด้วยซ้ำ ยังไม่ได้เป็นผู้ซึ่งกระทำผิด
แต่คนพวกนี้พูดจาเหมือนดิฉันเป็นคนทำผิดร้ายแรง แต่พก็ต้องเข้าใจนะคะ ว่าเรามาในฐานะนักโทษ ในตอนสอบประวัติและตรวจสุขภาพนั้น
เค้าถามถึงเรื่องว่าประจำเดือนมาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ดิฉันตอบไปว่าไม่มากว่าสามเดือนแล้ว แถมดิฉันยังมีสามีแล้ว เค้าเลยคิดไปว่า ดิฉันท้อง

เมื่อเสร็จแล้ว ก็เดินต่อแถวไป เรื่อยๆ ผ่านประตูประมาน สามสี่ประตู จนมาถึงประตูใหญ่มากๆ เขียนว่า "แดนใน" เข้าไปก็เงียบๆไม่มีใครเท่าไหร่แล้ว
มีแต่พวกใส่เสื่อสีขาว มาคอยบอกว่าต้องทำอะไรบ้าง
พวกนักโทษเสื้อสีขาว ก็ตะโกนบอกให้รีบๆ อาบน้ำแล้วก็เตรียมขันสบู่ให้ ยังบอกอีกว่าวันนี้จะมีขันมีสบู่แค่วันเดียวเท่านั้น วันอื่นต้องหามาเอง ง่ายๆก็คือซื้อเองนั่นแหละ พวกเราได้อาบน้ำไม่น่าจะถึงสองนาทีค่ะ ดิฉันก็เหมือนเดิมค่ะ อาบไปร้องไป น้ำตาก็ไหล เมื่อต้องมาประสบเรื่องนี้ จากนั้นพออาบน้ำเสร็จก็ให้มาใส่เสื้อผ้าแบบรีบๆ ไม่ได้เช็ดตงเช็ดตัวอะไรหรอกค่ะ แต่คนละก็สภาพแย่ๆ ดิฉันทำอะไรค่อนข้างช้าก็โดนตะหวาดโดนว่า พวกนั้นรวามทั้งคุณก็มาจัดห้องนอนให้พวกเรา คนอื่นๆได้นอนรวมกันหมด ยกเว้นดิฉันค่ะ เพราะเค้าเข้าใจว่าดิฉันท้อง เลยให้ไปอยู่ห้องนอนที่มีแต่คนแก่กับคนท้อง(อันนี้เป็นความโชคดีของดิฉันค่ะ) ห้องนอนที่ดิฉันเข้าไป ทุกๆคนก็กำลังสวดมนกันอยู่ เมื่อดิฉันเดินเข้ามารู้สึกได้ว่าทุกสายตาจับจ้องมาที่ดิฉัน มีเสียงพูดอื่นนอนจากเขียนสวดมนตามมา ดิฉันได้รู้จักกับแม่ห้อง(นักโทษผู้ดูแลนักโทษอื่นในห้องนอนส่วนใหญ่เป็นเป็นพวกที่ติดคุกตลอดชีวิต) แม่ห้องบอกว่าให้นั่งรอจนกว่าจะสวดมนเสร็จแล้วจะหาที่นอนให้ แล้วถามว่าท้องหรือ? ดิฉันก็เงียบไม่ตอบได้แต่นั่งน้ำตาไหล แต่แม่ห้องคุย พูดจากับดิฉันดีมากๆ ไม่ตะหวาดหรือขู่เลย ในห้องนี้ร้อนมากๆ ลักษณะเหมือนเป็นห้องเรียนขนาดไม่ถึงกับใหญ่มาก แต่ก้อไม่เล้ก จุคนรวมดิฉันทั้งหมด195 คน ดิฉันดูจากป้ายที่เขียนไว้หน้าห้อง คนค่อนข้างแอร์อัดมากๆ ร้อนมากๆ ดิฉันยังคิดว่า นั่งยังลำบากเลยแล้วจะนอนไปได้อย่างไร เมื่อพวกเค้าสวดมนเสร็จ แม่ห้องก็พาดิฉันเดินไปหลังสุดของห้อง มีคนแต่ละคนน่ากลัวกันทั้งนั้น แล้วให้ดิฉันนอนหลังห้องสุดที่ มีพื้นที่นอนน้อยมาก นั่งแทบจะไม่ได้ มีคนนั่งอยู่เยอะมากๆ ดิฉันเห็นแล้วร้องไห้เลย แล้วแม่ห้องก็พูดว่าฝากน้องเค้าด้วยนะ ดูแลน้องด้วยน้องดูเครียดมากๆ แล้วให้ดิฉันเดินเข้าไปในกลุ่มคนพวกนั้น เมื่อดิฉันนั่งลงแล้วร้องไห้ พวกพี่ๆ พวกนั้นก้อเข้ามารุมถามว่าดดนคนดีอะไรมา เป็นมายังไง ดิฉันก็เล่าไป รอบข้างดิฉันมีผู้หญิงสองคนที่นอนอยู่แบบหลับไม่รู้เรื่อง คนนึงอ้วนมากนอนดิ้นเอาขามาทีบดิฉันที่นั่งคยกับพี่ๆเค้าอยู่ อีกคน เป็นคนขาขาด เค้าบอกว่าห้องนี้มีแต่คนไม่สบายคนแก่คนท้องแมดิฉันและคนพิการ แล้วทุกคนที่รุมล้อมดิฉันก็ช่วยกันปลอบว่าไม่ต้องกลัว อีกสองวันเค้าก็มาประกันแล้วอย่าเครียดอย่าร้องนอนซะนะ เราโดนแค่นี้ แล้วชี้ไปที่ป้าคนนึงว่าดูป้าคนนี้สิโดนโทษประหารยังไม่เครียดเลย แล้วทุกคนก็พากันหัวเราะ ดิฉันก็ไม่รู้พูดเล่นพูดจริง คนที่พูดกับดิฉันแนะนำตัวว่าชื่อจ๋า โดนคดียา อายุก้อน่าจะสัก40แล้วค่ะ ดิก็รู้สึกดีขึ้นมานิดนึงที่ไม่มีใครมารุมทำร้าย ดิฉันอนใกล้ห้องน้ำ ซึ่งไม่อยากจะเรียกว่าห้องน้ำเลยค่ะ เพราะว่า มันไม่มีอะไรเลย ประตูไม่มี นั่งกันโจ้งๆแจ้งๆ แน่นอนค่ะ กลิ่นออกมาแบบรับไม่ได้ ดิฉันลุกขึ้นอาเจียนอยู่หลาบรอบ เพราะมองไปทางไหนก็เจอแต่แย่ๆ คนอนหลับเบียดเสียดกันไป ข้างหน้าก็มีคนขาขาด ข้างๆ มองไปเจอคนเข้าห้องน้ำแล้วยังจะมามองหน้าดิฉันอีก
ดิฉันก็ไม่กลับสบตาใคร ไม่มองหน้าใคร เอาแต่ร้องไห้จนสะอึกสะอื้น ดิฉันร้องงไม่หยุดหยุดไม่ได้จริงๆนอนไม่หับหลับไม่ลง เหม็นไปหมด สะท้ายนอนเอาเสื้อปิดหน้าร้องไห้จนเหนื่อย พอเริ่มจะหลับคนก้อมานอนถีบบ้างปัดกันบ้าง รู้สึกตัวขึ้นมาได้ก็ร้องไห้อีก คิดถึงบ้านคิดถึงเตียงที่บ้าน คิดถึงสามี ภาพสามีที่เดินจากไป ภาพเสื้อของสามีคนอยู่ในสมอง และดิฉันคงเหนื่อยหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้สึกอีกทีก็มีคนเรียกว่าต้องลุกแล้วเช็คยอด.....
หลังจากที่ลุกขึ้นเช็คยอดตอน ตี5 ครึ่ง ดิฉันแทบจะยืนไม่อยู่เพราะ ปวดหัวมากๆ แล้วก็นับเลขกันในห้องว่าอยู่กันครบรึป่าว มีคนมากระซิบบอกว่า
ให้นับดังๆไม่งั้นเค้าจะตีเอา เมื่อมาถึงดิฉันก็พยายามจะออกเสียงให้ได้ดังที่สุด แล้วก้ผ่านไป ทุกคนก็นั่งลง จากนั้นไม่นานเค้าก็เรียกชื่อดิฉันเพื่อที่จะให้ออกไปก่อน
ก็คือเค้าจะให้นักโทษใหม่ออกไปก่อน
ดิฉันก็เดินออกจากไปตูไปก็มีคนมายืนรอเรียกบอกว่าให้ไปต่อแถวตรงนู้นแล้วก็ชี้มือไปที่คนอื่นยืนต่อแถวรออยู่แล้วบอกให้ดิฉันรีบถอดเสื้อออกแล้วนุ่งกะโจมอกเดินไปยืนต่อแถว
เค้าเอาสบู่มาให้1ก้อนให้ใช้กันทั้งหมด12คนที่มาใหม่ แล้วให้ไปยืนตรงท่อเหล็กที่ต่อเป็นทางให้น้ำไหล ทำคล้ายๆฝักบัวแต่เป็นท่อเหล็กเจาะรูไม่แน่ใจว่าจะนึกกันออกหรือปล่าวนะคะ
สักพักนึงน้ำเย็นๆก็ไหลออกมาจากท่อเหล็ก... น้ำเย็นๆกับอากาศตอนเช้าตี5ครึ่งที่อากาศเย็นมากในวันนั้น อาบน้ำกลางแจ้ง ดิฉันสั่นไปทั้งตัวเมื่อเจอแบบนี้ มันเย็นจนไม่ไหว
แล้วก็รีบๆอาบน้ำให้เสร็จส่งสบู่กันไปมา สบู่ก็เป็นสบู่กลิ่นคล้ายๆสบู่ล้างจานซะด้วยซ้ำไป

พออาบน้ำเสร็จก็ให้ไปใส่เสื้อผ้า แล้วนั่งรอคนอื่นๆ ตอนนี้จะว่างมากๆทุกคนก็จับกลุ่มคุยกันมีแจ่ดิฉันคนเดียวที่พยายามนั่งนิ่งๆ ร้องไห้ไม่สามารถคุยกับใครได้
นั่งอยู่ตรงนั้นสักครู่นึกก็เรียกไปต่อแถวรับข้าวเข้าที่โรงเลี้ยง ทุกๆคนไปยืนต่อแถวยาวๆที่โรงเลี้ยง มีสองแถวสำหรับนักโทษอิสลามด้วยที่ไม่กินหมู
ดิฉันก็ต่อแถวไหนก็ได้อยู่แล้วก้เดินตามเค้าไป ก็เหมือนกับในทีวีที่เคยเห็นค่ะ มีถาดหลุม ให้ยืนถือ มีคนตักข้าวให้แล้วบอกว่าเอาไปต้องกินให้หมด ดิฉันบอกว่าเอาน้อยมากๆ
เค้าก็ตักให้แล้วดิฉันก็บอกว่าขอเอาออกอีก ทีนี้คนที่ตักข้าวมองหน้าดิฉันดิฉันเลยไม่พูดอีกแล้วเดินไปที่คนกักกับข้าว มื้อแรกของที่นี่คือตัมจับฉ่าย ดิฉันเดินถือถาดข้าวตามคนอื่นๆไปนั่งที่โต๊ะ
แล้วทุกคนที่ก็ลงมือกินข้าว ด้วยมือ...ย้ำนะคะว่าด้วยมือ เพราะนักโทษใหม่ยังไม่ได้ซื้อช้อน เค้าบอกว่าช้อนเนี่ยต้องซื้อเองแล้วเก็บเอาไว้ ดิฉันทานแบบนั้นไม่ได้ถึงได้ก็คงไม่กินเพราะดิฉันกินไม่ลงเลย
จับฉ่ายของที่นี่เหมือนเอาเศษผักมาต้มกับน้ำเปล่าเลยคะ ดิฉันเอานิ้วจิ้มไปที่น้ำแล้วมาแตะลิ้นชิมรสชาติขมมากๆๆ ดิฉันไม่แตะข้าวเลย มีนักโทษคนนึงชื่อเต้ย คดียาเข้ามาพร้อมกับดิฉันเอาข้าวของดิฉันไปกิน
แล้วบอกว่ากินเพื่ออยู่ถ้าไม่กินก็อดตาย ในนี้ไม่มีใครรักใครหรอกต้องรักตัวเอง นั่งร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดก็ไม่มีคนสนใจหรอก พอพูดแบบนี้น้ำตาก็เริ่มไหลอีก ดิฉันเหมือนคนสำออยขี้ร้องมั้ยคะ
อะไรๆๆดิฉันก็รองไห้หมด แต่ดิฉันเล่าตามจริงเลยดิฉันร้องไห้หนักจริงๆ ข้าวของดิฉันหมดไปเพราะเต้ยเป็นคนกิน แล้วเค้าก้อให้เราเดินเอาถาดไปเก็บแล้วไปที่ตึกเพชร คือตึกที่จะไปนั่งๆนอนๆรอเวลาที่เค้าเรียก
ที่จะทำอะไร เมื่อปล่อยเวลากินข้าวจนร้านอาหารและโรงเลี้ยงปิด ก็ทำการเช้คยอดที่ตึกเพชรอีก ทีนี้มีนักโทษนั่งรวมกันอยู่ที่ตึกนี้รวมๆ700คนได้ค่ะ ในแดนในนี้จะแบ่งนักโทษเป็นสองกลุ่มคือ
กลุ่มที่กระกำความผิดครั้งแรกกับกลุ่มผู้กระทำความผิดซ้ำ รวมๆนักโทษในแดนนี้ ก็ราวๆเกือบ2000คนค่ะ เมื่อเช็คยอดกันเสร็จทุกคนก็จะนั่งว่างๆ จับกลุ่มคุยบ้าง นอนบ้าง กินบ้าง(สำหรับผู้ที่มีคูปองเงินจะเอาเงินไปซื้อของใช้
หรือของกินที่ร้านค้าแล้วมานั่งกินได้ของที่ร้านค้ำจะอร่อยและดีกว่าโรงเลี้ยง)แต่นักโทษใหม่ยังไม่มีใครมาแจกคูปองให้ ดิฉันหลบมานั่งใกล้ๆเสานั่งพิงเสาร้องไห้ มันร้องออกมาอยู่ได้ไม่หมดสักที
มีคนต่อใครเดินผ่านมาผ่านไปก็มองบ้างบางคนก็เข้ามาปลอบแล้วนี่ก็ทำให้ดิฉันรู้จักกับป้าคนนึงเค้าเข้ามานั่งลูบหัวดิฉันบอกถามเป็นสำเนียงเหนือๆว่าลูกเป็นอะไร ลูกไม่ต้องร้อง ตอนนั้นดิฉันพูดออกไปว่า
"หนูไม่ผิด" แล้วก้มหน้าร้องไห้ ป้าคนนี้ชื่อแอ๊ด ก็บอกดิฉันว่า คนที่นี่ก็มีทังผิดและไม่ผิด ผิดมากผิดน้อย แต่เมื่อมาถึงที่นี่ทุกคนเท่ากันหมดมีความผิดเท่ากันหมดถุกปฏิบัติเหมือนกันหมด
แล้วป้าแอ๊ดก็ถามว่าได้กินข้าวมั้ย ดิฉันก็บอกว่ากินไม่ลงหรอก ป้าแกก็บอกว่าต้องกินนะ ยังไงก็ต้องกิน จำได้ว่าช่วงเช้าของวันนั้นพอคุยกับป้าแอ๊ดเสร็จแกก้เดินไปนอนที่ของแก
ดิฉันก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม คิดถึงบ้าน คิดถึงข้าวที่บ้าน เชื่อมั้ยดิฉันเคยเป็นเรื่องมากถึงขั้นที่ว่าไม่ใช่ข้าวหอมมะลิไม่กิน ไม่ใช่ร้านดีๆไม่กิน ห้องน้ำไม่ใช่ห้องน้ำดีๆก็ไม่เข้า
ทุกๆคนรอบข้างรู้นิสัยข้อนี้ของดิฉันดี แต่นี่ดิฉันต้องมาเจอกับสิ่งที่เรียกได้ว่าต่ำกว่าคำว่าแย่ห้องน้ำรวมไม่ต่างอะไรกับห้องน้ำในห้องนอนคือไม่มีประตูปิด ดิฉันไปอยู่ที่นั่นสองวันสองคืนไม่เคยเข้าเลย
ดิฉันจะฉี่ตอนอาบน้ำเอาเลยค่ะ



ปล.ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและเป็นกำลังใจ ดิฉันอาจจะเขียนช้าหน่อยเพราะยังมึนๆอยู่เลย พิมผิดเยอะด้วยขออภัยจริงๆ มองไปที่ชื่อกระทู้ยังผิดเลย
แต่ก็กำลังพิมเรื่อยๆนะคะ เรื่องค่อนข้างยาว นี่ก็จะนั่งพิมเรื่องช่วงบ่ายของวันแรกต่อเลยนะคะ
หลังจากที่ลุกขึ้นเช็คยอดตอน ตี5 ครึ่ง ดิฉันแทบจะยืนไม่อยู่เพราะ ปวดหัวมากๆ แล้วก็นับเลขกันในห้องว่าอยู่กันครบรึป่าว มีคนมากระซิบบอกว่า
ให้นับดังๆไม่งั้นเค้าจะตีเอา เมื่อมาถึงดิฉันก็พยายามจะออกเสียงให้ได้ดังที่สุด แล้วก้ผ่านไป ทุกคนก็นั่งลง จากนั้นไม่นานเค้าก็เรียกชื่อดิฉันเพื่อที่จะให้ออกไปก่อน
ก็คือเค้าจะให้นักโทษใหม่ออกไปก่อน
ดิฉันก็เดินออกจากไปตูไปก็มีคนมายืนรอเรียกบอกว่าให้ไปต่อแถวตรงนู้นแล้วก็ชี้มือไปที่คนอื่นยืนต่อแถวรออยู่แล้วบอกให้ดิฉันรีบถอดเสื้อออกแล้วนุ่งกะโจมอกเดินไปยืนต่อแถว
เค้าเอาสบู่มาให้1ก้อนให้ใช้กันทั้งหมด12คนที่มาใหม่ แล้วให้ไปยืนตรงท่อเหล็กที่ต่อเป็นทางให้น้ำไหล ทำคล้ายๆฝักบัวแต่เป็นท่อเหล็กเจาะรูไม่แน่ใจว่าจะนึกกันออกหรือปล่าวนะคะ
สักพักนึงน้ำเย็นๆก็ไหลออกมาจากท่อเหล็ก... น้ำเย็นๆกับอากาศตอนเช้าตี5ครึ่งที่อากาศเย็นมากในวันนั้น อาบน้ำกลางแจ้ง ดิฉันสั่นไปทั้งตัวเมื่อเจอแบบนี้ มันเย็นจนไม่ไหว
แล้วก็รีบๆอาบน้ำให้เสร็จส่งสบู่กันไปมา สบู่ก็เป็นสบู่กลิ่นคล้ายๆสบู่ล้างจานซะด้วยซ้ำไป

พออาบน้ำเสร็จก็ให้ไปใส่เสื้อผ้า แล้วนั่งรอคนอื่นๆ ตอนนี้จะว่างมากๆทุกคนก็จับกลุ่มคุยกันมีแจ่ดิฉันคนเดียวที่พยายามนั่งนิ่งๆ ร้องไห้ไม่สามารถคุยกับใครได้
นั่งอยู่ตรงนั้นสักครู่นึกก็เรียกไปต่อแถวรับข้าวเข้าที่โรงเลี้ยง ทุกๆคนไปยืนต่อแถวยาวๆที่โรงเลี้ยง มีสองแถวสำหรับนักโทษอิสลามด้วยที่ไม่กินหมู
ดิฉันก็ต่อแถวไหนก็ได้อยู่แล้วก้เดินตามเค้าไป ก็เหมือนกับในทีวีที่เคยเห็นค่ะ มีถาดหลุม ให้ยืนถือ มีคนตักข้าวให้แล้วบอกว่าเอาไปต้องกินให้หมด ดิฉันบอกว่าเอาน้อยมากๆ
เค้าก็ตักให้แล้วดิฉันก็บอกว่าขอเอาออกอีก ทีนี้คนที่ตักข้าวมองหน้าดิฉันดิฉันเลยไม่พูดอีกแล้วเดินไปที่คนกักกับข้าว มื้อแรกของที่นี่คือตัมจับฉ่าย ดิฉันเดินถือถาดข้าวตามคนอื่นๆไปนั่งที่โต๊ะ
แล้วทุกคนที่ก็ลงมือกินข้าว ด้วยมือ...ย้ำนะคะว่าด้วยมือ เพราะนักโทษใหม่ยังไม่ได้ซื้อช้อน เค้าบอกว่าช้อนเนี่ยต้องซื้อเองแล้วเก็บเอาไว้ ดิฉันทานแบบนั้นไม่ได้ถึงได้ก็คงไม่กินเพราะดิฉันกินไม่ลงเลย
จับฉ่ายของที่นี่เหมือนเอาเศษผักมาต้มกับน้ำเปล่าเลยคะ ดิฉันเอานิ้วจิ้มไปที่น้ำแล้วมาแตะลิ้นชิมรสชาติขมมากๆๆ ดิฉันไม่แตะข้าวเลย มีนักโทษคนนึงชื่อเต้ย คดียาเข้ามาพร้อมกับดิฉันเอาข้าวของดิฉันไปกิน
แล้วบอกว่ากินเพื่ออยู่ถ้าไม่กินก็อดตาย ในนี้ไม่มีใครรักใครหรอกต้องรักตัวเอง นั่งร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดก็ไม่มีคนสนใจหรอก พอพูดแบบนี้น้ำตาก็เริ่มไหลอีก ดิฉันเหมือนคนสำออยขี้ร้องมั้ยคะ
อะไรๆๆดิฉันก็รองไห้หมด แต่ดิฉันเล่าตามจริงเลยดิฉันร้องไห้หนักจริงๆ ข้าวของดิฉันหมดไปเพราะเต้ยเป็นคนกิน แล้วเค้าก้อให้เราเดินเอาถาดไปเก็บแล้วไปที่ตึกเพชร คือตึกที่จะไปนั่งๆนอนๆรอเวลาที่เค้าเรียก
ที่จะทำอะไร เมื่อปล่อยเวลากินข้าวจนร้านอาหารและโรงเลี้ยงปิด ก็ทำการเช้คยอดที่ตึกเพชรอีก ทีนี้มีนักโทษนั่งรวมกันอยู่ที่ตึกนี้รวมๆ700คนได้ค่ะ ในแดนในนี้จะแบ่งนักโทษเป็นสองกลุ่มคือ
กลุ่มที่กระกำความผิดครั้งแรกกับกลุ่มผู้กระทำความผิดซ้ำ รวมๆนักโทษในแดนนี้ ก็ราวๆเกือบ2000คนค่ะ เมื่อเช็คยอดกันเสร็จทุกคนก็จะนั่งว่างๆ จับกลุ่มคุยบ้าง นอนบ้าง กินบ้าง(สำหรับผู้ที่มีคูปองเงินจะเอาเงินไปซื้อของใช้
หรือของกินที่ร้านค้าแล้วมานั่งกินได้ของที่ร้านค้ำจะอร่อยและดีกว่าโรงเลี้ยง)แต่นักโทษใหม่ยังไม่มีใครมาแจกคูปองให้ ดิฉันหลบมานั่งใกล้ๆเสานั่งพิงเสาร้องไห้ มันร้องออกมาอยู่ได้ไม่หมดสักที
มีคนต่อใครเดินผ่านมาผ่านไปก็มองบ้างบางคนก็เข้ามาปลอบแล้วนี่ก็ทำให้ดิฉันรู้จักกับป้าคนนึงเค้าเข้ามานั่งลูบหัวดิฉันบอกถามเป็นสำเนียงเหนือๆว่าลูกเป็นอะไร ลูกไม่ต้องร้อง ตอนนั้นดิฉันพูดออกไปว่า
"หนูไม่ผิด" แล้วก้มหน้าร้องไห้ ป้าคนนี้ชื่อแอ๊ด ก็บอกดิฉันว่า คนที่นี่ก็มีทังผิดและไม่ผิด ผิดมากผิดน้อย แต่เมื่อมาถึงที่นี่ทุกคนเท่ากันหมดมีความผิดเท่ากันหมดถุกปฏิบัติเหมือนกันหมด
แล้วป้าแอ๊ดก็ถามว่าได้กินข้าวมั้ย ดิฉันก็บอกว่ากินไม่ลงหรอก ป้าแกก็บอกว่าต้องกินนะ ยังไงก็ต้องกิน จำได้ว่าช่วงเช้าของวันนั้นพอคุยกับป้าแอ๊ดเสร็จแกก้เดินไปนอนที่ของแก
ดิฉันก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม คิดถึงบ้าน คิดถึงข้าวที่บ้าน เชื่อมั้ยดิฉันเคยเป็นเรื่องมากถึงขั้นที่ว่าไม่ใช่ข้าวหอมมะลิไม่กิน ไม่ใช่ร้านดีๆไม่กิน ห้องน้ำไม่ใช่ห้องน้ำดีๆก็ไม่เข้า
ทุกๆคนรอบข้างรู้นิสัยข้อนี้ของดิฉันดี แต่นี่ดิฉันต้องมาเจอกับสิ่งที่เรียกได้ว่าต่ำกว่าคำว่าแย่ห้องน้ำรวมไม่ต่างอะไรกับห้องน้ำในห้องนอนคือไม่มีประตูปิด ดิฉันไปอยู่ที่นั่นสองวันสองคืนไม่เคยเข้าเลย
ดิฉันจะฉี่ตอนอาบน้ำเอาเลยค่ะ
เมื่อนั่งอยู่ถึงเวลาประมาณ11.30 ก็มีแม่เรนู(นักโทษผู้ดูแลนักโทษในตึกเพชรทุกคน) เรียกชื่อเอาคูปองมาให้ดิฉันเบิกเต็ม200 บาทคิดเอาไว้ว่าจะเอาไปซื้อน้ำเย็นๆดืมสักแก้วคงทำให้
รู้สึกดีขึ้นมาเมื่อได้คูปองมาแล้ว คนอื่นๆที่ได้คูปองมาก่อนหน้านี้ก้ไปรุมกันอยู่ที่ร้านค้า คนเยอะมากๆ และในตอนนี้เองมีมือนึงจับที่ข้อมือดิฉันแน่นมากๆจนเจ็มข้อมือแล้วลากดิฉันเดินไปลิ่วๆๆ
ตอนนั้นดิฉันพยายามยื้นตัวเองแต่สู้แรงไม่ได้ดิฉันโดนลากมาหลังราวตากผ้า เจอคนที่มารออยู่อีกสามคนรวมคนที่ลากดิฉันมาด้วยเป็นสี่คน ทุกคนน่าตาน่ากลัวมีคนนึงตัดผมสั้นเหมือนทอมฟันดำปี๋
ตัวดำๆใหญ่ๆ สภาพเหมือนคนเลวในหนังเลยค่ะไม่ได้ต่าง อีกสามคนเป็นผู้หยิงดูจัดๆ ทุกคนจะฟันหลอหมดคือสภาพเหมือนคนเล่นยากันทุกคน
ตอนนั้นดิฉันร้องไห้อีกแล้วก้มหน้าอย่างเดียวในใจคิดว่านี่แหละสิ่งที่กลัว มันจะเกิดขึ้นจริงๆใช่มั้ย กลัวจะโดนทำร้าย แล้วเราก็จะโดนทำร้ายหรอ
แล้วพวกนั้นคนนึงก้บอกว่ามึ_ชื่ออะไร ดิฉันก็ตอบไป ถามว่ามึ_มีคูปองเท่าไหร่ดิฉันบอกว่า200 พวกนั้นก็เอาไปหมดเลยแล้วก็ผหญิงคนนึงในนั้นก็ตบหน้าดิฉันอย่างแรง
แรงมากๆ แรงพอที่จะทำให้หน้าดิฉันชาไปเลย แล้วพวกนั่นก็บอกว่าเจอกันตรงนี้พรุ่งนี้เอาคูปองมาไม่ต้องให้ลากมาจะได้ไม่โดนตบ แ ล้วก้วิ่งไปเลย ดิฉันนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นไม่รู้นานเท่าไหร่
นั่งอยู่น้ำตาไหลร้องไห้ เครียดอยากตายมากๆ แต่อยู่ด้วยความหวังว่าพรุ่งนี้สามีมาประกันตัวแล้วต้องอยู่ให้ได้ ดิฉันไม่เห็นหน้าตัวเองตลอดสองวันเพราะไม่มีกระจกเลย
พอพะยุงตัวเองให้ลุกขึ้นได้ ดิฉันก็เดินมาที่ตึกเพชรมีคนมีคนหลายๆคนมองดิฉันที่เดินร้องไห้อยู่ ดิฉันเชื่อว่าหน้าดิฉันคงมีรอยโดนตบชัดเจนเราะดิฉันเป็นคนขาว
และโดนแรงขนาดนั้น ดิฉันอยากจะเป็นลมเสียให้ได้ และดิฉันก็เดินมานั่งที่เสาต้นเดิมแล้วกอดเข่าร้องไห้ คราวนี้ร้องหนักมากแทบจะลงไปนอนกลิ้งที่พื้นเลยค่ะ
แล้วป้าแอ๊ดคนเดิมก้เดินมาหาอีก แล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้นดิฉันก็ยังไม่ตอบเอาแต่ร้องไห้ เหมือนว่าป้าแอ๊ดจะเดาเหตุการได้เลยบอกว่าใจเย็นๆเราตวคนเดียวก้แบบนี้โดนทำร้ายเอางง่าย
อย่าไปไหนคนเดียวไปเดินกับกลุ่มเพื่อนที่มาด้วยกันหรือไม่ก็มาหาป้านะป้าแอ๊ดสอนว่า อยู่ที่นี่มีแต่จะมีคนมาเอาเปรียบยิ่งใครเห็นว่าเราอ่อนแอ
ก็จะเป็นการง่ายที่จะมาทำร้ายแล้วป้าแอ๊ดแกก็หายไป10นาที กลับมาพร้อมขนมปังกับน้ำมะพร้าวเย็นๆ1แก้ว บอกว่าป้าซื้อให้ กินเข้าไปกินซะกินให้มีชีวิตอยู่ เดี๋ยวพรุ่งนี้สามีมารับจะไม่มีแรงเดินออกไปไม่รุ้ด้วย
ป้าแกพูดแบบนี้ ตอนนั้นดิฉันเหมือนเจอที่พึ่งค่ะดิฉันกอดป้าแอ๊ดแล้วร้องไห้หนัก เหมือนดิฉันเจอแม่ที่ปลอบลูก้าแอ๊ดแกก้กอดแล้วลูบหัวลูบหลังว่าไม่เป็นไรๆแล้วพอสงบได้ป้าแกก้เดินไปนอนที่ของแกเหมือนเดิม
ดิฉันสังเกตได้ว่าคนในนี้มีแต่คนเดินหลบแกไม่ว่าแกจะไปทางไหนทำอะไรก้มีแต่คนเปิดทางให้ไม่กล้าขวางแต่ตอนนั้นก็ยังไม่ทราบข้อมูลอะไร

หลังจากนั้นช่วงบ่ายก็เหมือนช่วงเช้ามีแต่คนนั่งคุยนอนบ้างกินบ้างไม่ต้องทำอะไร คนที่จะต้องทำงานคือพวกที่ถูกลงโทษง่ายๆก็คือพวกที่จะมาทะเลาะตบตีกันจะโดน
ให้ไปทำงานหนัก แล้ววันนั้นดิฉันก็นั่งเฉยๆนิ่งๆ เจ็บหน้า ได้ยินนักโทาคุยกันชัดๆด้านหลัง เค้าคุยเกี่ยวกับเรื่องบนเตียงแบบไม่อายกันเลย ไม่ขอเล่าชัดเจน
บอกได้เลยว่าคนธรรมดาก็รับไม่ได้กับคำพูดพวกนั้น หรอกค่ะ บางคนก็อวดนั่นอวดนี่กันเหมือนพวกเก็บเลเวล บางคนก็เล่าเรื่องว่าเสพยาอะไรมาบ้างเหมือนใครเสพมาเยอะกว่าคนนั่นเจ๋งกว่า
ขนาดบางคนท้องอยู่ยังพูดว่า กูดูดลูกกุก็ดูดด้วย ซิ่งกันทั้งแม่ทั้งลูก ทำนองว่าไม่ได้ละอายใจหรือเป็นห่วงลูกในท้องเอาซะเลย ค่ะ
ดิฉันละถ้าจะให้เข้าไปพุดด้วยคงคุยกันไม่รู้เรื่อง คำพุดคำจาของแต่ละคนแย่มาก แถมยังนั่งเล็งทอมในเรือนจำด้วยกันว่าคนนั้นหล่อคนนี้หลออยากไปนอนด้วย แบบนั้นแบบนี้
สังคมในนั้นก็เป็นแบบนี้เลยค่ะ
พวกคนมีอายุก็จะนอนกันซะส่วนใหญ่ ยังมีพวกต่างด้าวพม่ากะเหรี่ยงที่มีกลุ่มของเค้าอยู่เหมือนกัน ดิฉันรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวทั้งที่คนเด็มไปหมด หูอื้อคิดอะไรไม่ค่อยออก ได้แต่รอ
รอว่าเมื่อไหร่จะถึงพรุ่งนี้...
ช่วงบ่ายล่วงเลยเวลามาถึงบ่ายสามโมง ก็มีเสียงเรียกเช็คยอดอีกครั้ง แล้วให้ไปยืนต่อแถวอาบน้ำดิฉันก็ยังงงๆอยู่เพราะเห็นทุกคนรีบวิ่งไปที่ราวตากผ้าเอาผ้าแห้งผ้าถุงและเสื้อมาเป็นของตัวเองดิฉันก็ทำตาม
คือเราต้องรีบไปเอาเสื้อผ้าที่แห้งแล้วมาเนของเราก่อนที่จะไปาบน้ำเพราะไม่เช่นนั้นจะต้องใส่ชุดเดิม
ดิฉันก็รีบไปเอาได้มาชุดนึ่งค่ะ แล้วก็ปฏิบัติเหมือนเดิม ไปยืนอาบน้ำที่ท่อเหล็กเจาะรู เค้าจะปล่อยนักโทษมารอบละประมาน70 คนได้ค่ะ ก็แย้งกันอยู่ตรงรูน้ำแล้วให้เวลา นับ1-30 ต้องอาบเสร็จค่ะ
แล้วเมื่ออาบน้ำเสร็จก็มานั่งที่ตึกเพชรรอกินข้าวเย็น แต่คราวนี้ดิฉันไม่ลุกเดินไปไหนไม่กินข้าว ได้แต่เดินไปกดน้ำเปล่าที่ตู้น้ำกินไป แล้วกลับมานั่งอยู่ที่เดิม จากนั้นสักพัก้ได้ยินเสียงเอะอะวุ่นวานที่ตรงโรงเลี้ยง
แล้วก็เห็นพวกคุณกับแม่ห้องต่างๆวิ่งวุ่นๆ มีคนวิ่งเอาเก้าอี้วีลแชร์ไปที่โรงเลี้ยง ก็รู้ทันทีว่าต้องเกิดเรื่องอะไรสักอย่าง แล้วทุกอย่างก้ดูวุ่นวายไปหมดค่ะ ดิฉันมีคนโดนเข็นออกนอนประตูแดนในไป
แล้วเมื่อคุณเอาไม้กระบองยางสีดำออกมาแล้วทุบหลังนักโทษที่วุ่งวุ่นวายให้กลับไปที่ตึกเพชร ดิฉันนึกภาพเหมือนที่เคยเห็นในหนัง แต่นี่คือเหตุการจริงอยู่ตรงหน้าค่ะ
แล้วทุกคนก็มาที่ตึกเพชร หลิน(คนที่เข้ามาพร้อมกัน)เล่าว่า มีนักโทษทะเลาะกันที่โรงเลี้ยงโดนจับเอาผ้าถุงรัดคอแล้วให้คนอื่นรุมกระทืบมันน่ากลัวมากๆ นักโทษคนที่โดนกระทำไม่รู้ว่าตอนนี้อาการหนักแค่ไหน
ดิฉันถามว่าแล้วเค้าจะถูกพาส่งไป รพ. มั้ย หลินบอกว่า ไม่หรอก ก็ไปที่ตึกพบ. ที่เราเข้ามาตอนแรกแค่นั้นแหละ ถ้าไม่ใกล้ตายจริงๆก้ไม่ได้ออกไปข้างนอกหรอก
มันน่ากลัวจริงๆนะคะ แล้วในตอนนั้นเลยนั่งคุยกับหลินและเพื่อนอื่นๆที่เป็นนักโทษ บางคนก็อยู่ในนี้มากว่า 10 ปี มีพี่คนนึงอยู่มาตั้งแต่อายุ20 ตอนนี้ 33 ปีแล้วก็มานั่งคุยด้วย ว่า
นักโทษที่ใส่ชุดสีน้ำเงินเข้มที่เราเห็นตนอเข้ามาประตูแรกก็คือนักโทษที่ใกล้จะพ้นโทษ ชุดสีขาวที่มีเขียนว่าผู้ช่วยงานคือนักโทษที่ติดมา 10 ปีขึ้นไป จะรู้อะไรๆในนี้ดีเลยเป็นผู้ช่วยผู้ดูแลได้
นักโทษชุดสีฟ้า คือนักโทษแดนนอก คือนักโทษที่ติดมา 2ปีขึ้นไปและถูกศาลตัดสินเรียบร้อยแล้ว ส่วนนักโทษชุดน้ำตาลอย่างพวกเราคือนักโทษใหม่ เลือดร้อน บ้างก็ฝากขังแบบดิฉันเพื่อรอประกันตัว
บ้างก็ เข้ามาอยู่เพื่อรอเป็นนักโทษแดนนอก เค้าว่ากันว่า นักโทษแดนนอกไม่ค่อยมีปัญหาหรอกเพราะอยู่กันว่านักโทษแดนนอนไม่ค่อยมีปัญหาตบตีหรือทำร้ายกันเพราะอยู่มานานแล้ว
แต่พวกแดนในเนี่ยแหละ พวกพึ่งทำผิดมาแล้วเข้ามาอยู่ใครมีความเก๋าเท่าไหร่ก็ใส่กันหมด

ห้องนอนที่ดิฉันนอน เป็นห้องพิเศาทำหลับคนไม่สบาย เลยรวมนักโทษแดนนอกด้วยไม่ค่อยมีพวกก่างๆเท่าไหร่ แล้วพี่คนนึงที่ติดว่าตั้งแต่อายุ20 ก็บอกว่า คุยกับป้าแอ๊ดว่าอะไรบ้าง ดิฉันก็บอกว่า
ป้าแอ๊ดแนะนำทุกอย่างดูแลดิฉันอย่างดี พี่คนนั้นเล่าว่า ถือว่าโชคดีมากนะที่ป้าแอ๊ดเข้ามาคุยด้วย เพราะแกคือนักโทษประหารชีวิต(ตอนที่เข้ามานอนในห้องนั้นคืนแรกมีคนแซวแล้วชี้ไปที่ป้าคนนึ่งแล้ว
บอกว่าคนนี้โดนประหารชีวิตก็คือป้าแอ๊ดนี่แหละคะ ป้าแอ๊ดแกนอนห้องเดียวกับดิฉัน) ไม่มีใครกล้ายุ่งด้วยเพราะแกไม่มีอะไรจะเสีย ถ้าเป็นไปได้ก็ระวังด้วยอย่าคิดว่าแกจะดีกับเราจริงๆ เพราะแต่ดดนคดีฆ่ามา8ศพ
ดิฉันตกใจมากเมื่อได้ฟังไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะเหมือนป้าแอ๊ดเป็นที่พึ่งเดียวของดิฉัน แล้วดิฉันควรจะอยู่ใกล้แกมั้ย แต่แกไม่ได้คิดร้ายเลยมีแต่จะเข้ามาปลอบลูบหัวและช่วยเหลือให้คำแนะนำ
ดิฉันก็สับสนไปหมดเลยค่ะ หลังจากที่ทุกคนกินข้าวเย็นเรียบร้อยก็มายืนเข้าแถวเช็คยอด และเดินเข้าห้องนอนของตัวเอง แล้วไปยังที่ที่ตัวเองนอน ดิฉันก็เดินไปที่เดิมเมื่อคืน แล้วนั่งลง ป้าแอ๊ดแกก็อยู่ไม่ไกล
พอเข้ามาถึงแกก็นอนลงไปเลยไม่พุดไม่จา

คนอื่นๆก็มีนั่งคุยกันบ้าง ผู้หญิงที่ขาขาด ที่นอนตรงข้ามดิฉันเมื่อคืน ก็เข้ามาคุยถามไถ่แล้วนะนำชื่อว่า เราชื่อบุศนะ แล้วก็คุยกันไปมาจึงรู้ว่าเธอขาขาด
1ข้างตอนประสบอุบัติเหตุเมื่อสองปีที่แล้ว และตอนนี้เธอท้องอยู่ด้วย โอ้โห... ผู้หญิงคนนึง มีขาข้างเดียว ท้องอยู่4 เดือนแถมยังต้องมานอนพื้นเย็นๆในคุก กินอาหารที่ไม่ได้บำรุงเลย
จะมีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกมั้ย? ดิฉันสงสารบุศมากๆ แล้วยังรู้อีกว่า สามีของบุศก็ติดคุกอยู่ที่นี่แหละ อยู่ฝั่งของผู้ชาย สงสารเด็กจัง ในใจคิดแบบนี้ พ่อแม่ติดคุกคนละ5ปี คดียาเสพติดอีกแล้ว....

คนที่นอนข้างๆดิฉัน ที่ชื่อจ๋าบอกว่าได้ข่าวว่าวันนี้เจอรับน้องหรอ โดนแย้งคูปองหรอดิฉันบอกว่าใช่ แล้ว พี่จ๋าแกเลยบอกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้แกไปซื้อให้เอาเอาคูปองมาฝากแกไว้แล้วถามดิฉันว่า
อยากได้อะไรอยากกินอะไร ดิฉันบอกว่าไม่เอาอะไรหรอก แค่อยากได้น้ำเย็นๆ น้ำปล่าวเย็นๆสักขวดพอ แกบอกว่าเดี๋ยวซื้อมาให้ แล้วมีป้าอีกคน ก็บอกบอกว่าซื้อขนมให้ป้าหน่อยได้มั้ย
ป้ากินข้าวดรงเลี้ยงมา เป็นปีๆไม่มีคนมาเยี่ยมอยากกินขนมบ้างไม่มีเคยมีคูปองกินขนมเลย ดิฉันเลยบอกพี่จ๋าไปว่าให้ซื้อขนมมาให้ป้าคนนี้ด้วย(แกชื่อป้าช้อน)
แล้วคืนนั้นก็จบลงด้วยการสวดมน เช็คยอด แล้วนอนลงที่เดิม กลิ่นเหม็นลอยมาเหมือนเดิม คนเข้าห้องน้ำทั้งคืน ดิฉันก็ร้องไห้จนเหนื่อยแล้วหลับไปเหมือนเดิม....
เวลาตี5 ครึ่งเหมือนเดิมตื่นขึ้นมาเช้คยอดเหมือนเดิม เดินแถวไปอาบน้ำ แต่วันนี้ดิฉันไม่ได้โดนให้ออกไปก่อนแล้ว เพราะถือเป็นนักโทษเก่าดิฉันได้ออกไปพร้อมๆกับ
คนในห้อง และคนเยอะมากๆ ดิฉัน งง ไปหมดเพราะเมื่อวานมีคนให้สบู่แต่วันนี้ไม่มี แล้วก็อาบน้ำแบบไม่มีสบู่ อาบน้ำเย็นๆหนาวๆเหมือนเดิม พออาบน้ำเสร็จก็มานั่งเฉยๆที่ตึกเพชร
รอพี่จ๋าที่เอาคูปองไปแล้วบอกว่าจะซื้อน้ำมาให้ ดิฉันนั่งเฉยๆไม่ลุกไปไหน ซักพักพี่จ๋าแกก้ซื้อของมาให้ แกซื้อน้ำปล่าวเย็นๆมาหนุ่งขวดแล้วก็ขนมปังใส้กรอกหนึ่งอัน แล้วถามว่าดิฉันอยากได้อะไรเพิ่มมั้ย
ดิฉันบอกไปว่าไม่แล้ว ค่ะเท่านี้พอแล้ว แล้วถามว่าซื้อของให้ป้าช้อนหรือยัง แกบอกว่าซื้อแล้ว ซื้อของให้ป้าช้อนไป50บาท ซื้อของให้ดิฉัน 20 บาทเหลือ 130 บาทเอาอะไรมั้ย
ดิฉันบอกว่าไม่หรอกเพราะวันนี้ดิฉันจะประกันตัวแล้ว
บอกว่าให้เอาไปซื้อของให้ป้าช้อนเถอะ พี่จ๋าแกบอกว่าโอเค แล้วก็ไป ดิฉันทราบมาว่าญาติจะมาเยี่ยมได้และทำเรื่องประกันตัว ตั้งแต่08.00-15.30 ให้รอฟังชื่อเค้าจะประกาศ
ดิฉันนั่งรอฟังชื่อตัวเองด้วยความใจจดใจจ่อ เมื่อไหร่นะ สามีจะมาถึง มาเยี่ยม แล้ว บอกว่าออกไปได้แล้ว เวลาล่วงเลยไปจนถึงบ่ายโมง ดิฉันนั่งร้องไห้ ไม่มีชื่อดิฉันเลย
จนแม่เรนู เข้ามาคุยแล้วถามว่าทำไมร้องไห้เก่งขนาดนี้ ชั้นเห็นเธอร้องตั้งแต่เมื่อวานทั้งวัน แล้วมาวันนี้อีก ดิฉันบอกว่าดิฉันรอสามี ไม่มาสักทีไม่มีชื่อสักที
แม่เรนูบอกว่า เธอจะมาร้องได้ไง นี่มันหยุดไป2วัน คนเค้ามารอเยี่ยมญาติตั้งแต่ตี4 เธอรู้มั้ย คนมันเยอะ แล้วถ้าสามาเธอทำเรื่องประกันตัวอยู่คงมายังไม่ได้หรอกเพราะถ้ามารุเรือนจำช้า อาจจะไม่ได้เข้าเยี่ยมเลย
ดิฉันฟังไปก็เครียดไป ในใจคิดว่าไม่รู้แหละยังไงๆก็ต้องมา ไม่ว่ายังไง ก็ต้องมาให้ได้

เวลาประมาณบ่ายสองโมงมีชื่อดิฉันที่ถูกประกาศว่าญาติมาเยี่ยม ดิฉันตื่นเต้นดีใจมากๆ เรียบวิ่งไปที่ฝ่ายปกครองบอกชื่อแล้วมีคนตรวจอยู่หน้าประตูแล้วให้เดินออกไปตามกันไป ที่ตึกเยี่ยมญาติ
เมื่อไปถึงเป็นห้องกระจกแคบๆยาวๆ หน้ากระดานเรียงหนึ่งแล้วมีเก้าอี้ให้นั่ง มีกระจกหนาๆ กั้นอีกฝั่งหนึ่งมีเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามสำหรับญาติ ดิฉันเห็นแล้วน้ำตาไหล เราจะไม่ได้สำผัสไม่ได้กลิ่น แถมยังได้ยินกันผ่าน
ไมค์ และลำโพง ดิฉันนั่งรอใจจดใจจ่อ ดิฉันเชื่อว่าสภาพของดิฉันคงแย่มากๆ ในตอนนั้น เวลาผ่านไปกี่นาทีไม่รู้ แต่ดิฉันรู้สึกว่ามันนานมากๆ ไม่เห็นใครเดินมาสักที
และแล้วดิฉันก็ร้องไห้หนักอีกครั้งเพราะคนที่มาไม่ใช่สามี แต่เป็นคุณพ่อกับคุณแม่.... ดิฉันเครียดไปเลยพูดไม่ออกนั่งปิดหน้าร้องไห้ พ่อแม่ของดิฉันนั่งลง
ยังไม่ใครพูดอะไรอยู่สักพักนึง ดิฉันก็เริ่มที่จะพูดออกมา เพราะมีเวลาแค่20 นาที พ่อของดิฉันความจริงแล้วป่วย นอนอยู่ที่ รพ มาสักสามอาทิตแล้วเป็นโรคความดันโรหิต ดิฉันนึกไม่ถึง
ว่าท่านจะขอ ทาง รพ ออกมา คุณแม่ดิฉันเป็นคนพูดว่า ทำไมไม่บอกแม่ละลูก ทำไมไม่บอก ปล่อยให้เป็นแบบนี้ได้ยังไง กัน ฉันแเห็นพ่อกับแม่ร้องไห้แล้วยิ่งร้องตาม
แม่บอกว่า ตอนนี้สามีดิฉันอยู่ที่ศาล เค้ากลัวว่าจะไม่มีใครไปเยี่ยมกลัวว่าดิฉันจะเครียดมากเลยตัดสินใจบอกพ่อกับแม่ให้มาหาดิฉันก่อน เพราะสามีคงมาไม่ทัน ที่ศาลคนเยอะมากๆ ติดวันหยุดสองวัน
คนมาทำเรื่องกันเยอะ ดิฉันถามว่าแล้วประกันตัวเสร็จหรือยังพ่อบอกว่ายังไม่รู้เลย ตอนนี้ทนายกับสามีเดินเรื่องอยู่ เพราะคนเยอะ ไม่แน่ใจจะทันมั้ยแต่สามีดิฉันก็ไปศาลไปรอตั้งแต่ตี5
พ่อกับแม่บอกว่าไม่ต้องพูดหรอกพ่อแม่รู้ว่าดิฉันเป็นยังไง เค้ารู้ว่าดิฉันอยู่ไม่ได้หรอก แล้วสามีดิฉันก็รู้ว่าดิฉันคงรอเรียกชื่อเยี่ยมญาติแน่ๆ และถ้าไม่มีชื่อดิฉันวันนี้ดิฉันคงเครียดตาย
เลยบอกพ่อกับแม่ให้มา ก่อนที่พ่อกับแม่จะไป พ่อพูดเหมือนกับที่สามีพูดว่า ลูกต้องใจเย็นๆ นะ ไม่มีใครทิ้งลูก ลูกต้องออกไปได้แน่ๆ อดทนนะลูก.....

ดิฉันเดินกลับมาที่แดนในด้วยความเครียดน้ำตานองหน้ามา แล้วกลับมาที่ตึกเพชร ป้าแอ๊ดแกเดินเข้ามาถามว่าเป็นไงบ้างประกันได้มั้ย
ดิฉันบอกว่ายังไม่ทราบเพราะสามีทำเรื่องอยู่ เมื่อกี้พ่อกับแม่มาเยี่ยม ป้าแอ๊ดแกเลย บอกว่างั้นอาจจะต้องอยู่ที่นี่ต่อไปอีกวันรึปล่าว ถ้างั้นเดี๋ยวแกหาของให้
ของที่แกว่าก็คือ ขัน สบู่ ผ้าเช็ดตัว ยาสีฟัน ช้อนกินข้าว ของใช้ครบเซ็ท แกไปหามาจากไหนไม่รู้ บอกว่าให้หนุเก็บไว้ใช้ไม่ต้องไปไปแย้งกับใคร
ดิฉันพูดไม่ออก มองหน้าป้าแอ๊ดร้องไห้แล้วคิดว่า นี่หรือนักโทษประหาร ป้าคนนี้หรือที่เคยฆ่าคนมาแล้ว8ศพ.... ดิฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ป้าแอ๊ดพาดิฉันไปนั่งข้างๆที่แกนอนเป็นประจำที่ตึกเพชร
คนมองฉันเป็นตาเดียว เหมือนไม่มีใครจะกล้าเข้ามายุ่งกับดิฉันแล้ว ตอนนี้มีความอุ่นใจบอกไม่ถูกเหมือนได้รับการปกป้อง ป้าแอ๊ดบอกว่าอยู่กับป้าไม่ต้องกลัว มีอะไรบอก มีอะไรถามป้า อย่าร้องไห้
อย่าคิดสั้น หนูมีชีวิตอีกนานข้างนอกนู้น แต่ป้าไม่มีวันได้ออกไป.... ดิฉันตัดสินใจถามไปว่า ทำไมป้าถึงช่วยหนูขนาดนี้ (ทั้งที่ในใจอยากทำว่าป้าฆ่าคนมาแปดคนจริงๆหรอ แล้วทำไมต้องฆ่า)

ป้าแกตอบว่า ตอนที่ศาลตัดสินประหารชีวิตป้า แล้วเข้ามาเรีอนจำนี้ ป้าก็เครียดอยากฆ่าตัวตายแต่ก็ทำไม่สำเร็จ เลยคิดจะหาความสุข(ที่ยากมาก)ในคุกไปวันๆ เพราะงอลมาคิดดีๆ มันก็ไม่ต้องทำอะไรเลยวันๆ
กินๆนอนๆ ให้เวลาหมดไป1 วัน อีกอย่างไม่มีคนกล้ามายุ่งด้วย ป้าก็ไม่เคยยุ่งกับใคร ดิฉันสังเกตมาตลอดว่าป้าแก จะไม่ทำอะไรนอกจากจะเดินมานอนตรงนี้ ป้าบอกว่า คืนแรกที่ดิฉันเข้ามา
เค้าลุกเข้าห้องน้ำกี่รอบๆก็ยังเห็นดิฉันนอนร้องไห้สะอึกสะอื้น ป้าบอกว่า ก่อนจะตื่น แกลุกเข้าห้องน้ำ แล้วหันมามองดิฉันที่หลับไปแล้วแต่น้ำตายังเต็มหน้า
ป้าเลยสงสาร เพราะคนในนี้ไม่ค่อยจะมีคนที่อ่อนแอขนาดร้งไห้ได้ทั้งวันทั้งคืนข้าวปลาไม่กินห้องน้ำไม่เข้าแบบดิฉัน ป้ากล้วว่าดิฉันจะฆ่าตัวตาย อีกอย่างดิฉันยังมีอนาคตอยู่ข้างนอก ไม่อยากให้ต้องมาจบแบบนี้
ป้าอยากทำความดีก่อนตายไปเผื่อว่าบุญกุศลจะส่งให้แกมีชีวิตที่ดีในชาติหน้า.....

ดิฉันนั่งฟังแล้วอึ้งกับผู้หญิงแก่ตรงหน้า แน่นอนสิ ในนี้มีคนที่แย่กว่าเราเยอะแยะ ป้าแอ๊ดก็เป็นคนนึงที่หมดทางเลือก ดิฉันรู้สึกเข้มแข็งขึ้นมาจริงๆ นะคะ
คิดว่าโอเค ถ้าวันนี้ประกันไม่ได้ไม่เป็นไร รอได้ รอได้ รอได้ คิดแบบนี้เลย แล้วป้าแอ๊ดแกก็นอนกลางวันเหมือนเดิม เวลาผ่านไปถึงช่วงเย็น รอเข้าห้องนอน
ป้าช้อน คนที่ดิฉันฝากให้ซื้อขนมแอบมาบอกว่า ลูก จ๋ามันซื้อขนมให้ป้า แค่10 บาทนะ .... ดิฉันก็ งง แลวบอกว่า เค้าบอกว่า ซื้อให้ป้า 50 ไง ป้าบอกว่าไม่นะ เค้าซื้อให้ป้า 10 บาท
นี่เราคุยกันสองคนนะ ป้ารักหนูถึงได้มาบอกว่าจ๋าเอาคูปองไปหมด ซื้อให้ป้าแค่10 บาท ดิฉันเลย บอกไป ว่าหนูขอโทษนะหนูไม่รู้ จะทำไง ป้าแกก็บอกว่าไม่เป็นไร
ในนี้ก็แบบนี้ทั้งนั้น บางคนทำเหมือนหวังดีแต่จริงๆ ก็จ้องจะเอาเปรียบดิฉันเลยเห็นจริงตามนั้น เชื่อใครไม่ได้จริงๆ แล้วยังคิดอีกนะคะว่าเมื่อก่อนเรากินทิ้งกินขว้างไม่ได้เสียดายข้าวของ
แต่ใครหลายๆคนอยากจะกินเพียงขนมเล้กๆน้อยๆยังไม่มี ดิฉันรู้สึกเสียดายกับเงินที่โดนพี่จ๋าหลอกไปไม่กี่ตัง ....


มาถึงเวลาเข้าห้องดิฉันถูกย้ายมานอนข้างๆป้าแอ๊ด(ป้าแกคงไปขอแม่ห้องให้) ไปห้องน้ำออกมาอีกหน่อย คืนนั้นคิดว่าจะต้องนอนอีกคืนก็จัดแจงทำใจ ป้าแอ๊ดเอาหนังสือ ธรรมะ มาให้อ่าน
ก็นอนอ่านไปแบบปลงๆ ว่าอีกคืนก็ไม่เป็นไร และก็นั่งคุยกับน้องคนนึงอายุน่าจะสัก23ปีได้ค่ะ เค้าบอกว่าหนูเห็นพี่ร้องไห้ทุกวันเลย อย่าร้องเลยนะ
หนูอยากจะบอกว่า ในนี้เราไม่มีค่ากับใครแต่เรามีค่าสำหรับพ่อแม่ และคนที่รักเราเสมอ พี่ต้องอดทนนะ ดูหนูสิหนูเป็นคนเลว แต่พ่อกับแม่ก็ยังรักหนู หนูไม่มีค่ากับใครแต่หนูมีค่ากับพ่อแม่เสมอ...
คำพูดของเด็กคนนี้ดิฉันตื่นตันเมื่อนึกถึงว่าวันนี้พ่อแม่มาหา
ดิฉันกำลังจะนอนลงพร้อมอ่านหนังสือธรรมะ
แต่มาปรากฏว่าประมาณสองทุ่มครึ่ง มีคุณมาประประตูแล้วเรียกชื่อดิฉันบอกตะโกนบอกว่า "ปล่อยตัว" ......
ดิฉันหูอื้อคิดไม่ออก เลย ยิ่งกว่านางสาวไทยได้รับตำแหน่งแน่ๆค่ะ ความรู้สึกมันหยุดไปวูบนึงก่อนจะดึงมันกลับมาได้
ดิฉันหันไปหาป้าแอ๊ดแล้วกอดแก ยิ้มได้เป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน ป้าปกบอกว่าไปเถอะลุกไปเร็วๆเดี๋ยวเค้าว่า ดิฉันกราบเท้าป้าแอ๊ดแล้วบอกแกว่าหนูจะมาเยี่ยมป้า
หนูสัญญา ... แล้วดิฉันก็วิ่งออกไปด้านนอก มีคนมารอรับตัว

พาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้ว ให้เดินแถวตามหลังนักโทษที่ถูกปล่อยตัว ประมาณ 7 คนค่ะวันนั้น เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกไปเช้คประวัติว่าออกมาถูกคนรึป่าว
แล้วเดินออกผ่านไปทีละประตู ทีละประตู จนมาถึงหน้าสุด เปิดออกมา สายตาดิฉันพยายามมองไป แล้วก็เป็นอย่างหวัง..
สามีดิฉันมายืนรออยู่ ดิฉันวิ่งเข้าไปกอดแบบไม่ต้องพูดอะไรเลยค่ะ กอด น้ำตาไหล ร้องไห้ อยู่นานมากๆ ดิฉันได้กลิ่นของเค้าแล้วรู้สึกได้ว่านี่คือที่พักของเรา
นี่ไม่ได้ฝันไปเราออกมาแล้วจริงๆ แล้วเมื่อตั้งสติกันได้ดิฉันถามว่า ตัวดิฉันเหม็นมั้ย กลิ่นนักโทษเหม็นมั้ย เค้าบอกว่า เค้าไม่ได้กลิ่นนักโทษแต่ได้กลิ่นของภรรยาของเค้าเท่านั้น
มันเหมือนโลกมันหยุดเหมือนเราเป็นนางเอกหนังไทยตอนจบแบบแฮ๊ปปี้เอนดิ้ง ดิฉันถามว่าแล้วพ่อกับแม่ละ สามีบอกว่ากลับไปรพ แล้ว หลังจากนั้น ดิฉันก็กลับมาที่บ้าน

กลับมนอนเตียงเดิม สามีทำอาหารให้ทาน แต่ก็ยังกินอะไรไม่ได้อยู่นาน เพราะ สามวันไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากน้ำปล่าว
ร่างกายยังต้องปรับตัวอีกเยอะ และดิฉันก็คิดว่าอยากจเอาเรื่องที่เจอมาเล่าในเว็ปนี้ดู ว่าในความจริงมันเหมือนกับในละครที่ได้ดูกันหรือไม่

เรื่องราวของดิฉันอาจจะไม่ร้ายแรงมากมาย แต่ในนั้น ถ้าอยู่นานๆไปคงมีอะไรมากไปกว่า ถ้าดิฉันไม่เจอป้าแอ๊ดก็คงแย่ไปกว่านี้
ตอนนี้ก็สอง สามวันที่ออกมา ดิฉันยัง ไม่หายผวา ภาพเหตุการข้างในยังคงชัดเจน

ที่นำมาเขียนในนี้ดิฉันขอโทษเรื่องพิมผิดๆถูกๆด้วยนะคะ ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ ดิฉันก็ยังนั่งอ่านกระทู้นี้อยู่ หากมีอะไรถามดิฉันจะตอบให้นะคะ



Create Date : 09 มกราคม 2554
Last Update : 12 มกราคม 2554 19:16:06 น. 36 comments
Counter : 13945 Pageviews.

 
ขอให้ฝันร้ายของคุณผ่านไป ตื่นขึ้นมาพบวันใหม่ที่สดใสกว่าเดิมน่ะค่ะ ขอบคุณที่แบ่งปันประสบการณ์


โดย: nooonan IP: 203.113.105.129 วันที่: 10 มกราคม 2554 เวลา:15:22:25 น.  

 
แวะมาอ่านจร้าขออนุญาตฝากเว็บไว้ในอ้อมกอดน้อยๆด้วยนะครับ|เข้าชมเว็บ บิ๊กอายขอบคุณครับ


โดย: bigeye (tewtor ) วันที่: 17 เมษายน 2554 เวลา:3:33:58 น.  

 
หมิวอายุ22ปีได้ฟังเรื่องของพี่แล้วสงสารแม่ตอนนี้แม่หมิวถูกฟากขังที่เดียวกับพี่เมือ30สิ.ค54ฟังแล้วเป็นห่วงแม่มากๆ ขอบคูณนะค่ะที่มาเล่าให้ฟัง



โดย: หมิว IP: 118.174.79.17 วันที่: 3 กันยายน 2554 เวลา:22:54:53 น.  

 
เรื่องจริงก็เป็นอย่างที่เล่ามาไม่มีผิดเพี้ยนเลย เราก้อเคยอยู่ในนั้นเหมือนกัน ยังรู้จักแม่เรณูด้วย นี่แหละชีวิต.....


โดย: Bowie IP: 192.168.8.222, 61.91.225.210 วันที่: 30 กันยายน 2554 เวลา:16:32:29 น.  

 
ขอแสดงความเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับคุณด้วยนะ แต่ตอนนี้สามี(เป็นชาวต่างชาติ)ของดิฉันถูกฝากขังไว้ที่เรือนจำคลองเปรม ข้อหาชิงรถแท๊กวี่ในเวลากลางคืน สาเหตุมาจากอาการหล่อน จำได้มา2เดือนแล้ว ดิฉันหวังว่าเขาจะปลอดภัยได้เจอคนดีมีน้ำใจอย่างป้าแอ๊ด ตอนนี้ดิฉันเครียดมาก...ขอบคุณสำหรับข้อมูลที่เขียนให้อ่าน


โดย: รานี IP: 101.108.123.70 วันที่: 17 มกราคม 2555 เวลา:10:46:26 น.  

 
มันไม่น่ากลัวขนาดนั้นหรอกอย่าเวอร์
ที่นี่เค้าไม่มีกฏว่าตีนักโษได้หรอก
เราเคยเข้ามาแล้วแค่คุณด่าเราแรงๆ
เรายังเอาเรื่องได้เลย ส่วนเรื่องนักโทษด้วยกัน
เขาไม่ตีกันโดยไม่มีเหตุผลหรอกปล้นปองเนี่ยนะเวอร์

เวอร์มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


โดย: ไอซ์ IP: 58.9.229.43 วันที่: 3 กุมภาพันธ์ 2555 เวลา:22:12:47 น.  

 
อ่านแล็วร้องไห้ตามเลยค่ะ สงสารคนในนั้นเหมือนกันเหนอะ


โดย: มี่ IP: 101.51.225.16 วันที่: 12 กุมภาพันธ์ 2555 เวลา:22:34:27 น.  

 
ถ้าจะเอาหนังสือไปบริจาคเป็ยแม๊กกาซีนเรื่อนจำจะรับใหมค่ะ


โดย: มี่ IP: 101.51.225.16 วันที่: 12 กุมภาพันธ์ 2555 เวลา:22:35:20 น.  

 
คุณพูดเกินไปข้างในไม่น่ากลัวไม่มีการรับน้องหรือแย่งคูปองทั้งนั้นเจ้าหน้าที่ก็มีถ้าโดนแย่งจริงๆทำไมไม่บอกเค้าเราอยู่ที่นั่นมา5 ปีแระเป็นแม่ห้องด้วยแม่เรณูป้าแอ๊ดหรือแม่ห้องที่คุณอยู่เรารู้จักหลายคนไม่ไดเถื่อนเหมือนที่คุณพูดคุณเป็นมหาเศรษฐีเหรอถึงดูถูผู้ต้องขังขนาดนี้ กลิ่นคนคุกคุณพูดเกินไป


โดย: น้ำ IP: 27.55.3.33 วันที่: 5 มีนาคม 2555 เวลา:22:24:54 น.  

 
ก้อดูคดีที่โดนสิคะ ปลอมแปลงเอกสาร ก้อเพราะนิสัยแบบนี้ จมไม่ลง แล้วยังดูถูกคนอื่น ทั้งๆที่ตัวเองก้อไม่ได้มีดีอะไรแล้วจะมาเขียนประจานตัวเองทำไมก้อไม่รู้ ตอนแรกคิดว่าอ่านแล้วจะได้ความรู้เกี่ยวกับในคุกเพิ่มแต่พอเห็นคุณน้ำพูดแบบนี้หมดศรัทธาเหมือนกัน อยากให้คนที่เคยอยู่ในนั้นจริงๆออกมาตีแผ่ให้สังคมข้างนอกได้รับรู้ ว่าจริงๆแล้วมันเป็นยังไงบ้าง เผื่อความเลวร้ายและความเหลื่อมล้ำมันจะได้ลดลงบ้างนะคะ


โดย: เมทินี IP: 171.4.103.51 วันที่: 11 เมษายน 2555 เวลา:0:12:27 น.  

 
อย่าไปฟังพวกไม่มีสมองที่มาเม้นด้านบนน่ะพี่
หนูอาใจช่วย
ใช้ชีวิตไห้มีคุณค่ากว่าเดิมค่ะ

ขอบคุณสำหรับการบอกเล่าค่ะ


โดย: น้องหนู IP: 125.24.49.249 วันที่: 7 พฤษภาคม 2555 เวลา:15:35:03 น.  

 
ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี มีประสบการณ์แล้วก็รู้ว่าใครรักเรา (ขอบคุณที่เล่าให้ฟัง ขอให้คุณโชดดีสมหวังในวันต่อๆไป)


โดย: หนูดา IP: 58.11.239.16 วันที่: 19 พฤษภาคม 2555 เวลา:16:42:08 น.  

 
ขอบคุณมากๆที่เล่าประสบการณ์ในเรือนจำให้ฟัง พี่เป็นห่วงลูกสาวของพี่มากเลย เพราะว่าลูกพี่ก็ไปติดอยู่ที่นั่นเหมือนกันพี่ก็หวังเพียงอย่างเดียวว่า ขอให้ลูกพี่อย่าได้เจอเรื่องแบบที่้น้องได้เจอเลย เพราะคนที่อยู่ข้างใน ในตอนนี้ไม่สามารถพูดหรือบอกโลกภายนอกได้ จริงๆแล้วทุกคนทำผิดก็หน้าจะช่วยกันให้อยู่แบบดีกว่าที่เป็นนะเพราะไหนๆ ก็ทำไม่ดีมาแล้วทำไมตอนนี้ไม่แก้ไขตัวเอง หันมาช่วยดูแลและห่วงความรู้สึกกันดีกว่า ที่จะมาทำตัวเป็นเจ้าแม่ในเรือนจำ ตัวอย่างที่ดีก็มีคือป้าแอ๊ดที่ให้กำลังใจกับคนใหม่ได้ดีมากค่ะ ขอให้มีคนอย่างป้าแอ๊ดเยอะนะค่ะในเรือนจำ ที่ต้องจำจนวันตาย


โดย: แม่คนหนึ่ง IP: 110.49.235.101 วันที่: 16 มิถุนายน 2555 เวลา:20:15:38 น.  

 
ขอนุยาด share นะคะ ขอบคุณที่เล่าประสบการณ์ให้ฟังนะคะ เตือนใจดี ^^


โดย: P IP: 101.108.112.113 วันที่: 25 มิถุนายน 2555 เวลา:12:55:52 น.  

 
น่าจะมีจริงและอาจยิ่งกว่านี้ด้วยซ้ำไปไม่งั้นจะมีการค้นเลื่อนจำเหรอแล้วที่เห็นค้นเจอยาเสพติดมากมายและโทรศัพท์มากมายในเลื่อนจำล่ะที่เป็นข่าวขอบคุณสำหรับประสบการณ์ที่เล่าให้ฟัง


โดย: ไอเดีย IP: 115.87.80.69 วันที่: 14 กรกฎาคม 2555 เวลา:3:52:03 น.  

 
ขอขอบคุณที่มาเล่าประสบการณ์ในเรือนจำให้ฟังนะคะ ได้ฟังแล้วรู้สึกสะท้อนใจเป็นอย่างมาก นี่หรือสังคมในเรือนจำ นี่หรือคุณค่าของมนุษย์


โดย: สาระดี IP: 203.148.162.150 วันที่: 19 กรกฎาคม 2555 เวลา:12:59:14 น.  

 
เราก็เป็นคน1คนที่เคยได้เข้าไปใช้ชีวิตอยู่ที่เรือนจำกลางนครสวรรค์คงเป็น(ชะตา)ที่กำหนดไว้มั้งคะ?..เจอทั้งคนดีและคนไม่ดีตลอดเวลา3ปี2เดือนที่เราอยู่ในนั้นเรามีเพื่อนสนิท4คนคือตุ๊กติ๊ก-นู๋ยุ้ย-นู๋ส้ม-องค์หญิงตั๋นตอนนี้เราออกมาใช้ชีวิตข้างนอกแล้วแต่เราก็ยังเขียน จ.ม ติดต่อกับเพื่อน4คนนี้ตลอดถ้าสิงหาคมนี้มีอภัยเพื่อนเราก็จะได้รับอิสระภาพแล้วค่ะ..เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
ป.ล คนในคุกไม่น่ากลัวอย่างที่พวกคุณคิดหรอกค่ะขอเพียงแค่โอกาสและความเข้าใจให้พวกเขาได้กลับตัวเป็นคนดีด้วยนะคะ


โดย: ying_nok..สาวตัวป่วน IP: 223.204.235.226 วันที่: 19 กรกฎาคม 2555 เวลา:16:01:34 น.  

 
ขอบคุณสำหรับเรื่องประสบการณ์ที่เจอในนั้น ทำให้รู้ว่าในความเป็นจริงบางครั้งคนที่สุขสบายอาจหาน้ำใจไม่ได้เหมือนคนที่อยู่ในนั้น ที่ถึงแม้ว่าอาจหมดโอกาสออกมาแต่ก็ยังหาวิธีทีจะทำดีด้วยใจที่บริสุทธ์ แต่คนที่อยู่ข้างนอกนั้นต่างพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อความสุขของตัวเอง อย่ามองคนผิดด้วยสายตาอย่างมนุษย์ที่มีแต่บาป อย่าใช้กฎหมายตัดสินคนด้วยแค่ข้อบทกฏบัญญัต จงมองคนให้ลึกถึงจิตวิญญาณและความจริงในชีวิต ในโลกนี้ไม่มีใครอยากเป็นคนผิด.......ขอบคุณสำหรับการแชร์ประสบการณ์ ซึ่งทำให้ผู้รับใช้คนนี้คลายความวิตกกังวลไปได้มาก....ขอพระเจ้าอวยพระทุกคนที่อ่าน......


โดย: ผู้รับใช้ IP: 180.180.56.102 วันที่: 22 กรกฎาคม 2555 เวลา:19:52:01 น.  

 
ขอบคุณที่แชร์ประสบการณ์ค่ะ
แต่เราก็เคยอยู่ในนั้นมา8เดือน ตอนสู้คดี
ตอนนี้สู้ชนะแล้ว ได้กลับมาอยู่กับพ่อแม่แล้ว
จะว่าไปข้างในไม่ได้น่ากลัวเท่าไหร่ แค่ร้อยพ่อพันแม่
ต่างสันดานต่างที่มาแค่นั้นเอง
เราไม่เคยเจอเหตุการณ์ที่เค้าเล่ามาหรอกนะเรื่องตบกันแย่งคูปองอะไรอย่างเงี้ย
เราเข้าไปใหม่ๆเราก็ไห้ตลอดเลย เราโดนหลอกเงินค่าประกันตัวไปตั้งหลายแสน นายประกันมันเลว ตำรวจก็เลว ประเทศไทยถึงไม่เจริญไง
อยากเตือนทุกคนด้วยความจริงใจและหวังดีนะ จะทำอะไรระวังตัวดีๆ พลาดไปก็เหมือนตกนรก สงสารพ่อกับแม่


โดย: หมีขาว หาดใหญ่ IP: 223.204.44.15 วันที่: 14 สิงหาคม 2555 เวลา:12:35:19 น.  

 
ชีวิตเริ่มใหม่ได้คับ ไม่สายเกินไปหรอก เราก้อเคยมีชีวิตอยู่ในนั้น ทุกอย่างคือบทเรียน ความยุตฺธรรมมีคับเพียงแต่เราต้องกล้ากับปัญหาที่เกิดขึ้น เราก้อเป็นอีกคนซึ่งอดีตที่เคยเป็นแม่ห้อง1/3ของคดีทั่วไป 1ปี และหลังจากนั้นก้อได้ย้ายมาที่เรือนจำคลองไผ่อีก1ปี ได้คัดเลือกเป็นนักกีฬาตระกร้อ และได้รับอภัยโทษ8ธ.ค54
เป็นกำลังใจให้ทุกคนน่ะคับ และขอบคุณทุกๆความรู้สึกที่เกิดขึ้นในนั้นรวมไปถึงความรักที่ไม่เคยคิดว่าชีวิตในนั้นจะมี


โดย: นักกีฬา IP: 58.9.31.10 วันที่: 1 กันยายน 2555 เวลา:16:22:33 น.  

 
อย่าไปฟังพวกไม่มีสมองที่มาเม้นด้านบนน่ะพี่
หนูอาใจช่วย
ใช้ชีวิตไห้มีคุณค่ากว่าเดิมค่ะ

ขอบคุณสำหรับการบอกเล่าค่ะ


โดย: น้องหนู IP: 125.24.49.249 วันที่: 7 พฤษภาคม 2555 เวลา:15:35:03 น.

เธอดูอะไรผิดไปหรือเปล่าชั้นบอกว่า อย่าดูถูกคนคุกให้มันมากนัก แต่เธอดันมาสำเหนียกให้เป็นอย่างอื่น กำลังใจหรอ เชอะ เอาตัวหล่อนให้มันรอดต่อสังคมเฮงซวยปัจจุบันให้ได้ซะก่อนเถอะ ค่อยมาแสดงความโง่ในบอ์ดน่ะ อีกอย่างถ้าคนอย่างเธอแสดงความเห็นแบบนี้แล้วมีสมองคนทั้งประเทศนี้ก้อคงโง่กันทั้งหมดนั่นแหละ อยากให้เจอกะตัวจริงๆ แล้วจะจุกจนเห่าไม่ออก (ขอโทษสำหรับผู้เข้ามาอ่านไหนๆก้อถูกมันด่าว่าไม่มีสมองแล้วก้อขอแสดงความคิดเห็นแบบคนไม่มีสมองหน่อยก้อแล้วกัน)


โดย: อย่ากระแดะให้มากยายหนู IP: 223.204.209.202 วันที่: 16 กันยายน 2555 เวลา:23:51:31 น.  

 
ขอบคุณที่บอกเล่าให้ฟัง พอรู้อย่างนี้เราสงสารแฟนเราเลยล่ะว่าอยู่ข้างในจะเป็นอย่างไงบ้างเขาอยากจะบอกเรานะว่าข้างในเป็นอย่างไงแต่ไม่กล้าบอกแต่เขาบอกว่าลำบามาก ๆ กับข้าวก็กินไม่ได้ต้องซื้อกินถ้าใครไม่มีญาติไปเยี่ยมคงลำบากมากเลยนะ


โดย: จุ๊บแจง IP: 110.168.98.201 วันที่: 19 กันยายน 2555 เวลา:14:28:55 น.  

 
สัมผัสอยู่กับกระบวนการยุติธรรมมาตั้งนาน ได้อ่านเรื่องนี้แล้ว ทำให้นึกถึงสภาพในเรือนจำออกเลยนะคะ สุดท้ายในนั้นก็มีทั้งคนที่ผิด และไม่ผิด ถ้าไม่ได้กระทำความผิดจริงๆ ก็นับว่าเจ้าของเรื่องราวนี้ น่าสงสารมาก บางครั้งคนที่ไม่เคยคิดจะทำเรื่องที่ไม่ได้ จิตใจก็ไม่แข็งกร้าวเท่าคนที่ตั้งใจทำผิดกฎหมาย ยังไงขอเป็นกำลังใจให้กับนักโทษที่ไม่ได้กระทำความผิด ออกมาต่อสู่คดี ล้างมลทินให้ตัวเองนะคะ


โดย: ตัวโน้ต IP: 171.7.123.116 วันที่: 19 กันยายน 2555 เวลา:23:03:32 น.  

 
ผมเป็นอีกคนนึงที่ได้ดูจุดจบของคนทุกคนที่ทำผิดเพราะกรรมทุกคนหนีไม่พ้น ผมติดคุกกลางวันมา15ปีพอตอนเย็นหมดผลัด1ถึงกลับบ้านผมเป็นนายนอกแดนบางทีถ้านายในแดนไม่ว่างก้อจะเข้าเวรแทนผลัด2-3 เคยมีคำพูดอยู่ปยนึงตอนสอบเข้ากรมราชทัณท์ใหม่ๆว่า คนที่ทำผิดเขาจะใช้เวลาเป็นตัวฆ่าเราจากโลกภายนอกบางทีเวลาอาจนานเวลาอาจสั้นหรือหมดเวลาคือประหารชีวิตผมทำที่เรือนจำพิเศษกรุงเทพพิเศษสมชื่อครับ ที่นี่ไม่มีการลักลอบนำยาหรือมือถือเข้ามาในเรีอนจำซึ่งเป็นสิ่งที่ดี เมื่อสิ้นเดือนอยู่ในนั้นเราจะเรียกนักโทษว่าลูกน้องส่วนนักโทษจะเรียกเราว่านาย อยู่ในนั้นผมไม่เคยเห็นใครหนีมาแค่ไหนก้อไม่รอดเคยได้ยินคำพูดอยู่ปย นึง "กฏหมายไม่สามารถเอาผิดกับคนทุกคนแต่กฎแห่งกรรมไม่เคยละเว้นใคร"ตอนนี้ผมเขียนหนังสืออยู่จะวางแผงก้องานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติปีหน้า อยู่ในแดน1นักโทษและผู้คุมทุกคนจะให้ความเคารพเสี่ยอู๊ด คดีฉ้อโกงแกติดมา4ปีจะปล่อย20มิย56แกไม่ได้อภัยโทษเพราะคดีแกโดนอุทธรณ์ส่วนใหญ่แกจะอยู่โรงเลี้ยงเป็นคนชอบทำกับข้าวซื้อของแจกคนบ้าในคุกแกเคยบอกผู้คุมอยู่ข้างนอกแกเคยช่วยคนมีชื่อเสียงหลายคนแต่แกโดนหลอกพอมาอยู่ในนี้แกช่วยคนบ้าเพราะแกบอกคนบ้าไม่เคยโลภมาขออะไรจากแก และความปั่นปวนในคุกก็มาถึงเมื่อเดือนสค นช ชญานิษฐ์ พิชิตศัตรูคดีหลอกขายทางเนตเข้ามามีแต่คนในคุกอยากคุยด้วยเพราะอยากรู้วิธีการโกงทุกคนในนั้นจะเรียกเขาว่าสารวัตรๆเนื้อหอมมากเพราะเวลาผมเดินตรวจในแดนแกจะนั่งเล่าวิธี18มงกุฎให้นักโทษคนอื่นฟังในคุกมีศัพท์คือ"สมเด็จ"คือคนที่รวยมาติดคุกพวกนี้เยี่ยมญาติมามีคนมาห้อมล้อมหน้าหลังส่วนสมเสร็จคือคนที่คอยเกาะสมเด็จมีคำพูดอยู่ปยนึงของสารวัตรบอกกับผมว่านายครับพ่อแม่ผมก้อโกงกับผมทำไมเขาไม่มาช่วยผมติดคุกผมฟังแล้วอดหัวเราะไม่ได้ทุกวันนี้พ่อแม่หายไปไม่มาเยี่ยมแถมยังบอกผมอีกว่านายถ้าผมประกันได้หรือออกไปจะไปทำอีกมาถึงเรื่องไอ้โอมในคุกโอมมาหลังสารวัตรปลอม1อาทิตย์โอมเข้ามาตอนแรกทุกคนจะได้อยู่ในแดน1ก่อนพอ14วันถึงจะจำแนกแดนแดน1เป็นแดนคนรวยใครเข้ามาใหม่ๆก้ออยากอยู่แดน1บ้างก้อวิ่งเต้นแล้วแต่เส้นสายเพราะแดนในจะอึดอัดโอมมาวันแรกมีแต่คนรู้จักโดยเฉพาะพวกลายเยอะๆจะชอบมองและจับตัวโอมพวกนี้มันชอบนักโทษอวบๆขาวๆคนใหม่ได้นอนห้อง13สองคืนถึงจะจำแนกไปนอนข้างบนช่วงที่ผมปิดขังตอนโอมขึ้นไปนอนข้างบนใหม่ๆโอมโดนคนในห้องให้ไปนอนท้ายบล็อคตีคู่กับสารวัตรปลอมเห็นลูกน้องผมเล่าให้ฟังสองคนนี้คุยกันแต่เรื่องเนตลุกน้องผมเคยได้ยินมันพูดว่าถ้ามันสองคนได้เจอกันข้างนอกนั่งหน้าเนตด้วยกันมันหาเงินได้อย่างต่ำต่อวัน50000โอ้แม่เจ้าเงินเดือนผมสามเดือนเลยอยู่มาสามวันโอมไม่มีใครมาเยี่ยมโอมบอกว่าเมียโอมก้อรู้โอมก้อให้เงินเมียแต่เมียไม่โผล่จนพฤติกรรมโอมเบี่ยงเบนเพราะไปไหนจะมีแต่นักโทษที่สักลายเต็มตัวมากอดมาหอมอยู่ในคุกมีประกาศ4แบบทางหน้าแดนจะประกาศ
1.ฟังรายชื่อรับบัตรเยี่ยมญาติ
2.ฟังรายชื่อรับของฝาก
3.ฟังรายชื่อรับจมและอีเมล
4.ฟังรายชื่อพบพนักงานสอบสวน
โอมอยากฟังอย่างแรกแต่โอมอยู่มาสามวันโดนเรียกไปพบพนักงานสอบสวนสน ทองหล่องโดนอายัดอีกคดีผมพาโอมไปโอมบอกไม่รับเพราะเจ้านี้มันบอกว่ามันจะรอให้ข่าวเงียบแล้วประกัน
แม้กระทั่งเขาประกาศรายชื่อรับจมมันยังกลัวๆคนเขียนมาขู่มันถ้าใครเป็นเจ้าทุกข์มันก้อเมลไปได้ที่อีเมลเรือนจำ bk_remand@hotmail.com ระบุชื่อนามสกุลนักโทษตรงหัวเรื่องขนาดอยู่ในคุกเวลามีคนใหม่เข้ามาโอมมันยังใช้18มงกุฏหลอกคนใหม่เวลาเขาไปเยี่ยมญาติกลับมาโอมมันเดินไปและแกล้งช่วยถือของให้มันจะขอนู่นขอนี่ กฏที่สามารถทำให้นักโทษด้วยกันตีตรวนย้ายแดนได้คือ
1.หลอกคนใหม่
2.มีเพศสัมพันธุ์กันเองจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจก้อแล้วแต่
3.ทะเลาะชกต่อย
4.เอาบุหรี่ขึ้นเรือนนอนข้อนี้พอถึงตอนบ่ายสามผมต้องตรวจค้นนักโทษทุกคนว่าใครแอบเอาบุหรี่ไฟแช็คขึ้นไปไหม
5.มีอิทธิพลพวกปล่อยกู้ เปิดให้แทงหวย
อยู่ไปพอใกล้จะจำแนกแดนไอ้โอมมันยัง18มงกุฏหลอกให้คนใหม่ให้คนมาเยี่ยมเอาเงินเข้าบุ๊คให้มันสองหมื่นคนใหม่ก้อเชื่อเพราะอยากอยู่แดน1เรื่องนี้ทางฝ่ายวินัยกำลังสอบสวนอยู่เพราพอเงินเข้าบุ๊คไอ้โอมเด็กคนใหม่โดนย้ายแดนวันเดียวกับโอมไปแดน5
แดนนักโทษคดีอุจฉกรรส์แต่ข่าวล่าสุดโอมเบี่ยงเบนไปแล้วและมีผู้ใหญ่ที่มาเยี่ยมเดินเรื่องประกันให้ทุกคดีผมพาโอมไปพบทนายมาเงินข้างนอกโอมมันมีจริงเพราะเมียมันมาเมื่อวานให้เซ็นใบประกันเดี๋ยวไปทำงานก่อนมาเล่าใหม่


โดย: วสันต์ IP: 182.53.252.16 วันที่: 24 ตุลาคม 2555 เวลา:12:57:43 น.  

 
มันไม่น่ากลัวขนาดนั้นหรอกอย่าเวอร์
ที่นี่เค้าไม่มีกฏว่าตีนักโษได้หรอก
เราเคยเข้ามาแล้วแค่คุณด่าเราแรงๆ
เรายังเอาเรื่องได้เลย ส่วนเรื่องนักโทษด้วยกัน
เขาไม่ตีกันโดยไม่มีเหตุผลหรอกปล้นปองเนี่ยนะเวอร์

เวอร์มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


โดย: ไอซ์ IP: 58.9.229.43 วันที่: 3 กุมภาพันธ์ 2555 เวลา:22:12:47 น.

คุณพูดเกินไปข้างในไม่น่ากลัวไม่มีการรับน้องหรือแย่งคูปองทั้งนั้นเจ้าหน้าที่ก็มีถ้าโดนแย่งจริงๆทำไมไม่บอกเค้าเราอยู่ที่นั่นมา5 ปีแระเป็นแม่ห้องด้วยแม่เรณูป้าแอ๊ดหรือแม่ห้องที่คุณอยู่เรารู้จักหลายคนไม่ไดเถื่อนเหมือนที่คุณพูดคุณเป็นมหาเศรษฐีเหรอถึงดูถูผู้ต้องขังขนาดนี้ กลิ่นคนคุกคุณพูดเกินไป


โดย: น้ำ IP: 27.55.3.33 วันที่: 5 มีนาคม 2555 เวลา:22:24:54 น.

ก้อดูคดีที่โดนสิคะ ปลอมแปลงเอกสาร ก้อเพราะนิสัยแบบนี้ จมไม่ลง แล้วยังดูถูกคนอื่น ทั้งๆที่ตัวเองก้อไม่ได้มีดีอะไรแล้วจะมาเขียนประจานตัวเองทำไมก้อไม่รู้ ตอนแรกคิดว่าอ่านแล้วจะได้ความรู้เกี่ยวกับในคุกเพิ่มแต่พอเห็นคุณน้ำพูดแบบนี้หมดศรัทธาเหมือนกัน อยากให้คนที่เคยอยู่ในนั้นจริงๆออกมาตีแผ่ให้สังคมข้างนอกได้รับรู้ ว่าจริงๆแล้วมันเป็นยังไงบ้าง เผื่อความเลวร้ายและความเหลื่อมล้ำมันจะได้ลดลงบ้างนะคะ


โดย: เมทินี IP: 171.4.103.51 วันที่: 11 เมษายน 2555 เวลา:0:12:27 น.

เธอดูอะไรผิดไปหรือเปล่าชั้นบอกว่า อย่าดูถูกคนคุกให้มันมากนัก แต่เธอดันมาสำเหนียกให้เป็นอย่างอื่น กำลังใจหรอ เชอะ เอาตัวหล่อนให้มันรอดต่อสังคมเฮงซวยปัจจุบันให้ได้ซะก่อนเถอะ ค่อยมาแสดงความโง่ในบอ์ดน่ะ อีกอย่างถ้าคนอย่างเธอแสดงความเห็นแบบนี้แล้วมีสมองคนทั้งประเทศนี้ก้อคงโง่กันทั้งหมดนั่นแหละ อยากให้เจอกะตัวจริงๆ แล้วจะจุกจนเห่าไม่ออก (ขอโทษสำหรับผู้เข้ามาอ่านไหนๆก้อถูกมันด่าว่าไม่มีสมองแล้วก้อขอแสดงความคิดเห็นแบบคนไม่มีสมองหน่อยก้อแล้วกัน)


โดย: อย่ากระแดะให้มากยายหนู IP: 223.204.209.202 วันที่: 16 กันยายน 2555 เวลา:23:51:31 น.

ถ้าคุณมีสมองกันจริงก็คงไม่ออกมาเขียนอะไรแบยนี้หรอกค้ะ คนเค้ากำลังเครียดการที่เค้าออกมาโพสไห้อ่านแบบนี้ ไม่ได้ต้องการที่จะไห้พวกคุณออกมาว่า คุณอาจจะว่า ว่ามันเวอ แล้วคุณละอยู่ในคุกนั้นฐานะอะไรค้ะ ถ้าฐานะคนคุม คุณก็คงคิดแบบผูควบคุม ก็คงเหมือนกับครูดูนักเรียนแต่มันก็ต้องมีนักเรียนที่ดีและดือผสมกัน นักเรียนคนไหนไม่ฟังก็ตี โดยไม่สนใจว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร คุณรู้อย่างเดี่ยวว่าคุณเหนือย และเบื่อที่จะต้องอยูกลับคนคุก คุณก็คิดแต่เรื่องของคุณ ทำไมไม่รองเปิดใจกว้างหน่อยละ ลองสนใจเค้าบาง ไม่ได้ทำแต่หน้าที่ค่อยคุมอย่างเดี่ยวสิค้ะ แล้วถ้าคุณลองเป็นเค้าที่โดนขโมยคูปองโดนขื่นใจ คุณกล้าที่จะไปฟ้องผู้ควบคุมหรอค้ะ คุณไม่รู้สึกอายหรอ แล้วผู้คุมนะช่วยคุณได้จริงหรอค้ะ ใจเค้าใจเรา คุณอาจคิดว่าพวกคุณคงจะไม่ทำผิดแบบพวกเค้า เพราะที่พวกเค้าทำมันไม่ดี คนเรามันต้องมีเหตุผลของแต่ละคนค้ะ คุณกล้าพูดไมละว่าพวกคุณไม่เคยตะคอกใคร หรือด่าว่านินทาใคร
ถ้าพวกคุณทำคุณก็คงไม่ใช้คนดีเหมือนกันละค้ะ เพราะสมองคิดดีแต่การกระทำมันตรงกัน ข้ามของคำว่า "ดี" วัดอะคุณรู้จักไมคุณเข้าไปทำอะไรบ้างค้ะ คุณรู้ไมว่าวัดนะไห้เราเข้าไปทำอะไรบ้าง ไม่ใช้แค่ทำบุญ ไหว้พระขอพรหรอกนะค้ะ แต่เป็นสถานที่รวมของทุกอย่าง เมื่อเราทุกเราสุข ไม่มีใคร ทำไห้คนเลวกล้ายเป็นคนดีได้เพราะมีพระผู้มีจิตรใจที่เมตตาต่อเพื่อนมนุษย์ คอยสอนไห้รูจักผิดถูก บ้างคนอาจคิดได้ บางคนอาจไม่คิดเพราะมั่วแต่คิดในแง่ของตัวเอง เหมือนคุณ คุณลองคิดสิค้ะว่าทุกวันนี้นะคุณเป็นคนดี แน่หรอ คุณไม่เคยทำผิดอะไรหรอค้ะ และคุณแน่ใจหรอว่ามันไม่ใช้เรื่องจริง และหนังละครเค้าจะสร้างขึ้นมาได้ไงค้ะ ถ้ามันไม่มีข้อมูลมา และจากประสบการณ์ที่ฉันได้ฟังมามันก็เป็นจริงทั้งนั้นแหละค้ะ แต่ถ้าผู้คมคังคนไหนไม่ได้เป็นอย่างที่พูดก็ขอโทษด้วยนะค้ะ


โดย: pongsathensai IP: 124.121.25.245 วันที่: 17 พฤศจิกายน 2555 เวลา:23:50:43 น.  

 
จริงหรือที่ห้ามนำของเยี่ยมเข้าไปต้องซื้อของในร้านค้าสวัสดิการเรือนจำ


โดย: นริสรา IP: 182.52.36.226 วันที่: 23 พฤศจิกายน 2555 เวลา:12:57:54 น.  

 
ผู้ดูแลนักโทษดูแลนักโทษกันหรือเปล่าเห็นนักโทษเล่าว่ามีมาเฟียนักโทษเดือดร้อนผู้คูแลช่วยเหลือหรือไม่หรือปล่อยให้มีเจ้าพ่อเจ้าแม่ดูแลเก็บค่าคุ้มครองอย่างนี้จะร้องเรียนกับใครได้ช่วยตอบหน่อย


โดย: นริสรา IP: 182.52.36.226 วันที่: 23 พฤศจิกายน 2555 เวลา:13:01:06 น.  

 
ผู้ดูแลนักโทษดูแลนักโทษกันหรือเปล่าเห็นนักโทษเล่าว่ามีมาเฟียนักโทษเดือดร้อนผู้คูแลช่วยเหลือหรือไม่หรือปล่อยให้มีเจ้าพ่อเจ้าแม่ดูแลเก็บค่าคุ้มครองอย่างนี้จะร้องเรียนกับใครได้ช่วยตอบหน่อย


โดย: นริสรา IP: 182.52.36.226 วันที่: 23 พฤศจิกายน 2555 เวลา:13:01:54 น.  

 
ก็เข้าใจคุณนะค่ะ เพราะความรู้สึกของคนที่ไม่เคยเข้าไปอยู่แล้วแลในนั้นมันทรมัานแค่ใหน แล้วอีกอย่างคุณก็อยู่แค่2วันเอง จริงๆ แล้วมันไม่หน้ากลัวอย่างที่คุณคิดหรอกค่ะ เป็นกำลังให้น่ะค่ะ เคยได้ยินมั๊ยค่ะ ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ


โดย: anny IP: 110.49.232.15 วันที่: 28 พฤศจิกายน 2555 เวลา:23:36:01 น.  

 
เมื่อวันที14ธ.ค.55จอดรถอยู่หน้าเวทีแอโรบิคตรงข้ามแฟลตA9คู่กับรถอีกหนึ่งคันวันรุ่งขึ้นถูกกรีดรดที่ฝาท้ายหลัง อีกคันได้รับจดหมายด่าเตือนทำให้รู้ว่าจอดรถไม่ดูว่าเป็นที่ของใคร แล้วเป็นที่ของใครละไม่ใช่ท่านเสริฐดูแลอยู่หรือเวลานี้เป็นเวลาจัดงานนิทรรศการผลิตภัณฑ์ราชทัณฑ์รถไม่มีที่จอดหน้าเรือนจำกลางคลองเปรมหน้าแฟลตก็เต็มข้างแฟลตก็เต็มจึงต้องจอดหน้าเวทีแอโรบิคแต่ก็จอดชิดเวทีแล้วนะแต่ก็ยังโดนกรีดฝาท้ายกระโปรงรถและอีกคันโดนด่าอย่างเสียหายทั้วที่ไม่เคยทำให้เขาเดือดร้อนใหญ่เหลือเกินนะครับท่านไม่มาดูแลความเดือดร้อนของของลูกน้องท่านบ้างเลยหรือแฟลต5ก็โดนแต่เขาไม่พูดกรีดเสร็จก็ขึ้นไปนอนท่านเคยตรวจดูหรือเปล่าว่าที่อยู่กันนะเป็นเจ้าหน้าที่ราชทัณฑ์ในละแวกนี้หรือเปล่าเห็นมีคนนอกสังกัดเรือนจำแถวนี้เต็มไปหมดรถก็มากต่อไปไม่จอดแล้วครับริมคลองกลัวครับจัดการเสียทีเถอะทำความเดือดร้อนให้คนอื่เขา ศรัทธาและเชื่อฝีมือท่านครับก่อนที่เขาคนนั้นจะเหิมเกริมากกว่านี้


โดย: บ้านใกล้ เรือนเคียง IP: 110.169.146.3 วันที่: 17 ธันวาคม 2555 เวลา:0:54:10 น.  

 
อ่านแล้วน้ำตาจะไหลคับ พี่สาวติดอยู่คงลำบากน่าดู มันคงจะเป็นจริงๆแบบที่พูดก็ได้ เพราะช่วงแรกๆที่พี่สาวเข้าไป ก็ใช้เงินเยอะมากๆ แม่ไปฝากให้ หมื่นได้มั้ง เดือนเดิม เราก็คิดว่าคงโดนแบบที่เขียนแหละ...
ปล.เริ่มต้นชีวิตใหม่คับ ว่างๆก็กลับไปเยื่อม ป้าแกบ้าง ป้าแกคงรออยู่


โดย: bass IP: 58.8.166.12 วันที่: 27 ธันวาคม 2555 เวลา:14:51:57 น.  

 
ตอนนี้แม่หนูก้ยู่ที่นั้นค่ะ อยากจะประกันตัวออกมาแต่ก้ทำไม่ได้ ไม่มีเงินพอที่จะซื้อตัวแม่ออกมา รู้ครั้งแรกเสียใจมาก ไม่คิดว่าจะได้เจอเรื่องแบบนี้ แม่หนูโดนคดีเมทฯ หรือที่เรียกกันว่า เรื่องยาเสพติดค้ะ ต้องโดนจำตั้ง 4 ปี ซึ่งหนูรับไม่ได้มันนานไป หนูรู้ตั้งนานแล้วว่าแม่เค้าติดยา แต่หนูทำอะไรไม่ได้เพราะเค้าคือแม่ คือผู้ให้ชีวิตเรามา ตอนนี้ยังไม่ได้ตัดสินคดี แต่ถ้าแม่หนูเค้ายอมรับโทษจำคุกก้จะเหลือ 2 ปี *มีใครรู้บ้างว่าจะต้องทำยังไง ให้โทษลดลงเหลือ 6 เดือนค้ะ ช่วยหนูหน่อยน้ะ หนูมีแม่เปนที่พึ่งเพียงคนเดียวค่ะ


โดย: neoy IP: 171.6.178.224 วันที่: 20 มีนาคม 2556 เวลา:16:08:26 น.  

 
อ่านแล้ว นานาจิตตังค่ะ เราก็ไปอยู่ มา 121 วัน คดีปลอมลายเซนต์ ได้รับอภัยโทษ วันแม่ ก็มีความสุขดีปรับตัวเข้ากับเพื่อนได้ อยู่อย่างพอเพียง มีน้อยใช้น้อยค่ะ อยู่ได้ทุกที่ขึ้นอยู่ที่ใจ สู้ๆค่ะ


โดย: คนดี IP: 61.90.47.194 วันที่: 19 สิงหาคม 2556 เวลา:16:14:09 น.  

 
อยากรู้ไว้เป็นประสบการณ์ค่ะเพราะเราโดนหลายข้อหาร่วมกันฉ้อโกงโดนจับไปแล้ว เป็นลุงอายุ60ปี เราอยู่ระหว่างประกันตัวหลายคนบอกว่าอย่าสู้สู้แล้วแพ้อยู่ดี ลุงตอนนี้โดนตัดสิน20ปี คดียังไม่สิ้นสุด เราแค่อยากเตรียมตัวไว้แล้วรับสภาพในนั้นให้ได้อย่างเราโดนแน่ๆ 10ปี แฟนเราก็โดนเหมือนกันอยากรู้แค่ต้องทำตัวอย่างไรก็เท่านั้น


โดย: เก๋จร้า IP: 171.101.151.34 วันที่: 9 ตุลาคม 2556 เวลา:22:35:51 น.  

 
เราก็ไปอยู่มา ได้อภัยออกมา วันแม่ รอบ 2 มันไม่ถึงขนาดนี้นะ แต่ก็จะเป็นกำลังใจให้นะ


โดย: ลิงน้อย IP: 58.11.10.119 วันที่: 19 ธันวาคม 2556 เวลา:15:25:37 น.  

 
เราอยากแชร์ประสบการณ์ให้ฟังน่ะค่ะ ตามที่ เจ้าของกระทู้เล่ามานั้นไม่ผิดหรอกค่ะสำหรับความรู้สึกของคนที่ไม่เคยเข้าไป และต้องไปเจออะไรแบบ ที่ไม่เคยเจอ แต่อาจเพราะ เจ้าของกระทู้ใช้เวลาอยู่ในนั้นแค่สองวัน และไม่มีเวลาได้สังเกต ว่าจริงๆแล้วกิจวัตรประจำวันแต่ละวันเค้าคืออะไร ข้างในก้อเหมือนข้างนอกแหละค่ะ ขาดแค่อิสรภาพ อยุ่ภายใต้การดูแลของเจ้าหน้าที่ ที่ทุกคนเรียกว่าคุณ คนเข้าใหม่ทุกคน ทุกคดีจะถูกส่งไป แดนแรกรับ หากใคร กระทำผิดซ้ำ ก้อต้องไปเข้าโครงการผู้กระทำผิดซ้ำ จะต้องทำงานมากกว่าคนที่ไม่เคยกระทำผิด ที่นั้นให้ทุกคนทำงานเพื่อไม่อยากให้ผู้ต้องขังฟุ้งซ่าน เพราะคนข้างในเวลาแต่ละวันจะเยอะมาก หาก คนไม่เคยกระทำผิด ก้อจะอยู่กับกลุ่มผู้ต้องขังใหม่ โดยมีคนคอยดูแล หรือที่เรียกกันว่าแม่เรณู ไม่แน่ใจว่าตอนนี้แกออกไปหรือยังน่ะค่ะ จะมีเจ้าหน้าที่ มาอบรบกฎระเบียบต่างๆ อธิบายถึงการเยี่ยมญาติ ออกกำลังกาย ซึ่งแน่นอน ณ วันนั้นไม่มีใครสนใจฟังหรอกค่ะ บางคน ยังเมายาค้าง บางคนก้อยังเสียใจยังทำใจที่จะอยุ่ไม่ได้ ซึ่งแม่เรณูคือคนที่จะช่วยพยุง พาไปกินข้าว พาไปซื้อของ แจกช้อนก่อนเข้าโรงอาหารหรือที่เรียกกันว่ากองเลี้ยง คนที่เข้าใหม่ทุกคนจะได้สิทธ์ทำทุกอย่างก่อนคนเก่า หลังจากนั้นเราต้องจำ เพราะจะมีคนเข้าใหม่ทุกวัน หลังจากนั้นประมาณ หนึ่งอาทิตย์ก้อจะโดนจำแนกห้องไปตามคดี ซึ่งก้อจะมีแม่ห้องแต่ละห้องคอยดูแลอีกที อาหารการกินของกองเลี้ยงไม่ได้แย่ขนาดนั้น ข้าวแดงอย่างดี มีหมู มีไก่ มีปลา อาหารก้อสลับเปลี่ยนเมนูทุกวัน มีขนมหวานผลไม้แจก อีกต่างหาก คนที่อยู่ข้างนอกยังลำบากกว่าซะอีก บางครั้งก้อจะมี ชุดชั้นใน กางเกงใน ผ้าอนามัย ยี่ห้อดีดี แจก มีแต่ของใหม่น่ะค่ะ มีการจำแนกหน่วยงาน เพื่อส่งเสริมอาชีพให้ผู้ต้องขัง เราใช้คำว่าผู้ต้องขังน่ะค่ะไม่ใช่นักโทษ มีงานหลายๆอย่าง แล้วแต่ว่าแต่ละคนถนัด มีทั้ง ปักเลื่อม พับกระดาา ทำดอกไม้ เย็บจักร เสริมสวย ทำงาน วันจันทร์-ศุกร์ บางหน่วยงานก้อทำวันเสาร์ด้วย ถ้าใครมีเยี่ยมญาติ หรือต้องการขึ้นไปทำผม เสริมสวย ก้อแจ้ง หัวหน้ากลุ่มและคุณที่ดูแลหน้างาน เวลาเชคยอดเค้าจะได้รู้ว่าเราไปไหน แต่ละเดือน ก้อจะมีเงินปันผล ซึ่งมันอาจจะไม่ได้เยอะใากมาย 80 หรือ ร้อยกว่าบาท แต่ข้างในนั้น 5บาท 10 บาท ก้อมีค่ามากมาย ทำอะไรได้มากมาย มีขนมผลไม้ ของใช้ขาย มีโต๊ะทนายให้คำปรึกษาเกี่ยวกับคดีความ ใครไม่สบายก้อมี คนที่มีความรู้ จ่ายยา หรือ เราจะวางบัตรออกไป พบก้อ ได้ก้อคือโรงพยาบาลนั้นแหละ ข้างในนั้น ยังมีคอนเสิร์ต เพื่อไม่ให้ผู้ต้องขังเครียด ทุกเทศกาล ปีใหม่ สงกรานต์ ลอยกระทง หรือแม้กระทั่งวาเลนไท ก็มีดอกกุหลาบจำหน่าย ข้างในไม่มีการใช้เป็นเงินสด เงินที่เราเบิกได้ไม่เกิน 200 บาท ต่อวันนั้น จะได้เป็นคูปอง จะมีการเขียนชื่อเจ้าของคูปองไว้ หากสูญหาย เราแจ้งแม่ห้อง แม่ห้องจะไปแจ้งเจ้าหน้าที่ คูปองนั้นจะโดนอายัดค่ะ เพราะร้านค้าก้อมีที่เดียว ไม่สามารถออกไปใช้ที่ไหนได้ วันหยุดเสาร์อาทิตยื หน่วยงานไหนที่ไม่ได้ทำงานก็จะได้พักผ่อน บางคนก้อนัดกันทำอาหารกินกัน ข้างในไม่ให้มีของมีคมทุกชนิด ไม่มีช้อนอลูมิเนียม มีด หรือหม้อไหอะไรเลย แต่ทุกคนสามารถทำอาหารได้หลากหลายเมนุ ทุกคนมีล็อคเกอร์สำหรับเก็บของคนละหนึ่งล็อคเกอร์แต่สามารถเก็บของได้ทุกอย่าง คนที่ประกันตัวก็ประกันไป ใครที่ไม่มีเงินประกันก้อยู่ไป ตัดสินแล้วคนที่โทษน้อยก้อย้ายตามภูมิลำเนา คนที่โทษสูงก้อย้ายออกแดนนอก เพราะแดนแรกรับจะรองรับผู้ต้องขังใหม่และอยู่ระหว่างพิจารณาคดี เท่านั้น และที่เราเห็นว่าดีมากที่สุดก็คือ เค้ามีบวชด้วย มีพระเข้ามาสอนธรรมะ ข้างในไม่ได้เลวร้ายมากมาย เราอยู่สู้คดีมาสี่ปีกว่า เราไม่เคยเห็นคนตีกันน่ะ เราไม่เคยเห็น คนข้างในตบกันเพื่อปล้นคูปอง เพราะข้างในแต่ละจุดจะมีเจ้าหน้าที่ดูตลอด จะไปไหนต้องขออนุญาติ แม้กระทั่งเข้าห้องน้ำ จะมาเดินเล่นลั๊นล้าไม่ได้หรอก เจ้าหน้าที่ ผลัดเวรกันดูเราจนกระทั่งเรานอนก้อยังต้องเดินดูเราเลย อยู่ข้างในเราลำบากอยู่อย่างเดียวคือลำบากใจ โหยหาลูก โหยหาครอบครัว จดหมายจึงเป็นยาวิเศษของเราเลย แต่ก้อไม่ค่อยจะมีคนเขียนมาหาเราหรอก แต่เท่าที่เราดู เพราะเวลาแจกจดหมายเราเห็นแต่ละคนจะมีรอยยิ้มอยู่บนหน้าตลอด หากคุณคือคนที่มีญาติอยู่ข้างใน และไม่ได้ประกันตัวออกมา คุณก็หมั่นไปเยี่ยมหรือ ถ้าลำบากก้อเขียนจดหมายไปหาเค้าบ่อยๆ ส่งเงินทางธนานัติก้อได้เพื่อไว้ให้เค้าใช้จ่ายบ้าง ซื้อขนมนมเนย เงิน 500 บาท อยู่ข้างนอกใช้ไม่ถึงวันก้อหมด อยุ่ข้างในใช้ได้เป็นเดือน เงินทุกบาทที่คุณฝากให้ญาติทางเจ้าหน้าที่จัดใส่บุ๊คให้ทุกคน เมื่อคุณออกคุณก้ได้รับคืนทุกบาททุกสตางค์ค่ะ หวังว่าประสบการณ์ของเราคงจะเป็นประโยชน์และคลายกังวลให้กับหลายๆคนได้น่ะค่ะ


โดย: cat IP: 1.46.72.182 วันที่: 28 พฤศจิกายน 2557 เวลา:0:49:14 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 
 

chatchee
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [?]




[Add chatchee's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com
pantip.com pantipmarket.com pantown.com