แต่มีครูคนนึงที่ผู้เขียนเคยเจอตอนอยู่ญี่ปุ่น เป็นครูสอนคณิตศาสตร์แต่ชอบพูดเรื่องโปรแกรมคอมพิวเตอร์กับเรื่องอะไรไม่รู้ที่ผมว่าแปลกๆ กับผม

ท่านชอบให้ผมแก้ปัญหาโจทย์ประมาณว่า

หรือบางทีก็ถามว่า ไหนอธิบายว่า API คืออะไร ให้เด็ก มอปลายที่นั่งสูบบุหรี่และไม่ยอมเรียนหนังสือหน้าศาลเจ้าเมจิจิงกูฟังให้รู้เรื่องซิ

(ซึ่งถ้าท่านใดเคยไปญี่ปุ่นท่านจะเจอเด็กแบบนี้ที่นั่นแน่นอน เมจิจิงกูเป็นศาลเจ้าที่โด่งดังที่สุดในญี่ปุ่น ในศาลเจ้าปลูกต้นไม้มากมายสุดร่มรื่นเต็มพื้นที่หลายไร่ กลางป่าคอนกรีตโตเกียว มหัศจรรย์มาก )

เมื่อตอนที่ผมเจอคำถามเหล่านี้ยังไม่ยี่สิบด้วยซ้ำ ผมรู้สึกว่าเป็นคำถามที่ประหลาดและครูคนถามเองก็แปลกเหอะ แต่พอมาทำงาน ยิ่งพอทำได้หลายปีๆ กลับถึงบางอ้อ ว่ามันเป็น issue ในที่ทำงานจริงๆ ทั้งที่ไทยและญี่ปุ่นและคงทุกที่ ทุกสายงาน... เราต้องแก้ปัญหาโดยที่เครื่องมือและ resource ที่จำกัด เราต้องอธิบายเรื่องหลายๆ เรื่องให้กับคนที่ยากที่จะเข้าใจ หรือบางทีไม่ได้สนใจสิ่งนั้นด้วยซ้ำ

คุณครูคนนี้ดีอย่างนึง มีครั้งนึงที่ผมกังวลและเครียดมากในเรื่องความรัก... เขาบอกว่า ให้หยิบปากกากับกระดาษขึ้นมา แล้วเขียนเส้นตรงแนวตั้ง... ผมงงและรู้สึกประหลาดอีกแล้ว แต่พอเขียนเสร็จเขาก็บอกว่า

หนึ่ง ที่ให้ทำเพราะมันจะทำให้เรามีเวลาสักหลายวินาทีตั้งสติ

สอง ทั้งๆที่จะตั้งใจเขียนยังไง มันก็จะไม่ตรงเด๊ะ ทั้งๆที่ปากกา กระดาษอยู่ในมือเราแท้ๆ เรายังคอนโทรลให้ได้ดั่งใจ 100% ไม่ได้เลย ดังนั้นหากเหตุการณ์มันจะเฉไฉ เอียงบ้าง จะไปกังวลทำไม

เอาล่ะ... จะจบบทความด้วยคำถามที่ผมติดใจที่สุดกับครูคนนี้...เขาถามผมว่า

ตอนนั้นผมตอบอย่างมั่นใจมากว่า ทันทีที่เราเจอรักแรกเราจะรู้ทันทีว่านี่คือรักแรก เหมือนตัวเลขจำนวนเฉพาะเรารู้ว่าตัวแรกคือเลขสอง แต่เราไม่มีวันรู้ว่ารักนี้จะเป็นอันสุดท้ายหรือเปล่า เพราะไม่มีใครรู้ว่าจำนวนเฉพาะตัวสุดท้ายคือตัวไหน (และจริงๆ มันไม่มีที่สิ้นสุดด้วย)

ครูประหลาดยิ้มให้เด็กประหลาด และบอกว่า ส่วนตัวเขาเองขอให้คำตอบว่า

เอาล่ะ... จบแบบงงๆ ตรงนี้เลยละกันครับ... สวัสดีวันครูย้อนหลังหนึ่งวัน...