แล้วเราจะเติบโตเป็นคนอย่างที่เราเคยเกลียด

ชีวิตที่เก้ๆ กังๆ กำลังเดินทางสู่อนาคตอย่าง งงๆ

บางครั้งต้องคุยกับตัวเองดังๆ เพื่อซักซ้อมความเข้าใจในตัวเอง

(อย่างตอนนี้)

บางครั้งก็สับสน ไม่เข้าใจตัวเอง

(หวังว่าการเรียน behaviour disorder คงช่วยวิเคราะห์ได้ว่าแท้จริงเป็นอย่างไร)

---------------------------------------------------------------

การเรียนที่นี่ ไม่ว่าจะเป็นจิตวิทยา สังคมวิทยา วิชาพื้นฐานคณะมนุษยศาสตร์

และประสบการณ์ที่ผ่านมาทั้งชีวิตเล็กๆ ชีวิตนี้

ทำให้เรารู้สึกว่า

มนุษย์ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่มหัศจรรย์อะไรเช่นนี้!

ยิ่งโต ยิ่งเชื่องเชื่อ

ยิ่งโต ยิ่งเสแสร้ง

เด็กนั้นช่างดื้อด้าน ไร้เหตุผล ไม่เข้าใจอะไรเสียที

เด็กนั้นช่างไร้เดียงสา ไร้ยางอาย อยากร้องไห้ก็ร้อง อยากหัวเราะก็หัวเราะ อยากตดก็ตด

ไยต้องอำพรางอารมณ์ตน?

---------------------------------------------------------------

ความเป็นผู้ใหญ่ สอนให้เราปิดบัง ซ่อนเร้นอารมณ์ตนเอง

ภาษาดีๆ ก็คงเป็น "ควบคุมอารมณ์"

เรามิอาจหัวเราะได้อย่างสุดเสียง (มันไม่งาม)

มิอาจร่ำไห้คร่ำครวญรำพันออกมาอย่างเต็มอารมณ์ (ต้องเข้มแข็งเข้าไว้ โตๆ กันแล้ว เลิกร้องไห้ได้แล้ว)

มิอาจพูดได้ทุกเรื่องที่ใจคิด (โผงผาง ปากพล่อย ปากไม่มีหูรูด)

---------------------------------------------------------------

ความเป็นผู้ใหญ่ สอนให้เรามองโลกในแง่ร้าย(ขึ้น)

เพราะชีวิตที่ผ่านมาสอนให้รู้ว่าโลกนี้ไม่โสภาไปเสียทุกเรื่อง

หลายครั้งที่เจ็บปวด จากความอ่อนหัดของตนเอง

หลายครั้งถูกหักหลัง จากความไว้เนื้อเชื่อใจ

หลายครั้งต้องทุกข์ทรมาน จนทำให้รู้สึกว่าโลกนี่ช่างอยุติธรรม!

---------------------------------------------------------------

ความเป็นผู้ใหญ่ สอนเราให้เพิกเฉย ชินชา

ต่อจินตนาการ และสิ่ง(มีชีวิต/ไม่มีชีวิต)ร่วมโลกอื่นๆ

จินตนาการมักถูกมอง(ยัดเยียด)ว่าเป็นเรื่องของเด็ก(ตัวน้อยๆ)

ผู้ใหญ่ควรมองโลกตามความเป็นจริง เลิกเพ้อฝันเสียที

ผู้ใหญ่มักละเลยสิ่งละอันพันละน้อยในชีวิตจนกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปเสีย
(แนะนำให้อ่าน "เรื่องธรรมดา" ของคุณชาติ กอบจิตติ)

เราเฉยๆ ต่อเด็กชายหญิงหน้าเดิมๆ ที่วนเวียนมาขายพวงมาลัยตอนทานข้าว

เราเฉยๆ กับคนทำความสะอาดห้องน้ำที่เราเข้าอยู่ทุกวี่ทุกวัน

เราไม่สนใจหมาที่นอนอยู่ใต้อาคารเรียน

เราไม่คิดอะไรกับแก้วน้ำพลาสติกใช้แล้ว(ขยะ)ที่วางบนโต๊ะอาหาร

เราไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสายตาใครบางคนที่มองเราอยู่ห่างๆ ด้วยความสนใจเปี่ยมล้น

(กลายเป็นเขียนเรื่องรักไปเสียนี่ = =")

---------------------------------------------------------------

ความเป็นผู้ใหญ่ สอนให้เราวางอุดมการณ์ลง และชูอุดมกินขึ้น

เมื่ออุดมการณ์ไม่สามารถทำให้ท้องอิ่ม

ไม่สามารถทำให้บุตรกตัญญูทดแทนคุณบิดรมารดา บุพการีได้

ไม่สามารถสร้างครอบครัวที่มีหน้ามีตาได้

ในที่สุด อุดมการณ์ล้านแปดก็จะถูกลืมเลือนไป

ราวกับความฝันอันเลือนลางก่อนถูกปลุกมาเผชิญหน้ากับโลกแห่งความเป็นจริง

ใช้ชีวิตอย่างเคย และลืมไปเสียว่าเราฝันอะไรไปเมื่อคืน

---------------------------------------------------------------

ความเป็นผู้ใหญ่ สอนให้เราปากจัด กัดด่าได้แนบเนียนยิ่งขึ้น

ที่จริงข้อนี้คล้ายการ "ควบคุม" อารมณ์นะ

เราเพียงบิดเบือน เล่นลิ้นเสียเล็กน้อย (ควบคุมให้แสดงออกอย่างเหมาะสม)

คำด่าแสลงหู ก็พลันกลายเป็นคำที่ฟังดู "อาร์ต"

เรียกว่า ด่าแบบผู้ดีแล้วกัน

บางครั้งโดนด่า แต่ก็ไม่รู้ตัว เพราะตีความไม่ได้ว่ามันหมายถึงอะไร?

ผู้ใหญ่ที่มีความสามารถพิเศษตรงนี้ มักถูกเรียกว่า "นักวิชาการ"

ฟังผู้ใหญ่เหล่านี้พูด 100 คำ เข้าใจเสีย 2 คำ

แต่เมื่อเวลาผ่านไป. . .เราก็จะพัฒนาตัวเอง

จากความเคยชิน

จากการเสแสร้ง

เข้าใจคำ "อาร์ตๆ" เหล่านั้นมากขึ้น

เราจะเริ่มพูดไทยคำ อังกฤษคำ
(เอ๊? socialization / post-modern / reconstruction / capitalism / self-actuallization / unconscios / personality นี่ภาษาไทยเขาใช้คำว่าอะไรหรอ? *เอียงคอเล็กน้อย เพื่อความสมจริง*)

---------------------------------------------------------------

เฮ้อ! (ถอนหายใจครั้งที่เท่าไรไม่รู้ตั้งแต่เริ่มเขียน)

อย่างที่บอก

มนุษย์นั้นช่างน่าอัศจรรย์!

Create Date : 03 ธันวาคม 2551		4 comments
Last Update : 3 ธันวาคม 2551 0:09:27 น.
Counter : 299 Pageviews.
Share Tweet