|
|
|
|
|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
31 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
...ก้าวย่าง...
...ค่อยก้าว ค่อยย่าง ตามเส้นทาง ที่เลือกด้วยหัวใจ...
ฉันเร่งฝีมือตามนายบ้าน เพื่อหวังให้พ้นเมฆฝน สีดำทะมึน ก้อนใหญ่ หลังจากเราออกเดินเท้าเข้าป่า จากหมู่บ้านโจ้กลาง หมู่บ้านเล็กเล็ก ของเมืองตาโอย แห่งนี้ เพื่อติดตามฝายธรรมชาติ จากป่าต้นน้ำ ที่ร่วมกันดูแลรักษา ให้มีน้ำไหลเรื่อย ลงมาหล่อเลี้ยงผู้คน ตลอดปี ชาวบ้านและโครงการ ร่วมสร้าง ร่วมทำ
แต่...ขาสั้นสั้นของฉัน ก็ไม่สามารถก้าวให้ทัน ตามใจต้องการได้ ฝนเทลงมา แต่พวกเราก็ไม่ได้คิดจะหยุดเดิน เพราะหมู่บ้านอยู่ไม่ไกล และฝนที่เทลงมา ผ่านต้นไม้ใบหญ้าก็เย็นฉ่ำ ล้างเหงื่อและความเมื่อยล้า จากการเดินไกลได้เป็นอย่างดี หรือด้วยความเย็นสบายนี่หรือเปล่านะ เลยทำให้ฉัน สบายจนลืมระวังเท้าอูมอูมเล็กเล็กของตัวเอง
"พรืดดดด ตุ๊บ" ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว ตัวฉันก็ลงไปอยู่บนพื้นซะแล้ว เพื่อนร่วมทางมองผ่านสายฝน หันมามองด้วยสายตาเป็นห่วงใย แต่เสียงหัวเราะกลางฝนของฉัน ทำให้พวกเขาต่างพากันหัวเราะตาม พร้อมส่ายหัวไปมา อย่างเอ็นดู...ซุ่มซ่ามตามเคยนะเจ้า...
ฉันยิ้มกว้าง ยุกขึ้นยืน ก่อนออกเดินต่อ...หัวเราะกลางสายฝน ชื่นใจ... หรือเทวดาบนฟ้าที่สั่งฝน จะขำตามพวกเราไปด้วย เพราะพอเราก้าวออกมาไม่กี่ก้าว ฝนก็หยุดอย่างกับสั่งได้
ยิ้มกว้าง...เพราะพอฝนหยุด เราก็เดินมาถึงแปลงนาท้ายหมู่บ้าน ภาพตรงหน้า...แดดสวยที่ค่อยค่อยส่องลงมา ทำให้ไม่อยากถอนสายตาเลย
แล้วธรรมชาติก็ให้ของขวัญอีกชิ้น กับพวกเรา...รุ้งกินน้ำตัวอ้วน... พาดผ่านท้องฟ้ากว้าง มาทักทายพวกเรา อย่างเป็นกันเอง คิดถึงตอนเป็นเด็ก...ฉันชอบฝันว่า สักวันจะได้ไปวิ่งเล่นบนนั้นเสมอ
เราพยักหน้าให้แก่กัน แล้วบอกลารุ้งตัวอ้วน มุ่งหน้ากลับหมู่บ้าน เพื่อไม่ให้คนอื่นในทีมที่รออยู่ เป็นห่วงกังวลจนเกินไป ก้าวเท้าเดินผ่านท้องทุ่งนา รวงข้าวเขียวเหลืองอ่อนอ่อน สู่ป่าท้ายหมู่บ้าน ฉันมองเห็นยุ้งข้าวที่เรียงราย อยู่ไม่ไกล ใกล้ถึงแล้ว...หมู่บ้านโจ้กลาง
ยุ้งข้าวหลังเล็กเล็ก ของแต่ละบ้าน หนึ่งหลัง หนึ่งเฮือน ถูกสร้างไว้รวมกันท้ายหมู่บ้าน ไม่ต้องมีเวรยาม คอยเฝ้า คอยจับตา เพราะความเชื่อ เชื่อใจ ซื่อสัตย์ ของทุกคนที่มีต่อกัน ข้าวของเฮือนไหนไหน ก็ไม่เคยหายไป มีแต่จะงอกเงย เพิ่มพูนด้วยหัวใจที่ยิ่งใหญ่ ของผู้คนชนเผ่าตาโอย ที่น่าภาคภูมิใจ ...ฉันเองก็ภาคภูมิใจ ที่ได้สัมผัสกับหัวใจที่ยิ่งใหญ่ของทุกคนที่นี้ เช่นกัน...
เราบอกลาชาวบ้าน หมู่บ้าน เพื่อกลับศูนย์ฯ ที่อยู่ห่างไปจากที่นี่ ประมาณสองสามชั่วโมง หรือมากกว่านั้นหากเส้นทาง...เละ ลื่น แต่วันนี้เราโชคดี กลับถึงศูนย์ได้ก่อนค่ำ ฉันเลยได้มีโอกาสไปล้างตัว ที่เลอะไปด้วยโคลน ที่แม่น้ำสายสำคัญของเมืองตาโอยนี้ "แม่น้ำเซลานอง" โน่นไง...เพื่อนตัวน้อยของฉันคอยอยู่...
ขอตัวพร้อมหัวใจ ที่ตอนนี้มันกระโดดโลดเต้น อย่างลิงโลด ความสนุกรออยู่ตรงหน้า ก่อนวางกล้องในมือ...ฉันหันไปขอบคุณฟ้า ที่งดงามอยู่เคียงข้างเสมอ ทุกก้าวย่างที่ฉันได้เลือกแล้ว บนเส้นทางเส้นนี้ ฉันเลือกด้วยหัวใจ ทำด้วยหัวใจ ทำด้วยรัก
...ก้าวย่างเล็กเล็ก ที่ก้าวด้วยหัวใจ ก้าวไปด้วยรัก...
Create Date : 11 ตุลาคม 2553 |
Last Update : 12 ตุลาคม 2553 0:34:00 น. |
|
17 comments
|
Counter : 1848 Pageviews. |
|
|
|
|
โดย: aenew วันที่: 13 ตุลาคม 2553 เวลา:8:07:40 น. |
|
โดย: aenew วันที่: 13 ตุลาคม 2553 เวลา:14:13:15 น. |
|
โดย: aenew วันที่: 14 ตุลาคม 2553 เวลา:7:59:23 น. |
|
โดย: ภูติ วันที่: 14 ตุลาคม 2553 เวลา:8:11:00 น. |
|
โดย: ชายพจน์ (ครีมโซดาซ่า ) วันที่: 16 ตุลาคม 2553 เวลา:17:08:30 น. |
|
โดย: aenew วันที่: 18 ตุลาคม 2553 เวลา:20:22:58 น. |
|
โดย: chance (changnon ) วันที่: 19 ตุลาคม 2553 เวลา:10:42:45 น. |
|
โดย: chance (changnon ) วันที่: 19 ตุลาคม 2553 เวลา:13:34:13 น. |
|
โดย: aenew วันที่: 19 ตุลาคม 2553 เวลา:18:08:25 น. |
|
โดย: aenew วันที่: 20 ตุลาคม 2553 เวลา:16:08:29 น. |
|
โดย: aenew วันที่: 20 ตุลาคม 2553 เวลา:17:14:16 น. |
|
โดย: ทาโบะจัง ! (boyalonejang ) วันที่: 21 ตุลาคม 2553 เวลา:20:25:06 น. |
|
โดย: aenew วันที่: 21 ตุลาคม 2553 เวลา:22:53:30 น. |
|
โดย: aenew วันที่: 22 ตุลาคม 2553 เวลา:12:35:18 น. |
|
| |
|
changnon |
|
|
|
|
สวัสดีตอนเช้าคะชานซ์ ชั่วโมงเน็ตที่ห้องหมดอีกแล้ว ตอนเย็นก็เลยไม่ได้เข้าเน็ตซะงั้น ตอนเช้าเคลียร์งานอยู่ งานเข้ากระจาย ช่วงนี้กรุงเทพก็ยังมีฝนอยู่นะ เราเจอฝนไปนิดหนึ่งตอนที่กำลังกลับห้องพัก
ยุ้งข้าวเหรอนั้นชานซ์ น่ารักจริงเชียว