|
|
Welcome
ลองนึกดู
ตอนนี้คุณกำลังนั่งๆนอนๆอย่างสบายอารมณ์บนโซฟาหนังนุ่มนิ่ม ปล่อยอารมณ์ให้ล่องลอยไปกับเสียงเพลงเบาๆจากเครื่องเล่นแผ่นเสียงโบราณอันเป็นมรดกตกทอดมาจากปู่ย่า
โดยไม่รู้ตัว...
สติสัมปชัญญะทั้งหลายที่เคยเป็นใหญ่ในร่างอันอ่อนแรงนี้ ก็ถูกหลอมละลายด้วยความอ่อนเพลีย ดวงตาที่เคยส่งสัญญาณภาพสีไปยังสมองเริ่มเกิดความผิดปกติ คล้ายสัญญาณที่ขาดๆหายๆ ภาพสีเหล่านั้นถูกย้อมให้กลายเป็นสีดำขาว และค่อยๆดับวูบไป ในห้วงแห่งความมืดมิด คุณหลงเหลือเจ้าก้อนสติอยู่เพียงปลายก้อย คุณรู้ได้โดยสัญชาติญาณว่าคุณกำลังหลับ บางอย่างที่ไม่น่าจะใช่สติและนอกเหนือจากสัญชาติญาณนั้น คุณรู้สึกว่า โลกที่คุณกำลังเผชิญมันยาวนานและลึกกว่าที่คุณเคยสัมผัส อันตรายหรือเปล่า คุณก็ไม่แน่ใจ ในโลกแห่งนี้มีเพียงทางเข้า เมื่อตัดสินใจเดินเข้ามาแล้วก็ไม่สามารถหันหลังกลับไปได้อีก
คุณกำลังเดินทางเข้าไปในอุโมงค์แห่งหนึ่ง มันลึกและมืดสนิท กลิ่นของบรรยากาศชวนให้รู้สึกอึดอัดทั้งๆที่ประสาทการรับกลิ่นของคุณใช้แทบไม่ได้ แต่ความรู้สึกสะอิดสะเอียดจากกลิ่นเหม็นเน่า ก็เร่งเร้าให้คุณอยากจะอาเจียนออกมาเดี๋ยวนั้น
คุณหยุดการเคลื่อนไหวแล้วค่อยๆสูดหายใจเข้าปอดลึกๆหวังว่าจะช่วยบรรเทาอาการให้ดีขึ้น แต่ทันทีที่อากาศถูกสูบเข้าสู่ปอด บางอย่าง ซึ่งคุณรับรู้ถึงมันตั้งแต่แรกก็เริ่มปรากฏตัว มันก่อตัวอย่างช้าๆ โจมตีคุณด้วยอาการคลื่นเหียน ล่อให้สัญชาติญาณทำหน้าที่ของมัน สูด มัน เข้าสู่ร่างกาย ขณะที่กลไกของร่างกายกำลังจะทำงานของมันต่อ มัน ก็ทำให้เฟืองตัวหนึ่งหลุดออกมา ปิดทางเข้าออกของลมหายใจ คุณรู้สึกว่า อากาศที่คุณสูดเข้ามาเมื่อครู่นี้ อาจเพียงไม่กี่ลูกบาศก์เซนติเมตร แต่นั่นคืออากาศทั้งหมดของโลกในอุโมงค์
ความรู้สึกผิดเข้าโจมตีคุณพร้อมๆกับความประหลาดใจอย่างเหลือล้นเมื่อคุณพบว่าไม่สามารถหายใจออกได้ แรกๆนั้นคุณคิดว่าคงเป็นเพียงอาการของหวัด โรคประจำตัวที่มักทำให้หายใจติดขัด คุณพยายามหายใจออกแรงๆหวังว่าจะช่วยให้พ้นทรมาน แต่ยิ่งพยายามเท่าไรก็ไม่เป็นผล ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นจงใจบีบจมูกเอาไว้และที่แย่ที่สุดคือคุณไม่สามารถต่อสู้กับมันได้
ภาพเก่าๆปรากฏขึ้นในสมอง สมัยเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก คุณก็เคยถูกเด็กที่โตกว่าแกล้งในลักษณะที่คล้ายๆกัน ศีรษะเล็กๆถูกฝ่ามือขนาดใหญ่ดัน ด้วยแรงอันมหาศาล คุณไม่สามารถเข้าไปเผด็จศึกมันได้อย่างตั้งใจ สิ่งที่คุณทำได้คือ ปัดป่ายแขนไปมา กำหมัดชกลมด้วยแรงทั้งหมดที่มี สุดท้ายคุณก็พบว่าร่างผอมแห้งของตัวเองกำลังนอนเกลือกกลิ้งบนพื้นปูนรับแรงกระแทกอย่างไม่ปรานีปราศรัยจากเจ้าของรองเท้าหลายคู่อันเป็นรางวัลความพยายามดีเด่นที่อาจหาญท้าชิงกับผู้ที่มีอำนาจแรงเหนือกว่า
คุณเห็นตัวเองกำลังจะได้รับรางวัลนั้นอีกครั้ง หากแต่เป็นรางวัลใหญ่ ไม่ใช่รอยฟกช้ำอย่างเคย จริงหรือที่คุณจะได้รับเกียรติเช่นนั้นทั้งที่ยังไม่พร้อมและไม่มีวันพร้อม คุณได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นระรัว ยิ่งกระเสือกกระสนที่จะเอาชีวิตรอดมากเท่าไรก็ดูเหมือนว่าก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายก็ยิ่งเต้นแรงและเร็วขึ้น ราวกับจะต่อสู้เพื่อให้ร่างของตนไม่ดับสูญไปอย่างถึงที่สุด
หลายนาทีต่อมา ในอุโมงค์ที่เกิดการต่อสู่กันอย่างหนักระหว่างคุณกับมือที่มองไม่เห็น และหัวใจที่กำลังต่อสู้เพื่อร่างอาศัยของตน สงครามนั้นก็ยุติลง คุณรู้สึกว่าตนเองหมดสติไป ร่างอันว่างเปล่ากำลังลอยเคว้งคว้างในอุโมงค์ ขณะนั้นคุณรู้สึกราวกับได้เกิดใหม่ การต่อสู้นั้นเป็นเพียงความฝัน สมองกำลังปลอดโปร่ง แม้จะไร้เรี่ยวแรงแต่คุณก็ไม่รู้สึกเหนื่อย การเดินทางครั้งนี้คุณไม่ต้องอาศัยขาในการเดิน หากแต่ล่องลอยไปเรื่อยๆเหมือนกับขนนกที่มีลมคอยอุ้มเอาไว้ ความอบอุ่นปรากฏที่ปลายนิ้ว มันค่อยๆแผ่ขยายไปจนทั่วร่าง
สัมผัสที่เปลี่ยนไปเริ่มมีแรงต้าน คุณไม่ได้ล่องลอยในอากาศ แต่กำลังจมดิ่งในห้วงน้ำที่ไหลลึก ร่างกำลังถูกดูดให้จมลงอย่างช้าๆ ในท้องน้ำที่มืดสนิทไม่ได้มีแต่คุณที่กำลังถูกดูดสู่เบื้องล่าง มันไหลผ่านตัวคุณไปครั้งแล้วครั้งเล่า สัมผัสที่ปลายนิ้วคล้ายสาหร่ายลื่นๆจำนวนมาก บางครั้งก็รู้สึกเหมือนเส้นด้ายหลายเส้นผ่านตัวคุณไป วินาทีนั้น คุณรู้สึกเย็นวาบที่หลัง ไม่ใช่สัญญาณที่ดีนัก แต่ละครั้งที่สัมผัสกับ มัน คุณรู้สึกว่ากำลังถูกดึงให้ห่างจากโลกของตนทุกทีๆ
ร่างกายของคุณจะเป็นเพียงซากสิ่งมีชีวิตที่จมอยู่ก้นบ่อน้ำ ค่อยๆเน่าอย่างช้าๆ และกลายเป็นอาหารของโลกที่กำลังเติบโตอย่างที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
ศีรษะด้านข้างของคุณสัมผัสกับพื้นผิวแข็งๆ ตามด้วยหัวไหล่ แขน ลำตัวและช่วงขาทั้งหมด ร่างของคุณตกสู่ก้นบึ้งของอุโมงค์แล้ว ไม่นานก็ถูกทับถมด้วยสาหร่ายและเส้นด้ายลื่นๆ อุณหภูมิค่อยๆเพิ่มสูงขึ้น น้ำในอุโมงค์เกิดการเปลี่ยนแปลง คุณรู้สึกเหมือนกับลังแหวกว่ายอยู่ในน้ำเมือกที่ข้นหนืด คุณไม่มีแรงที่จะแหวกว่ายอีกต่อไป ร่างบางๆคุดคู้อยู่ในอุโมงค์แคบๆที่ตอนนี้ขนาดของมันก็เกือบจะพอดีตัวคุณ
คุณตัดสินใจที่จะหลับ สัญชาติญาณบอกให้คุณหยุดการเดินทางแต่เพียงเท่านี้ สติของคุณถูกพัดหายไปแล้ว สิ่งสุดท้ายที่คุณได้ยินคือเสียงร้องโหยหวนของหญิงสาว คุณสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดอันแสนสาหัสซึ่งขัดกับกระแสแห่งความปลื้มปิติที่ล้นทะลักเข้ามาพร้อมๆกัน
แสงสว่างเจิดจ้าจากไฟประดิษฐ์ที่ถูกแขวนไว้เหนือศีรษะ ภาพเลือนรางของใบหน้าคนค่อยๆปรากฏทีละหน้าๆ ดวงตาที่ไม่เคยชินต่อแสงปิดสนิทอีกครั้ง ร่างถูกอุ้มขึ้นอย่างแผ่วเบา ใบหน้าหนึ่งโน้มตัวลงต่ำ คุณสัมผัสถึงลมอุ่นๆข้างๆหู คำพูดที่เปล่งออกมาเป็นภาษาที่ไม่คุ้นเคย แต่มันก็ปลุกให้คุณตื่นจากภวังค์ได้อย่างง่ายดาย
ยินดีต้อนรับกลับสู่โลกนะ
| Create Date : 19 สิงหาคม 2548 |
| Last Update : 19 สิงหาคม 2548 20:35:14 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 202 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [