วุ้นมะพร้าวของลุง
ลุงคนหนึ่ง ได้ยื่นวุ้นมะพร้าว ให้ฉันมา ฉันรีบถามกลับไปว่า มีน้ำตาลไหม ฉันสัมผัสถึงแววตา ที่อ่อนโยน และน้ำเสียงที่อ่อนไหว ลุงรีบตอบกลับมาอย่างเร็วไว ... ไม่รุ้ว่ามีน้ำตาลไหม เพราะคนทำนั้น เขาใช้ใจทำให้ ลุงแค่มาขายมัน ไม่ต้องบอกว่า คนทำนั้นคือใคร แต่ฉันสัมผัสได้ ถึงสายใยและหัวใจ ของคุณลุง ^^ ปล ลุงคนนี้ขายอยู่ที่สวนหลวงบอกว่ วงเวียนชีวิต อนุเสาวรีย์ชัยฯ
"ศูนย์กลางความวุ่นวาย มากมายความเหนื่อยล้า ทั้งรอยยิ้มและน้ำตา สร้างคนมาให้อดทน" นี่คือบทกลอนที่ฉันเขียนขึ้นจากการนั่งรอใครสักคนที่ป้ายรถเมล์ ย่านใจกลางเมืองหลวงหรือที่ทุกคนเรียกจนชินปากว่า "อนุเสาวรีย์ชัยสมรภูมิ" ท่ามกลางความร้อนของอากาศที่ยิ่งนับวัน อุณหภูมิจะยิ่งมีแนวโน้มสูงขึ้นเรื่อย ๆ ฉันหยิบไดอารี่ปกสีฟ้าคู่ใจขึ้นมา เพื่อว่าจะสามารถทำให้อุณหภูมิในใจของฉันเย็นลงได้ ดินสอสีเทาอ่อนให้ความรู้สึกอ่อนโยนได้มากขึ้นเมื่อลากเส้นบาง ๆ เป็นรูปรถเมล์คันใหญ่ที่จอดเทียบป้ายอยู่ตรงหน้า มองทะลุกระจกเข้าไปบนรถเห็นผู้คนราวหลายสิบคนมองไปข้างหน้าพร้อมกัน เพื่อไปสู่จุดหมายปลายทางของแต่ละคน บางคนอาจจะนั่งไกลจนสุดสาย บางคนอาจจะใกล้เพียงแค่ไม่กี่ป้าย แต่ทุกคนที่อยู่บนรถเมล์ก็ล้วนมีเป้าหมายด้วยกันทั้งสิ้น
ฉันลองถามเพื่อนสาวคนหนึ่งของฉันเล่น ๆ ว่าถ้าให้นึกถึงอนุเสาวรีย์ฯ แล้วเธอจะนึกถึงอะไร เขาก็ตอบฉันพียงเสั้น ๆ และได้ใจความว่า อากาศร้อน รถติด คนเยอะ บลาบลา เขาไม่รอช้าที่จะถามฉันกลับว่า แล้วเธอนึกถึงอะไร นั้นคือคำถามที่ฉันเตรียมคำตอบไว้รอ จากวันนั้นที่ฉันได้ใช้เวลาสิบกว่านาที ใช้เวลาอยู่กับความคิดตัวเองและอยู่กับวงเวียนแห่งนี้ทำให้ฉันพบกับคำตอบที่ว่า "อนุเสาวรีย์ฯ คือ ใจกลางเมืองหลวงของประเทศไทย มีผู้คนมากมายที่ผ่านไปผ่านมาและต้องใช้ชีวิตบนวงเวียนใหญ่แห่งนี้ มีตั้งแต่คนระดับล่างสุดไปจนถึงบนสุด มีความวุ่นวายที่ทุกคนต้องดิ้นรนและเผชิญอยู่เพื่อความอยู่รอด ถึงแม้ว่าบางครั้งอาจจะรู้สึกว่าไม่อยากจะกลับมาที่แห่งนี้อีก แต่สุดท้ายเราก็ต้องกลับมา เพราะยังไงเราก็ไม่สามารถหนีออกจากวงเวียนแห่งนี้ได้ ตราบใดที่เรายังใช้ชีวิตประจำวันเหมือนเดิม อาจจะสามารถใช้เส้นทางอื่นได้ โดยที่ไม่ผ่านวงเวียนแห่งนี้ แต่ถึงอย่างไรก็ไม่มีใครบอกได้ว่า ชีวิตนี้จะไม่ย้อนกลับมาวงเวียนนี้อีกแน่นอน มันก็เหมือนกับการใช้ชีวิตของคนเรา ที่ยังคงหมุนเวียน เจอแต่เรื่องเดิม ๆ และคนเดิม ๆ เมื่อไหร่ที่เราเจอทางแยกและเรากล้าที่จะก้าวเดินไปตามทางที่เราเลือก เราก็จะสามารถออกจากวงเวียนนี้ได้ แต่เมื่อเราหลงทางอีกครั้งเราก็จะย้อนกลับมาเริ่มต้นใหม่ที่วงเวียนแห่งนี้อีกครั้งหนึ่ง เพราะทางที่เราเลือกอาจจะไม่ได้ถูกต้องเสมอไป แต่อย่างน้อย ๆ เราก็ได้เลือกสักทาง ถึงแม้ว่าเราจะเลือกทางใหม่อีกครั้ง แต่ครั้งต่อไปที่เรากลับมาวงเวียนเราก็จะไม่มีทางเลือกทางซ้ำทางเดิมอย่างแน่นอน โอกาสเลือกทางที่ถูกต้องก็จะมีมากขึ้นโอกาสหลงทางก็จะน้อยลง แต่ถ้าใครไม่กล้าเลือกระหว่างทางแยกก็จะเดินเป็นวงกลม ซึึ่งก็จะไปไหนไม่ได้ผ่านไปกี่ปีกี่ปี ก็ยังคงหลงทาง เหมือนกับขอทานที่ฉันเห็นในวันนี้ เพราะเขาไม่กล้าที่จะเลือกทางอื่นทั้ง ๆ ที่เขาก็มีทุกอย่างครบเหมือนคนอื่น ขาดเพียงแต่ความกล้าเท่านั้น พวกเขาเลยยังใช้ชีวิตอยู่กับวงเวียนแห่งนี้ โดยที่รู้เสมอว่า วันพรุ่งนี้ก็ไม่ต่างจากเมื่อวาน เมื่อวานก็เหมือนกันกับเมื่อรืนที่กำลังจะมาถึง แล้วถ้าใช้ชีวิตอย่างนี้ คงไม่ต้องมีคำถามที่ว่าคุณใช้ชีวิตคุ้มค่าหรือยัง? หากเพียงแต่คุณยังนั่งให้ชีวิตเดินต่อไปเอง โดยที่คุณไม่ทำอะไรเลย สิ่งที่ง่ายที่สุดสำหรับชีวิตก็จะเดินเป็นวงกลมเพราะจะได้ไม่ต้องพบเจอกับอะไร เจอแต่สิ่งที่เหมือนเดิม โลกใบนี้อาจจะกว้างเกินไปให้เราเผชิญ แต่ก็คงไม่แคบเกินไปถ้าเราจะลองเดินก้าวขาออกไปจากกรอบของเราบ้าง รสชาติของมันคงจะทำให้เราเติบโต และเป็นสิ่งคุ้มกันมากพอที่จะทำให้เราเข้มแข็ง และยืนอยู่ได้อย่างมั่นคง ไม่ทำให้เราหกล้มได้ง่ายเมื่อต้องสะดุดขากับผู้คนอื่น ยังคงมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ในสังคม"
"ถ้าหากว่าทุกวันนี้คุณยังใช้ชีวิตเป็นวงเวียน ก็ไม่ต่างอะไรกับชีวิตของขอทานบนวงเวียนแห่งนี้ ที่เต็มไปด้วยทางออก แต่ไม่เคยคิดที่จะเดินทางออกจากมัน" เขียนถึงเธอ
ถ้าโลกนี้ไม่มีเธอ ฉันก็คงไม่รู้จักความรัก เมื่อแสงตะวันสาดส่อง ฉันมองไปนอกหน้าต่าง ใบหน้าของเธอปลิวผ่าน ผ้าม่านสีฟ้าของฉันไป เมื่อฉันได้พบกับเธอ ฉันได้พบกับสัจธรรมข้อหนึ่งว่า ฉันไม่เคยกลัวสิ่งใดใด เธอจูงมือฉันเข้าโรงหนัง เราดูหนังรักด้วยกัน เมื่อหนังจบ เธอจุ๊บฉัน ที่ข้างแก้มเบาเบา หนึ่งที ฉันชอบเมื่อเธอ แสดงความโรแมนติกออกมา เธอซ่อนความรู้สึกอ่อนโยน ภายใต้ดวงตาคู่นั้น และซ่อนความเขินอายที่แก้มสองข้าง ฉันอยากสัมผัส เบา เบา แม้โลกแห่งความจริง ไม่สวยงามเหมือนโลกแห่งความฝัน เมื่อฉันและเธอยืนอยู่บนความจริง เราสร้างความฝันบนความจริง ให้สวยงามได้เช่นกัน ดวงดาวดวงนั้น ช่างสวยงาม สวยงามเกินกว่า ที่เราจะเก็บมาเป็นเจ้าของได้ พู่กันเดินทางมาเจอกับสีน้ำได้ ทำความรู้จักกันบนกระดาษสีขาว พู่กันรู้สึกหลงรักสีน้ำ เมื่อต้องถูกล้างพู่กัน ผ่อนคลายก่อนสอบ ถ้ารอจนสอบเสร็จคงไม่ไหวแน่ๆ กวีหมูน้อย  หยุดเขียนกวีชั่วคราว สอบกลางภาค
กวีหมูน้อย จะพักงานเขียนไปชั่วคราว
ประมาณ 1 เดือนนะคะ พอดีว่าจะมีสอบ Midterm ถ้าจะเขียนตอนนี้คงจะเขียนออกมาไม่ดี เพราะกังวลเกี่ยวกับการสอบ แล้วจะตั้งใจสอบให้สำเร็จ จะได้รีบกลับมาเขียนกวีอย่างมีความสุข เหมือนเดิม ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณจริงๆ ที่ทำให้ฉันมีกำลังใจ >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> กวีหมูน้อย<<<<<<<<<<<<< กวีอุนนุน (คนโสด)
ความสุขของการแอบรัก
คือความสุขเมื่อได้แอบมอง ฉันเดินผ่านเธอเพียงไม่กี่ครั้ง แต่หัวใจสั่นทุกครั้งที่เดินผ่านเธอ ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดถึงใคร แต่ฉันกำลังคิดถึงเธอ แอบชอบ มีความสุขมากกว่า เลิกแอบ แล้วเลิกชอบเลย ท้องฟ้าของคนมีความรัก มักจะเป็นสีชมพู ท้องฟ้าของคนโสด แม้ไม่ใช่สีชมพูแต่ก็คือสีฟ้าสดใส ทุกเช้าที่เดินทางออกจากบ้าน ฉันหวังว่า จะได้พบกับใครบางคน บางทีก็อยากจับมือกับใครสักคน เผื่อโลกอีกใบจะสวยงามมากขึ้น เธอบอกกับฉันว่าฉันไม่เข้าใจความรัก ก็ถ้าเธอยอมตกหลุมรักฉัน ฉันก็คงเข้าใจความรักมากขึ้น ไม่เคยรู้สึกอยากมีแฟน จนวันหนึ่ง มีคนถามว่าเป็นแฟนกันไหม อยากนั่งยิ้มคนเดียว เหมือนคนอื่นบ้าง เมื่อเทศกาลความรักใกล้เข้ามา ฉันอยากจะหนีไปให้ไกลไกล .......................................... กวีหมูน้อย ............................... |
hiranya
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] เป็นมนุษย์คนนึงที่มีความฝัน ความสุขคือการได้เห็นรอยยิ้มของคนที่ได้อ่านงานเขียนของฉัน ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน และจะยิ่งดียิ่งกว่าถ้าคุณอ่านงานของฉันแล้วคอมเม้นเพื่อเป็นกำลังใจให้ฉันด้วย ขอบคุณคะ ^^
Group Blog All Blog Link |
|||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||
