อิอิ...มาขำคุณป้าทมยันตีค่ะ
คุณป้าแกเป็นนักจินตนาการไงคะ
เลยจินตนาการอะไรไปเรื่อยยยยยยยย
ผิดถูก..ไม่รู้ค่ะ
อิอิ

ขอบคุณค่ะ ที่ลงสาระดีๆแบบเนี่ย
หนูกำลังหางานชีวพอดี ไม่รู้ชื่อของดอกกุหลาบนี้
เปิดเข้ามาที่นี่ก็ได้ข้อมูลไปเลย
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ

ชอบมากค่ะ..ที่คุณวิจารณ์..คือจริงๆ ก็ชอบอ่านเรื่องของคุณทมยันตี..แต่ก็อย่างคุณว่า..บางเรื่องหนักชิบ..เลย อ่านเสร็จก็..ตัวเล็กลงไปอีก..อย่างกับไปยกน้ำหนักมาเลย.. แล้วที่บอกว่าชอบมากก็คือ..กำลังสับสนถึงกุหลาบเมาะลำเลิงอยู่พอดี..และกำลังคิดถึงว่าอยากได้มาปลูกไว้ยลดอกซะหน่อย..แต่อ่านแล้วเห็นทีต้องบอกลาก่อน..ขอทำใจในการดูแลก่อน..เพราะเธอทั้งเปรี้ยว..และเผ็ดออกขนาดนั้นแถมชอบอาบแดดซะด้วยซี..ชายหาดที่บ้านมีน้อยคงไม่พอให้เธอหย่อนใจ..

อิอิ ชอบค่ะ กะจะหาปลูกเป็นแนว แทนรั้ว น่ะดูแล้วมันน่าจะดูดีกว่า รั้วลวดหนามเป็นกอง แถวบ้าน ขโมย ขโจรมันชุมอยู่

แวะเข้ามาดูกุหลาบมอญค่ะ บล็อกน่าสนใจดีค่ะ แต่ถ้าจะกำหนดตัวหนังสือแต่ละบรรทัดให้พอดี
ก้อจะอ่านง่ายขึ้นอีกเยอะเลยค่ะ ไม่ต้องคอยเลื่อนตามหาตัวหนังสือ

แวะมาชมกุหลาบมอญด้วยคนค่ะ เสียดายมาช้าไปนะคะ เคยโดนหนามเมาะลำเลิงสีส้มเข้าแล้วเหมือนกัน เมื่อก่อนปลูกไว้ในรั้วบ้าน ตอนนี้ระเห็ดไปนอกรั้วแล้ว เพราะหนามตำนิ้ว อักเสบอยู่หลายวัน แต่นึกสงสารอยู่เหมือนกันค่ะ เพราะขว้างทิ้งไปตั้งนาน เมาะลำเลิงยังอุตส่าห์ออกดอกสีส้มบานอยู่นอกรั้ว ทนทานดีจัง ดอกสีสวย แต่ไม่หอม สู้กุหลาบมอญ ที่อยู่หน้าบ้านไม่ได้

จะหาซื้อได้ที่ไหนค่ะ ช่วยบอกทีค่ะ

เห็นด้วยค่ะ แสดงว่ายูเก็ต เรื่องชิลๆๆ เอาไปเลย 5 ดาว
ยูวิววัน สาวกข่มผู้ชาย ตัวจริง49
3949

เห็นอยู่ต้นหนึ่งบนอนามัยสันติคีรี แม่สลอง (กุหลาบเมาะลำเลิง)ขอไปขยายพันธ์คงได้ค่ะ กุหลาบมอญแถวๆหมู่บ้านในเวียงเชียงรุงก็พอมีค่ะ

มาเที่ยวเวียงเชียงรุ้งซิคะ พิมพ์ผิดค่ะ

น่ารัก สวย ดูเปนธรรมชาติ

อ่านไปขำไป
จบข.วิจารณ์ป้าทมได้น่ารักมากๆ
และเห็นด้วยว่าถ้าเปรียบหญิงสาว
เป็นกุหลาบเมาะลำเลิงนี่..คิดหนักแน่ๆ
จริงๆที่บ้านมีทั้งชมพูและส้มเหมือนกันค่ะ
เป็นต้นที่พวกเราไม่ค่อยปราถนาเท่าไหร่
เพราะถูกหนามตำกันถ้วนหน้า
พยายามขุดทิ้งเธอก็ไม่ตาย
เลยตามเลย...เป็นกอมหึมาอยู่หลังบ้านแหละค่ะ
แต่สีส้มทางบ้านจะเรียก กุหลาบพุกาม น่ะค่ะ

ที่บ้านก็มีนะ สีแดงสดแต่มีกลีบซ้อนอัดกันแต่กลิ่นไม่รู้ว่าหอมรึเปล่า เพราะเราไม่เคยได้ดมสักที ก็งงอยู่เหมือนกันว่าทำไมเมาะลำเลิงในรูปถึงได้มีกลีบน้อยสงสัยคนละพันธุ์กันและคนละสีด้วย ส่วนลักษณะลำต้นใบก็เหมือนกันกับในรูปค่ะ ป้าทมยันตีคงจะได้เห็นพันธุ์เดียวกันกับที่บ้านเรารึเปล่าก็ไม่รู้

ขออนุญาตแสดงความคิดเห็นเล็กน้อยค่ะ

ดอกสีชมพูมีชื่อเรียกว่า กุหลาบเมาะลำเลิง (Pereskia grandiflora) ที่เป็นภาพแรกสุดน่ะแหละค่ะ

ดอกสีส้ม เรียกว่า กุหลาบพุกาม ( Pereskia corrugata)
ที่ลงภาพไว้ลำดับที่สองนั่นแหละค่ะ

มาต่อเรื่อง "กุหลาบเมาะลำเลิง" (ภาพที่ 1) ซึ่งได้ถูกนำเข้ามาเมืองไทยในปี พ.ศ. 2502 โดยผู้นำเข้าคือ ดร. ปฏิเวธ อารยะศาสตร์ ซึ่งแรกทีเดียวเรียกกันว่า "กุหลาบแก้ว" และต่อมาชื่อก็แปรผันไปตามกาลเวลา เป็นที่เรียกขานกันว่า "กุหลาบเมาะลำเลิง"

ดูปีที่นำเข้ามาประเทศไทยนะคะ พ.ศ. 2502 (นำเข้ามาจากประเทศฝรั่งเศส แต่ถิ่นกำเนิดอยู่บราซิล)

ส่วนกุหลาบเมาะลำเลิงที่คุณทมยันตีเขียนถึง (ดิฉันยังไม่เคยอ่านเลย) แต่ที่กล่าวถึงคือเป็นยุคสมัยของสมเด็จพระนเรศวร ซึ่งเป็นยุคสมัยที่ไทย-พม่า-มอญ นัวเนียกันมาตลอด และในยุคนั้นได้มีการกวาดต้อนชาวมอญซึ่งได้นำพันธุ์กุหลาบที่เราคุ้นเคยกันเข้ามาด้วยคือ "กุหลาบมอญ" ซึ่งที่มาก็คือเมืองเมาะลำเลิง หรือที่เรียกกันว่ามะละแหม่ง ในสมัยก่อนจึงมักจะเรียกขานกุหลาบมอญกันในอีกชื่อว่า "กุหลาบเมาะลำเลิง" โดยบางครั้งเป็นการเปรียบเทียบกับหญิงสาวชาวมอญที่มีความงาม ว่า "แม่กุหลาบเมาะลำเลิง" เหมือนที่มีการเปรียบเทียบความงามของหญิงสาวว่า "กุหลาบปากซัน" เคยฟังเพลงไหมคะ โอ้...กุหลาบปากซัน... ก็คือความงามประหนึ่งกุหลาบจากปากซัน... ทำนองเดียวกันค่ะ

ด้วยเหตุนี้กุหลาบเมาะลำเลิงของคุณป้าทมยันตี น่าจะหมายถึง "กุหลาบมอญ" เสียละมากกว่า

เปรียบเทียบให้เข้าใจอย่างง่ายๆ นะคะ
เวลาพูดถึง "บัวสวรรค์" บางคนนึกถึงไม้ยืนต้นที่มีดอกงามจับใจ (กัสตาเวีย)
และบางคนก็นึกถึงไม้ล้มลุกเล็กๆ ที่มีดอกน่ารักน่าชัง ที่บางคนเรียก "บัวดิน" "บัวฝรั่ง" หรือ "บัวสวรรค์"

พิมพ์บรรทัดนี้จบ...นึกอยากจะอ่านงานของคุณป้าทมยันตีขึ้นมาทันที แต่...คงทำได้แค่คิด...

อย่างไรก็ตาม หวังเพียงว่าจะเป็นเพียงอีกหนึ่งความคิดเห็นที่ก่อให้เกิดประโยชน์
คงไม่โกรธกันนะคะ...

ที่บ้าน ดิฉัน มีทั้ง ชมพูและส้ม แต่ตอนนี้โดนโค่นถอนรากถอนโคนหมดแล้วค่ะ สาเหตุมาจากทำให้เจ้าบ้านเจ็บตัวนั่นเอง สีชมพู เวลาโดนหนามแทง ปวดแสบและทรมานมาก ปวดอยู่หลายวัน ทุกคนในบ้านโดนเธอทำร้ายหมด เลยมีมติให้โค่นทิ้งอย่าให้เหลือแม้แต่ซาก ส่วนสีส้ม ก็เพิ่มโค่นไปสดๆร้อนๆ เนื่องจาก ทุกคนในบ้านโดนเธอทำร้ายครบหมดแล้ว เลยมีมติให้โค่นทิ้ง
ยอมรับค่ะ ว่าเธอออกดอกได้ดกและสวยมาก เพราะที่บ้านจะต้นใหญ่สูงประมาณ 2 เมตรกว่า ดอกเลยดกตลอดทั้งปี แต่ยิ่งโตพิษยิ่งเยอะ เลยตัดสินใจโค่นทิ้งปลูกอย่างอื่นแทน เพราะไม้ที่ไม่มีหนามและสวยๆก็ยังมีอีกเยอะ
ปล.ใครที่ยังปลูกไว้ในบ้านอย่าให้เด็กเข้าใกล้เด็ดขาดเพราะลูกชายที่บ้านโดนหนามของเจ้าสีชมพู ทรมานอยู่หลายวัน บวมแดง และอักเสบ (ฝากบอกต่อค่ะ)

ไม่มีประโยชน์
เพราะไม่รู้เรื่อง

ไม่มีประโยชน์เพราะไม่รู้เรื่อง

เข้ามาโดยบังเอิญ ขอแฉ่งอีตาข้างบนหน่อย ไม่รู้เรื่องก็อย่าสรุปสิครับ เฉยๆ ก็ได้ เกรงใจเจ้าของบ้านเค้าหน่อยครับ..

เนี่ยอย่างผมไม่รู้จักคุณเงี้ย แล้วอยู่ผมมาสรุปสั้นว่าๆ คุณ"เกรียนจัง" คุณจะรู้สึกยังไง

เข้าเรื่องๆ ขอเสนอความเห็นว่า กุหลาบเมาะลำเลิง ที่ ป้าทม แกเขียนถึงหนะหมายถึงกุหลาบมอญครับ (ไม่เข้าใจว่าทำไมแกไม่ใช้คำว่า กุหลาบมอญ ซะให้หมดเรื่องหมดราว) ส่วนกุหลาบเมาะลำเลิง ที่เรารู้จักกัน นำเข้ามาทีหลัง จึงทำให้สับสนครับ

องค์สมเด็จนเรศวรจึงทรงเรียกขานพระองค์หญิงว่าทรงเป็น "กุหลาบเมาะลำเลิง" นั่นจึงเป็นที่มาของพระนามนี้ เพราะทรงเป็นพระองค์หญิงที่พลัดถิ่นไปอาศัยอยู่ยังเมาะลำเลิง

ออกจะเห็นด้วยกับความคิดเห็นของคุณมินตรานะคะ เพราะเป็นการเปรียบเทียบความงามของพระองค์หญิงมณีจันทร์ประดุจกุหลาบป่า กุหลาบเมาะลำเลิง เหมือนจะเปรียบเทียบผู้หญิงสวยในภาคเหนือก็จะเปรียบว่า สวยเหมือนดอกกล้วยไม้บนยอดยาง คือถ้าดอกไม้ชนิดไหนเป็นดอกไม้ที่ทรงคุณค่าในถิ่นกำเนิด ก็จะเปรียบดอกไม้ชนิดนั้นกับผู้หญิงที่สวย สง่า สูงส่งในถิ่นนั้น ๆ ซึ่งไม่เฉพาะนักประพันธ์ที่มีจินตนาการอย่างคุณทมยันตีเท่านั้นที่เปรียบเปรยความงามของผู้หญิงสวยกับดอกไม้ มันเป็นจินตนาการของนักประพันธ์ทั่วโลกก็ว่าได้ ซึ่งในกรณีนี้คุณทมยันตีเธอคงไม่ได้สนใจชนิดสายพันธ์ วงศ์ หรืออะไรของพันธ์ไม้ชนิดนั้น แต่เธอเปรียบเทียบพระองค์หญิงมณีจันทร์เป็นกุหลาบมอญ(เพราะทรงเป็นธิดาของกษัตริย์มอญ และเป็นกุหลาบเมาะลำเลิง เพราะเมื่อต้องเป็นมอญพลัดถิ่นไปอาศัยอยู่ยัง เมาะลำเลิง) นั่นจึงเป็นที่มาของการเปรียบเทียบกับดอกไม้ทั้งสองชนิดนี้

คุณทมยันตี เขียนบทประพันธ์เรื่อง อธิราชา ซึ่งเป็นส่วนที่เกี่ยวข้องกับราชการในสมเด็จพระนเรศวรมหาราช และเมื่อพระองค์ประสบพบรักกับ พระองค์หญิงมณีจันทร์ ซี่งต่อมาทรงแต่งตั้งเป็นที่พระอัครมเหสีในพระองค์ มณีจันทร์ เป็นธิดากษัตริย์เจ้ามอญองค์สุดท้ายที่ถูกพระเจ้าสิบทิศชิงบรรลังก์เช่นกัน กษัตริย์มอญจึงได้อพยพวงศ์ตระกูลไปอาศัยอยู่ยังเมาะลำเลิง ซึ่งเป็นพระญาติพระวงศ์กัน ส่วนมณีจันทร์นั้น ท่านไม่ได้เป็นแค่เจ้าหญิงอย่างเดียว แต่ท่านเป็นนักรบที่เป็นผู้หญิง ซึ่งปลอมพระองค์ออกรบเช่นกัน เมื่อสมเด็จพระนเรศวรทรงพบพระพักตร์จึงนึกรักด้วยว่าพระองค์ท่านทั้งสองทรงมีบุพเพสันนิวาสเป็นคู่บุญคู่บารมีกันมา เมื่อท่านทรงอุปถัมภ์ค้ำจุนชาวมอญทั้งมวล จนถึงถ่ายเทครัวมอญทั้งหลายเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ร่มพระบรมโพธิสมภารนั้น ก็ทรงแต่งตั้ง มณีจันทร์ เป็นที่พระอัครมเหสี แต่ทรงโปรดเปรียบเทียบพระนางท่านประดุจกุหลาบเมาะลำเลิง หรือกุหลาบมอญ เพราะท่านทรงพระสิริโฉมมาก