อ๊ากกกก.....หยากใย่สะบึม ปัดกวาดๆๆๆๆ

หายไปนาน เพราะไปเมคมันนี่สุดพระฤทธิ์สุดพระเดช
ตัวเป็นเกลียว หัวเป็นน็อต หน้าเป็นศพ....บูบู้ยังไม่ตาย ไม่มีใครทำงานหนักแล้วตาย (เหรอ?)

หลังจากผ่านพ้นช่วงเหน็ดเหนื่อยในการมาเป็นแรงงานต่างชาติมาซักพัก
ก็กลับมาทำหน้าที่เจ้าของบล็อกซะหน่อย....วันนี้จะพาไปชมบรรยากาศเล็กน้อยที่โรงงานช็อกโกแลต (นิดหน่อยจริงๆ)

.......

หากใครแวะมาเยี่ยมเยียนโรงงานช็อกฯฟูจิยะ แห่งเมืองฮิรัตสึกะ จังหวัดคานากาว่า
ก่อนจะไปติดต่องานราชงานหลวงที่สำนักงานแอร์เย็นเจี๊ยบ ที่หน้าห้อง จะพบแม่คนนี้ที่ชื่อ เปโกะ
ยืนทำหน้าตาไร้สมองจ้องจะแลบลิ้นเลียผู้ผ่านไปผ่านมาอย่างน่ารักน่าเอ็นดู

ว่าแล้วก็ เช็คแฮนด์ซะหนึ่งรอบ...โชะ

จริงๆ เข้าไปถ่ายในโรงงานไม่ได้ ตอนช่วงกินข้าวเย็น ก็แอบสอดกล้องไปกับกล่องข้าวน้อยฆ่าแม่
แล้วก็ถ่ายบรรยากาศแรงงานไทย ในโรงงานช็อกโกแลต ใครจะรู้บ้างว่านักเรียนต่างชาติอย่างเราๆลำบากแค่ไหน...ดูทำหน้าสิ
อาหารโรงงานก็ซ้ำไปซ้ำมา แต่คนที่กินๆกัน เขาก็ว่าโออิชี่นะ  (ข้าพเจ้าขอบาย ไม่แซบ ไม่ทาน)

คนไทยไปที่ไหนก็เฮฮา (คนแถวนี้เขาเรียกว่า หนวกหู  ) กินข้าวเสร็จก็แทบจะหมดพลัง
แต่พอยกกล้องจะกดชัตเตอร์ก็กะปรี้กะเปร่า (เขียนไงฟระ) เหมือนโด๊ปเหล้าไปเจ็ดโดสเลยทีเดียวเชียว
....แหม...แรดได้อีก...อิจิ นี่ ซ้างงง....

แล้วก็ตามเก็บบรรยากาศ และหนังหน้า เอ้ย โฉมหน้าดาราแต่ละคนมา
ใครใคร่เปิดเผยใบหน้า..เปิด ใครขี้อาย แต่ไม่อายเวลาอู้งานไปขี้ ก็ปิดผ้าซ้า....

จริงๆแล้ว งานที่นี่น่ะ งานโคตรจะสบาย รายได้ก็แสนงาม
แต่คนเราก็ใช่จะเหมือนเครื่องจักร ทำติดต่อกันสองยาม ก็เบื่อ ง่วง เซ็งได้เหมือนกัน
พักหลังก็รู้สึก จะรับทานช็อกโกแลต (ของเสีย ของใช้ไม่ได้) มากไป แอบรู้สึกว่าอึดำๆพิกล  (เกี่ยวมั้ย?)

คึกคักหน่อย ตรงที่เพื่อนๆคนไทย มาทำกันเยอะนี่แหละน้า
ปิดเทอมฤดูร้อนนี้ แทบไม่ได้พูดญี่ปุ่น...เกิดภาวะภาษาญี่ปุ่นล้มเหลวอยู่บ่อยๆ เฮ่อ...

เสาร์อาทิตย์ก็ต้องไปเสิร์ฟขาหักอีกวันละสิบชั่วโมง...บูบู้จะมีชีวิตรอดจนถึงเปิดเทอมมั้ยเนี่ย
ต้องท่อง "เงิน เงิน เงิน" เอาไว้ แต่ละนาที ก็เงินทั้งนั้น....คิดแล้วอยากถูกหวยรางวัลที่หนึ่งขึ้นมาตะหงิดๆ

....ญี่ปุ่นช่วงนี้ก็ร้อนได้อีก อยากใส่เสื้อกันหนาวแล้ว  กริ๊ว..(เพิ่งได้รับบริจาคมา โฮะๆ)
ผ่านสองเดือนแห่งการตรากตรำทำงานหนักนี่ไปได้ ก็(คง)จะตั้งใจอ่านสือสอบล่ะ (มั้ง)

อาทิตย์หน้าเป็นสัปดาห์แห่งการใช้เงิน เที่ยว กิน ร้องเกะ วู้ว...สุขได้อีก  
ทำงานหนักมาก็ต้องให้รางวัลชีวิต..เนอะๆ (หาแนวร่วม)...
เหนื่อยและ...นอนดีก่า

จ้าเน้....(มีคนถามว่า มันคืออะไร อารมณ์ประมาณว่า บ๊ายบาย เจอกันบ้านเรากระมัง)