สวัสดีปีใหม่ 2550

จากพวงแสด และ แบ๊งค์

“พอย้ายบ้านตามสนามบินมาสุวรรณภูมิ เลยได้โอกาสเอาพ๊อคเก็ตบุคชื่อ TRAVELS ซึ่งเขียนโดย ไมเคิล ไคร์ชตัน (Michael Crichton) มาอ่านอีกครั้ง TRAVELS เป็นหนังสือที่พูดถึงชีวิต การมองโลก จากส่วนลึกในใจของ ไมเคิล ไคร์ชตัน เนื่องจากเขาเป็นนักเขียนที่มีความสามารถ เป็นการเขียนถึงเรื่องยากๆ และลึกซึ้ง ได้สนุกและน่าสนใจ และมีหลายตอนที่อยากเผื่อแผ่ให้ญาติสนิท มิตรสหายได้อ่านด้วย ในโอกาสขึ้นปี พศ ใหม่ เราเลยเลือกแปลตอนที่มีชื่อว่า “อาจารย์กระบองเพชร” (Cactus Teachings) มาเป็นของขวัญปีใหม่นะคะ”

ไมเคิล ไคร์ชตันเกิดในปี 1942 ที่เมืองชิคาโก สหรัฐอเมริกา จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด คณะแพทยศาสตร์ เขาเรียนแพทย์จนจบแต่ไม่เคยประกอบอาชีพเป็นแพทย์แต่มายึดอาชีพเป็นนักเขียน เขามีผลงานนวนิยายหลายเรื่อง เช่น คองโก, Sphere, และ Jurassic Park นอกจากนี้เขายังมีงานเขียนที่ไม่ใช่นวนิยายอีกด้วย

ไมเคิล ไคร์ชตัน เป็นผู้กำกับภาพยนตร์ที่ประสบความสำเร็จคนหนึ่ง ซึ่งจัดว่าเป็นผู้ที่ประสบความสำเร็จได้อย่างรวดเร็วตามแนวของทุนนิยม มีทั้งชื่อเสียง ความรู้ ความสามารถและมีรายได้มหาศาลตั้งแต่อายุยังไม่มาก
 

บทนำ

ผมท่องเที่ยวไปในที่ต่างๆ โดยลำพังมาเป็นเวลาหลายปี แต่ไม่เคยคิดจะเขียนเล่าหรือมุ่งหวังสิ่งใดจากการเดินทางเหล่านี้ เพื่อนๆ มักถามว่าไปทำวิจัยเรื่องอะไรหรือ เพราะคงไม่มีใครไปมาเลเซีย นิวกินี ปากีสถาน เพียงเพื่อพักผ่อนหย่อนใจ แต่ผมไปเพื่อการนั้นจริงๆ

ผมรู้ตัวว่าผมต้องการความกระปรี้กระเปร่า ต้องการประสบการณ์ใหม่ๆ จากการเดินทาง ที่แตกต่างไปจากปกติ แตกต่างจากที่ผมเป็นอยู่ทุกวัน

ในชีวิตแต่ละวันของผมนั้น ผมมักหงุดหงิดตัวเองบ่อยๆ ที่มัวแต่นึกสงสัยสาเหตุลึกๆ ที่ซ่อนอยู่ในการกระทำทุกอย่างของตัวเอง จนดูเหมือนว่าหนังสือทุกเล่มที่ผมอ่าน หนังทุกเรื่องที่ผมดู ทุกๆ มื้อเที่ยงและมื้อเย็นที่ผมได้ไปร่วมรับประทานจะมีเหตุผลซ่อนอยู่เสมอ ดังนั้นในบางครั้งบางคราวผมจึงอยากจะทำอะไรโดยไม่มีเหตุผลบ้าง

ผมนึกเอาเองว่าการเดินทางเหล่านี้เป็นการพักร้อน เป็นการพักผ่อนจากชีวิตที่ดำเนินไปทุกเมื่อเชื่อวัน แต่จริงๆ แล้วมันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย เพราะในที่สุดผมก็ตระหนักว่าการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญๆ หลายครั้งในชีวิตของผมเกิดจากประสบการณ์ที่ได้จากการเดินทางนี้เอง แม้ว่าการเดินทางของผมจะดูไม่น่าตื่นเต้นเมื่อเทียบกับการไปเที่ยวแบบผจญภัย แต่ผมว่านี่ล่ะคือการผจญภัยอย่างแท้จริง เพราะเราต้องเอาตัวรอดในขณะที่ต้องเผชิญกับความหวาดกลัวภายใต้ข้อจำกัดต่างๆ ผมเรียนรู้ในหลายเรื่องเท่าที่ผมจะสามารถทำได้

เมื่อเวลาผ่านไป กลายเป็นว่า การที่ผมไม่เคยเขียนถึงการเดินทางของผมเลยเปรียบเสมือนผมยังแบกภาระอันหนักอยู่ หากคุณเป็นนักเขียน ประสบการณ์สำคัญๆ ที่ได้ซึมซับไว้มันจะเป็นตัวบังคับให้คุณเขียนมันออกมา การเขียนก็คือการระบายถ่ายทอดว่าคุณสร้างประสบการณ์ของตัวคุณเองอย่างไร คุณสำรวจว่ามันมีความหมายต่อคุณอย่างไร ประสบการณ์นั้นมันเป็นประสบการณ์ชนิดไหนสำหรับคุณ หลังจากที่เวลาผ่านไปหลายปี ผมรู้สึกโล่งใจที่ได้เขียนเรื่องราวเกี่ยวกับสถานที่ต่างๆ ที่ผมได้ไปมาเสียที แล้วผมก็ยังปลื้มใจว่าผมเขียนออกมาได้มากมาย ทั้งๆ ที่ไม่เคยจดบันทึกอ้างอิงไว้เลยด้วยซ้ำ

ผมตั้งใจอยู่เสมอว่าจะเขียนถึงชีวิตบางช่วงขณะที่เรียนแพทย์ แต่คิดว่าจะรอให้เวลาผ่านไปสัก 15 ปี เพื่อให้เรื่องราวมันกลายเป็นประวัติศาสตร์ไปเสียก่อน ผมยังแปลกใจว่าผมรอได้นานถึงขนาดนี้ และผมก็ได้นำมารวมไว้แล้วในหนังสือเล่มนี้

ผมยังได้รวบรวมเอาประสบการณ์จากเรื่องเฉพาะ เกี่ยวกับพลังลี้ลับ การส่งกระแสจิต เรื่องจิตวิญญาณไว้ด้วย ผมคิดว่าสิ่งเหล่านี้ก็เสมือนการเดินทางทางจิตใจ เสริมกับการเดินทางด้วยร่างกาย ถึงแม้ว่าในใจของผม ความแตกต่างระหว่างความรู้สึกภายในกับสิ่งเร้าภายนอก ยังไม่ชัดเจนนัก แต่ผมก็ได้พบวิธีที่จะปรับเปลี่ยนการรับรู้ให้เป็นประโยชน์ทั้งที่ไม่ได้คาดคิดไว้มาก่อน

บ่อยเลยที่ผมรู้สึกว่าผมท่องโลกไปยังส่วนที่ห่างไกลเพื่อจะกระตุ้นเตือนว่าแท้จริงแล้วตัวตนภายในของผมเป็นคนอย่างไร เมื่อเราหลุดจากสิ่งแวดล้อมเดิมๆ เพื่อนๆ วิถีชีวิตประจำวัน ตู้เย็นที่มีอาหารเต็มตู้ ตู้เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยชุดต่างๆ เมื่อเราห่างจากสิ่งเหล่านี้ คุณจะถูกบังคับให้ได้รับประสบการณ์ตรง อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ มันจะทำให้คุณตระหนักถึงตัวเองที่กำลังได้รับประสบการณ์ตรงอยู่  มันไม่สะดวกสบายนักแต่มันทำให้คุณกระฉับกระเฉง

ที่สุดผมก็ตระหนักว่าประสบการณ์ตรงเป็นประสบการณ์ที่มีค่ามากที่สุด คนตะวันตกเต็มไปด้วยความคิด เขาจึงถูกวิพากย์ด้วยนานาทรรศนะ ด้วยโครงสร้างข้อมูลทุกแขนง จึงเป็นการยากที่เราจะได้ประสบการณ์ใดๆโดยไม่ถูกรบกวนจากสิ่งเหล่านี้ ส่วนโลกธรรมชาติที่เป็นแหล่งความเข้าใจอันลึกซึ้งมาแต่เดิมก็กำลังสูญสิ้นไปอย่างรวดเร็ว ผู้คนที่อาศัยอยู่ในเมืองใหญ่ไม่สามารถแม้แต่จะเห็นดวงดาวยามค่ำคืน ในขณะที่ก่อนหน้านี้มนุษย์จะเห็นดวงดาวในทุกๆ 24 ชั่วโมง ซึ่งเป็นสิ่งย้ำเตือนให้มนุษย์ได้รับรู้ความกระจ้อยร่อยของตนเมื่อเทียบกับจักรวาลอันกว้างใหญ่ จึงไม่ต้องแปลกใจเลยที่คนเราทุกวันนี้สูญเสียสิ่งที่เขาเป็น ไม่รู้จักตนเอง และไม่รู้กระทั่งว่าชีวิตนี้คืออะไร

ดังนั้นการเดินทาง ได้ทำให้ผมรู้จักประสบการณ์ตรง และเข้าใจตัวเองมากขึ้น

หลายๆ คนช่วยผมทำหนังสือเล่มนี้ กลุ่มที่อ่านต้นฉบับรุ่นแรกๆ ช่วยวิจารณ์และให้กำลังใจได้แก่ เคิร์ท วิลแลดเซน, แอนน์-มารี มาร์ติน, คิมเบอร์ลี ไคร์ชตัน และ แคทเธอรีน ไคร์ชตัน (น้องสาว), ดักลาส ไคร์ชตัน (น้องชาย), จูลี ฮาโลเวล, ซูลา ไคร์ชตัน (แม่), บอบ กอทเลียบ, ริชาร์ด ฟาร์สัน, มาริลีน กราโบวสกี, ลิซา พลอนสเกอร์, วาเลอรี พายน์, จูลี เมลเวอร์, ลิน เนสบิท, และ ซอนนี เมห์ทา จากนั้นผู้ที่สนใจอ่านฉบับพิมพ์ (ร่าง) ก็ให้ทั้งคำแนะนำที่ดีและช่วยตรวจทานแก้ไข

ผมขอขอบคุณทุกท่านและขอบคุณแคธี โบวแมน แห่งเวิร์ล ไวด์ แทรวเวล ที่ลอส แอนเจลลิส ผู้ที่สาละวนดูแลเรื่องการเดินทางของผมเป็นเวลาหลายปี และจอยซ์ สมอล แห่ง แอดเวนเจอร์ อันลิมิเทด ที่ซาน ฟรานซิสโก

นอกจากนี้ยังมีอีกกลุ่มหนึ่งซึ่งมีอิทธิพลต่อความคิดของผมอย่างมาก ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยมีชื่อปรากฏในหนังสือ ที่ผมนึกถึงเป็นพิเศษคือ เฮนรี แอรอนสัน, โจนาส ซอล์ค, จอห์น โฟร์แมน และ แจสเปอร์ จอห์นส์

ตอนที่วางโครงร่างผมตั้งใจว่าจะจำกัดขอบเขตเนื้อหาของหนังสือเล่มนี้ ฟรอยด์เสนอว่าชีวิตน่าจะประกอบด้วยเรื่องงานและความรัก แต่ผมเลือกว่าจะไม่พูดถึงทั้งสองเรื่อง เว้นเสียแต่ว่าประสบการณ์การเดินทางจะมีผลกระทบโดยตรง และผมก็จะไม่พูดถึงวัยเด็ก แต่ผมตั้งใจว่าจะเขียนถึงช่องโหว่ในชีวิต เขียนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นขณะที่ผมกำลังนึกถึงแก่นแท้ของชีวิต

ท้ายนี้ก็เหลือเพียงที่จะต้องบอกว่ามีการแก้ไขเปลี่ยนแปลงต้นฉบับหลายจุด ผมเปลี่ยนชื่อและลักษณะเฉพาะของหมอและคนไข้ ส่วนเรื่องถัดๆ มาผมเปลี่ยนชื่อและลักษณะเฉพาะตามที่ผู้เกี่ยวข้องได้ขอให้แก้ไข

 (มีต่อ)

อาจารย์กระบองเพชร (ตอนที่ 1)

Create Date : 09 มิถุนายน 2562
Last Update : 3 กันยายน 2566 19:29:47 น.		0 comments
Counter : 471 Pageviews.
Share Tweet