Bloggang.com : จ้ายโหยว่ - ห่าวชือ ห่าวชือ .. บ้าเนอะ..

Bloggang.com : weblog for you and your gang

Group Blog

All blogs

ห่าวชือ ห่าวชือ .. บ้าเนอะ..

จั่วหัวแปลกๆ.. ตามอ่านให้จบ..แล้วท่านจะรู้ที่มา

เหลืออีกรูปของวันที่ 8 ที่อยากแปะ..

อาทิตย์ที่ 9 มกราคม 2005
เมื่อวานหลังจากที่ความพยายามติดตามอ้วนไม่สำริดผล เราก็กลับมาวิเคราะห์ความน่าจะเป็นว่าความผิดพลาดนั้นเกิดจากอะไร ทำไมเทพเจ้าแห่งความบังเอิญไม่เข้าข้างเราบ้างน๊า.. เช้าวันนี้พวกเหล่าแก๊งค์ป้าๆลยต้องพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิกันแต่เช้า .. หลังจากได้ยินเรื่องเล่าขานในการติดตามหาฟู่หลงจากเด็กๆ .. คือก่อนจะไหว้พระ หาไปเถ๊อะ หาเท่าไร ก็หาไม่เจอ พอไหว้พระเสร็จปุ๊บเทพยดาฟ้าดินก็เห็นความตั้งใจจริงของพวกเราทันที รีบๆประทานพรให้สมอารมณ์หมายก่อนที่พวกเราจะคิดกระทำการณ์ที่บ้าระห่ำกันไปมากกว่านี้..

เช้านี้ ( อย่าคิดนะ ว่าเช้านี้ จะหมายถึง เจ็ดโมงหรือแปดโมงเช้า.. เช้าของพวกเรา.. ปาเข้าไปไม่ต่ำกว่า สิบเอ็ดโมงทุกที.. เข็มสั้นยังไม่พ้นเลขสิบสอง .. บ้านเราเรียก..เช้า..) จำไม่ได้ว่าคณะเคซีซีไปไหนกันก่อน แต่สี่ชีวิตของแก๊งป้า ไปไหว้พระกันที่วัดหลงซาน..

วัด หลงซาน.. กะ คณะบ้าปู้จาย.. 555

อีกรูป..

คนในวัดไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่.. ตำแหน่งการจัดวาง ก็คล้ายๆ กับวัดจีนในบ้านเรา เนื่องจากไหว้เจ้ามาตั้งแต่หัวเท่ากำปั้น ก็เลยพอจะเดาๆได้บ้างว่า ธูปตรงไหน เทียนอยู่ไหน ( บ่ายนี้ เทียนจะอยู่ซีเหมินติง.. เกี่ยวกันไม๊เนี่ย) ต้องหยอดตังส์บริจาค ค่าธูปค่าเทียนรึเปล่า อันนี้จำรายละเอียดไม่ได้แน่นอน .. แต่ก็ลางๆว่าเห็นเค้าทำไร ก็ตามๆเค้าไป ธูปที่นี่ดอก ย๊าว ยาว ส่วนความมั่นคงของธูปก็ดู ป้อแป้ พิก๊ล.. คือมันไม่ค่อยมั่นคงจะโอนไปเอนมาเหมือนใบไม้ไหว แถมกระถางธูปก็แปลกๆ คือ ปกติธูปบ้านเราจะเกลี่ยฐานปักธูปให้พูนๆหรือไม่ก็ระดับเดียวกับขอบกระถางเพื่อจะได้ปักได้สะดวกๆ .. แต่กระถางธูปที่นี่ขอบกระถางจะสูง ยืนเล็งอยู่ว่าจะเอื้อมมือลงไปปักได้งัย ธูปเป็นดงลย ขืนแหย่มือลงไปเป็นได้โดนธูปจี้เป็นรูพลุนแหงม ไอ้ที่ต้องเดินหลบธูปจิ้มตาอยู่นี่ก็ย่ำแย่อยู่แล้ว แถมควันก็พวยพุ่ง ชวนให้น้ำตาไหลพรากๆ .. จนมองอะไรแทบไม่เห็น ยืนเล็งจะปักธูปอยู่นานสองนาน.. แล้วเราก็เห็นพฤติกรรมของคนท้องถิ่นที่ทำตามๆกัน.. คือ.. โยนธูปที่พลิ้วเหมือนใบไม้ไหวลงไปในกระถาง.. อาการเหมือนปาลูกดอกเลยละ อเมสซิ่งทายวานมั๊กมาก.. ธูปพุ่งลงไปปักเป็นสง่าอยู่ในกระถาง.. โดยที่มือเรายังไม่มีรูพลุน .. โอว.. แค่ปักธูป หนุกหนาน หนุกหนาน.. หลังจากเรียนรู้เคล็ดลับการปักธูป.. เราก็ไหว้เจ้าได้อย่างรวดเร็ว แต่ท่าทางการไหว้พระของเราก็ชะมดชะม้อย ไม่เหมือนคนทายวาน ปกติเราต้องคุกเข่าแล้วค่อยตั้งจิตอธิษฐาน แต่คนที่นี่ ..เค้ายืนกลางแจ้ง ยกธูปขึ้นจรดหน้าผากพร้อมกางข้อศอกตั้งฉากกะพื้น.. อือม์ มิน่า..ท่าทางการไหว้เจ้าของอิอ้วนถึงได้ดูยิ่งใหญ่กินเนื้อที่แบบนี้นี่เอง.. เราพยายามเลียนแบบ แต่ ก็มิกล้ากางแขนแผ่อาณาบริเวณ เช่นคนท้องถิ่น.. ท่าทางออกมาเลยเหมือนโค้งประรกประรก ตลกดี..

ไหว้พระไปโดยไม่รู้ว่าพระแต่ละองค์ท่านมีหน้าที่ช่วยเหลือเราทางด้านไหน.. ก็พยายามอธิษฐานรวมๆ ให้การเดินทางราบรื่น คิดอ้วนได้อ้วน เจออ้วน เจออ้วนเจ๋งๆ.. 5555 ขอทุกองค์เหมือนกันโม๊ดดด..

ไหว้พระเสร็จ..เราก็มาหาของที่ระลึกวัดหลงซาน.. คือ ยันต์ ( กันอ้วนหนี) เลือกกันอยู่นาน แล้วก็ได้ติดไม้ติดมือมาคนละ 7-8 อัน โดยที่ไม่รู้ความหมายเหมือนเช่นเดิม เพราะ..หูเราไม่กระดิกกับคำอธิบายของคนขาย ไม่ว่าท่านจะเชียร์ให้พวกเราเช่าอะไร.. เราก็กวาดเรียบ!! ปลอบตัวเองในใจ อะน่า.. ของในวัดศักดิ์สิทธิ์ทุกอย่างติดตัวไว้แล้วดีเอง.. เช่าเครื่องลางของขลังกันเสร็จ.. ป้าก็บ้าจี้ ห้อยยันต์ไว้ติดคอ.. ประหนึ่งเครื่องประดับชิ้นงาม..จริงๆไม่ใช่ไรหรอก ก็เสื้อมันขาวๆ โล่งๆ อ้วนจะได้เห็นว่า.. ป้ามาไหว้พระแล้วน๊า.. มะได้มาตามปู้จายอย่างเดียว ทำอย่างอื่นก็เป็น..อิ อิ ( จะบอกว่าลำพังไหว้พระนะใช้เวลาไม่เท่าไหร่ แต่เลือกเครื่องลางนี่สิ.. ปี้เอสแกถามแล้วถามอีก ..ทั้งๆที่ถามไปก็ไม่ได้ความรู้เพิ่มเติม แถมป้าเลนส์ก็กว่าจะตัดสินใจตะละชิ้น.. น๊านนาน)

.. ยืนยัน ด้วยสิ่งศักดิ์สิทธิ์..คำเตือน มองแค่วงแดงๆพอ..
คนอื่น.. "มันบ้า!!"

ไหว้พระกันเสร็จสรรพก็บ่ายคล้อยแล้ว ( แต่อากาศยังเหมือนเจ็ดโมงเช้าบ้านเรา.. แดด หามีไม่) พวกเราต้องรีบจรลีกลับไปที่ ซีเหมินติง เพราะว่าอ้วนจะมาแจกลายเซ็นต์ประมาณบ่ายสองโมง.. เป็นอันอดชมธรรมชาติข้างทาง..จ้ำพรวด จ้ำพรวดกันรวดเดียว..

เมื่อคืนตอนที่เราออกจากร้านบาบีคิวตูดเย็นนั่น เราก็พอจะรู้มาบ้างว่ามีแฟนเพลงบางส่วนไปเข้าแถวรอค้างคืนที่ซีเหมินติง.. เหอะๆๆ แต่พวกเราใจไม่ด้านพอขอนอนบนเตียงนุ่มๆอุ่นๆดีกว่า.. ขืนไป line up มีหวัง แข็งตายแน่ๆ บ่ายวันนี้พอไปถึงบริเวณซีเหมินติง เราก็เห็นเวที เห็นพรมแดง เห็นที่ทางที่กันไว้แล้วสำหรับแฟนๆที่มาเข้าแถวรอ ทางทีมงานเค้าก็ปล่อยแฟนๆที่มาเข้าแถวให้เข้าไปบริเวณที่กั้นไว้จนหน้าเวทีเต็มไปด้วยผู้คนที่พร้อมจะเจอ จูเสี้ยวเทียน.. แถมอัลบั้มเพิ่งวางแผงวันนี้แต่ว่าเสียร้องคลอเนี่ยกระหึ่มจนน่าดีใจแทนอ้วนจริงๆ

แก๊งค์ป้าๆมาสมทบกับคณะเคซีซี ที่ยืนเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าร้านดอกไม้ โดยยึดคอนเซ็ปท์ความนอกคอก...”.เหงาให้ตาย ก็ไม่เข้าไป..ยืนอยู่ใน line ..” ( ร้องตามเป็นทำนองเพลงพี่เบิร์ดนะ) รวมพลปรึกษากันสักพัก ก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่.. เนื่องจากถ้ากระจุกตัวกัน ภาพที่ได้ก็จะได้จากมุมเดิมๆ ไหนๆก็หลายหัว หลายมือ หลายกล้อง.. ก็แยกๆ กันไปเก็บภาพละกัน.. เวลาเอามารวมกันจะได้บรรยากาศครบๆ.. คิดได้ดังนี้ ปี้เอสกะป้าเลนส์ไปซ้าย ตะริด ไปหาที่เหมาะๆ ทำตัวเป็นหมีโคอาล่าปีนจักรยานขึ้นไปเกี่ยวเสาทางขวา (ถ้าคุณเห็นขนาดคุณติ๊ดคุณจะคิดว่า..โอ้ว .. เพื่ออ้วน..หมีทำด้าย.. 5 5 5) คุงออม พี่ทิพย์ น้องอิ๋มและสมาชิกสมทบอื่นๆ ยืนปักหลักอยู่หน้าร้านเฝ้าทรัพย์สิน และนำเสนอป้ายประเทศและป้ายคลับ..ยืนโฆษณาชวนอ้วนเชื่อ แบบไม่อายประชากรไต้หวัน.. ส่วนน้องสาวป้ากลับโรงแรมนอนเพราะเห็นอ้วนเมื่อวานจนเบื่อแล้ว.. สุดท้ายป้ากะซีรีเดินไปตรงทางเข้า ยอมอุทิศชีวิตเผชิญหน้ากับอ้วนเป็นพวกแรก..

ไปยืนรออ้วนอยู่ตรงทางเข้าพลางเอาหูแนบลำโพงที่เปิดแต่เพลง La la laจนเกือบจะเป็นหูน้ำหนวก ระหว่างรอก็มีฝรั่งสองสาวยืนเต้นโชว์ให้เราดูเป็นอาหารตา..ดูพอเพลินๆ.. แอบอยากเต้นบ้าง.. แต่หน้ายังมียางมะละกอเมืองไทยอยู่.. เลยได้แต่กระดิกนิ้วก้อยเท้าตามไปพลางๆ กำลังเพลินๆกะสองสาว พี่จือโผล่มาจากไหนไม่รู้ เดินผ่านหน้าเราไปแบบรวดเร็วตั้งตัวไม่ติด จะถ่าย จะเรียก จะวิ่งตาม เอางัยดีฟระเนี่ย!! สุดท้ายได้แต่ยืนนิ่ง กับใจตุ๊มตุ๊มต่อมๆ จือมาแล้ว จือมาแล้ว เดี๋ยวอ้วนจะมาแล้ว.. ยืนบิ้วกันกับซีรีสองคน .. จิ้นกันไปต่างๆนานา “ เฮ้ยจือเดินผ่านไปใกล้มากเลย อ้วนต้องใกล้แบบนี้แน่เลย ..ฮือออ ทำงัยดี..”

คือตรงทางเข้านะคนน้อยมาก รถต้องมาจอดเทียบพรมแดงอยู่แล้ว เราต้องเห็นชัดๆแน่นอน..ใกล้มั๊กมาก.. ระทึก ระทึก.. และแล้ว รถเชฟคันสีดำก็เริ่มยักแย่ยักยันเข้ามา.. ต้องบอกว่ายักแย่ยักยันจริงๆ ไม่ได้เลี้ยวเข้ามาแบบสง่างามแบบที่เราเห็นกันตามงานเทศกาลหนัง งานแจกรางวัลต่างๆ .. อิคันนี้เอาหน้าจิ้มมา.. พอเห็นรถคนก็กรู ..ตรูกะซีรี ที่ฝันหวานกันเมื่อกี้ เป็นอัน ฝันสลาย.. ความฝันโดนคลื่นประชากรถล่มลงตรงหน้า ดันกันมาซี้.. ดันกันมาเล้ย.. เอ้าๆๆ เท้าตรูไม่ใช่พรมเช็ดเท้านะ..ขยี้ซะขนาดนั้น.. ไม่ใช่แค่เราที่อึ้ง.. รถมันยังอึ้ง.. เลี้ยวมาดีๆหยุดกึก ประหนึ่งจะหันหัวออก..แล้วต้องไปตั้งลำมาใหม่.. คราวนี้ร้อนถึงการ์ดต้องออกมาตั้งขบวนรับ.. ความฝันที่จะได้ใกล้พังลงไปตรงหน้า ฮืออออๆๆๆ การ์ดตัวใหญ่กว่ายักษ์อีก บังมิดเลย.. ไหนๆจะคุณๆ ส้นสูงทั้งหลาย..ที่ทั้งเบียดทั้งยันกันนี่อีกหละ.. บอกซีรี.. ปลง.. แกถ่ายละกันนะ..ชั้นคงไม่สามารถ..

สาวฝรั่ง .. เต้นกิจกรรมเข้าจังหวะอยู่ ด้านหลังซีรี

และแล้วก็จริงดังคาด รถตู้สีดำยักแย่ยักยันมาจอดเทียบพรมแดง ประตูแง้มออก ทันใดการ์ดก็เค้ามาบล็อคเป็นวงกลม ป้ากะซีรีกินแห้วตั้งแต่ประตูเปิดแล้วเพราะอยู่ขอบประตู ประตูเลยบังเรามิดเห็นแต่หลังกะหัวอ้วนลิบๆ ภาระกิจล้มเหลว ไม่ได้มาซักกะรูปเลยวิ่งอ้อมรถคันดำกลับไปรวมกลุ่มกับคุงออมทันที ไปถือป้ายโฆษณาชวนอ้วนเชื่อต่อไป พวกเราลั๊ลลากะมินิคอนและวันนี้คนเยอะ อากาศเย้น เย็น พออ้วนร้องเพลงไปได้สักพักฝนก็หยดแหมะๆ แต่ไม่มีใครถอยทุกคนยังคงกรี๊ด และ ร้องตามแบบลืมตาย สุดท้ายฝนก็แพ้ภัยหยุดตกไปเอง มินิคอนฯจบ ก็ถึงเวลาต้องแจกลายเซ็นต์ ระหว่างอ้วนแจกลายเซ็นต์ พวกนอกคอกอย่างเราก็วิ่งเล่นไปรอบๆงานประหนึ่งเป็นงานกีฬาสีโรงเรียน ไปแอบดูฟรีเบิร์ดหลังเวทีบ้าง เกาะขอบเวทีดูเท้าอ้วนบ้าง เบื่อนักได้ข่าวว่าปี้เอสมีไปเดินรอบๆหาของกินมาด้วยเพราะว่าตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย นี่ปาเข้าไปจะสี่โมงเย็นแล้ว

ระหว่างที่รออ้วนเซ็นต์อยู่นี่ พวกเราได้ทำความรู้จักกับฟรีเบิร์ดจนคุ้นเคย เอาเป็นว่าไม่ได้สนใจอ้วนเล้ย จริงๆ เรากิ๊บกั๊บกะคณะฟรีเบิร์ดตั้งแต่อยู่เกาสงแล้วแหละ โดยเฉพาะปี้เอสตามถ่ายรูปแล้วถ่ายรูปอีก จนน้องเสียวเป่าจำได้ ที่จริงด้วยความสง่างามราวกับยักษ์ปักหลั่นของปี้เอส ก็ไม่น่าจะจำได้ยาก พอเจอหน้าน้องเสียวเป่าที่ซีเหมินติง เห็นว่ามีกิ๊บกั๊บโบกไม้โบกมือกันด้วย แถมแอบไปชักภาพกันสองคนกะป้าเลนส์ชริๆ แล้วตรูมัวทำไรอยู่ฟระเนี่ยรู้สึกจะพลาดไปหลายช๊อท

งานแจกลายเซ็นต์ที่ซีเหมินติงครั้งแรกนี่ ถ้าจะไม่เล่าเรื่องแจกจูบก็เหมือนจะเล่าไม่ครบ .. เอาสักนิดละกัน.. คือ ใครซื้อร้อยแผ่น อ้วนจะหอมหนึ่งฟอด..จบ!! สั้นไปมะ..

ไปต่อกันที่เรื่อง ฮา ฮา ดีกว่า พอได้สิริเวลาอันควรเข้าคอกต่อแถวรับลายเซ็นต์เพราะอ้วนหนีเข้าห้องน้ำไปหลายรอบ บ่นกระปอดกระแปดว่าเซ็นต์จนมือแข็งแล้ว แต่ก็ยังหยอดคำหวานว่ายังงัยก็จะเซ็นต์จนครบ แต่พวกท่านๆกรุณาเข้าแถวกันซะที ฟ้าก็เริ่มมืดลงเรื่อยๆ น้องสาวป้าก็เดินทางมาจากโรงแรมเพื่อรอสมทบจะไปกินข้าวเย็น (ข้าวเย็นวันนี้แต่เป็นมื้อแรกของวัน) น้องสาวดั๊นเดินทางมาพร้อมขนมหวานและทุเรียนทอดที่เด็กๆแบกมาจากเมืองไทย เพื่อเอามากำนัลอ้วนและทีมงาน พวกเราจึงได้ฤกษ์ย้ายตูดเย็นๆไปเข้าแถว พอน้องสาวป้ามาถึงเราก็สอดส่ายสายตาหาเหยื่อรับของกำนัลทันที ฟ้าเป็นใจส่ง พี่จือมาเป็นเหยื่ออันโอชะ ไม่รอช้าตะริดกะซีรีรี่เข้าไปหาพร้อมยื่นไมค์(ปัญญาอ่อน) ไปตรงหน้า พี่จือหันมางงเป็นไก่ตาแตกพอเห็นไมค์จ่อปากถึงกะต๊กใจ แล้วก็แต๋วแตก กระโดดตีหลังซีรีซึ่งไม่ทันแล้ว(ขอบอกว่าท่าแต๋วมาก) เพราะไอ่ซีรีพอแกล้งเค้าได้ก็เปิดตูดวิ่งหนีกลับมาทันที ปล่อยพี่จือเดินเขินกลับไป หายไปสักพักพี่จือก็เดินกลับมาไปแวะคุยกะสาวๆชาวเจปองท้ายๆแถวแบบกันเอ๊งกันเอง..หนอยยย ทีกะเรานะ..ทำเหนียม .. พอคุยกะสาวเสร็จปลายตามาเห็นพวกเราก็เดินก้มหน้างุดๆขึ้นเวทีไป.. อันที่จริงมันก็น่าให้พี่จือเค้ากลัวหรอกเพราะก่อนหน้านี้ พี่จือแกลงจากเวทีมา ซี๊ดหรี่(สูบบุหรี่)ปุ๋ยๆ ปฏิบัติการแจกของกำนัลของตะริดกะซีรีก็เกิดขึ้นทันที เห็นว่าวิ่งเอาขนมไปให้แต่พี่จือไม่รับ อ้อนวอนก็แล้ว ปลอบโยนก็แล้ว อธิบายสรรพคุณก็แล้ว (รายละเอียดบทสนทนา คงต้องไปอ่านที่บล็อคของซีรี กะ lovelyken) พี่จือส่ายหน้าลูกเดียว จนตะริดงัดไม้ตาย ปลดเป้ข้างหลัง แล้วเปิดให้พี่จือดู.. ชี้ลงไปอย่างหนักหน่วง.. นี่ๆๆๆซีดีเคน ถ้ายูไม่เอาขนม ตรูก็ทิ้งมันตรงนี้แหละ..ไม่ต้องซงไม่เซ็นต์มันแล้ว แล้วตะริดก็เดินปัดตูดจากไปโดยทิ้งซีดีไว้ต่อหน้าพี่จือ พี่จือขำกระจายแล้วก็กวักไม้กวักมือเรียกตะริดกลับมา แต่ก็ยังไม่รับขนมอยู่ดี พร้อมกับเลิกสูบบุหรี่หนีขึ้นเวทีด้วยอาการขยาด ท่าทางจะเกรงว่า ดีนะเนี่ยที่มันงอนแล้วหนีไป ถ้ามันโกรธกระโดดทับตรูคงได้แบนแต๊ดแต๋ .. 5 5 5( ตรูสงสารพี่จือเจงๆหว่ะ)

จือ.. "มันเล่นบ้าไรกันฟระ"

เฮ้ย!! สถานีไหน ผมไม่ให้สัมภาษณ์

บ้ากันไม่เลิก..

ที เจปอง ละ กิ๊บกั๊บ นะพี่จือ หนอยยยย..

ขากลับก้มหน้างุดๆ.. กัว กัว กัว..

ป๊าดโธ่..ทำหยิ่ง

พิธีกร ภาคสนาม..รบ

ตากล้องที่อยากเป็นพิธีกร..ตอนนี้รู้สึกว่าหน้าจะเริ่มมียาง
เพราะมีสายตาจับจ้องจากรอบข้าง..นึกว่าพวกมันบ้า!!

มันสัมภาษณ์กระทั่งแมวอ้วน..เอากะมัน!!

และแล้วก็ถึงเวลาอันมงคลฤกษ์ คณะเราได้ฤกษ์ขึ้นเวทีจำได้ว่าตอนจะขึ้นมีถามด้วยว่าถึงร้อยไม๊..รีบส่ายหน้ากันดิก กัวได้ KISS 5 5 5 แค่หกสิบเองเรามันจน!! เจ้าหน้าที่บนเวทีทั้งหลายจะมีฝั่งซ้ายอ้วนสามคน มีพี่โจว และเด็กแกะซีดีอีกสองคน ส่วนฝั่งขวาอ้วนจะมีผู้หญิงหนึ่งคน คอยตากลายเซ็นต์ให้แห้งก่อนรวบส่งให้เรา นึกภาพเหล่านี้เก็บไว้ในใจให้ขึ้นใจก่อนนะคะจะได้ไม่สับสน

คณะเราขึ้นเวทีไปสี่คนแรก พวกลิ่วล้อขอบเวทีที่ไม่ได้มีหน้าที่บริเวณโต๊ะเซ็นต์แต่ก็ยืนตั้งป้อมก่อสงครามกันอยู่ก็มาตัดแถวตรงป้าพอดี หนอยยยยย ก็เลยหน้ายักษ์ปั้นหน้ายักษ์แยกเขี้ยวไปว่า “มาด้วยกัน!!” ไม่ปี้เอสก็ป้าเลนส์รีบกวักมือเรียกจากด้านบนเวที ลิ่วล้อทั้งหลายเลยปล่อยเราอีกสี่เข้ามา เราเลยตบเท้าตั้งป้อมก่อสงครามกับอ้วนแทน นำขบวนโดย หมีโคอาร่าติ๊ดตี่ ซีรี ป้าเลนส์ ปี้เอส ป้า คุงอิ๋ม พี่ทิพย์ ปิดขบวนด้วยคุงออม ก่อนขึ้นเวทีระหว่างที่เราเข้าแถวรอนั้นเรามีเตี๊ยมๆ กันบ้างว่า ถ้าเพลง La la la ขึ้นมาตอนที่รับลายเซ็นต์ เราจะแหกปากร้องให้อ้วนได้ชื่นใจกันสักยก หรือไม่ก็ หยงปู้ ก็พอไหว.. แต่พอเราขึ้นไป .. ดนตรีก็วิเวกเป็นเพลง เห่ยไป๋ .. ซะงั้น ..

มองหน้ากันเลิกลั่ก ใบ้รับประทาน แต่ด้วยอาการบ้าเข้าขั้นอย่างพวกเรา ไม่มีทางเตรียมการมาแผนเดียวอยู่แล้ว เมื่อแผนการรบแผนA ไม่ได้ผล พวกเราเตรียมแผนB กันมาแล้ว.. ต้นเสียงนับ “สาม..สี่” ( มันนับเหมือนจะมาเต้นหรีดร้องเพลงเชียร์ยังงัยยังงั้น) “โผะเอาแคโหระ มาฝะ อยะ ให้ เธอะด๊ะกิน ผะมีวิตะมิน มะเต๊าะกินเขาะแผะ” พร้อมกับวางขนมลงไปบนโต๊ะ.. เอากะมันซี้ .. ช่วยกลับไปอ่านตัวหนาสีแดงข้างบนนะคะทั่นยังจำคนเหล่านั้นได้ไม๊.. แรกๆ งง คะ คุณขา .. ทุกอย่างหยุดหมุนนิ่งอึ้ง.. และแล้ว อาการตัวกระเพื่อมของบุคคลเหล่านั้นก็ปรากฏออกมาทางซีดีที่ไสมาให้อ้วนเซ็นต์ .. ทำไมซีดีมันสั่นๆหว่า.. มองหน้าตะละคนก้มหน้างุดๆๆๆ ขำกันทั้งทีม .. เราก็งงว่าเค้าฟังภาษาไทยออก หรือขำความหน้าไม่อายของพวกเรากันแน่..

ยังไม่จบแค่นั้น พิธีการเรายังไม่สิ้นสุด สุดที่รักจือ เค้าเห็นคณะเราขึ้นมาตั้งแต่แรก จากที่ชี้โบ้ชี้เบ้สั่งนู่นสั่งนี่อยู่หน้าเวที ท่านเล่นหนีไปยืนอยู่ขอบบันไดทางลงทำตัวลีบ นึกว่าพวกเราจะไม่เห็น .. เสียใจ!!พอเราให้ของอ้วนเสร็จ เป้าหมายถัดไปคือพี่จือทันที พิธีกรภาคสนามรบทั้งสองยังไม่ละความพยายามในการแจกของกำนัล รี่เข้าไปหา พี่จือหลังชนฝาถอยไปไหนไม่ได้เลยต้องหันหน้าสู้ แบบ...จนตรอก .. ( รายละเอียดบทสนทนา เชิญที่บล็อคซีรีกะlovelyken ..อีกครั้ง) เกิดเสียงอึกทึกครึกโครมอยู่บนเวที อ้วนก็นั่งเซ็นต์ไปสิ ลิ่วล้อทั้งหลายก็ตัวกระเพื่อมกันไม่เลิก พิธีกรสองคนไปต้อนพี่จือให้รับของกำนัล เจ๊เจวียนเห็นความตั้งใจดีของเราก็พยักเพยิดให้พี่จือรับๆไปเต๊อะ. พวกมันจะได้สงบซะที คณะป้าๆ ก็ยืนเชียร์อยู่หน้าอ้วน .. กลายเป็นว่า อ้วนเป็นหัวหลักหัวตอ ทุกคนหันไปสนใจจือกัน ..ซะงั้น และแล้วตะริดก็งัดไม้ตายตะโกนไปว่า durian crispy!! (ออกสำเนียงไทยๆหน่อยก็ ทุเรียนคิสปี้) กริบกันทั้งเวที .. อ้วนชะงัก.. พี่จือจิตหลุด..ร้องมาว่า โอววว ห่าวชือ ห่าวชือ!! คราวนี้คณะอิป้าสำทับกันทั้งเวที . ห่าวชือ ห่าวชือ.. yeah yeah!! พี่จือพอรู้ว่า อร่อย อร่อย ก็เลย “สวัสดีค๊าบ”.. เท่านั้นแหละ อิอ้วนหันไป ตาจ้องที่กล่องทุเรียน ปากก็ด่าพี่จือ “บ้าเนอะ”..

เห๊อะๆๆๆ เสียงไร ข้าศึกโจมตีไม่ทันตั้งตัว พวกเรางงกับเสียงที่ผ่านโสตไปเมื่อกี้ ได้แต่มองหน้ากันเลิ่กลั่กเก็บความสงสัยไว้ในใจว่า มานพูดภาษาไทย สองรูหูตรูเพี๊ยนไปแล้วแน่ๆ ..

สติกระเจิงกันไปสักพัก อ้วนมันเซ็นต์ไอ้หกสิบแผ่นนี่ไม่เสร็จซะที พอพี่จือรับของกำนัลเราไปเราก็เริ่มกลับมาสนใจอ้วนอีกครั้ง จะยืนค้ำหัวหรือก็ใช่ที่ สามป้าเลย คุกเข่าลงไปยลโฉมหน้าท่านซะหน่อย นั่งเกาะขอบโต๊ะประหนึ่งรออาจารย์เซ็นต์การบ้าน สักอึดใจอิพิธีกรภาคสนามรบสองคนเดินกลับขบวนมาแล้วก็ยื่นไมค์ให้ป้าเลนส์ แล้วก็สั่งว่า “ป้าถามไรอ้วนหน่อยสิ”
อิเจ๊ก็บ้าจี้ รับไมค์มาจ่อปากตัวเอง แล้วเอ่ยปากด้วยเสียงสั่นเทาว่า “เสี้ยวเทียน เล่ยปู้เล่ย”.. พร้อมกับยื่นไมค์ ไปรอคำตอบจากอ้วน คราวนี้ไม่แค่ ลิ่วล้อที่ตัวกระเพื่อม เพื่อนตรูเรียบร้อยราวผ้ายับๆพับไว้มันทำได้ ตรูก็กระเพื่อมอายแทบแทรกแผ่นดิน แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ตีเหล็กต้องตีตอนร้อน เสี้ยวเทียนไม่ตอบ พวกเราเลยนำเสนอเพลงที่สองแบบฉับพลัน “เหนื่อยไม๊คนดีมีพี่เป็นแฟน ครองรักบนความขาดแคลน ยากแค้นพี่กลัวเธอท้อ”..
ตอนนี้ลิ่วล้อข้างหลังท่าทางจะไม่ไหวกันแล้ว สั่นกันเป็นจ้าวเข้า เรายังไม่เลิกลา ส่งเพลงต่อไปแบบนอนสต๊อบ
“ เหนื่อยไม๊สิ่งที่เธอทำอยู่ สิ่งที่ฉันได้คอยเฝ้าดู ยิ่งรู้ยิ่งห่วงใย”..

โอ้ววว.. อิอ้วนมันไม่มีทีท่าจะขำสักนิด นั่งเซ็นต์แกรกๆ แต่พอมาดูลายเซ็นต์ล๊อตนี้ทีหลัง เราจึงเห็นว่า มันเซ็นต์ไม่เป็นตัวเลย ยึกยือ ประหล๊าดประหลาด และแล้วอ้วนก็เซ็นต์จนเสร็จ พิธีกรภาคสนามรบสองคนก็ประสานเสียงกันอีกครั้งด้วยคำพูดที่เตี๊ยมมาโดยมีโพยอยู่ในมือตะริด “จู๊หนี่” รอบแรก..ไม่ผ่าน เจ๊เจวียนพยายามชะโงกหน้ามาดูข้อความที่เขียนในมือตะริด แล้วก็ส่ายหน้าขำๆเดินกลับไปเพราะช่วยไรไม่ได้ จะพูดจีนแต่ดันเขียนเป็นคำอ่านไทย เทวดาก็ช่วยยากละงานนี้ แต่พิธีกรทั้งสองก็พยายามจนสัมฤทธิ์ผล ข้อความประมาณ “ขอให้ยอดขายทะลุล้าน” พร้อมกับอิอ้วนที่พยักหน้ารับหงึกๆแบบระอาเต็มที คงคิดในใจเมื่อไหร่พวกมันจะลงจากเวทีซะที๊... จากนั้นพวกเราก็พร้อมใจกัน “ขอบคุณค่า” และก็มีเสียงสวรรค์ตอบกลับมา “ขอบคุงคับ”.. โอ๊ะๆๆๆ อีกแล้ว ..

สั่งซ้ายหันแล้วก็เตรียมลงจากเวที ของป้ามีคดีกะลิ่วล้ออีกนิดหน่อยเพราะรู้สึกว่าอ้วนจะเซ็นต์มาเกินหกสิบแผ่น คือเนื่องจากรบลากันบนเวทีนานจัดและลิ่วล้อก็มัวแต่ตัวกระเพื่อมกันอยู่เลยคว้าเอาของคนข้างหลังมาให้อ้วนเซ็นต์ด้วย พอเรารวบเฉพาะของเราลงมา ลิ่วล้อด้านซ้าย(อ้วน) ก็เรียกเราว่าเราเอาไปไม่หมด ป้าก็หันไปส่ายหน้าดิกว่า ไม่ใช่ของตรู ของตรูครบแล้ว ลิ่วล้อก็ยังคงไสซีดีมาให้.. เราก็ไสกลับ ม่ายช่าย เค้าก็ไสมา .. ทั้งหมดเกิดขึ้นต่อหน้าอ้วน ก่อนที่อ้วนจะแผ่รังสีอำมหิตป้าก็เลยรีบเผ่นออกมาปล่อยให้ลิ่วล่อ ไสซีดีต่อไป

เรามาพบกะพี่จือที่บันไดทางลง พี่ทั่นมายืนส่งเราเป็นตุ๊กตาหน้าห้าง ยกมือไหว้เราปะรกปะรก แล้วก็พูดว่า “สวัสดีค๊าบ” จนเราต้องแก้ให้ว่า “ขอบคุณค๊าบ”.. ข่าวว่ามีบางคนโลภจับมือพี่จือด้วย.. หนอยยยยยยยยยยยยยยย

เนื่องจากอยู่บนเวทีนานจัด .. แถมพอลงมาข้างล่างยังเม้าส์แตกกันอีก น้องสาวอิชั้นก็เลยเดินมาหาด้วยความโมโหหิวและหนาวปาทุกอย่างลงตรงหน้า แล้วก็งอนกลับโรงแรมไปพวกเราเลยสำเหนียกว่าต้องไปหาอะไรกินแล้ว .. ขนาดสำเหนียกยังอยู่กันจนซีเหมินติงปิด อ้วนกลับน่านแหละ..จากนั้นก็ไปง้อน้องสาวที่โรงแรม แล้วก็ตะเวณไปกินข้าวที่ร้านเก่าอ้วน .. ทั้งๆที่จองไว้แล้วแต่มีอันต้องย้ายร้านเราเลยไปกิน ที่ร้านใหม่แทนโดยมีพี่สิบสองเจ้าของร้านดูแลเราอย่างดี.. เป็นอันอิ่มอกอิ่มใจ หมดไปอีกหนี่งวัน

.. เหนื่อยไม๊คนดี มีพี่เป็นแควน.. 5 5 5

Create Date : 20 สิงหาคม 2548

Last Update : 31 สิงหาคม 2548 0:35:27 น.

22 comments

Counter : 944 Pageviews.

โดย: ตี๋น้อยคับ

วันที่: 20 สิงหาคม 2548 เวลา:1:57:08 น.

หวัดดีค่า

โดย: lisalee

วันที่: 20 สิงหาคม 2548 เวลา:3:02:24 น.

nihao .....................

โดย: puimnida

วันที่: 20 สิงหาคม 2548 เวลา:5:45:28 น.

คิดอ้วนได้อ้วนจ้า

โดย: wmvcore

วันที่: 20 สิงหาคม 2548 เวลา:13:39:13 น.

ชอบการบรรยายคุณจริงๆ...เห็นภาพเลย..
มันส์ไปด้วยอ่ะ

โดย: เยี่ยมชม IP: 203.151.140.115 วันที่: 20 สิงหาคม 2548 เวลา:21:10:18 น.

บ้าเนอะ…… อืม …..

ก็พอกันละว๊า อ้วนเอ๊ยยยยย

โดย: มู๋ปุก IP: 203.121.137.164 วันที่: 22 สิงหาคม 2548 เวลา:12:56:54 น.

อ่านแล้ว..ฮาจริงๆๆ ชอบสไตล์การเขียนคุณเนเน่จัง ..เยี่ยมค่ะสนุก..5555
ทำไปได้..55555 สู้ๆๆ รออ่านค่ะ...
อ้าวแล้ว...sorry trip..ไปไหนซะล่ะ

โดย: @@ IP: 203.151.140.116 วันที่: 22 สิงหาคม 2548 เวลา:21:03:37 น.

อ่า ขอบคุณที่คอมเมนท์นะคะ แต่หลังจากวันนี้อาจไม่ค่อยหนุกก็ได้ เพราะไม่ค่อยมีอ้วนแล้ว เที่ยวกันไปเรื่อยๆตามประสา จะเจออ้วนอีกทีก็วันที่ 15 16 เลย.. แต่จะเล่าให้ครบทุกวัน หวังว่าคงตามอ่านกันต่อนะคะ..

ส่วน sorry trip ตอนนี้เก็บกับไปเตรียมรูปก่อนคะ.. แล้วจะเอามาลงให้ใหม่หลังจากไต้หวันครบแล้วนะคะ.. ส่วนตัวแล้ว ทริปนั้นรู้สึกสุดๆจริงๆ..

โดย: จ้ายโหยว่

วันที่: 22 สิงหาคม 2548 เวลา:22:30:59 น.

555 ฮา

โดย: ^RyOkO^

วันที่: 23 สิงหาคม 2548 เวลา:15:38:47 น.

ไม่มี..อ้วน.. ก็ไม่เป็นไรค่ะ เพราะที่ชอบคือวิธีเขียนที่สื่อด้วยตัวอักษร..แต่ทำให้เราเห็นภาพความสนุกสนานของกลุ่มเพื่อนที่ปด้วยกันจนเรารู้สึกสนุกไปกับคุณๆด้วย...แค่นี้ก็ฮาแล้ว... ส่วนอ้วน..เป็นตัวชูรสชั้นดีที่ทำให้เกิดสีสันของ trip ยังไงก็จะตามอ่านค่ะ..รอ....

อ้อ..แล้วอย่าลืม trip...ฮ่องกงด้วยนะคะ
เบลท์4.......55555

โดย: @@ IP: 203.156.138.2 วันที่: 23 สิงหาคม 2548 เวลา:18:25:30 น.

^
^
โอ๊ะ.. รู้เรื่องเบลท์สี่ด้วย..ไม่ทำมะดา..ซะแล้น..

ถ้าคึกจัด เดี๋ยวแถมเรื่อง team love racing สมัยบึ่งตามบนมอเตอร์เวย์ให้ด้วย.. เขียนไว้นานจนหาไม่เจอแหล่ว..

โดย: จ้ายโหยว่

วันที่: 24 สิงหาคม 2548 เวลา:1:12:14 น.

คงต้องบอกว่า..เพราะชอบเสี้ยวเทียน มังคะ
เลยติดตามข่าวสารของเธอจาก บอร์ด pantip
และมีโอกาสได้อ่าน trip ฮ่องกง จากทู้ที่
คุณเนเน่ลงไว้....สนุกค่ะโดยเฉพาะตอนที่พูดถึงเหตุการณ์ในสนามบินรอรับ..อ้วน..จนกระทั่งเจอ..อ้วน.....

อาการตอนอ่านค่ะ ..จะรออ่านนะคะ
แหมดีจัง...มีแถมด้วย

โดย: @@ IP: 203.151.140.116 วันที่: 24 สิงหาคม 2548 เวลา:21:05:29 น.

ตามมาแล้ว...หุหุ...ชริ...ชริ...เขียนกันทุกคนเลยอ่า...อยากเขียนบ้างแต่ไม่มีเวลา...เค้าทำเป็นแบบ...มีreferenceได้เปล่า...แบบว่าเขียนถึงตอนนี้...ไปอ่านของคุงป้าเนเน่นะ...ตรงนี้ไปอ่านต่อของซีรี...อันโน้นไปอ่านของพี่ตาริ๊ดต่อนะ...อาไรแบบนี้...ตะว่าอย่างงั้นกรูจาเขียนทำไมฟร่ะ....แต่มันอยากมีบ้างนี่น่า...อิดฉาคนอื่นเค้า...หุหุหุ...เอาน่า...บ่นไปบ่นมาแต่ก้ต้องไปทำอยู่ดี...ตะว่า...เอาโพสท์อิทขึ้นมาเขียนก่อนจาโดนตบมั้ยอ่า...เหอๆ...

โดย: jvkz IP: 61.90.87.30 วันที่: 31 สิงหาคม 2548 เวลา:23:45:27 น.

คราวนี้หายไปนานเลยนะ...รอคุณเนเน่มาอัพอยู่นะ...จะรออ่านนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ..สู้สู้

โดย: @@ IP: 203.156.138.2 วันที่: 30 กันยายน 2548 เวลา:13:55:43 น.

.. แหงะ.. ขออำภัย ที่ให้รอนานนะค๊าบ..

.. ช่วงนี้ติดภาระกิจต้องออกไปตามหัวเมือง เลยยังไม่ค่อยมีเวลามาอัพ กอปรกับ.. ติดน้องสาวอ้วนงอมแงม..อิ อิ..

.. ขอส่งรีปอดให้ลูกค้าก่อนนะค๊า หลังวันที่สิบห้าจะมาอัพตอนต่อไปให้อ่าน..

.. ขอบคุงที่ติดตามและรออ่านนะฮับ.. รอก่องน๊า..

โดย: จ้ายโหยว่

วันที่: 3 ตุลาคม 2548 เวลา:12:50:53 น.

ป้าเอ๊ยยยยยยยยยยยยยย
กว่าเค้าจาอ่านจบ อ่านไปเก๊าะมัวแต่ขำก๊ากนี่หว่า
หัวเราะบ้าคลั่งหยั่งกะคนบ้าแน่ะ

555
วีรกำ วีรเวง ของพวกป้าฮามั่กๆเลยว่ะ

โดย: asta IP: 61.91.167.38 วันที่: 6 ตุลาคม 2548 เวลา:3:21:44 น.

อืมมมมมมมมมมมมม.....รออ่านอยู่นะเนี่ย
เฮ้ออออออ...........คิดถึงอ้วนจังเยยยยยยยยย.....

โดย: @@ IP: 203.188.30.138 วันที่: 17 ตุลาคม 2548 เวลา:11:38:31 น.

เจ้าของบล็อกหายไปไหนน้า นานนนนนนนนนนนนมากกกกกกกกๆ
.......อ้วนคิดถึงนะคุณเนเน่...........อยากพบคุณเนเน่ในpantip อีกอ่ะ
แล้ว........คุณเนเน่จาได้อ่านมั้ยละเนี่ย........อือออออออ

โดย: .... IP: 125.25.3.115 วันที่: 12 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:14:00:57 น.

เค้าก็คิดถึงอ้วนนะ..

ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดไปจากที่เคย.. วันที่ 25 กพ. เค้าคงมีความทรงจำของอ้วน กลับมาเล่าในบล็อคต่อนะ..

อ้อ.. แล้วเค้าก็ยังวนเวียนอยู่ในพันทิปน๊า..

ขอโทษที่ทำให้คิดถึง.. รอเค้าก่อนน๊า แล้วเค้าจะกลับมา..

src=https://www.bloggang.com/emo/emo11.gif>

โดย: nene เจ้าของบล็อคดีใจน้ำตารื้น.. IP: 58.9.35.40 วันที่: 6 มีนาคม 2549 เวลา:0:00:56 น.