เผลอแป๊ปเดี๋ยว เข้าปีที่สามมาได้หลายเดือนแล้ว กับงานในสายธุรกิจใหม่ งานในแนวงานที่ตรงข้ามกับงานเดิม เหมือนย้ายจากสายวิทย์ มาอยู่สายศิลป์

สายงานที่เคยสงสัยว่า วันๆทำอะไร เพราะไม่มีตัวเลขมาวัดได้ ไม่มีงานเป็นชิ้นอันแบบโปรเจ๊ทที่เคยทำ มันทำให้คิดว่า งานที่อยู่กับเครื่อง พูดไม่ได้นี่มันดีแค่ไหน

วันๆหนึ่ง งานที่มีสายเข้า ทั้งที่ไม่อยากรับ แต่ต้องรับ การใช้ทักษะการพูดมากกว่าสิ่งอื่น ต้องเจอผู้คน ต้องพัฒนา communication skill รวมถึง party skill มากแค่ไหน

คนรอบข้างบอกเราเปลี่ยนไป เริ่มพูดรู้เรื่อง ความอดทนเริ่มมีมากขึ้น การหัด ignore อะไรๆที่ไม่ควรใส่ใจก็ดีขึ้น อย่างนี้เค้าเรียกว่าเริ่มปรับตัวเข้าสังคมมากขึ้น

บางครั้งก็รู้สึกคิดถึงตัวตนเดิมๆที่มี เพราะท้ายสุดแล้ว ไม่แน่ใจเราเปลี่ยนจากข้างในหรือเปล่า ตัวตนเราหายไปหรือเปล่า

กลับมาถามตัวเอง เราก็ยังคงชอบงาน engineer คน engineer มากกว่า แต่งานบริหาร มันจำเป็นด้วยอายุ การเติบโต เราคงเป็น engineer เดินปิด job by job แบบเมื่อก่อนไม่ได้ (ใช่ไหม) คนเราต้องเติบโต