Group Blog All Blog
|
ความเศร้า หมายเลข ๑ ไม่ได้เขียนบล็อค มานานมาก... มั้ง แต่ก็คงไม่ใช่ปัญหา เพราะเป็นบล็อค ที่เขียนเองและอ่านเอง ใครจะหลงมาอ่าน บทความเพ้อๆ ของคนที่หาสาระไม่ได้ .. เพราะชีวิต มันพบเจอแต่ความเศร้ากระมัง บางครั้ง ทำให้เหนื่อยเกินกว่า จะเริ่มต้นทำอะไร ความเศร้า หมายเลขหนึ่ง พบ เจอ คิด และ ..เศร้า มาตั้งแต่ สองเดือนที่แล้ว แต่ชีวิต มันคงจะหมุนวนไปมา มากเกินไป จนหาเวลาถ่ายทอดออกมาไม่ได้ วันนี้มีโอกาส..ก็น่าจะลองดู ก่อนที่ความเศร้า หมายเลขอื่นๆ จะทับถมเข้ามา... ที่แห่งนี้...กาญจนบุรี  -ช่องเขาขาด- ...... การเดินทาง... มักพาเราไปพบเจอเหตุการณ์ที่เป็นทั้งความสุข ความประทับใจ และความเศร้า กาญจนบุรี แห่งนี้ เป็นสถานที่หนึ่งที่ทำให้ฉันประทับใจมากๆ อากาศบริสุทธิ์ ธรรมชาติ ขุนเขา น้ำตก มันคือ ภาพที่ดูสวยงามทั้งนั้น...  - ช่องเขาขาด-  -สะพานข้ามแม่น้ำแคว- แต่ กาญจนบุรี แห่งนี้ ก็เป็นที่ที่ คลื่นความเศร้า ถาโถมคละคลุ้ง อยู่ถ้วนทั่ว... ความเศร้า ที่มองไม่เห็น... ความเศร้า ที่ถูกลืม... ..... คนที่พอจะจำวิชาประวัติศาสตร์ได้ คงพอจะรำลึกได้ว่า กาญจนบุรี แห่งนี้ ครั้งหนึ่ง เคยเป็นสถานที่กักขังเชลยศึก...กี่หมื่นแสนจำไม่ได้ รู้เพียงว่า ทั้งเชลยสงคราม และพลเรือน ถูกทหารญี่ปุ่นเกณฑ์ไปสร้าง ทางรถไฟสายไทย-พม่า (หรือที่เรียกกันว่าทางรถไฟสายมรณะ) แต่จากการทารุณกรรมการขาดอาหาร ความเหน็ดเหนื่อยอ่อนเพลีย และต้องประสบโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ ทำให้มีเชลยศึกเสียชีวิตประมาณ 15,000 คน และพลเรือนอีก 100,000 คน  -สุสานทหารสัมพันธมิตรดอนรัก- แด่เธอ..ผู้พลี แด่ชีวี ที่ปลิดปลง แด่วิญญา ที่ปลายโค้ง แด่ผืนธง ที่ปลิวไสว ส่งเธอ..ผู้แกล้วกล้า พร้อมทิวา...ที่ลาหาย สายหมอก..คงรางไป เช่นหัวใจ...ที่เงียบงัน  -สุสานทหารสัมพันธมิตรดอนรัก- ช่องเขาขาด... ตั้งอยู่ห่างจากตัวเมืองกาญจนบุรีกว่าร้อยกิโล ไม่รู้อะไรดลใจ ให้ต้องดั้นด้นไปจนถึง ...ที่แห่งนั้น ดูเงียบเหงา คล้ายไม่ได้รับการสนใจเท่าที่ควร พิพิธภัณฑ์ เขาก็ให้เข้าชมฟรี แต่เท่าที่ดูเจอแต่คนต่างชาติ คนไทยเขามาเที่ยวกันหมดแล้ว... หรือเขาไม่รู้จัก ว่าที่นี่มันมีอะไร  -ช่องเขาขาด - ทางรถไฟสายเก่า ที่เชลยศึกสงครามโลกครั้งที่สอง ต้องใช้ทั้งมือ มีดพร้า จอบ ขุดเจาะ ภูเขาหิน  -ช่องเขาขาด - ...สุดท้ายก็ไม่ได้กลับบ้าน..... ....... สะพาน ตำนาน อันน่าเศร้า ศพแล้ว ศพเล่า เรารู้เห็น ฐานะแห่งเชลย มิเคยเป็น เขาจึงเข่น จึงฆ่า ไม่ปราณี สองเท้า ก้าวย่าง อย่างอ่อนล้า สองมือ ถือพร้า ตามหน้าที่ ใครไม่ขุด ไม่เจาะ เขาเฆี่ยนตี ใครหลบหนี เขาตามฆ่า ไม่รามือ ....... จริงๆ ที่เขียนนี่ ไม่ได้เป็นการแสดงความเกลียดชัง ประเทศญี่ปุ่นแต่อย่างใด เพราะสิ่งที่น่าเกลียดชัง คือ สงคราม และความเห็นแก่ตัว ของคนบางคน และบางกลุ่มเท่านั้น ...... สงครามโลกครั้งที่สองผ่านมากว่า เจ็ดสิบปีแล้ว .... ความสูญเสีย มันก็มากพอแล้ว... แต่..คล้ายสงครามกำลังจะเกิดขึ้นอีก... คล้ายมันไม่เคยหยุด... ตราบที่คนยังไม่ยอม.. พอ.. แล้วจะต้องสู้อีกกี่ครั้ง... เพื่อนไพร ๑๗ . ๐๙ . ๕๕
|
เสือหาว
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]  .......
|
|||||||||||||
