ตอนจบของเรื่อง..
ที่ท้าวความมาจากตอนที่แล้ว ....
ฉันหันไปเจอหญิงสาว
กำลังท้าวสะเอว พร้อมกับคำสรรเสริญ
ที่ออกมาจากปากของเธอ
"มึง อิสารเลว มึงมันไม่รักดี
กูไม่อยากเลี้ยงมึงอีกต่อไปแล้ว
คนอย่างมึง อิเอี้ย
มึงอยากออกจากบ้านมากใช่มั๊ย
มึงอยากใช่มั๊ย มึงกลับบ้านไป
ขนของออกไปจากบ้านเลยนะ
อย่าให้กูได้เห็นหน้ามึงอีก ทำตัวเลวๆ"
ใช่ค่ะ...
พี่สาวของคุณน้องมัธยมต้น2คน
มาตามหาน้องสาวเธอที่เถลไถล
เลิกเรียนแล้วไม่ยอมกลับบ้าน
ท่ามกลางสายตาหลายสิบ คู่
หรืออาจจะมากกว่านั้น ตรง"ท่าเรือ"ค่ะ
ท่าเรือยามเย็นที่คนแสนจะพลุกพล่าน
พี่สาวนางหนึ่งเท้าสะเอว ด่า ..ฉอดๆๆๆๆ
ส่วนพี่สาวอีกคนพยายามจะห้าม
แต่ไม่สามารถ ปิดปากพี่สาวนักเทศน์ได้
ส่วนน้องสาวตัวก่อเหตุ
ยืนทำหน้ายียวนกวนประสาท
ยิ้มน้อยๆ
พูดออกมาเป็นระยะๆ
คล้ายเพลงของนักร้องวงซาซ่าว่า
"เหรอ" "เหรอ" แล้วก็"เหรอ
น้องทอมตัวดำ ตัวต้นเหตุอีกตัว
ยืนตัวสั่นงันงก หนีบขา
ประหนึ่งจะกลัวว่า
ปัสสาวะแห่งความกลัวจะเล้ดลอดออกมา..ดูโลก


ส่วนตัวฉัน...อายสิคะ
ฉันหลับตานึกภาพว่า..
หากเคราะห์หามยามร้าย
นังพี่สาวเค้าจะหันหน้ามาเจอฉัน
แล้วยกนิ้วชี้ขึ้นมาชี้หน้าฉัน
แล้วกล่าวสุนทรพจน์ เพื่อฉันออกมาว่า
"แก อิหมอนก..
แกล่อลวงพาน้องสาวกูออกมาใช่มั๊ย
มึง เลวจริงๆ น้องสาวกูยังเด้กมากนะ
กูจะเอาเรื่องมึง"
อะโหย ...
ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาจริงๆ
ดิชั้นคงจะปั้นหน้าใสซื่อแล้วตอบกลับไปว่า
"อะไรอ่ะ ไม่รู้จัก
ไม่ได้มาด้วยกัน ด่าทำไมง่ะ"
แต่อย่ากระนั้นเลย
อย่าให้คุณพี่สาวเธอ หันมาเห็นจะดีกว่า
ฉันรีบสวมวิญญานนักกีฬาเดินทน เดินจ้ำหนี
จะวิ่งก็ ดูมีพิรุจเป็นจุดสนใจ
ต้องแกล้งมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
แล้ว ออกเดิน
อาจเร็วกว่าปรกติเล้กน้อย
ไม่เป็นไร
คนคงไม่ทันสังเกต
ส่วนเด้กๆอีก3คน ที่มาด้วยกัน
ไม่มีใครสวมวิญญานรักเพื่อนเลย
ในยามนี้
น้องๆทั้ง3 ทำแบบเดียวกับฉันคือ
เดินจ้ำตามกันมาแบบไม่เหลียวหลัง
แต่...
คุณพี่สาวกับน้องสาว
เธอกลับไม่หยุด กันตรงจุดนั้น
เธอเดินตามมาด้านหลังฉัน
เสียงก่นด่ายังได้ยินเข้าหูมา แบบnon stop
จะทำยังไง ..
ไวเท่าความคิดฉันโฟกัสสายตาไป
ที่ร้านขายเนื้อเค็มทอด ตับทอด
เจ้านุ่นก็เหมือนรู้ใจ รีบบอกว่า
"พี่นก หนุอยากกินตับ"
"ด้าย"
ฉันรีบขานรับเจตนารมณ์ของเจ้านุ่น

เพื่อนเจ้านุ่นที่เดินตามมา
รีบพูดแทรกขึ้นมาทันทีว่า
"พี่นก ตับร้านนี้อร่อยหนุเคยกิน"
ฉันรีบควักเงินซื้อตับทอด
โดยปล่อยให้ต้นเสียง
ที่ยังด่ากันไม่จบไม่สิ้นเดินผ่านเลยไป
โอย...ตรูรอดแล้ว



ฉันกวาดซื้อหมุปิ้งแถวบริเวณนั้นไปเท่าไหร่
ไม่รุ้ตัว รู้แต่ว่าต้องซื้อ
ต้องแกล้งทำเป็นซื้อเพื่อปกปิดความอาย
จนเมื่อฉัน
พาน้องๆเดินไปจนถึง จุดที่ปลอดภัยแน่แล้ว
เราจึงหยุดกินหมุปิ้งกับตับที๋ซื้อมากัน
ทุกคนต่างพูดออกมาเป้นเสียงเดียวกันว่า
"มันเรื่องอะไรกันเนี่ย เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น"
ก็ มันจะถึงบ้าน คุณน้อง มัธยมแล้วอ่ะ
ทำไมไม่ไปด่ากันที่บ้าน
มาด่าโชว์คนหมู่มากทำไม มันน่าอาย
น้องทอมตัวดำตัวต้นเหตุรีบวิ่งมาสมทบ
ฉันถามว่าโดนด่าไหม
คุณน้องบอกว่ากลัวมาก
แต่โชคดีที่ไม่โดน
ฉันเลยต้องอบรมเธอ ยกใหญ่ว่า
คุณน้องเขาอายุ แค่12
พาเขามาแบบนี้
ถ้า พ่อแม่เขาไปแจ้งความ
ข้อหาพรากผู้เยาว์ขึ้นมา
พ่อแม่หนุจะเดือดร้อนไปด้วย
คราวหน้าอย่าทำอีก






หลังเหตุการณ์ระทีกใจอันน่าอับอายจบไป
ฉันนั่งกินหมูปิ้งที่ซื้อมา
บางไม้ก้ออร่อย
บางไม้ก้อจืดๆ
ที่รสชาติไม่เหมือนกัน
เพราะฉันซื้อมาจากหลายร้าน
ด้วยความตกใจ ฉันเลยซื้อแต่หมุปิ้ง
ซื้อมันทุกร้าน แถวนั้น
แถมพอแกะตับทอดออกมากิน
"แหวะ"
รสชาติแย่มาก
ฉันเลยต้องไปไล่เบี้ยเอากับ
เจ้าคนที่มันบอกว่าอร่อย "เคยกิน"
เจ้าตัวคงจะอารามตกใจ
ทำอะไรไม่ถูก
เลยทำเป็นพูดมั่วๆ ออกมา
หวังจะมีส่วนร่วม ตอนฉันซื้อของ
เฮ้อ
เด้กๆสมัยนี้
..อลเวงจิงๆ

Create Date : 20 มิถุนายน 2550
Last Update : 23 มิถุนายน 2550 0:37:06 น.		38 comments
Counter : 935 Pageviews.
Share Tweet