ร่ายระบำภูต (1 dreamcatcher ฝันหลอนซ่อนสาป)

ร่ายระบำภูต เรื่องที่ 1 ดรีมแคชเชอร์ฝันหลอนซ่อนสาป (เรื่องสั้น ขนาดยาวหลายตอนจบ)

หมายเหตุ ผู้เขียนได้ย้าย blog จากนิยายทดลองอ่าน มาอยู่ตรงหมวด เรื่องสั้นแทน (ร่ายระบำภูต) เพราะจะได้ลงเรื่องสั้นตอนเดียวจบ เรื่องอื่น ๆ ด้วย ซึ่งคงจะต้องรวบรวมอีกนานกว่าจะจบและขายเล่ม e-book
 

ลิขสิทธิ์©สุรตี

1 บ้านมนตร์ดำ

1 ปีก่อน

บ้านไม้สองชั้นสภาพค่อนข้างเก่า แต่เห็นได้ชัดว่ามีการดูแลรักษาเป็นอย่างดี ตัวบ้านตั้งอยู่โดดเดี่ยวซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางพุ่มพฤกษ์ รายล้อมไปด้วยธรรมชาติเขียวชอุ่มของป่าเขาขนาดย่อม ด้านนอกของป่าจะเห็นวิวถนนลาดลงต่ำสู่เส้นทางวิ่งเลียบทะเล สะท้อนแสงสวยงามลิบ ๆ อยู่ในสายตา

ขัดแย้งกลับกลิ่นอายของความลึกลับอันน่าสะพรึงไว้อย่างซ่อนเร้น ไม้ใหญ่รูปร่างประหลาดในเขตป่าเล็ก ๆ ไม่ห่างจากตัวบ้าน แลดูโค้งงอราวกับคนแก่พิกลพิการ ยิ่งมองนานยิ่งดูคล้ายปีศาจที่คอยหลอกหลอนอย่างน่าขนลุก ถ้าเป็นคนจิตอ่อนคงไม่มีใครอยากมาอยู่ตรงนี้

ต่างจากคนใจแข็งอย่างเธอ...

เพราะเธอ...แตงนิล เป็นลูกเลี้ยงของพ่อเฒ่าแสนผู้ที่คร่ำหวอดอยู่ในวงการไสยเวทย์ของไทย ขณะที่พ่อตรันพ่อแท้ ๆ ซึ่งเดินทางจากครอบครัวไปตั้งแต่แตงนิลยังเล็ก เที่ยวตระเวนไปหลายต่อหลายประเทศ ไกลสุดถึงเม็กซิโกทีเดียว เพราะหมกมุ่นอยู่ในมนตร์ดำของคนบางเผ่าที่เดติโอ

แตงนิลเองไม่เคยนึกฝันมาก่อนว่าตัวเองจะต้องจากบ้านไปไกล ไกลที่สุดที่เคยเดินทางคือตัวเมืองในจังหวัดสมัยที่ได้เรียนหนังสือ พ่อตรันอยากส่งให้เธอได้เรียนสูง ๆ แต่สุดท้ายจบได้แค่นั้นมัธยมต้นเท่านั้น เธอพอจะคุ้นเคยกับชีวิตในเมืองอยู่พอสมควร รู้จักการใช้อินเทอร์เน็ต แต่ไม่มีโอกาสไปไกลกว่านั้น

แตงนิลนึกถึงภาพพ่อแสนหมอผีผู้เป็นพ่อเลี้ยง ถูกตำรวจและชาวบ้านช่วยกันล้อมจับในข้อหาขโมยศพหญิงท้องแก่ตายทั้งกลม เพื่อนำมาทำพิธีทางไสย์ดำ

นี่ไม่ใช่การขโมยศพครั้งแรก แต่เป็นเหตุการณ์ต่อเนื่องมาหลายปี คนตายล่าสุดบังเอิญเป็นหลานสาวของผู้มีอิทธิพลในหมู่บ้าน พ่อหมอแสนซึ่งสังหรณ์ใจอยู่แล้ว รู้ว่าปีนี้ตนกำลังดวงตก จึงวางแผนเตรียมการไว้ล่วงหน้า

‘ไปเถอะนังนิล ไปตามหาพ่อแท้ ๆ ของเอ็ง ที่นี่ไม่มีอนาคตให้เอ็งอีกแล้ว เจ้าตรันมันเคยส่งเงินมาให้ข้าเก็บไว้ให้เอ็งเผื่อยามคับขัน ก็มากโขอยู่ ไปตามที่อยู่ในแผนที่พ่อเอ็งให้มานั่นแหละ ข้ารู้ว่าเอ็งเอาตัวรอดได้ ไปหาอนาคตใหม่เอาเถอะ อยู่ที่นี่เอ็งอาจไม่เหลืออนาคตอะไรอีก’

แต่เดิมพ่อหมอแสนเป็นคนภาคกลาง หนีคดีขึ้นไปอยู่เชียงราย ขณะที่ตรันลูกชายเป็นนักเสี่ยงโชค ตระเวนเดินทางไปทั่วทั้งในประเทศและต่างประเทศที่สามารถจะไปได้ ที่อยู่สุดท้ายที่ตรันให้ไว้คือในจังหวัดจันทบุรี

ไกลมากสำหรับแตงนิล เพราะเธอไม่เคยไปไกลกว่าตัวเมืองในจังหวัด โชคดีว่าแผนที่ที่พ่อตรันให้ไว้ค่อนข้างละเอียดทีเดียว

แตงนิลเป็นคนฉลาด ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเธอได้มีโอกาสเรียนหนังสือ การเคยใช้ชีวิตอยู่ในเมืองทำให้สามารถใช้อินเทอร์เน็ตให้เป็นประโยชน์ได้ ในท้ายที่สุดแตงนิลก็เดินทางมาถึงจุดหมายปลายทางจนได้

ทั้งหมดเป็นสิ่งที่ไม่คุ้นเคยสำหรับแตงนิล อย่าเรียกว่าไม่คุ้นเคยเลย แต่มันเป็นความแปลกใหม่อย่างแท้จริง

✮ ₊ ⊹ ₊ ⋆ ☠︎ ⋆ ₊ ⊹ ✮

แตงนิลเดินสำรวจรอบพื้นที่ภายนอกบริเวณบ้าน พร้อมกับกวาดตามองไปทั่วอย่างระวัง พ่อตรันของเธอช่างสรรหาที่อยู่เหลือเกิน ถนนด้านนอกจะเห็นทะเลข้างล่าง แต่พอเข้ามาในป่า จะมีลักษณะเป็นป่าบนเขาขนาดย่อม แวดล้อมไปด้วยต้นไม้ปกคลุมราวกับอยู่ในเมืองลับแล ดูลึกลับซับซ้อนชนิดว่าถ้าไม่บอก คนภายนอกแทบไม่รู้ว่า ณ พื้นที่ตรงนี้มีบ้านคนอาศัยอยู่ มิหนำซ้ำลักษณะของบ้านยังดูวังเวงน่ากลัวอีก

รอบบ้านที่มีแต่ต้นไม้ลักษณะหลอน เป็นที่อาศัยของนกสีดำอย่างอีกาตัวโต ครั้นพอเปิดประตูก้าวเข้าไปภายในกลับดูกว้างขวางกว่าที่มองเห็นภายนอก มีการแบ่งสัดส่วนอย่างชัดเจน ห้องหับทุกส่วนดูสะอาดสะอ้านเหมือนได้รับการปัดกวาดเช็ดถูเป็นประจำ แสดงว่าพ่อ แท้ ๆ ของเธอต้องเป็นคนรักความสะอาดไม่น้อย พอนึกถึงตรงนี้อดยิ้มนิด ๆ ไม่ได้ เธอไม่เคยเห็นหน้าตาตอนปัจจุบันของพ่อ จำได้ราง ๆ ว่าอาตรันหรือพ่อตรันเป็นชายร่างสันทัด ผิวคล้ำ มีหนวด จำได้เพียงแค่นั้น

แตงนิลเดินสำรวจไปทั่วบ้านรวม ยังไม่ทันจะก้าวบันไดขึ้นไปบนชั้นสอง พลันได้ยินเสียงคล้ายมีความเคลื่อนไหวอยู่ในเห็นห้องเล็ก ๆ ที่เปิดแง้มไว้ จึงชะโงกเข้าไปดู

“อาตรัน เอ้อ...พ่อใช่ไหมจ๊ะ แตงมาถึงแล้วนะ”

แตงนิลผลักบานประตูเข้าไปอย่างถือวิสาสะ เพราะคิดว่าพ่อของเธออยู่คนเดียว แต่ภาพที่เห็นทำให้หญิงสาวถึงกับผงะอย่างไม่คาดคิด

อักขระและสัญลักษณ์แปลกตาบางอย่างถูกเขียนลงเต็มพื้นที่ภายในห้อง ไม่เว้นแม้แต่เพดาน!

โต๊ะไม้เก่าคร่ำคร่าตัวใหญ่ตั้งวางอยู่มุมหนึ่ง บนโต๊ะเต็มไปด้วย หินรูปทรงแปลก ๆ สีดำหลายขนาด หัวกะโหลกของสัตว์หลายชนิด แพะ หมา แมว งู หรือแม้แต่ซากนก แมงมุม แมงป่อง ตามมุมห้องมีตุ๊กตาพันผ้าเก่าขะมุกขะมอมเหมือนมัมมี่แขวนอยู่ทั้งสี่ทิศ!

คนที่คุ้นเคยกับไสย์ดำมาแต่เด็กอย่างแตงนิล รู้ได้ทันทีว่าสิ่งของเหล่านี้ เป็นเครื่องประกอบในพิธีมนตร์ดำ แต่เธอไม่เคยเห็นมนตร์ดำแบบนี้มาก่อน มันดูน่าขนลุกกว่าไสยศาสตร์ของหมอผีแสนเสียอีก

นี่พ่อของเธอใช้มนตร์ดำชนิดไหนกัน!

แตงนิลก้าวถอยหลังช้า ๆ ออกจากห้อง แล้วหันหลังกลับ วินาทีนั้นต้องผงะอีกครั้ง!

หญิงแก่ผมยาวขาวโพลนคนหนึ่ง มีเชือกสีดำคาดรัดรอบอยู่ตรงหน้าผาก สวมชุดดำยาวกรอมเท้า ยืนอยู่ห่างไปไม่กี่ก้าว กำลังจ้องมองเธออย่างเงียบกริบ ตาของนางนั้นแดงก่ำ กระด้างเย็นชา ริมฝีปากสีคล้ำดำ เล็บยาวโง้งสีเดียวกัน หน้าตาเนื้อตัวเต็มไปด้วยอักขระแบบเดียวกับที่เขียนในห้อง หากน้ำเสียงที่กล่าวออกมานั้นฟังดูสะท้อนซับซ้อน ยิ่งกว่านั้นภาษาที่เปล่งออกมาไม่ใช่ภาษาไทย เป็นภาษาอะไรไม่รู้ แต่ทว่า แตงนิลกลับฟังเข้าใจได้ในทุกคำ!!

“แกเป็นใคร! บังอาจบุกรุกเข้ามาในบ้านของข้า!!”

ตายแล้ว ตายแน่ ๆ แตงนิลอยากกรีดร้องออกมาดัง ๆ แต่ไม่อาจเปล่งเสียงใด ๆ ออกมาแม้แต่คำเดียว ใจเต้นรัวราวกลองศึก เนื้อตัวสั่นเทิ้ม อำนาจจากสายตาดุดันนั้นทำให้ใจหวิวแข้งขาอ่อนแทบทรุด!!

ตอนนั้นเองที่เด็กสาวเหลือบไปเห็นร่างหนึ่งเดินตรงเข้ามาด้วยอาการกระตุกแปลก ๆ มีเสียงเหมือนกระดูกหัก

กร๊อบแกร๊บในทุกฝีก้าว ร่างนั้นมาหยุดยืนอยู่ห่าง ๆ หญิงแก่ในชุดดำ แตงนิลเบิกตาโพลงกับภาพที่เห็น แม้ว่าเธอจะไม่ได้เห็นพ่อมานานมาก แต่เธอมั่นใจว่าร่างผอมจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก และท่าทางเดินที่ผิดปกติเหมือนผีหลอกหลอนข้างหน้านั้น คือพ่อตรัน พ่อแท้ ๆ ของเธอ!

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพ่อ แต่เธอไม่คิดว่าพ่อจะยังมีชีวิตอยู่ พ่อต้องตายไปแล้วอย่างแน่นอน!!!
 

Create Date : 26 พฤษภาคม 2568		0 comments
Last Update : 17 กรกฎาคม 2568 9:02:03 น.
Counter : 684 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet