|
|
 |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | |
|
|
 |
4 มิถุนายน 2551
|
|
|
|
|
รอยอดีต 1 ....เพื่อนใหม่...
(ผมเบื่อการเมืองข้างถนน เลยอยากจะหัดเขียนิยาย ก็ลองทำไปเท่าที่จะนึกสนุกแหล่ะครับ มีอะไรที่แนะนำได้ก็แนะนำกันบ้างเน้อ คือเขียนเอามันครับ)
รอยอดีต 1 ....เพื่อนใหม่...
หลังจากที่ทั้งสองได้เดินทางกลับมาถึงบ้านของชินโกะที่ซาซายามะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชินโกะก็ได้พาเคนเดินทางไปพบกับคุณจุน ยามาดะ ตามที่นัดหมายกันไว้ เพื่อวางแผนและปรึกษาหารือถึงเรื่องแผนการเดินทางของคณะสำรวจ ที่จะเข้าสำรวจพื้นที่ในประเทศไทย ซึ่งอยู่ในเขตจังหวัดเชียงรายและอยู่ระหว่างรอยต่อของประเทศไทยกับประเทศลาว ตามลายแทงที่เพื่อนสนิทของคุณจุน ยามาดะ ที่ได้ถือครองไว้เมื่อหลายปีก่อน
สวัสดีครับ ยามาดะซัง จำได้ไหมผมพาใครมาด้วย ชินโกะทักทายเพื่อนรุ่นพี่พร้อมกับยิ้มน้อยๆ
สวัสดี ยามาดะซัง เคนทักทายยิ้มๆเช่นกัน
เอ้า.....สวัสดีครับ เข้ามาๆ ทำไมจะจำไม่ได้ครับ เมื่อหลายปีก่อนตอนที่ผมไปเที่ยวเชียงราย ตอนนั้นผมเกือบตาย ก็เคนคนนี้นี่แหล่ะ ที่พาผมไปทะเลาะกับหมอที่โรงพยาบาล.....โรงพยาบาลอะไรน้า...จำไม่ได้แล้ว... เสียงร้องทักอย่างดีใจของ จุน ยามาดะ
โอ้โฮ คุณยังพูดไทยได้ชัดแจ๋วเลยนะ ตอนนั้นพวกเราไปเถียงกับหมอที่โรงบาล โอเวอร์บุ๊ค ครับ เสียงเคนบอกยิ้มๆพร้อมทั้งเข้าไปจับมือทักทายเพื่อนเก่า
ใช่ๆ...เถียงกันจริงจังมาก ผมล่ะตกใจจริงๆ ส่วนภาษาไทยก็ยังพอได้ครับ ....ยังไม่ลืม ยามาดะ ตอบพร้อมทั้งเชิญให้ทั้งสองนั่ง
หลังจากที่ได้ทำความเข้าใจถึงกำหนดการต่างๆเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จุน ยามาดะ ก็ยังไม่วายย้อนถามชินโกะ ถึงเรื่องที่เขาตกลงใจที่จะขอพักผ่อนอยู่กับครอบครัวของเขาที่ ซาซายามะ สักพัก และชินโกะเองก็ได้ตัดสินใจที่จะเดินทางกลับประเทศไทย ก็ต่อเมื่อคณะสำรวจได้เสร็จสิ้นจากภารกิจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
นี่...ชินโกะ จะไม่ไปด้วยกันจริงๆรึ ยามาดะถาม
ตอนนี้อยากถือโอกาสพักอยู่กับพ่อแม่สักพักน่ะ จริงๆ.... ไม่ไปจริงๆ.... แค่ เคนคนเดียวก็พาคุณ ยามาดะไปถึงถ้ำสมบัติอะไรนั่นได้อยู่แล้ว รับรองจริงๆ...สบายมาก ชินโกะ ตอบพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
พอดีงานของผมทางโน้น ก็ได้สั่งงานต่างๆไว้เรียบร้อยแล้ว เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้วก็อยากพักกับคุณพ่อคุณแม่สักพัก.....ขอตัวจริงๆนะ ให้ผมรอฟังข่าวดีของพวกคุณอยู่ที่นี่ล่ะกันครับ ชินโกะอธิบายช้าๆ
เอ้า...ไม่ว่ากัน แล้วเคน...แล้วตกลงพรุ่งนี้เอาไง ให้ผมไปรับคุณที่ ซาซายามะ มั้ย
โอ้ย ไม่ต้องหรอก ผมมาเองได้ เคนตอบยิ้มๆ
ไหนคุณลองบอกซิว่าจะมาที่นี่ยังไง ชินโกะ ถามเพื่อนด้วยท่าทางที่จริงจังนิดๆ
ก็คุณมาส่งผมที่สถานีรถไฟที่ซาซายามะก็พอ หลังจากนั้นผมก็นั่งมาลงที่ ทาคาระซุกะ แล้วก็เปลี่ยนเส้นทางไปนั่งรถของฮันคิว จริงๆนั่งรถไฟของเจอาก็ไปได้นะ เพราะผมดูแผนที่มาแล้ว แต่มันอ้อมเลยไป ผมเลยเลือกตามแบบที่คุณว่าดีกว่า คือขึ้นรถไฟของฮันคิวจาก ทาคาระซุกะ แล้วมาลงที่ โฮตารุกะอิเกะ
แค่นี้ก็ข้ามถนนมาถึงออฟฟิศคุณยามาดะได้แล้ว...โธ่ เด็กๆครับ สบายมากชิน...สบายจริงๆ...ไม่ต้องห่วง เคนอธิบายให้เพื่อนฟังอย่างมั่นใจ
อ่ะ..ยังไม่ลืม....มาได้.....งั้นพรุ่งนี้มาคนเดียวจริงๆนะ ชินโกะพูดยิ้มๆ
มาได้จริงๆ
และในเช้าวันรุ่งขึ้น เคนก็ได้เดินทางมาพบกับ จุน ยามาดะ ตามที่ได้นัดหมายไว้ สำหรับการเดินทางไปเชียงรายของ จุน ยามาดะ ครั้งนี้ เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี จริงๆแล้ว จุน ยามาดะ สนิทกับเคนมาตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นจุน ยามาดะ มาเที่ยวที่เชียงรายในฐานะนักท่องเที่ยวที่ชอบการผจญภัย และเขาได้ล้มป่วยเป็นไข้ป่าที่เชียงราย เลยทำให้มีโอกาสได้รู้จักกับเคนซึ่งทำงานให้กับบริษัทของญี่ปุ่นที่อยู่ในจังหวัดเชียงราย
เคน เดี๋ยวเราขึ้นรถเมลล์ไปลงที่สนามบิน อิตามิ ก่อนนะ คือโทโมกิ กับ โทโมมิ เพื่อนผมเขาจะรอขึ้นรถที่นั่นเลย แล้วพวกเราค่อยไปที่ คันไซแอร์พอร์ต พร้อมกัน
"ไม่เป็นไรนะ ยามาดะ พูดต่อ
โอ้ย ผมไงก็ได้ครับ เคนตอบพร้อมยิ้ม...สบายๆ
ว่าแต่ว่า คุณยามาดะ เอาของติดตัวไปเป้เดียวจริงๆหรือครับ....ทำไมไม่เห็นมีอะไรเลย
ผมไปหาเอาข้างหน้า ...ที่เชียงรายก็พอหาได้น่ะ...จริงๆ... ผมไปครั้งที่แล้วเป็นไข้เกือบตาย คราวนี้เอาแต่พวกยาไป จำได้ว่าของใช้เล็กน้อยผมจัดที่เชียงรายสบายมากครับ ยามาดะ ตอบเพื่อนร่วมทางอย่างละเอียด
เราต้องลงที่ อิตามิ ก่อนครับคุณเคน คือผมนัดสองคนนั่นไว้สายนิดหน่อย กลัวคุณมาไม่ทัน แต่คุณมาเร็วเหมือนกันเลยคิดว่าเรามารอที่ อิตามิ เลยละกัน ตอนนี้ก็ต้องรอเพื่อนผมสักพักนะ
และทั้งสองก็ได้แวะรอเพื่อนร่วมทาง ที่จะเดินทางมาสมทบเพิ่มอีกสองคนที่สนามบิน อิตามิ ซึ่งตอนนี้ได้กลายมาเป็นเพียงสนามบินภายในประเทศเท่านั้น หลังจากที่ทางจังหวดโอซาก้า ได้เปิดให้ คันไซแอร์พอร์ต เป็นสนามบินนานาชาติแห่งใหม่ เมื่อไม่กี่ปีมานี้ และเมื่อถึงเวลานัดหมาย เพื่อนร่วมทางทั้งสองคือ โทโมกิ และโทโมมิ ก็ได้เดินทางมาตามเวลาที่ได้นัดหมายกันไว้ ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องปกติทั่วไปของผู้คนในประเทศนี้ ที่มักจะตรงเวลาและมีความรับผิดชอบในตัวเองสูงยิ่ง
เคนมองเพื่อนใหม่อย่างตั้งใจหลังได้รับการแนะนำให้ได้รู้จักกันในตอนแรก และเขาเองก็คิดไปต่างๆนาๆ เพราะเคนไม่คิดว่าเพื่อนร่วมทางครั้งนี้จะมีหญิงสาวร่วมเดินทางไปด้วย เหตุเพราะสถานที่ที่จะไปนั้น จริงๆก็ถือว่าลำบากไม่น้อยสำหรับคนทั่วไป และน่าจะยุ่งยากมากขึ้นไปอีก เมื่อคิดว่าคนที่จะร่วมคณะเดินทางเพื่อสำรวจถ้ำในครั้งนี้ เป็นหญิงสาวที่ชื่อว่า โทโมมิ ที่ดูออกจะค่อนข้างผอมและบอบบางไปนิด
ส่วนโทโมกิ ซึ่งเป็นพี่ชายนั้น มองผ่านๆก็คล้ายๆกับนักธุรกิจโดยทั่วไป คือดูสะอาดสบายตา และออกจะเจ้าสำอางนิดๆตามแบบฉบับของผู้ชายญี่ปุ่นในโลกยุคปัจจุบัน ที่แม้แต่หน้าและคิ้วก็ยังต้องมีการโกนและแต่งเติม ทั้งใส่ใจรักษาและดูแลหน้าไม่แพ้สาวๆเช่นกัน เมื่อทักทายกันได้สักพักแล้ว พร้อมๆกับกาแฟในแก้วที่ต่างก็หมดลง ทั้งหมดก็ออกเดินทางจาก อิตามิ สู่คันไซแอร์พอร์ต ทันที และในเวลาเพียง 1 ชั่วโมงเศษๆ คณะผู้สำรวจทั้งสี่ก็ถึงคันไซแอร์พอร์ตได้อย่างไม่ลำบากยากเย็นนัก
| Create Date : 04 มิถุนายน 2551 |
| Last Update : 4 มิถุนายน 2551 10:14:12 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 156 Pageviews. |
|
 |
|
|
โดย: larnkawee  วันที่: 4 มิถุนายน 2551 เวลา:11:06:54 น. |
|
|
|
|
|
|
|
chiangraiplusสวัสดี |
|
|
|
|
Location :
เชียงราย Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
ผมเป็นคนขายของให้นักท่องเที่ยวอยู่ที่เชียงรายครับ อายุ 47 ปีแล้ว จริงๆเป็นคนนครปฐมครับ แต่ย้ายมาค้าขายอยู่เชียงรายได้เกือบ 10 ปีแล้ว
เริ่มเข้าราชดำเนินครั้งแรกเมื่อ 3 มีนาคม 49 ครับ ตอนนั้นขายของไม่ได้ด้วย เลยทำให้เบื่อการเมืองข้างถนนของกะทิและพวกมากๆ เลยตัดสินใจสมัครเข้าหาความรู้ทื่ราชดำเนิน
มีคนในดวงใจมากมายหลายคนครับ ทั้งพี่ขนมต้ม คุณRockhill คุณSky พี่kitty pat พี่Klass อาจารย์นกโก๊ก
โอ้ยมากมายบอกทั้งวันก็ไม่หมดครับ คนที่น่ารักและเปี่ยมไปด้วยความรู้ในราชดำเนินมากมายจริง ผมก็ขอคารวะด้วยใจจริงมาตรงนี้ด้วยเลยละกันครับ
|
|
|
