เรามองปลาในน้ำ เราเห็นปลาว่ายน้ำแล้วปลาก็ชอบทำหน้าคล้ายคล้ายกัน เราไม่รู้ว่าตอนนั้นปลาตัวนั้นกำลังทุกข์หรือกำลังสุข กำลังสมหวังหรือผิดหวัง เราเห็นเพียงแค่ปลากำลังว่ายน้ำบนบึงที่มีน้ำใส ใสขนาดที่ทำให้เรามองเห็นดวงตาของปลาได้ เช่นเดียวกันเมื่อปลามองกลับขึ้นมาก็เห็นมนุษย์ที่กำลังทำหน้าคล้ายคล้ายกัน หน้าที่เต็มไปด้วยการปรุงแต่งจากสังคม ปลาก็คงไม่ต่างกับมนุษย์ที่ไม่รู้ว่า มนุษย์แต่ละคนนั้นทุกข์หรือสุข ปลาก็ไม่มีทางรุ้เลย

ไม่ว่าเราจะทุกข์หรือจะสุข ถ้าหากว่าได้เติบโตในการใช้ชีวิต การดำเนินชีวิต บนโลกที่ทุกคนเรียกว่าสังคม ก็คงไม่มีใครรู้ได้ว่า ณ ขณะนั้นเรารู้สึกอย่างไร เพราะทุกคนก็ล้วนทำหน้าให้เหมือน ๆ กัน พยายามทำหน้าให้เหมือนกับคนอื่นมากที่สุด เพื่อที่จะไม่รู้สึก กดดัน แปลกแยก หรือรู้สึกแปลกไปจากสังคมแห่งนี้ แต่ท้ายที่สุดแล้วจะมีสักกี่คนที่รู้ว่า เราทุกข์หรือเราสุขได้เท่ากับตัวเราเอง ทุกครั้งที่เรานั้นส่องกระจกไม่ว่าเราจะทำหน้าอย่างไร แต่ภายใต้ความรู้สึกลงไป เราคงรู้อยู่แก่ใจว่าในขณะนั้น ฉันมีความรู้สึกอย่างไร กระจกคงจะสะท้อนความรู้สึกทั้งหมดที่มีออกมาผ่านดวงตาทั้งสองดวง แล้วเราอาจจะมองเห็นตัวเองมากกว่ามองผ่านกระจกตาของคนอื่น"

"อย่ามัวแต่ทำตัวเองให้มีความสุขเพื่อให้คนอื่นมอง แต่จงมองว่าเรานั้นมีความสุขเพราะอะไร คนอื่นถึงต้องมองเรา"