เด็กหญิง รองเท้า ถนน และสายหมอก
ดินแดนสวรรค์ คือ เป้าหมายที่เหล่านักเดินทางทุกคนพร้อมที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อไปเหยียบที่นั่นก่อนตาย ว่ากันว่าหากผู้ใดได้ไปถึงจะพบกับความสุขอันเป็นนิรันดร์ แต่ก่อนจะถึงที่หมายต้องผ่านบททดสอบมากมาย หนึ่งในนั้นคือ ถนนที่อุดมไปด้วยความอันตรายซึ่งถูกขนานามว่า ถนนมรณะ
เด็กหญิงตัวน้อยเดินย่ำลงบนพื้นพร้อมด้วยรองเท้าคู่สวย เธอก้มมองพื้นถนนและเบ้อปากให้กับความเหนอะหนะของมัน พลันนึกเป็นห่วงรองเท้าใหม่ที่แม่เธอแสนภูมิใจเป็นนักหนา จนถึงวันนี้เธอก็ยังลังเลที่จะใช้รองเท้าของแม่เดินไปยังถนนอันไร้จุดหมายนี้ ถนนประหลาดยาวไกลจนสุดลูกหูลูกตาทั้งยังปกคลุมไปด้วยหมอกหนาแสนเย็นยะเยือก มีนักเดินทางมากมายที่ท้าทายหมายจะพิชิตเส้นทางเส้นนี้ แต่ก็มีนับหลายร้อยรายที่ถอดใจเดินกลับ ซึ่งต่างก็เล่าถึงกิตติศัพท์ที่ไม่ดีเท่าไหร่นัก และบ้างก็สาบสูญไม่มีโอกาสได้กลับมาเล่าเรื่องราวใดๆ เด็กหญิงแก้มแดงคิดอย่างไร้เดียงสา หากเธอเป็นคนแรกที่ได้กลับมา พร้อมกับบอกผู้คนว่าเธอเหยียบถึงแดนสวรรค์แล้ว คงจะเป็นอะไรที่เท่มากๆ แน่นอนว่าแม่ของเธอท่านต้องภูมิใจเป็นที่สุด ความฝันแสนงดงามนี้ทำให้เธอตัดสินใจก้าวสู่ถนนสายมรณะ
เด็กหญิงยังคงก้าวต่อไปก้าวแล้วก้าวเล่าเธอก็ยังไม่เห็นจุดหมาย รอบข้างเต็มไปด้วยทิวทัศน์เก่าๆไร้สีสัน ความสวยงามหนึ่งเดียวที่มองเห็นคือรองเท้าสีแดงของแม่ที่บรรจงถักอย่างสวยงาม พลันนึกถึงใบหน้าของหญิงวัยกลางคนที่คงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเก่าพร้อมกับภาพตัวเธอที่นอนอิงฟังนิทานเกี่ยวกับดินแดนสวรรค์ อยากเห็นจริงๆว่าจะสวยงามดังที่แม่เธอเล่าไว้หรือเปล่า? ดินแดนแห่งนั้นคงไม่หนาวเหน็บเหมือนตอนนี้ หรือทางเดินคงเดินสบายว่าที่นี่มาก? แล้วเมื่อไหร่จะถึงกันล่ะ?
ขณะที่เด็กหญิงมัวแต่ใจลอยกับคำถามที่ผุดขึ้นเต็มหัว เธอก็สะดุดก้อนหินก้อนเล็กๆล้มลง เป็นลูกที่เท่าไหร่แล้วนะที่เธอสะดุด ก้อนหินก้อนนี้เล็กกว่าลูกก่อนๆที่เธอล้มด้วยซ้ำ แต่แล้วทำไมน้ำตาถึงเริ่มเอ่อล้นมาจากนัยน์ตาทั้งสองเด็กหญิงถามตัวเองอย่างสับสน และสุดท้ายเธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างน่าเวทนา เด็กหญิงพร่ำเพ้อร้องเรียกหาแม่ ต้องมาสิ หากเป็นแม่ต้องมาคอยโอ๋และพยุงเธอลุกขึ้น แว่วเสียงข้างๆหู เธอรีบหันขวับไปทางต้นเสียงนั้น หวังไว้เต็มเปี่ยมว่าจะพบกับใบหน้าที่คุ้นเคย แต่แล้วก็กับพบความว่างเปล่า ไม่มีใครนอกจากหมอกสีขาวและสายลมที่พัดเอื่อยๆเพียงเท่านั้น เด็กหญิงเฝ้าถามตัวเองอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า นี่เธอมาไกลแค่ไหนแล้ว มาไกลเกินกว่าที่จะเดินกลับ แต่ก็ใกล้ไปหรือเปล่าที่จะถึงจุดหมาย
เด็กหญิง รองเท้า ถนน และสายหมอก คือตัวแทนความเป็นจริงของมนุษย์ เด็กหญิงเปรียบเสมือนความไร้เดียงสา เพ้อฝัน มองทุกสิ่งสวยงาม ซึ่งในโลกความเป็นจริงแล้วทุกอย่างมักตรงกันข้ามเสมอ รองเท้าของแม่ แสดงถึงความหวังของคนที่บ้าน คือแรงผลักดันแต่ขณะเดียวกันก็คือแรงกดดันที่ต้องแบกไว้ด้วย สายหมอก เป็นตัวแทนของอุปสรรคที่คอยขัดขวางไม่ให้ไปสู่ความสำเร็จ ไม่ว่าจะเป็นสภาพแวดล้อม รวมไปถึงความท้อแท้สิ้นหวังที่ตามหลอกหลอนอยู่ในทุกช่วงของชีวิต และสุดท้าย ถนน เปรียบดังชีวิตคน จะขรุขระราบเรียบเพียงใดอยู่ที่ตัวเราเป็นคนกำหนด แล้วคุณล่ะเลือกกำหนดเส้นทางถนนแห่งชีวิตไว้เป็นอย่างไร?
| Create Date : 21 กรกฎาคม 2561 |
| Last Update : 21 กรกฎาคม 2561 21:38:39 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 564 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
