ความทรงจำที่นานที่สุดของตัวเราเอง

 เคยว่างมาก จนไม่รู้จะนึกอะไร  ก็ลองมาทบทวนชีวิตในตอนเด็กว่าย้อนหลังไป เราจำเรื่องอะไรได้นานที่สุด  นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าเรานึกถึงได้ถึงตอนอนุบาล แต่จำได้เป็นบางเรื่อง ได้ไม่กี่เรื่อง

 จำได้ว่าตอนเด็ก ๆ ยายจะเป็นคนพาไปส่งที่โรงเรียน  ตอนบ่าย ๆ ที่โรงเรียนจะมีคุณยายแม่เจ้าของโรงเรียน ชงนมกระป๋อง ให้กินก่อนนอนตอนบ่าย ๆ ตั้งแต่เด็กจนถึง ป.๖ ก่อนยายเสีย ทุกวันที่กลับบ้านจะต้องวิ่งไปที่ตะกร้ายาย  หาข้าวเหลือของยายกิน  ซึ่งยายต้องกินเหลือแล้วเก็บไว้ให้เราครึ่งจาน หรือบางทีก็มากกว่า ยายเป็นอัมพาตตั้งแต่เราอยู่อนุบาลแล้ว ไปส่งเราได้ช่วงแรก ๆ หลังจากนั้นยายก็ได้แต่ถัดไป 

 ด้วยความที่เราเป็นเด็นซนยายไม่เคยสั่งสอนเราได้เลย จำได้ว่าชอบเถียงยาย ยายจะตีก็ตีไม่ได้ เพราะยายเดินไม่ได้  แทนที่จะคอยอยู่ดูแล หยิบอะไรให้ยายกิน  เราจำได้ว่าแทบไม่เคย นึกไม่ค่อยออก ช่วงปิดเทอมตั้งแต่อยู่ ป. เลย  เช้ามาเราก็ไปคลุกอยู่กับพี่บ้านตรงกันข้าม ชื่อพี่จิบ   ซึ่งเป็นทอม (มันเป็นกันตั้งแต่อยู่ ป. กันเลย) บางทีก็ไปช่วยเค้าเดินขายไอติมกระติก  บางทีแกก็พาเราไปเล่นน้ำเต้าปูปลาแบบเด็ก ๆ (ผู้ชาย) คือเดินหาซองบุหรี่ที่เค้าทิ้งกับพื้น (สมัยก่อนไม่มีตาวิเศษ) แบงค์สิบคือสามิต แบงค์ยี่สิบคือสายฝน แบงค์ร้อยคือกรองทิพย์ หลังจากนั้นเราติดมากวัน ๆ เดินแย่งหาซองบุหรี่ วันไหนเจอซองกรองทิพย์เยอะนี่รวยเลยแหละ  เล่นน้ำเต้าปูปลาเล่นแล้วมันสนุก ไม่รู้หรอกว่ามันคือการพนัน   รู้สึกตอนหลังเค้าเลิกเล่นกันเพราะบอกเดี๋ยวตำรวจมาจับก็เลยเลิกกัน

Create Date : 27 พฤษภาคม 2553		1 comments
Last Update : 4 มิถุนายน 2553 13:13:43 น.
Counter : 3551 Pageviews.
Share Tweet