ในห้องผ่าตัดแอร์เย็นจับใจ คุณหมอใจดีทุกคน ปลอบหม่ามี้ว่า เด๋วก็จะได้เจอน้องภีมแล้ว ดีใจไม๊ หม่ามี้ยิ่มทั้งน้ำตา ซักพักคุณหมอชาตรีก็เข้ามาหา

ระหว่างที่คุณหมอชาตรี คุณกฤษณ์ คุณหมอวิสัญญี กำลังพาน้องภีมออกมาดูโลกที่สวยงาม หม่ามี้รู้สึกตัวตลอดเวลา คอยงี่ยหูฟังทุกเสียงว่ามะหร่ายจะได้ยินเสียงนู๋น้า

ระหว่างที่คุณหมอชาตรีคุยกับเจ้าหน้าที่ในห้องผ่าตัดเรื่องโน้นเรื่องนี้ คุณหมอกฤษณ์ที่เป็นคุณหมอเด็ก ก็ส่งเสียงบอกหม่ามี้ว่า เห็นหัวน้องภีมแล้ว คุณหมอชาตรีกำลังจะพานู๋ออกมาจากพุงแล้วนะ หม่ามี้รู้สึกว่าทำไมนานจัง คุณหมอทำช้าจัง หม่ามี้ยังไม่ได้ยินเสียงน้องภีมซักที แล้วพักใหญ่ใหญ่ตามความรู้สึกหม่ามี้ ก็ได้ยินเสียงคุณหมอวิสัญญีเดินอ้อมมาพากษ์ให้ฟังว่า กำลังจะดึงตัวน้องภีมออกมาแล้วนะคะ หม่ามี้ก็กั้นใจ เย้ เย้ ไหนอะ ไม่ได้ยินเสียง ไหนอะ ไหนอะ ทำไมนานจัง แล้วก็ได้ยินเสียงน้องภีมร้อง แอ๊ะ แอ๊ะ แอ๊ะ แล้วก็แอ้อออออออออออออ เสียงนู๋เสียงแรก หม่ามี้จำได้ติดหูเลยลูก

หลังจากนั้นคุณพยาบาลก็คุยกัน หม่ามี้จับความได้ว่า "โห ตัวเขียวแล้ว" "อย่าพูดแบบนั้นซิ เด๋วคนไข้ตกใจ ไม่เขียวค่ะ ไม่เขียว" แต่ตอนนั้นหม่ามี้ไม่ได้คิดอะไรเลย อยากเห็นหน้านู๋อย่างเดียว คุณหมอชาตรีบอกว่า คุณตัดสินใจถูกต้องแล้วที่ผ่าคลอด เพราะน้ำคร่ำที่อยู่ของนู๋เขียวแล้ว มันคืออาการของรกเสื่อม แล้วคุณพยาบาลก็พานู๋ใส่รถเข็น มาให้หม่ามี้ดูน่าตานู๋ใกล้ ๆ หม่ามี้เห็นผิวเป็นสีเขียวซีดซีด แต่น่าตานู๋น่ารักที่ซู๊ดดดดดเลย

พอคุณพยาบาลเข็นนู๋ออกไป คุณหมอวิสัญญีก็บอกว่าจะให้ยาสงบนะ จะได้พักผ่อน หลังจากนั้นหม่ามี้ก็หลับไป มารู้ตัวอีกทีในห้องพักฟื้น ปะป๊านู๋เดินเข้ามาหา ปะป๊ะบอกว่าเดินตามไปส่งน้องภีมที่ห้องเด็ก น้องภีมอยู่ในตู้อบแล้ว

น้องภีมเกิดวันรอบครบแต่งงานของปะป๊าหม่ามี้เลยลูก วันนี้เมื่อปีที่แล้ว
9 พฤศจิกายน 2009 ตอน 7 โมง 22 นาที น้ำหนักแรกเกิด 3,195 กรัม ยาว 49 เซนติเมตรเอง

พระเจ้าส่งน้องภีมมาให้เป็นพยานความรักของปะป๊ากะหม่ามี้นะลูก