ณ คฤหาฤสต์ บ้านกาญจนโรจน์  รุ่งอรุณยามสาย แสงอาทิตย์สาดส่องมายังห้องนอนของระริน หญิงสาวนอนหลับพริ้มอยู่บนที่นอนอ่อนนุ่ม ผ้าปูสีชมพูอ่อน เตียงไม้อย่างดี หัวเตียงนอนบุด้วยกำมะหยี่ มีผ้าม่านสีขาวบางๆ คลุมรอบเตียง  หากวันนี้เป็นเช้าวันอาทิตย์ ระรินยังคงหลับใหลเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์

“กริ้ง ๆ กริ้ง ๆ “

หญิงสาวเอี้ยวตัวมารับโทรศัพท์แต่ไม่ได้พูดอะไร มีแต่เสียงลมหายใจ

“คุณหนูรินคะ คุณท่านให้สร้อยโทรมาปลุกคุณหนูรินคะ อีก ครึ่งชั่วโมงเที่ยงแล้วนะคะ คุณท่านรอรับประทานอาหารกลางวันด้วยคะ “  สร้อยแม่บ้านเก่าแก่โทรมาตามระรินเหมือนอย่างเคย

“ได้คะ ป้าสร้อยรินจะรีบลงไปนะคะ”

หญิงสาวลุกพรวดจากที่นอนโดยทันที บิดจี้เกียจและมองออกไปยังนอกหน้าต่าง ระรินมีความสุขกับชีวิตที่แสนสุขสบายเหลือเกิน ระรินรีบจัดแจงถอดเสื้อผ้าเตรียมตัวอาบน้ำเพื่อต้องการลงไปทานอาหารเที่ยงกับบิดาสุดที่รักของเธอ นานๆครั้งที่ระรินจะได้มีโอกาสได้นั่งคุย ทานอาหาร ตามประสาพ่อ ลูก หญิงสาวเดินไปยังหน้าโต๊ะเครื่องแป้งไม้สักทองบานใหญ่ด้วยร่างกายเปลือยเปล่า ส่องกระจก ดูริ้วรอยที่เกิดจากการเมาค้าง แต่ใบหน้ายังคงสภาพสวยงามเหมือนอย่างเคย ริมฝีบากอวบอิ่ม ราวกับผลมะขือเทศสุก หญิงสาวเดินไปยังห้องน้ำด้วยสภาพเปลือยเปล่า ฝักบัวถูกเปิดขึ้น น้ำอุ่นค่อยๆไหลลงมาโดนใบหน้าหญิงสาว ไหลลงไปตามแรงโน้มถ่วงของโลกทั่วสรรภางค์ร่างกาย ผ่านเนินอกอันอวบอิ่มน่ารันจวลใจ เวลาล่วงเลยไปประมาณเพียง 15  นาทีกับการชำระร่างกายของหญิงสาว ระรินเดินออกมาจากห้องน้ำและจัดการแต่งตัวอย่างรวดเร็ว  บัดนี้หญิงสาวคิดว่าเธอพร้อมที่จะลงไปรับประทานอาหารกับบิดาผู้เป็นที่รักได้แล้ว เธอจึงรีบสาวท้าวอย่างรวดเร็วไปยังประตู  ยังไม่ทันที่จะก้าวพ้นประตู เสียงจากคอมพิวเตอร์โน้ตบุคส่วนตัวก็ดังขึ้น เสียงนั้นเป็นเสียงของการมีอีเมลล์ใหม่เข้ามานั่นเอง หญิงสาวเหลือบไปมองด้วยความฉงนใจและคิดว่าจะกลับมาเปิดหลังจากรับประทานอาหารกับบิดาเสร็จแล้ว  สาวน้อยเดินออกไปอย่างไม่ได้สนใจอะไร

ณ ห้องรับประทานอาหารอันโอ่อ่า ณ คฤหาฤสต์ บ้านกาญจนโรจน์  โต๊ะรับประทานอาหารหินอ่อนสีขาว ขัดเงา บรรจุคนได้ประมาณราว 30 กว่าคน  จักรพรรดิ์ ชายวัยกลางคนท้วมสูง ไว้หนวดเครา ใบหน้ามีริ้วรอย ตามวัย ผมสีดำปนขาว กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์เป็นตั้งๆ แม่บ้านค่อยๆทะยอยนำอาหารมาจัดวางเบื้องหน้า อาหารหลากหลายทั้งอาหารไทย และอาหารแบบยุโรป เสมือนจะมีผู้มาร่วมรับประทานด้วยมากว่า  10 คน

“แม่สร้อย คุณหนูลงมาหรือยัง” ชายสูงวัย เอ่ยถามแม่บ้าน

“ยังคะ เดียวสร้อยไปเรียกให้อีกครั้งนะคะ” แม่สร้อยตอบคำถามชายสูงวัยและเดินหันหลังออกไป เพื่อไปตามระรินอีกครั้ง ยังไม่ทันที่สร้อยเดินผ่านประตูห้องครัว  สาวน้อยร่างบาง เดินสวนมาด้วยท่าทางเบิกบาน วันนี้ร่างบางสวมชุดกระโปรงสีขาวมีเข็มขัดเล็กๆคาดเอว แต่งเติมใบหน้าอ่อนๆด้วยโทนสีชมพู ผมยาวสลวยตรงจนถึงเอวคอดของเธอ  ระรินรีบสาวเท้าไปหาชายสูงวัยผู้เป็นบิดาสวมกอดและบรรจงหอมแก้มบิดาอันเป็นที่รักด้วยความคิดถึง

“รินดีใจจังเลยคะ คุณพ่อกลับมาจากอเมริกาซักที คุณพ่อรู้ไหมคะ รินอยากทานข้าวกับคุณพ่อ ทุกๆวันเลยนะคะ ตอนคุณพ่อไม่อยู่ รินเง๊า เหงาคะ”

“ทำเป็นพูดดียัยริน พ่อได้ข่าวว่า เราเที่ยวบ่อยไม่ใช่เหรอ จะเหงาได้ยังไง”

“แต่ไม่เหมือนอยู่กับคุณพ่อนะคะ”

“ต่อไปพ่อคงมีเวลาให้เรามากขึ้น เพราะว่า พ่อไม่ต้องไปอเมริกาแล้ว บริษัททางโน้นได้ปิดตัวลงเพราะขาดทุนติดต่อกันอย่างหนัก เศรษฐกิจโลกมาเป็นแบบนี้อีก”

“เย้ๆๆ งั้นรินก็จะได้มีเวลาเที่ยว รับประทานอาหารกับคุณพ่อทุกๆวันใช่ไหมคะ”

“ใช่ลูก แต่หากเศรษฐกิจยังไม่ดีขึ้น พ่อว่าเราก็อาจจะลำบากนะลูก”

สาวน้อยได้ฟังแต่ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำพูดของบิดา เบื้องหน้ามีอาหารมากมายให้ระรินเลือก สาวน้อยค่อยๆมองพิจารณาว่าเธอจะเริ่มจัดการตรงไหนก่อนดี พลันหันหลังเดินไปยังเก้าอี้หินอ่อน หย่อนก้นงอล เนื้อแน่นลงที่เก้าอี้

“ทำไมอาหารมากมายแบบนี้ล่ะคะ รินทานไม่หมดนะคะ หากทานหมดนี่ รินต้องกลิ้งไปแน่เลยคะ”สาวน้อยพูดหยอกล้อแกมยิ้มอย่างมีความสุข

“พ่อไม่รู้ว่า เราอยากกินอะไร พอเลยให้เตรียมไว้หลายๆอย่างให้หนูเลือกนะลูก อีกอย่างเรามาฉลองที่เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันอย่างถาวรดีไหม”

“ใช่คะ อย่างนี้ต้องฉลอง ดีใจที่สุดเลย”

สาวน้อยดีใจอย่างสุดซึ้งหากต่อไปนี้เธอไม่ต้องเดียวดายอยู่ลำพังอีกต่อไป บิดาอันเป็นที่รักได้กลับมาอยู่ด้วยอย่างถาวร แต่ชายสูงวัยก็ยังคงต้องทำงานหนักเหมือนอย่างเคย การรับประทานอาหารระหว่างพ่อลูกดำเนินไปอย่างอบอุ่น ระรินมีความสุขมากหลังจากที่ได้รับประทานร่วมกับบิดาครั้งสุดท้ายเมื่อสามเดือนที่แล้ว

“ริน เดี๋ยวเราไปหาแม่กันนะลูก หนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะ พ่ออยากให้หนูใส่ชุดสีชมพู แม่ของหนูชอบสีชมพู”

“คะ พ่อ รินอิ่มแล้ว งั้นรินขอตัวก่อนนะคะ”

“พ่อจะนั่งรอหนูที่ห้องรับแขกนะลูก”

หญิงสาวค่อยๆลุกจากเก้าอี้หินอ่อน เดินออกไปอย่างช้าๆ ภายในคฤหาสต์หลังใหญ่นี้มีเพียงระรินและบิดาอาศัยอยู่สองคนพ่อลูกเท่านั้น ที่เหลือจะเป็นคนงาน แม่บ้าน คนสวน แต่บ้านนี้ปราศจากคุณนายของบ้านมาเป็นสิบปี เนื่องจากมารดาระรินเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ตอนระรินอายุได้สามปีเศษ หญิงสาวเดินมายังห้องนอนส่วนตัว ระหว่างที่หญิงสาวจะเดินไปหาเสื้อผ้าสีชมพูตามที่บิดาขอร้องให้ใส่นั้น นัยย์ตาเหลือบไปเห็นแล้บท้อปส่วนตัวพอดี เธอจำได้ว่ามีอีเมลล์เข้ามาก่อนเธอลงไปรับประทานอาหารกับบิดา  หญิงสาวค่อยๆเปิดเครื่องขึ้น

“คุณมีอีเมลล์ยังไม่ได้อ่าน 1ฉบับ” เป็นข้อความที่อยู่ตรงหน้าระริน หญิงสาวเปิดอีเมลล์อ่านและมีข้อความว่า

“สวัสดีครับ ผมมาร์ตินนะครับ ผมแอดคุณไปทางเฟสบุคแล้ว รับผมเป็นเพื่อนด้วยนะครับคนน่ารัก หมายเลขโทรศัพย์ผมตามนี้นะครับ หากวันไหนที่คุณไม่มีเพื่อน หรือต้องการคนอยู่ด้วย คุณชวนผมได้นะครับ มาร์ติน”

อาจจะเป็นข้อความสั้นๆ แต่ข้อความนี้ทำให้หญิงสาวหวนนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนได้เป็นอย่างดี ระรินไม่รอช้าเธอรีบเปิดเฟสบุคของเธอทันที มีเพื่อนใหม่ขอแอดเธอเข้ามาจริงๆ เพื่อนใหม่คนนั้นใช่ชื่อว่า มาร์ติน เอสปราซ่า

ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเปลี่ยนชุด เธอรีบกดรับเพื่อนใหม่และเข้าไปดูโปรไฟด์ของมาร์ตินทันที

ข้อมูลส่วนตัว สถานะภาพ โสด มองหา ผู้หญิง จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย ซานฟรานซิสโกยูนิเวอร์ซิตี้

จำนวนรูปภาพทั้งหมด 469 รูป สาวน้อยตาโต เริ่มเปิดรูปภาพดูอย่างตั้งใจ เธอค่อยๆเลื่อนเม้าส์ไปยังอัลบั้มรูปที่ชื่อว่า  My Job มีจำนวนรูปภาพทั้งหมด 31 รูป  ระรินเปิดอัลบัมนี้ขึ้น รูปชายหนุ่มที่จูบเธอเมื่อคืนนั้นสุดเท่ โฉบเชี่ยว แต่รูปที่เธอกำลังดูอยู่นั้น เป็นชายหนุ่มที่หน้าตาเหมือนที่เธอเห็นเมื่อคืน ในมาร์ทของครูสอนเด็กอนุบาลสุดอ่อนโยน ชายหนุ่มในรูปสวมเสื่อโปโล คอปกสีน้ำเงิน กางเกงขายาวสีดำ อากัปกริยากำลังกอดรัดฝัดเหวี่ยงกับเด็กๆด้วยรอยยิ้ม เด็กๆในรูปดูมีความสุขมากๆ ระรินเลื่อนไปดูรูปทีละรูป ยิ่งทำให้หญิงสาวประทับใจชายหนุ่มมากขึ้น  ระรินไม่นึกเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวรีบตอบอีเมลล์มาตินทันที เธอเปิดใจให้ชายหนุ่มสุดเท่ อ่อนโยนคนนี้เสียแล้ว

“ขอบคุณที่ส่งอีเมลล์และแอดเฟสบุคมานะคะ รินได้เข้าไปดูรูปมาร์ตินแล้ว รู้สึกประทับใจมากเลยคะ หมายเลขโทรศัพย์ของรินนะคะ 081889976540 ส่งข้อความหรือโทรมาก็ได้นะคะ รินว่างตลอด หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะคะ ระริน”  นี้อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นใหม่ของสาวผู้เพิ่งอกหักมาหมาด ๆ หญิงสาวมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกอย่างน้อยระรินไม่ต้องเหงากับการไม่มีใครอีกต่อไป มาร์ตินเป็นผู้ชายคนแรกที่หญิงสาวประทับใจตั้งแต่แรกเห็น ความรู้สึกนี้เธอไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน หญิงสาวปิดคอมพิวเตอร์ เดินไปยังตู้เสื้อผ้า เธอเลือกชุดสีชมพูเกาะอกลายลูกไม้และรองเท้าส้นสูงสีชมพูอ่อน  ระรินค่อยถอดชุดสีขาวที่เพิ่งใส่ได้ไม่นานออก กระดุมถุกปลดทีละเม็ด ชุดค่อยๆเลื่อนลงมาอยู่ตรงข้อเท้าสาวน้อยร่างบาง เธอหยิบชุดใหม่มาส้วมแทนอย่างไม่รอช้า  หลังจากเปลี่ยนชุด แต่งหน้ารีบร้อย ระริน เดินลงมาพบบิดาที่ห้องรับแขก บิดานั่งอ่านหนังสือพิมพ์รอระรินอยู่พลางขยับแว่นสายตาลงเมื่อเห็นลูกสาวอันเป็นที่รัก

“คุณพ่อคะ รินพร้อมแล้วนะคะ ไปกันหรือยังคะ”

“ไปได้เลยลูก ลูกสาวพ่อสวยจริงๆ แม่คงดีใจมากหากได้เห็นลูกเหมือนที่พ่อเห็น”

“คุณพ่อให้ป้าสร้อยซื้อดอกกุหราบ สีชมพูมาแล้วใช่ไหมคะ”

“จ๊ะ สร้อยเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว”

สองพ่อลุกเดินกอดเอวอย่างอบอุ่นออกไป ภาพนี้เป็นภาพที่เกิดขึ้นไม่บ่อยนัก เพราะตลอดชีวิตการทำงานของจักรพรรดิ์ มีแต่การเดินทาง ติดต่อลูกค้าทั่วโลก บ้านหลังใหญ่จึงเงียบเหงามานานแสนนาน แต่วันนี้ดูบรรยากาศเริ่มอบอุ่นขึ้นมาทันที เมื่อพ่อลูกได้มาอยู่พร้อมหน้ากัน

Create Date : 20 กรกฎาคม 2555
Last Update : 20 กรกฎาคม 2555 0:17:13 น.		0 comments
Counter : 199 Pageviews.
Share Tweet