.....กุตื่นมาในตอนเช้า...และยังคงนอนนิ่งอยู่ในเปล...ฟังเสียงป่า...เสียงนกร้อง..คิดอะไรไปเรื่อย...มีเสียงเพื่อนร่วมทริปบางคนลุกขึ้นจิบกาแฟแล้ว...เพียงไม่นานกุก็ตัดสินใจพาตัวเองออกมาจากเปล อากาศไม่หนาวมากนัก...แต่ที่ทำให้รู้สึกหนาวมากกว่าคือ...มีเลือดติดอยู่ที่คอเสื้อกุ..และมีบางส่วนยังคงไหลอยู่..ใช่...!!!!..กุเสียตัวให้กับทากไปแล้วเมื่อคืนนี้บนเปลผ้า...เป็นเรื่องน่าใจหาย..และกุต้องยอมรับความจริงนี้ กุเลิกสนใจเลือดที่ไหลนั้น...พาตัวเองไปร่วมวงกาแฟยามเช้า...น้องตรี..น้องเค..น้องต้อ..และบัง เจ้าหน้าที่อุทยานที่เราเพิ่งรู้จักกันเมื่อคืนหลังแนะนำตัวกันอย่างเป็นทางการ.กำลังทำมื้อเช้าอยู่..มีพี่ไพ พี่ขวัญ และพี่ทานั่งอยู่ก่อนแล้ว..ส่วนพี่นีกะตุ๊กติ๊กยังคงหลับไหล...!!!! กุรองท้องด้วยกาแฟหนึ่งแก้วกะหนมปังทาแยมหนึ่งแผ่น...ก่อนพี่นีกะตุ๊กติ๊กจะลุกมาสบทบด้วย   .....และมื้อเช้าวันนี้..เรามีเมนูเป็ด...ประกอบไปด้วยแกงคั่วเป็ดสุดแซ่บ...ต้มยำเป็ด...และคั่ววัวจากเมื่อคืน...หลังจากนั้นก็จัดแจงเก็บสัมภาระ..เคลียร์พื้นที่..และไม่ลืมทาแป้งกันทาก...ข่าวว่าเส้นทางข้างหน้าเราจะเจอศึกใหญ่...เราตัดข้ามลำธารไปยังอีกฝั่งของที่ตั้งแค้มป์...ปีนและไต่โขดหินกันขึ้นไป...ป่ายังคงรกทึบมองทางค่อนข้างยากต้องหยุดรอกันเป็นพักๆ...และอุปสรรคของการหยุดรอในครั้งนี้ก็คือบรรดาน้องทากที่แวะมาทักทาย...ยังกะมาดูคอนเสิร์ตต่างโยกตัวไปมาเมื่อกุเดินผ่าน..แย่งกันมาเกาะแข้งเกาะขา...ทำให้กุทำตัวลำบากหน่อยๆ.การเดินในช่วงนี้คือ...ต้องเดินให้เร็วเพราะทากจะเกาะไม่ทัน...และพยายามมองคนข้างหน้าไว้ไม่งั้นไปไม่ถูก..กิ่งไม้ถูกหักส่งสัณญาณมาเป็นระยะให้คนข้างหลังเดินตาม...เรายังคงต้องปีน..ไต่โขดหิน.ข้ามธารน้ำ..ข้ามขอนไม้ที่ล้มขวาง..และหนีทาก...บ่ายโมงกว่าแล้วเราแวะพั กกินข้าวห่อ...ต้มน้ำกินกาแฟที่ริมห้วยสักแห่ง และแวะเช็คทากซื่งหลับไหลอยู่ในรองเท้ายางกุมากกว่าสิบตัว...ชวนขนพอง...แต่ไม่เป็นไรเราเป็นทีมเยือน..นี่คือความจริง...!!!!.                                                                                                                       เดินไปอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง...ถึงจุดนัดหมายตรงธารน้ำตกที่มีหาดทรายยาว มีชายวัยกลางคนไว้ผมทรงขุนช้างรอเราอยู่ที่นั่น...แกชื่อโกหอยเป็นเจ้าของบ้านที่เราจะไปพักคืนนี้...หลังจากทำความรู้จักกันไม่นานก็เหมือนรู้จักกันมานาน...โกหอยก็เป็นผู้นำการสนทนาทั้งหมด...เดินต่อไปอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง...เสียงน้ำเริ่มไหลแรงมากขึ้น...มีน้ำตกใหญ่อยู่ข้างล่างนั่น...โกหอยและน้องๆจากอุทยานพาเราเดินเลาะลงไป..เมื่อพ้นจากราวป่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้ากุคือม่านน้ำตกขนาดใหญ่ ที่ไหลลงมากระทบโขดหินข้างล่างเป็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่...ละอองน้ำกระเซ็นเป็นฝอย เสียงดังอื้ออึง...ฉากไอ้แหว่งหนีเข้าไปในม่านน้ำตกในเรื่องเพชรพระอุมาแว๊บเข้ามาในหัวกุ...นี่มันคือน้ำตกที่ รพินทร์ ไพรวัลย์ เคยเข้าไปตามล่าไอ้แหว่ง กุจำได้ น้องเคบอกว่าน้ำตกสูงประมาณสี่สิบเมตร...เราถ่ายรูปและชื่นชมน้ำตกอย่างอิ่มเอมใจ..ชุ่มปอด...และชุ่มไปทั้งตัวด้วยละอองน้ำตก...เราตัดใจออกจากน้ำตก ที่กุทราบชื่อที่หลังว่า "น้กตกคลองโต๊ะงั่ง" ฉายาราชินีแห่งบ้านตระ...ซึ่งก็สมราคาราชนินีจริงๆ เราไต่เนินเขา...ฝ่าดงทาก...ลัดเลาะไปตามผืนป่า...เกือบห้าโมงเย็นป่าเริ่มโปร่งมากขึ้น...ไต่เนินไปไม่นาน...เราก็ถึงขนำโกหอย...และมันก็ว้าววววว อีกครั้งกลางป่าใหญ่ .....เรานั่งพักไม่นานก็ชวนกันไปแช่น้ำเพื่อคลายกล้ามเนื้อ...และกลับมากินมื้อค่ำที่โกหอยเตรียมไว้ให้เป็นแกงส้มปลากดกะยอดมะพร้าว ผัดผักเหมียงกะไข่ ปลาทอด น้ำพริกผักสดจากข้างบ้าน...น้ำลายกุไหลอีกรอบ...และก็ตบท้ายคืนนั้นกันด้วยเรื่องเล่าของวันนี้โดยพี่ไพและพี่ขวัญขอตัวไปนอนก่อนแล้ว..การเผาเพื่อนร่วมทาง....ปรัญญาชีวิต...การครองเรือน...การพยายามดึงใครสักคนสองคนลงจากคาน...ปัญหาชีวิตของแต่ละคนที่ถูกหยิบยกมาพูดคุยกัน...คืนนี้ขนำโกหอยมีแต่เสียงหัวเราะกันจนกรามค้าง...เราต่างก็ลืมความเหนื่อยล้าหลังจากเดินกันมาทั้งวันแล้ว...ห้าทุ่มครึ่ง ฟ้าใสเต็มไปด้วยหมู่ดาว..บางช่วงที่ก้อนเมฆพัดผ่าน.พระจันทร์ในข้างขึ้นหกค่ำส่องแสงสีเหลืองนวลตา...ใบไม้สะท้อนแสงจันทร์ระยิบ...เราลุกขึ้นมาถกกันเรื่องทางช้างเผือก...ก่อนจะแยกย้ายกันเข้านอน...และเป็นอีกคืนที่กุยังคงหลับสนิทเหมือนถูกทุบ....!!!!!! โดยไม่ได้สนใจว่าใครจะนอนตรงไหน     Create Date : 05 มีนาคม 2568 Last Update : 5 มีนาคม 2568 1:14:59 น. 0 comments Counter : 232 Pageviews. (โหวต blog นี้)  Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณ**mp5**