 |
|
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 | 3 |
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
| |
|
 |
|
|
|
เรื่องเล่า...จากลาวใต้
เรื่องเล่า...จากลาว...ที่ไม่เคยลืม
รอยยิ้มของเด็ก ๆ เป็นสิ่งที่ทำให้..."มีแฮงหล๊ายหลายยามเฮ็ดเวียก"...
จำได้ดี...ในเช้าวันแรกก่อนเดินทางเข้าหมู่บ้าน เราเดินทางจากตัวเมืองสาละวันถึงอำเภอตาโอย ระยะทางแค่ 80 กว่ากิโลเมตรแต่ใช้เวลากว่า 5 ชั่วโมงด้วยรถ 4 วิวไดรฟ์ จนเราเอ่ยปากแซว พลขับหนุ่มลาวของโครงการ นายอึ่ง ของพวกเราว่า ตกลงเป็น Driver หรือ Dancer กันแน่ พร้อมกับเสียงหัวเราะและตัวกระเด้งกระดอน ไปตามความขรุขระของถนนเป็นระยะ กับรถไปด้วยกัน ตลอดทาง เล่นเอาตัวน่วมไปเลยทีเดียว
พอเดินทางถึงอำเภอเล็ก เล็ก อย่างอำเภอตาโอย ที่ติดชายแดนเวียดนามกับลาวใต้ก็บ่ายโข พวกเราจึงได้แค่พักผ่อนและประชุมวางแผนในการเดินทางและทำงานสำหรับวันต่อไป ทานข้าวเย็นที่ทำทานกันเองแบบง่ายง่าย อาบน้ำจากแม่น้ำใหญ่ที่ไหลผ่านหลังอาคารของโครงการ
เข้านอนแต่หัวค่ำ พร้อมพร้อมกับความตื่นเต้นที่รอเราอยู่ในวันรุ่งขึ้น
....อากาศดีดีในตอนเช้า ทำให้ความขี้เกียจ ไม่อาจฉุดเราอยู่กับที่นอนได้อีกต่อไป...สิ่งที่ดีที่สุด คือ ตลาดเช้า เพื่อได้สัมผัสกับวิถีชีวิตของผู้คน ได้อย่างสนุก เราตื่นมาพูดคุยทักทายกับทีม อึ่งเตรียมรถเพื่อพร้อมลุยสู่หมู่บ้านเล็กๆ...ตรุงแตรง...
สาวสาวเข้าครัว เตรียมทั้งอาหารเช้าและข้าวห่อของทั้งทีม
เรายังพอมีเวลา คว้ามอเตอร์ไซค์ของน้องน้อง เจ้าหน้าที่ในพื้นที่ของโครงการ มุ่งหน้าสู่...ตลาดเช้าของตัวอำเภอตาโอย...
ความเป็นคนแปลกหน้าของที่นี่ จึงกลายเป็นจุดสนใจของผู้คนอยู่ไม่น้อย
แต่รอยยิ้มไม่เคยแล้ง...ส่งยิ้มไปครั้งใด ได้รอยยิ้มกลับมาทุกครั้ง
และแล้วเราก็เจอกัน...The Gang....
ที่ร้านข้าวเปียก เล็ก เล็ก ของตลาดเช้า เราเจอเด็กเด็กกลุ่มใหญ่ ไม่รอช้าเข้าไปทักทาย นั่งทานข้าวเปียกไปด้วยกัน แค่นี้มิตรภาพที่ใหญ่กว่าชามข้าวเปียกมากมาย ก็เริ่มต้นขึ้น เด็ก เด็ก พาเราเดินสำรวจตลาด แวะไปรู้จักผู้คน หยอกล้อกันไปทั่วตลาดเล็ก เล็ก แบ่งขนมที่ซื้อจากเอื้อยคนนั้น แม่ค้าคนนี้ คนละนิดละหน่อย ไม่อิ่มท้อง...แต่อิ่มที่หัวใจ...
จนเรามองที่เวลา ต้องรีบล่ำลาจากเด็ก เด็ก และตลาดเช้า แผนที่ผจญภัยของพวกเราไป โดยไม่ลืมจะสัญญากันว่า...คืนพรุ่งนี้พวกเราจะไปดูการแสดงต้อนรับทหารใหม่ด้วยกันที่อำเภอ...เพราะฉันต้องค้างคืนที่หมู่บ้านเล็ก เล็ก ตรุงแตรง หนึ่งคืนถึงจะกลับมาที่นี่ เพื่อเจอกันอีกครั้ง
..."สัญญาแล้วนะ"...เด็ก เด็ก ส่งเสียงเมื่อมอเตอร์ไซค์ของฉันเริ่มทำหน้าที่ของมัน ฉันหันไปยิ้มกับพวกเขา พร้อมส่งเสียงแข่งกับมอเตอร์ไซค์ให้เด็ก เด็ก ได้ยิน..."สัญญา"...
เราออกเดินทางไปทำหน้าที่ในหมู่บ้านเล็ก เล็ก โดยที่ไม่ลืมสัญญา...คืนพรุ่งนี้เจอกันนะ The Gang...เสียดายที่ไม่มีโอกาสได้ถ่ายรูปงานต้อนรับของทหารใหม่ ที่เรากับพวกเด็ก เด็ก สนุกกันมาก ทั้งร้อง (เด็ก เด็ก ร้องแต่เราร้องไม่เป็น) ทั้งเต้น อันนี้ว่ากันมา...ฟ้อนรำด้วยท่าเก้ เก้ กัง กัง
แต่รู้ไหม...ว่ามันสนุกมากกว่าผับที่มีแสงสีวูบวาบในเมืองใหญ่แค่ไหน
เสียงหัวเราะ กว้างกว่ากว้าง ดังกว่าดัง แข่งกับเครื่องเสียงขนาดใหญ่ของกรมทหารลาว งานวัฒนธรรมแสดงด้วยทหารหญิงของลาว ที่สวยเกินกว่าจะเชื่อว่าพวกเธอจับปืนได้มั่น เมื่อต้องปกป้องประเทศ...สวย สวย สวย ยิ่งกว่า สวย ด้วยหัวใจเสียสละที่ยิ่งใหญ่นี่แหละ
แต่สิ่งที่ทำให้...เรายิ้ม และน้ำตารื้น ทุกครั้งที่คิดถึง คงไม่หนีไปจากสิ่งเล็กน้อยน้อย ที่เด็ก เด็ก หยิบยื่นให้ แต่ในความรู้สึกของเรามันเต็มตื้น กับน้ำใจของเพื่อนตัวเล็ก
เช้าวันก่อนกลับของเรา...เริ่มต้นด้วย
ปลาพวงใหญ่...จากเพื่อนตัวน้อย
ปลาพวงนี้คงไม่เท่าหัวใจ...ที่ตัวเล็กและครอบครัวหยิบยื่นให้เรา...
ขอบคุณนะตัวเล็ก...ขอบคุณ
ตามมาด้วย...สามสาวดาวเต้น...ที่กวักมือเรียกอยู่ข้างรั้วให้เจ้าหน้าที่โครงการตามหาเรา มาพร้อมกับความทรงจำของค่ำคืนที่แสนสนุกของเรา
...คิดถึงและจดจำได้เสมอนะว่า...มิตรภาพของเพื่อนตัวเล็ก มันพิเศษแค่ไหน...แววตาของพวกเขาเหมือนจะบอกเราให้...คิดถึง...
"สัญญาว่า...คิดถึงกัน"...
ปล.ยังมีเรื่องราวของหนุ่มน้อยที่ตามกันมาติดติด ไม่เพียงไม่ลืม แต่ฉันยังคิดถึงและรักอย่างเต็มหัวใจ ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงจริง เด็ก เด็ก
ที่ทำให้พี่รู้จักมิตรภาพ...ที่จริงใจ ไม่มีอะไรพิเศษสำหรับพี่มากไปกว่านี้อีกแล้ว มีแรงอีกเมื่อไหร่จะบันทึกมิตรภาพดีดีของเรา
แต่มันถูกบันทึกอยู่ในใจของพี่...ไม่มีลืม...
| Create Date : 14 ตุลาคม 2552 |
| Last Update : 14 ตุลาคม 2552 2:25:39 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 1501 Pageviews. |
|
 |
|
|
โดย: aenew  วันที่: 29 ตุลาคม 2552 เวลา:17:36:41 น. |
|
| โดย: aenew วันที่: 30 ตุลาคม 2552 เวลา:11:10:34 น. |
|
|
|
|
| changnon |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
มีเวลาอัพเรื่องราวตอนไหนเนี้ย
ทำไมเราไม่เห็นน้า...