เมื่อ 14 ปีที่แล้ว มีผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง เรียนจบแล้วก็หางานทำ ซึ่งก็ได้ทำงานใกล้บ้าน ณ เวลานั้น ผู้หญิงคนนั้นคิดว่าตัวเองโชคดีมากที่ได้ทำงานใกล้บ้าน เพราะลูกชายเพิ่งอายุได้ 1 ขวบ จะได้มีเวลาเลี้ยงลูก

   ผู้หญิงคนนั้นมีความใฝ่ฝันอันสูงสุดว่าอยากมีร้านค้าเป็นของตัวเอง ขายอะไรก็ได้ ขอให้ได้ขาย จึงเริ่มจากขายเครื่องสำอางผ่านแค็ตตาล็อค ขายเกือบทุกยี่ห้อที่มีในประเทศไทย และสามารถขายราคาถูกได้ เพราะจะได้ขายง่ายๆ และลูกค้าส่วนใหญ่มีกำลังซื้อ

   พอขายเครื่องสำอางอยู่ตัวแล้ว มีลูกค้าประจำแล้ว ก็เริ่มเอาขนมจากที่บ้านไปขายที่ ที่ทำงาน ต่อมาก็เอาของอุปโภคเช่น สบู่ ผงซักฟอก โทรศัพท์มือถือ ฯลฯ ไปขายผ่อน และขายอะไรต่ออะไรอีกหลายอย่าง จนได้ฉายา เจ้นักขาย ต้องการอะไรเจ้หาให้ได้หมด

   ณ เวลานั้น เป็นช่วงเวลาแห่งความสุข  แม้จะไม่ค่อยรุ่งในหน้าที่การงาน เพราะอยู่นอกสายตาเจ้านาย (ประมาณว่าเจ้านายมีขี้ตาเยอะ 555) แต่อาชีพค้าขายรุ่งมาก ยิ่งทำให้ฝันอยากมีร้านเป็นของตัวเองไวๆ (ไม่ใช่มาม่า)

   จนมา 14 ปีหลังจากนั้น มรสุมชีวิตก็เข้ามา เริ่มอยู่นอกสายตาเจ้านายมากขึ้นเรื่อย จะอยู่ในสายตาตอนเวลาใช้งาน (ที่หาคนอื่นทำไม่ได้) และไม่ค่อยยอมรับผิดที่ตัวเจ้านายก่อขึ้น ประมาณว่าถูกตลอด (ซึ่งก็เป็นนิสัยปกติของคนเป็นเจ้านายใช่มะ) แล้วคนผิดคือผู้หญิงธรรมดาคนนั้น

   เมื่อเจอแบบนี้นานวันเข้า ผู้หญิงคนนั้นก็เริ่มหาลู่ทางให้กับตัวเอง เริ่มจากขายลูกชิ้นปิ้งบ้างทอดบ้าง ที่หน้าบ้าน หลังเลิกงาน พอลูกค้าเริ่มรู้จักบ้างแล้ว ประกอบกับ เจ้านายเริ่มขี้ตาหนาเป็นนิ้วแล้ว ผู้หญิงคนนั้นบอกกับตัวเองว่า "อย่าไปทน ให้สุขภาพจิตเสียเลยว่ะ ลาก่อนเจ้าที่น่าเบื่อมากกกกกก" จึงหยิบปากกามาเขียนใบลาออก และตั้งใจว่าต่อไปนี้ฉันจะเป็นเจ้านายตัวเอง เพราะฉันจะได้ถูกตลอด ไม่มีใครมาด่าอย่างที่ผ่านมา 55555