เลศร้าย หมายหัวใจ (All i want is you) บทนำ

	บทนำ เสียงลมหายใจอย่างสม่ำเสมอของคนในอ้อมกอด เรียกเจ้าของดวงตาคมกริบที่ยังสะลึมสะลืออยู่ค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมาช้าๆเหลือบมองใบหน้าหวานซึ่งกำลังแนบแก้มอยู่บนแผงอกอันอับอุ่นของเขา เขาควรจัดการกับเธอยังไงดี ยิ่งพยายามผลักไสไม่สนใจ หัวใจเขากลับยิ่งดึงให้เธอเข้ามามากยิ่งขึ้น ... พอกันที! นายไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีกับฉันทั้งที่นายยังสะใจอยู่หรอก คนอย่างนายมันก็เก่งแต่ปากว่ามือถึง คอยเอาแต่กลั้นแกล้งคนอื่นให้เสียใจ ฉันหวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่นายจะทำแบบนี้กับฉัน และขอให้นายจำเอาไว้ไม่ว่านายจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม ฉันคือคนที่พี่ชายนายกำลังคบหา ถ้านายไม่ให้เกียรติฉันอย่างน้อยๆก็ควรให้จะเกียรติพี่ชายของนายเอง คำพูดหลายวันก่อนพาดผ่านเข้ามาอีกครั้ง ทำให้คิ้วเข้มต้องขมวดขึ้นอย่างคิดไม่ตก พี่ชายกับผู้หญิงของพี่..... ไม่ง่ายดายเลยที่เขาจะเลือกสิ่งใดสิ่งหนึ่งให้ขาด ในเมื่อเขารักทั้งคู่ เขาพยายามแล้วหลายต่อหลายครั้ง พยายามเลือกตัดหญิงสาวออกไป แต่สุดท้ายเขาก็แพ้ธารอารมณ์ตัวเองแทบทุกครั้ง ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างหนักหน่วงยามมองแขนเรียวนุ่มที่โอบเอวเขาโดยไม่รู้ตัว ถ้าหากพายุไม่เข้าเมื่อคืน เรือลำนี้ก็คงกลับเข้าฝั่งได้ตามปกติ ส่วนเธอก็คงได้อยู่กับพี่ชายเขา และเขาคงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดเธอมากขนาดนี้ ทั้งๆที่รู้ว่าเธอจะเกลียดชังน้ำหน้าเขาแค่ไหน ทั้งๆที่รู้ว่าใจกำลังทำผิด แต่เขาก็หยุดมองเธอไม่ได้.......ไม่ได้เลยจริงๆ ในขณะที่ตึกสูงเหนือระดับน้ำทะเลหนึ่งร้อยสิบเมตร ชายหนุ่มเจ้าของรูปร่างสูงใหญ่ราวร้อยแปดสิบห้าเซ็นติเมตรบนชุดสูทสีเทาจากอิตาลีกำลังยกมองนาฬิกาเรือนหรูบนข้อมือด้วยความกระวนกระวายใจ เสียงเข็มวินาทีที่หมุนวนบนหน้าปัดกลายเป็นเสียงที่เจ็บปวดมากที่สุดสำหรับเขาในเวลานี้ ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงแผ่วเบาของมันกระทบโสตประสาท หัวใจของเขาราวกับถูกมีดปลายแหลมทิ่มแทงลงมา ดวงตาสีอความารีนใสซึ่งได้รับถ่ายทอดมาจากผู้เป็นบิดาหันมองบานกระจกใสซึ่งบัดนี้ถูกพายุฝนลูกใญ่กระเซ็นสาดใส่เข้ามาอย่างหนักพร้อมกับเสียงคำรามก้องอย่างเกรี้ยวกราดของท้องฟ้าตามมาให้ได้ยินเป็นพักๆอย่างเคร่งขรึม จากสภาพที่เป็นอยู่ในในเวลานี้มองด้วยตาก็รู้ว่าแย่แล้ว เขาไม่อยากนึกภาพกลางทะเลเลยจะเป็นเช่นไร ธรรมชาติไม่เคยมีใครต้านทานได้อยู่แล้วทุกอย่างล้วนเป็นไปตามวัฏจักร โชคยังดีที่เมื่อเที่ยงวันนี้เขาได้คุยกับเลขาว่าเรือเข้าเทียบท่าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่โชคร้ายก็คือลินลดา ผู้หญิงที่เขากำลังจะเข้าพิธีหมั้นหมายอย่างเป็นทางการในอีกสองวันข้างหน้ายังอยู่ในเรือของลูกค้ากับน้องชายเขา เรื่องนี้เป็นเพราะความสะเพร่าและโง่เขลาอย่างไม่น่าให้อภัยของเขาแท้ๆที่ดันนัดเธอให้ยังจุดจอดเดียวกันกับเรือรับรองลูกค้าที่กำลังจะออก ทำให้เธอคิดเรือลำนั้นเป็นเรือที่เขานัดเธอให้ขึ้นไป เสียงฝีเท้าหนักๆที่ย่ำไปมาเหมือนเสือติดจั่นทำเอาหญิงสาวเจ้าของห้องที่นั่งอยู่ใกล้ๆด้วยความกังวลพอๆกับเขาถึงกับพูดออกมาอย่างอดรนทนไม่ไหวว่า “ถึงเดินจนพื้นมันสึกก็ไม่ช่วยอะไรหรอกพาร์ท ทั้งหมดก็เพราะความหลงผู้หญิงจนหน้ามืดตามัวของคุณคนเดียว คุณน่ะมันช่างเป็นผู้ชายที่โง่ดักดานที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย ฉันเคยบอกเคยเตือนคุณให้จับตาดูกี่ครั้งแล้ว ว่าแม่นั่นร่านจะตายไป เห็นมั้ยล่ะพอคุณเผลอเข้าหน่อยแม่นั่นก็แล่นไปยั่วยวนไพรซ์ ป่านนี้คงกำลังยั่วระเริงรักกันถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้” ระเบิดออกไปแรงๆทั้งที่ใจเจ็บปวดไปไม่น้อย พิชยะเป็นทั้งรักแรกและเป็นผู้ชายคนเดียวที่อยู่ในใจเธอมาเกือบสิบเจ็ดปี สิบเจ็บปีทีเดียวที่เธอไม่คิดมองใคร...รอแต่เขา..คิดถึงแต่เขาเหมือนคนบ้าคลั่ง จนเมื่อเขากลับมาเธอคิดว่าเขาจะสนใจเธอบ้างแต่ก็เปล่า เขาปฏิเสธเธอและหยิบยื่นคำว่า ‘เพื่อน’ มาให้ซึ่งเธอก็ยินดีรับมันโดยหวังว่าเวลาจะทำให้เขาจะเห็น ‘ค่าความรัก’ ที่เธอมีบ้างสักวัน ทว่าเขาก็ทำให้เขาผิดหวังและเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนั้น เขาก็สร้างฉากราวรักเธอปานจะกลืน แต่พอลับหลังใครต่อใครท่าทางความใส่ใจที่เขามีเธอก็พลันหมดลง จนเธออดคิดไม่ได้ว่าเขามอบคำว่าเพื่อนให้เธอมาทำไม ในเมื่อปฏิกิริยาที่เขาแสดงต่อเธอมันตรงกันข้ามหมด ไม่ใช่เพื่อนหรือคนรัก เธอคงเป็นได้แค่ ‘คนไม่มีตัวตน’ เป็นได้แค่สินค้าตามตู้กระจกให้เขาหยิบยืมมาโชว์เท่านั้น น้ำเสียงเกรี้ยวกราดหญิงสาวราวกับน้ำมันถังใหญ่สาดเทลงมาในจพัทธดลย์ที่คุร้อนอยู่แล้วให้โหมกระพือหนัก ใบหน้าหล่อคมแบบลูกครึ่งผสมขมวดคิ้วมุ่น ตวัดนัยน์ตาไปทางต้นเสียงฉับพลัน การรอคอยโดยไม่รู้ว่าเวลาจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่ก็ทำให้เขารู้สึกเหมือน ’คนตายทั้งเป็น’ พอแล้ว เขาไม่ต้องการฟังคำพูดเสียดสีอะไรจากเธอทั้งนั้น ไม่ว่ามันจะมาจากโทสะหรืออะไรก็ตาม ทันใดนั้นร่างสูงจะก้าวตรงไปที่เก้าอี้นั่งด้วยท่าทางคุกคาม “ลินกับไพรซ์ไม่มีทางกับแบบนั้นแน่ เธออย่าเอาจิตใจสกปรกที่เต็มไปด้วยเรื่องต่ำๆของตัวเองมายัดเยียดให้คนอื่นเลย..แอนนา” เสียงตะโกนกร้าวพร้อมมือหนาที่พุ่งเข้าบีบเรียวคางมนไว้แน่นราวกับจะให้แตกปริเป็นผุยผงไปต่อหน้า ทำเอาร่างบางถึงกับหน้านิ่วด้วยความเจ็บ หากไม่มีแม้แต่น้ำตาหรือเสียงร้องขอความปราณีหลุดออกมาแม้แต่นิดเดียว เธอรู้ดีว่าไม่ใช่แค่ความรักที่ทำให้เขาตาบอดไม่ยอมความจริงที่เป็นอยู่ แต่เป็นเพราะพวกเขาสองพี่น้องเลือกที่สนใจแต่ผู้หญิงคนนั้น ฟังแต่ผู้หญิงคนนั้น ไม่เธอว่าจะพูดอะไร จะทำอะไรในตอนนี้ เธอก็กลายเป็นผิดคนเลวเหมือนแม่มดแสนชั่วร้ายที่จ้องกลั่นแกล้งใส่ร้ายเจ้าหญิงของเขา ทั้งที่แต่ก่อนนี้เขาไม่เคยแสดงอาการแบบนี้กับเธอ อย่าว่าแต่ขึ้นเสียงเลย แค่บีบคางเธออย่างในเวลานี้ก็ไม่มีทางที่เขาจะทำมันด้วยซ้ำ ริมฝีปากบางเล็กเหยียดยิ้มหยันใส่ชายหนุ่มกึ่งสมเพชตัวเองด้วยที่ถูกพิษรักหลอกลวงจนโง่หัวไม่ขึ้น “ต่ำงั้นเหรอ? คอยดูแล้วกัน ถ้างานหมั้นของคุณล่ม ฉันจะเป็นคนแรกเลยที่เดินเข้ามาหัวเราะสมน้ำหน้าคุณ” น้ำเสียงมั่นคงพร้อมแววตาท้าทาย ทำให้คนที่โมโหในทีแรกต้องทิ้งมือลง สะบัดหน้าเดินหนีเดินออกไปจากห้องทันทีปานพายุด้านนอกด้วยกลัวว่าหากอยู่นานกว่านี้อีกสักนาที เขาอาจควบคุมสติที่หลงเหลืออยู่ไว้ไม่ไหวพลั้งมือทำอะไรไปเธอไปมากกว่านี้แน่ ฝีเท้าใหญ่เดินเลียบมาตามโถงทางเดินช้าๆ ก่อนจะหยุดที่หน้าลิฟต์ ใบหน้าคมคายนิ่งเรียบเย็นชายามมองภาพสะท้อนตัวเองบนกระจกเงาหน้าประตู ทุกอย่างกำหนดไว้แล้ว น้องชายเขาไม่มีทางแทงข้างหลังเขาเด็ดขาด...ไม่มีทาง โดยเฉพาะเธอ..

Create Date : 11 กุมภาพันธ์ 2551		3 comments
Last Update : 22 กันยายน 2554 23:41:24 น.
Counter : 631 Pageviews.
Share Tweet