คงเป็นเพราะ วัน เวลา ที่ผ่านไป มันเป็นเครื่องพิสูจน์อะไรต่ออะไรหลายอย่าง และมันก็พาความสุขของเราไปพร้อมด้วยการเรียนรู้นิสัยคน ถ้าตอนนั้นเรามองคนในแง่ร้ายเสียหน่อย เราคงไม่ต้องนึกเสียใจอย่างทุกวันนี้

 ย้อนกลับนึกถึงเรื่องเก่าๆ แล้วก็เสียดาย เสียดายความรู้สึกดีๆ กับคนหลายๆ คน เีสียดายที่ต้องพาลูกมาลำบาก เสียดายเวลาที่ผ่านไปพร้อมกับอายุที่มากขึ้น เสียดายที่ตอนนั้นเราน่าจะขายของต่อ ไม่น่าตัดสินใจย้ายมาที่นี่ แต่ก็อย่างว่า สิ่งที่ผ่านก็คือผ่านไป เราย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีก มีสิ่งเดียวที่จะอยู่กับเราต่อไป ก็คือประสบการณ์ และการระวังตัว ไม่ให้เกิดสิ่งแย่ๆ กับตัวเราอีก

ถ้าถามว่ามีแรงสู้ต่อไปไหม ก็ต้องบอกว่าจำเป็นต้องมี เพราะเรามีคนข้างหลังที่เราต้องรับภาระชีวิตเค้า จนกว่าเค้าจะทำงานเลี้ยงตัวเองได้ อย่างน้อยก็คงประมาณไม่เกินสองปี แต่ก็เป็นสองปีที่หนักหนาเอาการ ถ้าใครมีลูก และเลี้ยงลูกคนเดียวคงเข้าใจความหนักเลยใช่ไหมคะ ^^

หนี้สินก็เป็นอีกสาเหตุนึง ที่เป็นภาระอันหนักอึ้ง ทั้งที่มาจากค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงดูลูก และจากการฟุ่มเฟือยของตัวเราเอง พอตอนนี้เริ่มประหยัดก็เหมือนจะช้าไป เพราะรายได้ไม่พอรายจ่าย แล้วทำยังไงละทีนี้ ก็ขายทองบ้าง ดึงเงินเก็บมาใช้หนี้บ้าง พยายามรักษาเครดิตให้ยาวนานที่สุด เรื่องหนี้นี่ถือเป็นบทเรียนที่ราคาแพงมาก เข็ดจนตาย!