ผม...เหงาจัง
วันนี้จะไปไหนดีนะ
สนามแข่งเหรอ เบื่อแฮะ ทำไมรู้สึกเบื่ออย่างนี้นะ
ตั้งแต่กลับมา ผมก็ไปแต่สนามแข่ง และจบลงด้วยปาร์ตี้ทุกคืน
เฮ้อ... มีอะไรที่น่าทำมากกว่านี้อีกไม๊นะ อะไรก็ได้ที่ทำให้ผมรู้สึกมีชีวิตชีวากว่านี้หน่อย
ผมไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย เพราะเหมือนมันกำลังจะบอกผมกลายๆ ว่าผมมันขี้แพ้ ผมไม่สามารถเอาชนะความรู้สึกนี้ได้
แม้ผมจะอยู่ท่ามกลางเพื่อนฝูง หรือมีกิจกรรมที่ให้ทำแทบทุกวัน ผมคิดว่าความรู้สึกแบบนี้มันจะหายเมื่อผมกลับมาเมืองไทย
แต่ไม่ใช่...ทำไมนะ ผมยังต้องการอะไร หรืออาจจะเป็นใครบางคน อย่างที่พวกเพื่อนๆ ผมมันบอก แต่คนๆ นั้นจะเป็นใครล่ะ
คนๆ นั้น จะหน้าตาแบบไหน เป็นคนยังไง และผมจะเจอเขาเมื่อไหร่...ในเมื่อผมเองก็เคยมีแฟนมาแล้วหลายคน
แต่ผมรู้ดีว่าพวกเธอไม่ใช่ใครคนนั้น...คนที่ผมกำลังรอที่จะได้พบ ใครคนที่จะมาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไป
คนที่จะทำให้ผมไม่ต้องมีความรู้สึกแบบนี้อีก...

ใครคนนั้น...
ผมจะเจอเค้าเมื่อไหร่กันนะ...

.
.
.


ใครสักคนที่เกิดมาเพื่อผูกพัน ใครที่เกิดมาคู่กับฉัน~
ใครคือคนนั้นช่วยมา ~บอกฉันที ให้ใจที่หวั่นไหวได้พึ่งพิงซักที่~
ให้รู้ว่าซักวันฉันจะเจอคนๆนี้~ และใครที่รอคนนี้ มีจริงใช่ไหม ~
~ใคร...สักคนที่ ~
“ฮัลโหล พีพูดครับ”

“อะไรนะแม็ค ไอ่นะน่ะเหรอ ได้ๆ จะไปเดี๋ยวนี้ โรง’บาลอะไรนะ อืมม โอเค โอเค”

เออไปโรง’บาลเปลี่ยนบรรยากาศมั่งก้อดีนะเผื่อผมจะหายเบื่อได้บ้าง
หึหึ นึกแล้วก้อขำตัวเอง โรงพยาบาล จะมีอะไรน่าสนใจล่ะ มีแต่คนป่วย กับ คนป่วย เฮ้อออ

“อ้าวเฮ้ยไอ่พี ทางนี้”
“เออเป็นงัยมั่งว -ะแม็ค เจอไอ่นะหรือยัง”
“ยังเลยว่-ะ..กำลังให้เขาเช็คให้อยู่ เพราะกรูไปดูมันที่ห้องแล้วไม่เจอว่-ะ”
-

“เอ่อ คุณนทีน่าจะกำลังทำกายภาพบำบัด อยู่ที่ตึกกายภาพชั้น3 น่ะค่ะ”
“อ้าว ทำไมน่าจะล่ะคร้าบ แสดงว่าอาจจะไม่ได้อยู่ อย่างนี้ถ้าผมไปไม่เจอจะทำยังงัยล่ะครับคุณคนสวยยย”

“พอดีว่าเลยเวลาทำกายภาพบำบัดแล้วน่ะค่ะ แต่คุณนทียังกลับไม่ถึงห้อง เอาอย่างนี้ดีกว่าค่ะ คุณไปรอที่ห้องคุณนทีดีไหมค่ะ คิดว่าอีกสักครู่คุณนทีคงมาถึงน่ะค่ะ”
.
.
.

“เอ่อ คุณพยาบาลครับ นี่จะให้พวกผมรอไปถึงเมื่อไหร่กันครับ นี่มันครึ่งช.ม.แล้วนะคร้าบบ”

“ทางเราโทรเช็คแล้วค่ะ จนท.แจ้งว่าคุณนทีออกมาจากตึกตามเวลานะคะ”
“อะไร ขามันไม่ดียังงั้น จะต้องมีคนพากลับมาไม่ใช่เหรอคร้าบบ”
“ค่ะ จนท.แจ้งว่าคุณนทีออกมากับจนท.กายภาพบำบัดน่ะค่ะ”
“อ้าววว แล้วอย่างนี้...”
“เดี๋ยวทางเราจะให้จนท.ออกไปตรวจดูให้นะคะ เพราะอาจจะเป็นไปได้ ที่ อาจจะมีการทำกายภาพกันต่อที่สนามของโรงพยาบาล ซึ่งนักกายภาพของเราจะพาคนไข้ไปทำกายภาพกันบ่อยๆ ค่ะ”
“แล้ว... อุบบบ”
“เอ่อ ไม่เป็นไรก็ได้ครับ เดี๋ยวไงพวกผมจะออกไปดูเองก็แล้วกันนะครับ ขอบคุณนะครับ”
พีบอกกับจนท.พร้อมกับมือที่ปิดปากแม็คและลากออกมา ก่อนที่แม็คจะกวนพยาบาลสาวไปมากกว่านี้
“อะรัยว้า...กำลังหนุกเลย ดึงกรูออกมามัยว้าเนี่ยย”
.
.
.

“ฮ่าๆๆ จิงเหรอก้อง ตลกอ่ะ”
“จริงสิพี่นะ ก้องจะโกหกพี่นะทำไม”
“แต่พี่ว่าหน้าก้องมันยังงัยๆ อยู่นะ เหมือนๆ จะไม่จริงยังงัยก้อไม่รู้”
“อ้าวเหรอๆๆๆ หน้าก้องมันบ่งบอกอย่างนั้นเลยเหรอ เหอะๆๆ”
“ว่าแล้วเชียว เรานี่น๊า...”

ภาพผู้ชายที่นั่งบนรถเข็น หัวเราะและเอามือยีหัวเด็กหนุ่มหน้าละอ่อนที่กำลังส่งเสียงหัวเราะที่ใสที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา
กับท่านั่งคุกเข่าอยู่หน้ารถเข็น รอยยิ้มของเด็กหนุ่มกับแสงอาทิตย์ที่สาดสะท้อนกับบ่อน้ำพุข้างสนาม
ยิ่งทำให้ภาพนั้นน่ามอง และสวยงามมากในความรู้สึกของผม
มันตรึงให้ผมเหมือนตกอยู่ในภวังค์

“อ้าวเฮ้ย นั่นไงไอ่นะ .... อยู่นี่เองเมิง ให้พวกกรูตามหาตั้งนาน กว่าจะได้เจอตัวนะเมิง”
“เป็นไงมั่งว-ะ ท่าจะมีความสุข ไม่เจ็บไม่ปวดแล้วนี่หว่า”

“เออ โทษที เพลินไปหน่อย อากาศดีว่-ะ”
นทีหันมาพร้อมๆ กับเด็กหนุ่ม ที่มองมาพร้อมก้มหน้ายิ้มน้อยๆ ให้แม็ค และพี
เนิ่นนานในความรู้สึก ผมว่าผมถูกตรึงไว้ที่สายตาของเขา ที่ผมไม่สามารถละออกไปจากดวงตาคู่นั้น เด็กนั่นจะเป็นเหมือนผมไหมนะ ในเมื่อผมก้อเห็นหน้าของผมสะท้อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น

“เออก้อง นี่เพื่อนพี่เอง แม็ค กับ พี ส่วนนี้ก้อง...นักกายภาพบำบัดของข้าเอง”
“สวัสดีครับคุณก้อง...เอ่อ”
“ก้องบดินทร์ครับ สวัสดีครับพี่แม็ค พี่...พี”
“อ้าวเฮ้ย ไอ่พี เป็นรัยว-ะ น้องเขาหวัดดีเมิงแน่ะ”

“เอ่อ สวัสดีครับ คุณก้อง...บดินทร์”
“เรียกก้องเฉยๆ ก้อได้ครับ”
เอาอีกแล้ว สายตาของเรามันแปลกๆ ก้องเขาจะรู้สึกแบบผมหรือเปล่านะ

“ก้องเค้าเป็นรุ่นน้องข้าตั้งแต่สมัยม.ต้นน่ะ”
“ก้อถึงว่า ว่าทำไมสนิทกันนักว-ะ”

นักกายภาพบำบัดของข้า...ผมรู้สึกยังงัย ยังงัยกับคำนี้ไม่รู้ มันขัดหูชอบกล
เหมือนไอ่นะมันกำลังจะบอกว่า...ก้องคนนี้เป็นของมัน
“ข้าเคยเล่าเรื่องรักแรกของข้าให้พวกเอ็-งฟังแล้วไม่ใช่เหรอว-ะ”
“ เฮ้ยยย ที่เมิงบอกว่า รักเค้าแต่เค้าไม่รู้ตัว จนไม่ได้เจอกันน่ะเหรอ อ้าวเฮ้ยยย ก้องเค้าเป็นผู้ชายนะเมิง เออหรือกรูเข้าใจผิดว-ะ หรือว่าเขาเป็นทอม”
“ไปใหญ่แล้วอ้ายแม็ค ก้องเค้าเป็นผู้ชายเว้ย”
“งั้นแสดงว่าเมิงเป็น....เฮ้ยยย กรูไม่เห็นรู้เรื่องเร่ยว-ะ แฟนเมิงแต่ละคนก้อเป็นผู้หญิงนี่หว่า”
“ข้าก้อไม่รู้เหมือนกันว่-ะ ข้าก้อรู้สึกกับเค้าคนเดียว กับผู้ชายคนอื่นข้าก้อไม่เคยรู้สึก จนข้าคิดไปว่าคงไม่ใช่...แต่เพิ่งแน่ใจตอนได้เจอกันอีกทีนี่แหละ”
“แล้วไงวะ งงว่-ะ” “ตกลงเมิงชอบผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่” “หรืองัยว-ะอ้ายพี เมิงงงกับอ้ายนะมันมั้ยเนี่ยยย”

“นั่นสิ” ผมตอบไปด้วยความรู้สึกอยากรู้เหมือนกัน ประหนึ่งว่าผมอยากจะรู้ความรู้สึกของตัวเอง
“ฮ่าๆๆ ข้าก้อไม่รู้เหมือนกัน คงต้องใช้โอกาสนี้แหละที่ข้าจะได้พิสูจน์ความรู้สึกของตัวเอง...ว่าแต่พวกเอ็งรับได้ใช่ไม๊ว-ะ ถ้าข้า...ชอบ...ผู้ชายด้วยกัน”
“โอ้ยยย เพื่อนตุ๊ดเพื่อนเกย์ของกรูมีเยอะแยะ จะมารับดงรับได้อาไรว-ะ ว่าแต่น้องก้องของเมิงแม่งโคดน่ารักอ่ะ”
“ใช่ไม๊...ข้าโคดชอบบบ แล้วเอ็-งว-ะ พี รู้สึกยังงัย”
“เฮ้ย...ย อะรัย รู้สึกอะรัย ข้าไม่ได้รู้สึกอะรัยนี่”
“ข้าหมายถึงเอ็-ง รับได้หรือเปล่า เอ็-งจะตกจัยทำไมเนี่ย”
“อ๋อ ข้าก้อไม่ได้มีปัญหาอะรัยนี่หว่า ความรักเกิดขึ้นได้เสมอ ไม่ว่าจะกับเพศไหน หรือสถานะอะไร”
...
“ว่าแต่น้องก้องเค้าชอบเมิงหรือป่าวว-ะ อ้ายนะ” แม็คถาม

ไม่มีคำตอบจากอ้ายนะ แต่ผมสังเกตเห็นว่ามันอมยิ้ม ผมสัมผัสได้ว่าเป็นยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง
ผมเองก็อยากมียิ้มแบบนั้น ...
ปกติผมไม่เคยสนใจเรื่องที่อ้ายนะมันจะไปจีบ หรือไปคบกับใคร เพราะมันเป็นคนค่อนข้างเจ้าชู้
ไม่พูดมากเหมือนอ้ายแม็ค แต่เห็นพูดทีสาวๆ ก้อติดกันตรึม ส่วนหน้าตา...ไม่ต้องพูดถึง
เมื่อหลายปีก่อนเคยมีแมวมองติดต่อให้มันไปเล่นหนัง ถ่ายโฆษณากันหลายราย แต่มันก้อไม่สน มันบอกว่ามันไม่อยากดัง จนอ้ายแม็คยังแซวว่าเป็นกรูหน่อยไม่ได้ เพราะกรูอยากดัง จะว่าไปอ้ายแม็คก้อใช่ว่าหน้าตาขี้เหร่อะไร ผมว่ามันก้อหล่อใช่ได้ เสียแต่ว่าปากมันเสียไปหน่อยเท่านั้น อ้ายนี่เป็นประเภทหมาหยอกไก่ ได้ก้อเอา ไม่ได้ก้อไม่เป็นไร มันบอก ตัวเลือกมันเยอะ เหอะๆ

ใช่...ผมไม่เคยใส่ใจเรื่องสาวๆ หรือแฟนทั้งหลายของมันทั้งสองมาก่อน
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน...เพราะนี่ตั้งแต่ผมออกจากรพ.แวะทำธุระหลายที่ จนตอนนี้ผมขับรถจนใกล้จะถึงบ้านอยู่แล้ว ผมยังตัดเรื่องนี้ออกไปจากหัวไม่ได้เลย
ผมจะคิดอะไรนักหนา หรือผมจะรับที่อ้ายนะเป็นแบบนี้ไม่ได้ ก็ไม่น่าใช่ ผมไม่เคยอคติกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว เพื่อนตุ๊ดเพื่อนเกย์ของอ้ายแม็ค ส่วนมากก็เป็นเพื่อนผมด้วยทั้งนั้น ใช่ ผมแค่ออกจะช็อคนิดหน่อย เพราะไม่คิดว่าคนอย่างไอ่นะจะชอบผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง
เพราะมันไม่เคยมีท่าทีอย่างนี้มาก่อนเลย คงเป็นเพราะเรื่องนี้ละมั้งที่ทำให้ผมยังคิดวนซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนี้
แต่...ไอ่ที่หน้าหวานๆ ของคนที่อ้ายนะมันปลื้มนักปลื้มหนา ลอยไปลอยมาอยู่ในหัวผมด้วยนี่
มันยังงัยกันนะ ผมเป็นอะไร โอยผมอยากจะบ้าตาย

แต่อย่างหนึ่งที่ผมรู้คือ...วันนี้ผมหายเบื่อหายเหงาไปเลย ใครจะไปคิดว่า ที่โรงพยาบาล จะมีอะไรดึงดูดความสนใจของผมทำให้ผมอยู่ได้ทั้งวันโดยไม่เบื่อยิ่งกว่าสนามแข่งซะอีก
พรุ่งนี้ผมคงต้องไปหาเหตุผลให้กับตัวเองอีกซักที ว่ามันเป็นเพราะอะไรกันแน่...
เฮ้อออ ว่าแล้วก็อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ จัง

.
.
.