วันนี้ฉันเริ่มเรียน สเตปแอโรบิคเป็นวันแรก
...โอ้ย...แม่เจ้า....
ที่แท้ ฉันก็แก่จริงๆเว้ย
หลังจากหลอกตัวเองมานานว่าเจ๋ง ว่าไหว
เกือบเป็นลมแน่ะ แต่ก็สนุกดี
ครูเป็นหนุ่มสวยชาวสิงค์ (มั่นใจย่ะ ผีเห็นผี..เอ๊ย..)
ข้อเสียคือ ครูโหดโคตรๆ เต้นไม่หยุด ป้าๆจะเป็นลมอ่ะ
แต่ข้อดีคือ ครูเค้ามีวิญญาณความเป็นครูดีนะ
พวกฉันเพิ่งเรียนวันแรก ก็ยังทำตามไม่ทัน
รอถามตอนเลิก ครูก็อยู่ตอบ สอนให้ดิบดี น่ารักเชียว
บอกว่า ถ้ายูอยากเรียนไอก็เต็มใจสอนไม่เป็นไรหรอก ใจดีจัง
ครูรู้ด้วยว่าฉันเป็นสาวไทย(ใจหาญ 555) แบบนี้ยิ่งชัวร์
พวกนี้เค้าจะชอบไปเมืองไทยกันจ้ะ แบบว่ามันไม่ต้องเก็บไง
ไปเมืองไทยได้ปล่อยกันเต็มที่

เหนื่อยจัง ตอนเต้นรู้สึกเหมือนจะเป็นลม จริงๆนะ
รู้สึกเหมือนว่า เรามาทรมาณทำไมกันเนี่ย
แต่พอช่วง cool down ..เออ..ก็โอเคนี่หว่า
แบบนี้รับรอง กินได้อีกเยอะ สมใจเจนนี่แน่นอน
(เจ๊แกต้อนรับการไปเต้นหนนี้ด้วยการเสนอตัวจะซื้อ
ข้าวเช้ามาฝากแกงค์สาวๆเช้าวันศุกร์จ้ะ คริคริ)

ตอนเรียนครูมีแซวว่า แถวนั้นน่ะ ช้านะจ๊ะ
ฉันเลยตอบไปว่า ก็พวกเรามาจากคลาสโยคะนี่คะครูขา
อะไรมา เฮ้ยฮึบแบบนี้ โยคะเค้าหายใจเข้าหายใจออกกันอยู่อ่ะครู๊
..(อันนี้คิดในใจ แหะแหะ)

ดีเหมือนกัน เป็นการออกกำลังกายแบบ สุดขั้วสองฝั่งเลย
ระหว่างออกกำลังกายจนเหงื่อซ่ก กะทำแบบช้าๆบิดไปบิดมา
หายใจเข้าหายใจออก

ก็ชอบแหละนะ แต่ยังยืนยันว่า ชอบโยคะมากกว่า
ค่าที่มันออกกำลังจิตด้วยน่ะ ได้คลายเครียด
ไอ้สเตปแอโรบิคนี่ ฉันว่าฉันเครียดกว่าเดิม..ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก
เต้นตามไม่ทันน่ะซิ ป้าขอบอก

ว่าแล้วก็คิดถึงเพลงของเพชร โอสถานุเคราะห์
..ดิ้น..ดิ่น..ดิ้น...กันมั้ยลุง
ดิ้นดิ้นดิ้นดิ้นดิ้น...ดิ้นกันมั้ยลุง

เฮ้อ..ป้าเกือบตายย่ะ