ก็แค่ผู้ชาย..รักกัน : ตอนที่ 

     ผมกำลังขับรถ... โดยที่แทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังจะไปไหน ได้แต่แทรกตัวผ่านบรรยากาศทุ่งหญ้าทุ่งนาสีเขียวสดท่ามกลางแสงแดดร้อนระอุในช่วงบ่าย  สุดท้ายรถคันเก่งก็พาการเดินทางครั้งนี้มาหยุดลงที่บ้านหลังหนึ่งด้วยความรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก ผมเปิดประตูรถ ก้าวลงเดินผ่านประตูอัลลอยด์เข้าไป เท้าหยุดลงที่ประตูบานใหญ่ซึ่งเปิดทิ้งไว้พร้อมต้อนรับแขกผู้มาเยือน ผมค่อยๆถอดรองเท้าตัวเองออกอย่างช้าๆ ก่อนเข้าสู่ตัวบ้าน สายตามองเห็นใครคนหนึ่งที่คุ้นชินในความรู้สึก เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่พร้อมหนังสือเล่มโตในมือ 

“พี่แก่คนเดียวซะที่ไหนล่ะ” เขาเอ่ยขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ ในลำคอ
“รักกันมา 25 ปีแล้วนะเรานะ จะให้คงกระพันเลยหรือ” เขาพูดกระเซ้าแหย่ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกสับสนว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง .. หรือว่า ผมเป็นอัลไซเมอร์ ??
      เราพากันออกมาด้านนอก เค้าเดินกลับไปนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวพร้อมหนังสือเล่มเดิม ส่วนผมเดินเข้าห้องน้ำด้านข้างโถงบันไดเพื่อไปสงบจิตใจและทบทวนเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้น ผมมองดูตัวเองในกระจกบานใหญ่ อาการสับสนมึนงง ยังคงทำให้ผมรู้สึกหนักอึ้งอยู่ในหัวตลอดเวลา มันบีบปวดข้างในอยู่เป็นจังหวะ อากาศข้างนอกคงร้อนเกินไป ผมก้มลง ล้างหน้าด้วยน้ำเย็นๆแล้วเดินไปหาเขาอีกครั้ง ผมพาตัวเองไปนั่งลงตรงข้างๆเค้าผมเอนตัวลงนอนบนตักของเขาอย่างคนคุ้นเคย 
“ขอนอนพักหน่อยนะครับ ปวดหัวแปลกๆ ยังไงพิกล” ในตอนนี้ผมยังไม่ได้อยากหาคำตอบอะไรอีกกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น.. นอกจากขอพักสมองซักหน่อย ผมคงเหนื่อยเกินไป ผมรู้สึกถึงมือข้างหนึ่งของเขาเลื่อนลงมาลูบหัวผมเบาๆ ก่อนจะย้ายมาจับมือข้างหนึ่งของผมไว้ โดยที่เราไม่ได้พูดอะไรกัน เขายังคงตั้งใจอยู่กับหนังสือในมือ ซึ่งตอนนี้มันถูกประคองไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ผมค่อยๆ หลับตาลง แต่...เหมือนมีแสงประหลาดวูบวาบอยู่ในความมืดที่เพิ่งถูกฉาบด้วยเปลือกตาที่ปิดลง ผมรู้สึกได้ว่า ผมคุ้นเคยกับภาพที่ตัวเองนอนบนตักเขามาก่อน ...ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกหมุนดำดิ่งลึกลงไปในห้วงบรรยากาศแห่งความมืด........