TALK TO THE STAR
เรื่องเล่าของดาว 8 ดวง




มีสัปดาห์หนึ่งที่หนูท้องเสียทั้งวัน คนดูรู้แค่ว่าท้องเสีย แต่ก็เห็นว่ายังขึ้นร้องเพลงได้ แต่จะบอกว่าจริงๆ เป็นหนักมากๆ วันศุกร์ก่อนขึ้นคอนเสิร์ต หนูเข้าห้องน้ำเกือบสิบรอบ จนหมอต้องให้ยาและกลูโคสมากิน วันเสาร์จะขึ้นไปร้องเพลง “หนึ่งในไม่กี่คน” อยู่ๆ ก็หน้ามืด จะเป็นลม พี่ๆ ทีมงานต้องมาช่วยปฐมพยาบาล แต่พอเห็นคนดูและเสียงเชียร์ ก็ทำให้มีแรงยืน แต่พอกลับเข้ามาก็หมดแรงอีก ถึงขั้นนอนหมดสถาพ พักได้แป๊ปเดียว จะต้องขึ้นไปร้องเพลง “สุดฤทธิ์สุดเดช” เพลงมันมาก แต่หนูหมดฤทธิ์และหมดแรงสุดๆ





ผมเป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลของโรงเรียน เคยไปแข่งบาสในงานกีฬาสาธิตสามัคคี ที่ มศว.ประสานมิตร ผมเห่อและตื่นเต้นที่จะได้ลงแข่ง เลยซื้อรองเท้าใหม่ไปใส่โดยเฉพาะ ในสนามมีผู้ชมหลายร้อยคน ผมวิ่งลงสนามไปวอร์มด้วยความมั่นใจ แต่ความที่สนามเพิ่งสร้างใหม่และเพิ่งลงแว็กซ์ พื้นเลยลื่นมาก ตัวผมไถลไปไกล คนขำทั้งสนาม ไม่กล้าลงไปแข่ง บอกโค้ชว่า ขอนั่งดูอย่างเดียวดีกว่า





ตอน ป .6 ผมขับมอเตอร์ไซค์จะไปรับน้ากับน้อง ด้วยความซนเลยแวะเล่นเกมส์ก่อน แต่ระหว่างที่ขับ อยู่ๆ มีรถกะบะขับฝ่าไฟแดงมาชน รู้สึกตัวอีกทีก็ขึ้นไปกองอยู่บนฟุตบาทแล้ว ความที่ช่วงนั้นบ้าหนังจีนกำลังภายในมาก ผมลุกขึ้นนั่งรวบรวมลมปราณ น้องซึ่งอยู่ข้างๆ โทรศัพท์ไปหาป้า บอกว่า “คุณป้าๆ พี่ต้นรวบรวมลมปราณอยู่” สักพักมีรถหวอวิ่งมารับ เจ้าหน้าที่จะอุ้ม ผมบอกว่าไม่ต้อง ใช้มือปัดป้อง ทำท่าเหมือนพระเอกหนังจีน แต่สุดท้ายลุกไม่ไหว บอก “พี่ครับ ...เชิญ” แล้วก็กางแขนให้เขาหิ้วปีกไป ผลคือกระโหลกร้าว





หมาตัวแรกที่ผมตั้งใจเลี้ยงชื่อลูซี่ ตอนนั้นเรียนอยู่ที่โรงเรียนมงฟอร์ต ระหว่างที่เล่นฟุตบอลอยู่กับเพื่อน มีหมาตัวหนึ่งวิ่งเข้ามาเล่นด้วย เห็นแล้วถูกชะตา บอกเพื่อนว่าทำไงดี อยากได้ เพื่อนบอกว่า อุ้มกลับบ้านไปเลย พอดีวันนั้นเป็นวันเกิดผม เลยเตี๊ยมกับเพื่อน ให้เขาบอกแม่ผมว่าให้เป็นของขวัญวันเกิด ถึงตอนนี้แม่ก็ยังไม่รู้เลยว่าผมโกหก





เมมีตุ๊กตาที่ติดหนึบ 3 ตัว ชื่อน้องเหม็น น้องนุ่น และบราวนี่ เวลานอนต้องมี 3 ตัวนี้อยู่ข้างๆ น้องเหม็นเป็นตุ๊กตาคนที่รักที่สุด ได้มาก่อนเมเกิดอีก ตอนนี้เน่าสุดๆ จำได้ว่าตอนเด็กแม่เคยพาไปเที่ยวรีสอร์ทที่ภาคเหนือ ตื่นเช้าก็เก็บของกลับบ้าน แต่พอขึ้นรถแล้วหาน้องเหม็นไม่เจอ เมร้องไห้โวยวาย พ่อต้องขับรถกลับรีสอร์ททั้งที่ขับไปไกลกว่า 30 กิโลได้ หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ จนเปิดหน้าต่างออกไปดู เห็นน้องเหม็นติดอยู่ที่โขดหินตรงลำธาร พนักงานคงโยนทิ้งเพราะเห็นว่ามันเก่าแล้ว ดีใจมากที่เจอ





วันที่น้ำเสียชีวิต น้องสาวของน้ำโทรมาบอก ผมไปเฝ้าเขาซึ่งนอนอยู่ในห้องไอซียู โรงพยาบาลจุฬาฯ อยู่กับเขาจนเขาเส้นชีพจรของเขาที่เห็นในจอ ดับไปต่อหน้าต่อตา ก่อนที่น้ำจะเข้าไอซียู ผมจับมือเขา บอกว่าน้ำต้องสู้นะ “ขอให้ปาฏิหารย์มีจริง” น้ำพูดไม่ได้ ได้แต่พยักหน้า แล้วเอามือมาจับมือแม็ก หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เสียชีวิต





ตอน ม.4 เคยคลั่งกอล์ฟ-ไมค์ มากๆ ชอบเวลาเขาร้องและเต้น เท่มากกก...มีหนังสือและซีดีของเขาเป็นตั้ง ตอนเขาไปที่เชียงใหม่ รายการวิทยุรายการหนึ่งให้ส่งเอสเอ็มเอสไปเล่นเกม ใครชนะก็จะได้ไปมีทแอนด์กรี้ด แป้งก็ส่งไป แต่ไม่ได้รับเลือก ความที่อยากไปมากก็เลยมั่วนิ่ม ยืมบัตรคนอื่นเข้าไปในงานเฉย ได้ขอลายเซ็นมาด้วย ปลื้มมาก ตอนนี้ก็ยังชอบแต่ไม่บ้าเท่าตอนนั้นแล้วค่ะ





ผมเป็นคนแรกที่ตกรอบในเดอะสตาร์ 4 ที่เห็นว่าร้องไห้ จริงๆ ผมไม่ได้เสียใจที่ตกรอบ แต่ร้องเพราะคิดถึงพี่ๆ คิดตั้งแต่แรกแล้วว่าต้องเป็นผมแน่ที่ต้องไปคนแรก ดูจากความตั้งใจของคนอื่นและความมุ่งมั่นที่เขามีมากกว่า ผมรู้ตัวว่าไม่ค่อยกระตือรือร้นและไม่มีระเบียบ อย่างเวลาเขาลุกไปออกกำลังกายตอนเช้า แต่ผมยังหลับอยู่เลย นิสัยนอนตื่นสาย แก้ยังไงก็ไม่หาย ถ้านอนไม่เต็มอิ่ม ผมจะไม่อยากทำอะไรเลย แต่ถ้าได้นอนสัก 10 ชั่วโมง จะรู้สึกว่าหัวโล่ง สบายมาก





























ที่มา

//www.sudsapda.com/SudSapDa2007/

@yarisme