เมื่อ 14 ปีก่อน แม่โสมซื้อบ้านหลังนี้
เมื่อครั้งขับรถเข้าซอยมา ได้เห็น บ้านสองหลังถูกทิ้งร้าง
พื้่นที่สี่เหลี่ยมสวยมาก นึกรักที่สองแปลงนี้จัง
ครั้นนานไป ก็มีคนเร่ร่อนเข้าไปอยู่
เขาอยู่จากบ้านแรก จนย้านไปบ้านสอง
สิบกว่าปี ไม่มีวี่แววว่าเจ้าของบ้านสองหลังจะปรารกฎตัว
หากคนเร่ร่อนนั่นรู้กฎหมาย ป่านนี้คงประกาศ
ที่ที่เขาอยู่เป็นการครอบครองปรปักษ์และได้ที่ดินฟรีๆไปถึงสองแปลงไปแล้ว

ผ่านมา 14 ปี แม่โสมเดินผ่าน ขับรถผ่านที่สองแปลงที่มีซากบ้านแตกๆเป็นแง่งๆคงค้่งอยู่
พร้อมคนร่อนเร่ที่อาศัยด้วยการสร้างเพิงบ้านขึ้นมาอย่างหยาบๆ

ณ หลังบ้าน แม่โสมกับคุณวิชาญ เพื่อนบ้าน คุยกันข้ามรั้ว

คุยไปคุยมา ก็พูดถึงที่ดินบริเวณบ้านของเรา และลุกลามไปที่ดินที่แม่โสมหมายตา

คุณวิชาญก็ใช่ย่อย เขาได้ทำการไปสืบค้นจากคนเก่าแก่ที่อยู่่านนี้มาแต่เดิม

"แอนน์ชอบที่สองแปลงนั้นจริงๆ รักตั้งแต่แรกเห็น และไม่เคยเปลี่ยนใจมาตลอด" แม่โสมเพ้อ

"ทำไมเจ้าของบ้าน เขาหายแซ๊บ หายสอย น่าแปลกมาก อย่างน้อย ก็น่าจะมีมาโผล่บ้าง"

"เห็นบ้านที่อยู่ติดที่นั่นไหม" คุณวิชาญเอ่ย

"ก่อนเรามาอยู่ บ้านหลังนั้น มีคนผูกคอตาย"

แว๊ก แกรดิแย๊ก !

"ไปคุยกับบ้านตรงข้าม เขาบอกว่าเคยมีคนเห็น แต่เขาไม่เห็น และเขาก็กำลังจะย้าย" คุณวิชาญเอื้อนวจีต่อเนื่อง

ไอ๋ จ๋า...

หึ หึ หึๆๆๆ มีเรื่องสนุกๆแบบนี้ด้วยหรือ

หลังจากนั้น แม่โสมก็มุ่งมั่นที่จะไปทำคามรู้จักกับเพื่อนบ้านไร้ร่าง

โดยเดินกระมิกระเมี้ยน หันรีหันขวาง กลัวคนหาว่าบ้า

ไปเกาะรั้ว โดยเด็ดใบไม้มาวางบนรั้ว ถือเป็นสื่กลางระหว่างเรา

"คุณ คุณ คุณยังอยู่หรือเปล่า คุณพร ชั้นตั้งชื่อคุณว่าพรแล้วกัน คุณสมพร
หวังว่าคุณคงมีความสุขนะ ชั้นอยากเป็นเพื่อนคุณ เรามาเป็นเพื่อนกันนะ
ที่ดินๆข้างๆนั่น (ว่าแล้วก็ปรายตา) สองแปลง ชั้นชอบมากเลย อยากได้"


เออ... ลืมไป จากเหตุการณ์ดังกล่าว เลยทำให้แม่โสมถึงบ้างอ้อว่าทำไม บ้านสองหลังข้างๆจึงเผ่นแนบ ไม่กลับมาอีกเลย ใช่ .... .มันต้องใช่เหตุผลนี้แน่ๆ ที่บ้นสองหลังติดกับบ้านเพื่อนบ้านไร้ร่าง ยอมทิ้งบ้านขนาดนั้น

สรุปเลยดีก่า ขี้เกียจเขียน


หลังจากนั้นแม่โสมก็รู้สึกว่าเป็นเพื่อนกับคุณสมพรนะ แม่โสมอุตส่าห์ออกจากบ้านตอนเช้าไปซื้อโจ๊ก มาฝากคุณสมพร

อีกละ ย่องๆๆ หันรีหันขวาง กลัวคนเห็น

เด็ดใบไม้ขึ้นมา

"คุณสมพร สบายดีไหม ขอโปรดมารับกุศลนะ" ว่าแล้วก็หลับตาแผ่กุศล

"นี่โจ๊กหมู เอาแขวนไว้ตรงรั้ว(ด้านใน)นะ ขอให้อร่อย"

พลันสายตาแม่โสมไปปะทะกับเลขบ้าน รู้สึกได้ทันทีว่า คุณสมพรทำให้เห็น

บ้านเลขที่ 21 ตอนนั้นคิดเลย เราจะเล่นหวยเหรอ แต่แล้วก็ผ่านไป เพราะแม่โสมไม่เล่นหวย

ปรากฎว่า วงดนั้น ออก 021 !

งานยุ่งเลยลืมไปนาน แต่วันนี้ได้ขับรถออกจากบ้าน ขากลับมาก็ชะลอดู ปรากฎว่า...
มีคนเอามะพร้าว ของเซ่นไหว้มาวางเต็มเลยอะไม่ทราบว่า เขาแอบดูแม่โสม หรือเขาถูกหวย หรือเาเห็นคุณสมพรกันอีกก็ไม่รู้

แม่โสมขำมาก แต่ในใจก็นึกยินดีกับคุณสมพรว่า หากคุณสมพรยังอยู่จริง

เขาคงไม่ทรมานมากนัก อย่างน้อยก็มีคนนำอาหารมาให้ หลังจากทิ้งให้เขาอยู่อย่างเศร้าหมองมานานแสนนาน...

เรายังเป็นเพื่อนกันนะ คุณสมพร.... ขอให้คุณมีความสุข