ตั้งแต่กลับจากฟูจิคิว ก็หางานเป็นบ้าเป็นหลัง
กลับมาดูบล็อกตัวเอง หยากใย่เต็มไปหมด ปัดๆๆๆๆ

แอบเหนื่อยใจ ค่าโทรศัพท์สำหรับสมัครงานเดือนนี้ปาไปห้าพันแล้ว
งบหมื่นนึงสำหรับการหางาน สงสัยจะเกิน
ทำไมมันหายากยังเง้ว้าาาาาาาาาาาาาา..............

เมื่อวันที่ 10-11 พ.ค.ไปทำงานเทศกาลไทยมา
ได้มาสองหมื่น  เก็บลงแบงค์เรียบร้อย ไม่ใช้เด็ดขาด
เงินที่จะใช้ คือเงินพ่อ วะฮ่ะฮ่าๆๆๆๆ

ตั้งใจไว้ว่า จะเก็บตังค์อยู่ต่อ เพราะฉะนั้น ทุกบาททุกเยนที่ได้มา เพื่อการศึกษาทั้งสิ้น
หางานมาเกือบจะเดือนแล้ว โทรไป 20 ที่โดยประมาณ ได้ไปสัมภาษณ์ 3 ที่ คือร้านชาบูๆ ยากินิคุ และก็ร้านอิตาเลียน
.....ตกหมด    แสด....เสียค่าเดินทางไปเปล่าๆเลย แล้วพอไม่ได้ ก็ไม่รู้เป็นโรคบ้าบออะไร
ต้องหาของแพงๆกินปลอบใจตัวเอง ช่วงนั้น ล่อซูชิติดๆกันสองวันเลยก็มี สี่พัน ปลิวหายไปอย่างร่าเริง

วันศกร์นี้มีสัมภาษณ์อีกที่ ดีว่าใกล้หอ  เดินไปสองนาทีก็ถึง (ใกล้มาก) ได้ไม่ได้ช่างมันและ
เครียดมากไป ทำให้เหนื่อยง่ายมาก โรคประสาทป้ะเนี่ย ไม่ดีเลยวุ้ย....

ทีแรกตั้งใจว่า จะไม่อัพบล็อกจนฝ่าจะได้งาน ถ้ารอไปเรื่อยๆ บล็อกคงเป็นป่าช้าในเร็ววัน
อัพนิดๆหน่อยๆแก้เสี้ยน บางทีอาจจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงในชีวิตขึ้นมาก็ได้...มั้ง

...........................

ตอนนี้รู้สึกได้ถึงความกังวลของตัวเองในการสอบวัดระดับปลายปี
ป่านนี้ยังไม่ค่อยมีอะไรคืบหน้า คันจิเอย ไวยกรณ์เอย....กรูจารอดมั้ยฟะเนี่ย
ต่อจากนี้ต้องตั้งใจหน่อยและ ละกิเลสจากความสนุกที่ได้พูดคุยภาษาไทยบ้างน่าจะดี 

ว่าแล้วก็ไปอ่านหนังสือดีกว่าเนะ....

...ก่อนอื่น ฟังเพลง ดูทีวี(ฝึกภาษา) ซักแปร๊บดีก่า....

จ้าเน้

ปล.อยากไปเกะเว้ยยย..ยย...ยย....