เหนื่อยนักหนา...กับการไขว่คว้า...หาอะไร?

หลังจากเคร่งเครียดกับหลายๆ อย่างในช่วงตลอด 2-3 เดือนที่ผ่านมานี่ ประกอบกับวันลาหยุดพักร้อน
ของปีที่แล้วจะถูกตัดสิทธิ์ในเดือนนี้ จึงถือโอกาสลาพักตั้งแต่วันพุธ-ศุกร์ อยากพักผ่อนสมองเพราะเริ่ม
รู้สึกว่าใช้สมองและบีบคั้นความคิดตัวเองมากเกินไป ซึ่งมันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรมันดีขึ้นมาเลย
ไม่รู้ว่าทำไมทุกๆ เรื่องมันจะต้องมามีปัญหาและทำให้ต้องฉุกคิดและปวดหัวในช่วงเวลาเดียวกันนี้ด้วย
เริ่มเหนื่อยหน่ายกับการดิ้นรน ต่อสู้ ชิงดีชิงเด่นซะจริงๆ แต่ด้วยภาระที่ยังต้องแบกรับไว้
ยังต้องทนสู้กับมันต่อไปอีก...เฮ้อ!!!

งาน...
ถึงแม้จะมีข่าวดีเมื่อต้นปี แต่หลังจากนั้นก็ต้องก้มหน้ารับกรรมต่อไป ลูกน้องก็ย้ายและลาออก
เพราะได้งานใหม่ ต้องทำเองทุกอย่างอีกแล้ว แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ปัญหาที่แท้จริงมันเกิดจากคน
คนจำพวกหน้าไหว้หลังหลอก ถ้าผิดล่ะก็โยน...ถ้าชอบล่ะก็รับหน้าซะงั้น ทำอะไรไม่เป็นซักกะอย่าง
ถ้าเปรียบเทียบกับคนอื่นในตำแหน่งเดียวกัน เขาเหล่านั้นยังมีศักยภาพเหนือกว่าซะอีก ทำยังไงได้ล่ะ
เป็นคนที่ประจบใครไม่เป็นซะด้วยสิ แต่ก็จะทนต่อไปเท่าที่ใจจะทนได้ล่ะนะ หรือไม่ก็เผื่อจะมีโอกาส
ที่ดีกว่า อยากเปลี่ยนสายงานไปวงการอื่นบ้าง บางทีอาจจะทำให้เกิดความรู้สึกกระปรี้กระเปร่า
อยากทำงานมากกว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้

คนของใจ...
อย่างที่เคยบอก ไม่ต้องการชิงรักหักสวาท หรือรบเร้ากวนใจใคร ยอมรับว่ารู้สึกดีและชอบจริงๆ
แต่เค้าคงไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นอีกแล้วมั้ง เพราะสิ่งที่เคยมี เคยทำ มันค่อยๆ ลดลางจางหายไป
เข้าใจว่างานยุ่งเหมือนๆ กันแต่ทำไมยังมีเวลาไปทำอย่างอื่นอีกล่ะ มันทำให้ฉุกคิดเหมือนกันนะ
แต่ก็ไม่ได้กีดกันนะหากเค้ามีคนที่ใช่สำหรับเค้า และคนๆ นั้นดีจริง เป็นห่วงเป็นใยและคอยดูแล
เอาใจใส่เค้าเป็นอย่างดี แค่นี้ก็ยินดีแล้ว...

สุดท้าย ก็ยังคิดไม่ตกอยู่ดีว่าทุกวันนี้เรากำลังหาอะไร? เพื่ออะไร? ดิ้นรนไปทำไม?
แต่ที่แน่ๆ คือชีวิตนี้ยังต้องทำอะไรอีกตั้งเยอะแยะ คงได้เจอกับทางออกเข้าสักวัน ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาคอยให้ความช่วยเหลืออยู่แล้ว ปากกัดตรีน...ถีบ มาตั้งแต่ไหนแต่ไร
ยอมกัดฟันสู้กับมันอีกสักตั้ง อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดซะ ยอมรับกับโชคชะตาที่มันจะเกิดขึ้นก็แล้วกัน

Create Date : 09 มิถุนายน 2554		0 comments
Last Update : 9 มิถุนายน 2554 12:43:20 น.
Counter : 1065 Pageviews.
Share Tweet