|
มากับลม เงียบงัน พันลึก ยามดึก กล่อมฝัน พลันพิศ คืนหนึ่งในวัยเด็ก... เราได้ยินเสียงแมวร้องกลางดึกดื่นที่ล่วงไปครึ่งค่อนคืนแล้ว เสียงแมวระงมร้องทั่วบ้าน คาดว่ามีไม่น้อยกว่าห้าหกตัว เรากลัว น้องเรากลัว ไปแอบอยู่ข้างแม่ สถานการณ์ราวโจรบุก ปู่นำกำลังออกไป คว้าไม้มาไล่เคาะพื้นเป็นการขู่และกวดไล่จนแมวหนีไปหมด ไม่เคยมีครั้งไหนในชีวิตที่เราพบความระห่ำซ่าของแมวเช่นนี้มาก่อน น้องเราได้ยินเสียง “เหมียวๆ” จากแมวเพียงตัวเดียวก็กลัวจะแย่ นี่พากันมาเป็นฝูงราวกับนัด เรารู้สึกว่านั่นคล้ายเป็นเพียงฝัน...ในคืนหนึ่ง บางคืน... เราฝันว่าเราตื่นขึ้นมาเพียงผู้เดียว พบเจอสิ่งประหลาดในราตรีอันแสนสะพรึง มันคือผีเรืองแสง พยายามปลุกพ่อแม่และน้อง แต่ก็ไม่มีใครตื่น จวบจนเราตื่น เราจึงรู้ว่าเราตื่น...จากฝัน ยุคสมัยที่ระเบียงบ้านเต็มไปด้วยกระถางต้นไม้ มีดอกสีขาวส่งกลิ่นหอมหนึ่งในยามรัตติกาลคลุมม่านดำจนเห็นดาวบนท้องฟ้า คล้ายจะเป็นความทรงจำที่แม่ตากผ้าแล้วลืมไว้ที่ระเบียง เราก็ตามประสาเด็กเดินตามออกไปเล่น แม้กลางวันจะเป็นต้นดอกไม้ที่ธรรมดาจนเรามองข้าม แต่ในยามดึกกลับส่งกลิ่นประหลาด หอมพิกล จนบางครั้งรู้สึกกระตุ้นหัวจิตหัวใจและส่วนลึกของวิญญาณเราให้ระลึกอะไรสักอย่างขึ้นมาเกือบได้ และยังคงระลึกไม่ได้...ค้างคาอยู่อย่างนั้น รู้สึกอย่างกับได้กลิ่นของดอกปาริชาต แต่ก็ไม่ใช่ปาริชาต นั่นเป็นดอกไม้ที่แทนปู่และยุคสมัยของปู่ได้ชัดเจนกว่าความทรงจำที่รางเลือน ภายหลังกระถางนั้นกลับเป็นพื้นที่ของต้นส้มจีนลูกเล็กไปเสีย ลิ้มรสจี๊ดจนลืมบางอย่างที่แว่วมารางๆ เสียสิ้น จนวันนี้...แม้ล่วงเลยมากว่า 20 ปีแล้ว ยามที่ไม่มีดอกนั้นอยู่ให้เราได้กลิ่น แต่ทว่าเรากลับได้กลิ่นของความทรงจำบางอย่างรางๆ ที่ก็ยังคงปรากฏราวหมอกจางที่ไม่หายไปเสียที มันเป็นความทรงจำเก่าปะปนกับบรรยากาศเก่า ที่ทำให้เราหวิวใจ อีกทั้งสุขใจพิกล อยากจะดิ่งวูบแล้วเคลิ้มหลับไป แต่บางครั้งก็ไม่อาจทำเช่นนั้น จะเป็นราตรีที่กล่อมฝันให้นอนได้สบายดี หรือไม่ก็คงเป็นปู่นั่นแหละที่ทำให้เราได้หลับอย่างไม่ต้องกังวล
| Create Date : 06 กุมภาพันธ์ 2568 |
| Last Update : 6 กุมภาพันธ์ 2568 11:57:59 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 236 Pageviews. |
 |
|
