Oh จอร์จ ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะห่างเหินการเขียนบล๊อกไปนานขนาดนี้

สารภาพเลย เพราะการสัมผัสชีวิตที่แปลกใหม่ อิสระอย่างที่ไม่เคยเป็น

พอไปลองอ่านดูล่าสุดที่เขียนคือช่วงที่ได้ไปใช้ชีวิตอยู่แบบปล่อยใจเมื่อสองปีก่อน (เดือนพฤศจิกายน วันที่ 25 เกือบสองปี)

จากวันนั้น เหมือนได้เติมเต็ม ทุกสิ่ง จากที่เคยคิดว่าจะใช้เวลาสักครึ่งปี กลับยืดเวลาเป็นหนึ่งปีเต็ม เพื่อทำในสิ่งที่อยากทำ

แต่ก็มี เวลาที่ตัดสินใจจะทำอะไร เราจะเจอกรอบเก่าๆ มาท้าเรา แต่ก็ทำให้รู้ว่า เราสามารถปล่อยใจไปได้ และการยืดเวลาทำให้เราพิสูจน์อะไรได้มากกมาย

เราเริ่มท่องเที่ยวไปในโลกกว้าง เจอผู้คน เจอคนที่ต่างกับเราซะเหลือเกิน คนที่รับเราได้ในทุกอย่างที่เราเป็น คนที่เราได้แต่สงสัยว่าเค้าเป็นยังไง

หนึ่งปี เราพิสูจน์ว่าเราใช้ชีวิต แตกต่างจากที่เคย

ชีวิตทำให้เราเรียนรู้ว่า ทุกอย่าง มีทางออกของมัน (เคยพูดปลอบตัวเองบ่อยๆ เวลาเจอปัญหา หรือเวลาที่เราคิดว่าเป็นปัญหา)

เวลาที่เหมาะสม ทางออกจะเปิดให้เรา และขึ้นอยู่กับเราจะออกไปหรือไม่ ซึ่งไม่มีใครรู้หรอกว่าออกไปแล้วเจออะไร แต่สำหรับเรา เราเลือกที่จะเป็นฝ่ายเลือก มากกว่ารอเพื่อถูกเลือก

หลังจากกลับมา เราเริ่มงานใหม่ที่เข้ามาได้ถูกจังหวะพอดี งานใหม่ คนละทางกับสายงานเดิม งานที่ไม่ระหกระเหินไปที่อื่น 

สิ่งใหม่คือ เราต้องพูดกับคนมากขึ้น (จากแต่ก่อน Techinical จ๋า) พูดกับคนยากกว่าพูดกับเครื่องเยอะ การันตีคะ

งานนี้จะมี outside activity เยอะมาก จัด exclusive vip seat แบบเหมาโรง หรือ จัด lunch&bowling แบบ private room หรือ รวม Gala dinner  ซึ่งทำเอาเรางง

ยอมรับเลย ก่อนหน้านี้เคยคิดว่างานแบบนี้ เรียกว่างานด้วยเหรอ เอ่อ.... มาบางอ้อ เจอกับตัว มันเหนื่อยซะยิ่งกว่าทำงาน ประชุม presentation ซะอีก  เหงื่อตกสิครับท่าน