อับอาย's Day

ชีวิตนี้เคยอายอะไรชนิดที่เรียกว่า แทบแทรกแผ่นดินหนี กี่ครั้งครับคุณ

วันที่ 8 ม๊ะกะราโครม~

วันบ้าบอคอแตกอีกวันของนัทตี้ ต้อนรับปี ‘58

หลังจากเมื่อวานรถล้มลงไปกองกับพื้นถนนเป็นหมีป่าตกรถทัวร์ เช้าวันนี้แมร่งร้าวรานไปถึงระบบภายใน โดยเฉพาะซีกซ้ายทั้งซีกนี่ไม่ต้องพูดถึง

อารมณ์เหมือนโดนซุปเปอร์แมนต่อย

เช้านี้แบกก้อนร่างอ้วนๆไปทำงาน ขี่มอไซค์ผ่านจุดที่ล้มเมื่อวานนี่กุชะลอจนแทบจะลงไปแบกรถแล้วเดินแทน

ไม่ได้กลัวเจ็บตัวซ้ำ...คือกุอายค่ะ...

วี๊ดว๊ายกระตู้วู้กันหยั่งกับกุคอขาดตายคาที่ 

ไปถึงโรงอาหารประจำตลาดแห่งนึงร่างกายกระหายโจ๊ก เข้าไปสั่ง “พิเศษหมู ข้นๆ ไม่ขิง”

ยืนเก๊กอย่าง(ที่คิดว่า)เท่ห์ระหว่างนั้นมีคุณพี่ท่านนึงถือจานข้าวมันไก่เดินผ่านหลังไป

พอได้โจ๊กรับชามมา ร้อนๆ กรุ่นๆ หอมๆ อีก้อนร่างอ้วนๆก้อนนี้ก็หันหาที่นั่งเหมาะๆกับการกินโจ๊กแกล้มการเหล่หญิง

พอก้าวเท้าออกเดินก้าวแรกปลายเท้าสัมผัสได้ถึงพลังงานเล็กๆบางอย่าง

มันคือพลังงานของแตงกวาเปียกๆ 1ชิ้นถ้วน!

ผลลัพธ์อ่ะเหรอ...สไลด์สิคะคุณขา...

ตัดภาพสโลว์~

ขากุค่อยๆกางออก กางออก กางเรื่อยๆ...หยั่งง๊าน...กางอีก...อีก...อีกนิด....และ...

“แขว่~กกกกกก!!!!”

คือไม่ต้องก้มมอง กุก็รับรู้ได้ถึงพลังงานบางอย่างบริเวณเป้ากางเกง 

โจ๊กในชามนี่ไม่ต้องพูด

ลองถึงนึกสภาพไอ้อ้วนคนนึง อยู่ๆก็โชว์ยิมนาสติกลีลาฉีกขา 180 องศาในร้านขายข้าวจนเป้าแตก แล้วก็เอาโจ๊กหมูมาสระผมตัวเอง

เสียงวี๊ดว๊ายกระตู้วู้นี่ดังลั่นยิ่งกว่าวงเกาหลีมาเยือน  อยากจะลุกไปจากตรงนั้นใจจะขาด แต่ขากูหุบไม่ได้

เป้าแมร่งก็ขาดเป็นกิโล

โจ๊กหมูก็เต็มหัวกะบาล

ไม่เห็นมีอะไรน่าอายตรงไหน-..-

กุเกลียดแตงกวา กุเกลียดโจ๊กหมู

และกุต้องลางาน! 

จบตรงนี้...

Create Date : 08 มกราคม 2558 Last Update : 8 มกราคม 2558 17:08:31 น. Counter : 334 Pageviews.		1 comments
Share Tweet