30 ต.ค. 50 1 สัปดาห์ พอดี จากวันที่เริ่มหัดแต่ง blog ของตัวเอง ความสุข ความภูมิใจ และกำลังใจ ที่ได้รับจากเพื่อนๆ bloggang เกินความคาดหมาย จริง ๆ
ย้อนไปเมื่อ 24 ต.ค. 50



ครบรอบวันเกิดตัวเอง ทุกปีก็ไม่เคยให้ความสำคัญกับวันนี้มากกว่าวันอื่นๆ นัก ที่เคยทำก็มีใส่บาตร ขอพรจากแม่ บริจาคเลือด ปล่อยปลา เพราะไม่เคยบอกใครๆ ประกอบกับ วันเกิดตามบัตรประชาชนกับความเป็นจริงไม่ตรงกัน ก็เลยไม่ค่อยมีใครรู้ นอกจากคนใกล้ชิดจริง ๆ เพราะความทะลึ่ง ใส่ลงใน Profile มีเพื่อนสมาชิกเปิดเข้าไปดู จึงได้รับคำอวยพรมามากเป็นพิเศษกว่าปีก่อนจริงๆ

ปีนี้หลังจากใส่บาตร (วิ่งตามพระเกือบไม่ทัน ตื่นสายนะซิ) ก็ออกไปซื้อปลามาปล่อยหนองน้ำวัดใกล้บ้าน เสร็จแล้วก็เลยไปตรวจสุขภาพซะหน่อย ใช้ร่างกายมาเป็นปีๆ ขอตรวจเช็คบำรุงรักษาซะหน่อยนะ เฮ้อ! นี่แหละเป็นที่มาของการรู้แจ้ง เห็นจริง "อโรคยาปรมาลาภา"



ผลการตรวจอย่างละเอียดจากแล็บจะทราบในวันที่ 8 พ.ย. 50 คะ แต่ที่ทราบแน่นอนในวันที่ตรวจเลย คือ

พบก้อนเนื้อแปลกปลอมแอบมาอยู่อกข้างซ้ายอิฉันตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ 2 ก้อนๆ ละประมาณ 1-1.5 ซม. ณ เวลานั้น อึ้งกิมกี่ ก็คิดว่าตัวเองนะสาวมั่นคะ ดูแลสุขภาพตัวเองดีพอสมควร ออกกำลังกายค่อนข้างสม่ำเสมอ ไม่เคยมีวันลาป่วย (นอกจากป่วยการเมือง) จำไม่ได้ว่าเป็นหวัดครั้งสุดท้ายเมื่อไร จะมีที่เป็นขาประจำคุ้มเคยกันดีก็โรคกระเพาะเท่านั้น ที่ตอดเล็กตอดน้อยพอรำคาญ แต่ก็ไม่ถึงกับต้องพึ่งพาหมอให้เป็นที่หนักอกหนักใจแต่อย่างใด แล้วจู่ๆ ก็มามีอันต้องมีเรื่องให้ตระหนักอกสั่นขวัญผวาซะนี่เรา ...

ยังคะ...ยังไม่กล้าบอกใคร สมองมึนงง โทร.หาพี่สาว พี่ให้กำลังใจดีมากจริงๆ "แค่นี้เอง เขาเป็นกันเยอะแล้ว ผ่าเสร็จก็ไม่มีไรหรอก เขาเป็นกันเยอะแยะ"

แล้วมัยเราต้องอินเทรนด์กะเขาด้วยวะ?



เพื่อความแน่ใจ ไปคลีนิคคุณหมอที่ขึ้นชื่อว่ามีความชำนาญด้านนี้ดีกว่า เผื่อจะมีอะไรผิดเพี้ยนหรือเข้าใจผิด
ไปคนเดียวด้วย โอ้โห คิว คะ คิว ยาวมาก ขนาดแวะไปจองคิวไว้ก่อนแล้ว กว่าจะได้ตรวจเกือบ 3 ทุ่ม
แต่คุณหมอขา ตรวจหนูไม่ถึง 5 นาทีจริงๆ...

คำตอบคะ " ผ่าวันที่ 3 พ.ย. 50 นี้เลยละกัน "



คุณพระช่วย นั่นไม่ใช่คำตอบที่ต้องการได้ยินเลย ที่อุตสาห์มานั่งรอลุ้น อยู่เกือบ 3 ชม. นี่ แค่อยากได้ยินว่า "ปกติดีนี่ ไม่พบอะไร หรืออย่างน้อยก็รอสังเกตุอาการอย่างอื่นไปก่อนนะ ... " ประมาณเนี่ย
ไม่นึกว่า คุณหมอจะพูดน้อยขนาดนี้ เดินออกมาจากห้องตรวจ ขับรถกลับมาถึงบ้านก็ยังงงไม่หาย เอะแล้วไมเราไม่เสียค่าตรวจวะ รึเขาไม่เก็บ รึว่าเอาไว้รวบยอดตอนผ่า รึว่าเราเบลอ ฯลฯ

และตั้งแต่บัดนั้น ก็มิมีกระจิตกระใจจะทำสิ่งใด Blog ที่กำลังเห่อ ก็มีอันต้องทิ้งร้างไปด้วยเหตุฉะนี้

บัดนี้ ก็เริ่มจะทำใจได้ ประมาณว่า ช่างเถอะว่ะ
อะไรจะเกิด ก็ต้องเกิด
เมื่อมีเกิด ก็ต้องมีดับ
มีวันเกิด ก็ต้องมีวันตาย
ทำวันนี้ให้มีความสุข ทำในสิ่งที่อยากทำ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ทำ
เวลามีค่าที่สุดยิ่งเร็วก็ยิ่งดีจะได้รู้เรื่องกันไปเลย มันจะเนื้อดีเนื้อร้ายก็จะได้รู้กันไป

ปล. ผลออกมาเป็นอย่างไรจะเล่าสู่กันฟังต่อไป เพื่อนๆ ที่หลงเข้ามาอ่านอย่าเพิ่งเบื่อซะก่อนนะ

8 พ.ย.50 มาแล้วจ้า หายไปซะหลายวัน
ก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาทักทายและให้กำลังใจด้วยค่ะ



Internet บ้านนอก ช้ามาก ม๊าก จนไม่อยากเข้าเลย (จริง ๆ น๊า ไม่ได้แก้ตัว)
ทำให้เจ้าของ Blog เสียมารยาทมาก ๆ ที่ไม่เข้ามาดูแล Blog ตัวเองบ้างเลย
ปล่อยให้แขกเข้ามาเยี่ยมรอ ความคืบหน้า...(เข้าข้างตัวเอง. รึเปล่าวยะ)

ไม่ให้เสียเวลาต่อเลยละกันนะ... (เดี๋ยว.หลุดอีก)
วันที่ 3 พ.ย. 50 ไปตามนัดตรงเวลาแปะ เป็นคนแรกของ 1 ใน 3 ที่นัดผ่าวันนั้น คุณพยาบาลก็ให้ขึ้นเขียง เอ๊ย ขึ้นเตียงรอ ส่วนคุณพยาบาลก็เตรียมเอาเครื่องมือมาวางเรียงบนรถเข็นข้างๆเตียง เสียงก๊องแก๋งค์ๆ แข่งกับเสียงหัวใจเราเต้น
สักพัก คุณหมอก็เข้ามา ถามว่าเป็นงัย ยังคลำเจออยู่มั้ย เรา..ยิ้ม แหย๋ๆ
(แฮะๆ ไม่กล้าคลำเอง มันจั๋กกะจี้นะ)



คุณหมอก็คลำหาเป้าหมายทันที แล้วก็ทำหน้าแปลกใจ อืม! ก้อนเล็กลงนะ
ถ้าเล็กลงอย่างนี้ ไม่ต้องผ่าหรอก น่าจะเป็นถุงแป้ง แต่ให้ไปเอ็กซเรย์ดูก่อน
เฮ้!... อย่างน้อยวันนี้ก็รอดคมมีดไปครั้งหนึ่งละ
ก็เป็นอันว่า ณ วันนั้น ไม่ได้ผ่า ด้วยประการฉะนี้ละคะ สำหรับเอ็กซเรย์นัดเป็นปลายเดือน ธ.ค. แนะ เพราะมีคิวที่ด่วนกว่าเยอะ ไม่เป็นไรช้าก็ดีจะได้มีเวลาทำใจ มีเรื่องให้ลุ้นไปเรื่อยๆ หนุกดี



ทีนี้มาเรื่องผลการตรวจสุขภาพ
ส่วนใหญ่อยู่ในเกณฑ์ปกติ มีผิดปกติที่พบเม็ดเลือดแดงในอุนจิ อิ อิ คุณหมอ ขอให้นำมาตรวจซ้ำอีก ยังไม่รู้ว่าจะว่างไปอืกเมื่อไรเลย เพราะกะจะเก็บวันลาไว้ไปเที่ยวงะ

อิ.อิ. อาทิตย์หน้าจะไปชมดอกบัวตอง และหลังวันพ่อ ก็จะไปเวียดนามต่ออีก...
คงทิ้ง Blog ไปอีกหลายวัน แล้วจะเก็บภาพ (สวยรึเปล่าไม่รู้) มาฝากจ้า