จากรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของไลเต้เมื่อได้เห็นใบหน้าสวยที่ทำให้เขาตัดสินใจมาที่นี่กำลังเดินใกล้เข้ามาทุกที ได้จางหายไปเมื่อชายหนุ่มได้เห็นภาพการทักทายกันอย่างเป็นกันเองของสองหนุ่มสาวเมื่อสักครู่นี้ ผ่านกำแพงกระจกใสที่กั้นห้องอาหารออกจากล็อบบี้ของโรงแรม ภาพการพูดจากันอย่างเป็นกันเองระหว่างตรีเพชรและผู้ชายอื่น ทำให้บล็อกเกอร์ชื่อดังรู้สึกไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก จึงตั้งใจจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องอาหารไปสูดอากาศที่ด้านนอก เพื่อให้อารมณ์ที่ขุ่นมัวของตัวเองกลับใสขึ้นมาเช่นเดิม

            “โอ๊ะ! ขอโทษค่ะ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ค่ะ” พนักงานเสิร์ฟสาวคนหนึ่งร้องขึ้นด้วยความตกใจ น้ำเสียงตื่นตระหนกและรู้สึกผิด ก่อนจะรีบวางถาดที่มีถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะ แล้วรีบหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดแขนเสื้อให้กับไลเต้ ที่ลุกขึ้นโดยไม่ทันได้สังเกตว่ามีพนักงานเสิร์ฟกำลังเดินมา เป็นเหตุให้ชนกันจนกาแฟกระฉอกใส่แขนเสื้อยี่ห้อดังของชายหนุ่ม อุบัติเหตุเล็กน้อยที่ไลเต้ยินดีให้อภัย เนื่องจากหน้าตาของพนักงานสาวนั้นสวยจนให้อภัยได้

            “ไม่เป็นไรครับ คนสวย เลอะแค่นิดหน่อย เดี๋ยวผมจัดการเอง” ความสวยได้ทำลายความขุ่นมัวในใจของชายหนุ่มไปได้ชั่วขณะ ไลเต้ไม่ได้พูดเปล่า มือข้างหนึ่งของเขายังยื่นไปจับมือเล็ก ๆ เพื่อหยุดการกระทำของสาวน้อยที่เฝ้าแต่เอากระดาษทิชชูมาเช็ดแขนเสื้อให้เขาอยู่ด้วยความหวาดกลัว พร้อมกับพูดขอโทษไม่ได้หยุดปาก มือใหญ่อีกข้างหนึ่งเชยคางสาวน้อยให้เงยหน้าขึ้นมองสบตาคู่คมบาดใจสาวของเขา

            “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการตัวเองได้ ขอโทษด้วยที่ลุกเดินไม่ทันระวังจนชนคุณเข้า กาแฟแก้วนี้คิดรวมกับอาหารบนโต๊ะของผมได้เลย แล้วคุณก็ไปเอาแก้วใหม่มาลูกค้าของคุณแล้วกันนะครับ” ไลเต้พูดจบก็ขยิบตาส่งยิ้มหวานกระชากใจให้กับพนักงานเสิร์ฟสาวอีกครั้ง จนเด็กสาวถึงกับลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก งานนี้ชายหนุ่มได้ใจสาวน้อยไปเต็ม ๆ สุภาพบุรุษที่สุดในโลกมีอยู่จริงด้วยสิ

            ตรีเพชรเดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์ที่มีผู้ชายจับมือถือแขนพนักงานเสิร์ฟสาว แล้วถึงกับอารมณ์ขึ้นรีบเดินตรงเข้าไปยังจุดเกิดเหตุ หมายจะจัดการกับคนฉวยโอกาสและช่วยเหลือสาวเสิร์ฟ โดยที่ยังไม่ทันได้เห็นหน้าผู้ชายคนนั้นอย่างชัดเจน และยังไม่ทันได้รู้เรื่องราวทั้งหมด แต่ความคิดติดลบก็เกิดขึ้นเสียแล้ว

            “ขอโทษนะคะ เกิดอะไรขึ้นคะ” ตรีเพชรส่งเสียงถามพร้อมกับดึงมือพนักงานสาวเสิร์ฟออกจากมือใหญ่ ก่อนจะดึงให้สาวน้อยเข้าไปหลบอยู่ด้านหลังของเธอ อย่างพร้อมจะกางปีกปกป้องเด็กสาวเอาไว้เต็มที่

            “ไม่มีอะไรหรอกครับคุณผู้หญิง แค่อุบัติเหตุเล็กน้อย” ไลเต้หันมาตอบคำถามของตรีเพชร ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

            “เฮ้ย! นายไลต์” ตรีเพชรส่งเสียงอุทานด้วยความตกใจจนถึงกับตาค้าง ที่ได้เห็นหน้าชายหนุ่มเต็มตาว่าเป็นใคร ก่อนจะกระพริบตาปริบ ๆ ถามคำถามต่อไป ราวกับว่ายังไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง “นี่นายมาได้ยังไง ไม่เห็นไอ้แพรจะบอกเลยว่าจะมาเมืองไทยตอนนี้”

            ตรีเพชรเอ่ยถามชายหนุ่มให้ตอบข้อสงสัยของเธอ เนื่องจากสองปีที่ผ่านมาหญิงสาวจะเห็นหน้าเขาคนนี้ก็ต่อเมื่อเพื่อนของเธอกลับมาเมืองไทยนั่นเอง เพราะชายหนุ่มมักจะติดสอยห้อยตามครอบครัวของปณิตามาเที่ยวด้วยเสมอ ซึ่งนั่นก็เป็นช่วงเวลาเกินพอแล้วสำหรับหญิงสาว ในการที่จะต้องปะทะคารมกับคนตรงหน้า แต่นี่เกิดจะมาแบบนอกแผนอีกอย่างนั้นหรือ?

            “ก็เพราะคุณแพรไม่ได้มาน่ะสิ เขาถึงไม่ได้บอกคุณ” ไลเต้ตอบคำถามของหญิงสาวพร้อมกับนั่งลงที่เดิมของเขา น้ำเสียงที่แข็งขึ้นของชายหนุ่มเนื่องจากอารมณ์ที่ค้างจากเมื่อสักครู่ ที่ได้เห็นหญิงสาวยืนหัวร่อต่อกระซิกกับผู้ชายอื่น

            “น้องไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ยคะ” ตรีเพขรหันกลับไปถามพนักงานสาวที่ยืนก้มหน้าอยู่ด้านหลังของเธอ ก่อนที่จะได้เห็นเด็กสาวพยักหน้าให้ แทนคำพูดว่าไม่เป็นอะไร

            “งั้นก็ไปทำงานต่อได้แล้วจ้ะ” ผู้ช่วยผู้จัดการสาวบอกสาวเสิร์ฟให้ไปทำหน้าที่ของตัวเอง ก่อนจะหันมาพูดกับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอีกครั้งตามมารยาทและหน้าที่ของตนเอง

            “เชิญคุณตามสบายนะคะ ทางโรงแรมของเรายินดีต้อนรับ” หญิงสาวพูดไปตามหน้าที่ จบก็ทำท่าจะเดินจากไป

            หมับ! มือใหญ่คว้าแขนเล็กเอาไว้ได้ทันเหนี่ยวรั้งไม่ให้เธอเดินจากไป จนหญิงสาวเจ้าของแขนต้องหันมามองหน้าชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ

            “เดี๋ยวสิคุณ จะรีบไปไหนล่ะ นั่งคุยด้วยกันก่อนสิ”

            “ปล่อยฉันก่อนเลย ไอ้ฝรั่งฉวยโอกาส” ตรีเพชรไม่ได้พูดเปล่า ยังตีมือไวของชายหนุ่มรัว ๆ อีกด้วย ‘เจอกันกี่ทีก็เป็นอย่างนี้ตลอด ไอ้กะล่อนเอ๊ย!’ นอกจากจะต่อว่าออกมาเป็นเสียงแล้ว หญิงสาวยังแบ่งตำหนิอยู่ในใจอีกด้วย

            “โอ๊ย! ผมเจ็บนะ คนอะไรตัวเล็กนิดเดียว แต่แรงเยอะเป็นบ้า” เสียงร้องด้วยความเจ็บถูกส่งมาจากปากของชายหนุ่ม พร้อมทั้งยอมปล่อยมือออกจากแขนของหญิงสาวตรงหน้า

"คุณคงยังไม่รู้ว่าผมมีความสำคัญกับโรงแรมที่คุณทำงานอยู่มากขนาดไหน แต่ที่แน่ ๆ ผมว่าผู้จัดการของคุณต้องไม่พอใจ ถ้ารู้ว่าลูกน้องของเขากำลังสร้างความไม่พอใจให้กับผมอยู่" เสียงเข้มของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเพื่อต้องการจะเตือนสติหญิงสาวที่กำลังทำหน้าบอกบุญไม่รับใส่เขาอยู่

          "แล้วจะต้องให้ฉันทำยังไงไม่ทราบ คุณถึงจะพอใจ" ตรีเพชรส่งสายตาจิกกัดไปพร้อมกับคำพูดที่เน้นเสียง ย้ำความไม่พอใจของเธอเช่นกัน

          "อยากรู้จริง ๆ เหรอ เข้ามาใกล้ ๆ ผมสิ จะบอกให้" น้ำเสียงที่ดูนิ่งขรึมของชายหนุ่ม ช่างต่างกับแววตาที่เป็นประกายไหวระริกอยู่ตอนนี้เสียจริง หากทว่าตรีเพชรไม่ได้คิดจะเล่นด้วย หญิงสาวไม่ได้มีความอยากจะรู้ขนาดนั้น

            “ลีลามาก ก็ไม่ต้องบอก เชิญคุณนั่งดื่มกาแฟตามสบายแล้วกันนะคะ” หญิงสาวพูดจบก็ทำท่าจะเดินจากไปอีกครั้ง

            “อ้าว! ตรี คุณไลต์ สองคนนี้รู้จักกันแล้วเหรอคะ” เสียงจากคุณฝนทิพย์ดังขึ้น ทำให้ตรีเพชรชะงักเท้าทันที ตรีเพชรหันไปมองหน้าผู้จัดการคนเก่งของเธอที่กำลังเดินเข้ามา ด้วยใบหน้าที่มีเครื่องหมายคำถามลอยไปมาอยู่เต็มไปหมด

            “สวัสดีค่ะ คุณไลต์ เมื่อคืนนอนหลับสบายดีหรือเปล่าคะ” ฝนทิพย์เดินเข้ามาจับมือทักทายกับชายหนุ่มที่ลุกขึ้นยืนต้อนรับการมาของผู้จัดการอาวุโส

            “สวัสดีครับ คุณฝน หลับสบายดีครับ โรงแรมสวยมากนะครับ อากาศก็ดีด้วย ผมรู้สึกยินดีและเป็นเกียรติมากจริง ๆ ที่ได้รับคำเชิญจากคุณ” ชายหนุ่มกล่าวทักทายตอบคุณฝนทิพย์ด้วยท่าทีของสุภาพบุรุษที่สุดในโลก ตรีเพชรมองดูการกระทำของทั้งสองคนแล้วไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองอีกครั้ง ภาวนาอย่าให้เป็นอย่างที่คิด

            แต่การภาวนาของเธอไม่ได้ช่วยอะไร เพราะประโยคต่อมาของผู้บังคับบัญชาของเธอ คือการแนะนำบล็อกเกอร์ชื่อดังอย่างเป็นการทาง

            “ตรี ทำไมทำหน้างงอย่างนั้นล่ะ นี่ไงคุณไลเต้ หรือคุณไลต์ บล็อกเกอร์ชื่อดัง ที่พี่มอบหน้าที่ในการดูแลเขาให้เป็นของตรีน่ะ”

            “ฮ้า!” เสียงอุทานด้วยความตกใจของหญิงสาวดังขึ้น

            “ถึงกับตกใจจนต้องอ้าปากค้างขนาดนั้นเลยเหรอ เดี๋ยวแมลงก็บินเข้าปากหรอกคุณ” ชายหนุ่มยกยิ้มที่มุมปากนึกขันท่าทางของหญิงสาว

            “ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นอะไรไปตรี ตะลึงในความหล่อของคุณไลต์หรือไง”

            “เอ่อ เปล่า ๆ ค่ะพี่ คือพอดีว่าตรีคาดผิดไปนิดหน่อยน่ะค่ะ” ตรีเพชรต้องรีบปรับสีหน้าให้กลับสู่ปกติแล้วรีบตอบปัดหัวหน้างานของเธอ

            “คงไม่หน่อยหรอกมั้งคุณ หึหึ” เสียงจากไลเต้ ทำให้หญิงสาวแอบชำเลืองหางตาพิฆาตให้ชายหนุ่มพร้อมกับกัดริมฝีปากของตัวเองระงับอารมณ์ ไม่ให้แสดงอาการใด ๆ ต่อหน้าคุณฝนทิพย์

            “ส่วนนี่ก็ตรีเพชร เป็นผู้ช่วยของดิฉันเอง ถ้าคุณไลต์ต้องการอะไรบอกตรีได้เลยนะคะ ไม่ต้องเกรงใจ วันนี้ดิฉันต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ที่อยู่คุยด้วยไม่ได้แล้ว พอดีว่ามีงานด่วนเข้ามา ยังไงก็ขอให้คุณไลต์พักอยู่ที่โรงแรมนี้อย่างมีความสุขนะคะ ส่วนเรื่องที่จะไปเที่ยวที่ไหนดีนี่ ให้ตรีช่วยแนะนำได้นะคะ ตรีเขาเป็นคนที่นี่ค่ะ รู้หมดทุกตรอกซอกซอยดีเลยล่ะ” ฝนทิพย์พูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินจากไป ปล่อยลูกระเบิดเอาไว้ในมือของตรีเพชรเป็นที่เรียบร้อย

“ทีนี้ไม่ทราบว่าคุณผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายการตลาด จะอยู่คุยกับผมได้หรือยังครับ” เสียงจากไลเต้ได้ทำลายความเงียบลง ตรีเพชรเหลือบตาขึ้นมองหน้าคนตัวสูง พยายามจะปรับสีหน้าให้เข้าที่ทั้ง ๆ ที่ฝืนความรู้สึก เพราะความรู้สึกของเธอตอนนี้คืออยากจะกรีดร้องให้กับชะตาชีวิตตัวเองเสียเหลือเกิน

            “ค่ะ เชิญนั่งค่ะ คุณไลเต้” เสียงหวานใสพร้อมกับยิงฟันส่งยิ้มตอบกลับชายหนุ่ม ตรีเพชรผายมือให้ชายหนุ่มนั่งด้วยเช่นกัน

            “หึหึ คุณนี่ก็เก่งนะ เปลี่ยนได้ไวดี” ชายหนุ่มส่งเสียงพูดพร้อมกับนั่งลงกอดอก นึกขำในสิ่งที่หญิงสาวกำลังปฏิบัติ แต่เสียงหัวเราะในลำคอของเขากลับกลายเป็นการยั่วอารมณ์ของตรีเพชรให้ขุ่นขึ้นมาอีกครั้ง

            “นี่คุณ! จะเอายังไง ฉันพูดดีด้วยก็ยังมาแขวะกันอีก”

            “อืม! โรงแรมนี้พนักงานไม่สุภาพ เสียงดังกับผู้มาพัก ไม่น่าจะประทับใจ” ชายหนุ่มตั้งใจพูดขึ้นมาลอย ๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้วยกัน “คุณว่าผมเขียนอย่างนี้ลงบล็อกดีมั้ย?”

            “บ้าเหรออออ!!!!..เขียนอย่างนั้นจะดีได้ยังไงละคะ เอาเป็นว่าฉันขอโทษ ตกลงคุณต้องการจะสั่งอะไรเพิ่มอีกหรือเปล่าคะ เดี๋ยวฉันจะได้เรียกพนักงานให้” ตรีเพชรเปลี่ยนท่าทางทันทีที่ได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม น้ำเสียงที่จริงจังเปลี่ยนเป็นหยอกล้ออยู่ในที จนคนที่นั่งฟังอยู่ยังอดหัวเราะไม่ได้

            “ฮ่าฮ่า ไม่ละครับ ผมอยากออกไปข้างนอกมากกว่า ไม่ทราบว่าคนพื้นที่อย่างคุณจะแนะนำที่ไหนให้ผมได้บ้างครับ” นิ้วยาวเขี่ยวนอยู่รอบขอบปากถ้วยกาแฟ สายตามองไปยังใบหน้าสวยที่ครั้งนี้มีสีสันของเครื่องสำอางค์เพิ่มขึ้นมาด้วย ต่างจากครั้งก่อน ๆ ที่ได้เจอกัน การแต่งตัวของหญิงสาวก็เช่นกัน ตรีเพชรในมาดของสาวทำงานก็ดูดีไปอีกแบบ เธอกลายเป็นผู้ใหญ่ที่สลัดคราบของสาวน้อยจอมยียวนออกไปได้เลย แต่ว่านั่นแค่เพียงรูปลักษณ์ที่มองเห็น ท่าทีการแสดงออกต่อชายหนุ่มก็ยังคงเป็นตรีเพชรคนเดิมอยู่ดี 'อ้อ! แต่นี่ก็เริ่มเปลี่ยนไปบ้างแล้วสินะ' ชายหนุ่มคิดอยู่ในใจก่อนจะระบายยิ้มจาง ๆ สู่ภายนอก

            “คุณอยากไปเที่ยวแบบไหนละคะ จะไปวัด จะดูน้ำตก หรือว่าจะไปแหล่งช้อปปิ้ง”

            “ไปที่ไหนก็ได้ที่มีคุณไปด้วยน่ะ”

            “งั้นก็อยู่ที่โรงแรมนี่ล่ะค่ะ เพราะดิฉันต้องทำงาน” ตรีเพชรกำลังพยายามควบคุมอารมณ์และน้ำเสียงของตัวเองให้เป็นปกติที่สุด แต่ก็ช่างเป็นไปได้อย่างยากลำบากเหลือเกิน เมื่อยังต้องสนทนาอยู่กับผู้ชายคนนี้

            “ก็ผมนี่ยังไงล่ะครับ งานของคุณ เมื่อกี้ผมได้ยินคุณฝนทิพย์บอกว่าคุณมีหน้าที่ดูแลผม..ไม่ใช่เหรอครับ..คุณผู้ช่วย” คำตอบของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวต้องหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อช่วยระงับอารมณ์ที่เริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้งของตนเอง ‘ผู้ชายอะไรช่างกระตุกต่อมเดือดของเธอได้เกือบทุกครั้งที่พูดเลยจริง ๆ’

            “ค่ะ! งั้นฉันขอเวลาขึ้นไปเคลียร์งานครึ่งชั่วโมง เก้าโมงครึ่งค่อยเจอกันที่ล็อบบี้ของโรงแรมนะคะ”

            “อืม! มันต้องอย่างนี้สิครับคุณผู้ช่วยคนสวย” ชายหนุ่มส่งยิ้มหวานให้หญิงสาว พร้อมกับขยิบตาส่งให้อีกหนึ่งที อย่างรู้สึกพอใจที่ข้อเสนอของตนเองได้รับการตอบสนอง

---------------------------------------------------------

555 คุณไลต์ขา อย่ากวนนู๋ตรีของไรท์นักสิคะ