กลับไปอ่านหน้าเพจเก่าๆของตัวเอง เจอคำพูดที่ตัวเองเคยเอามาลงไว้อ่านอีกทีก็ยังชอบอยู่เหมือนเดิม
จากคอนเสิร์ตของปาล์มมี่เมื่อนานมาแล้ว

 .........

....

"...มีคนหลายคนบอกว่า ชีวิตคือการเดินทางที่ต้องเรียนรู้อย่างไม่มีวันสิ้นสุด
แต่ละวันเราก้าวไปบนเส้นทาง..ที่เราเลือกเดินและเลือกที่จะเป็น
โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นยังไง คงไม่มีใครอยากให้มันผิดพลาด
อยากให้หนทางของเรานั้นสวยงามไปในแบบที่เราคิด

บางวัน..เราก้าวเดินอย่างรวดเร็ว เร็วจนแทบจะวิ่งด้วยความเชื่อมั่น
บางวัน..ใจดวงเดิมของเรามันก็กลับฝ่อ เราแทบจะหยุดนิ่ง..หมดแรง
ไม่เข้าใจกับกลายๆสิ่งที่ไม่ได้คาดคิดเอาไว้
บางวัน..เราจึงขอเดินให้ช้าลงสักนิด
เพื่อจะได้มีเวลาคิดทบทวนหรือชื่นชมทิวทัศน์ข้างทางบ้าง
จนบางทีก็มารู้ตัวว่า เราอาจไปผิดทางด้วยซ้ำ

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า เราไม่ได้เจอกับทางออก
เพราะอย่างน้อย เราก็ได้ "ลอง" ไปในที่ที่ไม่เคยไป
หรือเราอาจกำลังไปในที่ที่ไกลกว่าเดิมก็ได้

หากชีวิตคือการเดินทางจริงๆ เมื่อมีเริ่มต้นก็ต้องมีจุดหมายปลายทาง
และมี "ทางออก" ให้กับทุกเส้นทางเสมอ
ให้ "เวลา" กับหนทาง แล้วมันจะพาเราไปเจอกับเรื่องใหม่ๆ
และมีบางครั้งหนทางจะพาเราย้อนกลับมาเจอกับเรื่องเดิมๆ..อย่างหนีไม่พ้น

เราอาจจะต้องหัวเราะและร้องไห้ไปอีกซักกี่ครั้ง ก็ไม่เป็นไรหรอก
เพราะทุกครั้งที่ผ่านพ้น เรากำลังได้ "บทเรียน" เพิ่มขึ้นมา
และจงทำความรู้จักกับความรู้สึกตัวเองให้มากขึ้น
ให้ตัวเองได้ลองทำ แล้วทุกอย่างก็จะผ่านไปได้ด้วยดี..."

Concert Palmy : The Rhythm of The Time