“ก็......เซลล์มะเร็งมันมีความผิดปกติของยีนที่เกี่ยวข้องกับการเจริญเติบโต ทำให้เซลล์แบ่งตัวได้เรื่อยๆไม่สิ้นสุด ส่วนเซลล์ปกติไม่มีความผิดปกติดังกล่าวทำให้การแบ่งเซลล์อยู่ในสภาวะสมดุลฮะ แล้ว........มันเกี่ยวอะไรกับซีรั่มอ่ะพี่เอ” คนหน้าหวานทำหน้ายุ่ง คิ้วขมวดมุ่น ทำท่าจะงงหนักกว่าเดิมกับคำถามของอนัตต์

“บอกพี่ได้ไหม ว่าที่มาของซีรั่มที่มาจากม้าและมาจากวัวต่างกันยังไง ห้ามบอกว่ามาจากต่างสายพันธุ์นะ”

“ฟิวขอใช้อินเตอร์เน็ตได้ไหมฮะ” พัชระพยักเพยิดไปทางคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คของอนัตต์ ทำให้อนัตต์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ แล้วหันมาทางลูกศิษย์คนสวย

“เอาสิ เดี๋ยวพี่จะช่วยดูด้วยว่าเราใช้คีย์เวิร์ดถูกหรือเปล่า”

พัชระย้ายจากเก้าอี้ของตนเองไปนั่งที่เก้าอี้หน้าคอมฯของอนัตต์ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม มือบางเปิดเว็บไซต์เสิร์ชเอนจิ้นเว็บไซต์หนึ่ง พิมพ์คีย์เวิร์ดลงไป แล้วกดค้นหา

เพียงชั่วครู่ ข้อมูลที่ต้องการก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า อนัตต์โน้มตัวไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ใช้มือข้างหนึ่งชี้ไปที่ลิงค์บนหน้าจอ แล้วค้ำมืออีกข้างไว้ที่พนักเก้าอี้ของพัชระ คนหน้าหวานรีบคลิกไปที่ลิงค์นั้นโดยไม่รอช้า ไม่นานคำตอบที่ได้ก็ปรากฏออกมา

“นี่ไงฟิว ซีรั่มที่สกัดมาจากวัว จะใช้ตัวอ่อนของวัวที่ยังอยู่ในท้อง ส่วนซีรั่มที่มาจากม้า จะสกัดมาจากม้าที่โตเต็มที่แล้ว ทำให้ปริมาณสารอาหาร และฮอร์โมนของซีรั่มที่มาจากวัวมีสูงกว่าซีรั่มที่มาจากม้า.........”

“ ทำให้เหมาะกับเซลล์มะเร็ง ที่มีการแบ่งตัวอยู่ตลอดเวลา มากกว่าเซลล์ปกติ เพราะเซลล์ที่แบ่งตัวอย่างต่อเนื่องย่อมต้องการสารอาหารและฮอร์โมนที่ใช้ในการเจริญเติบโตเป็นปริมาณมาก ใช่ไหมฮะ”

“เก่งมากฟิว” อนัตต์มองเสี้ยวหน้าของคนหน้าหวานแล้วยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู

“แน่น๊อนนน ฟิวรู้ตัวว่าฟิวเก่ง” พัชระได้ทีเลยหันหน้ามาทางอนัตต์ คุยโวตอบรับคำชมนั่น แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อพบว่าใบหน้าของทั้งสองอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ใกล้......จนได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย พัชระเหมือนตกอยู่ในห้วงภวังค์ นั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อนไปไหน รู้สึกตัวอีกทีเมื่ออนัตต์โน้มใบหน้าเข้ามาแล้วประทับจุมพิตลงบนกลีบปากนวล ดูดดึงเคล้าคลอจนทำให้รู้สึกหลงใหล คนหน้าสวยหลับตาแน่น รับรู้ถึงรสสัมผัสอ่อนโยนที่อีกฝ่ายมอบให้ แต่แล้วเสียงนาฬิกาจับเวลาก็ดังขึ้นอย่างสนั่นหวั่นไหว ทำให้ทั้งสองคนต้องผละออกจากกัน

“เอ่อ.......ฟิวขอตัวไปทำงานก่อนนะฮะ ได้เวลากรองชิ้นส่วนพืชออกจากตัวทำละลายแล้ว”
.
....
.................
หนุ่มหน้าคมกลับมาที่แลปในเวลาสี่ทุ่มกว่าๆเพราะลืมเอกสารสำคัญไว้ที่โต๊ะทำงาน แต่แล้วอนัตต์ก็ต้องหยุดชะงักเพราะเห็นแสงไฟจากห้องแลปของเขาส่องลอดออกมาจากขอบของประตู ‘ฟิวยังไม่กลับอีกเหรอ’ ชายหนุ่มคิด โดยไม่รอช้าอนัตต์ผลักประตูเข้าไปแล้วเห็นพัชระกำลังง่วนอยู่กับเครื่องระเหยสารแบบหมุนที่ตั้งอยู่ชิดผนังด้านหนึ่ง คนหน้าหวานมีสมาธิกับงานตรงหน้าจนไม่รู้ตัวว่า “คุณครู” สุดหล่อได้เข้ามาอยู่ในห้องแล้ว

“นี่ถ้าพี่ไม่ลืมเอกสารทิ้งไว้ ก็คงไม่รู้ว่าฟิวยังไม่กลับ”

“พี่เอเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ ทำไมฟิวไม่รู้เรื่องเลย”

“ก็ทำงานจนลืมเวลา ลืมใส่ใจทุกสิ่งทุกอย่างแบบนี้ แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าพี่มา” อนัตต์เอ่ยเสียงเครียดกับนักศึกษาในปกครอง ทำให้พัชระทำหน้ามุ่ยบอกบุญไม่รับใส่ทันที

“โหยยยยยยยย แทนที่พี่จะชมฟิวว่าฟิวขยัน กลับมาดุกันซะนี่”

“พี่ขอตั้งกฎว่าต่อไปนี้ห้ามทำงานเกินหกโมงเย็น เลยจากเวลานี้ไปแล้วพี่จะล็อคห้อง เข้าใจไหม”

“แต่ฟิวยังสกัดสารไม่เสร็จเลยนะ พี่บอกเองไม่ใช่เหรอว่าให้ทำให้เสร็จก่อนไปกรุงเทพฯ” พัชระโวยวายเสียงดังเพราะถูกขัดใจ ไม่เข้าใจเหตุผลของหนุ่มหน้าคมเอาซะเลย

“ก็ทำเท่าที่ได้ เสร็จแค่ไหนก็เอาแค่นั้น” อนัตต์เดินไปหยิบแฟ้มเอกสารที่ลืมไว้ในห้อง ปล่อยให้พัชระยืนหน้ามุ่ยอยู่เบื้องหลัง

“แต่สารมันต้องเอาไปทดสอบกับเซลล์นะพี่เอ แล้วแลปเราก็เลี้ยงเซลล์เองไมได้ แล้วถ้าฟิวสกัดสารไม่เสร็จ ฟิวก็ไม่มีสารไปทดสอบกับเซลล์น่ะสิ!!!!”

อนัตต์เดินถือแฟ้มออกมาจากห้องทำงานส่วนตัวแล้วมาหยุดตรงที่ฟิวทำงานอยู่ ชายหนุ่มนิ่งไปเหมือนใช้ความคิด แล้วหันมาหาพัชระ

“เหลืออีกเยอะไหม”

“สำหรับวันนี้ก็ใกล้เสร็จแล้วฮะ ตัวทำละลายชุดนี้ระเหยหมดก็ใช้ได้”

“แล้วสารตัวอื่นล่ะ”

“เหลืออีกสองสามตัวฮะ แต่ฟิวกลัวว่าจะสกัดไม่ทันไปกรุงเทพฯ”

“อืม”

อนัตต์เดินออกไปจากห้องแลปอย่างรวดเร็ว พัชระตาโตมองตามชายหนุ่มที่เดินหายลับไปแล้ว อะไรกัน!!! พอตัวเองเสร็จธุระแล้วก็รีบกลับเลยนะ ไม่ได้มาถามสักคำอ่ะว่าเหนื่อยไหม หิวไหม กินอะไรหรือยัง แล้วยังมีหน้ามาสั่ง สั่ง สั่ง นู่น นี่ นั่น ฮึ่ยยยยยยยยยยยย อีตาพี่เอบ้า!!! จำไว้เลยนะ ไอ้คนเผด็จการ!!! แต่ว่าทำไมเราต้องมานั่งน้อยใจด้วยเนี่ย!!! หรือว่า......เราจะชอบพี่เอ เฮ้ย!!!! ไม่ๆๆๆ เราไม่ใช่เกย์สักหน่อย เราก็แค่เคลิ้มๆไปกับรสจูบของพี่เอต่างหาก เฮ้ย!!! มาคิดเรื่องนี้ได้ไงเนี่ย!!! มันไม่ใช่แล้ว!!!

พัชระกลับไปทำงานต่อให้เสร็จ พร้อมกับเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอนัตต์อยู่ในใจ ผ่านไปหลายนาที แก้วกาแฟร้อนๆกลิ่นหอมฉุยก็ถูกส่งมาให้ตรงหน้า คนหน้าหวานนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ แล้วหันไปตามทิศที่แก้วกาแฟถูกยื่นส่งมาให้ ทำให้พบกับชายหนุ่มหน้าคมที่ยืนอยู่ไม่ไกล

“กินซะ แล้วนี่ขนมปัง เอาไปกินรองท้อง” อนัตต์วางถุงพลาสติคสกรีนลายมินิมาร์ทชื่อดังแห่งหนึ่งไว้บนโต๊ะข้างๆ แล้วนั่งลงที่โต๊ะตัวนั้น

“พี่เอซื้อให้ฟิวเหรอฮะ”

“อืม แล้วคืนนี้ไปนอนห้องพี่นะ ไม่ต้องกลับหอ มันเปลี่ยว”

“ห๊ะ!!!” พัชระแทบไม่เชื่อหูตัวเอง” ไม่เป็นไรหรอกฮะ หอฟิวก็อยู่ในมหา’ลัย ไม่มีอันตรายอะไรหรอก”

“ได้ไง หอของเราน่ะติดกับที่พักของคนงานก่อสร้างที่สร้างตึกใหม่ของคณะวิทย์ฯไม่ใช่เหรอ รู้ตัวไหมว่าหน้าตาของเราน่ะหวานยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก”

“แต่ฟิวว่า....................”

“พี่เป็นห่วง”

สิ้นคำของอนัตต์ ทำให้พัชระชะงักงานที่ทำอยู่ตรงหน้าทันทีแล้วหันมามองหนุ่มหน้าคมเต็มสองตา แววตาหนักแน่นจริงจังที่อยู่ในนัยน์ตาคมคู่นั้นทำให้ฟิวรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าหัวใจของตัวเองต้องการที่จะทำตามคำสั่งของอนัตต์อย่างไร้เงื่อนไข หรือว่าเราควรจะยอมรับกับตัวเองสักทีว่าเรา.......

“จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม มากินขนมปังที่พี่ซื้อมาให้เร็วๆเข้า”

หลังจากที่พัชระทำงานเสร็จในเวลาห้าทุ่มนิดๆ คนหน้าหวานก็ตามอนัตต์มายังคอนโดของชายหนุ่มที่อยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัย พัชระนั่งลงบนโซฟาสีเทาอ่อนภายในห้องพักที่ทาผนังด้วยสีขาวสะอาดตา หน้าต่างคอนโดเป็นกระจกใสบานใหญ่ มีผ้าม่านสีน้ำตาลหนาหนักทิ้งตัวลงปิดคลุมทัศนียภาพภายนอกไว้ ถัดเข้าไปภายในเป็นเตียงขนาดคิงส์ไซด์ที่ปูด้วยผ้าปูเตียงสีน้ำตาลเข้ม มีชั้นหนังสือสีขาววางกั้นระหว่างเตียงกับส่วนที่ใช้รับแขกซึ่งก็คือส่วนที่พัชระนั่งอยู่ตอนนี้ อนัตต์หายไปชั่วครู่ เพื่อค้นเสื้อผ้าในตู้ที่อยู่ปลายเตียงมาให้ “เด็กในปกครอง”

“พี่ว่าฟิวน่าจะใส่เสื้อของพี่ได้นะ ห้องน้ำอยู่ทางซ้ายมือถัดจากห้องครัว ฟิวจะอาบก่อนหรือให้พี่อาบก่อน”

“พี่เออาบก่อนก็ได้ฮะ”

“เปิดทีวีดูได้เลยนะฟิว ตามสบาย คิดซะว่าเป็นห้องของตัวเองละกัน”

“ได้ฮะ งั้นฟิวจะจัดหนักเลยดีไหม ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

อนัตต์ยิ้มขำให้กับความเซี้ยวของพัชระ ทำให้ระหว่างที่หนุ่มหน้าคมเดินผ่าน “เด็กร่วมห้อง” เพื่อไปอาบน้ำ ฝ่ามือแกร่งก็ขยี้ผมของคนหน้าหวานอย่างหมั่นเขี้ยว พัชระรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด เห็นทีว่าเขาเองจะต้องพิสูจน์ความจริงซะแล้ว ว่าความรู้สึกนี้คืออะไรกันแน่

ระหว่างที่อนัตต์กำลังอาบน้ำอย่างสบายใจ พัชระก็เดินสำรวจรอบๆห้องแล้วมาหยุดตรงชั้นหนังสือ มือบางสุ่มหยิบหนังสือออกมาเล่มหนึ่งแล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าหนังสือเล่มนั้นเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ทางจิต เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคุณครูของเขาสนใจในเรื่องแบบนี้ด้วย คนหน้าหวานเปิดหนังสือเล่มนั้นผ่านๆแต่แล้วก็มีกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งหลุดออกมา มีข้อความคล้ายๆกับการนัดหมายกับคนคนหนึ่ง ดูจากสภาพแล้วกระดาษแผ่นนี้น่าจะถูกเก็บมานานหลายปีทีเดียว

“10.30 น. นายแพทย์สุทธวัฒน์ เจริญพงษ์ “

พัชระจำชื่อของคุณหมอคนนี้ไว้ในใจ ไว้มีเวลาเมื่อไหร่ค่อยมาหาข้อมูลก็แล้วกัน

เมื่อคนหน้าหวานอาบน้ำเสร็จก็พบว่าอนัตต์กำลังเอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว พัชระเดินอ้อมไปขึ้นเตียงที่อีกฝั่งหนึ่ง มุดตัวลงกับผ้าห่มผืนหนานุ่มแล้วนอนตะแคงข้างหันหน้ามาหาอนัตต์

“พี่เอขยันจังฮะ”

“ไม่หรอก หนังสือนิยายน่ะ”

“ขอฟิวดูหน่อยสิฮะ” คนหน้าหวานลุกขึ้นนั่งตัวตรง ชะโงกไปที่มือของหนุ่มหน้าเข้มอย่างสนใจ

“โห............หนังสือของแดน บราวน์ ฟิวอ่านไม่รูเรื่องหรอกฮะ”

อนัตต์เพียงส่งยิ้ม และหัวเราะน้อยๆในลำคอ อดไม่ได้ที่จะลูบศีรษะของคนที่อยู่ข้างๆอีกครั้ง

ความรู้สึกเดิมจู่โจมเข้ามาหาพัชระอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกที่คุ้นเคย อบอุ่น และมีความสุขอย่างประหลาด ทำให้คนหน้าหวานตัดสินใจที่จะทำอะไรบางสิ่งบางอย่างเพื่อพิสูจน์หัวใจของตัวเอง

“พี่เอฮะ”

“หืม?????”

“ถ้าฟิวขอให้พี่เอช่วยอะไรบางอย่าง พี่เออย่าโกรธฟิวนะ”

“เรื่องอะไรล่ะ”

“ฟิวอยากรู้ฮะว่าฟิวชอบคนคนหนึ่งอยู่หรือเปล่า”

พัชระเห็นอนัตต์ทำหน้าตึงทันทีที่ตนเองพูดจบ มือแกร่งปิดหนังสือดังฉับแล้วโยนมันไปไว้บนโต๊ะหัวเตียง

“แล้ว?????”

“จูบฟิวหน่อยสิฮะ”

อนัตต์หันมามองคนหน้าหวานทันทีด้วยความตกใจ เมื่อกี้ฟิวว่าอะไรนะ เขาได้ยินไม่ผิดใช่ไหม???

“เอ่อ.....ถ้าพี่ไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรฮะ ฟิว....ขอโทษ”

พัชระทำหน้าสลดแล้วกำลังจะล้มตัวลงนอน ฉับพลันอนัตต์ก็ดึงคนหน้าหวานให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

“แน่ใจแล้วใช่ไหม ว่าให้พี่ทำอย่างนี้”

อนัตต์โน้มใบหน้าให้เข้าไปใกล้พัชระจนปลายจมูกสัมผัสกับข้างแก้มนวล ริมฝีปากอิ่มประทับบนแก้มเนียนใส แล้วลากลงมาจนชิดริมฝีปากบาง

“ไม่เปลี่ยนใจนะ” คนหน้าคมถามย้ำอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ

“ฮะ”

คนหน้าหวานหลับตาพริ้มรอรับสัมผัสจากคนเป็นพี่ด้วยใจระทึก เรียวปากอุ่นประทับลงบนกลีบปากอิ่มแนบแน่น เรียวลิ้นชุ่มชื้นเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กๆภายในโพรงปากหวาน ดุนดันหยอกล้อให้เคลิบเคลิ้ม ริมฝีปากบางถูกขบเม้นเป็นจังหวะ พร้อมกับสัมผัสหนักๆบดเบียดลงมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า อันตต์กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ใช้มือข้างหนึ่งประคองศีรษะของคนตรงหน้าเอาไว้ให้รอรับจุมพิตอันดูดดื่มที่ไม่มีทีท่าว่าหยุดได้ง่ายๆ พัชระรู้สึกได้ถึงหัวใจตัวเองที่เต้นระรัวอยู่ในอก ก่อนที่อันตต์จะกดสัมผัสสุดท้ายลงมาหนักๆแล้วผละออก

“เป็นยังไงบ้าง” คนเป็นพี่ถามพลางใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดปากให้พัชระอย่างอ่อนโยน

พัชระไม่คิดว่าอันตต์จะอบอุ่นได้มากขนาดนี้ เพียงแค่การกระทำเล็กๆน้อยๆ ก็ทำให้เขารู้สึกได้ว่าคนหน้าคมใส่ใจเขามากขนาดไหน

“ฟิวคิดว่า.........ฟิวชอบพี่เอฮะ” พัชระหน้าแดงก่ำเมื่อสบตากับคนตรงหน้า “ฟิวรู้ว่ามันดูเร็วเกินไป แต่ว่าพี่เองก็เคยบอกคล้ายๆกับว่าเราเคยรู้จักกันมาก่อน แต่ว่าเรื่องแบบนี้มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเวลาใช่ไหมฮะ แล้วก็............”

“พอแล้ว พี่เข้าใจแล้ว พี่ก็ ‘รัก’ ฟิว” อนัตต์ยิ้มหวานให้กับคนหน้าสวย แล้วดึงเข้ามากอดแนบแน่น พัชระหายใจสะดุดกับรอยยิ้มกระชากวิญญาณนั่น

“เอ่อ.....พี่เอฮะ ฟิวง่วงแล้วฮะ” พัชระเอ่ยพลางผละตัวออกจากอ้อมกอดของอนัตต์

“งั้นเรามานอนกันเถอะ” หนุ่มหน้าคมทำตาเจ้าเล่ห์แล้วผลักคนหน้าหวานให้ล้มลงไปบนเตียงพร้อมๆกัน พัชระโวยวายเสียงดัง ไม่คิดว่าผู้ช่วยแลปของอาจารย์สหัสจะมือไวขนาดนี้

“พี่เอ!!!! จะทำอะไรน่ะ ฟิวง่วงแล้วจริงๆนะ อยากหลับแล้ว”

“พี่ก็ไม่ได้จะทำอะไรนี่ แค่จะนอนกอดฟิวเฉยๆ เท่านั้นเอง”

“แต่ก็ไม่เห็นจะต้องกอดแน่นขนาดนี้นี่นา” คนหน้าสวยบ่นงึมงำแก้เขินอยู่กับอกของอนัตต์

“จะหลับหรือไม่หลับ ถ้าไม่หลับจะได้ปล้ำ”

“เฮ้ย!!!!! หลับแล้วฮะ หลับแล้ว” พัชระหลับตาปี๋อย่างรวดเร็วทำให้อนัตต์อมยิ้มให้กับกิริยาน่ารักๆของคนในอ้อมกอด อดใจไม่ไหวที่จะประทับริมฝีปากอุ่นอีกครั้งลงบนหน้าผากนวลเนียน

“ฝันดีนะครับ หัวใจของพี่”