รอยอดีต 4 .....เริ่มลำบากใจ..... รอยอดีต 4 .....เริ่มลำบากใจ..... หลังจากที่ได้เดินทางมาถึงที่พักในจังหวัดเชียงรายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เช้าวันรุ่งขึ้น คณะสำรวจลายแทงโบราณกลุ่มนี้ก็เริ่มเสาะหาแนวทางการทำงานทันที โดยเคนก็ได้นัดหมายให้ลุงจงซึ่งเป็นหัวหน้าพรานในการเดินทางเข้าป่าครั้งนี้มาพบตนเองและคณะที่บ้านของเคนในช่วงบ่ายของวันนี้ เพื่อวางแผนการเดินทางอย่างเร่งรีบ ด้วยเหตุที่หมายกำหนดการต่างๆนั้นก็ได้ถูกวางไว้คร่าวๆแล้ว จากทางฝั่งของยามาดะและเพื่อน จึงทำให้เคนรู้สึกอึดอัดใจบ้างเล็กน้อย เพราะหลังจากที่ได้พูดคุยกันเบื้องต้นนั้น เคนรู้สึกได้ว่า ยามาดะและเพื่อนๆ ไม่ได้ใส่ใจในเรื่องของความปลอดภัยมากเท่าใดนัก หรือไม่ใส่ใจเลยก็ว่าได้ และเพื่อไขข้อคาใจของทุกคน เคนจึงต้องรีบร้อนเรียกให้ลุงจงมาพบโดยด่วน เคนจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้ง ก่อนเข้าป่าในแถบนี้เขามักจะต้องคุยกับมือขวาอย่างลุงจงเสมอ และเคนก็มั่นใจในตัวพรานชาวม้งผู้นี้เป็นอย่างมาก หลายปีมานี้การเดินทางบุกป่าของเคนและเพื่อน ไม่ว่าจะเล็กน้อยหรือขบวนใหญ่แค่ไหน ทุกครั้งต้องมีลุงจงเพื่อนรุ่นพี่ที่เคนนับถือร่วมเดินทางด้วยทุกครั้ง “ยามมาดะซัง บ่ายสามโมงวันนี้เรานัดกับพรานนำทางไว้นะ คุณไปซื้อของที่แม่สายก็กลับมาให้ทันด้วยละกัน คืออยากให้คุยพร้อมกันทุกๆคน จะได้เข้าใจเหมือนๆกัน โอเคน่ะ” เคนบอกกับเพื่อนที่เขาสนิทสนมมานานมากๆ ด้วยน้ำเสียงปกติ "สบายมากเคน นายไม่ต้องห่วง....เดี่ยวฉันก็กลับแล้ว แค่ไปดูเสื้อผ้าใส่เข้าป่าสักสองสามชุด ไม่เกิน 2 ชั่วโมงก็กลับแล้ว” ยามาดะบอกเพื่อนชาวไทยด้วยท่าทีขึงขัง จนเคนอดหัวเราะไม่ได้ เขากับยามาดะรู้จักและสนิทกันมานานมาก บางครั้งก็กอดคอนั่งมึงกูกันทั้งคืน เหตุเพราะต่างคนต่างเมา บางทีก็พูดจาแสนจะสุภาพเรียบร้อยเพราะลืมตัวไปคิดว่าตนเองเป็นลูกน้องกับเจ้านาย..... “ฉันไปด้วยนะ” โทโมกิเอ่ยขึ้น หลังจากดื่มกาแฟรสชาติไทยๆผ่านไปสองแก้ว ปกติแล้วโทโมกิจะเป็นคนนิ่งๆเงียบๆชอบฟังมากกว่าพูด จนหลายๆคนในกลุ่มเพื่อนตั้งฉายาให้กับเขาว่า “ไอ้เจ้านาย” หลังจากนั้นไม่นานนักทั้งสองก็ขับรถออกจากบ้านไปทันที โดยมุ่งหน้าไปที่สามเหลี่ยมทองคำก่อน แล้วค่อยย้อนกลับมาทางแม่สาย ซึ่งเคนเองเมื่อได้ฟังตอนแรกก็งงๆและสงสัยในความคิดของโทโมกิ ที่สั่งให้ยามาดะเดินทางไปตามเส้นทางนั้น ด้วยเหตุว่าโทโมกิต้องแวะไปดูทะเลสาบเชียงแสนเพื่อสำรวจบางสิ่งบางอย่าง เคนก็เลยไม่ติดใจสงสัย “กลับมาแล้วหรือครับ” เคนทักเบาๆ “ไปเดินแถวๆนี้เองค่ะ คืออยากเห็นตลาดตอนเช้าเลยออกไปเดินดูตลาดเช้าตรงฝั่งด้านโน้น บอกลุงยามหน้าบ้านไว้ว่าให้แกบอกคุณด้วย แต่แกท่าทางตกใจมากที่เห็นดิฉันจะเดินไปเที่ยวแถวนี้คนเดียว” โทโมมิบอกด้วยน้ำเสียงสบายๆ “แล้วเป็นไงครับตลาด” เคนชวนคุย ในขณะที่ตนเองกำลังเช็ครถยนต์ที่เช่ามาอย่างขมักขะเม้น “คนเยอะค่ะ เยอะมากๆ ยิ่งช่วงเช้ามากๆนี่ ทุกอย่างดูวุ่นวายไปหมด ดิฉันมองดูอยู่เป็นนาน จนไม่ได้ซื้ออะไรเลย แล้วตอนจะกลับพอดีเจอผึ้งค่ะ เขาวางขายทั้งรังผึ้งและน้ำผึ้ง เห็นแล้วอยากลองเลยซื้อมา” “แพงไหม” “80 บาทก็มี 60 บาทก็มี แต่ดิฉันซื้อ 40 บาทมาค่ะ คืออันที่มันไม่ค่อยสวยเขาจะขายถูก เขาขาย 50 บาทนะเพราะมันมีตำหนิ แต่ดิฉันต่อ 40 เขาเลยให้ ก็เลยโอเค” “โอ้โอ....อะไรกันคุณ....แค่นี้คุณยังไปต่อเขาอีก... โอ้โฮ....เชื่อคุณจริงๆ” เคนพูดยิ้มๆ “ก็แค่สนุกค่ะ....เจ้านาย....รู้หรอกค่ะว่าไม่ควรไปต่อเขา เขาหามาด้วยความยากลำบาก .....แต่ทำไงได้ล่ะเจ้านายขา คนมันเคย...ยังไงก็ต้องมีนิดหน่อยแหล่ะค๊ะ” เธอสาธยายแบบผู้รอบรู้ “คุณครับ วันนี้ช่วงบ่ายอย่าไปไหนนะครับ” “คือลุงที่เป็นพรานนำทางแกจะมาพบพวกเรา ผมนัดแกไว้ คืออยากให้เจอกันครบๆ จะได้คุยกันให้เข้าใจไปเหมือนๆกันเลย” เคนอธิบายก่อนที่สาวเจ้าจะย้อนถามออกมา “ได้ค่ะเจ้านาย” เธอตอบรับเสียงแหลมๆ ตามเคย หลังจากนิ่งเงียบไปไม่นาน เสียงเล็กๆของเธอก็ดังขึ้นอีก “นี่คุณเคน ลุงนายพรานของเรานี่แกมาจากไหนหล่ะ จริงๆไม่ต้องมีก็ได้นะพรานนำทางเนี้ยะ ไม่ใชเรื่องเงินนะ แต่จริงๆไม่อยากให้มากคน คืออยากไปกันเงียบๆมากกว่า ที่คุยกับพี่โทโมกิ และยามาดะซังไว้ในตอนแรก ก็อยากได้แบบนี้” เธอบอกความต้องการยาวเหยียด “คุณกลัวคนแย่งมหาสมบัติหรือไงกันคู้ณ ลุงจงนี่น่ะ แกเป็นพรานนำทางทุกครั้งที่ผมเข้าป่าแหล่ะ...ผมไม่เคยเข้าป่าแถบนี้โดยไม่มีแกครับ” เคนบอกยาวๆพร้อมทั้งส่งสายตาเบื่อหน่ายเล็กน้อยมายังเจ้าของร่างเล็กๆที่ยื่นอยู่ไม่ไกลนัก “แกเก่งขนาดนั้นเลยหรือ” “เอาแล้วไง ยังไม่ทันไร ดูถูกคนนำทางซะแล้ว แกไม่เก่งครับ แต่แกคือลูกหลานนายทหารของกองพล 93 ที่ย้ายมาตั้งถิ่นฐานในแถบนี้ตั้งแต่สมัยก่อนโน้น ผู้คนในแถบนี้ยังเคารพนับถือระบบทหารของกองพล 93 อยู่นะครับ และแกพูดได้หลายภาษาทั้ง จีน พม่า กระเหรี่ยง มูเซอ เย้า อาข่า และที่สำคัญแกเป็นชาวม้งครับ บริเวณนี้เป็นเขตอิทธิพลของชาวเขาเผ่าม้งนะครับ รัฐบาลไทยยังให้สิทธิ์คนเหล่านี้มากมาย คือเขาช่วยรัฐบาลไทยต่อต้านกลุ่มคนร้ายจากภายนอกประเทศเมื่อ 30 กว่าปีที่แล้วอย่างโชกโชน รับรองมีประโยชน์มหาศาลครับถ้ามีคนอย่างลุงจงของผมนำทาง” เคนอธิบายยาวๆอีกครั้ง อ้า......ชาวม้ง...หรอกเหรอ อย่างนั้นก็น่าจะได้ความหล่ะ....คือกำลังต้องการเจอคนม้งอยู่พอดี อยากถามประวัติศาสตร์นิดหน่อยเกี่ยวกับเรื่องเล่าในอดีต” เธอตอบเรียบๆ หลังจากนั้นทั้งคู่ต่างก็เงียบๆกันไป แต่ไม่มีใครรู้ความในใจของเคนเวลานี้ว่าเขารู้สึกอย่างไร.....เขาเริ่มวิตกกังวลเกี่ยวกับเหตุการณ์ภายหน้ามากขึ้นมากขึ้น หลังจากที่ได้สนทนากัน สิ่งต่างๆที่นายจ้างกลุ่มนี้แสดงออกมานั้น มันชักจะยากต่อการคาดเดาใดๆ บางครั้งเหมือนไม่มีอะไร ไม่จริงจัง...แต่บางครับก็แฝงไปด้วยการปกปิดและหลบซ่อนชอบกล....เคนได้แต่คิด Create Date : 04 มิถุนายน 2551 Last Update : 4 มิถุนายน 2551 10:17:10 น. 0 comments Counter : 168 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก