ตามกลิ่นเขม่าปืนมาค่ะ...

ฉากนี้ชาวบ้านชอบมากเพราะคุณพี่ที่เป็นนายช่างเล่นดีสุดๆ

ดูทีไรแอบปาดน้ำตาตามทุกที เศร้าที่ต้องเห็นเค้าตายทั้งที่ไม่มีโอกาสร่ำลาครอบครัว

พ่อโกโบริก็เล่นดี...สมาธิแน่วแน่มากทุกครั้งก่อนเล่นฉากนี้ยิ่งตอนหันไปเจอหน้าหมอที่หันมามองเค้า แค่แวบเดียว ก่อนที่จะเดินตามศพของนายช่างออกไป โอย! ร้าวหัวใจสิ้นดี...คนมันทำผิด ย่อมรู้ตัวดีที่สุด (โดยเฉพาะคนที่มีจิตใจอ่อนโยนเนี่ยะ) ไม่ต้องให้ใครมาบอกก็เสียใจแทบเป็นบ้าแล้ว...น่าสงสารมากค่ะ

เห็นด้วยมากๆ ค่ะคุณชาวบ้านฯ

นายช่างทำเราสะอึกเลย แสดงดีจริงๆ ชื่อคุณวิทวัส ใช่ไม๊คะ เก่งจังเสียงเพราะด้วย ตอนแก รำพึงถึงภาพวันแต่งงาน ภาพลูกน้อยเพิ่งหัดคลาน สงสารจับใจ ทำไมเศร้ากันได้ขนาดนี้
แล้วพ่อคนรับฝากก็ร้องไห้ซะ จนน้ำมูกจะไหล (หรือว่าเป็นหวัด 555) ขนาดหันหลังให้คนดูยังสะอึกสะอื้นเลย ยังแอบคิดว่าถ้าอังศุมาลินไม่มา คนดูคงพากันร้องห้ามโกโบริแน่เลย ทนดูไม่ได้

backgroundนี้สวยดีจัง เย็นๆสบายตา มีทั้งซากุระ ทั้ง milky way ตอนเป็นซากุระขยับไปขยับมา กล้วยตาลายไปพักใหญ่ๆ สงสัยแก่แล้วแฮะ

สวัสดียามเช้าค่ะคุณกล้วยไม้ฯ
วาดดาวพยายามหา background ที่สบายตาหน่อยค่ะ เพราะแก่แล้วเหมือนกัน ลองเปลี่ยนมาหลายอันถึงกับปวดหัวกันเลย
ดีใจจังที่เหมือนทางช้างเผือก แม้ตอนจะไม่ใช่ดอกซากุระแต่ก็สวยแบบไทยๆ ให้นึกถึงชีวิตชาวบางกอกน้อย คิดถึง บ้านอังศุมาลิน ขึ้นมาจางๆ ชีวิตแบบนั้นคงสงบดีจัง

แวะมาชมแวะมาเชียร์ bg ลายน้ำลอยดอกลีลาวดี โอ๊ย โดนๆ แจ่มมั่กๆ ค่า (ไม่ได้เกี่ยวกะโกโบริสักนิดเลยเนาะ อิอิ)

ขอบคุณที่แวะมาลอยน้ำ เอ๊ย! แวะมาชมจ้าพี่จูน นี่ถ้าได้ดอกมะลิลอยน้ำก็จะเกี่ยวกับโกโบริแล้วหละ เดี๋ยวถ่ายเองเลย แต่กัวไม่สวยเท่านี้ อาจประหลาดได้ 55

สวัสดีค่ะ คุณวาดดาว บอร์ดใหม่สวยจังเลยนะคะ หวานๆ สดใสดีค่ะ ชอบ ชอบ
คู่กรรมฉากนี้ดูแล้วร้องไห้เลยค่ะ กระชากอารมณ์สุดๆ จำได้ว่ามีไอหมอกมัวๆ บรยกาศสลัวๆตอนนายช่างจะตาย คุณวิทวัส ทีทา เล่นได้ดีมากค่ะ ฉากนั้น จากในนวนิยายพระเอกพูดถึงแค่ไม่กี่คำ แต่พอภาพมาปรากฏตรงหน้า น้ำตาร่วงเลย ยิ่งตอนทหารมาหามศพนายช่างออกไปแล้วเซกิมองตาม ...... สงสารทั้งนายช่างทั้งโกโบริเลย
ความกดดันมันคงถึงขีดสุดแล้วสำหรับตอนนั้น รู้อยู่เต็มอกว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ คำกล่าวโทษใดจะเชือดตัวเองได้เท่ามโนสำนึก(บรรยายไม่เก่งนักหรอก ชอบที่คุณวาดดาวพูดมากกว่า อีกคนนึงคือพี่จ๋อม คนนั้นบอกเล่าผ่านความรู้สึกเก่งมาก) ฉากนั้นเซกิฟุบลงกับพื้น ร้องไห้แบบสะอื้นเลยจากทหารผู้เข้มแข็งแต่อ่อนโยนกับคนรัก กลายเป็นเหมือนเด็กอ่อนแอไปเลย ซาโดะฯนั่งแถวหลังสุดยังได้ยินเลย ใจหายเลยตอนนั้น น่าสงสารมาก(ส่วนคนที่นั่งดูข้างๆนี่ปล่อยโฮเลยค่ะ)
ก่อนที่กำลังใจจากคนรักจะเข้ามาปลอบประโลมเขา มองว่าฉากนี้อบอุ่นในหัวใจมากเลย มีปาดน้ำตาให้กันด้วย น่ารักเชียว เสียงพี่น้ำมนต์หวานจับใจ เพลงก็หวาน ยิ้มทั้งน้ำตาเลยค่ะ

สวัสดีค่ะ คุณซาโดะฯ ยินดีต้องรับสู่พื้นน้ำประกายสีฟ้าและดอกลีลาวดี ค่ะ
เมื่อดูฉากนี้ทำให้วาดดาวคิดได้ว่า ละครเวทีดีจริงๆ ต้องสามารถทำให้เราหลั่งน้ำตาให้กับตัวละครอื่นๆ ซึ่งในฉากนั้นๆ เขามีความสำคัญไม่แพ้พระเอกนางเอกเลย
การจากไปของนายช่างคนนั้นไม่ต่างจากโกโบริต้องตายจากอังศุมาลิน แย่กว่าเสียด้วยที่เขาไม่ได้บอกลาคนรักเลย


และการที่เราได้เห็นภาคที่อ่อนแอของโกโบริ อย่างที่คุณชาวบ้านฯ พูดไว้ "คนมันทำผิด ย่อมรู้ตัวดีที่สุด (โดยเฉพาะคนที่มีจิตใจอ่อนโยนเนี่ยะ)" สงสารจับใจจริงๆ ค่ะ บทเค้าทำมาดีจริงๆ (อีตาเซกิแกก็เล่นดีซะจนคิดว่าโกโบริจะตาบวมได้นะเนี่ยถ้าร้องอย่างนี้ทุกรอบ แต่แกก็ร้องเหมือนกันทุกรอบ 55 ตาไม่บวม หล่อคงเส้นคงวา)
แต่ก็จบลงด้วยความรักและเข้าใจกันที่สุด พอนึกถึงคู่กรรมฉบับนี้ทีไรต้องย้อนไปถึงเพลงนี้ทุ๊กที
พูดแล้วก็อยากดูอีกค่ะคุณซาโดะฯ ต้องร้องบอกคุณชาวบ้านฯ แกไปเรื่อยๆ เผื่อจะใจอ่อนสักวัน

ฮั้นแน!

ร้องไห้กันมากมายจริงๆด้วยกับฉากโปรดของเราชาวคู่กรรม...

ขนาดตอนซ้อมไม่มีฉากไม่มี costume มีแต่ห้องซ้อมโล่งๆกับนักแสดง มีผู้ชมเป็นพวกเรานั่งดูกันเอง(ทั้งที่รู้จักกันดี เล่นหัวกันทุกวัน)ยังร้องไห้เลยค่ะ เราเชื่อว่าพวกเค้าเหล่านั้นคือคนในเหตุการณ์จริงๆ เรื่องนี้..ยกความดีให้ผู้กำกับ ผู้เขียนบท และนักแสดงฉากนี้เต็มๆ

เซกิเล่นดีมากค่ะฉากนี้ แกมองนายช่างด้วยความตกใจ สะเทือนใจ และเสียใจตลอดเวลา...

ส่วนพี่นายช่าง...เค้าเรียกว่าเล่นไว้ลายค่ะ...ขนาดบางรอบมือไปโดน effect ที่ติดอยู่ที่ตัว ร้อนสุดๆ..มือแทบพองยังฮึดเล่นจนจบ...แต่คุณๆคงจำแกไม่ได้ในบางฉากที่แกแฝงตัวเล่นเป็นเชลยด้วย..อิอิ...


ส่วนฉากคู่ขนาน "อีกสามวันข้างหน้า" เก๋มากกกกก...เท่ห์สุดๆ

เห็นชื่อคุณชาวบ้านฯ แล้วอุ่นใจ เรายังอยู่เป็นแรงใจซึ่งกันและกันเสมอ
เรื่องฉากคู่ขนานเนี่ย เป็นอะไรที่วาดดาวคิดว่าสร้างสรรสุดๆ (ไม่รู้หรอกว่าเคยมีที่ไหนแต่ดูที่นี่เรื่องแรกชอบมากๆ) เล่า 2 เหตุการณ์ด้วยเพลงเดียวกัน กลมกลืนจนไม่รู้สึกว่ากำลังดูเหตุการณ์คนละแห่ง เก่งจริงๆ ยกความดีให้หมดทีมเลย
แต่แอบลุ้นเสียงคุณชลิต ตอนจบทุกทีเลย "ภาระกิจของเราเสร็จสิ้นสมบูรณ์"

เพิ่งรู้ว่าพี่นายช่าง แอบไปเป็นเชลยกะเค้าด้วย ทำไมได้สังเกตนะ ปกติจะจับได้ว่าใครเคยเล่นฉากไหนบ้าง แสดงว่าแกเนียนมาก เรื่องต่อไปจะจับตาดูพี่แกอีก

ไปแวะบอร์ดดรีมบ็อกซ์ เป็นระยะๆ กำลังลุ้นกับเรื่องใหม่ อะไรก็ได้ค่ะ อยากดูหมด ตลก เศร้า เพลง ไม่เพลง มาเถอะช่วยโปรโมตกันเต็มที่เลย

แต่ยังคิดถึงคู่กรรมเหมือนเดิม อิอิ บอกไว้เรื่อยๆ เผื่อใจอ่อนซักวันน่า

จะคอยสืบข่าว เรื่องละครของdreamboxให้นะคะ...ม่แน่ใจว่าจะเอาเรื่องไหนมาเล่นก่อนเหมือนกัน

อาจไม่เอา production ใหญ่ขึ้นมาเร็วนักเพราะตังค์ไม่ค่อยมี...(จนแท้น้อ!)

แต่ dreambox มีเรื่องดีๆอยู่เพียบ อันนี้ไม่ต้องห่วงค่ะ สนุกทุกเรื่อง


ส่วนใจอ่อนเรื่อง return หรือไม่ต้องถามผู้ใหญ่ค่ะ...เป็นชาวบ้านฯเลยไม่มีอำนาจตัดสินใจ

ที่แน่ๆ รอดู ยามาดะ ของเซกิก่อนนะคะ...เพราะคิวค่อนข้างแน่นอนแล้ว คงแทรกยาก

ละครเรื่องใหม่ของดรีมบอกซ์


ทึนทึกภาค2 ค่ะ

แวะมาบอก

ว้าว! การข่าวของเสรีไทยนี่รวดเร็วดีจริง ขอบคุณค่ะ

ตกลงเป็นเรื่องทึนทึก โอ้..ช่างเข้ากะวาดดาว เสียจริงๆ คงจะรู้สึกร่วมแยะเลย อิอิ
อยากดูเร็วๆ เสียแล้ว คงจะฮากระจาย นึกถึงตัวเองไปด้วย เพราะทึนทึกอยู่เนี่ย

มีใครแสดงบ้าง อย่าลืม ค่อยๆ สืบข่าวมาเล่าบ้างนะคะ แต่อย่าให้ฝ่ายญี่ปุ่นรู้ล่ะ เดี๋ยวโดนไฟส่องหน้า

เรื่องยามาดะของป๋าเซกิ ก็ไม่รู้เมื่อไรจะได้ดูซะที ถ่ายไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้นะคะ เห็นบอกกันมาว่าซ้อมๆๆๆๆๆ

ถ้ายามาดะผ่านไป ขอโกโบริ ผ่านมาบ้างนะนะ สาธุ

ชอบรูป 3 แม่ครัวนี้จังค่ะ อบอุ่นดี

คุณชาวบ้านฯ เรียกซะหิวปลากระป๋องเลย

แต่อบอุ่นสุขสงบจริงๆ ฟังเพลงนี้ทีไรนอนหลับฝันดี

อุ๊กกส์ ไพล่ไปคิดถึงอีกเรื่องนึงจนได้ซิเรา..สะๆ..สามแม่ครัว..เฮือก!
ว่าจะเข้ามารอบนี้เพื่อซึ้งโดยตรง งดฮา งดมุก เนื่องในโอกาสที่ป๋าไม่อยู่ (เกี่ยวมั๊ย!)ฉากนี้เศร้ากันระงม น่าสงสารคนในสงคราม คุณพี่นายช่างน่าสงสารจับใจ ส่วนคุณป๋าก็เล่นได้ดีแทบจะวิ่งขึ้นเวทีไปโอ๋ บีบคั้นอารมณ์จริงๆ ทีแรกแยกไม่ออกว่าคุณป๋าฟูมฟายจริงหรือเป็นหวัด(ขอโทดนะกั๊บ)แต่งจากที่ทุกคนยืนยันคุณป๋าคงร้องจริง ฟูมฟายขนาดนี้ คุณป๋ามีวิธีเรียกน้ำตายังไงน๊า เคยได้ยินว่าต้องนึกถึงเรื่องเศร้าๆแล้วป๋าเค้าจะนึกถึงอะไร (ไปอยากรู้เค้าอีกแหนะ)
แต่ที่ชอบที่สุดคือ ช่วงหนุงหนิง สนับสนุนโดย ป๋าเซฯแลคุณน้ำมนตร์ น่ารักมากๆๆหลังปาดน้ำตา อดคิดไม่ได้ว่าเวลาที่เซกิกอดคุณน้ำมนตร์นั้น ดูอบอุ่นแข็งแรง พร้อมจะปกป้องเธอไว้ด้วยชีวิตจริงๆ แถมช่วงชื่นใจร้องเพลงกันนั้นก็ดูมีความสุขกันจริงๆ อร๋ายๆๆๆ

โอ่วววว ชอบมากๆๆๆอีกแล้ว ในที่สุดคุณพี่ก็ปล่อยตอนนี้ออกมาให้ได้ซึ้ง(หลังฉากตะปบ) ว่าแล้วก็หยิบเสื่อผืนเดิมมาปูรอต่อ แต่คราวนี้หยิบหมอน+แก้วโค้ก+เลย์ถุงใหญ่มาด้วย ว่าจะมาปักหลักที่นี่ซะเลย เพราะนับวันจะยิ่งถอนตัวจากบล๊อกและเจ้าของบล๊อกม่ายยขึ้น กรุบๆ(เสียงเคี้ยวขนม)

ว๊าวว พลอยได้อานิสงส์ข่าวสารจากคุณชาวบ้านฯไปด้วย ยังไงถ้าดรีมบ๊อกซ์มีละครเวทีออกมาก็ต้องไปดูแน่ๆ เผื่อเค้ามีแข่งแฟนพันธุ์แท้ดรีมบ๊อกซ์แล้วได้รางวัลเป็นดูคู่กรรมฯ restage ฟรีสามสิบรอบ+เที่ยวรอบโลกกับเซกิตลอดชีวิตน่ะค่ะ

คิดถึงคุณพี่เหมียนเดิมมมมมม ว่าแต่ถ้าหมีน้อยปริ้นท์ภาพต้นเหตุออกมาแล้วเอาไปแบล็คเมลล์ป๋า คราวหลังป๋าคงเก็บไปใช้เป็นเทคนิคเรียกน้ำตาในฉากนี้ได้นะคะ ทำนองว่า อนาถหนอชีวิตตู ดูแล้วปลงไรงี้อ่ะค่ะ

จุฟๆ

ดีใจจังที่นู๋แสง รอดชีวิตจากการสอบมาได้

ถึงกับต้องแบกเสื่อกันมาเลยหรือ ยังไงก็เอาเลย์มาเผื่อพี่ด้วยละกัน รสอาไรก็ได้ชอบหมด
นึกว่าฮาๆ อย่างนู๋จะไม่รู้สึกเศร้ากะใคร นายช่างตายก็นั่งขำซะอีก แสดงว่ามีความอ่อนโยนซุกซ่อนอยู่ เช่นเดียวกับอังศุมาลิน นางเอกชัดๆ (ไม่ชัดได้ไง 55)
ถ้านู๋วิ่งขึ้นเวทีไปโอ๋ป๋า ต้องวิ่งอ้อมพอสมควร เพราะจะติดคอกนักดนตรีก่อน จะเหนื่อยและอายได้ ปล่อยแกร้องไห้ไปเหอะ คนหล่อร้องไห้ฟูมฟาย น้ำมูกไหลย้อย ก็หล่อ
แอบอิจฉาคุณน้ำมนต์เหมือนกันทุกคนกับฉากโอบประคองเนี่ย ถึงจะรู้ว่าคุณน้ำมนต์มีโกโบริตัวจริง หล่อไม่แพ้กันก็เหอะ

เรื่องแข่งแฟนพันธ์แท้ดรีมบ็อกซ์นี่ไอเดียดีเลย แต่พี่หวายคงความจำดีสู้เด็กๆ ไม่ได้ของที่ 2 และกัน
ที่ 1 ได้ดูคู่กรรมฟรีตลอดชีวิต
ที่ 2 ดูแลโกโบริตลอดชีวิต
ส่วนเรื่องสามแม่ครัวกรุณาเจาะจงในภาพนี้นะ อย่างเอาcode อื่นมาข้องแวะ เดี๋ยวอารมณ์เปลี่ยนจ้า

เห็นด้วยกับเทคนิคหลั่งน้ำตาโดยใช้ภาพนั้น แค่คิดป๋าก็น้ำตาร่วงแผละ
"โลกนี้ช่างแสนเศร้า ดั่งนิทานที่ปวดร้าวดวงใจ"

กำลังคิดถึงน้องหมีน้อยเลย แล้วเจอกันเมาท์กระจาย (เรื่องดีๆ ของป๋าทั้งนั้น) นะจ๊ะ

ร๊ากจ้าน้องแสงของพี่สุดหล่อ

สวัสดีตอนเช้านะคะคุณวาดดาว อยากบอกว่าแอบมาอ่านนานแล้ว ตั้งแต่ seigi ozeki โกโบริตัวจริง และเลือกที่จะเฝ้าดูอยู่อย่างเงียบๆแบบชื่นชมจนมาถึงวันนี้ ขอนุญาตตะบะแตกเข้ามาร่วมวงไพบูลย์ด้วยคน ชอบที่คุณเขียนมากๆ ภาพความทรงจำที่ไปดูมากลับมาหมดเลย ชัดเจนมาก เรียกว่าหากคู่กรรมฉบับนวนิยายคือป้าอี๊ด ทมยันตี คุณก็เป็นต้นฉบับคู่กรรมฉบับละครเวทีเลย เขียนเก่งมาก ใจจริงอยากเล่าตั้งแต่ฉากแรกๆที่ดู แต่รู้สึกถึงความไม่เหมาะไม่ควร ว่าเรื่องเดินมาถึงตอนนี้แล้ว จะย้อนหลังก็กระไรอยู่ .........
ที่เข้ามาวันนี้ต้นเหตุคืออดรนทนไม่ไหว ชอบฉากนี้มากที่สุดในเรื่อง ฉากการตายของนายช่างวิทวัส(เหมารวมเป็นคนเดียวกันเลยละกัน เค้าเล่นดีจริงๆ) ฉากนั้นเป็นฉากแรกของเรื่องเลยที่ร้องไห้รับส่งอารมณ์กันได้ดีมากเลย และร้องหนักขึ้นเมื่อตอนเซกิจ้องจะฆ่าตัวตายเพราะละอายใจต่อการกระทำที่ผ่านมาของตน ตกใจเล็กๆว่าผู้ชายอะไรจะร้องไห้ปนสะอื้นได้น่าสงสารปานนั้น แต่ตัวเองคอตีบตัน ใจหายวูบ น้ำตาร่วงแบบไม่รู้ตัว(มีเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันจากการดูคู่กรรมคนนึงเล่าให้ฟังว่าร้องไห้ตั้งแต่ตอนเซกิร้องเพลงเสียงดนตรีโน่น แต่ภาษาญี่ปุ่นตัวเองรู้แค่ไม่กี่คำ เลยแปลไม่ออกเท่าไหร่ ไม่งั้นคงปล่อยโฮ ....เพื่อนคนนี้น่ารักมาก ช่างพูดช่างคุย สดใสร่าเริง น่ารักดีค่ะ เค้าชวนสมัครในเวปเซกิอยู่ป้อยๆ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังได้เตาะแตะไปแจมกะเค้า)
ก่อนที่ความหวานระหว่างพระนางจะทำให้ยิ้มทั้งน้ำตาพอๆกับน้องจากเวปนึงที่โพสต์ไว้ข้างบน(น้องซา-ซะ) เคยเข้าไปอ่านของเค้าเป็นระยะเหมือนกัน ทางเค้าก็ตามเรื่องนี้กันชนิดเกาะติดขอบเวที ฉากนี้ในความคิดคือให้ความรู้สึกแบบรวมมิตรนะ --- สัญญา ที่หลุดจากปากนางเอกอย่างจริงใจ ---สงคราม ที่ให้แต่การพลัดพรากและการสูญเสีย ---ความรัก ที่พระนางเปิดใจให้กันอย่างแท้จริง ---และความตายที่ไม่มีใครในสงครามหนีพ้น ประเด็นทั้งสี่มันร้อยเรียงเกี่ยวข้องกันและกระหวัดหัวใจคนดูได้อยู่หมัดจริงๆ
ฉากความผูกพันระหว่างคุณยาย คุณอร และอังศุมาลินที่นั่งเย็บเสื้อผ้ารอการมาสวมใส่ของลูกชายโกโบริก็ชอบนะ อบอุ่นและอิ่มเอมในความรู้สึกมากเลย( บรรยายไม่สู้จะเก่งนัก แต่ให้ใจเต็มร้อย) ยิ้มมมมมมมอย่างเดียวเลยฉากนั้น
ส่วนฉากที่วนัสถูกจับกับเพลงอีก 3 วันข้างหน้า ตอนนี้กำลังแกะเพลงอยู่ แต่เพลงนี้ไม่มีในซีดี จำทำนองพอได้ แต่เนื้อเพลงจำไม่ได้ แต่ฉากนี้ชอบมากเลยนะ(จะมีฉากไหนที่ไม่ชอบบ้างเนี่ย เปิดบัญชีดำของตัวเองเพื่อจับผิด พบว่าไม่มีเลยซักฉากนะ ที่ดูแล้วไม่ชอบ ชอบจนอยากดูอีกหลายๆรอบด้วยซ้ำไป) คมดี ขอชมทีมงานเค้าเลยว่าฉลาดมากกับบรรดาฉากคู่ขนานทั้งหลาย ลูกเล่นขนานแท้ของการทำละครเวทีเลยนะ
เดี๋ยวจะคอยติดตามฉากเท่ห์ๆประจำเรื่อง ฉากการเผชิญหน้าระหว่างวนัสกับโกโบริ ที่จ้องจะไปดูคู่กรรมหนนี้ให้ได้ก็เพราะได้เห็นคลิปฉากนี้แหละ จะคอยติดตามและเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะคุณวาดดาว.....

สวัสดค่ะคุณธิป
ดีใจมาก ที่ได้พูดคุยกับคนที่รักละครเพลงคู่กรรม เหมือนๆ กัน ยินดีมากค่ะที่เราจะร่วมรำลึกถึงความรู้สีกดีๆ ไปพร้อมกัน ไม่น่าเชื่อจริงๆ ว่าละครเรื่องนึงทำให้เราคิดถึงอะไรต่อมิอะไรได้มากมายทั้ง สุข เศร้า ละครหลายเรื่องเราจดจำได้เฉพาะบทพระเอกนางเอก แต่ละครเพลงคู่กรรมภาพในใจรวมเอาทุกคนๆ ทุกฉากไว้

หลายฉากวาดดาวไม่สามารถถ่ายทอดได้งดงามเท่าภาพที่เราๆ ได้ชมกัน คุณธิปมีภาพเหล่านั้นในใจแล้ว จึงชัดเจนยิ่งขึ้น

ทีมงานคู่กรรมคงภูมิใจมากที่เดียว (ฝากคุณชาวบ้านฯ) ที่ใครๆ ก็รักคู่กรรม ซึ่งกว่าจะผ่านมาเป็นอย่างที่เราเห็นคงเหน็ดเหนื่อยกันอย่างสาหัส
นับวันเราก็จะค้นพบคนชื่นชมมากขึ้นทุกที

ขอบคุณนะคะคุณธิป มาคุยกันอีกนะคะ

อุ๊ย! มีแควนๆมาแวะคุยกะคุณวาดดาวเรื่อยๆเลย...น่าชื่นใจจัง...ตุ้งโอ่งน้ำหน้าชานเรือนไว้รับแขกก้อดีนะคะ ๕๕๕


ก่อนจะยาวไปถึงฉากอื่นจนลืม...ขอแทรกอรรถาธิบายเรื่องความขี้แยของนายช่างใหญ่โกโบรินิดนึงค่ะ.....

หลายคนสงสัยว่าแกคิดถึงอะไร ทำไมร้องไห้ได้น้ำตาเป็นเผาเต่าขนาดนั้น....

*มันไม่ยากและไม่ง่ายค่ะ!*
เอาที่ไม่ง่ายก่อนนะคะ....สิ่งที่เซกิต้องทำ...คือ..เข้าใจความหมายของบท....เชื่อในสถานการณ์และสิ่งที่ประสบอยู่ตรงหน้า เชื่อว่าตัวเองคือโกโบริ เชื่อว่านายช่างคือเพื่อนร่วมงานที่สนิทสนมกัน เชื่อว่าเค้ารู้จักครอบครัวของนายช่าง เชื่อว่าตัวเองกระทำความผิดร้ายกาจจนไม่อาจอภัยได้...สิ่งสำคัญคือความเชื่อค่ะ...ซึ่งเซกิทำได้...และแสดงออกได้ถึงความเชื่อนั้นได้อย่างงดงาม...ผู้กำกับทำงานหนักค่ะ

ที่ไม่ยากคือเค้ามีพื้นฐานความเข้าใจเรื่องศักดิ์ศรีชาติพันธุ์ของตัวเองอยู่ก่อนแล้ว เค้าเข้าใจสถานการณ์ของเรื่องดี...บวกกับเพลงที่หม่นเศร้า melancholy ซะขนาดนั้น ประกอบกับภาพตรงหน้า...(เซกิ standby ข้างเวที ได้เห็นเหตุการณ์ตลอด และสามารถเก็บเกี่ยวอารมณ์ตรงนั้นมาใช้ได้) ชวนให้แม้แต่เราเองที่ไม่ได้เป็นทหาร ไม่ได้เป็นญี่ปุ่น ยังอดสะเทือนใจไม่ได้...และที่สำคัญยิ่งขึ้นไปอีก คือ partenr บนเวทีทุกคนค่ะ นักแสดงตรงนั้นเล่นรับส่งกันดีเหลือเกิน...เล่น"ให้"เซกิเต็มที่ เซกิจึง"รับ"ความรู้สึก ณ เวลานั้นได้เต็มที่เช่นกัน.....เพราะการแสดงแบบ realistic ต้องอยู่กับความจริงค่ะ


ว่าจะสั้นๆ ล่อซะยาว

ไปล่ะ...

สวัสดีค่า คุณชาวบ้านฯ ที่น่ารักเสมอ

เรื่องไม่ง่ายและไม่ยากของป๋าเซกิ กับฉากน้ำตาท่วมจอ วาดดาวอ่านแล้ว ประทับใจเหลือเกินค่ะ

การจะทำให้นักแสดง(ต่างชาติซะด้วย) เข้าใจอารมณ์ ถ่ายทอดออกมาได้อย่างสมบูรณ์ คงต้องอาศัยความอดทนของทุกฝ่ายจริงๆ โดยเฉพาะผู้กำกับที่แสนเก่ง (แอบปลื้มพี่ลิงมานาน) บวกกับพรสวรรค์ของตัวนักแสดงด้วย ที่เซกิมีคนชื่นชอบมากมายก็เพราะเขาได้ผ่านการทำงานกับทีมที่มีคุณภาพ หล่อหลอมจนเป็นโกโบริจริงๆ ขณะที่ดูก็เลยไม่รู้สึกว่าคือเซกิ แต่เขาคือ..โกโบริ


ขอบคุณค่ะ เอาสิ่งดีๆ มาฝากตลอดเลย ไม่รักทุ๊กคนในคู่กรรมได้ไงเนี่ย

"เรียกว่าหากคู่กรรมฉบับนวนิยายคือป้าอี๊ด ทมยันตี คุณก็เป็นต้นฉบับคู่กรรมฉบับละครเวทีเลย เขียนเก่งมาก"
มายกสองแขนเห็นด้วยค่า และสนับสนุนให้พี่สาวคนเก่งตั้งโอ่งน้ำชานเรือนไว้ด้วย เพื่อต้อนรับแขกเหรื่อและสานสัมพันธไมตรีระว่างสองประเทศ หุๆ (อารมณ์บ้านอังฯซะงั้น) และถ้าหนูคอแห้งจากการที่กินเลย์เยอะไปจะได้ตักกินซะเลย อิอิอิ ชักนอกเรื่องแล้ว...

คุณชาวบ้านฯอธิบายกลวิธีได้ละเอียดและเข้าใจมากๆเลยค่ะ ว่าของเค้าจะดีได้ มันต้องผ่านกระบวนการมากมายกว่าจะอิ่มตัวและตกตะกอนทางความรู้สึก ทีมงานคู่กรรมฯนิ่สุดยอดดดด ยิ่งพูดไปก็จะยิ่งเหมือนของเข้าตัวทีมงานดรีมบ๊อกซ์นะคะ คุณพี่ว่ามะ เพราะยิ่งคนดู(ที่อินจัด)อย่างเราๆรู้ว่าทีมงานทุ่มเทขนาดไหน และละครออกมาดีอณูขนาดนี้ได้เพราะอะไร พวกเราก็ยิ่งอยากๆๆๆๆดูแบบไม่รู้จักพอซักที ก็แหม่ ของเค้าดีจริงๆนิ่คะ
และ มายกอีกสองแขนสนุบสนุนคุณพี่วาดดาวสุดฤทธิ์กับประโยคนี้
"หล่อหลอมจนเป็นโกโบริจริงๆ ขณะที่ดูก็เลยไม่รู้สึกว่าคือเซกิ แต่เขาคือ..โกโบริ"
นึกแล้วอยากจะกรี๊ด เมื่อวานได้ฟังเพลงๆนึง แล้วก็ชวนให้นึกถึงโกโบริตัวเป็นๆคนนี้จริงๆเนื้อเพลงก็ประมาณว่า "ไม่นึกเลยจะมีอย่างเธออยู่ตรงนี้ ก็เข้าใจว่ามีแต่ในฝัน คล้ายๆว่าฉันจะเจอตัวจริง" ขอบคุณทีมงานนะคะที่ทำให้คนที่เคยได้แต่คลั่งไคล้หน้ากระดาษของนิยาย ได้เห็นคู่กรรมออกมาโลดแล่น ทุกคนมีตัวตนขึ้นมาจริงๆ (แล้วหนูก็มากินพื้นที่เพ้อใส่บล๊อกพี่วาดดาวอีก )หุๆๆและก็ขอบคุณบล๊อคพี่วาดฯที่ทำให้ความทรงจำยังชัดเจนอยู่เสมอ ระหว่างที่คิดถึง คู่กรรม เหลื๊อออเกิน

ว่าแต่เมื่อคืนช่างมันยกร่องฟักทองแตกไทยจริงๆแฟนคลับหน้ามนทั้งหลาย หนูเก็บไปฝันแถมนอนคิดพล๊อตเรื่องทั้งสอง(ซึ่งต่างกันสุดขั้ว ฮ่าๆ)จนไม่ได้หลับได้นอน แล้วคุณพี่คิดชื่อเรื่องแทน บ้านแสนสุก ได้รึยัง เดี๋ยวน้อยหน้าเค้าน๊า
เย็นนี้เจอกันค่ะ จุฟๆๆแล้วจะรายงาน ว่าฝันอะไรบ๊างงงง

หวัดดีจ้า นู๋ยุ้ย ณ บ้านไร่แสนสุข

เอาเป็นว่าพี่วาดดาวฝากซื้อโอ่งดินใบย่อม ลายสวยๆ จากเกาะบ้านนู๋ก็แล้วกันจะได้มีไว้ใส่น้ำเลี้ยงแขก และแก้กระหายตอนกินเลย์
พวกเรายิ่งอ่านกรรมวิธีผลิตคู่กรรมด้วยหัวใจของทีมงานจากคุณชาวบ้านฯ ก็ยิ่งชื่นชม หลงรักหัวปักหัวปรำ อยากให้ภาพเหล่านั้นกลับคืนมากอยู่ร่ำไป แต่เราก็อดใจรอได้เนาะ ดูเรื่องอื่นไปก่อนเพลินๆ

ส่วนเรื่องพล็อตสุดกู่ที่เราร่วมกันสร้าง ช่างน่าสงสารพระเอก แต่ก็ช่างแกเหอะ เพราะแกคงไม่รู้อะไร
แล้วอย่าลืมมาเล่าให้พี่ฟังต่อนะ
(วันนี้คงไปคุยดึกหน่อย มีงานเลี้ยง แล้วเจอกันจ้า นู๋น้อยน่ารัก )

สวัสดีอีกครั้งค่ะ คุณวาดดาว

อ่านๆอยู่เมื่อกี้เห็นคุณธิปเข้ามาตอบด้วย
เพื่อนผู้น่ารักของคุณธิปที่ร้องไห้ตั้งแต่เพลงเสียงดนตรี คือเราเองล่ะค่ะ เพิ่งรู้จักกันหน้าโรงละครนั่นเอง แบบว่าฉากนั้นเป็นฉากที่คุณเซกิร้องภาษาญี่ปุ่นที่เขาถนัดปาก อารมณ์ก็เลยได้เต็มที่...เรารู้ภาษาญี่ปุ่นเลยรับอารมณ์ได้มากกว่าคนอื่น

ผลคือน้ำตาไหลพรากเลยค่ะ...ไหลแบบนองหน้ายิ่งกว่าตอนโกโบริตายเสียอีก แอบอายคนข้างๆเหมือนกัน
พอมาดูอีกรอบ(คราวนี้นั่งแถวเกือบหน้าสุด) ก็ร้องอีกเหมือนเดิม แถมจุดที่เรานั่งตรงกะที่คุณเซกิยืนร้องเพลงนั้นพอดี...แอบอายเค้าอ่ะ ถ้าเค้าเห็นคงคิด "ยัยคนนี้เซนสิทีฟจัด"

สวัสดีจ้า คุณ Sheelacat
วาดดาวฟังภาษาญี่ปุ่นไม่ออกก็เลยซาบซึ้งในระดับหนึ่งในรอบแรก แค่เซกิทำหน้าเศร้าก็สงสารจับใจ แต่พอกลับมาฟังภาคภาษาไทยอันแสนเศร้า ที่คุณธานีร้อง คราวต่อไปพอฟังเซกิร้อง ก็ร้องภาษาไทยคลอไป โอ้ย..น้ำตาพาไหล (เรียกว่าต้องมีตัวช่วย)

น่าดีใจด้วยค่ะที่คู่กรรม ทำให้ได้พบเพื่อนใหม่ที่น่ารักด้วย
เรียกว่า..คู่กรรมนำสิ่งดีๆ สู่ชีวิต (เอ..คุ้นๆ )

ซาโดะฯเองนะคะคุณวาดดาว ในเวปของซาโดะฯเองก็โพสต์ถึงฉากนี้เหมือนกัน น่าฉงฉานพ่อดอกมะลิมากเลยฉากนี้ ว่าแล้วเปิดซีดีฟังซะอีกรอบดีกว่า ชอบประโยคนี้ของคุณวาดดาวเหลือเกิน
"โกโบรินิ่งฟังอย่างใจหาย ชีวิตของผู้ชายคนนั้นคงมีค่ามากกว่าศัตรูอย่างเขามากมายนัก แต่เธอน่าจะรู้ว่าเขาหรือจะทำร้ายหัวใจเธอได้ นั่นเท่ากับทำร้ายหัวใจตัวเอง "
คำนี้โดนใจสุดๆเลย ฉากนี้ขยี้หัวใจคนดูสุดๆจริงแหละ อยู่แถวหลังเห็นไม่ถนัดนักตอนบันไดหมุน มืดๆหน่อย แต่เหมือนความรู้สึกมันกำลังแตกเป็นเสี่ยงเหมือนบ้านกับบันไดแยกจากกัน ไม่รู้ว่าที่สร้างบันไดแยกจากตัวบ้านแบบนี้จะแฝงนัยหรือเปล่า หรือเพราะเราอินจัดเลยเพ้อเจ้อไปเอง แต่ลุ้นมากกับฉากนั้นทั้งที่อ่านนิยายมาไม่รู้กี่สิบรอบ ดนตรีมันกระชั้นด้วย
ตื่นเต้นจนออกนอกหน้าค่ะ โน้มตัวไปข้างหน้ามองแบบตาไม่กระพริบ คนข้างๆคงแบบ ........แม่นี่จะลุ้นอะไรขนาดนั้น แต่จำไม่ได้แล้วว่าพ่อสองเกลอหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เคยอ่านที่ไหนก็ไม่รู้บอกว่าจริงแท้พ่อก็แอบอยู่ใต้ถุนคอยช่วยหมุนบ้านนั่นแหละ รอบหลังที่ดูก็จ้องอยู่ว่าใช่ไหมตามที่เค้าบอก แต่มองไม่เห็นอ่ะ เห็นแต่พ่อดอกมะลิเซกิแกร้องเสียงหลงเรียก ฮิเดโกะ ซะดังลั่นเวที....สงสารจับใจ

ทุกคนเป็นเพียงเหยื่อค่ะ พวกเค้าคือผู้บริสุทธิ์ที่ได้รับเลือกให้ลงเล่นในหมากกระดานนี้ แต่เค้าไม่มีสิทธิ์กำหนดชะตาชีวิตของตนเอง....ไม่ใช่ใครจะเลือกสงคราม สงครามเลือกเรา

สวัสดีค่ะคุณซาโดะฯ
ดีจังเลยมาช่วยกันสะเทือนใจกับฉากปวดใจฉากนี้
ทุกคนที่ดูต้องคิดว่า อังศุมาลินนี่ช่างใจร้ายกับคนแสนดีอย่างโกโบริได้อย่างไรนะ จิตใจหวั่นไหวทุกทีที่เห็นเซกิทำหน้าเศร้าสร้อย น้ำมนต์ก็ถ่ายทอดอารมณ์ได้สุดๆ ทั้งน้ำเสียงที่เอ่ยถึงวนัส สีหน้าโกรธโกโบริ สีหน้าเจ็บปวดเอง และน่ากลัวมากตอนยืนหันหลังประกาศทำลายหัวใจโกโบริ
ลุ้นระทึกทุกรอบเหมือนกันค่ะ ว่าสุดท้ายโกโบริจะรับอังศุมาลินได้ที่ตรงไหน จำได้ว่ารอบแรกๆ เห็นไม่ชัดเท่าไรกับจุดสุดท้าย รอบหลังๆ มีแสงไฟช่วย แค่เสียงเรียก ฮิเดโกะ ๆ ของเซกิ ก็ทำให้ได้ปวดใจกันมากมายแล้ว
นับว่าทีมงานเค้าฉลาดที่ทำบันไดแยกจากตัวบ้าน ใช้ประโยชน์ได้มากมาย สร้างความอกสั่นขวัญหายให้คนดูเหลือเกิน

อ้าว!.คุณชาวบ้านฯ มาเงียบเลย
สวัสดีค่ะ
มาด้วยคำคมอีกแล้ว
ชีวิตคนน่าใจหายจริงด้วยค่ะกับฉากนี้
เลือกเกิดไม่ได้ สงครามนำไป จะจบลงเมื่อไร ไม่รู้เลย
แต่ที่แน่ๆ จุดจบมีความสูญเสียรออยู่
โอ๊ย..เศร้ากันแต่เช้าเลย

ร้องไห้ต้อนรับซะเรย แงๆๆบีบหัวใจจ ตั้งแต่ตอนอ่านฉบบับนิยายแล้ว ทรมานใจสุดๆกะฉากนี้นะคะ(แต่ก็ชอบกลับไปอ่านซ้ำบ่อยๆเพราะรู้สึกว่า เป็นจุดเปลี่ยนที่สำคัญของเรื่องน่ะค่ะ ที่สำคัญอังศุมาลินจะได้เข้าใจตัวเองชัดเจนขึ้นหลังจาก(เกือบ)ทำลายลูกไปแล้ว แต่พ่อดอกมะลิของเรานี่ซิ หัวใจแตกสลายไม่มีชิ้นดี) ว่าแล้วก็แอบไปเคืองวนัสซะงั้น
ก็คิดมาตลอดว่าฉบับละครเวทีจะทำฉากนี้ออกมายังไงนะ แต่ก็ทำได้สมจริงสมใจ เห็นด้วยว่าเสียงร้องเรียก ฮิเดโกะนั้น คนนั่งดูจะขาดใจตามม

วันนี้งดเลย์ ปูเสื่อรอทั้งน้ำตาค่ะ

คิดถึงเจ้ ไว้หนูทำรายงานอีกสองตัวหมดเมื่อไหร่ จะไปชวนเจ้เล่นทุกวันเรย (ใครว่างเล่นกะหล่อนยะ!)

โอ๋..น้องยุ้ย ณ บ้านไร่ อย่าร้องไห้ไปเลย
พวกเราอ่ะเป็นเหยื่ออารมณ์ ของคู่กรรมทุกคนแหละ
ถ้าจะโทษก็ต้องคุณชาวบ้านฯ และทีมงานคู่กรรมนั่นแหละ ทำให้สาวสวย( หรือเปล่า) อย่างพวกเราต้องเสียน้ำตากันทุกรอบ ยิ่งดูมากรอบยิ่งเสียไปแยะ (ทั้งน้ำตาทั้งตัวค์)
แต่เราก็รักจะดูบทบาทพวกเขาเหล่านี้ทั้งสุขเศร้า รักจะฟังเพลงเพราะๆ ที่ร้อยเรียงได้อย่างงดงาม
ยังรู้สึกใจหายถ้าจะไม่ได้ดูอีก แต่อนาคตไม่มีอะไรแน่นอนจะกังวลไปก็ใช่ที่

คิดถึงเด็กน้อยจอมป่วนนะ ละครต้องหยุดกะทันหันเลย
ตั้งใจทำรายงานด้วย พระเอกนางเอกบ้านไร่เอาใจช่วยนะ

ถ้าทำรายงานเรื่องคู่กรรมล่ะก็ ส่งมาให้ช่วยได้นะคะ ๕๕๕

ชาวบ้านฯเห็นว่า ตัวละครคู่กรรมทุกตัวมี tragic flaw หรือเรียกบ้านๆว่าข้อด้อยที่นำไปสู่หายนะกันทุกตัวค่ะ

ถ้าลองวิเคราะห์ดีๆ จะเห็นว่าไม่มีใครสมบูรณ์แบบ
เธอ...มีทิฐิมานะมากเกินไป
เขา...อ่อนโยนเกินไป

ทุกสิ่งที่เขาและเธอทำนำไปสู่หายนะทางกายและจิตวิญญาณของตัวเองและคู่ของตน.........

เธอ...หุนหันไม่ฟังเขา จึงทิ้งตัวลงจากบันไดบ้านเพื่อทำร้ายจิตใจเขา (แล้วตัวเองก็เจ็บตัว)

เขา...วิ่งเข้าหาความตายเพราะยอมแพ้ความรักของวนัสกับเธอ (เลยตายจริงๆ)
[แต่ที่ชาวบ้านฯสังเกตุเห็นน่ะ พ่อโกโบริแกตายลงทีละน้อยมาตลอดองค์สองนะคะ..เพียงแต่มันมาพีคสุดตอนที่วนัสกลับมา]


กว่าจะคิดได้...เมื่อทุกอย่างมาไกลเกินแรงฉุดรั้งของตน...

เป็นบทเรียนราคาแสนแพงค่ะ........

ว่าแม้สงครามจะใหญ่หลวงและกลืนกินทุกอย่างแต่ไม่มีอะไรที่จะน่ากลัวหรือยิ่งใหญ่เกินใจคน หากเขาและเธอจ้องแต่จะชนะ...ทั้งสองจะพ่ายแพ้

แต่หากเขาและเธอเอาชนะสงครามในจิตใจได้...สันติที่แท้จะบังเกิด


พอเข้าใจสงครามคู่ขนานในเรื่องแล้วใช่นะคะ

อ่านที่คุณชาวบ้านโพสต์แล้ว.....สะอึกเลย รู้สึกว่าใจวูบ หัวใจกระตุก นี่คือประเด็นหลักของการตีความของคู่กรรมในครั้งนี้หรือเปล่า ภาวะสงครามภายในจิตใจ ........ ไร้คำบรรยายค่ะ พูดไม่ออก ........ สุดยอด !!!!

ขอออกตัวว่าไม่บังอาจตีขลุมว่านี่เป็นการตีความทั้งหมดขอคู่กรรม version นี้ค่ะ

เพราะอย่างไรเสีย theme สงคราม แบบ physical ยังตั้งคงไว้และจับให้มั่น... คำสัญญายังเป็น conflict ใหญ่ ส่วนเรื่องความรักนั้นเข้มข้นไม่แพ้กัน

สิ่งที่เอามาย่อยให้อ่านกันนั้นเป็นสิ่งที่ชาวบ้านฯcapture ได้จากการสังเกตุและเทียบเคียงตามแนววาทกรรมวิเคราะห์เท่านั้นค่ะ

ตามประสาคนชอบอ่าน-ชอบดูละคร จึงพลอยอยากให้ผู้ชม"ได้"มากกว่าความบันเทิงที่ฉาบไว้...

เห็นด้วย-ไม่เห็นด้วยอย่างไรบอกกันได้นะคะ..

เห็นด้วยเต็มร้อยค่ะคุณชาวบ้านฯ มองว่านอกจากความอิ่มเอมใจที่ได้รับแบบเต็มหัวใจในการดูคู่กรรมครั้งนี้แล้ว เหนือสิ่งอื่นใดคือความลุ่มลึกของการสร้างสรรค์ผลงานด้วย ยิ่งภาพตรงหน้าสร้างความประทับใจให้เท่าไหร่ เบื้องหลังแห่งจินตภาพเหล่านั้นย่อมประทับใจไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันค่ะ
ขอบคุณคุณชาวบ้านที่มา'ถก' ถึงประเด็นหลังม่านให้ได้รับชมรับฟังและ'กำซาบ' กับคู่กรรมเดอะมิวสิคัลฉบับนี้มากขึ้น ชอบค่ะ ชอบมากเลย

ซีเรียสไปหรือเปล่าเนี่ย.....ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ต้องเครียดนะคะ แค่อยากบอกว่าสนใจและใคร่รู้จริงๆเท่านั้นเองค่ะ เดี๋ยวจะคอยอ่านคุณวาดดาวโพสต์ต่อนะคะ

เห็นด้วยกับคุณชาวบ้านฯ ทุกประการ

ตัววาดดาวเองไม่ได้มีความรู้เกี่ยวกับศาสตร์ละครสักเท่าไร แต่ทุกครั้งที่คุณชาวบ้านฯ อธิบายจะรู้สึกเข้าใจคู่กรรมได้ลึกซึ้งขึ้นทุกที
ยิ่งในภาคละครเวทีนี้เราได้ตระหนักถึงสงครามที่เกิดขึ้นในรูปแบบการสู้รบของมนุษย์ด้วยกัน และสงครามที่เกิดขึ้นในจิตใจคน สงครามที่ยิ่งใหญ่คือการต่อสู้กับจิตใจของตนเอง เมื่อโกโบริยอมแพ้ ทุกอย่างในชีวิตก็จบ แต่ในเวลาเดียวกันอังศุมาลินเพิ่งได้ชีวิตที่เต็มเปี่ยมด้วยรัก และกำลังจะบอกกับโกโบริ เป็นความคู่ขนานที่แสนเศร้า จนคนเฝ้าดูอย่างเราๆ อดเสียดายและน้ำตาไม่ได้

ขอบคุณจากหัวใจจริงๆ ค่ะ ที่ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆ แนวความคิดที่น่าสนใจ เสมอมา ยังคงรอฟังอีกต่อไป

( ละครช่วงนี้เศร้า อย่างเพิ่งเศร้ากันไปใหญ่นะคะ สู้สู้ )

เห็นคุยกันสนุกกล้วยอดมาแชร์ไม่ได้ ช่วงนี้ต้องเขียนบทความเลยไม่ค่อยได้โพสต์ แต่อ่านตลอดนะจ๊ะ ตอนอ่านในหนังสือ กล้วยสงสารโกโบริจับใจสองครั้ง ครั้งแรกคือที่ไปขออังศุมาลินเล่นขิม วาดดาวถ่ายทอดละครเพลงได้มหัศจรรย์แล้ว กล้วยขอเป็นส่วนเล็กๆ จากนิยายแล้วกันนะ

......ชายหนุ่มค้อมศีรษะลงน้อยๆ " ครู่นี้ได้ยินเสียง......" เขาชี้ไปทางเครื่องดนตรี "เลยอดเดินมาไม่ได้"
"อ๋อ...ขิม ถ้าจะชอบเล่นดนตรี"
"เสียงมันคล้ายดนตรีพื้นเมืองของญี่ปุ่น ฟังแล้ว....." เขาอึกอักหาศัพท์ที่ถูกใจไม่ได้จึงต่อเป็นภาษาอังกฤษ " โฮมซิค"
"คิดถึงบ้าน" อังศุมาลินแปลให้ด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
โกโบริพยักหน้าน้อยๆทวนคำเบาๆ "คิดถึงบ้าน" ......
ในหนังสือ อังศุมาลินยอมเลื่อนขิมไปให้เล่น แต่คนอ่านอย่างกล้วยไม้ถึงกับขวนขวายหาขิมมาเรียน......คิดถึงบ้าน.....

ตอนที่สอง ช่วงแรกไม่ได้คิดอะไร งง......ว่าอังศุมาลินเป็นบ้าหรือไง......ทำเพื่ออะไร คือตอนนี้แหละ........
"ไม่ย้ายไปไม่ได้หรือ?" (โกโบริกำลังจะถูกย้ายไปพม่า)
"ผมเป็นทหาร มีหน้าที่อย่างเดียวฟังคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา"
"ใช่สิ บางครั้งก็ใช้อ้างคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาด้วย"อังศุมาลินขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะๆ โกโบริหันมามองหญิงสาวแว่บหนึ่ง ก่อนที่จะบอกคุณอรค่อยๆว่า
"ผมต้องไปทำงานเสียที"
"เดี๋ยวก่อน ฉันเคยบอกคุณแล้วว่า หากวนัสเป็นอะไรไป ฉันจะชดใช้ให้เขา!"
"คุณไม่มีวันหรอกที่จะได้สิ่งที่คุณต้องการ คุณควรจะรู้รสเสียบ้างว่า เวลาคนอื่นเสียลูกไปนั้นเขาจะรู้สึกยังไง ฉันจะชดใช้ให้เขาเดี๋ยวนี้!"
"อย่า! ฮิเดโกะ!"
ริมฝีปากสีซีดแย้มอย่างมาดร้าย ก่อนที่จะทิ้งตัวลงจากบันไดที่ยืนอยู่
"ยายอัง!"
คุณอรร้องตะโกนอย่างสุดเสียง โกโบริทิ้งแบบแปลนในมือกระจาย ผวาจะถลันกลับขึ้นบันได แต่ช้าไปเสียแล้ว ร่างของหญิงสาวกลิ้งมาตามความลาดชันนั้นอย่างจงใจ
ชายหนุ่มกางแขนออกรับไว้ทัน เพียงเมื่อร่างทั้งร่างจะกลิ้งลงมาถึงบันไดขั้นสุด........
.....คนเรา งานก็หนัก สงครามก็ยืดเยื้อ มีลูกดีใจจนบอกไม่ถูก เมียก็มามีทิฐิ ไม่รัก ไม่อยากได้ลูก เรื่องเชลยก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะไปทำงานทั้งที เมียยังอุตส่าห์มายืนแว้ดๆอยู่หัวกะไดบ้าน แป๊บเดียวโดดดึ๋งลงมา.....บอกตามตรงกล้วยอ่านแล้ว กล้วยว่าอังศุมาลินโรคจิต แต่ความที่คุณแม่ซึ่งเคยอ่านมาก่อนบอกว่า ไม่มีอะไรน่า เรื่องแต่ง.....แต่ ตอนเป็นละครที่ป๋าเบิร์ดเล่นคู่กับพี่กวาง ฉากนี้แหละ คุณแม่ชี้มือพูดออกมาเลยว่า.....อังศุมาลิน คนใจร้าย ดูเอาเถอะ...กระโดดบ้าน จะให้ลูกโกโบริแท้ง อย่างนี้สมควรแล้ว ที่ต้องเป็นม่ายเลี้ยงลูกไปคนเดียวทั้งชีวิต......อ้าว!.......แหะแหะ ไหน?แม่ว่าไม่มีอะไรไงคะ

สวัสดีจ้าคุณกล้วยไม้หลายสี
คิดถึงจัง แต่มาทีไรต้องมีบทความซึ้งๆ มาฝากวาดดาวทุกที
บางครั้งก็อดคิดว่าอังศุมาลินนี่ประสาท ไม่ได้จริงๆ ด้วย ตัวเองมีคนเขารักตัวแสนจะรัก แถมดีจนมั่นใจว่าโกโบริมีแต่ในนิยายนั่นแหละ ยังหาเรื่องให้เป็นทุกข์จนได้

แต่ก็นั่นหละ ถ้าไม่มีเรื่องราวที่ขัดแย้งรุนแรง สถานการณ์ที่พาเราไปพบกับความสูญเสียของตัวละครที่คนอ่านหลงรักเสียแล้ว ก็คงไม่ใช่บทประพันธ์ที่เราทุกคนรักและจดจำ

คุณแม่กล้วยไม้น่ารักจริงๆ สอนให้ลูกรู้ว่าทั้งหมดก็แค่เรื่องที่เขาแต่งขึ้น อย่าเอาไปคิดกังวลเลย แต่คุณแม่ก็มีหลุดจนได้ อารมณ์คงพาไปนะซิ

ยอมรับว่าตอนนี้ความเศร้าจากฉากและเรื่องราวในตอนนี้ ทำให้อารมณ์วาดดาวเศร้าติดไปด้วย พยายามสลัดออกอยู่ค่ะ

สวัสดีค่ะ คุณวาดดาว ว่าจะเว้นระยะไม่มาหาแล้วเชียวนา แต่มันอดไม่ได้ คิดถึง ขอเสริมอีกนิดว่าในบทประพันธ์อ่านแล้วหมั่นไส้อังศุมาลินก็จริงอยู่ จะทรมานพระเอกเราไปถึงไหนยะ แต่หลังจากนั้นก็อดสงสารไม่ได้นะ ทั้งแม่ทั้งยายเข้ามาเยี่ยมมาปลอบ แต่พ่อดอกมะลิกลับเลือกที่จะกลับไปโหมงานให้ตัวเอง......ฮิเดโกะ ผมรักคุณ คุณพูดประโยคนี้ได้ไหม อนาตะ โอ อาอิชิ มาสุ หลังจากนี้ก้รอแต่เพียงว่าเมื่อไหร่เขาจะกล่าวคำอำลาต่อเธอ หรือเขาจะจากไปโดยไม่พูดคำนี้ด้วยซ้ำไป (เอ....ในละครเวที คำบอกรักประโยคนี้ยาวกว่านี้นะ .... อนาตะ โอ อาอิชิ เตะ อิมัสสึ....รึเปล่าหว่า....) อ่านแล้วสงสารอ่ะ แต่ในละครเวทีอังศุมาลินก็น่าสงสารไม่แพ้พระเอกเหมือนกัน คุณน้ำมนต์เล่นมาตั้งหลายรอบ เบ็ดเสร็จทั้งหมดน่าจะ 55 รอบแล้วนะ คู่กรรมก่อนหน้า 45 รอบ คราวนี้อีก 10 ตกบันไดทุกรอบแบบนี้เนื้อตัวช้ำบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้......

สวัสดีค่ะคุณซาโดะฯ
ดีใจค่ะมาคุยกันบ่อยๆ
แต่เกรงใจกันจังยังไม่ได้อัพเลยเพราะมัวเศร้าๆ อยู่
ในบทประพันธ์พ่อดอกมะลิเรามีโอกาสทำให้อังศุมาลิน ได้รอคอยการมาของเขาอย่างทรมานบ้าง แต่ในภาคละครเวทีมีไม่มากขนาดนั้น แค่ให้เธอวิ่งตามหาคนรัก (ทั้งที่จริงอยากมาบอกรัก) ท่ามกลางซากปลักหักพังด้วยความหวังริบหรี่ เราก็รันทดจะแย่แล้วค่ะ
ยังสงสัยว่าน้ำมนต์ จะฟกช้ำบ้างหรือเปล่า ตกไป 10 รอบ แต่มีโกโบริคอยวิ่งไปรับ คงไม่ยอมให้สาวเจ็บแน่ๆ อิอิ

เข้ามาบอกว่า มีแฟนพนธ์แท้ของ คู่กรรม The Musical พยายามหาแนวร่วมเพื่อเรียกร้องให้ Dreambox นำมา Re-Stage อีกครั้ง อยากให้แฟนคู่กรรมใน Bolggang นี้ เข้าไปช่วยเชียร์กันหน่อยค่ะ รับมาบอกให้ค่ะ อยากดูอีกมากๆ
//www.212cafe.com/freewebboard/view.php?user=dreambox&id=392

สวัสดีค่ะน้องอัง
เรื่องเรียกร้องให้คู่กรรม restage ใครๆ ที่นี่ก็คงอยากให้เกิดขึ้น แต่ทั้งนี้ ต้องคำนึงถึงระยะเวลา และเหตุผลของทีมงานเค้าด้วย การทำละครเพลงสักเรื่องไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ต้องให้ทีมงานพร้อมจริงๆ ต้องมีการวางแผนเป็นขั้นตอน เราเรียกร้องมากไปดูเหมือนกดดันอย่างไม่มีเหตุผลเพราะคู่กรรมก็เพิ่งผ่านไป เราค่อยๆ บอกให้ทีมงานระลึกว่าพวกเรายังคงรอคอยเสมอ และให้การสนับสนุนทุกๆ ผลงานของเขาด้วย จะดีกว่ามั๊ย
เพราะทีมนี้ละครของเขาดีทุกเรื่องพิสูจน์มาแล้วจ้า ยังไงก็เอาใจช่วยค่ะ

เข้ามาดูครับ คุยกันได้ออกรสจริงๆ และทึ่งกับความเห็นของคุณชาวบ้านฯมาก ไม่นึกว่ายังคุยเรื่องนี้อยู่เรื่อยๆ

ใจจริงอยากเห็นคู่กรรมฉบับนี้เป็นหนังเลยนะ คือบทดีอยู่แล้ว น่าส่งเสริมมากๆ

ลืมบอกว่ามาหนนี้ บล็อกสวยมากครับ

อรุณสวัสดิ์ค่ะ

สวัสดีค่ะ คุณเอวังด้วยประการฉะนี้

ขอบคุณค่ะที่เข้ามาอ่าน และกรุณาชมบล็อกของมือใหม่หัดทำ

การพูดคุยเรื่องคู่กรรมเป็นความสุขค่ะ คุณชาวบ้านฯ ผู้ใจดีมากยังคงมาเป็นกำลังใจ และบอกเล่าเรื่องดีๆ ทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลังของคู่กรรมแก่พวกเราเสมอ รวมถึงทุกคนที่รักละครเพลงคู่กรรมยังคงเล่าความประทับใจไม่รู้จบกันเลย

แวะมาคุยกันบ่อยๆ นะคะ

อรุณสวัสดิ์เช่นกันค่ะ คุณชาวบ้านบางกอกน้อย
คิดถึงจังเลย

ช่วงนี้คุณชาวบ้านฯ คงสดใสมากมาย เพราะได้พักผ่อนสบาย (หรือเปล่า?) จะพากันเศร้าก็ตอนอ่านบล็อกวาดดาวเนี่ยหละ อิอิ

เป็นกำลังใจให้ทีมงานนะคะ รอฟังข่าวคืบหน้าผลงานชิ้นต่อไปด้วยค่ะ

ทึกทึก 2 มาแน่ค่ะ สำหรับละครเวทีเรื่องใหม่ของดรีมบอกซ์

รับประกันความฮา


ส่วนคู่กรรมที่คุณวาดดาวบรรยายมาถึงตอนวนัสกับโกโบริพบกันเป็นครั้งแรก...แอบไปเก็บรูปที่ web dreambox มาประกอบได้นะคะ มีคนมาแปะไว้ให้ ตอนนี้พอดีเชียว...


*******************
หลวงชลาฯ
วนัส จำฉันได้รึเปล่า

วนัส
ท่านคือหลวงชลาสินธุราช คุณพ่อของอังศุมาลิน ท่านคือเสรีไทในรัฐบาล

หลวงชลาฯ
เราจะพยายามช่วยเธอให้ได้กลับบ้าน

วนัส (ร้อนใจ)
อังศุมาลินเธอเป็นอย่างไร

หลวงชลาฯ(บ่ายเบี่ยง ไม่ตอบคำถาม)
อีกไม่นาน ญี่ปุ่นจะแพ้อย่างแน่นอน

วนัส
อังศุมาลินเธอเป็นอย่างไร ผมคิดถึงเธอแทบขาดใจ
ท่านครับช่วยบอกผม เกิดสิ่งใดร้ายหรือดี
เธอเป็นอย่างไร ได้โปรดบอกผมที

หลวงชลาฯ(สุดที่จะทัดทาน แสร้งวางเฉยได้อีก)
อังศุมาลินเธอแต่งงานไปได้เกือบปี เป็นเรื่องที่ยากเกินอธิบาย

วนัส (ตกใจ)
อังศุมาลิน เธอแต่งงานกับใคร

หลวงชลาฯ
โกโบริ หลานชาบแม่ทัพใหญ่..นายพล

วนัส (แทบหมดแรง)
สิ่งที่เราได้ยิน จริง หรือไม่จริง
หรือว่านี่คือฝัน ใช่..เราฝัน
คืนสุดท้ายที่จากเธอใต้ต้นลำพูนั้น
สัญญาที่ฝากคำ สัญญาเธอลืมสัญญา
อังศุมาลินเธอแต่งงานไป
โอ้หัวใจเจ็บช้ำปวดร้าวหนักหนา
เธอเคยบอกว่าจะรอถึงวันที่กลับมา สัญญา สัญญา สัญญาเธอลืมสัญญา (ทรุดลง ร่ำไห้อย่างคนไม่เหลืออะไร)

แสงเปลี่ยน ทำนองเพลงกลายเป็นมาร์ช ที่ทั้งฮีกเหิมและน่าหวาดหวั่น

นายพลโมริยะเดินเข้ามาพร้อมโกโบริ และกำลังทหารจำนวนหนึ่ง

โมริยะ
หลวงชลาสินธุ์

หลวงชลาสินธุ์
ท่านนายพล

โมริยะ
พบกันอีกหนจนได้
เชลยที่จับมาเป็นอย่างไร

หลวงชลาสินธุ์
คนของเราคุมไว้อย่างดี

โมริยะ
ทางเราจะขอเอาเขากลับไป

หลวงชลาสินธุ์
ท่านคงไม่กลัวว่าเขาจะหนี

(ทั้งสองคุมเชิง ชิงไหวชิงพริบ)

โมริยะ
โกโบริ หลานว่าอย่างไรดี

วนัส
โกโบริ

โกโบริ
ครับ..ผมเองโกโบริ คุณ....วนัส


ชายทั้งสองต่างจ้องมองกันผ่านซี่ลูกกรง ด้วยความรู้สึกร้าวรานไม่แผกกัน

..........นี่หรือคือคนที่เธอรัก!

ขอบคุณมากเลยค่ะคุณชาวบ้านฯ
สำหรับเพลงกึ่งๆ บทละครแบบละเอียด ในตอนต้น สุดยอดจริงๆ
วาดดาวเห็นภาพที่โพสในดรีมบ็อกซ์แล้วเหมือนกัน แต่ไม่กล้าเซฟมาแปะ เกรงใจเจ้าของภาพอยู่เหมือนกัน
แต่ถ้าคุณชาวบ้านฯ อนุญาต (เข้าข้างตัวเองกันเลย) จะขอแปะสักนิดนะคะ
ต้องขอขอบคุณเจ้าของภาพไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

อื่มมหืมม ไม่มาแป๊บเดียวชานเรือนพี่สาวเก่งของเรา แน่นขนัดไปด้วยมหาชนคนรักคู่กรรมซะแล้ว ไหนๆมีที่นั่งขอสิงเสาตกน้ำมันก็ยังดี (สิงมิดรึ)
แถมคุณพี่วาดฯยังขยันขยี้อารมณ์คนดูไม่บันยะบันยังเลยนะคะ เศร้ากัน non-stopเลย
ผู้ชายสองคนร้องเพลงเดียวกัน ด้วยหัวใจที่แตกสลาย จะมีอะไรเศร้าไปกว่าได้เจอตัวเป็นๆของคนที่ทำให้ คนที่เรารัก ไม่อาจรักเราได้ซะที อีกมั๊ยเนี่ย ฮือๆๆๆ

กินเลย์ไม่ลง ปูเสื่อรอทั้งน้ำตาต่อปายยย

เมื่อวานก็คิดถึง วันนี้ก็คิดถึง
(พักนี้เซ๊งเซ็งๆและเบื่อๆยังไงไม่รู้ค่ะเจ้ อยากจะนอนฝันรวมถึงเจ้และคุณป๋าท่าเดียว )

สวัสดีจ้า คุณครูสาวสวยแสนซนคนใหม่

ถึงกับต้องสิงเสากันเชียว อ๋อ..ก็เราเป็นพวกวิญญาณหน่วยกล้าตายของเสรีไทยนี้เนาะ

ที่เศร้าจนกินเลย์ไม่ลงเพราะนู๋ยุ้ยคงเตรียมใจมาเศร้าอยู่แล้วมัง อารมณ์คิดถึงป๋าเซกิแจมมาด้วยใช่ไม๊ (รู้ทันน่า)

จะว่าไปเห็นน้ำตาลูกผู้ชายนี้มันปวดหัวใจเหลือเกิน ไม่รู้จะปลอบใครดีเลย ในเรื่องนี้ 2 หนุ่มก็ช่างจิตใจงามไม่ด่าว่ากันสักคำ เป็นเราๆ อาจโดดชกกันไปแล้วก็ได้

ช่วงนี้เรื่องก็เศร้ามากๆ ขอไปอย่างช้าๆ นะจ้ะ (ที่จริงคิดไม่ทัน แฮะ แฮะ) นู๋ยุ้ยต้องนั่งนานหน่อยนะ อดทนไว้
คิดถึงนู๋น้อยแสนซน แล้วเจอกันจ้า

โอยั๊วะ ซักแก้วมั๊ยคะ

อุ๊ย! มาไม่ทันคุณชาวบ้านฯ เลย
โอยั๊วะ คงละลายแล้ว
ขอเปลี่ยนเป็นชาเย็นนะคะ หวานได้ใจดี
สวัสดีตอนเย็นๆ ค่ะ

สวัสดีตอนบ่ายค่ะคุณวาดดาว เพิ่งสบโอกาสเข้ามาหาเอาก็วันนี้แหละ แต่เห็นคุณโพสต์ฉากเผชิญหน้านี้มาตั้งแต่ราวๆวันเสาร์(มั้ง....คิดว่าใช่นะ) อ่านจากที่คุณโพสต์มายอมรับว่าโดนใจเหลือเกิน ไร้คำบรรยาย....ไร้ที่ติค่ะ แบบว่า อ่านและซึมซับความรู้สึกบ่มเพาะจากคุณอย่างเดียวเลย ละเมียดละไมและโดนใจมากๆ (เอ่อ....อันนี้ความฝันลมๆแล้งๆส่วนตัวนะคะ หากทำเป็นเล่มออกมาแบบสูจิบัตรคู่กรรมน่าจะดีนะ....ที่คุณโพสต์นี่น่ะ รับรองว่าจะซื้อมาเก็บเป็นที่ระทึก เอ้ย....ที่ระลึกแน่นอน) เคยคุยกับเพื่อน(สาวน่าร๊ากกกกกคนเดิม) ว่าคนเขียนเค้าช่างฝันเนอะ....เรียงร้อยถ้อยคำออกมาได้ไงอ่ะ เพื่อนบอกว่าคนนี้แหละบอกเล่าผ่านความรู้สึกเก่งมาก จินตนาการบรรเจิดสุดๆเลย ......เราก็......ชักอยากเห็นสาวช่างฝันตัวจริงซะแร้วววว!!!!!
จากที่เพิ่งรู้เป็นครั้งแรกในชีวิตว่า คู่กรรมเค้าทำออกมาเป็นละครเวทีด้วยเหรอ เมื่อคราวแสดงรอบสุดท้ายก่อนจะปิดฉากโรงละครกรุงเทพผ่านพ้นไป..... ซึ่งตอนนั้นอยากใจอยากดูมาก แต่คือ มันไม่มีแล้วไง ก็เลยตั้งหน้าตั้งตาคอย ค้นหา ตามข่าว และอีกสารพัดเพื่อให้แน่ใจว่า คราวนี้คู่กรรมต้องเป็นของชั้นนนนน จนถึงวันที่ได้มาดูจริงๆ ฉากนี้เป็นฉากที่รอคอยมากที่สุดหลังจากได้มีโอกาสเห็นคลิปตัวอย่าง เรื่องของเรื่องคือแว่บแรกแค่สนใจว่ามาจากตอนไหนของเรื่อง(ฟระ...) เพราะเป็นความรู้สึกของตัวละครที่มากกว่าบทประพันธ์(มีเกริ่นนิดหน่อยในภาคสอง แต่ก็ไม่มากนัก และเป็นความรู้สึกของวนัสที่มีต่อโกโบริฝ่ายเดียว)
แต่พอได้ไปนั่งดู และจมอยู่กับเหตุการณ์ตรงหน้า บอกได้คำเดียว.....สุดยอด!!!

บรรยายไม่ค่ยจะเก่งนัก แต่อยากเล่า...แหะ แหะ คือตินที่ไปดูพยายามเข้าไปแบบหัวโล่งๆ ว่างๆ และไม่อย่างยิ่งยวดที่จะตั้งความหวัง กลัวว่าเดี๋ยวหวังมากแล้วถ้าไม่ได้ตามนั้นจะเสียความรู้สึก แต่เปล่าเลย....ละครเวทีเรื่องแรกในชีวิตเรื่องนี้กลับเล่นอารมณ์กับคนดูและดึงความรู้สึกร่วมได้มากเลย ก่อนองก์ที่สองจะเริ่ม ได้ยินเสียงคนนั่งด้านหน้ากระซิบ(ดังๆ)บอกคนที่มาดูด้วยกันว่าเดี๋ยวคอยดูฉากในคุกนะ รับรองเธอน้ำตาร่วง อยากจะบอกเค้าเหมือนกัน ว่า รอฉากนี้อยู่ ภาวนาอย่าให้เขาเล่าอะไรเลย ไม่อยากรู้จนกว่าจะถึงเวลาที่เหตุการณ์นั้นมาปรากฏต่อหน้าเท่านั้น.....ลุ้นจนมาถึงนาทีที่รอคอย ...... และแล้วคำอธิษฐานก็สำฤทธิ์ผล ภาพของชายหนุ่มสองคนยืนประจันหน้ากันด้วยสถานะที่แตกต่าง ทั้งในฐานะศัตรูของชาติ และศัตรูหัวใจ สะกดอารมณ์จริงๆเลย .....นับถือคนเขียนบทก่อนเลยว่าเขียนและแต่งเพลงนี้ออกมาได้ไงเนี่ย กระชากใจสุดๆเลย เพลงเดียวกัน ทำนองเดียวกัน แต่อารมณ์ ความรู้สึกที่ไม่แผกกัน คือทุกข์และเจ็บปวดเพราะรัก ต่างฝ่ายต่างคิดว่า ผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือคนที่อังศุมาลินรัก.....ฉากเรียบง่าย ดนดรีโอบประคองไว้พอหลวมๆ เล่นแสงเล่นเงาดูมีมิติ แต่ทรงพลังและเร้าอารมณ์คนดูเหลือเกิน ร้องไห้ตามตั้งแต่ตอนวนัสรู้ว่านางเอกเราเป็นของคนอื่นไปแล้ว คนข้างๆเป็นผู้ชายก็ร้อง...ขอบอก(แอบนินทานิดนึง) อยากรู้ว่าวินาทีที่ชายหนุ่มทั้งสองเจอกันจะทำหน้ายังไง และรู้สึกยังไง น้ำตาลูกผู้ชายนี่....ไหลนองเวทีแล้วมั้งตอนนั้น สงสารจับใจ ทั้งคู่เลย เล่นได้ดีมากด้วย กลายเป็นว่าเวอร์ชั่นนี้พระเอกทั้งคู่ กินกันไม่ลง ก่อนหน้าเคยแบบ วนัสกลับมาทำไมเนี่ย กขค.จริงๆเลย .....พอเจอคุณน็อตเล่นเข้าไป กลายเป็นสงสารวนัสไปเลยเทใจให้ไปเลย เล่นได้เยี่ยมจริงๆที่ต้องทรมานเพราะสูญเสียคนรักขนาดนั้น ส่วนพ่อดอกมะลิโกโบริเดี๋ยวเอาไว้สงสารตอนตายก็ได้(ซะงั้น....)
ก่อนที่ป๋าเซ-จะดึงกลับมาแบบ.....อารมณ์โกโบริยามหัวใจแหลกสลายมันเป็นอย่างนี้นี่เอง (ภาพปลากรอบด้านบนได้อารมณ์มากค่ะ) ก็....นะ นางเอกสุดร้ายสุดรักทำกะเราซะขนาดนี้ มันไม่เหลือชิ้นดีแล้ว...หัวใจ ยังจะมาเจอคนที่(คิดเอาเองอยู่ฝ่ายเดียวว่า....)สาวเจ้ารอคอยอยู่แทบทุกลมหายใจเข้าอีก โอย.....จะทรมานหัวใจคนดูไปถึงไหนเนี่ย ....คนนึงใส่อารมณ์ใจจะขาดรอนๆกับการสูญเสียตรงหน้า ส่วนอีกคน....นิ่ง และทะนงตนมากพอที่จะรับความผิดหวังและขมขื่นอยู่อย่างเงียบๆ ภายใต้ทีท่าที่เรียบเฉย แต่ดวงตานี่ฉายแววเศร้าและทรมานสุดๆ.......ทรมานหัวใจตามไป

ขอบคุณ คุณชาวบ้านค่ะ ที่แปะเพลง เพลงนี้ก่อนหน้านั้นมีบางคำยังฟังผิดอยู่ งั้นเป็นอันว่าตอนนี้เนื้อเพลงถูกแระ ได้ครบทุกเพลงตามสูจิบัตร เอ่อ....เรื่องเสาตกน้ำมันนี่ ถ้าป๋าเซ-กลับมาท่าทางคงหนักหนากว่าตอนนี้แน่มั้งคะ เห็นว่าอีกไม่กี่วันก็กลับแล้ว ....อย่าเพิ่งรีบตกตอนนี้นะคะ ถนอมแรงไว้ก่อนค่ะ เดี๋ยวเอาไว้ตกต่อหน้าป๋าให้แกตกใจเล่นท่าจะดีกว่า.....เผื่อป๋าจะได้มาคอยโอ๋.....อิ อิ (โห...ความคิด!!!)

ตอนนี้ชาวคู่กรรมนอกจากจะหาทางเจอกันไม่ว่างเว้นแล้วเรายังแบ่งเวลาไปคิดถึงพี่เซกิด้วยเหมือนกันค่ะ

อยากให้กลับมาสังสรรกันอีก แต่สงสัยว่างาน(ยามาดะ)คงรออยู่แล้ว

เพื่อนฝูงจะได้เจออีกเมื่อไหร่ยังไม่รู้เลย
เซ็งจิตเล็กๆ

ขอบคุณค่ะคุณ ธิป
ที่แบ่งปันความรู้สึกซาบซึ้ง กับฉากเผชิญหน้าของสองหนุ่ม ที่เรียกความสงสารได้ท่วมท้น น่าปลอบใจด้วยกันทั้งคู่ ตอนดูครั้งแรกเมื่อคราวโน้น วาดดาวยังทึ่งเลยค่ะ ว่าเค้าคิดได้ไงหนอบทและเพลงในฉากนี้ ถ่ายทอดความคิดอันนี้ออกมาได้เศร้าซึ้งแบบลูกผู้ชาย ประทับใจสุดๆ
ก็ได้แต่หวังว่า คงได้ดูฉากนี้อีกในอนาคต ไม่รู้เมื่อไรแต่สมัครใจรอ
เหมือนตอนนี้ที่เราก็สมัครใจรอการกลับมาของป๋าเซกิอ่ะคะ ไม่รุ้จะขาวอวบ สดใสกันมากขึ้นขนาดไหน เด็กๆ ลุ้นกันใหญ่
มาคุยกันบ่อยๆ นะคะ แก้คิดถึงคู่กรรม

สวัสดีค่ะคุณชาวบ้านฯ
ทานข้าวหรือยังคะ ทานข้าวกันก่อนนะ

เข้าใจความรู้สึกคิดถึงกันมากๆ ค่ะ อยากเจออยากคุย เม้าท์กัน เหมือนตอนทำงานร่วมกันมาระยะหนึ่ง ดูทีมงานคู่กรรมจะผูกพันกันมากด้วย
ส่วนคุณป๋าเซกิ แกเงียบไปเลยค่ะ มาหรือยังไม่รู้ หรือออกป่าไปแล้ว
คุณชาวบ้านฯ เจอ ช่วยดูด้วยนะคะว่า สดใสขึ้นแยะไหม ไปบ้านมาเนี่ย เผื่อแกมีถ่ายรูปแนวเซ็กซี่จะได้หล่อเฟิร์ม อิอิ
ทีมงานสู้ ๆ นะคะ วาดดาวกับทุกคนเอาใจช่วยเต็มที่ค่ะ

แวะเข้าไปใน webboard DBox บ้างรึเปล่าคะ มีรูปใหม่ๆมา update ด้วย



แผล็วววววววว (เผ่นจากไป) !

อุ๊ย! มาไม่ทันคุณชาวบ้านฯ ผู้แสนดี อีกแล้ว
มาเร็วไปไว ปานลมกรดสาว

แวะไปชมแล้วค่ะ ไว้ไปแอบจิ๊กรูปงามๆ มาอีกนะคะ (คุณชาวบ้านฯ ตอบว่า "ได้ซิ" อันนี้คิดเอาเอง 55)

ขอบคุณมากกกกกก ค่ะ

พี่วาดดาวที่รักกกกกก...คิดถึงอ่ะค่ะ มากๆเลยด้วย
ช่วงนี้หนูได้แต่นอนคิดถึงพี่และคุณป๋าอย่างเงียบๆอยู่ที่บ้าน
สาเหตุมาจาก..ปัญหาชีวิตที่รุมเร้าหนูอยู่ตอนนี้ กริ่งเกรงว่าถ้าเยี่ยมหน้าออกไปพบปะใครๆตอนนี้จะเผลอไปทำให้ทุกคนต้องหมดสนุกตามไปด้วย ให้ใครอื่นเบื่อหนู หนูก็อาจจะทนได้ แต่ถ้าทำให้เจ้ที่รักเบื่อหนูไปอีกคน หนูแย่แน่ๆ
ตอนนี้เลยเหมือนเก็บตัวให้หายบ้า ก่อนจะกลับไปหาเจ้ที่รักอีกครั้ง
คิดถึงความสุขแบบฉบับชาวบ้านไร่ที่สุด
คิดถึงเจ้ทุกวันๆ

แล้วเจอกันในMSNในเร็ววันค่ะ หนูจะรีบดีขึ้นไวๆด้วย สูตร นอนและกินของเรา
(จริงๆแล้วหักห้ามใจมากจริงๆนะคะ ในการไม่ได้เจอเจ้เนี่ย แต่ตอนนี้ต้องหลบแก้ปัญหาให้หมดก่อน เอาใจช่วยหนูด้วยนะค๊า)

นู๋ยุ้ย แสนซน (เศร้าเป็นกะเค้าด้วย)
เจ๊วาดฯ เอาใจช่วยนะจ๊ะ ถ้าให้เอาอะไรช่วยอีกก็บอกมา เรื่องรบราฆ่าฟันก็ได้นะ ไม่เกี่ยงผ่านสงครามโลกครั้งที่ 2 จากคู่กรรมมาแล้วนี่เรา

คิดถึง คิดถึงนะ ขอให้หายเศร้าไวไว มีอะไร ตะโกนมาได้น้า

กลับมานั่งอ่านสัญญาที่ขอคืนฉากนี้ด้วยอารมณ์หวั่นไหวค่ะ สะเทือนใจมากมาย รวมถึงนี่หรือคือคนที่เธอรักก่อนหน้านี้ด้วย ที่หายไปเพราะขอเวลาทำใจกล้าก่อนค่ะ เพราะหลังจากฉากตกบันไดแล้ว เจอข้อความหนึ่งที่พูดถึงการตีความคู่กรรม พอเจอ....โกโบริตายลงที่ละน้อย.....เข้าไปเลยเดี้ยงหัวใจ ไม่กล้าอ่านต่อ หลังจากนี้.....ทุกอย่างมันกำลังจะไกลเกินแรงฉุดรั้งแล้วจริงๆ ฉากนี้จำได้ว่าสงสารอังศุมาลินมาก เห็นใจวนัสไม่แพ้กัน แต่กับพ่อดอกมะลินี่เวทนายิ่งกว่า......ดาวเอ๋ยอย่าเพิ่งเคลื่อน เดือนเอ๋ยอย่าเพิ่งตก....สงสารเซกิ เอ้ย....โกโบริ

ฮ่ะ ฮ่า

มาถึงตอนที่ชาวบ้านชอบมากอีกฉากนึงแล้ว...
พ่อดอกมะลิแอบมองอังฯกับวนัสอยู่ริมท่าน้ำ
สำหรับเขา 'ฟางเส้นสุดท้ายขาดสะบั้นลงแล้ว'
ดังนั้นไม่ทันที่โกโบริจะได้ฟังให้จบก็หุนหันหนีไปเสียก่อน..

ตอนนี้จำได้ว่าเรายืนออกันหน้าไมค์เตรียมร้อง คอรัส off-scene ข้างเวทีในฉากต่อไปค่ะ เลยมีโอกาสได้ดูฉากนี้เต็มที่

ใจนึงแสนจะโกรธวนัส...กลับมาทำไมให้เค้าเข้าใจผิด...อีกใจก็ทั้งสงสารและเห็นใจในความรักที่เฝ้ารอ..รู้ทั้งรู้ว่าหมดหวังยังกลับมา

แต่ลูกผู้ชายต้องยอมรับความพ่ายแพ้อย่างสง่างามค่ะ อย่างนี้จึงจะเรียกว่า "รักเป็น"

สวัสดีค่ะ คุณซาโดะฯ

ไม่ใช่แค่คนอ่านทำใจ คนเขียนเองก็ต้องทำใจนานมากกว่าจะเริ่มเขียนตอนนี้ ช่างน่าเศร้าจนจะรับไม่ไหมเสียแล้ว
เห็นด้วยจริงๆ ค่ะ ประโยคเด็ดๆ ของคุณชาวบ้านบางกอกน้อย กินใจเราเสมอ ไม่น่าแปลกใจว่าทำไมถ้อยคำในเพลงจึงไพเราะจับใจ เพราะทีมงานตีความเรื่องได้..ละเมียดละมัย เข้าถึงแก่นแท้ของเรื่องจริงๆ ทำให้คนดูอย่างเราๆ ยิ่งรู้สึกตามตัวละครอย่างแยกออกไม่ได้ว่าอะไรคือชีวิตเรา อะไรคือคู่กรรม มันปนๆ กันจะเหนื่อยใจ
แต่เราก็รักที่จะดู รักที่จะเศร้าไปพร้อมๆ กับพวกเขา
โดยเฉพาะพ่อดอกมะลิ ผู้มาจากต่างบ้านต่างเมืองทั้งในละคร และชีวิตจริง ทั้งรักทั้งสงสาร พ่อคุ๊ณ

ยังไงก็อยู่เศร้ากันต่อไปนะคะ

คุณชาวบ้านฯ ผู้แสนดี

คุณชาวบ้านเนี่ยโปรดปราณ ฉากรันทดกดดันซึ้งกินใจ ทั้งน้านเลยนะ แต่วาดดาวก็ชอบเหมือนกัน รันทดหดหู่ อารมณ์ที่ถ่ายทอดมากระทบใจคนดูแรงดี
ตอนเห็นโกโบริเดินออกมา ใจหายวับเลย (ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าต้องมา) แอบคิดให้สองคนหันไปเห็นซะหน่อย (แล้วจะแสดงอะไรกันต่อไป มีหวังโดนคุณทมยันตีฆ่าตายเลย) พอโกโบริหน้าเศร้าใส่หมวกก่อนจะหันหลังจากไปก็คิดว่าคงหมายถึงจากนี้ไปเขาจะไม่รับรู้อะไรอีกแล้วกระมัง (คิดมากซะงั้น)
สงสารน๊อต เอ๊ย! สงสารวนัสด้วยค่ะ ร้องไห้แทบตายไปยกๆ ฉากที่แล้ว ถึงตอนนี้ต้องทนฟังอังศุมาลินรำพันถึงความรักต่อคนอื่นอีก ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็แสดงน้ำใจรักของลูกผู้ชายไทยที่แสนดีได้ยอดเยี่ยม

อ๋อ จับตัวได้แล้วบรรดาเสียงที่เรียกโกโบริไปบางกอกน้อย มีคุณชาวบ้านรวมอยู่ด้วยนี่เอง ใจร้ายนะเนี่ย

คุณชาวบ้านฯ ป๋าเซกิ กลับมาแล้ว ถ้าว่างอย่าลืมไปดูนะคะว่า หูตา จมูก โกโบริอยู่ครบหรือเปล่า เหล่าแฟนคลับ ยังไม่ได้เจอตัวเลย เจอแต่ตัวหนังสือ ตัวโตเท่าหม้อแกง อิอิ

อ้อ..ลืมอีกอย่างค่ะ คุณชาวบ้านฯ
วาดดาว ฝากขอบคุณเจ้าของภาพ ที่วาดดาวขอหยิบยืมมาใส่ในเรื่องด้วยนะคะ
เกรงใจจังเลยไม่กล้าจิ๊กมาแยะ ห้ามใจสุดๆ
แต่ภาพสวยมากๆ เก็บแสงได้สวย อารมณ์จากสีหน้าชัดเจนมาก ฝีมือดีจริงๆ วาดดาวเซฟไว้หมดเลย งามเกินระงับใจค่ะ

ขอบคุณนะคะ

มาแก้ข่าวค่ะ ละครเรื่องใหม่ วัยอะเฟร่ด
//waiafraid.multiply.com/

ขอบคุณนักข่าวสาว ผู้ว่องไวค่ะ

วัยอะเฟร่ด ฟังชื่อก็น่าจะฮาแล้ว
ยิ่งมีป้าจิ๊ พี่น็อตสุดหล่อ ปะทะเหล่า AF น่าดูเชียว

คุณชาวบ้านฯ แวะมาเล่าเรื่องราวให้ฟังบ้างนะคะ

ตามเสียงระเบิดมาติดๆค่ะ....... (ทีแรกนึกว่าคุณวาดดาวจะเปิดบล็อคใหม่ เพราะเห็นโพสต์จนยาวมากแล้ว แต่ไม่เป็นไรค่ะ ยังติดตามคุณอยู่เสมอ)เสียงเพรียกจากความตายครั้งนี้ฟังดูช่างโหยหวนทรมานความรู้สึกเหลือเกิน จำได้ว่าฉากนี้ดูแล้วขนลุกซู่ โดยเฉพาะเสียงที่เรียกโกโบริเข้าไปหา คล้ายจะดังจากฟากฟ้า ดังก้องแก้วหู ฟังแล้วตัวร้อนวูบ สะท้านในอก กระชากความรู้สึกจริงๆ.....ชอบประโยคนี้ค่ะ "ไม่มีบ้านให้กลับ ไม่มีคนรักให้เฝ้ารอคอย"...ช่างสรรค์สร้างถ้อยคำ กินใจเหลือเกินคำนี้.....มันเสียดแทงลึกในหัวใจ อยากร้องไห้...จริงๆเลย..... สำหรับอังศุมาลิน แค่เอื้อมเท่านั้นโลกทั้งโลกจะอยู่ในกำมือเธอ....แต่ก็เกินเอื้อมเกินไขว่คว้า.......

สวัสดีค่ะคุณ ธิป

ชื่นใจจังมีเพื่อนร่วมเศร้า ต้องขอโทษจริงๆ อัพช้ามากๆ ต้องทำใจกับโรคเศร้าเรื้อรัง
ถึงฉากนี้ทีไรเครียดค่ะ เสียงเรียกชื่อ..โกโบริ บอกให้รีบมา ฟังคล้ายเสียงอังศุมาลินมาก (ตามประสาคนคิดมาก) ดูโหดร้ายเหลือเกินที่เรียกเขาไปหาความตายชัดๆ
อังศุมาลิน ผู้น่าสงสาร ทำอะไรไม่ได้นอกจากตามหาหัวใจตัวเองสุดชีวิตละทีนี้
บางทีก็กลับมาคิดว่า พวกเรานี่ซาดิสดีนะ รู้ว่าต้องร้องไห้ ปวดใจ ก็ยังอยากดูอยู่นั่น ไม่เข็ดซะที

เสียงคุณน้ำมนต์นั่นแหละค่ะ(คิดเอาเองว่าใช่นะคะ)....มาถึงฉากนี้แล้วเหรอคะ มองแบบผ่านๆเลยไม่รู้ว่ามีเนื้อหามาโพสต์ต่อ โอย....ใจจะขาดตามไป เสียงเรียกนั่นโหยหวนมากเลยค่ะคุณวาดดาว ตอนที่ดูไม่เคยมีภาพใดๆในหัวมาก่อน เคยดู เคยเห็นอะไรมาลบความทรงจำนั้นทิ้งให้หมด ซีดีกับสูจิบัตรได้แต่ถือไว้ไม่อ่านอะไรทั้งสิ้น ...ทั้งที่อยากอ่าน แต่อดใจเอาไว้สุดฤทธิ์ รอลุ้นนับหนึ่งไปพร้อมๆกับเนื้อเรื่องอย่างเดียว พอเพลงนี้ขึ้นปุ๊บ จำได้ว่าตัวร้อนผ่าวแต่มือเท้าเย็นเฉียบ รู้สึกหลอนมากๆ ...กลัวตาม ยิ่งดนตรีนะ...สุดยอดเลยยกนิ้วให้ เยี่ยมจริงๆ ชวนเอามืออุดหูตามโกโบริ + สำนวนการเขียนของคุณวาดดาวนะได้อารมณ์มากค่ะ ขอชมจากใจจริง ขออนุญาต copy บทความของคุณมาเก็บไว้เป็นการส่วนตัวนะคะ ...ชอบมากจริงๆค่ะ
เดี๋ยวต่อไปจะถึงบทปิดท้ายของโศกนาฏกรรมแห่งความรักแล้ว ฮือ...ฮือ...แล้วจะไปหาผ้าเช็ดหน้ามานั่งอ่านไปซับน้ำตาไปที่หน้าจอคอมนะคะ

สวัสดีค่ะคุณ ซาโดะฯ
ขอบคุณค่ะยังติดตามเป็นกำลังใจกันตลอด
ยินดีค่ะ เรื่องที่จะ copy ไว้อ่านเล่นเพลินๆ แต่ระวังโรคเศร้าติดสมองนะคะ

เรื่องราวมาจะถึงปลายทาง ก็ยิ่งบีบคั้นหัวใจ เพลงของเรื่องทำได้ดีจริงๆ ค่ะ อารมณ์สะเทือนใจเพิ่มขึ้นทุกที น่ากลัวจนเราๆ ยังไม่อยากได้ยิน การไม่มีภาพใดๆ ในสมองทำให้คุณซาโดะฯ ซึมซับทุกฉากทุกอารมณ์ได้มากมาย อิ่มเอมและประทับใจ รวมทั้งได้เข้าใจความโหดร้ายของสงครามอย่างแท้จริง ดีใจด้วยจริงๆ ค่ะ

ถึงวันนี้ก็ยังรู้สึกดีที่ได้ดูละครเวทีซึ่งไม่ได้ให้แค่ความบันเทิงกับเรา

รอแต่ว่า..ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะมีวัน (คู่กรรม) กลับไปหรือไม่มี เท่านั้น